Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Χτίζω Γέφυρες...

Καθισμένη σε μια καρέκλα που δεν μου ανήκει, κλεισμένη σ' ένα δωμάτιο που δεν μου ανήκει, χρησιμοποιώντας έναν υπολογιστή που επίσης δεν μου ανήκει, ακούω το τραγούδι "Χτίσε μια Γέφυρα" του Αναστασιάδη. Μου το έστειλε το αγόρι μου πριν από λίγο. Το αγόρι μου...Το πιστεύεις; Ένας άνθρωπος για μένα και εγώ για 'κείνον. Το αγόρι μου...Μου αρέσει να το λέω και όταν τον ακούω να το λέει και εκείνος νιώθω χαρά, ευτυχία και περηφάνια...φουσκώνω σαν το παγόνι...Εδώ το "μου" δεν είναι εγωιστικό, κτητικό, είναι κάτι παραπάνω. Είναι το "μου" που γίνεται "εμείς"...Το "μου" της ένωσης. Μα, κάθε φορά αυτός ο άνθρωπος έχει τον τρόπο του, ένα τρόπο μοναδικό να με κάνει να τον αγαπώ κάθε μέρα και περισσότερο...Αγγίζει τόσο επιδέξια τις χορδές της καρδιάς μου, που αν η καρδιά μου ήταν άρπα, τότε αυτός θα δημιουργούσε τις ωραιότερες μελωδίες...

Συνεχώς ανακαλύπτω πόσο ξεχωριστός είναι για μένα και παρόλο που πολλές φορές τσαντίζομαι με την απαισιοδοξία του και εκνευρίζομαι με την μόνιμη τάση του να μου μεταφέρει συναισθήματα απογοήτευσης για μας, εγώ τον αγαπώ όλο και περισσότερο...Δεν ξέρω πως και γιατί, ξέρω μόνο ότι από την πρώτη στιγμή που τον αντίκρισα ένιωσα περίεργα. Στο πρώτο του άγγιγμα έλιωσα και στο πρώτο του φιλί έγινα δική του.

Κάθε μέρα χτίζουμε τη δική μας γέφυρα επικοινωνίας, αγάπης, πίστης, ελπίδας, εμπιστοσύνης, πάθους και έρωτα...λίγο εγώ και λίγο εκείνος. Κάποια στιγμή θα συναντηθούν τα κομμάτια μας, είμαι σίγουρη και τότε η δική μας γέφυρα θα είναι η πιο στέρεη γέφυρα που υπάρχει στον κόσμο και δεν θα χρειαστεί πια καμιά θυσία για να είμαστε μαζί...Η απόσταση θα έχει σβήσει και το γεφύρι της Άρτας που όλο γκρεμιζόταν θα έχει τελειώσει πια για μας...Πονάει η απόσταση, όμως η προσμονή της επόμενης συνάντησης είναι τόσο γλυκιά...

Θα έρθω να σε βρω αγάπη μου, πάντα θα έρχομαι...

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Whitney Houston - «Η Φωνή» Σιώπησε...

Την αποκαλούσαν «Η Φωνή» για τις απίστευτες δυνατότητες και την ποιότητα της φωνής της, που την ανέδειξαν ως μία από τις κορυφαίες ερμηνεύτριες της ποπ μουσικής. Το 2009 μπήκε στο Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες, ως η τραγουδίστρια με τα περισσότερα βραβεία, συνολικά 415. Οι πωλήσεις των δίσκων της ξεπερνούν τα 170 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.

Η Whitney Elizabeth Houston γεννήθηκε στις 9 Αυγούστου του 1963 σε μία μεσοαστική γειτονιά του Νιούαρκ της πολιτείας του Νιου Τζέρσεϊ. Ήταν το τρίτο και νεώτερο παιδί του John Russell Houston, στελέχους στη βιομηχανία της ψυχαγωγίας και της τραγουδίστριας των γκόσπελ Cissy Houston. Η νεαρή Whitney ακολούθησε από νωρίς την οικογενειακή παράδοση. 

Στα 11 της άρχισε να τραγουδά στην παιδική χορωδία της ενορίας της και στα 15 συνόδευε τη μητέρα της σε συναυλίες, αλλά και διάφορους άλλους. Παράλληλα, ασχολείτο με το μόντελινγκ και συμμετείχε ως ηθοποιός σε τηλεοπτικές σειρές. 

Το 1982, στην πρώτη της ηχογράφηση ως τραγουδίστρια, συμμετείχε στον δίσκο One Down του πειραματικού τζαζ-φανκ σχήματος Material, του οποίου ηγείτο ο Bill Laswell. Την επόμενη χρονιά ο πρόεδρος της Arista, Clive Davis, την άκουσε να τραγουδά σε ένα Night Club και την ενέταξε στο δυναμικό της εταιρείας του. Το πρώτο της σινγκλ ντουέτο με τον Τέντι Πέντεγκρας κυκλοφόρησε το 1984 με τίτλο Hold Me, χωρίς να καταφέρει να γνωρίσει επιτυχία. 

Στις 14 Μαρτίου 1985 κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ, με τίτλο Whitney Houston, για πολλούς το καλύτερό της. Ο δίσκος πούλησε 13 εκατομμύρια αντίτυπα, ρεκόρ για πρωτοεμφανιζόμενη καλλιτέχνιδα. Και το δεύτερο άλμπουμ της με τίτλο Whitney, που κυκλοφόρησε στις 2 Ιουνίου 1987, σημείωσε μεγάλη επιτυχία κι έγινε το πρώτο άλμπουμ από τραγουδίστρια που πήγε απευθείας στο Νο1 του αμερικάνικου πίνακα επιτυχιών. Τέσσερα τραγούδια από το άλμπουμ (I Wanna Dance with Somebody (Who Loves Me), Didn’t We Almost Have It All, So Enotional και Where Do Broken Hearts Go) ανέβηκαν στο Νο1 και μαζί με τα τρία Νο1 από το προηγούμενο άλμπουμ της δημιούργησαν ένα ανεπανάληπτο ρεκόρ επτά συνεχόμενων τραγουδιών στο Νο1 του αμερικανικού πίνακα επιτυχιών. 

Στις 6 Νοεμβρίου 1990 κυκλοφόρησε το τρίτο της άλμπουμ με τίτλο I’m Your Baby Tonight, με πιο αδύνατο υλικό σε σχέση με τα δύο προηγούμενά της. Παρόλα αυτά πούλησε 4 εκατομμύρια αντίτυπα και ανέδειξε δύο Νο1 (I’m Your Baby Tonight, All the Man That I Need). 

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 η αστραφτερή καριέρα της άρχισε να φθίνει, εξαιτίας της χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Η ίδια είχε παραδεχτεί δημόσια ότι έκανε χρήση κοκαΐνης, μαριχουάνας και χαπιών. Η φωνή της σύντομα έχασε την κρυστάλλινη χροιά της, αδυνατώντας να πιάσει τις υψηλές νότες. Οι πωλήσεις δίσκων μειώνονταν, ενώ η δημόσια εικόνα της, αλλά και η φωνή της, δέχθηκαν σοβαρό πλήγμα. 

Το 1992 πρωταγωνίστησε δίπλα στον Κέβιν Κόστνερ στην ταινία Ο Σωματοφύλακας (The Bodyguard), που πήγε πολύ καλά στο ταμείο και ανέδειξε μία μεγάλη επιτυχία, τη διασκευή του τραγουδιού της Dolly Parton I Will Always Love You, που έγινε η μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία της ποπ μουσικής για τραγουδίστρια. 

Τον ίδιο χρόνο παντρεύτηκε τον τραγουδιστή Bobby Brown, με τον οποίο απέκτησε μία κόρη, την Bobbi Kristina. Από το Σεπτέμβρη του 2006 ήταν σε διάσταση ενώ τον Απρίλιο του 2007 βγήκε το διαζύγιο τους με την ίδια να αναλαμβάνει την κηδεμονία της 14χρονης τότε κόρης τους. Τρία χρόνια μετά το χωρισμό της η τραγουδίστρια μίλησε για τον γάμο που της κατέστρεψε τη ζωή και παραδέχτηκε ότι: «Ο Bobby ήταν το ναρκωτικό μου. Ήμουν εξαρτημένη!». 

Η Whitney Houston γνώρισε μεγάλη επιτυχία από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 έως τις αρχές του 2000, πουλώντας εκατομμύρια άλμπουμ και ερμηνεύοντας δεκάδες επιτυχίες. Μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι πωλήσεις των δίσκων της ξεπέρασαν τα 55 εκατομμύρια. 

Στις 11 Φεβρουαρίου 2012, την παραμονή της απονομής των Βραβείων Γκράμι, στην οποία η Whitney Houston θα συμμετείχε, βρέθηκε νεκρή στο μπανιέρα της πολυτελούς σουίτας της στο Hilton του Benerly Hills. Ήταν 48 ετών. 

Τι να πει τώρα κανείς γι' αυτήν την υπέροχη γυναίκα; Έζησε τα πάντα πολύ γρήγορα. Και δυστυχώς, οι άνθρωποι που ζουν έντονα και φτάνουν στην κορυφή από πολύ μικρή ηλικία έχουν δύο κοινά: α) ζουν δυστυχισμένα και β) πεθαίνουν τραγικά νέοι. Δυστυχώς, η Whitney επιβεβαίωσε αυτόν τον κανόνα. 

Το μόνο σίγουρο είναι ότι την κρυστάλλινη χροιά της θα αργήσουμε να την συναντήσουμε σε άνθρωπο, αν την συναντήσουμε ποτέ. Η Whitney αδιαμφισβήτητα έγραψε τη δική της ιστορία στο χώρο του θεάματος, παρ' όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισε κατά καιρούς. Τα τελευταία χρόνια έδινε μάχη προκειμένου να απεξαρτηθεί από τα ναρκωτικά. Από ότι φάνηκε όμως δεν τα κατάφερε. Ωστόσο, θα κλείσω με τα λόγια της Whitney, δίνοντας έμφαση στο γεγονός ότι εμείς οι ίδιοι μπορούμε κατά βούληση είτε να δημιουργήσουμε είτε να καταστρέψουμε τον εαυτό μας.

«Ο μεγαλύτερος δαίμονας είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Είμαι ταυτόχρονα η καλύτερη φίλη του εαυτού μου, αλλά και η χειρότερη εχθρός του». 

Whitney Houston


Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Στιγμές...


Πιάνω πάλι την παλέτα του μυαλού...Ο καμβάς απέναντί μου άδειος. Θέλω να κάνω την δική μου ζωγραφιά απόψε. Χρώματα πολλά. Τι συνδυασμό να επιλέξω; Ο καθένας θα δώσει διαφορετικό χρώμα, το καθένα τόσο μοναδικό...

Διάσπαρτες σκέψεις, εδώ και 'κει...Το χθες, το σήμερα, το αύριο...Στιγμές, όλη η ζωή είναι στιγμές. Το πινέλο ακόμη αχρησιμοποίητο. Μυρίζει καινούργιο...Διαλέγω το κόκκινο πρώτα. Το αγαπημένο μου χρώμα. Πατάω το σωληνάριο και ξεπετιέται...Γέμισε η πρώτη θήκη της παλέτας μου...Μου έλεγε η μάνα μου ότι από μικρή πήγαινα στα κόκκινα λουλούδια του κήπου, στα κόκκινα τριαντάφυλλα...Τα αγαπώ τα λουλούδια, το καθένα έχει διαφορετική μυρωδιά, όπως διαφορετικά μυρίζουν οι άνθρωποι...Μετά παίρνω στο χέρι μου το πράσινο, το χρώμα της ελπίδας...Τα λιβάδια είναι πράσινα. Θυμάμαι ακόμη τα παιχνίδια μαζί με τον αδελφό μου στα καταπράσινα λιβάδια της εξοχής...Μου άρεσε να ξαπλώνω κάτω, να κρύβομαι πίσω από τα πράσινα στάχυα και εκείνος να ψάχνει να με βρει...Το πράσινο είναι συνδυασμός του κίτρινου με το μπλε. Κίτρινο ήταν το καναρίνι μας...Κάθε πρωί με ξυπνούσε με τραγούδια. Μπλε...Το χρώμα της θάλασσας!!! Μπορώ να κάθομαι με τις ώρες και να την κοιτώ...Η θάλασσα μου δίνει ελευθερία. Είναι ανυπότακτη. Νομίζω μου ταιριάζει...Για την τελευταία θήκη κράτησα το λευκό, το χρώμα της αγνότητας. Το λευκό είναι από τα ωραιότερα χρώματα γιατί δεν περιέχει κανένα χρώμα...Τα παραπλάνησε και κράτησε το καλύτερο για τον εαυτό του. Όμως, είναι κοινωνικό γιατί τα συμπεριλαμβάνει όλα μέσα του. Λευκά είναι τα σύννεφα που όποτε πετώ με το αεροπλάνο θέλω να πάρω λίγο από αυτά και να τα βάλω κάτω από το μαξιλάρι μου για να κοιμάμαι απαλά...Κόκκινο και λευκό μαζί δίνουν το ροζ της αυγής...Της δικής μου αυγής, αυτής που βλέπω κάθε μέρα από το παράθυρο του σπιτιού μου!!!

Γέμισε το πινέλο χρώματα, άδειασε το μυαλό από σκέψεις...Είναι κάτι στιγμές, σα μικρές πινελιές ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει, λείπουν λίγα ακριβά των χρωμάτων νερά, για να δώσουν του τόπου τη γνώση...

Καλό σας Βράδυ!!!


Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

Αισιοδοξία...


 «Ο απαισιόδοξος βλέπει τη δυσκολία πίσω από κάθε ευκαιρία. 
                                                                   Ο αισιόδοξος βλέπει την ευκαιρία πίσω από κάθε δυσκολία»
                                                                                                                                     Winston Churchill

Διαβάζοντας ένα βιβλίο χθες, έπεσα πάνω σε αυτή τη διαπίστωση του Churchill περί αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας. Σκέφτηκα, λοιπόν, να καταπιαστώ με αυτές τις δύο έννοιες... 

Η αισιοδοξία είναι γέννημα δύο άλλων υπέροχων λέξεων, του αίσιου και της δόξας, η οποία προέρχεται από το αρχαίο ρήμα δοκέω. Κάθε φορά με μαγεύει η ελληνική γλώσσα. Αισιοδοξία, επομένως, είναι η προσδοκία ότι όλα θα πάνε καλά στη ζωή, δηλαδή θα υπάρχει αίσιο τέλος, ασχέτως των εμφανιζόμενων εμποδίων και των απογοητεύσεων. 

Και εκεί που στέκεσαι και θαυμάζεις αυτή τη λέξη ξαφνικά σκέφτεσαι ότι αν προσθέσεις στην αρχή της δύο γραμματάκια, το "άλφα" και το "πι", αλλάζει εντελώς το νόημά της. Γεννιέται η απαισιοδοξία. Απαισιοδοξία είναι η προσδοκία ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν με άσχημη έκβαση, δηλαδή περιμένει κανείς το χειρότερο από τη ζωή. 

Η αισιοδοξία και η (απ)αισιοδοξία δεν είναι απλά λέξεις και νοήματα, είναι τρόπος ζωής. Είναι ο τρόπος που έχουν οι άνθρωποι να ερμηνεύουν στον εαυτό τους, τις αποτυχίες και τις επιτυχίες τους. 

Σύμφωνα με το Daniel Goleman, η αισιοδοξία διδάσκεται. Άλλοι ειδικοί προτείνουν πως η αισιοδοξία μπορεί να βελτιωθεί στο άτομο και δεν είναι αποκλειστικά κληρονομούμενη. Ιδίως οι γονείς έχουν κρίσιμο ρόλο στην ανάπτυξη της αισιοδοξίας των παιδιών τους. 

Ο Churchill, λοιπόν, θεωρεί ότι ο απαισιόδοξος βλέπει τη δυσκολία πίσω από κάθε ευκαιρία και ο αισιόδοξος βλέπει την ευκαιρία πίσω από κάθε δυσκολία. Συμφωνώ, διότι οι αισιόδοξοι άνθρωποι πιστεύουν πως μια αποτυχία οφείλεται σε παράγοντες που μπορούν να αλλάξουν με διαφορετική προσέγγιση, ώστε την επόμενη φορά να έρθει η επιτυχία. Βλέπουν δηλαδή την αναποδιά ως κάτι που μπορεί να διορθωθεί και θεωρούν πως το εμπόδιο δεν οφείλεται σε κάποιο προσωπικό τους μειονέκτημα από το οποίο δε μπορούν να ξεφύγουν. Με λίγα λόγια, ζουν την ζωή τους με ελπίδα. Αντιθέτως, η διανοητική στάση των απαισιόδοξων τους οδηγεί στην απελπισία. Πιστεύω, λοιπόν, ότι ο Churchill ήταν ένας άνθρωπος ιδιαιτέρως αισιόδοξος, γι' αυτό το λόγο διέπρεψε σε όλους τους τομείς που ασχολήθηκε (στρατιωτικός, δημοσιογράφος, συγγραφέας, πολιτικός). Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους ηγέτες της ιστορίας.

Το ελληνικό γονίδιο κατατάσσεται μάλλον στα αισιόδοξα. Με τόσο ήλιο, θάλασσα και καλό φαγητό, πως να ισχύσει το αντίθετο; Ακόμη και στις δυσκολότερες καταστάσεις ανταπεξερχόμαστε με ελπίδα και δύναμη. Ο Churchill βλέποντας κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940 την αντίσταση του ελληνικού στρατού, φέρεται να είπε μια φράση σχετικά με το θάρρος και την ανδρεία των Ελλήνων: "Στο εξής δεν θα λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες".

Οι Έλληνες πέραν του ότι είμαστε αισιόδοξοι, είμαστε και αρκετά έξυπνοι. Δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος που μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό. Αυτό οφείλεται στο ότι η αισιοδοξία είναι μέρος της ανεπτυγμένης συναισθηματικής νοημοσύνης μας. Αυτό σημαίνει ότι δεν είμαστε ικανοί μόνο να λύνουμε εξισώσεις, αλλά να αποκωδικοποιούμε τις συμπεριφορές και τα κίνητρα των ανθρώπων.

Όσον αφορά στα πλεονεκτήματα της υιοθέτησης του αισιόδοξου τρόπου ζωής; Είναι μάλλον πολλά. Πρώτον, οι αισιόδοξοι είναι πιο υγιείς, δεύτερον, είναι πιο αποτελεσματικοί, τρίτον, αναρρώνουν γρηγορότερα, τέταρτον, έχουν χαμηλά επίπεδα κατάθλιψης και, πέμπτον, πετυχαίνουν υψηλότερες ακαδημαϊκές ή επαγγελματικές επιδόσεις. Έπειτα από όλα αυτά, υπάρχει κανένας λόγος να θέλει κάποιος να είναι απαισιόδοξος;


Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

Μανιφέστο Σκέψης

Βρέχει σήμερα. Ο καιρός είναι μουντός και κρύος. Το μέσα μου όμως είναι ακόμη πιο παγερό και οι στάλες του κορμιού μου στάζοντας σχηματίζουν σταλακτίτες. Φοβάμαι μήπως σπάσουν και καρφώσουν κανέναν. Αναρωτιέμαι καμιά φορά αν όλα αυτά που σκέφτομαι, νιώθω και θέλω τόσο απεγνωσμένα να πω είναι σωστά. Σωστά όμως για ποιον; Για μένα ή για τους άλλους;

Ο Κοέλο λέει ότι είναι ανώφελο να μιλάς γι’ αγάπη, γιατί η αγάπη έχει τη δική της γλώσσα και μιλάει από μόνη της. Συμφωνώ. Δεν έχει νόημα να λες σε κάποιον ότι τον αγαπάς. Είναι σημαντικότερο να του το δείχνεις. Αν και εγώ έχω τη συνήθεια να το λέω. Ως εκφραστικός τύπος που είμαι δεν μπορώ να μην το λέω. Το λέω και το δείχνω με κάθε τρόπο και κάθε μέσο. Ίσως καμιά φορά να γίνομαι φορτική. Αλλά πως μπορεί κάποιος να γίνεται φορτικός όταν εκδηλώνει θετικά συναισθήματα; 

Η έκφραση των συναισθημάτων είναι πολύ σημαντική νομίζω. Μπορεί άραγε ο άνθρωπος να λειτουργήσει χωρίς συναισθήματα; Και αν λειτουργήσει, τι άνθρωπος θα είναι; Έχω και 'γω τις ιδιοτροπίες μου. Πολλές φορές αποζητώ την μοναξιά μου. Η μοναξιά μπορεί να είναι πηγή έμπνευσης, πηγή ηρεμίας, μπορεί ακόμη να είναι και βάλσαμο της ψυχής. Γιατί να κρίνουμε έναν άνθρωπο όταν είναι μοναχικός; Άλλωστε μπορεί να μην το θέλησε ο ίδιος, απλά να τον τρόμαξαν οι άνθρωποι. 

Είναι δύσκολο πράγμα η ασυνεννοησία. Ασυνεννοησία με τους άλλους, ασυνεννοησία ακόμη και με τον εαυτό σου. Άλλα λες και άλλα καταλαβαίνουν, άλλα λες και άλλα εννοείς, άλλα εννοείς και άλλα κάνεις. Ποια είναι η ισορροπία; Υπάρχει; Ζούμε σε έναν κόσμο που σου επιβάλλουν να μην μιλάς, να μην εκφράζεσαι. Λογοκρισία παντού, ακόμη και στο φαγητό που θα φας. Λογοκρισία ακόμη και στην αγάπη και τον έρωτα. Μα, έτσι ξέρω ν' αγαπώ. Αν δεν σου κάνω, φύγε.

Στον κατά τα άλλα δημοκρατικό κόσμο μας, που τόσοι και τόσοι έχασαν τη ζωή τους παλεύοντας για αξίες και ιδανικά, είμαστε πιο υποδουλωμένοι και από τους σκλάβους της αρχαιότητας. Άραγε υπήρξαν ποτέ αξίες και ιδανικά; Μήπως είναι όλα ουτοπία;

Και συνεχίζεις να ζεις για να ελπίζεις και να ελπίζεις για να ζεις και να ζεις για να αγαπάς και να αγαπάς για να ζεις άρα να ελπίζεις. Η αγάπη όμως είναι δύναμη και αδυναμία, ενέργεια και ατονία, σοφία και χαζομάρα, ελευθερία και υποταγή, επικοινωνία και σιωπή, εμπιστοσύνη και ζήλια, σεβασμός και κυριαρχία, ασφάλεια και ανασφάλεια. Ποιος δεν τα έχει ζήσει όλα αυτά; Και αν δεν τα έχει ζήσει έχει χάσει, μπορεί όμως και να έχει κερδίσει. Γιατί πάντα όταν χάνεις κάτι, κερδίζεις κάτι άλλο και όταν κερδίζεις κάτι, χάνεις κάτι άλλο...Αυτό είναι ζωή. Αυτό μπορεί να είναι και θάνατος που και ο θάνατος μπορεί να είναι άλλη μορφή ζωής.

Πολλές φορές αποζητώ την μοναξιά μου. Μου αρέσει να σκέφτομαι. Δεν το κάνω επίτηδες για να λέω ότι είμαι σκεπτόμενη, κάθε άλλο. Η σκέψη είναι τρόπος ζωής για μένα. Σκέψεις καλές, σκέψεις κακές, σκέψεις ουσιαστικές και σκέψεις ανούσιες. Δεν έχει σημασία. Αυτή είμαι εγώ. Δεν μπορώ να υπάρξω χωρίς να σκέφτομαι. Αν και τώρα τελευταία έχω σταματήσει να μιλάω στον εαυτό μου και αυτό μου έχει κοστίσει. Δεν μπορώ να πω ψέματα. Το ψέμα με ενοχλεί. Όπως με ενοχλεί και η βλακεία των ανθρώπων. 

Προχθές, σε μια απόπειρα σκέψης που έκανα διαπίστωσα ότι αγαπάμε τους άλλους για τους ίδιους λόγους που μπορούμε αργότερα να τους μισήσουμε. Θέλουμε να τους αλλάξουμε. Μα, γιατί να τους αλλάξουμε; Αν τους αλλάζαμε, θα συνεχίζαμε να τους τους αγαπάμε; 

Είναι και αυτή η καταραμένη ομορφιά που ξεγελάει πολλούς. Θα μου πεις μπορεί η ομορφιά να είναι καταραμένη; Ναι, όταν σε εμποδίζει να δεις βαθύτερα είναι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο δύστυχος Πυγμαλίων, ο οποίος ενοχλημένος από το ήθος των γυναικών της περιοχής του, αποφάσισε να απομονωθεί από τον κόσμο και να αφιερωθεί στην γλυπτική, προσπαθώντας να δημιουργήσει το τέλειο άγαλμα της γυναίκας. Τελικά, τα κατάφερε. Το έφτιαξε και το ονόμασε Γαλάτεια. Το μαρτύριό του ξεκίνησε όταν το ερωτεύτηκε. Άρχισε τότε να του προσφέρει δώρα και να το ντύνει με πολύτιμα ενδύματα. Δεν μπορούσε όμως να την έχει και γι' αυτό παρακάλεσε τη θεά Αφροδίτη να δώσει ζωή στο εξαίσιο αριστούργημά του για να μπορέσει να ζήσει μαζί της. Εκείνη τον άκουσε και έδωσε ζωή στο άψυχο ως τότε άγαλμα. Ο καημένος ο Πυγμαλίων ερωτεύτηκε ένα άγαλμα εξαιτίας της εξωτερικής ομορφιάς του!!! Ο μύθος όμως δεν μας λέει αν συνέχιζε να την αγαπάει και να είναι ερωτευμένος ακόμη και με τα ελαττώματα του χαρακτήρα της. Η τελειότητα μπορεί να ήταν στο κορμί, στην ψυχή όμως; 

Το σαρκίο κάποια στιγμή χάνεται, το πνεύμα όμως ποτέ, συνεχίζει να υπάρχει μέσα από το έργο σου, όποιο και αν είναι αυτό. Γιατί το πνεύμα έχει αυτή την ιδιότητα να μετουσιώνεται. Παίρνει μορφές. Άλλοτε φτιάχνει ένα άγαλμα, άλλο μια μουσική, άλλοτε ένα ποίημα ή ένα κείμενο και ζει μέσα από αυτό. Κάποιος κάποτε θα σε αναγνωρίσει μέσα από αυτό, γιατί θα είναι το έργο σου, θα είσαι ΕΣΥ μέσα από αυτό.

Η μοναξιά είναι άτιμο πράγμα. Σε περικυκλώνει με έναν αδιόρατο ιστό αράχνης που κάποια στιγμή δεν σε αφήνει να βγεις. Παλεύεις να βγεις και να ενώσεις το ΕΓΩ σου με το ΕΓΩ του άλλου, να νιώσεις το ΕΣΥ και να κάνετε πλέον μαζί ένα υπέροχο ΕΜΕΙΣ. Αυτή η μετάβαση πόσο δύσκολη είναι!! Ειδικά αν ο άλλος δεν σε βοηθάει πολύ. Παρόλα αυτά συνεχίζεις να έχεις ανάγκη να φύγεις από τον περίεργο, ιδιότροπο και εγωκεντρικό εαυτό σου και να συνδεθείς με ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα, έχεις ανάγκη να ξεφύγεις από την απέραντη μοναξιά του είναι σου. 

Και, τελικά, τι καλύτερο από το να συνειδητοποιείς ότι θέλεις να αγαπήσεις έναν άνθρωπο γι' αυτό που πραγματικά είναι, για τον καλό του εαυτό και τον κακό του εαυτό. Το θέμα είναι κατά πόσο και οι δύο μονάδες ανοίγονται, κατά πόσο ο ένας αφήνει στον άλλο χώρο και χρόνο για να τον γνωρίσει. Δοκίμασε τον εαυτό σου, προχώρησε, φτάσε τον στα άκρα, μπορείς να αγαπήσεις έναν άλλον άνθρωπο με πλήρη ανιδιοτέλεια;

Τα πραγματικά συναισθήματα γεννιούνται σε συνθήκες ελευθερίας. Όταν υπάρχει φόβος δεν υπάρχει έκφραση και όταν δεν υπάρχει έκφραση δεν υπάρχει αγάπη. Την αγάπη όμως ο καθένας την αισθάνεται και την βιώνει με διαφορετικό τρόπο. Όσο περισσότερο απαίδευτος είναι κάποιος, τόσο μεγαλύτερα σφάλματα κάνει. Αλλά μήπως αυτή δεν είναι η γοητεία; Να αγαπάς ακόμη και τα λάθη του άλλου;

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

Εντός, Εκτός και Επί τα Αυτά...


Σήμερα χιόνισε και στα μέρη μου...Έβλεπα και 'γω το δελτίο καιρού τόσες μέρες, σε όλη την Ελλάδα. Παντού γινόταν χαμός από τα χιόνια και σε μας εδώ λιακάδα...Βέβαια, το κρύο, κρύο, δεν τολμούσες να βγεις έξω από την πόρτα του σπιτιού σου...Τουλάχιστον για φέτος είδαμε μία άσπρη μέρα, έστω και χιονισμένη...

PSI: θα ληφθούν τα επώδυνα μέτρα ώστε να «κλειδώσουν» το PSI ή δεν θα ληφθούν; Θα το πάρουμε το νέο δάνειο ή δεν θα το πάρουμε; Θα μείνουμε στο ευρώ ή θα φύγουμε; Ένας Θεός ξέρει...Επιμένουν και οι "μεγάλοι" να τα κόψουμε όλα αλλιώς δεν έχει...

Μέσα σε όλο αυτόν το κακό χαμό, να και ο Λοβέρδος με τον Βενιζέλο...Ο δεύτερος δεν προλαβαίνει, δεν προλαβαίνει, αλλά μέσα σε όλα είναι...Άντε και αρχηγός του κόμματος!!! Που τι να το κάνεις δηλαδή τέτοιο που είναι; Καημένε μου, δεν θα παραλάβεις κόμμα, αποκαΐδια θα παραλάβεις...Μα, είμαστε σοβαροί; Εδώ ο κόσμος χάνεται και αυτοί εκεί, στον δικό τους κόσμο!!! Και εδώ που τα λέμε, γιατί να μην είναι; Μήπως δεν έχουν να πληρώσουν το χαράτσι της ΔΕΗ ή μήπως τα παιδιά τους είναι άνεργα;

Εν τω μεταξύ όλοι χρωστάνε λεφτά στην Εφορία...Ο 
Αντώνης Ρέμος 
1.000.000 €, που αφορά διάστημα κατά το οποίο βρισκόταν στο «τιμόνι» της ΠΑΕ Ηρακλής, ο 
Λάκης Γαβαλάς 
χρωστάει συνολικά 7.500.000 €, αυτός βέβαια βρίσκεται σ
τις δικαστικές φυλακές του Μαλανδρίνου χαρακτηρισμένος ως προσωρινά κρατούμενος, 
ο Πέτρος Κωστόπουλος, ιδιοκτήτης της IMAKO, έχει ήδη ξεκινήσει τις διαδικασίες για την υπαγωγή της εταιρείας στο άρθρο 99, ξέρετε περί πτώχευσης...Άσε που η A & G PAPER ζητάει την κατάσχεση από το μονομελές πρωτοδικείο Αθηνών τόσο στην εταιρεία ΙΜΑΚΟ όσο και απο τον ίδιο τον Πέτρο Κωστόπουλο για ποσο που φτάνει το 1.700.000 €. Μάλιστα, ο τελευταίος είχε και το θράσος να χαρακτηρίσει τους εργαζομένους του ως τσιμπούρια στο σβέρκο του...Σιγά ρε μεγάλε...Μας έφαγες τα αφτιά τόσα χρόνια, εγώ από το Βόλο μόνος μου ξεκίνησα, είμαι αυτοδημιούργητος...Οι αυτοδημιούργητοι όμως δεν μιλάνε έτσι σε ανθρώπους που πασχίζουν να βγάλουν το μεροκάματό τους, ειδικά σε τέτοιες δύσκολες εποχές...Μετά ο 
Πάγκαλος φταίει που μας είπε κατάμουτρα ότι μαζί τα φάγαμε; Εδώ το λένε άλλοι και άλλοι...καλά θα μου πεις ο Πάγκαλος μας είπε και μ@@@@ς...Αν είναι δυνατόν!!! Αυτός ο άνθρωπος που βρίσκεται στην Ελληνική Βουλή εδώ και τόσα χρόνια...Μάλλον δεν έχει ακόμη καταλάβει το ρόλο του μέσα σε όλο αυτό που συμβαίνει...Νομίζει ότι πηγαίνει εκδρομή κάθε πρωί όταν φεύγει από το πολυτελέστατο σπίτι του...Ας μην θυμηθώ και άλλες υποθέσεις, όπως του Οτσαλάν, γιατί θα φουντώσω και άλλο...

Άλλο κτήνος αυτό...παιδεραστής δικαστής σου λέει...ο οποίος κυκλοφορούσε ελεύθερος και δίκαζε!! Απειλούσε το πεντάχρονο παιδί του ότι δεν θα του πάρει παγωτό και το 
εξανάγκαζε να δέχεται και να υπακούει στις αρρωστημένες του διαθέσεις.

Ποινή κάθειρξης 6 ετών και στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων για 3 χρόνια ήταν η ετυμηγορία της Δικαιοσύνης, αν και πρωτοδίκως είχε καταδικαστεί σε κάθειρξη 13 ετών, αλλά η έφεσή του είχε ανασταλτικό αποτέλεσμα...!!! 

Αν ρωτάτε εμένα, η ποινή γι'αυτό το κτήνος θα ήταν να τον σκοτώσουμε όλοι μαζί στο κέντρο του Συντάγματος για να παραδειγματιστούν και άλλα ανθρωπόμορφα κτήνη...

Άκουσα ότι οι παιδεραστές και οι παιδόφιλοι δικαιούνται να παίρνουν επίδομα...Αυτοί που αποφασίζουν για όλα αυτά, είναι στα καλά τους; Είναι σαν να επιβραβεύουν αυτή τη συμπεριφορά...Δηλαδή ο άλλος είναι διεστραμμένος και εμείς του δίνουμε και επίδομα...Σε τι χώρα ζω Θεέ μου!!!

Ειλικρινά πιστεύω ότι ο Θεός θα μας κάψει...Δεν μπορεί πλησιάζει ο καιρός... 

Είπα Θεός και θυμήθηκα ότι ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος έστειλε επιστολή προς τον πρωθυπουργό Λ. Παπαδήμο για να εκφράσει την απελπισία των Ελλήνων για την κατάσταση στη χώρα, μεταφέροντας την αγωνία για τους ανθρώπους που χάνουν καθημερινά τη δουλειά τους και το σπίτι τους. Αλήθεια εισακούστηκε; Μπορεί κάποιος να σε ακούσει και να καταλάβει τον πόνο σου όταν ο ίδιος δεν έχει περάσει παρόμοιες καταστάσεις; Ο κόσμος μας είναι τόσο σκληρός και εμάς δυστυχώς δεν μας προετοίμασε κανείς, ούτε καν η εκκλησία!!! Ας μην ξεχνούμε ότι και ο κ. Παπαδήμος εκτελεστικό όργανο είναι, τίποτα παραπάνω.

Εκτελεστικό όργανο...Μα, βέβαια, μίλησε και ο Παπανδρέου στην Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ και ξέρετε τι τους είπε; Να είναι υπερήφανοι γιατί ΑΥΤΟΙ έσωσαν τη χώρα...Νιώθετε ότι σωθήκατε από κάτι; Γιατί εγώ νομίζω ότι όλα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο...Δηλαδή πόσο, μα πόσο ματαιόδοξος, θρασύς, ισχυρογνώμων και εγωιστής μπορεί να είναι ένας άνθρωπος; Ηλίθιος δεν λέω, είναι δεδομένο...

Να σου και η Ε.ΛΑ.Δ.Α...όχι η χώρα μας μην μπερδεύεσαι...Η Ε.ΛΑ.Δ.Α. με ένα "Λ" όχι με δύο...Είναι η Ενιαία Λαϊκή Δημοκρατική Αντίσταση, το κίνημα που εμπνεύστηκαν o Θεοδωράκης, o Μανώλης Γλέζος και ο συνταγματολόγος Γιώργος Κασιμάτης.

Η Ε.ΛΑ.Δ.Α. «δεν διεκδικεί εκλογές ως εκλογικό σχήμα». Αλλά δεν λέει όχι σε βοήθεια από τα κόμματα. «Θέλει την ενίσχυσή τους, αλλά όχι καθοδήγηση». Και αναρωτιέμαι εγώ με το φτωχό μυαλό μου...Πως είναι δυνατόν να θέλεις την ενίσχυση από τα πουλημένα κόμματα που σε έχουν φέρει σε αυτήν την κατάσταση 
σήμερα
; Αυτή είναι η αντίσταση; Η συνεργασία με τα κόμματα; Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν φταίνε πάντα οι άλλοι...ΦΤΑΙΜΕ ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΔΙΝΟΥΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΜΑΣ ΦΕΡΟΝΤΑΙ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΦΕΡΟΝΤΑΙ...

Αυτό το κόμμα μου θύμισε το τρίτο πρόσωπο στη σχέση...Χωρίζει το ζευγάρι και λένε κάποιοι ότι φταίει το τρίτο πρόσωπο!!! Μα, δεν φταίει το τρίτο πρόσωπο. Φταίει αυτός που επέτρεψε στο τρίτο πρόσωπο να μπει ανάμεσά τους...

Φταίει ο 
Aston δηλαδή που άφησε την 
Demi; Άσε, α
ισθάνεται ντροπιασμένη η καημενούλα από το σάλο που έχει ξεσπάσει γύρω από το όνομά της...Χώρισε με τον Aston Kutcher, αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα με την υγεία της, νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο...Χάλια, χάλιααααα...Έτσι λοιπόν, βρήκε παρηγοριά και αυτή στην Kabbalah και ηρέμησε...Τώρα θα καταφέρει να ξεπεράσει τα προβλήματα και να πάρει τη ζωή στα χέρια της...

Μέσα σε όλα αυτά, άστραψε και βρόντηξε ο Χριστιανόπουλος, βούρκωσε και συγκινήθηκε η Τσαπανίδου...Μα ο Χριστιανόπουλος είναι γνωστός για τις αιρετικές του απόψεις...Αποτραβηγμένος από τα φώτα της δημοσιότητας και τη γενικότερη κατάσταση της χώρας μας...Έχοντας περάσει προσφυγιά, φτώχεια, πείνα και δυστυχία, κατατρεγμένος από παντού σε όλη του τη ζωή, μια ζωή αρνητής βραβείων, τώρα τι περίμενες βρε Πόπη μου; Ο
Χριστιανόπουλος 
δεν υποδύθηκε κάποιο ρόλο, τα είπε χύμα και τσουβαλάτα. Όμως, θεωρώ ότι αυτό δεν το έκανε για να προσβάλει την  Τσαπανίδου, απλά αυτός είναι ο Χριστιανόπουλος. Αυτός είναι ο χαρακτήρας του, απογυμνωμένος από κάθε είδους διπλωματική συμπεριφορά. 
Προσωπικά, χάρηκα που τον άκουσα...Είναι ένας άνθρωπος 
με ιδιαίτερα βαθιά και στοχαστική ματιά απέναντι σε πολλά θέματα
. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν έχουν απλά ένα μυαλό για λένε ότι έχουν, αλλά το χρησιμοποιούν για να σκέπτονται...

Και τώρα που είπα για το μυαλό θα κλείσω με μια θετική είδηση. Ερευνητές αποκωδικοποίησαν τα κύματα εγκεφαλικής δραστηριότητας ασθενών. Με λίγα λόγια, διάβασαν λέξεις στον εγκέφαλο. Πόσο ενθαρρυντικό βήμα αυτό!!! Είναι παρήγορο γιατί η τεχνική αυτή θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την ανάπτυξη μιας εμφυτεύσιμης συσκευής που θα βοηθά στην ομιλία. Βέβαια, κάποιοι καχύποπτοι εκφράζουν φόβους ότι κάποιοι άλλοι άνθρωποι θα είναι δυνατόν να διαβάζουν κρυφά τις σκέψεις μας. Εγώ ωστόσο θα μείνω στα θετικά αυτής της προσπάθειας. Το μέλλον θα δείξει...

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

Ο Φλεβάρης των Φλεβών...

Η φωτογραφία είναι του φωτογράφου Adamus Mark

Ο Φεβρουάριος είναι ο δεύτερος μήνας του έτους και αποτελεί τον προπομπό της Άνοιξης με τις πανέμορφες ανθισμένες αμυγδαλιές του. Δεν είναι τυχαία άλλωστε και η παροιμία: «Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει». 

Η ονομασία του προέρχεται από το λατινικό ρήμα februum που σημαίνει «εξαγνίζω». Στην αρχαία Ρώμη πρωτοχρονιά ήταν την 1η Μαρτίου, κι ο Φεβρουάριος ήταν ο τελευταίος μήνας του έτους, γι' αυτό έκαναν καθαρμούς, για να εξαγνίσουν το χώρο γύρω από το μίασμα του παλιού χρόνου. Παρομοίως, στην αρχαία Αθήνα υπήρχε η γιορτή των Ανθεστηρίων, η οποία ήταν η γιορτή της αναγέννησης της φύσης και η γιορτή των νεκρών προς τιμή του Λιμναίου Διονύσου και του Χθόνιου Ερμή. Επίσημη μέρα των Ανθεστηρίων ήταν η 12η του μήνα που λεγόταν Χόες και κατά τη διάρκεια της οποίας οι Αθηναίοι γιόρταζαν τα πρώτα άνθη της μυγδαλιάς με διαγωνισμούς οινοποσίας. Σήμερα, η αρχαία αυτή συνήθεια θα μπορούσαμε να πούμε ότι συνεχίζεται με τη μορφή των Ψυχοσάββατων, αν σκεφτούμε τα κόλλυβα και τα τρισάγια που κάνουμε για να βοηθήσουμε τον εξαγνισμό της ψυχής.

Ωστόσο, στη σύγχρονη Ελλάδα ο Φεβρουάριος έχει πάρει και διάφορες άλλες ονομασίες σχετικές με τη μικρή του διάρκεια, όπως Μικρός, Κουτσός, Φλιάρης και Γκουζούκης. Η ονομασία "Φλεβάρης" προέρχεται από τις «φλέβες», δηλαδή τα υπόγεια νερά που αναβλύζουν στη διάρκειά του από τις πολλές βροχές. Στη λαογραφία της Θράκης μάλιστα αναφέρεται ότι «ο Φλεβάρης με τα κρύα του παγώνει τις φλέβες της γης». 

Η διάρκεια του Φεβρουαρίου είναι 28 ημέρες στα κοινά έτη και 29 στα δίσεκτα. Πως, όμως, προέκυψε αυτό; 

Το 44 π.Χ. ο Ιούλιος Καίσαρ άλλαξε το ρωμαϊκό ημερολόγιο με τη βοήθεια του Έλληνα αστρονόμου Σωσιγένη, προσθέτοντας μια επιπλέον ημέρα στα δίσεκτα έτη. Συνεπώς, τα δίσεκτα έτη είναι αυτά που έχουν μια επιπλέον μέρα τον Φεβρουάριο («δις» - που σημαίνει δύο φορές και όχι «δυς» που έχει την έννοια της δυστυχίας, «της δυσκολίας, της κακής καταστάσεως ή του απευκταίου αποτελέσματος») και όχι τα "γρουσούζικα" έτη.

Επομένως, ο Φεβρουάριος αρχικά είχε 29 ημέρες στα κοινά και 30 ημέρες στα δίσεκτα έτη. Το 4 π.Χ. όμως ο αυτοκράτορας Οκταβιανός Αύγουστος του αφαίρεσε μία ημέρα, την οποία πρόσθεσε στο μήνα Αύγουστο που έφερε το όνομά του. 

Τέλος, ο Φλεβάρης είναι εκείνος ο μήνας κατά τη διάρκεια του οποίου πέραν του γεγονότος ότι η φύση οργιάζει, έρχονται στην επιφάνεια και οι οργιαστικές τελετουργίες της Αποκριάς. Όλα ξεκινούν με το Τριώδιο, κορυφώνονται τις Αποκριές (την Κυριακή της Κρεατοφάγου και, κυρίως, της Τυρινής) και τερματίζονται την Καθαρή Δευτέρα, με έξοδο στο ύπαιθρο, με φαγοπότι και “σαρακοστιανά”, με χορούς και χαρταετούς.

Καλό Μήνα να έχουμε!!!!