Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

Καλό Καλοκαίρι!!!!


Άλλοι μας άφησαν νωρίτερα, άλλοι θα μας αφήσουν αργότερα, ήρθε όμως η μαγική, ανεπανάληπτη, ξεχωριστή, μοναδική στιγμή να σας αφήσω και εγώ...Η πυξίδα μου δείχνει Βορρά, ε και εγώ δεν θα της χαλάσω το χατίρι!!!

  • Πόσο πολύ θέλω να είμαι στην θάλασσα και να μην βγαίνω καθόλου από το διάφανο πέπλο της.
  • Πόσο πολύ θέλω να παίζω με τις ρακέτες μου στην παραλία.
  • Πόσο πολύ θέλω να χώσω τη μουρίτσα μου μέσα στο καρπούζι και όταν σηκώνω το κεφάλι μου η μυτούλα μου να είναι κατακόκκινη και να κολλάει.
  • Πόσο πολύ θέλω να ακούω την αγαπημένη μου μουσική και να αφήνομαι στα όνειρά μου.
  • Πόσο πολύ θέλω να πίνω παγωμένη γρανίτα φράουλα δίπλα στο κύμα.
  • Πόσο πολύ θέλω η θάλασσα να έχει ψηλά κύματα και εγώ να βουτάω.
  • Πόσο πολύ θέλω να ξαπλώνω στην αιώρα μου.
  • Πόσο πολύ θέλω να κοιτάω το ηλιοβασίλεμα καθισμένη στην αμμουδιά και να ελπίζω ότι η θάλασσα κάποιον θα μου φέρει.
  • Πόσο πολύ θέλω να χωθώ στην αγκαλιά των γονιών μου και να νιώσω όλη την αγάπη και την προστασία τους.
  • Πόσο πολύ θέλω να κάνω βόλτες με τον αδελφό μου και να λέμε τα δικά μας.
  • Πόσο πολύ θέλω να ηρεμήσω.
  • Πόσο πολύ θέλω να μηδενίσω και να ξαναρχίσω τη ζωή μου από το μηδέν.

Σας αποχαιρετώ μ' ένα πολύ αγαπημένο και χαρούμενο τραγουδάκι...Θα τα πούμε από Σεπτέμβριο...Εύχομαι όλοι σας να κάνετε αυτό που θέλετε πολύ αυτό το καλοκαίρι!!!!

Καλό Καλοκαίρι και Καλές Διακοπές!!!!


Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

Παραμυθούπολη



Παραμύθι: Μία σύντομη ή λαϊκή ιστορία που ενσωματώνει το έθος, το οποίο μπορεί να εκφραστεί ρητά στο τέλος του ως αξιωματική αρχή.

Στα μικρά παιδιά λέμε παραμύθια για να κοιμηθούν ευχάριστα. Στα μεγάλα παιδιά λέμε παραμύθια για να τα υποδουλώνουμε.

Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι αν όλα αυτά τα παραμύθια που μας έλεγαν από μικρά παιδιά, έχουν κάποια δόση αλήθειας. Η Χιονάτη, η Σταχτοπούτα, η Αλίκη, τα Γουρουνάκια, η Κοκκινοσκουφίτσα, η Πεντάμορφη και τόσα άλλα.

Πιστεύω ότι σίγουρα κρύβουν μέσα τους αληθινές στιγμές, δεν είναι όλα μυθοπλασία. Όλοι αυτοί που κατά καιρούς εμπνέονταν και εμπνέονται με αποτέλεσμα να γράφουν ή να αφηγούνται παραμύθια, σίγουρα βλέπουν σκηνές τριγύρω τους, από την καθημερινότητά τους, που τους δίνουν το έναυσμα να εκφράσουν τις απόψεις τους μέσα από ένα καλλιτεχνικό έργο, μέσα από ένα παραμύθι. Ο σκοπός τους είναι συνήθως να αφυπνίσουν, να δώσουν παραδείγματα χειρισμού καταστάσεων της ζωής, να περάσουν μηνύματα, να τέρψουν και να λυτρώσουν τον αναγνώστη ή τον ακροατή. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που τα περισσότερα έχουν αίσιο τέλος. Μέσα από τα παραμύθια έρχεται μία κάθαρση, μία λύτρωση. Οι κακοί τιμωρούνται και οι ερωτευμένοι παντρεύονται και ζουν μαζί ευτυχισμένοι για πάντα. Βέβαια, ποτέ δεν μάθαμε τι απέγιναν όλοι οι αγαπημένοι μας ήρωες με το πέρας των παραμυθιών. Ίσως είναι και αυτό ένα τέχνασμα του παραμυθά, του συγγραφέα, του μυθοπλάστη, του μυθιστοριογράφου ή του επινοητή φανταστικών ιστοριών, να σε αφήνει να φαντάζεσαι, να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις.

Σήμερα, λοιπόν, αισθάνομαι ότι ζω σε μία παραμυθούπολη, ούσα ηρωίδα στο δικό μου παραμύθι. Υπάρχουν πολλοί κατεργάρηδες εκεί έξω που μου λένε όλου του κόσμου τα παραμύθια, μόνο που σήμερα δεν είμαι παιδί και τα παραμύθια που ακούω είναι τόσο κακοειπωμένα που με κάνουν να απογοητεύομαι, διότι αυτοί που μου τα λένε δεν έχουν ίχνος έμπνευσης και δημιουργίας. Ω Θεέ μου, τι ένδεια πνεύματος είναι αυτή που βιώνουμε σήμερα σε όλα τα επίπεδα!!!!

Ελπίζω, τουλάχιστον, να επέλθει κάθαρση στο φινάλε και του δικού μου παραμυθιού και να αναφωνήσω με φωνή βροντερή "...και 'ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα".

Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

Λογική vs Παράλογο



Το παράλογο της λογικής ή η λογική του παραλόγου;

Πράττεις πιστεύοντας ότι είσαι λογικός άνθρωπος και πιστεύεις ότι και οι άλλοι άνθρωποι έχουν κάποια λογική επάνω τους, όχι την ίδια με σένα, αλλά τουλάχιστον την κοινή λογική. Πλέον, όμως, αναρωτιέσαι αν όντως "στέκεις" καλά ή αν έχει συμβεί κάτι ενδιάμεσα και τα 'χεις χάσει...

Λογική και Παράλογο. Πόσο κόντα είναι αυτές οι έννοιες τελικά!!! Από το λογικό πολύ εύκολα περνάς στο παράλογο. Το αντίστροφο άραγε να συμβαίνει; Αναρωτιέμαι αν συμβεί αυτό το "κλικ" στο μυαλουδάκι σου, υπάρχει η δυνατότητα να επανέλθεις; Μάλλον η απάντηση έρχεται ως αφρισμένο κύμα θαλάσσης στ' αυτιά μου από τα τόσα ιδρύματα που "φροντίζουν" όλους αυτούς τους μάλλον αθεράπευτα ρομαντικούς και ευαίσθητους ανθρώπους που δεν άντεξαν την άχρηστη κοινωνία μας και κατέληξαν εκεί...

Η ζωή μας έχει γίνει παράλογη. Μα, μπορεί να γίνει παράλογη η ζωή; Η ζωή είναι έννοια, παράλογοι γίνονται όλοι αυτοί που διαχειρίζονται τη ζωή, δηλαδή οι άνθρωποι, δηλαδή τα σημερινά ανθρωπόμορφα κτήνη, γιατί τα σημερινά όντα δεν μπορείς να τα αποκαλέσεις ανθρώπους, γιατί απλά δεν είναι άνθρωποι, δηλαδή δεν έχουν τη στοιχειώδη ανθρωπιά...

Κάποτε ο άνθρωπος είχε ανθρωπιά. Ο σημερινός άνθρωπος έχει απανθρωπιά, με αποτέλεσμα όποιος δεν είναι σαν τα μούτρα του να καταλήγει στη λατρεμένη ανθρωποφοβία.

Έτσι λοιπόν, η λογική και το παράλογο κάνουν κύκλους ατέλειωτους και φαύλους που αισθάνεσαι ότι κάποιος σε πέταξε μέσα σ' έναν λαβύρινθο να προσπαθήσεις να σκοτώσεις τον αναθεματισμένο μινώταυρο ως άλλος Θησέας και αυτός να μην πεθαίνει και εσύ εκεί να το παλεύεις, αλλά σε όλα αυτά υπήρχε και μία έκπληξη...όπως πάντα!!!Η ζωή κάθε μέρα μας κάνει εκπλήξεις, άλλοτε ηλίθιες και άλλοτε καλοδεχούμενες...Ποια ήταν η έκπληξη; Πρέπει, λέει, να βγεις από τον λαβύρινθο αφού σκοτώσεις τον μινώταυρο που όπως προείπα έχει τον απέθαντο, χωρίς τον σωτήριο μίτο της Αριάδνης, γιατί απλά στη δική σου ιστορία δεν υπάρχει Αριάδνη ή μάλλον το τραγικό είναι ότι υπάρχει Αριάδνη, αλλά δεν έχει να σου δώσει τον μίτο είτε επειδή δεν θέλει είτε επειδή δεν μπορεί και τρελαίνεσαι που πρέπει να λύσεις ακόμη έναν γόρδιο δεσμό στη ζωή σου ως άλλος Μ. Αλέξανδρος, δεν έχω και τον Βουκεφάλα, καταλαβαίνεις...Είναι και καλοκαίρι, η ζέστη σου τη δίνει, όλα σου τη δίνουν, θέλεις να φύγεις ή για την ακρίβεια να δραπετεύσεις και δεν μπορείς, εγκλωβίζεσαι μέσα στον ηλίθιο και θεοσκότεινο λαβύρινθο και βρίζεις που δεν μπορούν τα πράγματα να είναι αλλιώς ή μήπως μπορούν να είναι;

Φτάνεις σε ένα σημείο στη ζωή σου που ενώ είσαι πολύ, μα πάρα πολύ κοινωνικός άνθρωπος, δεν μπορείς να σταθείς μια στιγμή στο ίδιο σημείο, θέλεις να μαθαίνεις συνέχεια καινούργια πράγματα, να μην θέλεις να δεις κανένα, δεν θέλεις να αγγίξεις κανένα, δεν θέλεις να ακούς κανένα και τίποτα, γιατί απλά και ο παραμικρός ήχος σου σπάει τα ελάχιστα νεύρα που έχουν απομείνει στο κορμί σου και αυτά έτσι για ξεκάρφωμα. Το μόνο που θέλεις, το ελαχιστότατο, είναι απλά η ρημαδιασμένη ησυχία σου και ένα μαξιλάρι να υποδέχεται ευχάριστα και αγόγγυστα τα δάκρυά σου που αγγίζουν τους 200 βαθμούς Κελσίου (πηγαίνουν, βλέπεις, σετάκι με τις θερμοκρασίες της εποχής...)!!!!

Και όλα αυτά γιατί; Γιατί η λογική και το παράλογο είναι ένα, τουλάχιστον στη δική μου ζωή. Αναρωτιέμαι πόσο καιρό έχω να νιώσω κάτι λογικό να συμβαίνει, λες και έγινε κάτι και πήρα διαζύγιο από τη λογική και αν όχι εγώ, αυτοί που με περιτριγυρίζουν και με τρελαίνουν...Σε παρακαλώ καλή μου λογικούλα γύρνα πίσω στη ζωή μου και δεν πρόκειται να σου ξαναφωνάξω ούτε να γκρινιάξω, απλά δεν αντέχω άλλο το διδυμάκι σου το παράλογο (λες να φταίνε τα άστρα;)!!!



Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010

Ανήκω σε μένα...



Δεν έχω να πω κάτι άλλο...Η κα. Κανέλλη σε αυτή τη χρονική στιγμή και υπό αυτές τις συνθήκες με εκφράζει απόλυτα, άσχετα αν δεν ανήκω στον πολιτικό χώρο τον οποίο πρεσβεύει, άσχετα εάν πλεόν δεν ανήκω σε κανένα χώρο, ανήκω μόνο σε μένα και στα όνειρά μου, όπως θα έλεγε και ο Μαζωνάκης...


Πεθαίνοντας...



Μάταιη ψυχή, στην ατονία εσπέρας εαρινής,
ενώ θα κλείνεις τα χρυσά φτερά σου πληγωμένη,
την ώρα που σα λύτρωση κάτι θα καρτερείς,
φτωχή καρδιά, θανάσιμα μα αιώνια λυπημένη·

όταν, φτασμένη απάνω στον ορίζοντα, θα ιδείς
μίση να φεύγουν οι έρωτες, χολή τα πάθη σου όλα,
όταν ανέβει από τα εξαίσια τ' άνθη της ζωής
μύρον η απογοήτευση, ψυχή μου ονειροπόλα

την ώρα την υπέρτατη που θε να θυμηθείς
μ' ένα μόνο χαμόγελο τα φίλα και τα ενάντια --
μάταιη ψυχή, στο πέλαγο, στο αγέρι τι θα πεις;
ω, τι θα πεις, στενή καρδιά, στη χλωμή δύση αγνάντια;

Κωνσταντίνος Καρυωτάκης

Τρίτη 6 Ιουλίου 2010

Σκιές



Παντού υπάρχουν σκιές. Όχι σκιές που δημιουργεί το φως, αλλιώτικες, σκιές τρομακτικές, όχι του κορμιού σου, αλλά της ψυχής σου.

Η νεότητα είναι η ωραιότερη περίοδος στη ζωή του ανθρώπου, γιατί απλά μπορεί να ζει, να ελπίζει, να πιστεύει, να ανακαλύπτει, να σκέπτεται, να φιλοσοφεί, να φαντάζεται, να ονειρεύεται, να ερωτεύεται, ν' αγαπάει, να δημιουργεί, να θυμώνει, ν' αγανακτεί, ν' αγωνίζεται, ν' αντιδράει, να κάνει λάθη. Φυσιολογικά συναισθήματα, ορθά βιωμένα δίνουν συγκροτημένους και χρήσιμους ανθρώπους στην κοινωνία. Η νεότητα είναι η σημαντικότερη περίοδος στη ζωή του ανθρώπου. Στη νεότητα δημιουργείς και στην ωριμότητα εξασφαλίζεις αυτά που πέτυχες στη νεότητά σου. Όταν στη νεότητά σου είσαι κενός από δημιουργικά συναισθήματα, τι είσαι; Γιατί υπάρχεις;

Χθες μιλούσα με ένα "κοριτσάκι" 24 ετών και ανακάλυψα γι' ακόμη μία φορά την άγνοια που υπάρχει στους ανθρώπους. "Είμαι άθεη" μου είπε. "Τι εννοείς;" τη ρώτησα. "Είμαι άθεη, δεν πιστεύω στον Θεό, δεν πιστεύω ότι υπάρχει". "Και τι πιστεύεις; Ότι φυτρώσαμε; Ότι ο εγκέφαλός μας εξελίχθηκε από μόνος του; Και γιατί εξελίχθηκε μόνο ο ανθρώπινος εγκέφαλος και όχι και του σκύλου;". Εξομοίωνε τον άνθρωπο με τα ζώα. Μα, ο άνθρωπος είναι ένα πλήρες ον, με ψυχή, σώμα και πνεύμα, έχει λογική και λόγο, τα ζώα είναι ημιτελείς, δεν έχουν πνεύμα, δεν έχουν λογική και λόγο. Το ότι δένονται με τους ανθρώπους είναι λόγω ενστίκτου και όχι λόγω λογικής. Υποστήριζε κάτι περίεργα πράγματα. Απελπίστηκα και απογοητεύτηκα. Μέσα μου θυμήθηκα τα λόγια του Χριστού στον σταυρό "Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι!" τα λόγια του επαναλαμβάνονται καθημερινά. Τον σταυρώνουμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Σκέφτηκα ότι όλοι εμείς κάποιο λάθος κάνουμε με τους νέους μας. Δεν τους δίνουμε τα ανάλογα ερεθίσματα να σκεφτούν δημιουργικά. Μπαίνουν στα πανεπιστήμια, σπουδάζουν, αλλά δεν μαθαίνουν να σκέπτονται. Δεν αποκτούν ορθή κρίση, κριτική ικανότητα.

"Η θρησκεία σε περιορίζει, δεν είσαι ελεύθερος" μου είπε. Και αναρωτιέμαι αν υπάρχει άλλη θρησκεία πέρα από τον Χριστιανισμό που σε αφήνει τόσο ελεύθερο. Η ελευθερία της βούλησης σε όλο της το μεγαλείο. Κανείς περιορισμός και όμως κάποιοι πιστεύουν ότι περιορίζονται. Ο Χριστός ήρθε σ' αυτόν το κόσμο για να μας μιλήσει μόνο για την αγάπη, αγάπη για τον Θεό, αγάπη για τον εαυτό μας, αγάπη για τον συνάθρωπό μας, αγάπη για τη φύση, αγάπη για όλα αυτά που βλέπουμε και δεν βλέπουμε. Ένα πράγμα μας ζήτησε να αγαπάμε, να ελπίζουμε και να πιστεύουμε. Τόσο ωραία συναισθήματα και όμως κάποιοι περιορίζονται...

Της εξήγησα με πολύ ωραίο τρόπο ότι αυτό που λέει δεν ισχύει. Η θρησκεία δεν υπάρχει για να σε περιορίζει και, για την ακρίβεια, άλλο πράγμα η θρησκεία και άλλο η πίστη. Της μίλησα για τον Σωκράτη και γι' αυτά που πίστευε προ Χριστού, για τους Αρχαίους Έλληνες και την παραδοχή τους ότι υπάρχει κάποιος Άγνωστος Θεός, της μίλησα επιστημονικά ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ύλη, δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται, υπάρχουν και άλλα που δεν φαίνονται και μπορεί να τα αντιληφθεί με άλλες ικανότητες και άλλες αισθήσεις, πέρα από τις 5 γνωστές και μία έκτη έτσι για ξεκάρφωμα, της είπα ότι μόνο το 10% του εγκεφάλου μας λειτουργεί, επομένως υπάρχουν πολλές δυνατότητες που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε, της μίλησα για "συμπτώσεις" που όμως δεν είναι συμπτώσεις, της μίλησα με δικά μου βιώματα και αυτή εκεί ακλόνητη στις δικές της απόψεις. Εν τω μεταξύ, όταν της έκανα ερωτήσεις δεν ήξερε τι απάντηση να δώσει και όλα τα έριχνε στην τύχη...Στο τέλος μου είπε "Έχεις τις απόψεις σου και έχω τις δικές μου, δεν πρόκειται να αλλάξω το πιστεύω μου. Είμαι άθεη". Και της είπα "Μα, δεν θέλω να σου αλλάξω γνώμη ούτε να σε πείσω για κάτι άλλο, απλά οφείλω να σου μιλήσω για να δεις και την άλλη πλευρά. Δες το σαν τροφή για σκέψη και προβληματισμό. Με το να παραδέχεσαι ότι είσαι άθεη, καταργείς από μόνη σου τον λόγο της ύπαρξής σου. Γιατί να ζεις, αφού δεν πιστεύεις σε τίποτα; Γι' αυτό, λοιπόν, μην κολλάς σε μία άποψη, ψάξε και κάτι άλλο. Στα πανεπιστήμια διαβάζουμε πολλά βιβλία, όμως πρέπει να είμαστε σε θέση να κρίνουμε ποιος είναι αυτός που το γράφει, τι μηνύματα θέλει να περάσει, σε τι εποχή και με τι συνθήκες το γράφει. Μην επηρεάζεσαι". "Όχι, πιστεύω ότι η άποψη μου είναι η σωστή. Δεν πρέπει οι άνθρωποι να πιστεύουν. Άσε, που έχω σταματήσει να σκέφτομαι". Εν τω μεταξύ, το ρήμα πιστεύω το χρησιμοποιούσε συχνά στο λόγο της. Τραγικό; Μία άθεη να μιλάει για τα "πιστεύω" της, που όμως δεν είναι πιστεύω είναι προσκολλήσεις και απλές θεωρίες...

Αυτός ο άνθρωπος έχει σπουδάσει κοινωνική λειτουργός. Ένα επάγγελμα που έχει να κάνει με ανθρώπους, με έμψυχο υλικό δηλαδή, άρα ως άνθρωπος πρέπει να έχεις πολλές ευαισθησίες, ανεκτικότητα, υπομονή και αγάπη. Ένα επάγγελμα προσφοράς. Ένα επάγγελμα που οφείλεις να έχεις υψηλό δείκτη ευσυνειδησίας και ηθικής. Πέρα από τα επαγγελματικά, αυτός ο άνθρωπος κάποια στιγμή στη ζωή του θα κάνει οικογένεια και παιδιά. Τι αρχές και αξίες θα τους μεταδώσει; Πως θα τα διαπαιδαγωγήσει; Με θλίβει να βλέπω νέους ανθρώπους χωρίς ιδανικά, χωρίς καν να σκέπτονται και να προβληματίζονται. Ότι τους δίνουν το καταπίνουν αμάσητο και μετά αναρωτιόμαστε γιατί η κοινωνία μας είναι υπό κατάρρευση;

Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

Σχέση Αγάπης - Μίσους



Την περασμένη Πέμπτη πήρα το μετρό όχι τη συνηθισμένη ώρα, λίγο αργότερα, γιατί κάτι με καθυστέρησε με αποτέλεσμα να μην φύγω στην ώρα μου...Καθώς περπατούσα ανέμελη, ακούγοντας την αγαπημένη μου μουσική, αντικρίζω ένα γνωστό πρόσωπο, μια φυσιογνωμία που μου ξύπνησε αναμνήσεις και συναισθήματα ξεχασμένα και χαμένα μέσα στο χρόνο. Ναι, ήταν ο συμμαθητής μου ο Ν.

Μείναμε και οι δύο για κάποια δευτερόλεπτα ακίνητοι να κοιτάμε ο ένας τον άλλο, δεν τολμούσε να κάνει το πρώτο βήμα ενώ το ήθελε, τελικά το τόλμησα εγώ "Ν. τι κάνεις; Βρίσκεσαι Αθήνα;". Πιάσαμε κουβέντα και ο χρόνος ξαφνικά σταμάτησε, σα να γύρισε πίσω, όμως όχι όπως ήμασταν τότε. Είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι, αλλά με άλλη μορφή όχι ιδιαιτέρως αλλαγμένη από τότε, ούτε εγώ άλλαξα ούτε και αυτός (από τις σπάνιες περιπτώσεις...) και, τώρα να, είμαστε εδώ σε άλλη ηλικία, με άλλα βιώματα και εμπειρίες, με μία διαφορετική ζωή, αλλά με κοινό παρελθόν. Τον κοίταγα στα μάτια, δεν μπορούσα να πάρω το βλέμμα μου από εκεί και αυτός το ίδιο, δεν ξέρω γιατί. Ίσως να προσπαθούσα να ξαναζήσω την παιδική μου ηλικία και την εφηβεία μου μέσα από τα μάτια του.

Με τον Ν. είχαμε πάντα μια ιδιαίτερη σχέση, μια σχέση αγάπης - μίσους. Σιχαινόμασταν ο ένας τον άλλο, αλλά όταν έλειπε κάποιος από τους δύο από την τάξη ο άλλος μάλλον ένιωθε περίεργα. Θυμάμαι ότι σκοτωνόμασταν, μαλώναμε απίστευτα, οι καυγάδες μας μόνο ομηρικοί θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Εγώ, ντροπαλή και συνεσταλμένη, πάντα να κάνω παρέα με όποιον κατατρεγμένο έβλεπα, δεν τους έκανε κανείς παρέα και πήγαινα εγώ, πρώτη μαθήτρια και η αγαπημένη των δασκάλων και των καθηγητών, λίγο μοναχική, εκείνος το άκρως αντίθετο από μένα, μέσα σε όλα, έκανε παρέα με τους πιο "in" του σχολείου, όχι και τόσο καλός μαθητής, αλλά πρώτος στις αντιγραφές και στα γλειψίματα των δασκάλων και των καθηγητών, τον θεωρούσα απίστευτο γλυφτράκι...Με λίγα λόγια, έβλεπε ο ένας τον άλλο και γινόταν τούρμπο...Μια ζωή τον θυμάμαι να μου πηγαίνει κόντρα, να θέλει να με στενοχωρεί και να με υποβιβάζει...Ποτέ δεν κατάλαβα τον λόγο. Εγώ προσπαθούσα να μην του δίνω σημασία, απλά αδιαφορούσα, αυτός όμως εκεί να μου κάνει τη ζωή κόλαση...Θυμάμαι μια φορά ήμασταν στην τάξη και πήγε να με κλωτσήσει για να κάνει τον καμπόσο στους φίλους του...Εγώ όμως έχοντας ευλυγισία, γρήγορα αντανακλαστικά και μια υποψία ότι "Πρόσεχε, είναι κοντά σου το φίδι και πάει να σου τη φέρει..." πρόλαβα και του έπιασα το πόδι στον αέρα με αποτέλεσμα να του ανοίξω τόσο πολύ τα πόδια που αν του τα άνοιγα λίγο ακόμη θα έπεφτε κάτω. Του είπα "Τι πήγες να κάνεις; Εσύ, θα χτυπήσεις εμένα; Έτσι και τολμήσεις να με αγγίξεις θα σε μαυρίσω στο ξύλο...Και αν δεν με συμπαθείς, μην ασχολείσαι μαζί μου, όπως δεν ασχολούμαι εγώ μαζί σου". Αυτός τα έχασε. "Άσε με και δεν θα σε χτυπήσω...", αλλά αφού είχα την ευκαιρία γιατί να την έχανα; Του ανοίγω και άλλο τα πόδια και πάρ' τον κάτω...Όλοι γελούσαν...Από τότε δεν τόλμησε να τα βάλει μαζί μου...Αλλά όχι μόνο αυτό, από το ρεζιλίκι του και μετά μου κρατούσε μούτρα μέχρι που βγάλαμε το λύκειο...Πάντα ήταν πολύ ανταγωνιστικός μαζί μου και δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί...Εγώ ούτε που του έδινα σημασία...

Παρόλα αυτά, χάρηκα πάρα πολύ που τον είδα. Ούτε εγώ το περίμενα τόσο. Γενικώς, δεν μου αρέσει να μεμψιμοιρώ και να διαιωνίζω καταστάσεις και πόσο μάλλον με έναν άνθρωπο που μας δένει το κοινό μας παρελθόν...Είχα να τον δω από το σχολείο. Καθώς αποφοιτήσαμε χάθηκαν τα ίχνη μας...Του ζήτησα το κινητό του να βγούμε να πούμε τα νέα μας με την ησυχία μας. Τελικά, το Σάββατο βγήκαμε έξω. Στην αρχή προσπάθησε να μου πει διάφορα να με κάνει να αισθανθώ άσχημα (ο χαρακτήρας του ανθρώπου δεν αλλάζει), αλλά εγώ δεν του έδωσα σημασία και συνέχισα με τον χαμογελαστό και καλοσυνάτο τρόπο μου να του απαντώ, μέχρι που σε κάποια φάση σταμάτησε αυτό το βιολί, επανήλθε, προφανώς, η λογική στο κεφάλι του και περάσαμε υπέροχα...Γελάσαμε, θυμηθήκαμε τα παλιά, είπαμε τα νέα, όλα τέλεια. Στο τέλος, μου είπε να ξαναβγούμε και του απάντησα ότι ωραία θα ήταν να το κανονίζαμε...

Σε καμία περίπτωση δεν περίμενα να περάσω τόσο όμορφα μαζί του, αλλά είμαι 100% σίγουρη ότι και αυτός κάτι παρόμοιο θα περίμενε...Η έκπληξη ήταν μεγάλη και η χαρά ακόμη μεγαλύτερη...Τελικά, μετά από τόσα χρόνια κατάλαβα γιατί μου φερόταν τόσο άσχημα στο σχολείο. Οι λόγοι είναι δύο:

  • Ήταν απίστευτα κοπλεξαρισμένος μαζί μου και με το να με υποβιβάζει, προσπαθούσε ο ίδιος να αισθάνεται καλά. Προχθές, μόλις του έκανα κάνα δύο φιλοφρονήσεις πήρε τα πάνω του και χαμογελούσε...
  • Ήθελε να μου τραβάει την προσοχή, αλλά μάλλον το έκανε με τον λάθος τρόπο (περισσότερο με τσάντιζε, με στενοχωρούσε και με απογοήτευε και λιγότερο τον συμπαθούσα...).

Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

Καλό Μήνα!!!



Ο Ιούλιος είναι ο έβδομος μήνας του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Σύμφωνα με το ρωμαϊκό ημερολόγιο ονομαζόταν Quintilis, που θα πει πέμπτος. Σε «Ιούλιο» από «Κουϊντίλιος» μετονομάσθηκε το 44π.Χ. από τον Μάρκο Αντώνιο, στενό φίλο του Ιουλίου Καίσαρα, σε ανάμνηση των υπηρεσιών που ο τελευταίος πρόσφερε στη Ρώμη.

Ο Ιούλιος αντιστοιχεί στον αρχαίο μήνα Κρόνιο ή Εκατομβαιώνα και ήταν ο πρώτος μήνας του χρόνου.

Το χρονικό διάστημα μεταξύ της 21ης και του τέλους του μηνός κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν Κυνάδες μέρες, απ’όπου προέρχεται και ο όρος «κυνικά καύματα». Η ονομασία τούτη προέρχεται από το γεγονός ότι τις μέρες αυτές ο φωτεινότατος αστέρας Σείριος (ανήκει στον αστερισμό του Μείζονος Κυνός) ανατέλλει συγχρόνως με τον ήλιο, κάνοντας τις μέρες ακόμη πιο θερμές.

Ο Ιούλιος είναι ο μήνας του αλωνισμού και της χαράς του γεωργού γι’ αυτό και προσωνυμείται Αλωνάρης, Αλωνευτής, Αλωνιάτης, Αλωνιστής. Τον λένε ακόμη Χορτοκόπο γιατί στον Πόντο τότε κόβουν το χόρτο, Γιαλιστή και Γυαλινό γιατί τότε ωριμάζουν τα σταφύλια και «γυαλίζουν», Φουσκόμηνα γιατί φουσκώνουν τα σύκα. Τέλος, είναι γνωστός και με τις ονομασίες Δευτερογιούλης, Λιοτρόπης και Χορτοθέρης.