Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

Καλά Χριστούγεννα



Εύχομαι σε όλους Καλά Χριστούγεννα με υγεία, ευτυχία και απεριόριστη αγάπη...

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

11/11/2011 - Ημέρα Περηφάνιας


Πόσα πράγματα υπάρχουν σήμερα να μας κάνουν περήφανους; Νομίζω ελάχιστα. Υπάρχουν πολλοί που θέλουν να μας εξαφανίσουν ως έθνος, ως υπόσταση. Πως αλλιώς να εξηγήσω αυτή τη λυσσαλέα και βάναυση συμπεριφορά των ξένων κυβερνήσεων και συμφερόντων; Διεκδικούν τη χώρα μας, τον φυσικό πλούτο μας, τα σπίτια μας, τα περιουσιακά μας στοιχεία. Όλα αυτά τα νέα μέτρα πλήττουν όλες τις ομάδες του πληθυσμού, τους νέους, τα παιδιά, τις γυναίκες, τους άνδρες και τους ηλικιωμένους. Αν δεν είναι αυτό μια άμεση, αλλά καλά καλυμμένη μορφή γενοκτονίας, τότε τι είναι;

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει ένας υφέρπων πόλεμος οδηγώντας στην εξαθλίωση τον ελληνικό λαό, όχι μόνο σε επίπεδο διαβίωσης αλλά και σε ψυχολογικό επίπεδο. Έχουν εξαφανιστεί οι αξίες και τα ιδανικά. Είμαστε όλοι σε μια φάση ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Το πολιτικό σκηνικό έχει ευτελισθεί, ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας υπολειτουργεί, κανένας δεν πιστεύει κανέναν και μέσα σε όλα αυτά τα απαίσια και τραγικά που συμβαίνουν εγώ ένιωσα περήφανη όταν είδα τον αδελφό μου να ορκίζεται να φυλάττει πίστη εις την πατρίδα.

Η ημερομηνία της ορκωμοσίας μάλλον σημαδιακή, 11/11/2011. Εδώ και ένα αιώνα έχει να εμφανιστεί τέτοια ημερομηνία με έξι «άσσους» ή τρία 11 στη σειρά. Για κάποιους μπορεί να μην είναι τίποτα, αλλά για κάποιους άλλους δεν είναι καθόλου έτσι. Μερικοί θεωρούν την ημερομηνία αυτή άκρως ευνοϊκή από κοσμικής απόψεως και άλλοι το ακριβώς αντίθετο, καθώς τη θεωρούν γρουσούζικη. Εγώ ένα ξέρω. Αυτή η ημερομηνία θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου ως η μέρα που ορκίστηκε ο αδελφός μου, κάνοντας εμένα να φουσκώνω σαν το παγόνι από περηφάνια.

Το συναίσθημα ήταν έντονο, υπέροχο, ανεπανάληπτο και άκρως πατριωτικό. Παρατήρησα ότι παρόλο που οι Έλληνες ως έθνος περνάμε πολύ δύσκολα τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον υπάρχουν άντρες που υπηρετούν την πατρίδα και το λέει η καρδιά τους. Οι γονείς και οι λοιποί συγγενείς ήμασταν πολύ χαρούμενοι να βλέπουμε τα αγόρια μας να ορκίζονται στο πιο περήφανο σώμα του ελληνικού στρατού, τις ειδικές δυνάμεις. Όταν έλεγαν τον όρκο, ανατρίχιασα, δάκρυσα και είδα ότι και πολλοί άλλοι αντέδρασαν όπως εγώ. Οι μάνες πιο ευαίσθητες και ευσυγκίνητες, οι πατεράδες λίγο σφιγμένοι, αλλά πολύ περήφανοι.

Πάντοτε ο Έλληνας ήξερε να μάχεται και να υπερασπίζεται τα ιδανικά, τις αξίες και τα όνειρά του. Ακόμη και σήμερα δεν θα το βάλουμε κάτω γιατί είμαστε δυνατοί και όλοι αυτοί που θέλουν να μας κατατροπώσουν, δεν θα το πετύχουν. Εμείς άλλωστε έχουμε δίπλα μας τον ισχυρότερο σύμμαχο, την Παναγιά μας. Ποτέ δεν μας εγκατέλειψε, ούτε τώρα θα το κάνει.

Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια,
Ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια, 
Αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε. 
Αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον, 
Εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον. 
Ίνα κράζω σοι, Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε.


Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Αγάπη και Έρωτας!!!



Όλα ξεκίνησαν στις 8 Οκτωβρίου. Ξεκίνησαν τόσο απρόσμενα, τόσο μαγικά. Η μοίρα, το πεπρωμένο, το κάρμα, τα αστέρια, ο Θεός, όπως και να το πει κανείς, με ένωσε με το άλλο μου μισό, την αδελφή ψυχή μου, τον άνθρωπό μου. Είχα διαβάσει πολλά, είχα ακούσει ακόμη περισσότερα από ανθρώπους που έζησαν κάτι παρόμοιο ή που τουλάχιστον νομίζουν πως βρήκαν το άλλο τους μισό. Δεδομένης όμως της κατάστασης που βίωνα τα τελευταία χρόνια και που σας την έχω περιγράψει σε παλαιότερες αναρτήσεις, είχα απογοητευτεί, πίστευα ότι ποτέ δεν θα έβρισκα τον άνθρωπό μου. Πάντα ένιωθα ότι πλησιάζω τόσο πολύ και πάντα τελευταία στιγμή κάτι γινόταν και χαλούσε, δεν έδενε το σιρόπι με τίποτα. Και εκεί που άρχισα να πιστεύω ότι εγώ φταίω που δεν μπορούσα να βρω τον άνθρωπό μου, ότι είμαι περίεργη, ιδιαιτέρως ευαίσθητη, ρομαντική και παραδοσιακή για την σημερινή εποχή, ξάφνου εμφανίστηκε.

Τον αναγνώρισα από τα πρώτα δευτερόλεπτα, από τις πρώτες λέξεις, από τις πρώτες ματιές. Έχουμε τόσα κοινά που υπάρχουν φορές που αναρωτιέμαι αν μου λέει αλήθεια. Έχουμε κοινές παιδικές στιγμές, οι γονείς μας μας μεγάλωσαν με τις ίδιες  αξίες, αρχές και ιδανικά, μιλάμε και σκεφτόμαστε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, είναι γλυκός, ρομαντικός και ευαίσθητος και ανατρίχιασα όταν μου είπε κάτι που πιστεύω και εγώ για τον εαυτό μου, ότι δεν ταιριάζει στη σημερινή εποχή και ότι θα έπρεπε να είχε γεννηθεί σε κάποια άλλη. Στο πρώτο μας ραντεβού με πήγε σε ένα μέρος που σκεφτόμουν από βραδύς να του ζητήσω να πάμε και όταν με πήγε από μόνος του και του εξήγησα ότι το σκεφτόμουν και ήθελα να του το προτείνω, μου απάντησε ότι το ένιωσε, πίστευε ότι δεν έχω πάει ποτέ σ' αυτό το μέρος και ότι θα ήθελα να πάω. Ακούμε την ίδια μουσική, τρώμε τα ίδια πράγματα, έχουμε κοινές εμπειρίες ζωής, έχουμε ίδιες απόψεις και αντιλήψεις για τη ζωή, για την πολιτική, για την φύση, για τον Θεό, για τον κόσμο, έχουμε και το ίδιο σημάδι στο χέρι, στο ίδιο δάχτυλο, ακόμη και ο τρόπος δημιουργίας του παραπλήσιος. Πράγματα απίστευτα, τρελά. Το σημαντικότερο όλων όμως είναι η αίσθηση που μου δημιουργεί. Μια αίσθηση ασφάλειας, οικειότητας, τρυφερότητας. Νιώθω σαν να τον ήξερα από πάντα. Σαν να ήταν αυτός που περίμενα τόσο καιρό, γι' αυτό δεν μπορούσα να ταιριάξω με κανέναν άλλο. Είναι απίστευτο αυτό που μου συμβαίνει. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα αναπτύξαμε πολύ έντονα συναισθήματα. 

Υπάρχει η πλήρης αρμονία όταν είμαστε μαζί. Μοιάζουμε εμφανισιακά. Τα κορμιά μας ταιριάζουν σαν 2 κομμάτια παζλ. Τα μάτια μας λάμπουν και τα μάγουλά μας κοκκινίζουν. Μ' αρέσει όταν κάνω όνειρα μαζί του. Μ' αρέσει όταν γελάμε. Μ' αρέσει όταν φιλιόμαστε και λέμε ταυτόχρονα τα ίδια γλυκόλογα. Μ' αρέσει όταν επικοινωνούμε χωρίς να μιλάμε. Μ' αρέσει όταν μου γράφει τραγούδια και μου τα παίζει στην κιθάρα του. Όταν κοιτώ τα μάτια του ξεχνιέμαι, χάνομαι στον χρόνο και στον χώρο, όλα τα άλλα σβήνουν. Μπορεί να είμαστε ανάμεσα σε πολύ κόσμο, αλλά όταν είμαστε μαζί, πιασμένοι χέρι-χέρι, όλοι οι άλλοι αυτόματα διαγράφονται από το οπτικό και ακουστικό μου πεδίο. Αφού πολλές φορές σκέφτομαι ότι αν πραγματικά ο Θεός μου επιφύλασσε να μου φέρει στον δρόμο μου το πραγματικό άλλο μου μισό και όχι απλά έναν άνθρωπο με τον οποίο θα έπρεπε να συμβιβαστώ, τότε άξιζε η αναμονή τόσων ετών. Σίγουρα άξιζε. 

Αυτός ο άνθρωπος δεν ξέρω αν ήρθε για να μείνει στη ζωή μου, δεν ξέρω ούτε το πόσο θα μείνει, το μόνο που ξέρω είναι ότι είμαι ευτυχισμένη με αυτό που ζω τώρα, είμαστε ευτυχισμένοι. Δεν θέλω να σκέφτομαι τίποτα, το μόνο που θέλω είναι να ζω την κάθε στιγμή μου μαζί του. Έχει κάνει τονωτική ένεση στην καρδιά μου και όλα αυτά τα συναισθήματα που ήταν στοιβαγμένα σε ένα διπλοκλειδωμένο και σκονισμένο σεντούκι εδώ και καιρό παρατημένο σε μια γωνιά της ψυχής μου, ξαναζωντάνεψαν. Είναι ωραίο να έχεις έναν άνθρωπο να νοιάζεσαι, να φροντίζεις και να αγαπάς.


Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Ομορφιές της Ελλάδας


Το περασμένο σαββατοκύριακο πήγα στο Άγκιστρο Σερρών. Το Άγκιστρο είναι ένα ακριτικό χωριουδάκι μόλις λίγα χιλιόμετρα μακριά από τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Ένας ευλογημένος τόπος καθώς εκεί πηγάζουν τα ιαματικά νερά του χωριού με το Bυζαντινό λουτρό που χρονολογείται από το 1100 μ.X., καθώς και τα καινούργια λουτρά που χτίστηκαν τα τελευταία χρόνια. 

Ε, λοιπόν, παρόλο που δεν το περίμενα η εκδρομή αυτή αποδείχθηκε αξέχαστη. Εξεπλάγην. Η διαδρομή μέχρι να φθάσουμε ήταν πολύ ωραία. Πλησιάζοντας στο Άγκιστρο κάναμε μία στάση στο εμπορικό κέντρο που υπαρχει λιγο πριν τον Προμαχώνα. Ήπιαμε το καφεδάκι μας, κάναμε και τη βόλτα μας. Μπορώ να πω ότι πολλά καταστήματα που κάποτε διατηρούνταν εκεί, έκλεισαν, αφήνοντας πίσω τους ψυχρές τζαμαρίες με κολλημένα χαρτιά πάνω τους. 

Αφού ολοκληρώσαμε την βόλτα μας εκεί κατευθυνθήκαμε προς το Άγκιστρο. Ένα μικρό, αλλά πανέμορφο χωριό με χαμογελαστούς κατοίκους, λες και ήταν βγαλμένοι από τις σελίδες κάποιου παραμυθιού. Μόλις φθάσαμε πήγαμε στο ξενοδοχείο μας, το "Ξύλινο Χωριό". Όνομα και πράγμα. Έβλεπα τριγύρω μου ξύλινα σπιτάκια διασκορπισμένα, πέτρινα δρομάκια που καλύπτουν τον εξωτερικό χώρο με παρτέρια και φυτά. Πραγματικά ένιωθα ότι ζούσα σε μία άλλη εποχή. Μοναδική αίσθηση.

Αργότερα, πήγαμε στο χαμάμ. Ειλικρινά, αυτή η εμπειρία θα μου μείνει αξέχαστη. Το νερό ήταν υπέροχο. Η θερμοκρασία του, άνω των 40 βαθμών, σε κάνει να χαλαρώνεις τόσο που θέλεις να κοιμηθείς μέσα στο νερό. Μπορεί κάποιος να νοικιάσει έναν λουτήρα για μισή ώρα είτε με την παρέα του είτε μόνος του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ξεχάσετε όλα τα προβλήματά σας. Θα επέλθει πλήρης χαλάρωση. 

Τα νερά αυτά ενδείκνυνται για τη θεραπεία αρθροπάθειας, δερματοπάθειας, ισχυαλγίας, οσφυαλγίας, δερματικών παθήσεων, μετατραυματικών φλεγμονών και χολολιθίασης. Όμως αντενδείκνυται για όσους πάσχουν από φλεβίτιδα, κιρσούς, καρδιακά νοσήματα και άτομα με ασταθή πίεση λόγω της θερμοκρασίας του νερού. 

Θα πρέπει να σας ενημερώσω ότι μισή ώρα λουτροθεραπεία κοστίζει 5 € το άτομο. Πιστεύω πως είναι μια προσιτή τιμή. Μετά από αυτό το χαλαρωτικό μπανάκι στο χαμάμ ακολούθησε ένα ακόμη πιο χαλαρωτικό μασάζ σε όλο το σώμα και το κεφάλι...

Την επομένη μέρα αφού σερβιριστήκαμε το πρωινό μας, κάναμε ακόμη ένα μπάνιο στο χαμάμ και η αλήθεια είναι ότι μισή ώρα μόνο δεν φτάνει. Ήθελα και άλλο και άλλο και άλλο...Όμως όλα τα ωραία τελειώνουν κάποια στιγμή. Αφότου ολοκληρώσαμε το μπάνιο μας, πληρώσαμε το δωμάτιό μας, τιμή διανυκτέρευσης 60 € για δίκλινο, και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. 

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να φύγω. Όλα ήταν τόσο όμορφα. Η φύση, το ξενοδοχείο, το χαμάμ...Ζεις κάτι από την αίγλη των Ρωμαίων και Βυζαντινών αυτοκρατόρων!!! 

Ήταν μια μονοήμερη που έχει χαραχτεί στην μνήμη μου. Ωστόσο, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ξαναπάω και το ίδιο προτείνω να κάνετε και εσείς. Είναι μια ωραία εκδρομή για ζευγαράκια, για γονείς με παιδιά, ακόμη και με φιλική παρέα να πάτε θα περάσετε τέλεια. Σας το συνιστώ ανεπιφύλαχτα.

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Αναζητώντας την Τελειότητα...



Τελειομανής είναι αυτός που έχει μανία με την τελειότητα, που την επιδιώκει σε κάθε του έργο. 

Στην πραγματικότητα η τελειομανία είναι πλεονέκτημα ή μειονέκτημα; 

Τώρα τελευταία συνεχώς σκέφτομαι την έννοια της τελειομανίας. Μία έννοια διφορούμενη. Γι' άλλους θετική και γι' άλλους αρνητική. Για τους συζύγους των τελειομανών σαφώς αρνητική, αν σκεφτώ την κόπωση που προκαλούν στα ταίρια τους με την ατέρμονη μεμψιμοιρία και την κριτική στάση τους. Για τους διευθυντές οργανισμών και επιχειρήσεων είναι οι καλύτεροι υπάλληλοι μιας και θέλουν να είναι σε όλα τέλειοι και δεν συμβιβάζονται με τίποτα λιγότερο. Μπορούν αδιαμφισβήτητα να βασιστούν σε αυτούς. Για τους πελάτες των ελεύθερων επαγγελματιών σαφώς είναι πλεονέκτημα αφού ξέρουν ότι η εργασία που θα τους προσφέρουν θα είναι αντάξια των προσδοκιών τους. Για τους φίλους είναι κατά πάσα πιθανότατα μειονέκτημα αφού θα υπάρχει κάποιος στην παρέα που δεν ικανοποιείται με τίποτα. Ωστόσο, ο κλάδος της ψυχολογίας έχει καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα όπως ότι η τελειομανία είναι ένας πολυδιάστατος τύπος προσωπικότητας που σχετίζεται με έναν αριθμό από ψυχολογικές, διαπροσωπικές και συσχετιζόμενες με την επίδοση δυσκολίες. Δεν είναι πρωτογενής διαταραχή από μόνη της, αλλά μπορεί να είναι ένδειξη διαταραχής και πιο συγκεκριμένα της Ψυχαναγκαστικής Διαταραχής. 


Βέβαια, οι επιστήμονες τονίζουν το γεγονός ότι δεν πρέπει να συγχέει κάποιος την τελειομανία με το υγιές κυνήγι της τελειότητας, το οποίο είναι θετικό γιατί συνήθως συνοδεύεται από μία αίσθηση ικανοποίησης και ολοκλήρωσης μετά από την επίτευξη ενός στόχου. Η τελειομανία ωστόσο δεν είναι μία τέτοια υγιής συμπεριφορά. Οι τελειομανείς θέτουν πολύ υψηλούς, πολλές φορές και άπιαστους στόχους τους οποίους είναι δύσκολο να πετύχουν με αποτέλεσμα να μην είναι ποτέ ευχαριστημένοι από την επίδοσή τους.

Μορφές Τελειομανίας
Το μεγαλύτερο μέρος της βιβλιογραφίας αναφέρεται σε τρεις πιθανές εκδοχές τελειομανίας και σύμφωνα με τον Καναδικό Σύνδεσμο Ψυχολογίας καθένα από αυτά τα είδη σχετίζεται με διαφορετικού τύπου προβλήματα.
  • > Εσωτερικά κατευθυνόμενοι τελειομανείς: το άτομο τείνει να θέτει υψηλά προσωπικά πρότυπα επιτυχίας. θεωρείται ότι σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο να αναπτύξουν προβλήματα κατάθλιψης και νευρική ανορεξία.

  • >  Εξωτερικά κατευθυνόμενοι τελειομανείς: το άτομο αναμένει από τους άλλους να είναι τέλειοι στις εργασιακές τους επιδόσεις. θεωρείται ότι σχετίζονται με προβλήματα όπως ανικανοποίηση από το γάμο τους, τη σεξουαλική ζωή τους αλλά και θυμό.

  • >  Κοινωνικά κατευθυνόμενοι τελειομανείς: το άτομο πιστεύει ότι τα άλλα άτομα αναμένουν την τελειότητα για τον εαυτό τους. θεωρείται ότι σχετίζονται με συμπτώματα άγχους ή κατάθλιψης, αλλά και με διατροφικές διαταραχές.         (Πηγή: http://e-psychology.gr/obsessive-compulsing-disorder/237)

Τα χαρακτηριστικά ενός τελειομανή είναι:
  • Του αρέσει η τάξη και η οργάνωση. 
  • Αντιπαθεί τους ανθρώπους που αφήνουν πίσω τους χάος και δεν μπορεί να καταλάβει πώς είναι δυνατόν να πέσει κάποιος για ύπνο αν δεν έχει τινάξει όλα τα ρούχα του και δεν τα έχει βάλει στην καρέκλα για να είναι έτοιμα την άλλη μέρα. 
  • Δεν εκτιμά τους τύπους που κάνουν τον έξυπνο χωρίς να έχουν μελετήσει λεπτομερώς μια υπόθεση. 
  • Ενοχλείται από τις φωνές τα γέλια και τις ατέλειωτες συζητήσεις μέσα στα γραφεία. 
  • Αντιδρά άσχημα αν κάποιος του ακυρώσει το ραντεβού του και αρνείται να δεχτεί τις συνήθεις δικαιολογίες για την αργοπορία. Ξέρει ανά πάσα στιγμή πού βρίσκεται το τελευταίο έγγραφο στο γραφείο (το οποίο παρεμπιπτόντως αποκλείεται να δείτε ποτέ σκονισμένο). 
  • Έχει εφεύρει ένα δικό του σύστημα αρχειοθέτησης. 
  • Κοιτά συνέχεια το ρολόι γιατί θεωρεί εγκληματικό να μην είναι κάποιος στην ώρα του. 
  • Δεν του αρέσει να εκφράζει τα συναισθήματα του και είναι συχνά ανυπόμονος. 
  • Δεν αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να πληγώσει κάποιους επισημαίνοντας τους συνέχεια τα λάθη τους. 
  • Είναι εξαιρετικά αγχώδης και συνήθως ασχολείται με τις λεπτομέρειες χάνοντας την ουσία των πραγμάτων.      (Πηγή: http://www.a33.gr/viewtopic.php?t=9898)

Δεν ξέρω αν ανήκω στην κατηγορία των τελειομανών ανθρώπων ή αν απλά κυνηγώ την τελειότητα μέσα σε υγιή πλαίσια. Μου αρέσει η ομορφιά, δεν το αρνούμαι. Μου αρέσει η συμμετρία, δεν το αρνούμαι. Μου αρέσει η τάξη και η οργάνωση, δεν το αρνούμαι. Μου αρέσει όταν αναλαμβάνω ένα έργο να το φέρνω εις πέρας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, δεν το αρνούμαι. Μου αρέσει να είμαι υπεύθυνη, δεν το αρνούμαι. Μου αρέσουν τα έντονα χρώματα, δεν το αρνούμαι. Αρνούμαι όμως να συμβιβαστώ με εκείνους τους τύπους των ανθρώπων που είναι αδαείς και το παίζουν πολύξεροι, που είναι ανίκανοι και έχουν θέσεις εξουσίας, που έχουν μία δουλειά να κάνουν και την κάνουν λάθος. Αρνούμαι να συμβιβαστώ με την αδιαφορία και το βόλεμα. Αρνούμαι. Δεν το σηκώνει η ηθική μου και η ανθρώπινη υπόστασή μου γενικότερα. Θα αναρωτηθεί τώρα κάποιος γιατί τα γράφω όλα αυτά. Ο λόγος είναι απλός. Ασυναίσθητα πλέον ο εγκέφαλός μου επεξεργάζεται όλες αυτές τις πληροφορίες που λαμβάνει από τις ειδήσεις. Σκέφτομαι πολλές φορές ότι αν οι περισσότεροι από εμάς ήμασταν κυνηγοί της τελειότητας, όχι με την αρνητική έννοια, αλλά με την θετική, σίγουρα η Ελλάδα δεν θα ήταν στην κατάσταση που είναι σήμερα. Σκέφτομαι ότι αν όλοι αυτοί οι δημόσιοι υπάλληλοι που καταλαμβάνουν θέσεις, άδικα των αδίκων, δούλευαν στον ιδιωτικό τομέα κυνηγώντας την τελειότητα με την θετική έννοια, σίγουρα η Ελλάδα δεν θα χρωστούσε πουθενά. 


Πηγαίνω την περασμένη βδομάδα σε μία δημόσια υπηρεσία για να πάρω ένα έγγραφο ενός πελάτη μου. Το συγκεκριμένο έγγραφο δέχτηκε ήδη 2 τροποποιήσεις εξαιτίας λαθών ενός άθλιου υπαλλήλου. Εντάξει, τις δύο πρώτες φορές το δέχτηκα θετικά γιατί σκέφτηκα απλά ότι όλοι είμαστε άνθρωποι και λάθη κάνουμε. Το δέχτηκα με χαμόγελο και κατανόηση. Όταν πήγα την τρίτη φορά να το παραλάβω, προετοιμασμένη ψυχολογικά ότι όλα θα είναι εντάξει, πάλι δεν ήταν. Μάλιστα, ο συγκεκριμένος υπάλληλος έλειπε σε άδεια. Το παραλαμβάνω και φεύγω. Στην διαδρομή το διάβαζα και αντιλαμβάνομαι ότι έκανε λάθος. Για ακόμη μία φορά, έκανε λάθος. Αγανάκτησα. Γύρισα πίσω και άρχισα να φωνάζω. Με άκουσε όλη η υπηρεσία. Οι περισσότεροι με γνωρίζουν και τους γνωρίζω καλά και ποτέ δεν υπήρχε πρόβλημα μέχρι που ήρθε στην υπηρεσία ο Π., ο οποίος είναι αδιάφορος και φυσικά καθόλου τελειομανής. Τελικά, η δουλειά μου έγινε όχι απλά επειδή φώναζα, αλλά κυρίως επειδή με γνωρίζουν ως άνθρωπο και ξέρουν ότι γενικά είμαι ήρεμη και γελαστή. Πόσο όμως να αντέξω μπροστά σε αυτήν την αδιαφορία; Να μένει η δική μου δουλειά πίσω κοντά έναν μήνα και ο Π. να είναι σε άδεια; Ε όχι, ούτε ο Θεός το θέλει αυτό. Γιατί θα πρέπει να αρκούμαι στο να κάνουν οι άλλοι ανόητα λάθη, ακόμη και στην δακτυλογράφηση, και εγώ να κάνω υπομονή;

Αυτό το γεγονός, καθώς και μερικά ακόμη, με έκαναν να σκέφτομαι αν τελικά είμαι τελειομανής και αν όντως είμαι, είμαι με την θετική ή την αρνητική έννοια; Το θέμα είναι ένα: Πρώτη φορά συνειδητοποίησα ποιο μπορεί να είναι το χειρότερο βασανιστήριο ενός τελειομανή...Να υπάρχουν τριγύρω του αδιάφοροι άνθρωποι που κάνουν συνεχώς λάθη, είτε ηθελημένα είτε άθελα τους!!!! Αυτό μπορεί πραγματικά να τον τσακίσει, να τον στείλει αδιάβαστο...

Τελικά, το αν είναι πλεονέκτημα ή μειονέκτημα η τελειομανία το αφήνω στην κρίση του καθενός. Μάλλον εξαρτάται όχι μόνον από το περιβάλλον που μεγαλώνει κανείς, αλλά και από τα γονίδια και την ιδιοσυγκρασία του εκάστοτε ανθρώπου. 


Απλά άκου...

Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

Νηνεμία


Επιτέλους μετά από πολύ καιρό ησυχία...2.40 πμ. Ξημερώματα. Το γεμάτο φεγγάρι στέκει εκεί ατάραχο και με κοιτάει τώρα που γράφω. Είναι ωραία.


Πέρασε μια βδομάδα ησυχίας, αποφάσεων και ανακατατάξεων...Απλά σκέφτομαι ότι πολλές φορές τα καθημερινά προβλήματα που είμαστε αναγκασμένοι να αντιμετωπίζουμε, είτε όλοι μαζί είτε ο καθένας χωριστά, μας εξαντλούν τόσο που η υπομονή πλέον δεν είναι αρκετή.

Παραδοχή λαθών και αποδοχή...Πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να έχεις τη δύναμη να ζητάς συγγνώμη και με τη σειρά της αυτή να γίνεται αποδεκτή. Ξέρω ότι κανείς δεν είναι τέλειος και ότι πολλές φορές λέμε πράγματα που δεν τα εννοούμε, ωστόσο είναι πολύ σημαντικό να σκύβουμε το κεφάλι και να ζητούμε συγγνώμη. Πάντα μετά την καταιγίδα η ζεστασιά του ήλιου σε γλυκαίνει περισσότερο, την αποζητάς.

Παρόλα αυτά όμως αν υπάρχει πραγματική αγάπη όλα λύνονται, έστω και καθυστερημένα πολλές φορές, αλλά λύνονται. Ο καθένας αποζητά χώρο και χρόνο με τον εαυτό του και αυτό θα πρέπει να γίνεται σεβαστό από τους υπόλοιπους. Μπορεί να είμαστε όλοι μαζί, παραμένουμε όμως ξεχωριστές μονάδες, διαφορετικές προσωπικότητες και χαρακτήρες. Κανείς και τίποτα δεν είναι απολύτως όμοιο. Αρκεί να υπάρχει αυθεντικότητα.

Καθώς έβλεπα τηλεόραση προχθές έπεσε το μάτι μου σε ένα διαφημιστικό σποτ μίας γραμμής ψυχολογικής υποστήριξης παιδιών, εφήβων και γονέων (αν θυμάμαι καλά) και σκέφτηκα πόσες οικογένειες υπάρχουν εκεί έξω, οι οποίες εξαιτίας των οικονομικών δυσκολιών κυρίως, αλλά και άλλων παραγόντων, περνούν άσχημα. Παλαιότερα, δεν υπήρχαν τέτοιες γραμμές υποστήριξης και τώρα είναι εδώ, παρούσες. Η ψυχολογία των ανθρώπων έχει γίνει εύθραυστη. Τη μια στιγμή γελάς και την άλλη είσαι λίγο πριν την κατάθλιψη. Όλα τριγύρω μας εναλλάσσονται με ταχύτατους ρυθμούς. Έχουμε μπερδευτεί όλοι ή οι περισσότεροι τουλάχιστον. 

Αγάπη να υπάρχει, πραγματική αγάπη, τότε όλα λύνονται...

Καληνύχτα...(σήμερα νομίζω θα κοιμηθώ ήσυχα. Δωράκι της πανσελήνου).



Πέμπτη 4 Αυγούστου 2011

Παραμύθι...



Στάσου εκεί που αρχίζει το σκοτάδι της ύπαρξης και φώναξε στο κενό. 
Σίγουρα θα σου απαντήσει.
Λάο Τσε, 6ος αιώνας π.χ., Κινέζος φιλόσοφος


Τώρα τελευταία έχω αρχίσει να φωνάζω στο κενό...Μέχρι στιγμής καμία απάντηση. Ύπαρξη και Κενό...Δύο λέξεις αντίθετες...Ένα και Μηδέν...Σαν υπολογιστής αισθάνομαι που αντιλαμβάνεται μόνο το μηδέν και το ένα. Αν και τώρα τελευταία κάτι δεν δουλεύει σωστά, τα κυκλώματά μου μπλοκάρονται σε τέτοιο βαθμό που πλέον ο επεξεργαστής μου αντιλαμβάνεται μόνο το μηδέν, πως λοιπόν να σχηματιστεί αλγόριθμος;

Ακούς φωνές παντού, στην τηλεόραση, στις υπηρεσίες, στη δουλειά...Επικοινωνία μηδέν...Παντού υπάρχουν κυριαρχικοί τύποι που ο ένας προσπαθεί να επιβληθεί στον άλλον...Θέλω ησυχία, ηρεμία, αρμονία, να ακούω την μουσική μου και να γράφω στο blog μου...Δεν μπορώ τίποτα απ' όλα αυτά να κάνω. Είμαι αναγκασμένη να ακούω τα ίδια και τα ίδια κάθε μέρα. 

Δουλειά στο γραφείο (και για να πω την αλήθεια τώρα τελευταία δεν είμαι καθόλου αποδοτική, από το πρώτο μισάωρο σκέφτομαι το πότε θα περάσει η ώρα να φύγω...), δουλειές στο σπίτι, κατά τα άλλα ζω. Δεν υπάρχει στιγμή που να πω τώρα θα μείνω με μένα και αυτό θα το κάνω για μένα, όλα αυτά έχουν τελειώσει από την στιγμή που έφυγα από την Αθήνα.

Προσπαθώ να είμαι γελαστή, αλλά δεν μπορώ. Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη, αλλά δεν μπορώ. Προσπαθώ να κάνω όνειρα, αλλά δεν μπορώ. Προσπαθώ να ελπίζω, αλλά δεν μπορώ. Η κατάσταση μέσα μου είναι χαοτική. Θέλω να έρθει στη ζωή μου ένας άνθρωπος που θα με κάνει να γελάω, θα με κάνει να αισθανθώ ότι έχω άμεση οικειότητα μαζί του, άμεση έλξη σε όλους τους τομείς, δίχως να είμαι επιφυλακτική. Θέλω να με ταξιδεύει με τη φωνή του, θέλω να κοιμάμαι στην αγκαλιά του και να μην φοβάμαι να ονειρευτώ. Θέλω να μπορέσω να ζήσω το δικό μου ξεχωριστό παραμύθι...


Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

26 προς 27...Άλλη Αίσθηση!!!




Χθες γιόρτασα τα γενεθλιάκια μου...Μου ευχήθηκαν πολλοί...Αυτό με χαροποίησε ιδιαίτερα, δεν μπορώ να πω αντίθετο...Μου έκαναν έκπληξη οι γονείς και ο αδελφός μου, τη στιγμή που δεν το περίμενα, μου έφεραν την αγαπημένη μου τούρτα, κεράσι παρακαλώ, με ένα κεράκι πάνω ώστε να κάνω την ευχή μου...Αχ ήταν τόσο όμορφα...Αισίως, λοιπόν, έκλεισα τα 26 και βαδίζω πρόσω ολοταχώς για τα 27...Η ευχή φέτος ήταν στοχευμένη, όχι γενικότητες...Μακάρι να πραγματοποιηθεί. Αν γίνει, θα είμαι πολύ ευτυχισμένη.

Ακόμη ένας χρόνος στην πλάτη μου. Αυτός ο χρόνος που πέρασε ήταν σαφώς διαφορετικός από τους άλλους, πολύ διαφορετικός. Θα μου πεις, κάθε χρόνος είναι διαφορετικός, απλά αυτός άλλαξε πολλά, για την ακρίβεια δεν έμεινε τίποτα ίδιο. Άλλαξα πόλη, άλλαξα σπίτι, άλλαξα δουλειά, άλλαξα εγώ, πάχυνα ελαφρώς, γλύκανα μου λένε όλοι, σοβάρεψα, χαμογελάω συχνότερα (επιτέλους επανήλθε το χαμόγελο στα χείλη μου...), γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους...

Αν φέτος πραγματοποιηθεί και η ευχή μου, θα είμαι πλήρως ικανοποιημένη και ευτυχισμένη....Προς το παρόν πάω να ανάψω μια φωτιά στην άμμο!!!



Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Αυτό είναι το καλοκαίρι μου...



Έτσι αισθάνομαι σαν ένα πουλί που πετάει ψηλά και αγναντεύει όλον τον κόσμο...Η διάθεση στα ύψη, η αυτοπεποίθηση επίσης...Δουλειά, γνωριμίες, φλερτ, δόξα τω θεώ όλα μια χαρά!!!

Μπανάκια στη θάλασσα...Πρωί πρωί πηγαίνω, 7.00 είμαι εκεί...Ηρεμία, τα νερά κρύσταλλο και από θέμα καθαρότητας και από δροσιάς...Μετά γρήγορα γρήγορα στο σπίτι μπάνιο με γλυκό νερό αυτή τη φορά, ντύσιμο και κατευθείαν δουλειά. Η μέρα ξεκινάει πολύ ευχάριστα, αλλιώτικα...Με το αμαξάκι βολτίτσες, χωρίς ταχύτητα, απλά απόλαυση...

Με τρελαίνει το γεγονός οτι γνωρίζω συνέχεια νέους ανθρώπους. Με εξιτάρει όλο αυτό που συμβαίνει και, φυσικά, το σημαντικότερο όλων είναι ότι βλέπω στα μάτια τους μία άμεση συμπάθεια προς το πρόσωπό μου. Νιώθω χαρά ή καλύτερα ευτυχία. Ναι, είμαι ευτυχισμένη...Όλη μέρα είμαι χαμογελαστή...

Πριν 3 μέρες κάναμε και την μετακόμιση του αδελφού μου. Γύρισε και αυτός. Πριν 6 μήνες εγώ, τώρα εκείνος...Τα συναισθήματα που πέρασα, τώρα τα περνάει το αδελφάκι μου...Αλλά έτσι είναι αυτά. Τουλάχιστον τώρα είμαστε όλοι μαζί. Η οικογένεια ενώθηκε, άρα και οι δυνάμεις μας...

 Εν τω μεταξύ, σε λίγες μέρες έχω γενέθλια...Σκέφτομαι από τώρα το πως θα τα περάσω. Φέτος, δεν θέλω να είμαι μόνη, φτάνει η μοναξιά...Θέλω τριγύρω μου την οικογένειά μου, τους φίλους μου, διάφορα αγαπημένα πρόσωπα...Δεν ξέρω πως θα τα περάσω, αλλά πιστεύω ότι θα είναι φανταστικά.

 
Σε γενικές γραμμές, όλα βαίνουν καλώς...Η επιλογή του τραγουδιού είναι επειδή το ακούω συνέχεια...Έχει ένταση, ρυθμό και μία καταπληκτική τραγουδίστρια...Τι φωνή!!!

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Μπάνιο στα λασπόνερα....

Έτσι νιώθω. Σαν να μας έχει πετάξει κάποιος στα λασπόνερα και προσπαθούμε απεγνωσμένα να βγούμε από αυτά, δίχως να τα καταφέρνουμε...

Σε ηλικία 8 - 9 ετών είχα ένα κόκκινο ποδηλατάκι. Τα απογεύματα συνήθιζα να κάνω βόλτες στην αυλή μας και όταν έρχονταν οι φιλεναδίτσες μου είτε θα τριγυρνούσαμε στην αυλή είτε θα πηγαίναμε κάπου αλλού, όμως και πάλι σε γνωστά λιμέρια...

Ένα από αυτά τα απογεύματα λοιπόν όταν οι μεγάλοι ξεκουράζονταν και εμείς οι μικροί απολαμβάναμε την ανεμελιά μας, ήρθαν τρεις φίλες μου και μου είπαν να πάμε βόλτα με τα ποδήλατα. Εγώ ήμουν μες στην καλή χαρά. Τα μαθήματα τελειωμένα και οι ώρες για παιχνίδι ατελείωτες....Πηγαίνω στη μαμά μου και της λέω: "Ήρθαν τα κορίτσια να με πάρουν να πάμε βόλτα, να πάω;" και φυσικά είχα πάρει εκείνο το βλέμμα του κουταβιού στο οποίο κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί τίποτα. Εκείνη μου απάντησε: "Να πας, αλλά να μην αργήσεις, αύριο έχεις σχολείο...Να προσέχεις να μην χτυπήσεις, να μην λερωθείς και να μην χαλάσεις το ποδήλατό σου...Εντάξει;". Η απάντηση ήταν σαφώς καταφατική. Έτσι λοιπόν, ξεκινήσαμε για τις περιπέτειές μας. Σαν Ροβινσώνας Κρούσος αισθανόμουν. ήθελα να εξερευνήσω τα πάντα...

Το που βρεθήκαμε με τα ποδηλατάκια μας δεν λέγεται...και σαν παιδί τότε όλα μου φάνταζαν πρωτόγνωρα και τεράστια. Πράγματι, ο κόσμος φαίνεται τόσο τεράστιος όταν είσαι μικρός...όταν μεγαλώνεις όμως έρχεται η απομυθοποίση και τότε όλα μοιάζουν μικρά και ασήμαντα...

Βρεθήκαμε λοιπόν σε ένα μέρος που αν μου πεις τώρα που ήταν δεν ξέρω να σου απαντήσω...Το μόνο που θυμάμαι ήταν να διασχίζουμε ανηφορικούς χωματόδρομους. Σε κάποια φάση μια φίλη μου έπεσε και χτύπησε και πήγα να τη βοηθήσω όμως στην βοήθειά μου αυτή έπεσα σε έναν βούρκο...Ότι κίνηση και να έκανα βούλιαζα με αποτέλεσμα να προσπαθώ να μείνω ακίνητη. Εσύ είσαι που το λες; Έβλεπα τριγύρω μου τρεις κοπελίτσες να γελάνε και να με κορϊδεύουν, άρχιζε να νυχτώνει και δεν υπήρχε κανείς ενήλικας τριγύρω να με βοηθήσει. Θυμάμαι ακόμη έντονα τη στιγμή που έκλαιγα και φώναζα να με βοηθήσουν ενώ αυτές γελούσαν και από εκεί που πήγα να βοηθήσω βρέθηκα να χρειάζομαι η ίδια βοήθεια...ΠΑΝΙΚΟΣ....Είχα βουτηχτεί ολόκληρει στα λασπόνερα....μέχρι στο λαιμό...

Μετά από ώρα προσπάθειας και αφού βρήκαν ένα γερό ξύλο να με τραβήξουν, τα κατάφεραν και με έβγαλαν από εκεί μέσα...Μέσα στην ταραχή και τον πανικό μου χάλασα και το φως από το ποδήλατό μου και καθώς πλησίαζα στο σπίτι μου σκεφτόμουν πως θα αντιμετωπίσω την μάνα μου...Τι θα της έλεγα...που και στα τρία "πρόσεχε" πάτωσα...Καλά, όταν με αντίκρισε, από τη μία ήθελε να με δείρει και από την άλλη να με φιλήσει που δεν έπαθα τίποτα πιο σοβαρό...

Έτσι και τώρα, αισθάνομαι ότι είμαστε όλοι βουτηγμένοι στα λασπόνερα...Τι κίνηση να κάνουμε; Στην κατάσταση που  ήρθαμε δεν ξέρουμε πως να αντιδράσουμε...Ποιο θα είναι εκείνο στο γερό ξύλο με το οποίο θα βρεθεί κάποιος να μας τραβήξει και να μας σώσει από το τέλμα; Υπάρχει κάποιος που να θέλει να το κάνει ή απλά στέκονται εκεί απόμακρα, μας κοιτούν και γελούν περιπαιχτικά;

Καθώς παρακολουθούσα το δελτίο απόψε έμεινα εμβρόντητη όταν άκουσα την κα. Τρέμη να ρωτάει κάποιον καλεσμενο της, βουλευτή φυσικά, σχετικά με τα τρέχοντα γεγονότα: "Πως νιώσατε που βρεθήκατε εγκλωβισμένος μέσα στο Κοινοβούλιο;" και τότε ήταν η στιγμή που ξέσπασα σε γέλια...Εγκλωβισμένος στο Κοινοβούλιο; Εδώ υπάρχουν άνθρωποι σήμερα που είναι εγκλωβισμένοι στο σπίτι τους, που δεν τολμούν να βγουν έξω γιατί χρωστούν παντού, γιατί έχουν πέσει σε κατάθλιψη, γιατί δεν έχουν αστυνομικούς να τους προστατεύουν, γιατί δεν έχουν τον "δικό τους Εθνικό Κήπο" ως εναλλακτική λύση...Μα, άκου ερώτηση!!!! Σε λίγο θα δούμε και πρωτοσέλιδα "ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΩΝ 300" ή "ΕΙΣΤΕ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ; ΤΡΟΠΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΝΙΩΘΕΤΕ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ"...

Πραγματικά αισθάνθηκα ότι πρωταγωνιστώ σε αυτό που αποκαλούν κάποιοι το θέατρο του παραλόγου....

Και για να κλείσω ευχάριστα και πάνω απ' όλα αισιόδοξα αυτό το αρθράκι, θα ήθελα να πω ότι υπάρχουν ακόμη νέοι που ονειρεύονται και σχεδιάζουν να περάσουν τη ζωή τους μαζί, ακόμη και σε αυτήν την χώρα που όσο και να μας πληγώνουν οι άνθρωποι που την διοικούν εμείς την αγαπάμε γιατί είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας. Το Σαββάτο που μας πέρασε ήμουν καλεσμένη στον αρραβώνα της πνευματικής μου αδελφής ή με άλλα λόγια της βαφτισιμιάς του πατέρα μου. Ήταν ομολογουμένως μια πολύ όμορφη και συγκινητική βραδιά. Γι' αυτό το λόγο αφιερώνω στο νέο ζευγαράκι ένα τραγούδι που εδώ και λίγο καιρό το ακούω κάθε μέρα, όλη τη μέρα, και μου αρέσει πολύ.

  

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Θάλασσα....



Σήμερα έκανα το πρώτο μου μπάνιο στη θάλασσα. Να τα καλά της εξοχής....Θάλασσα, θάλασσα...Πως μ'αρέσει. Έχω εδώ και ένα μήνα που ξεκίνησα τρέξιμο. Πηγαίνω το πρωί, γύρω στις 6.45 π.μ., μετά κάνω μπάνιο και πηγαίνω στη δουλειά. Από σήμερα όμως μπήκε στη ζωή μου και η θάλασσα. Αχ πως μ' αρέσει και την είχα στερηθεί...Σε γενικές γραμμές, ήταν καλή. Ούτε παγωμένη να μην μπορείς να μπεις, αλλά ούτε και πολύ ζεστή. Για φέτος έβαλα στόχο να κάνω όσα περισσότερα μπάνια μπορώ. Καλά ξεκίνησα νομίζω.

Όποιοι μπορείτε να ξεκινήσετε, κάντε το...Γιατί αν σκεφτείτε, τι μας έμεινε; Τώρα που όλα πωλούνται όσο όσο και δεν μιλάω για τα ακίνητα και της επιχειρήσεις του Δημοσίου, αλλά για τις αξίες και την κοινωνική μας υπόσταση, τουλάχιστον έχουμε ακόμη τον ήλιο και την θάλασσα να μας φτιάχνουν τη διάθεση.

Μου λέει μια φίλη μου χθες, η οποία είναι άνεργη μηχανικός, όσοι τελειώνουμε από πολυτεχνικές σχολές, οι μηχανικοί δηλαδή, δεν μπορούμε να βγάλουμε κάρτα του ΟΑΕΔ. Στην ουσία δηλαδή σκέψου πόσοι άνεργοι μηχανικοί υπάρχουν που δεν είναι καταγεγραμμένοι στα μητρώα του ΟΑΕΔ...και μετά σου λέει η ανεργία είναι στο 15%....Μόνο; Τραγική είναι η κατάσταση.

Γι' αυτό σας λέω, σε ένα κράτος διαλυμένο, σε ένα κράτος όπου κυριαρχούν οι άχρηστοι και οι τεμπέληδες άνθρωποι, σε ένα κράτος που δεν υπάρχει αξιοκρατία, που δεν δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους, τι άλλο μας μένει πέρα από την θάλασσα και τον ήλιο;

Τα τελευταία γεγονότα, αναφέρομαι στον Strauss-Kahn, μου έδωσαν πολλή τροφή για σκέψη. Το πόσο συμφώνησα με όλα αυτά που έγιναν, δεν λέγεται. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, αναφώνησα, όταν είδα την σύλληψη και το δικαστήριο. Ως πότε πια οι γυναίκες θα αντιμετωπίζονται από κάποιους ως κατώτερα όντα, ως κρέατα για να κάνουν τη δουλειά τους...; Θα μου πεις η εξουσία και το χρήμα είναι αφροδισιακά, είναι ικανά να σε τρελάνουν, αλλά αυτό εμένα δεν μου λέει κάτι. Γι' αυτό έχουμε νου και λογική για να κρίνουμε και να μην είμαστε έρμαια των παθών μας...

Δεν ξέρω αν του τη στήσανε κάποιοι, δεν ξέρω αν είναι όντως αλήθεια, αυτό που με ικανοποίησε ως γυναίκα ήταν η άμεση αντίδραση της αστυνομίας, της δικαιοσύνης και όλων των αρχών της Αμερικής για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μιας γυναίκας που ζει και εργάζεται εκεί. 

Αν γινόταν αυτό στην Ελλάδα...Λυπάμαι που το λέω αλλά δεν θα συνέβαινε τίποτα. Θα έφευγε ο κύριος ενώ έκανε τη δουλειά του και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Θα έμενε πίσω η γυναίκα να παλεύει με τα ψυχολογικά της και ποιος να την πιστέψει ότι ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΑΔΕ έκανε κάτι τέτοιο...Μήπως δεν συμβαίνουν και εδώ; Αλλά ποια κάνει καταγγελία; Αφού ξέρει από πριν ότι το δίκαιό της δεν θα βρεθεί ποτέ, άσε που μπορεί να μπει και η ίδια στην φυλακή, επειδή συκοφάντησε τον ΚΥΡΙΟ ΤΑΔΕ...ΤΡΑΓΙΚΟ!!!

Γι' αυτό σας λέω τι μας μένει; Θάλασσα και ήλιος!!!




Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Αναλοίωτες Φιλίες...



Σήμερα βγήκα με δυο παλιούς γνώριμους...Με τον Κ. και την Σ. ήμασταν συμμαθητές. Κοινό παρελθόν. Από παιδιά μαζί. Είχα να τους δω χρόνια πολλά. Τα νέα μας ήταν τόσα που ο ένας ξεκινούσε και ο άλλος σταματούσε. Δεν βαρεθήκαμε καθόλου. Γελάσαμε, θυμηθήκαμε τα παλιά και σχολιάσαμε τα καινούργια.

Ο Κ. πάντα με πείραζε. Από τότε που πηγαίναμε γυμνάσιο. Ίσως επειδή κοκκίνιζα. Πάντως το μόνο σίγουρο ήταν ότι του άρεσε να με προκαλεί και να με σοκάρει. Η Σ. ανέκαθεν ήταν πολύ καλή κοπέλα, συνεσταλμένη και ευγενική. Πάντα λιγομίλητη.

Τους είπα τα νέα μου. Ότι επέστρεψα, ότι κάνω ένα καινούργιο ξεκίνημα στη ζωή μου και είδα στα μάτια τους τη χαρά, όχι τη ζήλια και το φθόνο, αλλά τη χαρά της επανένωσης και της αγάπης απέναντί μου. Ανταλλαγή όμορφων συναισθημάτων. Ένιωσα ότι έδωσα και πήρα αγάπη. Τόσο ξαφνικά και απροσδόκητα...

Τελικά, σήμερα διαπίστωσα πόσοι άνθρωποι μπορεί να με αγαπούν εκεί έξω και εγώ απλά ήμουν κολλημένη σε ένα περιβάλλον που απλώς δεν μου ταίριαζε.

Η ευτυχία μου είναι πολύ μεγάλη. Νιώθω πεταλούδες στο στομάχι μου και στην καρδιά μου αγαλλίαση. Ούτε ερωτευμένη να ήμουν. Ήταν κάτι σαν να το περίμενα καιρό. Αν και αποδείχθηκε ότι και τα παιδιά το περίμεναν καιρό. Χάρηκα ακόμη περισσότερο που η ανταπόκριση ήταν το ίδιο καλή και έντονη.

Μου αρέσει να κοιτώ τους ανθρώπους στα μάτια και να παίρνω θετική ενέργεια. Νομίζω ότι μάλλον καλά τα κατάφερα μέχρι τώρα στη ζωή μου. Έχω αποκτήσει ανθρώπους που με εκτιμούν πραγματικά. Φιλίες που αντέχουν στο χρόνο και αναζωπυρώνονται με την πρώτη ευκαιρία.


Σάββατο 21 Μαΐου 2011

Ολική Επαναφορά....


Μετά από τόσον καιρό που έχω να γράψω στο blog μου, μετά από τόσον καιρό που έχω να ξεκουραστώ και να αφιερώσω λίγες στιγμές στον εαυτό μου, τελικά ναι, γράφω πάλι. Μου έλειψε αυτή η διαδικασία της ατέρμονης σκέψης και της συγγραφής. Τώρα όμως είμαι πίσω...Ολική επαναφορά...σε όλα!!!

Αισθάνομαι ότι ζω μια καινούργια ζωή, με νέους ενδιαφέροντες φίλους, βόλτες, θέατρο... Παρακολούθησα πριν λίγο καιρό την θεατρική παράσταση "ΦΟΥΡΚΕΤΑ" με την Μαρία Καβογιάννη και τον Κώστα Κόκλα. Πραγματικά, ήταν μια εξαίσια παράσταση. Αξίζει κάποιος να την παρακολουθήσει. Θα είναι για ακόμη λίγες μέρες στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.

Κατά τα άλλα πάχυνα, όσο έπρεπε, όχι ακραία πράγματα, τα παλιά μου ρούχα δεν μου κάνουν με αποτέλεσμα να τα δώσω σχεδόν όλα. Αυτή ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να αγοράσω μερικά καινούργια. Αγόρασα, ακόμη, και λουλούδια...πολλά λουλούδια!!! Γεράνια σε όλα τα χρώματα και ιβίσκους και κάτι άλλα που δεν θυμάμαι το όνομά τους!!!

Γενικά, είμαι πολύ καλά. Βρήκα παλιούς φίλους και φίλες. Τελικά, επέστρεψαν πολλοί άνθρωποι στον τόπο τους. Αυτή η διαπίστωση απάλυνε την  ψυχολογική μου κατάσταση σχετικά με την φυγή μου από την Αθήνα. Αν και όταν παρακολουθώ ειδήσεις, σκέφτομαι ότι έκανα την καλύτερη επιλογή. Πριν δύο μέρες μίλησα με έναν φίλο μου που συνεχίζει να μένει εκεί, γιατί απλά δεν έχει χωριό για να επιστρέψει, και μου είπε ότι έκανα πολύ καλά, έφυγα την κατάλληλη στιγμή. Και μετά σκεφτόμουν...Μήπως τελικά αυτή είναι η επιτυχία; Να σταματάς όταν πρέπει; Να σταματάς πριν σε βαρεθεί ο κόσμος; Να σταματάς όχι επειδή σου το επιβάλλουν οι αντοχές ή οι αδυναμίες σου, αλλά η θέλησή σου;

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Μια αλλιώτικη Μ. Τετάρτη...

Είναι Μ. Τετάρτη και σκέφτομαι ότι πλησιάζει το Άγιο Πάσχα. Το θέμα είναι πως με βρίσκει το φετινό Πάσχα. Σαφώς, πολύ αλλαγμένη. Πριν 3-4 χρόνια πήγαινα στους Χαιρετισμούς της Παναγίας, δεν έχανα Παρασκευή για Παρασκευή, νήστευα 40 μέρες, όχι επειδή έπρεπε, αλλά επειδή ήθελα, την Μ. Εβδομάδα ειδικά δεν έτρωγα σχεδόν τίποτα. Με ευχαριστούσε αυτό που έκανα. Διάβαζα πολλά θρησκευτικά βιβλία, επειδή κάτι με ωθούσε προς αυτήν την κατεύθυνση. Ήθελα να μάθω, να μάθω τι συμβαίνει μέσα και έξω από το σώμα μας, πάνω και κάτω από την θάλασσα, μέσα και έξω από το σύμπαν, από το τελευταίο κόκκο άμμου μέχρι τον πιο μακρινό γαλαξία...

Μέσα από το ταξίδι μου στα Άγια Βιβλία και την εντρύφηση μου στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό, άρχισα να αισθάνομαι ότι η μόνη ευτυχία βρίσκεται στην καρδιά των μικρών παιδιών, γιατί εκεί βρίσκει καταφύγιο και γαλήνη ο Θεός. Είναι τα μόνα αθώα πλασματάκια που υπάρχουν σ' αυτόν τον πλανήτη. Και μιλάω για τα παιδάκια γιατί αυτά είναι δημιούργημα του ανθρώπου, συνεπώς προορίζονται να γίνουν όμοια με αυτόν λογικά όντα. Όπως, άλλωστε, είπε και ο Χριστός σε μία διδασκαλία του: "Αν θέλετε να κερδίσετε την Βασιλεία των Ουρανών, πρέπει να γίνετε σαν αυτά τα μικρά παιδιά", δείχνοντάς τους τα ανήλικα παιδάκια που ήταν τριγύρω του. Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να προσπαθήσω όσο το δυνατόν περισσότερο να διατηρήσω ανέπαφη την καρδιά μου από μικρότητες, κακίες και γενικότερες ασχήμιες της ψυχής. Αποφάσισα να διατηρήσω την παιδικότητα στην ψυχή μου. Όμως, τι δύσκολο που είναι αυτό. Μετά από κάποια ηλικία, όλοι σου λένε μεγάλωσε, άλλαξε, να σκέφτεσαι πιο πονηρά για να προστατεύεσαι, για να κερδίσεις στη ζωή σου, μην πηγαίνεις με το σταυρό στο χέρι.

Αφότου βγήκα στη ζωή, άρχισα να δουλεύω, άρχισα να έρχομαι σε επαφή με πολλούς τύπους ανθρώπων, καλούς, κακούς, πονηρούς, αφελείς (ελάχιστοι), πρόθυμους, απρόθυμους, αρπαχτικά και λογιών άλλων, διαπίστωσα την δυσκολία να ζεις σε αυτόν τον κόσμο και να προσπαθείς να κάνεις το καλό, να προσπαθείς να χαμογελάς από την καρδιά σου, να προσπαθείς να βοηθάς, να προσπαθείς να είσαι εσύ και όχι κάποιος άλλος με μάσκα και, όμως, όλες οι προσπάθειες να πέφτουν στο κενό, γιατί απλά όλα αυτά χάθηκαν από τις ψυχές των ανθρώπων.

Πολλές φορές συνάνθρωποί μου με έκαναν να αισθανθώ άσχημα, πολλές φορές κοκκίνισα, πολλές φορές έκλαψα στο σπίτι μου για αδικίες γενικότερες, αλλά και εις βάρος μου, πολλές φορές αισθάνθηκα μόνη μου, αλλά ποτέ ο Θεός δεν με εγκατέλειπε. Όταν για ένα διάστημα έμεινα άνεργη, πήγα στην εκκλησία και συζήτησα με έναν παπά και η τραγική απάντησή του ήταν "πως κάνεις έτσι; όλοι άνεργοι είναι και εγώ ξέρεις πόσες δουλειές έκανα πριν γίνω παπάς;". Τότε ήταν που είπα "όχι, δεν μπορεί ο Χριστός να ήρθε στον κόσμο, να θυσιάστηκε για μας και εμείς να έχουμε γίνει τόσο γαϊδούρια". Και στο κάτω κάτω τι είναι πίστη; Να πηγαίνεις στην εκκλησία, να κοινωνείς, να το παίζεις καλός και μέσα σου να βράζεις, να λες ψέματα; Ο κόσμος έχει απομακρυνθεί από την εκκλησία, όχι επειδή δεν πιστεύει, αλλά επειδή οι παπάδες βλέπουν την πίστη ως δουλειά. 

Είναι Μ. Τετάρτη και νηστεύω επειδή πρέπει, όχι επειδή θέλω. Πρέπει να κοινωνήσω, αλλά δεν θα το κάνω, επειδή δεν εξομολογήθηκα και επειδή δεν νιώθω έτοιμη. Για μένα, πίστη δεν είναι μόνο αυτά, είναι και άλλα που δεν φαίνονται. Απλά, αισθάνομαι ότι όσο μεγαλώνω αλλάζω και δυστυχώς μου είναι πολύ δύσκολο να διατηρήσω την παιδικότητα στην ψυχή μου. Πρέπει, λέει, να γίνεις σκληρός για να επιβιώσεις, πρέπει να είσαι πονηρός για να προλαβαίνεις τις κακίες των άλλων.

Πριν λίγο καιρό βγήκα έξω με μια γνωστή μου και παρόλο που η συγκεκριμένη έχει σχέση εδώ και 6 μήνες, με το που άρχισε κάποιος να με φλερτάρει και να δείχνει ενδιαφέρον, η κυρία έκανε τα αδύνατα δυνατά για να του τραβήξει το βλέμμα. Τον κοιτούσε προκλητικά και διάφορα άλλα ωραία και όλα αυτά μπροστά στα μάτια μου, καμία διακριτικότητα. Σκέφτηκα ότι εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να το κάνω αυτό. Ένιωσα για ακόμη μία φορά πολύ άσχημα. Άλλα τι να το κάνεις; Πάντα άσχημα νιώθω και κανένα αποτέλεσμα.

Και μετά από όλα αυτά τα συναισθήματα που σου δημιουργούνται καθημερινά πως να αντιδράσεις; Πως να βιώσεις το Πάσχα και πως να πας να κοινωνήσεις;

Εύχομαι να μας δίνει ο Θεός δύναμη και κουράγιο να αντιμετωπίζουμε όλες τις δυσκολίες της ζωής μας, καθώς και όλους τους ανόητους ανθρώπους που προσπαθούν να το παίξουν έξυπνοι, παίζοντας άτιμα στο παιχνίδι της ζωής....

Σας αφήνω προς το παρόν με την Ζωή εν Τάφω...Μπορεί να είναι εγκώμιο της Μ. Παρασκευής, ωστόσο είναι από τα αγαπημένα μου...

Καλό Πάσχα να έχουμε!!!!


Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Η Αγάπη



 
 
Η Αγάπη

Α! τι ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα,
αν είναι νάρθει θε ναρθεί, δίχως να νοιώσεις από πού,
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβημένα

θε να σου κλείσει απαλά με τ' άσπρα χέρια της τα δυο
τα ματια που κουράστηκαν τους δρομους να κυττάνε'
κι όταν, γελώντας, να της πεις θα σε ρωτήσει: "ποια είμαι εγώ;"
απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποια 'ναι.
Δεν ωφελεί να καρτεράς! Αν είναι νάρθει, θε ναρθει'
κλειστά όλα νάναι, αντίκρυ σου να στέκεται θα δεις ορθή
κι ανοίγοντας τα χέρια της πρώτη θα σ' αγκαλιάσει.
Αλλιώς, κι αν είναι όλοφωτο το σπίτι για να την δεχτείς
κι έτσι ως την δεις τρέξεις σ' αυτήν κι ομπρός στα πόδια της συρθείς,
αν είναι νάρθει θε ναρθει, αλλιώς θα προσπεράσει.

Κώστας Ουράνης

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Ώρες Σιωπής

Πριν από λίγες μέρες συνάντησα την κα. Χ. Η κα. Χ. ήταν μια γυναίκα έξω καρδιά. Ήξερε να ζει τη ζωή της. Εργαζόμενη γυναίκα, μητέρα, σύζυγος, ερωμένη. Έκανε ταξίδια, μακρινά και κοντινά. Ως άνθρωπος ήταν μάλλον σκληρή και αδιάφορη. Έλεγε στους προϊστάμενούς της άσχημα λόγια για άλλους συναδέλφους της, με αποτέλεσμα πάντα να τους είναι αρεστή και να έχει τις καλύτερες θέσεις.

Η συγκεκριμένη γυναίκα είχε 2 παιδιά. Την κόρη της δεν την γνωρίζω πολύ, καθώς είναι μεγαλύτερη από μένα και ζει σε άλλη πόλη. Την έχω συναντήσει μόνο κανά δυό φορές. Τον γιο της τον γνώριζα. Ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος από μένα. Ένα παιδί ιδιαιτέρως έξυπνο και συναισθηματικό. Ο Δ. ήταν πολύ ευαίσθητος. Τον θυμάμαι στο σχολείο σχεδόν πάντα σιωπηλό με ένα βιβλίο στο χέρι. Είχε λιγοστούς φίλους. Οι προσδοκίες των γονιών του ήταν πάντα πολλές. Ο πατέρας καθηγητής. Το παιδί του δεν θα μπορούσε παρά να ήταν άριστο και αν δεν ήταν, πάσχιζε να γίνει. Θυμάμαι ακόμη το βλέμμα του. Γαλάζιο, καθάριο, μελαγχολικό...

Το 2009 έμαθα ότι έδωσε τέλος στη ζωή του. Ήταν φαντάρος, έκανε τη σκοπιά του και έτσι ξαφνικά ειδοποίησαν τους γονείς του. Ο Δ. δεν ζει πια. Από τότε έως σήμερα δεν έτυχε ποτέ να δω κάποιον δικό του άνθρωπο. Πριν λίγες μέρες όμως, καθώς περπατούσα στο δρόμο με τη μητέρα μου συναντήσαμε την κα. Χ. και μπορώ να πω ότι ήταν ένας άλλος άνθρωπος. "Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορείς να βρεις απαντήσεις" είπε και ξαφνικά στη μέση του δρόμου ξεχύθηκε, "ξεγυμνώθηκε" μπροστά στα μάτια μας. Άρχισε να μας μιλάει με ένταση και πόνο, αλλά και με μια αξιοπρέπεια που δεν την συναντάς εύκολα. "Κάποτε πίστευα ότι μπορώ να ελέγξω τα πάντα, ότι κρατάω όλον τον κόσμο στο χέρι μου, αλλά τελικά διαπίστωσα ότι δεν είναι καθόλου έτσι. Μήπως ήμουν πολύ εγωίστρια; Γιατί το παιδί μου το έκανε αυτό;". Ένιωσα την ανάγκη να την αγκαλιάσω και να της πω κάτι γλυκό και τρυφερό. Έβλεπα στο βλέμμα της την απορία, τις τύψεις, τον πόνο. "Τίποτα δεν του έλειψε. Είχε ότι ήθελε. Ταξίδια, λεφτά...Γιατί; Τελείωσε το διδακτορικό του και είχε έτοιμη θέση σε πανεπιστήμιο. Δεν νοιαζόταν όμως γι' αυτά. Ήθελε να φύγει το παιδί μου...". Τότε της είπα "Το ότι δεν βλέπουμε τους ανθρώπους που φεύγουν από κοντά μας δεν σημαίνει ότι εξαφανίζονται. Πάλι κοντά μας είναι, απλά εμείς δεν μπορούμε να τους αντιληφθούμε". Και με κοίταξε μέσα στα μάτια μου. Με καθήλωσε. Σαν να ήταν αυτό που ήθελε να ακούσει.

Τότε διαπίστωσα ότι οι ιδιαίτερα ευφυείς άνθρωποι έχουν ένα πλεονέκτημα και ένα μειονέκτημα. Το πλεονέκτημα είναι ότι μπορούν να καταλαβαίνουν πολλά παρισσότερα από όσα μπορεί ένας απλός ανθρωπος, μπορούν να βλέπουν μακριά, μπορούν να διαισθάνονται έντονα, ενεργούν σαν άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, το μειονέκτημα όμως είναι ότι κάποιοι από αυτούς είτε έχουν τη δύναμη να ανταπεξέλθουν σε αυτές τις δύσκολες καταστάσεις που καταλαβαίνουν και κάποιοι άλλοι όχι. Η κούραση είναι εντονότερη στη ζωή τους. Ο Αϊνσταιν κάποτε είπε ότι θα ήθελε να ξέρει πως σκέφτεται ο Θεός, όλα τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες. Κάπως έτσι ίσως να σκέφτηκε και ο Δ. και πήγε να συναντήσει τον δημιουργό του.

Το θέμα είναι ότι η ευτυχία κρύβεται στα απλά πράγματα και πολλές φορές όσα λεφτά και να σου δίνουν οι γονείς σου, όσα ταξίδια και να κάνεις, όσα πτυχία και γνώσεις και να αποκτήσεις, πολλές φορές είναι αβάσταχτη η αίσθηση της έλλειψης αγάπης, συντροφικότητας και αποδοχής. Πολλές φορές μια ζεστή αγκαλιά και ένα τρυφερό φιλί ή χάδι μπορούν να αναπληρώσουν όλα τα χρήματα του κόσμου.

Με τον Δ. δεν είμασταν φίλοι, απλά γνωστοί. Όταν όμως τον κοίταζα καταλάβαινα πολλά περισσότερα από αυτά που μπορούσαν οι φίλοι του να καταλάβουν. Πάντα θα τον θυμάμαι ως ένα χρυσό παιδί που απλά κάπου στην πορεία έχασε το δρόμο του και όταν χρειάστηκε την πυξίδα του, αυτή ήταν κατεστραμένη με αποτέλεσμα να χαθεί κάπου στο σύμπαν...Με ανακουφίζει το γεγονός όμως ότι βρίσκεται κάπου ανάμεσα στ' αστέρια...

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Τσουνάμι Εξελίξεων, Απροόπτων & Αγανάκτησης




Ήταν αυτή η εβδομάδα που πέρασε τι να σας λέω...όλο απρόοπτα και εντάσεις!!! Στην δουλειά όλα καλά, εκτός από κάποια γεγονότα που με ψιλοεκνεύρισαν. Μέσα στην ένταση της δουλειάς και στο γενικό τρέξιμο, έπεσα και σκοτώθηκα. Παραλίγο δηλαδή. Άγιο είχα που δεν χτύπησα στο κεφάλι μου να μείνω στον τόπο. Το θέμα είναι ότι προκειμένου να μην χτυπήσω στο κεφάλι μου, έδωσα όλο το βάρος του σώματός μου στο γόνατο. Το αποτέλεσμα ήταν ένα πρησμένο γόνατο και μια ακτινογραφία που δόξα τω Θεω δεν έδειξε τίποτα άσχημο. Πάγο και ξεκούραση μου είπε ο γιατρός. Φτηνά τη γλίτωσα.

Κατά τα άλλα, η γενικότερη κατάσταση της χώρας μου (οδεύουμε προς ελεγχόμενη χρεοκοπία???), καθώς επίσης και τα γεγονότα που συμβαίνουν σε παγκόσμιο επίπεδο (εμφύλιοι, εξεγέρσεις, τσουνάμι) από τη μία με έχουν προβληματίσει και από την άλλη οι συμπεριφορές κάποιων εγωιστών και αλλοπαρμένων ανθρώπων με έχουν αγανακτήσει (δες Καντάφι, πολιτικούς αρχηγούς της ΕΕ στη Σύνοδο). Κρίμα βρε παιδί μου. Δεν ξέρω τι άλλο να πω και πως να χαρακτηρίσω αυτές τις καταστάσεις και τις συμπεριφορές. Ξεκίνησε και η 40ημερη νηστεία του Πάσχα, οι Χαιρετισμοί στην Παναγία και πορευόμαστε όλοι μαζί προς το Άγιο Πάθος, τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Κυρίου με χιλιάδες προβλήματα στο μυαλό και στο κορμί μας.

Ο Χριστός ήταν και διαχρονικά είναι ο Αμνός που θυσιάστηκε για μας. Φέτος, έχω την εντύπωση ότι δεν θα είναι μόνο ο Χριστός ο Αμνός που θα θυσιαστεί για το καλό της ανθρωπότητας, αλλά όλοι οι λαοί του πλανήτη τούτου που θυσιάζονται καθημερινά στο βωμό του παράνομου και μη πλουτισμού, της ξεδιαντροπιάς και πολλών άλλων παθών σωματικών και πνευματικών. Θυσιαζόμαστε όλοι εξαιτίας (σκόπιμων και μη) χειρισμών ορισμένων ολίγων που οδήγησαν εμάς και την φύση σε αυτήν την κατάσταση και τώρα καλούμαστε εμείς, οι απλοί άνθρωποι χωρίς καμιά εξουσία (έτσι μας έκαναν, κανείς λαός δεν έχει την εξουσία που θα έπρεπε να έχει), να βγάλουμε τα κάστανα από τη φωτιά.

Καλά στη φύση δεν αναφέρομαι, διότι ήδη την έχουμε εξαντλήσει, ήδη την έχουμε ρημάξει, ήδη την έχουμε θυσιάσει. Και αφού λοιπόν τελειώσαμε με τη φύση, τώρα το ρίξαμε στην ανθρωποφαγία. Πολύ φοβάμαι ότι οι αλυσιδωτές αντιδράσεις ήδη έχουν ξεκινήσει και να δούμε που θα σταματήσουν. Ίδωμεν...

Υ.Σ.: Χρωστάω και μιαν απάντηση στον φίλο SKPOYTZAKO. Χρησιμοποιώ αυτό το avatar επειδή συνδυάζει τις 2 μεγάλες αγάπες μου, τα βιβλία και τα λουλούδια, κυρίως τα τριαντάφυλλα. Γιατί όμως μου έκανες αυτήν την ερώτηση;

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Φιλοσόφησε για να είσαι Ευτυχής!!!

Μετά από 30 χρόνια γάμου οι γονείς μου φέτος αγόρασαν καινούργια κρεβατοκάμαρα, όπως την ήθελαν, για την ακρίβεια όπως την ονειρευόταν η μάνα μου. Εμένα αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η χαρά τους ή καλύτερα η ευτυχία τους. Μου αρέσει να βλέπω τους ανθρώπους ευτυχισμένους, πόσο μάλλον τους γονείς μου.

Τα πρόσωπα των ανθρώπων αλλάζουν. Γερνάνε, κάνουν ρυτίδες, τα χρόνια έρχονται για να κακοποιήσουν την νεότητά μας, αλλά και για να μας γεμίσουν εμπειρίες. Ωστόσο, βλέποντας τα γελαστά πρόσωπα των γονιών μου διαπιστώνω το βαθμό της ευτυχίας τους. Υπάρχει άραγε βαθμός μέτρησης της ευτυχίας, της ηθικής και τόσων άλλων ποιοτικών μεταβλητών; Ατελείωτες συζητήσεις έχουν γίνει κατά καιρούς γι' αυτό το θέμα. Τώρα τελευταία διαπίστωσα ότι μπορεί κάποιος να μετρήσει την ευτυχία. Ποιος είναι αυτός ο τρόπος; Η επαναφορά των χαρακτηριστικών του προσώπου στην παιδική τους μορφή, δίχως ρυτίδες και άλλα τόσα που αποκτούμε με το πέρας του χρόνου. Στην παιδική μας ηλικία οι περισσότεροι είμαστε ευτυχισμένοι, επειδή δεν ζητάμε πολλά. Ακόμη και με τα λίγα που μας δίνουν οι γονείς μας είμαστε χαρούμενοι και ξέγνοιαστοι. Το μόνο που μας νοιάζει είναι το φαγητό, η αγάπη των γονιών μας και πάνω απ' όλα το παιχνίδι. Σ' αυτήν την ηλικία το πρόσωπό μας λάμπει, δεν υπάρχουν οι καθημερινές σκοτούρες και τα προβλήματα.

Θεωρώ λοιπόν ότι όταν κάποιος μέσα από την χαρά του και το γέλιο του φέρνει χαρακτηριστικά εκείνης της περιόδου της ζωής του είναι πραγματικά ευτυχισμένος. Όταν είδα τα πρόσωπα των γονιών μου να μου θυμίζουν τα πρόσωπα των παλιών φωτογραφιών, σκέφτηκα αυτομάτως ότι κάτι γίνεται εδώ. Πάντως όπως και να 'χει, το θέμα είναι ότι αγόρασαν κάτι που το ήθελαν πολύ και μέσα από αυτήν την πράξη τους εγώ βρήκα λίγη τροφή για σκέψη και την ευκαιρία να φιλοσοφήσω...

Καλό Μήνα!!!

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Σωφεράκι...



Yes, yes, yes...Σήμερα πήρα το αμάξι ολομόναχη...ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!! Είμαι τόσο χαρούμενη και ικανοποιημένη με τον εαυτό μου...Θα μου πεις τώρα, σιγά το πράγμα, αλλά και όμως, αγχωνόμουν πάρα πολύ και τώρα ναι είναι αλήθεια, ΜΟΝΗ μου, ΟΛΟΜΟΝΑΧΗ οδήγησα...Βέβαια, δεν έτρεχα, μέχρι 80 Km/h πήγαινα.

Αυτά...Απλά ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας!!!


Καλή αρχή σε όλα τα σωφεράκια...


Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Ο Ηλεκτρισμός στην Υπηρεσία του Ανθρώπου



Το έναυσμά μου γι' αυτό το άρθρο ήταν η 164η Επέτειος Γέννησης του Thomas Edison, ενός ανθρώπου που για άλλους είναι φαινόμενο και για άλλους απατεώνας. Για μένα είναι απλά ένας άνθρωπος που θαυμάζω πολύ για την εργατικότητά του και την ευφυΐα του  να τοποθετεί τον κατάλληλο άνθρωπο, στην κατάλληλη θέση, την κατάλληλη στιγμή και αυτό οπωσδήποτε θέλει ταλέντο να το κάνεις.

Ο Thomas Edison, γεννημένος στις 11 Φεβρουαρίου του 1847 στο Milan της πολιτείας Οχάιο, χαρακτηρίστηκε ως  ο περισσότερο παραγωγικός εφευρέτης της σύγχρονης εποχής.

Αν και αυτοδίδακτος δραστηριοποιήθηκε σε πολλούς τομείς της τεχνικής. Από τις γνωστότερες εφευρέσεις του είναι το μικρόφωνο, o φωνόγραφος και ο ηλεκτρικός λαμπτήρας. Πολλές από τις κατασκευές του Edison ήταν βέβαια, είτε βελτιώσεις άλλων υπαρχουσών με κακή απόδοση, είτε πρότυπα, τα οποία τελειοποιήθηκαν στη συνέχεια από άλλους τεχνικούς.

Από τα 12 χρόνια του έπρεπε να εργαστεί για να στηρίξει οικονομικά την οικογένειά του. Στα 15 του προσπάθησε να εκδώσει μια εφημερίδα και στη συνέχεια άρχισε να εργάζεται ως τηλεγραφητής στα τραίνα. Από αυτή τη θέση απολύθηκε, γιατί συνελήφθη να στέλνει το αναμενόμενο σήμα ελέγχου στον επόμενο σταθμό, αντί χειροκίνητα και με οπτική επαφή με το διερχόμενο τραίνο, αυτόματα με μια συσκευή δικής του επινοήσεως. Το 1868 υπέβαλε αίτηση για την πρώτη ευρεσιτεχνία του με ένα τηλέγραφο χαρακτήρων. Ακολούθησε μεγάλος αριθμός άλλων ευρεσιτεχνιών.

Δημιούργησε το πρώτο εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας που τροφοδότησε με ηλεκτρισμό τη Νέα Υόρκη και εξελίχθηκε στη γνωστή γιγαντιαία εταιρία General Electric. Η ανακάλυψή του για την εκπομπή ηλεκτρονίων από πυρακτωμένα μέταλλα, «φαινόμενο Edison», απετέλεσε προϋπόθεση για την κατασκευή της ηλεκτρονικής λυχνίας και την απαρχή της ηλεκτρονικής τεχνολογίας.

Βέβαια, μια από τις σημαντικότερες στιγμές στην παγκόσμια ιστορία του ηλεκτρισμού ήταν το 1884 όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά ο Edison και ο Tesla. Δύο ιδιοφυϊες, ο καθένας φυσικά με τον δικό του τρόπο. Οι σχέσεις των δυο αντρών δεν ήταν ποτέ καλές διότι ο Edison ήταν άνθρωπος πρακτικός και βασιζόταν περισσότερο στην εργατικότητα και στις εμπειρίες του, πράγμα που ερχόταν σε αντίθεση με τον Tesla που ήταν ένας άνθρωπος με ιδανικά, διανοούμενος και πιο πολύ θεωρητικός.

Ακόμα είχαν διαφωνίες στο αντικείμενο της δουλειάς τους καθώς ο Edison ήταν υποστηρικτής της χρήσης του συνεχούς ρεύματος ενώ ο Nikola υποστήριζε τη χρήση του εναλλασσόμενου ρεύματος. Φήμες θέλουν τον Edison να είχε ενοχληθεί από την ενασχόληση του Tesla με μυστικιστικές θεωρίες και πειράματα.

Ο κύκλος αυτής της αδιαμφισβήτητα έντονης συνάντησης και "ηλεκτροφόρας" επαγγελματικής συνεργασίας ολοκληρώθηκε κάπου στο 1886. Το θέμα είναι ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι άφησαν ιστορία και μαζί αλλά και ως ξεχωριστές οντότητες. Δύο άνθρωποι που πραγματικά αξίζει να τους θαυμάζει κανείς για τα ιδιαίτερα ταλέντα τους.

Όταν πέθανε ο Edison στις 18 Οκτωβρίου του 1931 σε ηλικία 84 ετών, είχε αποκτήσει περισσότερα από 1000 διπλώματα ευρεσιτεχνίας, ανάμεσά τους για μία μέθοδο διαχωρισμού μεταλλευμάτων, ένα για την επεξεργασία και χύτευση του μπετόν, το οποίο απετέλεσε τη βάση για την κατασκευή προκατασκευασμένων οικιών.

Πηγή ιστορικών στοιχείων: Βικιπαίδεια