Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Το Παραλήρημα μιας Ρομαντικής...


Καθισμένη μπροστά στο τζάκι. Κοιτάζω τις φλόγες. Το χρώμα τους ζωντανό και η δύναμή τους αδιαμφισβήτητη. Γλύφουν τα ξύλα με μαεστρία,  αφήνοντας πίσω τους στάχτες και αποκαΐδια.

Μου αρέσει η φωτιά. Πριν από αυτήν ήμασταν αγροίκοι, μετά από αυτήν εξευγενισμένοι...Χωρίς αμφιβολία, η φωτιά άλλαξε το ρου της ιστορίας.

Τρώγαμε ωμό κρέας, ενώ τώρα το προτιμούμε καλοψημένο. Τότε, ήταν ρουτίνα να τρώμε την τροφή μας ωμή, τώρα, δεν μπορούμε να διανοηθούμε να σκοτώσουμε ένα ζώο και να το φάμε ωμό.

Και, όμως, ενώ ο άνθρωπος κατά τη διάρκεια της πορείας του στη γη αναπτύχθηκε, εκπολιτίστηκε, άλλαξε τις πρωτόγονες συνήθειές του, έπαψε να χρησιμοποιεί τα πρωτόγονα ένστικτά του, τα τελευταία χρόνια επανήλθε στην πρότερη κατάστασή του. Ζει σαν ζώο ή για να το θέσω καλύτερα, χειρότερα από ζώο.

Ένα ζώο μπορεί να μην έχει νου και λογική, έχει όμως ένστικτο. Καταλαβαίνει ποιος το αγαπάει, ποιος το φροντίζει, ποιος θέλει να το σκοτώσει ή να το διώξει. Καταλαβαίνει πότε είναι η περίοδος αναπαραγωγής και διαιωνίζει το είδος του χωρίς μα και γιατί, χωρίς δεν μπορώ να το αναθρέψω και άλλα διάφορα.

Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει χάσει το νόημα της ζωής, την ουσία, την πραγματικότητα. Ζει σε μία πλάνη και το χειρότερο είναι ότι δεν το γνωρίζει. Σκεφτόμαστε περισσότερο απ' όσο ενεργούμε. Ο τρόπος ζωής μας είναι εχθρικός ως προς τον ίδιο μας τον εαυτό, τους άλλους και το φυσικό περιβάλλον. Καταδικάζουμε εμάς, καταδικάζουμε και τους άλλους, γιατί βλέπεις η μιζέρια θέλει συντροφιά για να είναι ευχαριστημένη.

Καταντήσαμε να μισούμε τα πάντα. Η καρδιά μας δεν περιτριγυρίζεται από αγάπη, αλλά από κακία και μίσος. Αποζητούμε καθημερινά όλο και περισσότερα υλικά αγαθά και χάνουμε την πνευματικότητά μας. Ο άνθρωπος δεν αποτελείται μόνο από σώμα, αλλά και από πνεύμα. Αν και τα τελευταία 50 χρόνια το έχει ξεχάσει αυτό. Μας έκαναν να το ξεχάσουμε. Γέμισαν το μυαλό μας με άχρηστες πληροφορίες, την καρδιά μας με άγχος και την ψυχή μας με φόβο.

Ντρέπομαι για την κατάντια μας, λυπάμαι και κλαίω. Πονάει η καρδιά μου να βλέπω τους συνανθρώπους μου να υποφέρουν να κοιμούνται καταγής, να μην έχουν να φάνε, να μην έχουν υγειονομική περίθαλψη, να πεθαίνουν και να μην μπορούν οι συγγενείς τους να τους κηδέψουν. Με πονάει που δεν γεννιούνται νέοι έλληνες και ελληνίδες, που έχει πέσει το ηθικό και η αυτοπεποίθηση των πολιτών αυτής της χώρας, που οι νέοι φεύγουν στην ξενιτιά, που πλέον δεν κάνουμε όνειρα...

Από την άλλη, όμως, θυμώνω και οργίζομαι όταν βλέπω τους νέους ανθρώπους να είναι ανώριμοι, να έχουν καταντήσει τεμπέληδες,  να ψάχνουν την εύκολη λύση και το γρήγορο χρήμα. Φοβούνται τις ευθύνες. Στην Ελλάδα κάθε χρόνο γίνονται πάνω από 300.000 εκτρώσεις. Αντιλαμβάνεστε το νούμερο; Είναι μια ολόκληρη πόλη. Και μετά λέμε ότι στην Ελλάδα υπάρχει υπογεννητικότητα. Πάνω από 300.000 εκτρώσεις, πάνω από 300.000 δολοφονίες και καμία ενημέρωση, καμία διαμαρτυρία. Στην Ισπανία γίνονται 100.000 ετησίως και ο κόσμος έχει ξεσηκωθεί και διαμαρτύρεται. Εμείς εδώ κοιμόμαστε, για ακόμη μία φορά.

Στο κάτω κάτω, τι είδους ιατρική δεοντολογία είναι αυτή που αποδέχεται τις εκτρώσεις; Πριν από χιλιάδες χρόνια, ο Ιπποκράτης στον Όρκο του έλεγε «...δεν θα δώσω σε κανέναν θανατηφόρο φάρμακο, ακόμη κι αν μου το ζητήσει...ούτε σε έγκυο γυναίκα εκτρωτικό δηλητήριο...».

Σήμερα, όμως, στο βωμό του κέρδους θυσιάζουμε τα πάντα. Δυστυχώς, κάποιοι άνθρωποι θρασείς, ύπουλοι και μισάνθρωποι χρησιμοποιώντας τις έννοιες της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ελευθερίας του λόγου, της ειρήνης, του δικαιώματος, της αυτοδιάθεσης, κατέλυσαν ολόκληρα κράτη, κατέστρεψαν πολιτισμούς και συνειδήσεις. Αλήθεια, πόσο κοστίζει η αφαίρεση μιας ζωής; Υπάρχει τιμή;

Αναρωτιέμαι ποιος μας δίνει το δικαίωμα να αφαιρούμε μία ζωή με αυτόν τον τρόπο. Σε λίγο καιρό θα είμαστε μειονότητα στην χώρα μας και εμείς συνεχίζουμε το ίδιο βιολί. Μάλιστα, έχει επικρατήσει να κατηγορούμε τους άλλους για όλα αυτά που μας συμβαίνουν. Και, όμως, όλα είναι συνέπειες των πράξεών μας. 

Εμείς απαρνηθήκαμε τις αξίες και τα ιδανικά μας. Αποκοιμήσαμε τη συνείδησή μας, χρηματιστήκαμε για να χτίσουμε μια βιλίτσα ή ένα εξοχικό πάνω στο κύμα,  δεν τηρήσαμε τους όρκους των επαγγελμάτων μας, καταπατήσαμε τους κώδικες δεοντολογίας για να αγοράσουμε ένα πολυτελές αυτοκίνητο ή  πανάκριβα ρούχα. Εμείς φιλήσαμε κατουρημένες ποδιές και παρακαλέσαμε τον κάθε αχαΐρευτο και χαραμοφάη βουλευτάκο ή υπουργό για μία θέση στο δημόσιο. Εμείς υποδαυλίσαμε την δημοκρατία μας γιατί πιστέψαμε πως λεφτά υπάρχουν. Εμείς παραδώσαμε την ελευθερία μας στους τραπεζίτες, αφού κάθε ελληνική οικογένεια έχει τουλάχιστον ένα δάνειο. Εμείς είπαμε ψέματα στο δικαστήριο και κατηγορήθηκε άδικα ένας αθώος. Εμείς διαλύσαμε τον θεσμό της οικογένειας, απατώντας το ταίρι μας ή επειδή πλέον δεν δημιουργούμε νέες οικογένειες. Εμείς ξεχάσαμε τον Θεό μας, πάψαμε να πηγαίνουμε στην εκκλησία τις Κυριακές και τις γιορτές. Εμείς δολοφονήσαμε τα παιδιά μας με την ανοχή της εκκλησίας και του κράτους. Εμείς ξεχάσαμε την ιστορία μας, τον πολιτισμό μας, τις ιδέες μας, την εφευρετικότητα μας, την γλώσσα μας, τις ρίζες μας, την πίστη μας...Εμείς προδώσαμε και όχι οι άλλοι. Οι άλλοι απλά βρήκαν πρόσφορο έδαφος να μπουν και να υλοποιήσουν τα αρρωστημένα τους σχέδια.

Είναι ώρα να ξυπνήσουμε, να επιστρέψουμε στις ρίζες μας, να θυμηθούμε ποιοι είμαστε και τι μπορούμε να καταφέρουμε, να ανυψωθεί το ηθικό μας και να ξαναζωντανέψει το φλογερό ταπεραμέντο μας. 

Ποτέ δεν είναι αργά, ακόμη και αν κάποιοι θέλουν να μας κάνουν να το πιστέψουμε...

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Κοίτα και Άκου...



Δεν μ' ακούς που σου μιλώ;
Δεν μ' ακούς που σου φωνάζω;
Δεν μ' ακούς...

Δεν ακούς την κραυγή αγωνίας μου;
Δεν ακούς τον πόνο και τον καημό μου;
Γιατί δεν μ' ακούς;

Και αφού δεν μ' ακούς, τουλάχιστον κοίταξέ με
Κοίταξε τα κατακόκκινα από το κλάμα μάτια μου
Κοίταξε την γύμνια του κορμιού μου
Κοίταξε τα χαρτόκουτα που κοιμάμαι, 
αυτά είν' το κρεβάτι μου, αυτά το σπιτικό μου
Κοίταξε το πιάτο μου, είν' αδειανό

Μη στρίβεις το κεφάλι αλλού
Μην κλείνεις τα αφτιά σου
Είμαι εδώ, υπάρχω
Ως πότε θα υπάρχω;

Άκου με, κοίτα με, 
Πόνα με
Είμαι ένα κομμάτι από σένα

Ως πότε θα αδιαφορείς;

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

Ο Ύμνος της Αγάπης!!!


Σκέφτηκα να γράψω ένα κείμενο για την αγάπη. Συμβαίνουν τόσο αλλόκοτα πράγματα καθημερινά γύρω μας, ακούμε όλοι μας αρνητικές ειδήσεις, ο κόσμος  σε κάθε μήκος και πλάτος της γης έχει αγγίξει την πλήρη κατάντια...

Ο άνθρωπος έπαψε να είναι άνθρωπος, έπαψε να έχει αγνά συναισθήματα, να νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του χωρίς ανταλλάγματα. Το μυαλό μας σκέφτεται παρανοϊκά. Ακούω συνέχεια για ληστείες και βιασμούς, διαβάζω για δολοφονίες, τα μίντια κατακλύζουν τα εγκεφαλικά μας κύτταρα με ανόητες ειδήσεις,   όπως η οικονομική κρίση...Πλέον, η λέξη αυτή χρησιμοποιείται πάνω από μία φορά στην καθημερινότητά μας. Ακόμη και τα παιδιά μιλούν για κρίση. Το παιχνίδι των "μεγάλων" είναι πολύ καλά στημένο. Έχουν απελπίσει τον κόσμο, έχουν τρομοκρατήσει την ψυχή του. Ξυπνάει με φόβο, κοιμάται με πανικό.

Μέσα σε όλο αυτό το χάλι, εγώ θα ήθελα να σας μιλήσω για μία ξεχασμένη λέξη ή ακόμη καλύτερα για έναν ξεχασμένο τρόπο ζωής, να γεννιόμαστε από αγάπη, να μεγαλώνουμε με αγάπη, να ζούμε με αγάπη και να πεθαίνουμε μέσα στα χέρια του ανθρώπου που αγαπήσαμε περισσότερο στη ζωή μας.

Θα μου πεις ότι όλα αυτά είναι ουτοπία. Μα,  δεν είναι έτσι. Κάποτε οι άνθρωποι ήταν φτωχοί, παρόλα αυτά ήταν ευτυχισμένοι. Μέσα στη φτώχεια τους περνούσαν καλύτερα απ' ότι περνούμε εμείς σήμερα. Μη πάει το μυαλό σου μακριά. Πήγαινε απλά δυό τρεις γενιές πίσω. Οι άνθρωποι αυτοί πέρασαν πολέμους, ξεριζωμούς, κατοχή, πείνα και, όμως, ήταν ενωμένοι και αγαπημένοι. Τα προβλήματα τους ένωναν, σήμερα τα προβλήματα μας χωρίζουν...

Μπορεί κάποιος να σου πει ότι η αγάπη μόνο δεν αρκεί...Και όμως η αγάπη είναι τα πάντα. Αγάπη δεν είναι το πρόσκαιρο, το παροδικό. Σε είδα, με είδες, ερωτευτήκαμε, μείναμε μαζί ένα, δύο, τρία χρόνια και μετά, ω τι κρίμα, χωρίζουμε γιατί τώρα αγαπάω κάποιον άλλο. Όχι λοιπόν. Όταν αγαπάς κάποιον σημαίνει ότι τον πονάς, τον νοιάζεσαι, θέλεις να είναι καλά, να είναι ευτυχισμένος.

Γιατί κάποιος να πιστεύει ότι η αγάπη από μόνη της δεν είναι αρκετή για να υπερπηδήσεις κάθε εμπόδιο της ζωής σου; Υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν την αγάπη και δεν μπορούν να την βρουν και επειδή δεν μπορούν να την βρουν είναι δυστυχείς και, όμως, όταν κάποια στιγμή την βρίσκουν δεν την εκτιμούν.

Η αγάπη είναι το απόλυτο, το υπέρτατο συναίσθημα, το συναίσθημα της αυτοθυσίας, της συγχώρεσης, του ελέους. Χωρίς αγάπη δεν μπορείς να υπάρξεις, όλα τα άλλα συναισθήματα προέρχονται από την αγάπη. Η αγάπη είναι η βάση, όλα ξεκινούν από αυτήν. Το να μπορείς να κάνεις υπομονή σημαίνει ότι αγάπας το πρόσωπο για το οποίο κάνεις υπομονή, το να συγχωρείς σημαίνει ότι αγαπάς το πρόσωπο που συγχωρείς, το να μιλάς γλυκά και όμορφα σημαίνει ότι αγαπάς τον αποδέκτη των μηνυμάτων. Η αγάπη είναι ο σύνδεσμος της τελειότητας. 

Ακούς σήμερα τους ανθρώπους να μιλούν για το ταίρι τους λες και είναι αυτοκίνητο, λες και είναι υλικό αγαθό. Το θέλουν απλά τέλειο, ξεχνώντας ότι είναι και αυτό ένα έμψυχο ον με αδυναμίες, ελαττώματα και πάθη. Αν τους ρωτήσεις πως θέλουν να είναι το ταίρι τους σου περιγράφουν ένα ψεύτικο πλάσμα που φαντάζονται ή έχουν δει στα περιοδικά. 

Στην πραγματικότητα ο ένας πρέπει να ταπεινώνεται στον άλλον, να μιμείται τις αρετές του, αλλά και να ανέχεται τις ιδιοτροπίες του.

Ο Απόστολος Παύλος λέει ότι η αγάπη είναι δώρο και μάλιστα έχει τόσο μεγάλη αξία που ξεπερνά κάθε αρετή. Η αγάπη είναι η επιθυμία   για την καλοσύνη και την ευτυχία. Αποτελεί ένα ειλικρινές κατόρθωμα του εαυτού μας, αφού από αυτήν αντλούμε τη δύναμη να ξεπεράσουμε τον εγωισμό μας.

Πρέπει πάντα να θυμόμαστε και να έχουμε καλά φυλαγμένο στην καρδιά μας ότι η αγάπη, η καλοσύνη και η υπομονή πάντα νικούν.

Ολοκληρώνοντας, σας παραθέτω τον ύμνο της αγάπης του Αποστόλου Παύλου στην νεοελληνική:

"Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των  ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που βουίζει ή σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους κρότους του. Και αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ με τη δύναμη της ακόμη και τα βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι τίποτε απολύτως.

Και αν πουλήσω όλη την περιουσία μου για να χορτάσω με ψωμί όλους τους φτωχούς, και αv παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά αγάπη δεν έχω, τότε σε τίποτε δεν ωφελούμαι.

Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει.

Αν υπάρχουν ακόμα προφητείες, θα έλθει μέρα που και αυτές θα καταργηθούν αν υπάρχουν χαρίσματα γλωσσών και αυτά θα σταματήσουν αν υπάρχει γνώση και αυτή θα καταργηθεί. Γιατί τώρα έχουμε μερική και όχι τέλεια γνώση και προφητεία· όταν όμως έλθει το τέλειο, τότε το μερικό θα καταργηθεί. Όταν ήμουν νήπιο, μιλούσα ως νήπιο, σκεφτόμουν ως νήπιο, έκρινα ως νήπιο. Ό
ταν έγινα άνδρας, κατάργησα τη συμπεριφορά του νηπίου. Τώρα βλέπουμε σαν σε καθρέπτη και μάλιστα θαμπά, τότε όμως θα βλέπουμε το ένα πρόσωπο το άλλο πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μόνο ένα μέρος από την αλήθεια, αλλά τότε θα έχω πλήρη γνώση, όπως ακριβώς γνωρίζει και εμένα ο Θεός. Ώστε τώρα μας απομένουν τρία πράγματα: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Πιο μεγάλη όμως από αυτά είναι η αγάπη".