Το Πλήρωμα του Χρόνου...

Ο χρόνος δίνει όλες τις απαντήσεις χωρίς να χρειάζεται καν τις ερωτήσεις.

Ευριπίδης, 480-406 π.Χ., Αρχαίος τραγικός

Πολλοί από εσάς θα έχτε παρατηρήσει ότι προσπαθείτε να πετύχετε κάτι και το προσπαθείτε με όλες σας τις δυνάμεις σας, μέχρι εκεί που αντέχετε, όμως, κατά ένα περίεργο λόγο, δεν προχωράει. Αναρωτιέστε "Μα γιατί; Αφού προσπάθησα τόσο...". Ε, λοιπόν, η απάντηση μάλλον κρύβεται στην έννοια του χρόνου...

Κατά τον Α. Einstein ο χρόνος είναι σχετικός. Για παράδειγμα, αν είσαι κάπου και περνάς καλά, ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα, όπως ας πούμε σε κάποιο ραντεβού με ένα αγαπημένο πρόσωπο. Από την άλλη, αν είσαι σε κάποιο μέρος που δεν περνάς και τόσο καλά, ο χρόνος σου φαίνεται μια αιωνιότητα, όπως ας πούμε κατά τη διάρκεια μιας εξέτασης.

Τελικά, ο χρόνος είναι αυτός που ευθύνεται για όλα και το το πλήρωμά του μας αναγκάζει να δεχτούμε τις συνέπειές του. Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος στα 60 του δεν μπορεί να κάνει κάτι να κρύψει τις ρυτίδες ή τα άσπρα μαλλιά της ηλικίας του...Αργά ή γρήγορα όλα φαίνονται. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το δεχτείς και να αγαπήσεις τον εαυτό σου γι' αυτό που είναι.  

Ο Ευριπίδης λοιπόν έλεγε ότι ο χρόνος δίνει όλες τις απαντήσεις χωρίς να χρειάζεται καν τις ερωτήσεις. Τι σοφία άραγε μπορεί να κρύβεται μέσα στο νόημα αυτής της φράσης; Όντως, όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου για κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα αλλάξεις, είναι αδύνατον και μάλιστα πολλές φορές μπορεί να λαμβάνεις απαντήσεις σε ερωτήματα κρυφά, του εαυτού σου, ή ακόμη και χωρίς να ρωτάς, βλέπεις την εξέλιξη των πραγμάτων τριγύρω σου και λες "Ααα μάλιστα γι' αυτό τότε αντιμετώπισα αυτό επειδή ήταν να περάσω τώρα αυτό...".

Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα είναι ρυθμισμένα με μία σοφία απόλυτη σε έναν κόσμο σχετικό. Αυτό μπορεί να είναι μαγικό και ακόμη περισσότερο συναρπαστικό. Είναι ωραίο συναίσθημα να έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και εσύ να είσαι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσεις κάποιες καταστάσεις. Ωστόσο, πολλές φορές όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, οι καταστάσεις είναι αυτές που έρχονται να σε συναντήσουν και να σε ξαφνιάσουν άλλες φορές ευχάριστα και άλλες δυσάρεστα. Πιστεύω όμως ότι αυτή είναι η μαγεία της ζωής. Να κόβεις το φρούτο από το δέντρο την κατάλληλη χρονική στιγμή, ούτε να είναι άγουρο ούτε παραγινομένο, γιατί και στις 2 περιπτώσεις δεν μπορείς να το φας. Και αν πολλές φορές δεν έχεις την σοφία για να κρίνεις ποια είναι η κατάλληλη χρονική στιγμή για μία πράξη σου, μην ανησυχείς ο χρόνος θα φέρει έτσι τις καταστάσεις που θα μπορέσεις να την αντιληφθείς...

Ο Ουρανός Βρέχει Αστέρια - Ας κάνουμε μια ευχή...

Είμαι εδώ, καθισμένη αυτό το βράδυ στην οχτάχρονη μπλε με μαύρα μπράτσα καρέκλα μου, τις οποίας τα ροδάκια είναι σαν καινούργια ακόμη (μάλλον δεν τα ταλαιπωρώ πολύ...) και σκέφτομαι διάφορα. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Έτσι λοιπόν σκέφτηκα ότι είναι καλύτερο να μοιραστώ όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου μαζί σας.

Το ρολόι του υπολογοστή μου γράφει 2:07 πμ και σκέφτομαι ότι σε λίγες ώρες θα ξεκινήσει η βροχή των Λεοντιδών. Δεν έτυχε ποτέ να παρακολουθήσω ένα παρόμοιο θέαμα. Θα ήταν ωραία να ήμουν καθισμένη δίπλα στη θάλασσα σήμερα μαζί με τον αγαπημένο μου και να βλέπαμε τα αστέρια να πέφτουν μέσα στο νερό και εμείς να κάναμε πολλές πολλές ευχές για αιώνια αγάπη και αφοσίωση.

Δυστυχώς, βρίσκομαι ακόμη στην Αθήνα (ποιος θα περίμενε ότι κάποτε θα το έλεγα αυτό....) και τα φώτα της πόλης είναι απαγορευτικά για να βγω στο μπαλκονάκι μου και να δω αυτό το θέαμα. Και ενώ σκέφτομαι αυτά, ξαφνικά να που εμφανίζονται σκέψεις όπως ότι σε λίγο καιρό από σήμερα θα πρέπει να αρχίσω να αποχαιρετώ κάποιους ανθρώπους που γνώρισα στο διάβα μου από αυτήν την πόλη...Μου έρχονται αναμνήσεις, όχι απλά εικόνες αλλά συναισθήματα και μυρωδιές. Άλλες είναι γεμάτες πικρία, αλλές γεμάτες αγάπη, άλλες γεμάτες κατανόηση, άλλες γεμάτες από εμπειρίες.

Είμαι στην Αθήνα 5 ολόκληρα χρόνια. Οι περισσότερες σχολές των ελληνικών πανεπιστημίων έχουν διάρκεια 4 χρόνια πέρα από την ιατρική και κάποια τμήματα του πολυτεχνείου. Όμως, αυτά που σου μαθαίνει η ίδια η ζωή δεν μπορεί να σου τα μάθει κανένα πανεπιστήμιο. Σε όλες τις σχολές μαθαίνεις θεωρία, όσο άριστος και να είσαι, είσαι άριστος στη θεωρία. Κανένας όμως δεν μας είπε ότι η πράξη είναι πολύ διαφορετική από τη θεωρία. Για να μην είμαι άδικη όμως θα πρέπει να πω ότι όντως πολλοί άνθρωποι το λένε αυτό "Άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη", όμως αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το μάθεις, τουλάχιστον εγώ.

Και εκεί που κάπως κατασταλάζουν αυτές οι σκέψεις έρχεται μια εντύπωση στο μυαλό ότι οτιδήποτε έζησα στο πολύ πρόσφατο παρελθόν είναι σαν να έχουν περάσει αιώνες από τότε. Άνθρωποι που ήρθαν και έφυγαν από μόνοι τους από τη ζωή μου, άνθρωποι που ήρθαν και τους κράτησα εγώ ηθελημένα σε κάποια απόσταση, γεγονότα και καταστάσεις που όταν τα βιώνα στενοχωριόμουν και τώρα που τα αναπολώ βλέπω το πόσο συναισθηματική και υπερβολική μπορεί να ήμουν στην αντιμετώπισή τους.

Έχω και έναν κόμπο στον λαιμό μου που με πνίγει, πρέπει να είναι λυγμός που δεν έχει αποφασίσει ακόμη τι θα κάνει. Σκέφτομαι ότι φεύγοντας από εδώ αφήνω πίσω μου πολλά και ίσως αυτό το φορτίο η ψυχή μου να μην μπορεί ακόμη να το αντέξει. Προσπαθώ να δίνω κουράγιο στον εαυτό μου με το να σκέφτομαι το μέλλον, το χρωματίζω με πολύ έντονα χρώματα, κυρίως με το κόκκινο που είναι το αγαπημένο μου, πιστεύοντας ότι τα πράγματα θα λειτουργήσουν καλύτερα για μένα σε μία άλλη περιοχή.

Από παιδάκι θυμάμαι προετοίμαζα τον εαυτό μου για κάτι. Δεν μου αρέσουν οι ξαφνικές αλλαγές, είναι λίγο σοκαριστικές για την ψυχοσύνθεσή μου. Θυμάμαι ότι ήμουν μικρή, στην τρίτη δημοτικού, όταν αλλάξαμε σπίτι με αποτέλεσμα και εγώ να πρέπει να αλλάξω σχολείο. Το καλοκαίρι λοιπόν εκείνο, μετά την καθιερωμένη σχολική εκδήλωση για την επιτυχημένη ολοκλήρωση της χρονιάς, με παίρνει αγκαλιά η μάνα μου και μου λέει "Κοίτα τι σου πήρα..." και βγάζει από την τσάντα της ένα δώρο, ένα καλοτυλιγμένο πακέτο. Το πήρα μες στα γέλια και από την λαχτάρα μου να το ανοίξω έσκισα το χαρτί (συνήθως τα δώρα μου τα άνοιγα σιγά σιγά για να μην τα χαλάω...) και μέσα είχε ένα πολύ ωραίο φορεματάκι, έχοντας ως στάμπα την στρουμφίτα, είχε και κρόσια με χαντρούλες, ακόμη το θυμάμαι, ήταν τόσο όμορφο. Την αγκάλιασα, την φίλησα και της είπα "Μανούλα σ'ευχαριστω πολύ". Τότε μου είπε "Έλα θέλω να σου πω κάτι" και της απάντησα "Τι θέλεις; πες μου..." μου είπε "Δεν θα στενοχωρεθείς όμως, μου το υπόσχεσαι;" "Ε ναι" της αποκρίθηκα και ταυτόχρονα φορούσα το φουστανάκι για να δω αν μου ταιριάζει και τότε μου το ξεφούρνισε "Του χρόνου δεν θα πας στο ίδιο σχολείο, θα σε γράψω σε αυτό που είναι κοντά στο νέο μας σπίτι". Ε αυτό ήταν. Έβγαλα το φουστανάκι (που τόσο μου είχε αρέσει) της το πέταξα και της είπα "Γι' αυτό μου το πήρες; Για να μου πεις αυτο; Δεν το θέλω. Θέλω να μείνω στο σχολείο μου με τους φίλους μου". Θεέ μου έκλαιγα τόσο πολύ, δεν μπορούσε να με σταματήσει. Αυτό το κλάμα έβγαινε κατευθείαν από την καρδιά μου, ακόμη το θυμάμαι.

Ε, λοιπόν, ακόμη και τώρα νιώθω αυτό το ίδιο παιδιάστικο συναίσθημα. Θέλω να κλάψω, να κλάψω πολύ που είμαι αναγκασμένη λόγω των συνθηκών να αλλάξω τρόπο ζωής, αλλά δεν μπορώ, τα δάκρυα δεν βγαίνουν όπως τότε. Τώρα είμαι συγκρατημένη και σκέφτομαι ότι αυτό είναι το καλύτερο. Σε έναν κόσμο που όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα δεν μπορούμε να μένουμε πίσω. Ή μήπως μπορούμε;

Σκέφτομαι πόσο τυχεροί είναι οι άνθρωποι που ζουν στην επαρχία σήμερα. Θα έχουν τη δυνατότητα να απολαύσουν αυτό το υπέροχο θέαμα των αστεριών. Αν θα μπορούσα να κάνω μια ευχή και να βγει αληθινή, ειλικρινά δεν ξέρω τι θα διάλεγα. Μια ευχή για μένα, για τη δική μου ζωή ή για την ανθρωπότητα; Στη μία περίπτωση θα ήμουν εγωίστρια, ενώ στην άλλη αλτρουίστρια. Δύσκολη απόφαση για μία μόνο ευχή. Αν και πιστεύω ότι η ευχή θα έκανα θα ήταν να είμασταν όλοι ευτυχισμένοι, βρίσκοντας ο καθένας το πραγματικό ταίρι του. Αυτή είναι η ευχή που βγαίνει κατευθείαν από την καρδιά μου αυτήν την στιγμή, διότι πιστεύω ότι αν είσαι καλοπροαίρετος, μοιράζεσαι πράγματα, ιδέες, όνειρα, συναισθήματα με τους άλλους ανθρώπους και εύχεσαι για το καλό τους, τότε μόνον μπορείς να είσαι πραγματικά ευτυχισμένος.

Καλό βράδυ σε όλους....

17 Νοέμβρη - Εδώ Πολυτεχνείο!!!!

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 ήταν μια μαζική διαδήλωση λαϊκής αντίθεσης στο καθεστώς της Χούντας των Συνταγματαρχών. Η εξέγερση ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου 1973, κλιμακώθηκε σχεδόν σε αντιχουντική επανάσταση και έληξε με αιματοχυσία το πρωί της 17ης Νοεμβρίου, μετά από μια σειρά γεγονότων που ξεκίνησαν με την είσοδο αρμάτων μάχης στον χώρο του Πολυτεχνείου.

Η Ελλάδα βρισκόταν από τις 21 Απριλίου 1967 υπό τη δικτατορική διακυβέρνηση του στρατού, ενός καθεστώτος που είχε καταργήσει τις ατομικές ελευθερίες, είχε διαλύσει τα πολιτικά κόμματα και είχε εξορίσει, φυλακίσει και βασανίσει πολιτικούς και πολίτες με κριτήριο τις πολιτικές τους πεποιθήσεις.

Το 1973 βρίσκει τον ηγέτη της δικτατορίας, Γεώργιο Παπαδόπουλο να έχει ξεκινήσει μια διαδικασία φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος, η οποία συμπεριλάμβανε την αποφυλάκιση των πολιτικών κρατουμένων και την μερική άρση της λογοκρισίας, καθώς και υποσχέσεις για νέο σύνταγμα και εκλογές στις 10 Φεβρουαρίου 1974 για επιστροφή σε πολιτική διακυβέρνηση. Στελέχη της αντιπολίτευσης, μπόρεσαν έτσι να ξεκινήσουν πολιτική δράση ενάντια της χούντας. Η χούντα, στην προσπάθειά της να ελέγξει κάθε πλευρά της πολιτικής, είχε αναμιχθεί στον φοιτητικό συνδικαλισμό από το 1967, απαγορεύοντας τις φοιτητικές εκλογές στα πανεπιστήμια, στρατολογώντας υποχρεωτικά τους φοιτητές και επιβάλλοντας μη εκλεγμένους ηγέτες των φοιτητικών συλλόγων στην Eθνική Φοιτητική Ένωση Eλλάδας (ΕΦΕΕ).  Αυτές οι ενέργειες όπως είναι φυσικό δημιούργησαν έντονα αντιδικτατορικά αισθήματα στους φοιτητές, όπως τον φοιτητή Γεωλογίας Κώστα Γεωργάκη, ο οποίος αυτοπυρπολήθηκε δημόσια το 1970 στην Γένοβα της Ιταλίας σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στη χούντα.  Με αυτή την εξαίρεση, η πρώτη μαζική δημόσια εκδήλωση διαμαρτυρίας ενάντια στη χούντα ήρθε από τους φοιτητές στις 21 Φεβρουαρίου 1973.

Οι αναταραχές ξεκίνησαν λίγο νωρίτερα, στις 5 Φεβρουαρίου, όταν οι φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφάσισαν αποχή από τα μαθήματά τους. Στις 13 Φεβρουαρίου γίνεται διαδήλωση μέσα στο Πολυτεχνείο και η χούντα παραβιάζει το πανεπιστημιακό άσυλο, δίνοντας εντολή στην αστυνομία να επέμβει. 11 φοιτητές συλλαμβάνονται και παραπέμπονται σε δίκη. Με αφορμή αυτά τα γεγονότα, στις 21 Φεβρουαρίου, περίπου τρεις με τέσσερις χιλιάδες φοιτητές της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κατέλαβαν το κτίριο της σχολής στο κέντρο της Αθήνας επί της οδού Σόλωνος, ζητώντας ανάκληση του νομού 1347 που επέβαλε την στράτευση «αντιδραστικών νέων», καθώς 88 συμφοιτητές τους είχαν ήδη στρατολογηθεί με τη βία. Από την ταράτσα του κτιρίου απαγγέλλουν τον ακόλουθο όρκο:

«Εμείς οι φοιτηταί των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στo όνομα της ελευθερίας να αγωνισθούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση:

α) των ακαδημαϊκών ελευθεριών

β)του πανεπιστημιακού ασύλου

γ) της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων.»

Η αστυνομία έλαβε εντολή να επέμβει και πολλοί φοιτητές σε γύρω δρόμους υπέστησαν αστυνομική βία, χωρίς όμως τελικά να παραβιαστεί το πανεπιστημιακό άσυλο. Τα γεγονότα στη Νομική αναφέρονται συχνά ως προάγγελος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Η εξέγερση των φοιτητών επηρεάστηκε επίσης σημαντικά και από τα νεανικά κινήματα της δεκαετίας του '60, και ειδικά από τα γεγονότα του Μάη του '68.

Στις 14 Νοεμβρίου 1973 φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφάσισαν αποχή από τα μαθήματα και άρχισαν διαδηλώσεις εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος. Καθώς οι αρχές παρακολουθούσαν αμέτοχες, οι φοιτητές που αυτοαποκαλούνταν «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», οχυρώθηκαν μέσα στο κτίριο της σχολής επί της οδού Πατησίων και ξεκίνησαν τη λειτουργία του ανεξάρτητου ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου. Ο πομπός κατασκευάστηκε μέσα σε λίγες ώρες στα εργαστήρια της σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών από τον Γιώργο Κυρλάκη. Το, πλέον ιστορικό, μήνυμά τους ήταν: «Εδώ Πολυτεχνείο! Λαέ της Ελλάδας το Πολυτεχνείο είναι σημαιοφόρος του αγώνα μας, του αγώνα σας, του κοινού αγώνα μας ενάντια στη δικτατορία και για την Δημοκρατία». Εκφωνητές του σταθμού ήταν η Μαρία Δαμανάκη, ο Δημήτρης Παπαχρήστος και ο Μίλτος Χαραλαμπίδης.

Στις 3 π.μ. της 17ης Νοεμβρίου αποφασίζεται από την μεταβατική κυβέρνηση η επέμβαση του στρατού και ένα από τα τρία άρματα μάχης που είχαν παραταχθεί έξω από τη σχολή, γκρεμίζει την κεντρική πύλη. Όπως φαίνεται και στο ιστορικό φιλμ που τράβηξε παράνομα Ολλανδός δημοσιογράφος, το άρμα μάχης AMX 30 έριξε την σιδερένια πύλη τη στιγμή που επάνω βρίσκονταν ακόμα φοιτητές. Ο σταθμός του Πολυτεχνείου έκανε εκκλήσεις στους στρατιώτες να αψηφήσουν τις εντολές των ανωτέρων τους και στη συνέχεια ο εκφωνητής απήγγειλε τον Ελληνικό Εθνικό Ύμνο. Η μετάδοση διακόπηκε με την είσοδο του άρματος στον χώρο της σχολής. Οι φοιτητές βλέποντας το άρμα μάχης να εισβάλλει, ακολουθούμενο από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, ρίχνουν την πόρτα του Πολυτεχνείου στην οδό Στουρνάρη και αρχίζουν να εξέρχονται μαζικά. Οι αστυνομικές δυνάμεις επιτίθενται στους φοιτητές, την έξοδο των οποίων αποφασίζουν (σύμφωνα και με το πόρισμα του εισαγγελέα Τσεβά) να περιφρουρήσουν κάποιοι από τους στρατιώτες που βρίσκονταν στην περιοχή, οι οποίοι σε ορισμένες περιπτώσεις επενέβησαν και εναντίον των αστυνομικών που βιαιοπραγούσαν στους φοιτητές. Πολλοί φοιτητές βρίσκουν καταφύγιο σε γειτονικές πολυκατοικίες. Ελεύθεροι σκοπευτές της αστυνομίας ανοίγουν πυρ από γειτονικές ταράτσες, ενώ άνδρες της ΚΥΠ καταδιώκουν τους εξεγερθέντες.

Στρατιώτες και αστυνομικοί έβαλαν με πραγματικά πυρά κατά πολιτών μέχρι και την επόμενη μέρα, με συνέπεια αρκετούς θανάτους στον χώρο γύρω από το Πολυτεχνείο, αλλά και στην υπόλοιπη Αθήνα. Η πρώτη επίσημη καταγραφή τον Οκτώβριο του 1974, από τον εισαγγελέα Δημήτρη Τσεβά, εντόπισε 18 επίσημους ή πλήρως βεβαιωθέντες νεκρούς και 16 άγνωστους "βασίμως προκύπτοντες". Ένα χρόνο αργότερα ο αντιεισαγγελέας εφετών Ιωάννης Ζαγκίνης έκανε λόγο για 23 νεκρούς, ενώ κατά τη διάρκεια της δίκης που ακολούθησε προστέθηκε ακόμη ένας. Οι πρώτες (δημοσιογραφικές) προσπάθειες για την καταγραφή των γεγονότων μιλούσαν για 59 νεκρούς ή και 79 θύματα, με βάση τον κατάλογο Γεωργούλα. Σύμφωνα με έρευνα το 2003 του διευθυντή του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, Λεωνίδα Καλλιβρετάκη, ο αριθμός των επωνύμων νεκρών ανέρχεται σε 23, ενώ αυτός των νεκρών αγνώστων στοιχείων σε 16.

Ο Χρήστος Λάζος υποστηρίζει ότι οι νεκροί είναι 83 και ίσως περισσότεροι. Ανάμεσά τους ο 19χρονος Μιχάλης Μυρογιάννης, ο μαθητής λυκείου Διομήδης Κομνηνός και ένα πεντάχρονο αγόρι που εγκλωβίστηκε σε ανταλλαγή πυρών στου Ζωγράφου. Κατά τη δίκη των υπευθύνων της χούντας υπήρξαν μαρτυρίες για τον θάνατο πολλών πολιτών κατά τη διάρκεια της εξέγερσης. Τέλος χιλιάδες σύμφωνα με εκτιμήσεις ήταν οι τραυματίες πολίτες.

Στις 30 Δεκεμβρίου του 1975 και μετά από ακροαματική διαδικασία διόμισυ μηνών και διάσκεψη 6 ημερών ενώπιον του πενταμελούς εφετείου Αθηνών, εκδόθηκε η απόφαση του δικαστηρίου το οποίο κήρυξε ένοχους τους 20 από τους 32 κατηγορούμενους, ενώ αθώωσε άλλους 12. Οι κύριες ποινές που επιβλήθησαν:

• Δημήτριος Ιωαννίδης (αρχηγός της ΕΣΑ την περίοδο της εξέγερσης): 7 φορές ισόβια για ηθική αυτουργία σε 7 ανθρωποκτονίες από πρόθεση και 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση για ηθική αυτουργία σε 38 απόπειρες ανθρωποκτονιών και πρόκληση διάπραξης κακουργημάτων, καθώς και διαρκής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.
• Γεώργιος Παπαδόπουλος (εν ενεργεία δικτάτορας την περίοδο της εξέγερσης): 25 χρόνια κάθειρξη για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονίες από πρόθεση και απόπειρες ανθρωποκτονιών, καθώς και δεκαετής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.
• Σταύρος Βαρνάβας (αντιστράτηγος Ε.Α.): 3 φορές ισόβια για ηθική αυτουργία σε 3 ανθρωποκτονίες από πρόθεση και 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση για ηθική αυτουργία σε 17 απόπειρες ανθρωποκτονιών και πρόκληση διάπραξης κακουργημάτων, καθώς και διαρκής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.
• Νικόλαος Ντερτιλής (ταξίαρχος Ε.Α.): Ισόβια κάθειρξη και διαρκής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων για ανθρωποκτονία από πρόθεση του φοιτητή Μυρογιάννη.
• Άλλοι τέσσερις ανώτατοι αξιωματικοί σε 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση για ηθική αυτουργία σε συνολικά 12 ανθρωποκτονίες και 56 απόπειρες ανθρωποκτονιών, καθώς και δεκαετής στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων.
• Άλλοι 12 κατηγορούμενοι σε μικρότερες ποινές, από 5 μήνες έως 10 χρόνια κάθειρξη για διάφορες κατηγορίες, κυρίως για ηθική αυτουργία σε επικίνδυνες σωματικές βλάβες. Οι ποινές κάτω του ενός έτους, ήταν εξαγοράσιμες.

(Πηγή του Άρθρου: Το Site της Βικιπαίδειας)

Επιτέλους Τέλος!!!!

Με το πέρας αυτών των εκλογών τι καταλάβαμε; Ότι όλα τα κόμματα για δικούς τους λόγους είναι ικανοποιημένα με το αποτέλεσμα. Ολίγον τι κωμικοτραγικό μου φαίνεται....Δεν ξέρω πως να αντιδράσω. Ο εγκέφαλός μου τα έχει χάσει. Η αποχή από τις κάλπες ήταν πρωτοφανής. Κατά την άποψή μου αυτό ήταν το σημαντικότερο μήνυμα που θα μπορούσε ο ελληνικός λαός να δώσει σε όλους αυτούς που αποφασίζουν για την τύχη της χώρας μας.

Η απορία μου είναι η εξής: Πως μπορεί κάποιος να είναι ικανοποιημένος από ένα αποτέλεσμα, όταν για να δημιουργηθεί αυτό το αποτέλεσμα απείχε τόσος πολύς κόσμος; Μήπως τελικά οι αρχηγοί των κομμάτων ερμηνεύουν τα αποτελέσματα των εκάστοτε εκλογών όπως τους συμφέρει;

Και να!!!! Κάθε φορά γεννιέται και ένα νέο κόμμα...Ο κ. Κουβέλης, προφανώς μην αντέχοντας να μην είναι πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αποφάσισε να ιδρύσει κόμμα. Και από ώρα σε ώρα περιμένουμε και την ανακοίνωση νέου κόμματος εκ της κας Μπακογιάννη. Όλοι πρόεδροι σε κάποιο κόμμα. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται στην κατάντια που βρίσκεται; Αφού δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε ως λαός.

Οι μεν κατηγορούν τους δε. Εσείς φταίτε που η Ελλάδα κόντεψε να χρεοκοπήσει, όχι εσείς φταίτε, την παραλάβαμε έτσι, όχι εμείς δεν σας την παραδώσαμε έτσι, τα ρημάξατε όλα μέσα σε 4 χρόνια....και αυτοί οι διάλογοι δίνουν και παίρνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα...

Σε αυτές τις εκλογές δεν πήγα να ψηφίσω από επιλογή. Αισθάνομαι ότι με κοροϊδεύουν κάθε φορά, παίζουν με την νοημοσύνη μου και με τα συναισθήματά μου. Βαρέθηκα να ακούω τα ίδια και τα ίδια. Και όταν ακούω να λένε "Να πας να ασκήσεις τον εκλογικό σου δικαίωμα", τρελαίνομαι. Για ποιο ακριβώς δικαίωμα μιλάνε; Ε, λοιπόν, εγώ επέλεξα δικαιωματικά να απέχω. Άλλωστε, δεν υπήρχε κάποιος αξιόλογος να ψηφίσω, σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια πάντα, όχι τα κομματικά ή τα ρουσφετολογικά, αλλά τα ανθρώπινα.

Είναι εμπαιγμός αυτό που ζούμε καθημερινά. Βγήκαν οι κ.κ. του ΠΑΣΟΚ και είπαν ότι οι πολίτες επέλεξαν τη σταθερότητα. Βγήκαν οι κ.κ. της Ν.Δ. και είπαν ότι οι πολίτες καταδίκασαν την πολιτική του μνημονίου. Και όμως εγώ έχω να απαντήσω ότι οι πολίτες δεν επέλεξαν τίποτα απ' όλα αυτά. Οι πολίτες επέλεξαν την αποχή. Αυτό είναι το ΜΗΝΥΜΑ και αυτό πρέπει να ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΟΥΝ οι πολιτικοί με την βοήθεια των επικοινωνιόλογων τους. Και να σας πω και κάτι άλλο; Βαρέθηκα να βλέπω τα ίδια πρόσωπα, βαρέθηκα τα αντιμετωπίζω τα ίδια βαλτωμένα μυαλά, γιατί είναι βαλτωμένα τα μυαλά τους. Γιατί τι να το κάνω εγώ να σπουδάσει κάποιος στο Harvard επειδή είναι γόνος αριστοκρατικής οικογένειας και επειδή είχε τον τρόπο (οικονομικό και κοινωνικό) να το κάνει και δεν δουλεύει το μυαλό του με εποικοδομητικό τρόπο. Δεν κάνουν τα πτυχία τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι κάνουν τους ανθρώπους. Και δυστυχώς οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν ζυμωθεί με την κοινωνία. Έχουν ζυμωθεί με την ψευτιά και τις επικοινωνιακές στρατηγικές.

Παρακολούθησα ότι σε αυτές τις εκλογές έλαβαν μέρος πολλοί καλλιτέχνες, νέοι και καποιοι άκυροι άνθρωποι. Η άποψή μου είναι ότι συνέβη αυτό επειδή τα κόμματα ήθελαν να γεμίσουν τα ψηφοδέλτιά τους. Όταν ένας άνθρωπος είναι 23, 24, 25 και 26 για παράδειγμα, πέρα από τις, ας υποθέσουμε, άριστες γνώσεις κάποιου επιστημονικού πεδίου που μπορεί να έχει, τι άλλη εμπειρία ζωής έχει να προσφέρει στα κοινά; Άκουγα όλον αυτόν τον καιρό συνεντεύξεις από νέους υποψήφιους και τρελαινόμουν, ειδικά όταν κάποιοι έλεγαν ότι "μου το πρότειναν και επειδή δεν είχα τι άλλο να κάνω δέχτηκα. Φαίνεται ωραία εμπειρία". Μα στην πολιτική δεν μπαίνουμε μόνο για να αποκτήσουμε εμπειρία...Μπαίνουμε για να θέσουμε σε εφαρμογή τις ιδέες και τις εμπειρίες που ήδη έχουμε.

Μου έκανε εντύπωση ότι πολλοί επιχειρηματίες επιτυχημένοι στον χώρο τους αποφεύγουν την πολιτική όπως ο διάολος το λιβάνι. Ρώτησα μια φορά κάποιον γιατί δεν το κάνει, αφού θα μπορούσε να βοηθήσει τον τόπο του. Και ξέρετε τι μου απάντησε; "Τι να μπω να κάνω, αφού ξέρω ότι οι περισσότεροι είναι χαραμοφάηδες και 'γω έχω μάθει να δουλεύω στη ζωή μου. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να τρώνε τα λεφτά του κοσμάκη και μετά να λένε ψέματα και φυσικά να ρίχνουν τις ευθύνες αλλού. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό".

Και αναρωτιέμαι τι πρέπει να κάνουμε για να κινητοποιήσουμε ικανούς ανθρώπους να μπουν στην πολιτική και να βοηθήσουν πραγματικά με τις εμπειρίες τους. Γιατί οι αυτοδιοικητικές εκλογές θα πρέπει να χρωματίζονται; Αφού αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι το καλό της περιοχής μας. Και γενικότερα γιατί θα πρέπει να υπάρχουν κόμματα και φατρίες; Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία χωρίς αυτά; Δηλαδή δεν μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας με ένα μοντέλο ανοιχτής δημοκρατίας; Γιατί ο κόσμος να μην ψηφίζει τον συμπολίτη του βάσει με τα προσόντα, τις γνώσεις του, με αυτά που μπορεί να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο και όχι με το κόμμα που εκπροσωπεί; Ας ανοίξουμε επιτέλους τα μυαλά μας και ας δούμε ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι. Δημοκρατία δεν είναι μόνο αυτή που βρήκαμε, είναι και αυτή που μπορούμε να φτιάξουμε εμείς.

Εμείς οι νέοι και όλοι οι δραστήριοι άνθρωποι, οφείλουμε για ένα καλύτερο μέλλον να παλέψουμε για τα ιδανικά μας. Μπορούμε αν θέλουμε να φτιάξουμε μία νέα Ελλάδα. Με δυσκολία, λόγω του χαρακτήρα μας, αλλά μπορούμε. Είμαι σίγουρη γι' αυτό. Αρκεί να το θελήσουμε. Ξέρω ότι είναι μια ριζοσπαστική ιδέα και άποψη και ότι πολλοί από εσάς που διαβάζετε αυτή τη στιγμή μπορεί να μην συμφωνείτε, αλλά είναι η απόψή μου και οφείλω να την καταθέσω.

Διαδικτυακές Σχέσεις

Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι βρίσκουν οι άνθρωποι σε αυτό το σχετικά νεοφερμένο είδος σχέσης. Σήμερα, δεν επικοινωνούμε μεταξύ μας. Επικρατεί απέραντη μοναξιά με τελική κατάληξη την μελαγχολία και την κατάθλιψη. Μας είναι ευκολότερο να στεκόμαστε μπροστά από έναν υπολογιστή και να συνομιλούμε με ανθρώπους που δεν τους έχουμε δει ποτέ από κοντά, με ανθρώπους που είναι πολύ εύκολο να μας εξαπατήσουν ή να τους εξαπατήσουμε. Γνωριμίες με αίσιο τέλος ή απλώς αδιέξοδες;

Υπάρχουν πολλές ιστοσελίδες γνωριμιών. Ιστοσελίδες για όμορφους, για άσχημους, για αδιάφορους ή διαφορετικούς. Ανεβάζεις τις φωτογραφίες σου, αποκαλύπτεις προσωπικά σου δεδομένα, λες τι ακριβώς αναζητάς, μόνο και μόνο για να προσελκύσεις το έτερον ήμισυ. Από εκεί και πέρα δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Μόνο που όλο αυτό ξέρετε τι μου θυμίζει; Όταν πηγαίνω στο χασάπη, βλέπω τα μοσχάρια στο γάντζο κρεμασμένα στη σειρά και ρωτάω από που είναι και διάφορα αλλά σχετικά, έτσι ώστε να είμαι εις θέση να διαλέξω το καλύτερο για μένα. Νιώθω ότι έχει χαθεί ο ρομαντισμός και η ευαισθησία στις σχέσεις. Όλα περιστρέφονται γύρω από την ωμότητα και το σεξ.

Υπάρχουν άνθρωποι διαφόρων ηλικιών και εθνικοτήτων. Τους γνωρίζεις και μετά τι; Αν ο άλλος βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου, ποιο το νόημα; Η συνομιλία; Γιατί να προτιμήσει κάποιος να επικοινωνήσει με έναν άγνωστο μέσα από το διαδίκτυο και όχι να βγει έξω και να φλερτάρει; Ίσως να τον ιντριγκάρει το άγνωστο, το μυστήριο, ίσως να τον φοβίζουν οι ευθύνες μιας σχέσης, ίσως να έχει κολλήσει σε αυτόν τον τρόπο ζωής και δεν μπορεί να ξεφύγει.

Με πειράζει που οι άνθρωποι έχουν κλειστεί τόσο πολύ στους εαυτούς τους και στην απέραντη μοναξιά τους. Δεν εμπιστεύεται κανένας κανέναν. Όλοι κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. 

Δεν είμαι υπέρ αυτών των σχέσεων. Αν δεν τον δεις τον άλλον από κοντά, αν δεν τον αγγίξεις, αν δεν δεις τις αντιδράσεις του, αν δεν ακούσεις με προσοχή τις απόψεις του για όλα τα θέματα, τότε που πας; Μέσα από αυτά τα μηχανήματα ο άλλος πολύ εύκολα μπορεί να σου κρυφτεί, ειδικά όταν μιλάμε για πιο προσωπικές σχέσεις, διότι είμαστε συναισθηματικά ευάλωτοι. Εδώ τον άλλον τον ξέρεις προσωπικά και σε κάποια φάση κάτι δεν κολλάει....πόσο μάλλον στις διαδικτυακές σχέσεις.

Πιστεύω ότι το διαδίκτυο είναι ένα ισχυρό μέσο επικοινωνίας, όμως ποτέ μα ποτέ δεν θα αντικαταστήσει την διαπροσωπική επικοινωνία, η οποία είναι τόσο σημαντική για την κοινωνικοποίησή μας, όσο ο αέρας που αναπνέουμε.

Ο Μελαγχολικός Νοέμβρης...

Τον καλωσορίσαμε χθες...Οι νύχτες μεγάλωσαν, οι βροχές έγιναν συχνότερες, το κρύο εγκαταστάθηκε για τα καλά και μια αδιόρατη μελαγχολία πλανάται στον νοτισμένο αέρα...

Ο Νοέμβριος είναι ο ενδέκατος μήνας του Γρηγοριανού ημερολογίου, με διάρκεια 30 ημερών. Το όνομά του είναι ο εξελληνισμένος τύπος του λατινικού November, (από το novem, που σημαίνει εννέα 9).

Στους αρχαίους Ρωμαίους το έτος άρχιζε από το μήνα Μάρτιο, αλλά αργότερα όταν προστέθηκαν και οι μήνες Ιανουάριος και Φεβρουάριος (από τον αυτοκράτορα Νουμά Πομπήλιο), ο Νοέμβριος πέρασε τελικά στην 11η θέση, αν και τελικά κράτησε την αρχική του ονομασία.

Για τους αρχαίους Έλληνες, ο Νοέμβριος ήταν ο 5ος μήνας του αττικού έτους και είχε το όνομα «Μαιμακτηρίων». Το όνομα αυτό προέρχεται από ένα από τα ονόματα του Θεού Δία που ονομαζόταν και «Μαιμάκτης», δηλαδή θυελλώδης. Ήταν ο θεός των καιρικών συνθηκών και οι θνητοί έκαναν γιορτή προς τιμήν του για να εξασφαλίσουν με προσευχές την ευμένειά του, ώστε να μην είναι ο καιρός απειλητικός και επικίνδυνος για τον άνθρωπο και οι άνεμοι να μην είναι ιδιαίτερα σφοδροί. Η γιορτή αυτή ήταν τα λεγόμενα «Μαιμακτήρια».

Ο Όμηρος, ο Ησίοδος και ο Πτολεμαίος αναφέρουν στα έργα τους ότι η δύση του αστερισμού των Πλειάδων (της γνωστής Πούλιας) λίγο μετά τη δύση του ηλίου (περίπου στις 3 Νοεμβρίου) σηματοδοτούσαν την επιδείνωση του καιρού και το τέλος των θαλασσινών ταξιδιών, λόγω των ισχυρών ανέμων.

Ο Νοέμβριος ονομάζεται από τον λαό και «Σποριάς», επειδή είναι κυρίως ο μήνας της σποράς των δημητριακών και των οσπρίων. Τον ονομάζουν όμως και «Μεσοσπορίτη», επειδή οι αγρότες σε πολλές περιοχές της πατρίδας μας βρίσκονται στη μέση της σποράς, με σπαρμένα τα μισά χωράφια τους, έχοντας αρχίσει από τον Οκτώβριο-που και αυτός ονομάζεται Σποριάς.

Ο Νοέμβριος, επίσης, είναι ο μήνας όπου αρχίζει και η συγκομιδή της ελιάς, του ευλογημένου αυτού δέντρου και καρπού. Είναι μια κοπιαστική και απαιτητική αγροτική δουλειά. Παρόλα αυτά, όμως, καταλήγει σε ένα μεγάλο πανηγύρι και γιορτή χαράς για τους αγρότες, γιατί οι ελαιώνες γεμίζουν με κόσμο, άντρες, γυναίκες, νέους και παιδία. Όλοι μαζί, πολλές φορές με τραγούδι, συλλέγουν τον πολύτιμο καρπό. Στο τέλος θα ανταμειφθούν για τους κόπους τους με το υγρό χρυσάφι, το λάδι. Με αυτό θα τραφούν, θα ζήσουν, γιατί αυτό αποτελεί τη βάση της διατροφής, αλλά και της οικονομίας του τόπου μας. Με το πρώτο λάδι θα φτιαχτούν και οι πρώτες τηγανίτες και τηγανόψωμα, για το καλό του χρόνου….

Καλό Μήνα σε όλους...