Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Το Έπος του 1940 - 28η Οκτωβρίου



ΑΙΣΧΥΛΟΣ: «ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟΙ ΕΜΕΙΣ (ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ), 
ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ, 
ΔΕΝ ΜΕΤΡΑΜΕ ΠΟΤΕ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ»


Σε εποχές κατά τις οποίες το ελληνικό φρόνημα πλήττεται, κατά τις οποίες έχουμε χάσει πολλά από τα στοιχεία του ελληνικού χαρακτήρα μας, εξευρωπαϊστηκαμε σε τέτοιο βαθμό που χάσαμε τις ρίζες μας, ξεχάσαμε την ιστορία μας, ευτυχώς λοιπόν που υπάρχουν αυτές οι ιστορικές μέρες για να μας θυμίζουν τους αγωνιστές μας, αυτούς που πάλεψαν σκληρά και με απίστευτο θάρρος, τόλμη και αυτοθυσία για να μπορούμε εμείς σήμερα να είμαστε εδώ, στην Ελλάδα του σήμερα, σε μιαν Ελλάδα που δεν θυμίζει σε τίποτα από την Ελλάδα του τότε, στους Έλληνες του σήμερα, που δεν θυμίζουν σε τίποτα από τους Έλληνες του τότε.

Αφιερώνω αυτό το άρθρο σε δύο αγαπημένα μου πρόσωπα:  στον προπάππο μου  Α. που ήταν τσολιάς και πολέμησε σε αυτόν τον πόλεμο, στο Ελληνοαλβανικό μέτωπο, και στην αγαπημένη μου θεία Α. που ζει σήμερα και είναι κοντά στα 90. Και από τους δύο  έχω ακούσει πολλές ιστορίες από τα νεανικά τους χρόνια. Μου μίλησαν πολλές φορές για τις κακουχίες που πέρασαν. Τον προπάππο μου τον έπιασαν αιχμάλωτο και τον πήγαιναν στο εκτελεστικό απόσπασμα και τελευταία στιγμή τον έσωσαν οι συμπολεμιστές τους και 1 γυναίκα που ήταν ενεργή στον αγώνα.  Η θεία μου είπε ότι έμεινε χήρα στα 23 της με δυο μωρά ανήλικα και δούλευε σε ένα ορφανοτροφείο. Ο άντρας της σκοτώθηκε στα βουνά της Αλβανίας και ένας συμπολεμιστής του τον πήρε, τον κουβάλησε στην πλάτη και τον έθαψε στο βουνό Βίτσι της Καστοριάς για να μπορέσουν να τον βρουν αργότερα οι συγγενείς του, όπως και έγινε.  

Πριν λίγο καιρό πήγα και την είδα. Με αγαπάει πολύ. Σε κάποια φάση μου λέει: "Δοξα τω Θεώ είχα καλή ζωή" και έμεινα άναυδη να την κοιτώ στα μάτια και να αναρωτιέμαι. Πέρασε τόσα στη ζωή της, πολέμους, κατοχή, έμεινε χήρα νωρίς, μεγάλωσε τα παιδιά της ολομόναχη, δεν ξαναπαντρεύτηκε, δούλεψε σκληρά και παρόλα αυτά λέει είχα καλή ζωή...Τι μάθημα ήταν αυτό για μένα...Σήμερα έχουμε τα πάντα και όλο γκρινιάζουμε...

Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι είναι μία ιδιαιτέρως συναισθηματικά φορτισμένη μέρα για μένα γιατί ξυπνούν μέσα μου όλες αυτές οι αναμνήσεις. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτους τους ανθρώπους και ότι είμαι υπερήφανη που γνώρισα κάποιους από αυτούς. Είδα την ιστορία με τα μάτια μου.

 ____________________________________

H Ιταλία κηρύσσει πόλεμο και προσβάλλει τα από Αλβανίας σύνορα της Ελλάδας. Συνάντηση Χίτλερ - Μουσσολίνι στη Φλωρεντία, τοπική ώρα 11.00. "Φύρερ, προελαύνουμε.." ήταν τα πρώτα λόγια του Μουσσολίνι.

Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940 ήταν η πολεμική σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας, η οποία διήρκεσε από τις 28 Οκτωβρίου 1940 μέχρι τις 23 Απριλίου 1941. Επίσημη έναρξη του Πολέμου θεωρείται η «επίδοση του τελεσιγράφου», ενώ μετά τις 6 Απριλίου 1941, με την επέμβαση των Γερμανών, συνεχίστηκε ως ελληνοιταλικογερμανικός πόλεμος.
Ο πόλεμος αυτός ήταν το αποτέλεσμα της επεκτατικής πολιτικής του φασιστικού καθεστώτος του Μπενίτο Μουσολίνι που είχε εγκαθιδρύσει στην Ιταλία. Στα μέσα του 1940, ο Μπενίτο Μουσολίνι, έχοντας ως πρότυπο τις κατακτήσεις του Αδόλφου Χίτλερ, θέλησε να αποδείξει στους Γερμανούς συμμάχους του Άξονα ότι μπορεί και ο ίδιος να οδηγήσει την Ιταλία σε ανάλογες στρατιωτικές επιτυχίες. Η Ιταλία είχε ήδη κατακτήσει την Αλβανία από την άνοιξη του 1939, καθώς και πολλές βρετανικές βάσεις στην Αφρική, όπως τη Σομαλιλάνδη, το καλοκαίρι του 1940, αλλά αυτές δεν ήταν επιτυχίες ανάλογες αυτών της ναζιστικής Γερμανίας. Ταυτόχρονα ο Μουσολίνι επιθυμούσε να ισχυροποιήσει τα συμφέροντα της Ιταλίας στα Βαλκάνια, που ένοιωθε ότι απειλούνταν από τη γερμανική πολιτική από την στιμή που η Ρουμανία είχε δεχθεί την γερμανική προστασία για τα πετρελαϊκά της κοιτάσματα.
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο Ιταλός Πρέσβης στην Αθήνα, Εμανουέλε Γκράτσι επέδωσε ιδιόχειρα στον Έλληνα Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, στην οικία του δεύτερου, στην Κηφισιά, τελεσίγραφο, με το οποίο απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο, προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία του Ελληνικού Βασιλείου, (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), για τις ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του για τη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική. Μετά την άρνηση του Πρωθυπουργού (το περίφημο «όχι»), ιταλικές στρατιωτικές δυνάμεις άρχισαν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις εισβολής στην Ελλάδα.
  • Αξίζει να σημειωθεί στο σημείο αυτό, ότι ανεξάρτητα των όσων έχουν γραφεί κατά καιρούς σε διάφορα έντυπα, ο πόλεμος αυτός δεν ήταν αιφνίδιος. Η επίδοση του τελεσιγράφου αναμενόταν ήδη από ημέρα σε ημέρα, η δε ημερομηνία αυτή της επίδοσης θεωρούνταν η πλέον πιθανή δεδομένου ότι αποτελούσε εθνική επέτειο του φασισμού στην Ιταλία από το 1925. Αλλά και από ένα τεράστιο δίκτυο πληροφοριών που είχε αναπτυχθεί τότε, σε συνδυασμό με διάφορα γεγονότα όπως αναφέρονται παρακάτω, οδηγούσαν με απόλυτη ακρίβεια την επερχόμενη πολεμική σύγκρουση κατά την οποία η Ελλάδα βρέθηκε τουλάχιστον έτοιμη να την αντιμετωπίσει.
Ο Ελληνικός Στρατός αντεπιτέθηκε και ανάγκασε τον ιταλικό σε υποχώρηση και μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, σχεδόν το ένα τέταρτο του εδάφους της Αλβανίας είχε καταληφθεί από τους Έλληνες. Η αντεπίθεση των Ιταλών, το Μάρτιο του 1941, απέτυχε, με κέρδος μόνο μικρές εδαφικές εκτάσεις στην περιοχή της Χειμάρρας. Τις πρώτες μέρες του Απριλίου, με την έναρξη της γερμανικής επίθεσης, οι Ιταλοί ξεκίνησαν και αυτοί νέα αντεπίθεση. Από τις 12 Απριλίου, ο Ελληνικός Στρατός άρχισε να υποχωρεί από την Αλβανία, για να μην περικυκλωθεί από τους προελαύνοντες Γερμανούς. Ακολούθησε η συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς, στις 20 Απριλίου και με τους Ιταλούς, τρεις μέρες αργότερα, οι οποίες περαίωσαν τυπικά τον ελληνοϊταλικόγερμανικό πόλεμο.
Η απόκρουση της ιταλικής εισβολής αποτέλεσε τη πρώτη νίκη των Συμμάχων κατά των δυνάμεων του Άξονα στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και ανύψωσε το ηθικό των λαών στη σκλαβωμένη Ευρώπη. Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η νίκη των Ελλήνων επηρέασε την έκβαση ολόκληρου του πολέμου, καθώς υποχρέωσε τους Γερμανούς να αναβάλουν την επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης, προκειμένου να βοηθήσουν τους συμμάχους τους Ιταλούς που έχαναν τον πόλεμο με την Ελλάδα. Η καθυστερημένη επίθεση τον Ιούνιο του 1941, ενέπλεξε τις γερμανικές δυνάμεις στις σκληρές συνθήκες του ρωσικού χειμώνα, με αποτέλεσμα την ήττα τους στη διάρκεια της Μάχης της Μόσχας.


___________________________


ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ των ΞΕΝΩΝ για τους ΕΛΛΗΝΕΣ και για το ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940
www.Apodimos.com


Η Ελλάς είναι η μοναδική χώρα που αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει τους στρατούς τεσσάρων χωρών ταυτόχρονα, Αλβανίας, Ιταλίας, Γερμανίας, και Βουλγαρίας.

ΗΜΕΡΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
Ελλάς: 219
Νορβηγία: 61
Γαλλία: 43 [Η υπερδύναμη της εποχής]
Πολωνία: 30
Βέλγιο: 18
Ολλανδία: 4
Γιουγκοσλαβία: 3
Δανία: 0 μέρες [Οι Δανοί παραδώθηκαν σε έναν μοτοσικλετιστή του Χίτλερ ο οποίος μετέφερε στον Δανό βασιλιά αίτηση του Χίτλερ για διέλευση των ναζιστικών στρατευμάτων, ο Δανός βασιλιάς σε ένδειξη υποταγής παρέδωσε το στέμμα του στον μοτοσικλετιστή για να το πάει στο Βερολίνο και στον Χίτλερ……………….]
Τσεχοσλοβακία: 0
Λουξεμβούργο: 0


ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ
Οι νεκροί Έλληνες στρατιώτες ανήλθαν κατά την διάρκεια των 219 ημερών στους 13.676. Κατά την διάρκεια της τετραπλής κατοχής που ακολούθησε τα κατοχικά στρατεύματα εκτέλεσαν:

Αλβανοί: 1165 (Πάργα , Μαργαρίτιο, Παραμυθία)
Ιταλοί: 8000
Boύλγαροι: 25000
Γερμανοί: 50000

Συνολικες απώλειες σε ποσοστό επί του πληθυσμού (εκτελέσεις, κακουχίες, μάχες)
Ελλάς: 10% (750.000)
Σοβ. Ενωση: 2,8%
Ολλανδία: 2,2%
Γαλλία: 2%
Πολωνία: 1,8%
Γιουγκοσλαβία: 1,7%
Βέλγιο: 1,5%


ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΩΝ
(Πηγή:Ανθολόγιον Πατριδογνωσίας, Μενελάου Παγουλάτου)

Κάρολος ντέ Γκώλ, Charles de Gault 1890-1970 
Πρόεδρος τής Γαλλικής Δημοκρατίας 1958-1969, αρχηγός τής Γαλλικής Αντίστασης κατά τόν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
  • «Αδυνατώ νά δώσω τό δέον εύρος τής ευγνωμοσύνης πού αισθάνομαι γιά τήν ηρωική αντίσταση τού Λαού καί τών ηγετών τής Ελλάδος.» (Από ομιλία του στό Γαλλικό Κοινοβούλιο μετά τήν λήξη τού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου)

Μωρίς Σουμάν, Maurice Schumann 1911-1992 
Υπουργός των εξωτερικών τής Γαλλίας 1969-1973, Μέλος τής Γαλλικής Ακαδημίας 1974
  • «Η Ελλάδα είναι τό σύμβολο της μαρτυρικής υποδουλωμένης, ματωμένης, αλλά ζωντανής Ευρώπης…Ποτέ μιά ήττα δέν υπήρξε τόσο τιμητική γιά κείνους πού τήν υπέστησαν» (Από μήνυμά του πού απηύθηνε από τό BBC τού Λονδίνου στούς υποδουλωμένους λαούς τής Ευρώπης στίς 28 Απριλίου 1941, ημέρα πού ό Χίτλερ κατέλαβε τήν Αθήνα ύστερα από πόλεμο 6 μηνών κατά τού Μουσολίνι καί έξι εβδομάδων κάτα τού Χίτλερ)

Στάλιν, Joseph Vissarionovich Tzougasvili Stalin 1879-1953 
Αρχηγός τής Σοβιετικής Ενώσεως από τό 1924 έως 1953
  • «Λυπάμαι διότι γηράσκω καί δέν θά ζήσω επί μακρόν διά νά ευγνωμονώ τόν Ελληνικόν Λαόν, τού οποίου ή αντίστασις έκρινε τόν 2ον Παγκόσμιον Πόλεμον.» (Από ομιλία του πού μετέδωσε ο ραδιοφωνικός σταθμός Μόσχας τήν 31 Ιανουαρίου 1943 μετά τήν νίκη τού Στάλιγκραντ καί τήν συνθηκολόγηση τού στρατάρχου Paulus)

Μόσχα, Ραδιοφωνικός Σταθμός
  • «Επολεμήσατε άοπλοι καί ενικήσατε, μικροί εναντίον μεγάλων. Σας οφείλουμε ευγνωμοσύνη, διοτι εκερδίσαμε χρόνο γιά να αμυνθούμε. Ως Ρώσοι καί ως άνθρωποι σας ευχαριστούμε». (Οταν ο Χίτλερ επετέθη κατά τής Ε.Σ.Σ.Δ.)

Γεώργης Ζουκώφ, Georgy Constantinovich Joucov 1896-1974 
Στρατάρχης τού Σοβιετικού Στρατού
  • «Εάν ό Ρωσικός λαός κατόρθωσε να ορθώσει αντίσταση μπροστά στίς πόρτες τής Μόσχας, νά συγκρατήσει καί νά ανατρέψει τόν Γερμανικό χείμαρρο, τό οφείλει στόν Ελληνικό Λαό, πού καθυστέρησε τίς Γερμανικές μεραρχίες όλον τόν καιρό πού θά μπορούσαν νά μας γονατίσουν. Η γιγαντομαχία τής Κρήτης υπήρξε τό κορύφωμα τής Ελληνικής προσφοράς.» (Απόσπασμα από τά απομνημονεύματά του γιά τόν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο)

Μπενίτο Μουσολίνι, Benito Mousolini 1833-1945 
Πρωθυπουργός τής Ιταλίας 1922-1945
  • «Ο πόλεμος μέ τήν Ελλάδα απέδειξεν ότι τίποτε δέν είναι ακλόνητον είς τά στρατιωτικά πράγματα καί ότι πάντοτε μάς περιμένουν εκπλήξεις.» (Από λόγο πού εκφώνησε στίς 10/5/1941)

Αδόλφος Χίτλερ, Hitler 1889-1945 
Αρχηγός τού Γερμανικού κράτους 1889-1945
  • «Χάριν τής ιστορικής αληθείας οφείλω νά διαπιστώσω ότι μόνον οί Ελληνες, εξ’ όλων τών αντιπάλων οί οποίοι μέ αντιμετώπισαν, επολέμησαν μέ παράτολμον θάρρος καί υψίστην περιφρόνησιν πρός τόν θάνατον….» (Από λόγο πού εκφώνησε στίς 4 Μαίου 1941 στό Ράιχσταγκ)

Σέρ Αντονυ Ηντεν, Sir Robert Antony Eden 1897-1977 
Υπουργός Πολέμου καί Εξωτερικών της Βρεταννίας 1940-1945, Πρωθυπουργός της Βρεταννίας 1955-1957
  • «Ασχέτως προς ότι θα πουν οι ιστορικοί τού μέλλοντος, εκείνο το οποίον μπορούμε να πούμε εμείς τώρα, είναι ότι η Ελλάς έδωσε αλησμόνητο μάθημα στόν Μουσολίνι, ότι αυτή υπήρξε η αφορμή τής επανάστασης στήν Γιουγκοσλαβία, ότι αυτή εκράτησε τούς Γερμανούς στο ηπειρωτικό έδαφος καί στήν Κρήτη για έξι εβδομάδες, ότι αυτή ανέτρεψε τήν χρονολογική σειρά όλων τών σχεδίων τού Γερμανικού Επιτελείου καί έτσι έφερε γενική μεταβολή στήν όλη πορεία τού πολέμου καί ενικήσαμε.» (Από λόγο του στό Βρετανικό κοινοβούλιο στίς 24/09/1942)

Τσώρτσιλ, Winston Churchil 1874-1965 
Πρωθυπουργός τής Μεγάλης Βρετανίας κατά τόν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
  • «Η λέξη ηρωισμός φοβάμαι ότι δέν αποδίδει τό ελάχιστο εκείνων τών πράξεων αυτοθυσίας τών Ελλήνων, πού ήταν καθοριστικός παράγων τής νικηφόρου εκβάσεως τού κοινού αγώνα τών εθνών, κατά τόν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, διά τήν ανθρώπινη ελευθερία καί αξιοπρέπειαν.»«Εάν δέν υπήρχε η ανδρεία τών Ελλήνων καί ή γενναιοψυχία τους, ή έκβαση τού Β’ Παγκόσμιο Πολέμου θά ήταν ακαθόριστη.» (Από ομιλία του στό Αγγλικό κοινοβούλιο στίς 24 Απριλίου 1941)
  • «Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οί Ελληνες πολεμούν σάν ήρωες. Τώρα θά λέμε: Οί ήρωες πολεμούν σάν Έλληνες.» (Από λόγο πού εκφώνησε από τό BBC τίς πρώτες ημέρες τού Ελληνοιταλικού πολέμου)
  • «Μαχόμενοι οί Έλληνες εναντίον τού κοινού εχθρού θά μοιρασθούν μαζί μας τά αγαθά τής ειρήνης.» (Από λόγο πού εξεφώνησε στίς 28 Οκτωβρίου 1940, όταν επετέθη ή Ιταλία κατά τής Ελλάδας)

Σέρ Χάρολδ Αλεξάντερ, Sir Harold Leofric George Alexander 1891-1969  
Βρετανός Στρατάρχης κατά τόν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
  • «Δέν θά ήταν υπερβολή νά πούμε ότι ή Ελλάς ανέτρεψε τό σύνολο τών σχεδίων τής Γερμανίας εξαναγκάσασα αυτήν νά αναβάλει γιά έξι εβδομάδες τήν επίθεση κατά τής Ρωσίας. Διερωτώμεθα ποιά θά ήταν ή θέση τής Σοβιετικής Ενώσεως χωρίς τήν Ελλάδα.» (Από ομιλία του στό Βρετανικό κοινοβούλιο στίς 28 Οκτωβρίου 1941)

Γεώργιος ΣΤ’ (1898-1952) 
Βασιλεύς τής Μεγάλης Βρετανίας 1936-1952
  • «Ο μεγαλοπρεπής αγών τής Ελλάδος, υπήρξε ή πρώτη μεγάλη καμπή τού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.» (Από λόγο του στο κοινοβούλιον τόν Μάιον 1945)

Φραγκλίνος Ρούσβελτ, Roosvelt 1882-1945 
Πρόεδρος τών Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής 1932-1945
  • «Εις τήν Ελλάδα παρασχέθη τήν 28ην Οκτωβρίου 1940 χρόνος τριών ωρών διά ν’αποφασίσει πόλεμον ή ειρήνην, αλλά καί τριών ημερών ή τριών εβδομάδων ή και τριών ετών προθεσμία νά παρείχετο, ή απάντησις θά ήτο ή ίδια.» ……. «Οί Έλληνες εδίδαξαν δία μέσου τών αιώνων τήν αξιοπρέπειαν. Οταν όλος ό κόσμος είχε χάσει κάθε ελπίδα, ό Ελληνικός λαός ετόλμησε νά αμφισβητήσει τό αήττητον τού γερμανικού τέρατος αντιτάσσοντας τό υπερήφανον πνεύμα τής ελευθερίας.» (Από ραδιοφωνικό λόγο πού εξεφώνησε στίς 10/6/1943)
  • «Ο ηρωικός αγών τού ελληνικού λαού…κατά τής επιθέσεως τής Γερμανίας, αφού τόσον παταγωδώς ενίκησε τούς Ιταλούς στήν απόπειρά τους νά εισβάλλουν στό ελληνικό έδαφος, γέμισε μέ ενθουσιασμό τίς καρδιές τού αμερικανικού λαού καί εκίνησε τήν συμπάθειά του. Πρό ενός καί πλέον αιώνος, κατά τόν πόλεμον τής ελληνικής ανεξαρτησίας, τό εθνος μας…εξέφρασε τήν φλογερή του συμπάθεια γιά τούς Ελληνες καί ευχότανε γιά τήν ελληνική νίκη…» (Δήλωσή τουστό Υπατο Συμβούλιο τής Αχέπα στίς 25/04/1941, πού μεταδώθηκε ραδιοφωνικά από τόν Λευκό Οίκο)

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Απορία...

Γιατί δεν μπορώ να ανεβάσω φωτογραφία στο Blog μου?

Χρόνια Πολλά!!!


Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε περί το 280-284 μ.Χ. και πέθανε το 303 ή το 305 μ.Χ. στη Θεσσαλονίκη και αποτελεί έναν από τους Μεγαλομάρτυρες της Χριστιανοσύνης. Ο Δημήτριος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανελίχθηκε στις βαθμίδες του Ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού κάτω από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα) Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε χριστιανός και φυλακίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 303, διότι αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του χριστιανισμού». Μάλιστα λίγο νωρίτερα είχε ιδρύσει κύκλο νέων προς μελέτη της Αγίας Γραφής.
 
Σύμφωνα με την παράδοση, μέσα στη φυλακή ευλόγησε τον μαθητή του Νέστορα "κατασφραγίσας το μέτωπο αυτού δια του σταυρού", να νικήσει τον ειδωλολάτρη παλαιστή Λυαίο "μεγέθει σώματος και ρώμη τους κατ΄ αυτόν υπεβάλλων". Η νίκη του Νέστορα εξόργισε τον Αυτοκράτορα Μαξιμιανό που παρευρίσκετο στο στάδιο και έτσι ο μεν Νέστορας αποκεφαλίστηκε, ο δε Δημήτριος δολοφονήθηκε με λογχισμό στα πλευρά ("λόγχη τρωθείς την πλευράν").

Στη συνέχεια οι παρευρισκόμενοι χριστιανοί παρέλαβαν το μαρτυρικό λείψανο και το έθαψαν και πάνω στο τάφο το 412 ο έπαρχος του Ιλλυρικού Λεόντιος "την τε δόξαν λαμπρός, την τε προς τον Χριστόν πίστιν μάλα θερμός", έκτισε ναό "μέσον του σταδίου και του δημοσίου λουτρού κάλλιστα διηρημένου".

Οι συγγραφείς εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου, Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Γρηγόριος ο Παλαμάς και Δημήτριος Χρυσολωράς, αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου ετάφη στον τόπο του μαρτυρίου, ο δε τάφος μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και η προσωνυμία του Μυροβλήτου.

Στις βυζαντινές εικόνες αλλά και στη σύγχρονη αγιογραφία ο Άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται αρκετές φορές ως καβαλάρης με κόκκινο άλογο, σε αντιδιαστολή του λευκού αλόγου του Αγίου Γεωργίου, να πατά τον άπιστο Λυαίο.

Είναι πολιούχος της Θεσσαλονίκης, όπου βρίσκεται ο ομώνυμος ναός πάνω από τον τάφο του. Εορτάζει στις 26 Οκτωβρίου.


Μεγάλη γιορτή η αυριανή μιας και ο Άγιος Δημήτριος είναι από τους πιο γνωστούς αγίους της Εκκλησίας μας....

Χρόνια πολλά λοιπόν σε όσους και όσες που γιορτάζουν...

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Είναι μάνα αυτή;


Έμεινα άναυδη για ακόμη μία φορά βλέποντας στην τηλεόραση γεγονότα όπως αυτό της μάνας που εγκατέλειψε το νεογέννητο μωρό της και αναρωτιέμαι για πολλά και θυμώνω για ακόμη περισσότερα.

Μπορεί να μην έχω φέρει στον κόσμο μια νέα ζωή, παρόλα αυτά έχω πολύ ανεπτυγμένο αυτό που κάποιοι αποκαλούν μητρικό ένστικτο. Είναι και αυτό δωράκι μαζί με όλα τα υπόλοιπα του φύλου μου...Βλέπεις η φύση μας έχει προικίσει με πολλά ένστικτα ώστε να επιβιώνουμε σ' αυτή τη πλάση, άλλα έχει δώσει στους άνδρες και άλλα στις γυναίκες. Μπορεί να είναι διαφορετικά, είναι όμως εξίσου σημαντικά.

Πως λοιπόν μπόρεσε αυτή η γυναίκα να πετάξει το μικρό της στα σκαλιά μιας εκκλησίας; Πως μπορεί κάποιος γενικά να αφήσει απροστάτευτο ένα τόσο δα πλασματάκι που μόλις γεννήθηκε; Δεν το χωράει το μυαλό μου...Στην αρχή τη δικαιολόγησα. Σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι φτωχή, μπορεί να είναι μικρής ηλικίας, μπορεί κάποιος να την εξανάγκασε να το κάνει. Όταν όμως αργότερα έμαθα αναλυτικά τα στοιχεία της μέσα από τα διάφορα δελτία ειδήσεων και τις εκπομπές, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι είναι αδικαιολόγητη. Η φτηνή δικαιολογία της ίδιας και της μητέρας της ήταν ότι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα, λόγω ανεργίας, να συντηρήσουν ακόμη ένα μέλος στην οικογένειά τους. Σε αυτό το σημείο ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι μου.

Ε, λοιπόν, έχω να πω ότι η προγιαγιά μου ήταν πρόσφυγας. Το 1922 οι Τούρκοι τους ξερίζωσαν από τα μέρη και τις συνήθειές τους. Ο προπάππος μου έμεινε πίσω να πολεμήσει και εκείνη με τα 7 ανήλικα παιδιά της μπήκε σ' ένα καράβι και πέρασε απέναντι. Ξαφνικά βρέθηκε σ' ένα άγνωστο περιβάλλον, με άγνωστους ανθρώπους, με λίγα λόγια, χωρίς να έχει στον ήλιο μοίρα. Όμως, πάλεψε. Δούλεψε στα χωράφια και ανέθρεψε τα 7 παιδιά της. Ποτέ δεν σκέφτηκε να τα πουλήσει, να τα εγκαταλείψει ή να τα δώσει για υιοθεσία. Και μιλάμε για χρόνια δύσκολα, προσφυγικά. Και θα μας πει τώρα αυτή ότι φταίει το οικονομικό;

Και άντε είμαι άνθρωπος και δεν ξέρω πως τα φέρνει η ζωή, ας το δεχτώ ως δικαιολογία. Όμως το πετάς έτσι τυλιγμένο με τον ομφάλιο λώρο, τα αίματα και μερικά πανιά στο μουτράκι του; Ε, αυτό είναι απάνθρωπο. Δεν το θέλεις κυρία μου το παιδί σου; Πήγαινέ το σε κάποιο ίδρυμα, πήγαινέ το στην εκκλησία, πήγαινέ το σε κάποιον κοινωνικό λειτουργό, πήγαινέ το σ' ένα νοσοκομείο, πήγαινέ το σε μια δημόσια υπηρεσία τέλος πάντων, τουλάχιστον μην το πετάς στα σκουπίδια...ΈΛΕΟΣ ΠΙΑ μ' αυτές τις αισχρές συμπεριφορές.

Και ακόμη μία πολύτιμη συμβουλή: Τα πόδια μας κορίτσια δεν τα ανοίγουμε όπου βρούμε...ΈΛΕΟΣ....Τι είναι αυτό πάλι; Και άντε πες ότι η άλλη θέλει να πηγαίνει με τον έναν και με τον άλλο χωρίς να νοιάζεται για την υγεία της, την υγεία του συντρόφου ή του περιστασιακού εραστή της, το σέβομαι, είναι δικαίωμά της, αλλά δεν μπορεί να μην ενδιαφέρεται για μια πιθανή εγκυμοσύνη...Ε, ξέρετε υπάρχουν τα προφυλακτικά...Δεν θέλετε προφυλακτικό; Υπάρχουν και άλλοι τρόποι αντισύλληψης. Ρωτήστε τον γυναικολόγο σας...Κάντε όμως κάτι!!!! Δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτή η κατάσταση. Διάβασα σε  κάποιο άρθρο προσφάτως ότι κάθε 7 ώρες στην Ελλάδα μολύνεται ένας άνθρωπος από τον ιό HIV, χώρια τον ιό HPV που κατά τους επιστήμονες τον έχει ήδη κολλήσει το 70% των ανθρώπων και φυσικά ας μην ξεχνάμε και την Ηπατίτιδα που παραμονεύει κάπου εκεί έξω.

Μου φαίνεται ότι θα αρχίσω να γράφω και γι' αυτά τα θέματα μήπως κάποιος ευαισθητοποιηθεί και αλλάξει κάπως τον τρόπο ζωής του. Το ασφαλές σεξ σημαίνει ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΩ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΟΥ - ΣΕΒΟΜΑΙ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ - ΔΕΝ ΑΡΑΔΙΑΖΩ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΑ ΠΕΤΑΩ.

Γιατί το να είσαι μάνα είναι πολύ μεγάλη ευθύνη. Και πρέπει να είσαι 101% συνειδητοποιημένη για κάτι τέτοιο.

Ένα ποίημα για τη μητέρα - Απάντηση σ' αυτές που πετάνε τα μωρά τους...
(Το να είσαι μάνα δεν είναι μια απλή λέξη, είναι τιμή και ευλογία για μια γυναίκα να είναι μάνα...)

Μάνα, ω άγγελέ μου,
Ω αιώνια μου αγάπη,
Μακάρι τα χέρια σου να παραμένουν η κούνια μου για πάντα,
Και για πάντα να παραμένω το μωρό σου.

Άλλος ένας μήνας έρχεται κοντά μου,
Μια ακόμη άνοιξη πιέζει για να πλησιάσει,
Ω μάνα, εσύ είσαι τα λουλούδια
Στων οποίων τα αρώματα θα πνιγώ …

Και όταν προφέρω τα λόγια  "μάνα μου"
εκστασιάζομαι και γεμίζω με ευτυχία …

Μάνα, ω χτύπος της καρδιά μου,
Ω κραυγή μου όταν πονάω,
Τα φιλιά μου, και το πάθος μου,
Όταν ο έρωτας με καίει.

Τα μάτια σου...Ω τι είναι τα μάτια σου;
Τα λαμπρότερα αστέρια,
που κοσμούν πάνω τα ουράνια,
Μάνα, ω άγγελέ μου,
Ω αιώνια μου αγάπη…

Του Λιβάνιου ποιητή Σαΐντ Ακλ
Μετάφραση Noctoc

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

Άρωμα Φθινοπώρου



Το φθινόπωρο είναι μια εποχή που δεν με συναρπάζει, παρόλα αυτά μπορώ να πω ότι είναι μια εποχή που με ταξιδεύει. Το μυαλό αρχίζει και δουλεύει σε περίεργους ρυθμούς. Αναπολεί, φαντάζεται, ονειρεύεται...

Θυμάμαι ένα φθινοπωρινό απόγευμα εμένα, τον αδελφό μου και τους γονείς μας πάνω στα ποδήλατα δίπλα στο ποτάμι...Εγώ και ο αδελφός μου είχαμε τα ολοκαίνουργια, καλογυαλισμένα ποδήλατά μας, τα οποία εγκαινιάσαμε εκείνη τη μέρα, και τους γονείς μας με κάτι σακαράκες. Εμείς να τρέχουμε και να πεθαίνουμε στα γέλια γιατί απλά δεν μπορούσαν να μας προφθάσουν. Όταν κουραζόμασταν ξαποσταίναμε για λίγο σε κάποιο νοτισμένο από την υγρασία παγκάκι κι έπειτα ήμασταν πάλι έτοιμοι να συνεχίσουμε. Ένα αεράκι δροσερό κοκκίνιζε τα μάγουλά μας και τα δέντρα του δάσους με την κίτρινη φυλλωσιά τους μας καλωσόρισαν στην αγκαλιά τους σχεδόν ημίγυμνα. Το κορμάκι τους άρχισε σιγά σιγά να ετοιμάζεται να φορέσει την χειμωνιάτικη φορεσιά του. Θυμάμαι ακόμη το θρόισμα των φύλλων. Περπατούσα πάνω τους και αυτά διαμαρτύρονταν εντόνως...Τα κελαριστά, καθάρια και κρυστάλλινα νερά του ποταμού ήταν τόσο δελεαστικά που δεν αντιστάθηκα, πήγα στην όχθη και βούτηξα τα πόδια μου. Ακόμη θυμάμαι τις φωνές της μάνας μου..."Τρελάθηκες; Βγες έξω θα κρυώσεις...". Η αλήθεια είναι ότι το νερό ήταν αρκετά κρύο, αλλά ήταν τόση η λαχτάρα μου που ούτε το σκέφτηκα. Κατά το μεσημεράκι καθίσαμε σε ένα γραφικό, πετρόχτιστο ταβερνάκι, τρώγαμε και συζητούσαμε διάφορα πράγματα.

Το φθινόπωρο είναι μία εποχή από την οποία έχω πολλές αναμνήσεις. Είναι, ίσως, η πιο μυστηριώδης και ιδιόμορφη εποχή του χρόνου. Είναι μια περίοδος μελαγχολική, επειδή πλησιάζει ο χειμώνας, αλλά και γεμάτη αισιοδοξία για τη συγκομιδή, που θα βοηθήσει σε ένα εύκολο ξεχειμώνιασμα. Ο καιρός πότε θυμίζει καλοκαίρι και πότε τον επερχόμενο χειμώνα. Μοιάζει αυτή η εποχή με την σημερινή συμπεριφορά των ανθρώπων...Μια έτσι μια αλλιώς...Κι αυτό όμως έχει τη χάρη του.

Λίγα λόγια για αυτήν την εποχή:

Η λέξη προέρχεται από το ρήμα φθίνω και το ουσιαστικό οπώρα, επειδή αυτή την εποχή του έτους λιγοστεύουν τα οπωρικά (οι εδώδιμοι καρποί του δέντρου, τα φρούτα).

Οι μήνες του φθινοπώρου είναι ο Σεπτέμβριος, ο Οκτώβριος και ο Νοέμβριος.

Ο Σεπτέμβριος είναι ο ένατος μήνας του Γρηγοριανού ημερολογίου με διάρκεια 30 ημερών. Η λατινική ονομασία του, September, προέρχεται από το septem=επτά, καθώς ήταν ο έβδομος μήνας του αρχαίου δεκάμηνου ρωμαϊκού ημερολογίου.

Στις αρχές του 4 ου αιώνα μ.Χ. καθιερώθηκε στην Κωνσταντινούπολη ως αρχή του εκκλησιαστικού έτους, η 1 η Σεπτεμβρίου, που συνέπιπτε με την αρχή της Ινδίκτου.

Στην Πάτμο θεωρούσαν την 1 η Σεπτεμβρίου αρχιχρονιά και την ονόμαζαν «πρωτοσετεμπρίαν», ενώ οι Νισύριοι και οι Κώοι την ονόμαζαν «Καλοχρονιά» ή «Αρχιχρονιά».

Είναι ο μήνας της φθινοπωρινής ισημερίας (22 Σεπτ.) μιας, από αστρονομική άποψη, λογικής αφετηρίας του έτους. Έχει διάφορες ονομασίες, όπως ορτυκολόγος, λόγω του περάσματος των αποδημητικών ορτυκιών, τρυγομηνάς ή τρυγητής, λόγω του τρύγου, η πιο διαδεδομένη από τις ονομασίες του στο λαϊκό καλαντάρι και βέβαια Σταυριάτης από τη μεγάλη γιορτή του Σταυρού (14 Σεπτ.).

Είναι όμως και ο μήνας των σχολείων, των οποίων ο αυλόγυρος πλημμυρίζει από φωνούλες παιδιών, είτε αυτά είναι πρωτάκια, με το φόβο του άγνωστου, είτε μεγαλύτερα που έχουν τις εμπειρίες τους και ξανασυναντιούνται χαρούμενα, μετά τις διακοπές του καλοκαιριού.

Ο Οκτώβριος είναι ο δέκατος μήνας του Γρηγοριανού ημερολογίου, με διάρκεια 31 ημερών. Η ονομασία του προέρχεται από τη λατινική λέξη octo=οκτώ, ως όγδοος μήνας του ρωμαϊκού δεκάμηνου ημερολογίου.

Ο Οκτώβριος, καρδιά του φθινοπώρου, συχνά αναφέρεται από το λαό ως Αϊ Δημήτρης, ή Αϊ-Δημητριάτης, από τη μεγάλη γιορτή του Αγίου Δημητρίου στις 26 του μήνα, που θεωρείται και ορόσημο του χειμώνα. Για τις πολλές βροχές που χαρίζει στους γεωργούς, ονομάζεται σε πολλά μέρη και Βροχάρης. Μήνας όμως της σποράς, λέγεται και Σποριάτης.

Στις 18 του Οκτώβρη γιορτάζει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, με μεγάλη πανήγυρη στ' Αφάντου, στις 26 Οκτώβρη του 1912 απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη, στις 28 Οκτώβρη γιορτάζουμε το μεγάλο «ΟΧΙ» στην πρόκληση της φασιστικής Ιταλίας, που οδήγησε στην κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου και στις 12 Οκτωβρίου 1944 απελευθερώθηκε η Αθήνα, μετά την τριπλή γερμανο-ιταλο-βουλγαρική κατοχή.

Ο Νοέμβριος είναι ο ενδέκατος μήνας του Γρηγοριανού ημερολογίου, με διάρκεια 30 ημερών. Η ονομασία του προέρχεται από τη λατινική λέξη novem=εννιά, ως ένατος μήνας του ρωμαϊκού δεκάμηνου ημερολογίου.

Όπως και ο Οκτώβρης, αναφέρεται ως Βροχάρης, για τις βροχές του, αλλά και Σποριάς, καθώς είναι ο μήνας της σποράς των δημητριακών και των οσπρίων. Τυπική γιορτή της σποράς είναι τα Εισόδια της Θεοτόκου, στις 21 του μηνός. Ο Νοέμβρης είναι και Κρασομηνάς επειδή ανοίγουν τα καινούργια κρασιά, αλλά και ο μήνας του λιομαζώματος. Ουσιαστικά, με το Νοέμβριο τελειώνουν οι αγροτικές εργασίες. Θα ακολουθήσουν οι κλειστές μέρες του χειμώνα, με τις βροχές και τις ατέλειωτες νύχτες.

Άλλες σημαντικές γιορτές είναι, του Ταξιάρχη και Αρχαγγέλου Μιχαήλ, στις 8 του μηνός, με μεγάλη πανήγυρη στη Σύμη, στην Ιερά Μονή του Πανορμίτη. Ταυτόχρονα είναι και η γιορτή της Αεροπορίας, ενώ την 1 η του μηνός γιορτάζουν οι Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός, στις 14 του μηνός γιορτάζει ο Άγιος Φίλιππος, στις 25 η Αγία Αικατερίνη και στις 30 ο Άγιος Ανδρέας ο πρωτόκλητος.

Τέλος, στις 17 του Νοέμβρη είναι η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973 κατά της στρατιωτικής απριλιανής δικτατορίας του 1967, και στις 25 του ίδιου μήνα εορτάζεται η επέτειος της Εθνικής Αντίστασης.


Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Θαύμα!!!



Συγκινήθηκα πολύ βλέποντας τον απεγκλωβισμό των μεταλλωρύχων. Πιστεύω ότι είναι ένα θαύμα. Πως αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς αυτό που συνέβη; Έμειναν για 2 ολόκληρους μήνες στα έγκατα της γης και παρόλα αυτά διασώθηκαν. Έτρωγαν ξηρά τροφή και προσεύχονταν. Τι άλλο να κάνεις σ' έναν τόσο μικρό χώρο; Μόνο να προσεύχεσαι και να ελπίζεις μπορείς.

Τον 8ο αιώνα π.Χ. ο Ιωνάς έμεινε τρεις μέρες στην κοιλιά του κήτους και στο διάστημα αυτό προσευχόταν ακατάπαυστα στο Θεό, παρακαλώντας να τον συγχωρέσει για το αμάρτημα που διέπραξε, αλλά και να τον σώσει από αυτό που του συνέβαινε. Έτσι λοιπόν, την τρίτη μέρα το κήτος πλησίασε στη στεριά και τον έβγαλε από το στόμα του. Σώθηκε ο Ιωνάς, σώθηκαν και οι 33 μεταλλωρύχοι.

Καθημερινά συμβαίνουν τόσο θαύματα  τριγύρω μας και εμείς λόγω των ταχυτήτων που δουλεύουμε και λόγω των προβλημάτων μας δεν τα αντιλαμβανόμαστε. Πραγματικά, κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι το πόσο ωραίο είναι να ζεις την κάθε στιγμή και να δέχεσαι ότι σου συμβαίνει, και τα όμορφα και τα άσχημα. Άλλωστε, όλα για κάποιο λόγο συμβαίνουν στη ζωή μας και είμαι σίγουρη ότι θα πάρουμε πολλά μαθήματα από αυτούς τους ανθρώπους μόλις μπορέσουν να μιλήσουν στο ευρύ κοινό.

Ανυπομονώ να τους ακούσω...

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Από τη Σκύλα στη Χάρυβδη...



Σήμερα μίλησα με μία εφηβική μου φίλη με την οποία είχαμε ψιλοχαθεί. Γενικώς, το κάνω αυτό, εξαφανίζω τα ίχνη μου από τους άλλους και εμφανίζομαι όταν θέλω εγώ. Είναι μέρος του χαρακτήρα μου. Έμαθα να ζω με αυτό. Τέλος πάντων, είπαμε τα νέα μας. Η Ζ. είναι πολύ καλή κοπέλα. Εμφανίσιμη, μορφωμένη, εργατική, από καλή οικογένεια, με καλή ανατροφή. Με λίγα λόγια, είναι κοπέλα για σπίτι. Διαβάστε την περίπτωσή της παρακάτω:

Η Ζ. όταν ήταν στο σχολείο είχε μία σχέση. Την πρώτη της σχέση. Ήταν πολύ ερωτευμένη και, γενικώς, ξέρουμε πως είναι αυτό το πρώτο συναίσθημα της ανακάλυψης του αντίθετου φύλου. Μια περιπέτεια που σου ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη...Εγώ το αγόρι της δεν το ήξερα προσωπικά, δεν είχαμε ανταλλάξει ποτέ μια κουβέντα, τον γνώριζα εξ αποστάσεως, ότι ο τάδε είναι το αγόρι της Ζ., εντάξει ήταν όμορφος, δεν μπορώ να πω. Ήταν πολύ ταιριαστό ζευγάρι.

Τα χρόνια πέρασαν και η Ζ. έφυγε να σπουδάσει. Αυτός την ακολούθησε στη συγκεκριμένη πόλη και για να μην πολυλογώ κατέληξαν σχεδόν να συζούν. Του είχε δώσει κλειδιά από το σπίτι της, κλπ. Αυτό νομίζω ότι σημαίνει ότι μάλλον τα συναισθήματά τους ήταν αληθινά, έντονα και, γενικώς, το πράγμα έδειχνε να πηγαίνει μάλλον προς κάτι σοβαρό. Σε κάποια φάση του λέει η Ζ.: "Θα φύγω. Θα πάω για Παρασκευοσαββατοκύριακο στους δικούς μου. Τους πεθύμησα. Αν θέλεις έλα να δεις και συ τους δικούς σου". Αυτός όμως προτίμησε να μείνει πίσω στην πόλη. Τελικά, η Ζ. πήγε στο πατρικό της, είδε τους γονείς της και σκέφτηκε να γυρίσει πίσω νωρίτερα να του κάνει έκπληξη. Μόνο που της έκανε αυτός έκπληξη.

Μπαίνει, λοιπόν, στο σπίτι της και ακούει φωνές από την κρεβατοκάμαρα. Στην αρχή φοβήθηκε μήπως ήταν κλέφτες και προχώρησε σιγά σιγά, άνοιξε την πόρτα και είδε το αγόρι της να κάνει σεξ με μία άλλη, άγνωστη. Η κοπέλα έπαθε σοκ. Όχι απλά σοκ, έπαθε νεύρωση στομάχου και για περίπου 1 μήνα ήταν στο νοσοκομείο γιατί δεν μπορούσε να συνέλθει. Μόνο οι γονείς της και, κυρίως η μητέρα της, ήταν στο πλευρό της. Ε, φυσικά χώρισε με τον τύπο. Αυτός είχε παράλληλη σχέση και η Ζ. δεν είχε καταλάβει τίποτα.

Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια και η Ζ. δεν αποφάσιζε να κάνει σχέση γιατί φοβόταν μην της συμβεί το ίδιο. Το έριξε στη δουλειά και κατάφερε να πάρει μία αρκετά υψηλή θέση στην ιεραρχία της συγκεκριμένης επιχείρησης και μάλιστα με έναν αρκετά ικανοποιητικό μισθό.

Σε κάποια φάση γνωρίζει κάποιο άλλο παλικάρι με το οποίο όμως δεν δεσμευόταν αμέσως. Στην αρχή το ξεκίνησαν φιλικά και στην πορεία εξελίχθηκε σε ερωτική σχέση. Στην ουσία η δεύτερη σχέση στη ζωή της. Τα πράγματα έβαιναν καλώς και τότε αυτός της είπε: "Λοιπόν, Ζ. πρέπει να προχωρήσουμε τη ζωή μας παρακάτω. Εγώ έχω σταθερή δουλειά (είχε δουλειά σε μια περιοχή έξω από την πολή, κάποια χλμ μακριά), στην περιοχή μου έχω και δικό μου σπίτι, οπότε μπορούμε να μετακομίσουμε εκεί". Τότε του απάντησε η Ζ. ότι: "Μα, εγώ έχω τη δουλειά μου εδώ, τι να κάνω; Να την αφήσω; Και πέρα από αυτό μ' αρέσει η ζωή στην πόλη" και αυτός στη συνέχεια της είπε ότι σημασία έχει να είναι μαζί και για τη δουλειά να μην ανησυχεί γιατί και στην περιοχή του θα μπορέσει να ψάξει και να βρει μια εξίσου καλή δουλειά, άλλωστε είχε πολλούς γνωστούς και θα μπορούσε να τη βοηθήσει.

Ε, η κοπέλα το σκέφτηκε, το ξανασκέφτηκε και αποφάσισε να πάει μιας και θα ήταν για το κοινό καλό τους. Έτσι λοιπόν, τη βοήθησαν οι γονείς της να κάνει τη μετακόμιση, αυτή παράτησε τη δουλειά της και έκανε ένα καινούργιο ξεκίνημα στη ζωή της. Το θέμα όμως ήταν ότι στο καινούργιο της σπίτι έμενε από πάνω η "πεθερά" της και μάλιστα με το που πάτησε το πόδι της η Ζ. εκεί της είπε η γιαγιά του παιδιού: "Τις νύφες εμείς τις διαλέγουμε. Εμείς τις κρατάμε ή εμείς τις διώχνουμε".

Η Ζ. δεν έδωσε σημασία στην αρχή, αλλά στην πορεία η κατάσταση γινόταν ανυπόφορη. Η "πεθερά" της έκανε τη ζωή κόλαση. Αυτή μιλούσε στο αγόρι της, αλλά αυτός έπαιρνε πάντα το μέρος της μάνας και της γιαγιάς του.

Μου λέει λοιπόν χθες στο τηλέφωνο. Δεν ξέρω τι να κάνω. Από την μία έχω συναισθήματα γι' αυτόν, από την άλλη όμως όταν μου συμπεριφέρονται όλοι άσχημα θέλω να τα μαζέψω και να φύγω. Είναι πολύ άσχημη η κατάσταση. Έκανα τέτοια θυσία να τα αφήσω όλα και να τον ακολουθήσω και πίστευα ότι τουλάχιστον αυτό θα το εκτιμούσε, αλλά δεν μπορώ να ανεχτώ να μιλάνε άσχημα όλοι για μένα και την οικογένειά μου και αυτός να μην με υποστηρίζει. Ακούει πάντα τη μητέρα του και εγώ έρχομαι σε δεύτερη μοίρα. Δεν ξέρω τι να κάνω. Αν μου συμπεριφέρονται έτσι τώρα που είμαστε ελεύθεροι, αν παντρευτούμε και κάνουμε παιδιά τι άλλο θα μου κάνουν; Έτσι θα είναι η ζωή μου από εδώ και πέρα;

Την άκουσα την κοπέλα απελπισμένη και πολύ προβληματισμένη. Προσπάθησα να την ηρεμήσω, να την κάνω να γελάσει και της τόνισα το γεγονός ότι πρέπει κάποια στιγμή να κοιτάξει και αυτή τον εαυτό της. Δεν μπορεί να θυσιάζεται πάντα για τους άλλους, κανείς να μην το αναγνωρίζει και στο τέλος να κάνει κακό στον ίδιο της τον εαυτό. Είναι νέα, είναι καλή, επομένως δεν χρειάζεται να ανησυχεί για τίποτα. Της είπα και τα δικά μου τα τραγελαφικά και πιστεύω ότι την έκανα να νιώσει καλύτερα.

Στενοχωριέμαι όταν βλέπω ανθρώπους που αξίζουν να ταλαιπωρούνται τόσο πολύ στη ζωή τους. Και η συγκεκριμένη κοπέλα παιδεύτηκε πολύ. Ο πρώτος της βγήκε καθίκι και ο δεύτερος μαμάκιας. Μα είναι δυνατόν; Γιατί πάντα να συμβαίνουν τέτοια περιστατικά στα καλά και ήσυχα κορίτσια; Όσο και να προσπαθώ να δώσω μία απάντηση σ' αυτό το ερώτημα, το παραδέχομαι, αδυνατώ...Ειλικρινά αναρωτιέμαι τι θέλουν ορισμένες μάνες. Θέλουν τα παιδιά τους ευτυχισμένα ή πάντα θέλουν να ελέγχουν τις ζωές τους. Γιατί εμπλέκονται ανάμεσα στα ζευγάρια και τους δημιουργούν τόσο σημαντικά προβλήματα. Αλλά δεν φταίνε μόνο αυτές, φταίνε και οι γιοι τους που δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και τρέχουν πίσω από τα φουστάνια των μαμάδων τους. Είναι κρίμα, πραγματικά κρίμα που ακόμη και σήμερα υπάρχουν τέτοια φαινόμενα στην ελληνική κοινωνία.

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Ιδού η παρακμή...

"Όλοι οι άνθρωποι μπορεί να είναι καλοί ηθοποιοί,
εκτός από μερικούς ηθοποιούς".

Oscar Wild


Σε μία εποχή που όλες οι αρχές και οι αξίες του ανθρώπου κατακερματίζονται, σε μία εποχή που ο άνθρωπος έχει χάσει τον προσανατολισμό του, απομακρυνόμενος καθημερινά από τα ουσιαστικά κομμάτια της ζωής, εμφανίζεται ο "Μεγάλος Αδελφός"...

Ε, λοιπόν, τη φράση "μεγάλος αδελφός" την είχα συνδέσει στο μυαλό μου με ένα ανθρώπινο πλάσμα, το οποίο προέρχεται από την ίδια μητέρα με κάποιον άλλο, όπως άλλωστε ετυμολογικά μας υποδηλώνει η ίδια η γλώσσα μας. Η γλώσσα δεν είναι απλά ένα μέσο επικοινωνίας. Η γλώσσα είναι φορέας πολιτισμού, είναι ο καθρέφτης της εκάστοτε κοινωνίας. Η γλώσσα αποκαλύπτει το μορφωτικό και κοινωνικό επίπεδο του κάθε ανθρώπου. Η γλώσσα αποκαλύπτει την ιστορία του κάθε λαού. Πόσο μάλλον η ελληνική που είναι μία γλώσσα ιστορική, γεμάτη από πολύτιμα πετράδια, που όποιος την κατέχει φέρει έναν θαυμάσιο και αξιοπρόσεκτο θησαυρό.

 
αδελφός < ἀ- (αθροιστικό) + δέλφος (< δελφύς = μήτρα)
μήτρα < αρχαίο ελληνικό μήτρα < μήτηρ


Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα υπήρχαν άνθρωποι, οι οποίοι θεωρούν ένα παιχνίδι, παγκόσμιο φαινόμενο όπως το αποκαλούν άλλοι, μεγάλον αδελφό. Η απογοήτευση όμως ήρθε όταν αντίκρισα αυτούς που επιλέχθηκαν ώστε να συμμετέχουν σε αυτό το άθλιο παιχνίδι. Άνθρωποι χωρίς ενδοιασμούς, άνθρωποι χωρίς ιδιαίτερα προσόντα, άνθρωποι που παρουσιάζουν κάποιες ιδιαιτερότητες στην ψυχική τους υγεία.

Όλα για το ΧΡΗΜΑ και τη ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ???

Κατά τα άλλα, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος άνθρωπος επιλέγει να μείνει κλεισμένος για 3 ολόκληρους μήνες σε ένα χώρο με άγνωστα άτομα, να προσποιείται ότι είναι κάποιος άλλος, να λέει ψέματα, να είναι διατεθειμένος να "καρφώσει" το συμπαίκτη του, να ερωτοτροπεί μπροστά σε όλους και να δείχνει τα πλούσια ελέη του...

Το πρώτο Big Brother το παρακολουθούσα, όχι τακτικά, αλλά ούσα μαθήτρια τότε και αφού αυτό το παιχνίδι ήταν το κεντρικό θέμα συζήτησης στα διαλείμματα, θέλοντας και μη έπρεπε να είμαι μέσα στο κλίμα. Φυσικά, τότε δεν είχα τα πνευματικά ενδιαφέροντα που έχω σήμερα. Παρόλα αυτά, δεν ήμουν από τότε οπαδός αυτών των παιχνιδιών. Αναφερόμενη στο σήμερα, είδα μόνο την πρεμιέρα και μισό επεισόδιο, δεν άντεξα να δω παραπάνω, μόνο και μόνο για να μπορώ να κρίνω από κοινωνιολογικής απόψεως το συγκεκριμένο παιχνίδι.

Το δυσάρεστο όμως είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι ένα κομμάτι, σημαντικό θα έλεγα, της σημερινής ελληνικής κοινωνίας. Είσαι διατεθειμένος να χάσεις ότι πολυτιμότερο έχεις, την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ σου, για ποιο πράγμα ακριβώς; Για τα λεφτά; Προσποιείσαι κάποιον άλλο, για τα λεφτά; Στη σημερινή εποχή όμως, κάποιοι σου δίνουν αυτό το παράδειγμα. Επιβραβεύουν αυτές τις συμπεριφορές.

Γίνε χαζός, μη σκέφτεσαι, γίνε όμοιος με τη μάζα, μη διαφέρεις, βάψε τα μαλλιά σου ίδιο χρώμα με όλους τους άλλους, φόρα τα ίδια πανάκριβα ρούχα, άκου την ίδια μουσική, βλέπε τις ίδιες ταινίες που βλέπουν όλοι, όπως το Sex & the City, θαύμαζε τα  αμερικάνικα πρότυπα, κάπνιζε για να είσαι "in", κάνε sex με τον κάθε άγνωστο και ας κολλήσεις αρρώστιες σεξουαλικώς μεταδιδόμενες που μπορεί να είναι μοιραίες για την πολύτιμη ζωή σου, τρώγε junk food, μέχρι να πάθεις έμφραγμα ή να ανεβάσεις χοληστερίνη, πάει εξαφανίστηκε η φτωχή ελίτσα από το τραπέζι μας, κάνε τα πάντα για το χρήμα, κλέψε, σκότωσε, πες ψέματα, μπες σε τηλεπαιχνίδια...

....Και τότε αφού κάνεις όλα αυτά, θα βρεθεί κάποιος να σε επιβραβεύσει, να επιβραβεύσει τον ηλίθιο τρόπο ζωής σου. Έναν τρόπο ζωής γεμάτο από αισθήσεις και ακόμη περισσότερες παραισθήσεις...


 

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

Η Παραβολή του Ασώτου Υιού



Είπε ο Κύριος αυτή την παραβολή. Ένας άνθρωπος είχε δυο γιους. Και είπε ο πιο μικρός από αυτούς στον πατέρα του· πατέρα, δώσ’ μου, το μερίδιο που μου ανήκει από την περιουσία. Και τους μοίρασε την περιουσία. Και ύστερα από λίγες μέρες τα μάζεψε όλα ο μικρότερος γιος και έφυγε σε μακρινή χώρα· και εκεί διασκόρπισε την περιουσία του κάνοντας άσωτη ζωή. Και όταν αυτός τα ξόδεψε όλα, έπεσε μεγάλη πείνα σ' εκείνη τη χώρα· και αυτός άρχισε να στερείται. Τότε πήγε και προσκολλήθηκε σ' έναν από τους πολίτες εκείνης της χώρας και εκείνος τον έστειλε στα χωράφια να βόσκει χοίρους. Και λαχταρούσε να γεμίσει την κοιλιά του από τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν οι χοίροι και κανένας δεν του έδινε. Τότε ήρθε στον εαυτόν του και είπε. Πόσοι υπηρέτες του πατέρα μου τρώνε ψωμί και τους περισσεύει και εγώ πεθαίνω της πείνας; Θα σηκωθώ και θα πάω στον πατέρα μου και θα του πω· Πατέρα' ήμαρτον στον ουρανό και σε σένα και δεν αξίζω πια να με πεις παιδί σου· κάνε με σαν έναν από τους υπηρέτες σου.

Και σηκώθηκε και ήρθε στον πατέρα του. Και ενώ ήταν ακόμη μακριά, τον είδε ο πατέρας του και τον πόνεσε η ψυχή του και έτρεξε και έπεσε στο λαιμό του και τον φίλησε καλά καλά. Τότε του είπε ο γιος· Πατέρα, ήμαρτον στον ουρανό και σε σένα και δεν αξίζω πια να με πεις παιδί σου. Και ο πατέρας είπε στους υπηρέτες του· βγάλτε και φέρτε την πιο καλή φορεσιά και ντύστε τον και βάλτε δαχτυλίδι στο χέρι του και υποδήματα στα πόδια· και φέρτε και σφάξτε το θρεμμένο μοσχάρι, και ας φάμε και ας χαρούμε· γιατί τούτο το παιδί μου ήταν πεθαμένο και ξανάζησε και ήταν χαμένο και βρέθηκε. Και άρχισαν να διασκεδάζουν.

Και ήταν ο μεγαλύτερος γιος του στο χωράφι και όπως ερχόταν και πλησίασε στο σπίτι, άκουσε όργανα και τραγούδια, και κάλεσε έναν από τους υπηρέτες και ζητούσε να μάθει τι τάχα να ήσαν τούτα. Και ο υπηρέτης του είπε πως ήρθε Ο αδελφός σου και ο πατέρας σου έσφαξε το θρεμμένο μοσχάρι, γιατί τον είδε και ήρθε πίσω γερός. Τότε οργίστηκε και δεν ήθελε να μπει στο σπίτι.

Βγήκε λοιπόν ο πατέρας του και τον παρακαλούσε. Και εκείνος αποκρίθηκε και είπε στον πατέρα· τόσα χρόνια σε δουλεύω και ποτέ δεν παραμέλησα εντολή σου, και ποτέ δεν έδωκες σε μένα ένα κατσίκι για να διασκεδάσω με τους φίλους μου· αλλά όταν ήρθε τούτος ο γιος σου, που σου έφαγε όλο το βίος με τις αμαρτωλές, έσφαξες για χάρη του το θρεμμένο μοσχάρι. Τότε ο πατέρας του είπε· παιδί μου, συ πάντα είσαι μαζί μου και όλα τα δικά μου είναι δικά σου· αλλά έπρεπε να διασκεδάσουμε και να χαρούμε, γιατί τούτος ο αδελφός σου ήταν πεθαμένος και ξανάζησε και ήταν χαμένος και βρέθηκε. 

Μία από τις πλέον γνωστές παραβολές του Ευαγγελίου είναι αυτή του ασώτου υιού. Τώρα μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος πως και μου ήρθε να γράψω αυτήν την παραβολή. Η αλήθεια όμως είναι ότι η συγκεκριμένη παραβολή με εκφράζει απόλυτα τον τελευταίο καιρό. Πάντα πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω ότι όλα όσα αναφέρονται στις γραφές είναι η ιστορία του ανθρωπίνου είδους. Ότι έγινε θα ξαναγίνει και ότι υπήρξε θα υπάρξει ξανά, όλα είναι ένας κύκλος, ένας ωραίος, δημιουργικός, ανατρεπτικός και αέναος κύκλος. Τι κοινό μπορεί να έχω εγώ μ' αυτήν την παραβολή; Μα, τι άλλο πέρα από την ασωτία του υιού ή καλύτερα της κόρης στην περίπτωσή μου.


Διαβάστε παρακάτω και θα δείτε:

Η αμαρτία που έκανε ο νεότερος γιος της παραβολής είναι ότι έφυγε μακριά από το σπίτι του πατέρα του. Βέβαια αυτό δείχνει πως δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τον εγωισμό της ηλικίας του. Νόμιζε πως μόνος του μπορεί να τα καταφέρει και, επομένως, δε χρειαζόταν την κηδεμονία του πατέρα του. Άλλωστε είχε και ένα σωρό χρήματα, που πήρε από το μερίδιο της πατρικής περιουσίας. Ο άσωτος γιος στη μακρινή χώρα ξόδεψε όλα τα χρήματα του «ζών ασώτως». Ύστερα όμως βρέθηκε σε μια φοβερή πείνα και το χειρότερο πως αισθανόταν μονάχος του στην ξενιτιά. Προσπαθούσε να χορτάσει την πείνα του με τα ξυλοκέρατα των χοίρων. Μα και αυτά δεν του τα έδιναν τα αφεντικά που δούλευε ως χοιροβοσκός. Αυτό που έπαθε ο άσωτος γιος είναι κατάντημα κάθε ανθρώπου, που ξεμακραίνει από το Θεό και την Εκκλησία. Νιώθει πραγματική πείνα και γύμνια πνευματική. Όλοι οι άλλοι αρχίζουν να τον εγκαταλείπουν και να τον περιφρονούν, όταν μάλιστα αντιληφθούν πως τέλειωσαν τα χρήματα και η περιουσία του.

Ο άσωτος γιος μέσα στη συμφορά του θυμήθηκε αμέσως το πατρικό σπίτι. Ξαναγύρισε στον εαυτό του, λέγει το Ευαγγέλιο. Άρχισε να ξαναζεί την αγάπη του πατέρα του, που την σκορπούσε στα παιδιά του και σ' όλους τους υπηρέτες του. Τώρα λαχταράει να ξαναζήσει στην αγάπη του πατέρα του. Γι' αυτό και παίρνει την απόφαση της επιστροφής. Η συνάντηση του πατέρα με τον άσωτο γιο είναι πολύ ανθρώπινη και συγκινητική. Ο πατέρας που τον περίμενε πάντα να ξαναγυρίσει, έτρεξε πρώτος και μόλις τον συνάντησε, άρχισε να τον φιλάει καλά - καλά. Μέσα σ' αυτό τον ωκεανό της πατρικής αγάπης ο άσωτος πρόλαβε μόνο να πει: «Πατέρα, ήμαρτον στον ουρανό και σε σένα και δεν αξίζω πια να με λες παιδί σου». Ο πατέρας έδωσε εντολή να αρχίσει το πανηγύρι της χαράς και της ευτυχίας, με την ετοιμασία του τραπεζιού, που θα στολιζόταν με το θρεμμένο μοσχάρι.

Μέσα στη χαρά όμως αυτή υπάρχει και η παραφωνία στη διαγωγή του μεγαλύτερου γιου. Ήταν ο φρόνιμος και ο υπάκουος. Όλες τις αρετές τις είχε, αλλά δεν είχε στην καρδιά του καθόλου αγάπη. Γι' αυτό και διαφώνησε και φιλονίκησε με το στοργικό πατέρα του. Δεν μπόρεσε σ' όλη τη ζωή του να καταλάβει αυτό που του είπε ο πατέρας του: «Παιδί μου, όλα τα δικά μου είναι δικά σου, γιατί συ πάντα είσαι μαζί μου».

Όσον αφορά σε μένα κάπως έτσι ήταν η μέχρι τώρα ζωή μου. Όχι βέβαια ότι ζούσα μέσα στην ασωτία, κάθε άλλο. Απλά, έφυγα από το πατρικό σπίτι μου. Σε αυτό το σημείο μπορώ να παραδεχτώ ότι με νίκησε ο νεανικός εγωισμός μου, ένιωσα ότι μπορώ να τα καταφέρω όλα μόνη μου χωρίς τη βοήθεια των γονιών μου, μέχρι που είδα την πραγματικότητα. Την εγκατάλειψη και την περιφρόνηση των άλλων. Κανένα ίχνος βοήθειας, κανένα ίχνος ανθρωπιάς.

Και εκεί που απογοητεύτηκα και απελπίστηκα, βρήκα ανοιχτή την αγκαλιά των γονιών μου, βρήκα στοργή, αγάπη, τρυφερότητα, προστασία, είδα το πως συμπεριφέρονται οι δικοί μου άνθρωποι στους άλλους ανθρώπους και ξαφνικά ξύπνησα και άνοιξαν τα μάτια και η καρδιά μου και είδα όσα δεν έβλεπα τόσο καιρό. Ζήτησα συγγνώμη από τον πατέρα μου, αν τον στενοχώρησα με τη συμπεριφορά μου και με την απουσία μου τόσα χρόνια από την οικογενειακή μας εστία και μου είπε: "Ότι και να κάνεις εσύ είσαι πάντα συγχωρεμένη, γιατί είσαι παιδί μου και σ' αγαπώ".

Σήμερα, σκέφτομαι το πόσο τυχερή είμαι που γεννήθηκα μέσα σε μία τέτοια οικογένεια. Είμαι πολύ ευτυχισμένη και μάλιστα μπορώ να πω ότι γίνομαι ακόμη πιο ευτυχισμένη όταν ξέρω ότι οι γονείς μου έχουν ήδη ξεκινήσει τις ετοιμασίες της επιστροφής μου. Στην παραβολή ο πατέρας έδειξε την αγάπη και τη χαρά του με τα καθαρά ρούχα, τα καινούργια παπούτσια και τα κοσμήματα που έδωσε στον γιο του, καθώς επίσης και με το σφάξιμο του μόσχου του σιτευτού. Στην δική μου περίπτωση, οι γονείς μου μού ετοιμαζουν τον δικό μου χώρο μέσα στο σπίτι μας.

Πολλές οι ομοιότητες τελικά, ε; Αυτή όμως είναι η απεραντοσύνη της ανιδιοτελούς αγάπης.

Οι αναμνήσεις της Δούκισσας...



Την τελευταία της πνοή άφησε στης 30 Σεπτεμβρίου 2010, σε ηλικία 69 ετών, ξημερώματα σε νοσοκομείο της Αθήνας , μετά από πολύχρονη μάχη με την επάρατη νόσο...

Μία από τις χαρακτηριστικές τραγουδίστριες του λαϊκού τραγουδιού, η Δούκισσα, πέθανε τα ξημερώματα της Πέμπτης σε ηλικία 69 ετών σε αθηναϊκό νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα. Η Δούκισσα αντιμετώπιζε προβλήματα με τον καρκίνο εδώ και 18 χρόνια. Πριν από πέντε μήνες είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο έπειτα από ένα ατύχημα που επιδείνωσε την κατάστασή της. «Νιώθω ότι είμαι ανήμπορη» είχε δηλώσει τότε, ενώ στην ερώτηση αν κάνει σχέδια για το μέλλον είχε απαντήσει: «Ο Θεός γελάει μαζί σου όταν κάνεις σχέδια».

Η Δούκισσα (το επίθετό της ήταν Φωταρά) γεννήθηκε το 1941 στο Πασαλιμάνι, στον Πειραιά. Ξεκίνησε την καριέρα της ως χορεύτρια σε ηλικία 12 ετών. Στα πρώτα βήματά της τη βοήθησε ο πατριός της, ο γνωστός μπουζουξής Γιάννης Λαουτάρης. Η Δούκισσα πρωτοτραγούδησε σε δίσκο 78 στροφών το 1956- το τραγούδι του Στέλιου Χρυσίνη «Με την κοπέλα π΄ αγαπώ»- και σιγά σιγά πέρασε στο κοινό των μεγάλων κέντρων, ενώ συνέδεσε τη φωνή της με μεγάλες επιτυχίες όπως τα «Δεν ήσουν κύριος», «Ατάκα και επί τόπου», «Ανθρωποι είμαστε», «Πού πας χωρίς αγάπη» και «Θέλω τα όπα μου». Τα άλμπουμ της «Ατάκα και επί τόπου» (1975) και «Λαϊκά για τη Δούκισσα» (1984) έγιναν «χρυσά». Επίσης, σημαντικό ήταν το πέρασμά της από τον ελληνικό κινηματογράφο, όπου πρωταγωνίστησε σε δέκα ταινίες, από το 1966 ως το 1970, όπως «Ενας χίπης με φιλότιμο», «Θα κάνω πέτρα την καρδιά μου», «Τα αδέλφια μου», «Συντρίμμια τα όνειρά μας» κτλ. Είχε παντρευτεί δύο φορές και απέκτησε δύο γιους.

 

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Οκτώβρης - Ένας μήνας ευαίσθητος και παραπονιάρης!!!



Ο Οκτώβριος είναι ο δέκατος μήνας του Γρηγοριανού (νέου) ημερολογίου. Στο πρώιμο Ρωμαϊκό ημερολόγιο - όταν το έτος ξεκινούσε την 1η Μαρτίου - ήταν ο 8ος μήνας και εκεί οφείλει το όνομά του (από το λατινικό octo).

Στο Αττικό ημερολόγιο ήταν ο τέταρτος μήνας και λεγόταν Πυανεψιών ή Πυανοψιών. Ονομαζόταν έτσι γιατί τότε γιορτάζονταν τα «Πυανέψια» ή «Πυανόψια» προς τιμήν του Απόλλωνα, της Σκιράδας Αθηνάς και αργότερα προς τιμή του Διονύσου. Με τις γιορτές αυτές ευχαριστούσαν τους θεούς για την καρποφορία και την ευφορία της γης.

Ο Οκτώβριος είναι ο μήνας της φθινοπωρινής σποράς. Γι’αυτό οι Ρωμαίοι του έδιναν και ένα άλλο όνομα, τον έλεγαν Sementilius (απ’το semen που σημαίνει σπόρος).

Ο λαός μας τον λέει ακόμη Σπαρτό, Αγιοδημήτρη ή Αγιοδημητριάτη απ’τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου, Γυμνωτή γιατί γυμνώνονται τα βουνά απ’την παρουσία των τσοπάνηδων και των ζωντανών τους, Παχνιστή από την πάχνη που πέφτει στους αγρούς και Βροχάρη.

Τα πρωτοβρόχια είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για τη σπορά.
Στην Κω μόλις άρχιζαν να πέφτουν οι πρώτες σταγόνες, ξεχύνονταν στο δρόμο τα παιδιά, πιάνονταν χέρι χέρι και χορεύοντας τραγουδούσαν:
Ψιχαλίζει, λίζει, λίζει,
και το μάρμαρο ποτίζει
κι η νονά μου κοσκινίζει
να μου κάνει το κουλούρι
να το βάλω στο πιθάρι
να το φάω το Γενάρη.
Για τη σπορά, το θρησκευτικό σημάδι του χρόνου είναι η Κυριακή του Σπορέως (14/10 για το 2007), όπου διαβάζεται στην εκκλησία η παραβολή του Σπορέως (Λουκά η΄ 5-15).

Ένα άλλο σημαντικό σημάδι του χρόνου μέσα στον Οκτώβριο είναι η γιορτή του αγίου Δημητρίου στις 26 του μήνα που μαζί με τη γιορτή του αγίου Γεωργίου στις 23 Απριλίου αποτελούν για τους κτηνοτρόφους τα δύο συνόρατα του χρόνου. Χωρίζουν, δηλαδή, το κτηνοτροφικό έτος σε δύο εξάμηνα, το θερινό και το χειμερινό. Γι’αυτό και στις γιορτές αυτές αρχίζουν και τελειώνουν οι συμβάσεις και οι άλλες συμφωνίες μεταξύ τους, αλλά και με τους γεωργούς.

Ανήμερα της γιορτής γίνεται και το άνοιγμα των κρασιών και η δοκιμή τους με την ευχή «καλόπιοτο» ή «και του χρόνου».

«Καλοκαιράκι του Αγ. Δημητρίου» ο λαός μας ονομάζει τις λίγες μέρες κοντά στη γιορτή του Αγίου, όπου ο καιρός είναι σαν καλοκαιρινός. Αυτή η καλοκαιρία χρειάζεται για το όργωμα και συμβολική εγγύησή της είναι τα χρυσάνθεμα (ή αγιοδημητριάτικα).

Μια κυπριακή παράδοση λέει για τα χρυσάνθεμα:

«Ο Οκτώβρης περιπλανιόταν στη γη και μοιρολογούσε για τα χαμένα λουλούδια και για τα φύλλα των δέντρων που πέφτανε στη γη, καθώς και για τις ζεστές ημέρες που χάνονταν και για τα σύννεφα που μαζεύονταν στον ουρανό. Τα χρυσάνθεμα τότε παρακάλεσαν τον Θεό να κάμει καλωσύνες γι’αυτά και να τ’ αφήσει ν’ανθίζουν όλον τον Οκτώβρη. Τ’ άκουσε ο Θεός και τ’ άφησε κοντά του, κι έτσι στην Κύπρο τα λένε Οκτωβρούδες».

Για το μήνα Οκτώβριο λέγονται οι εξής παροιμίες:

>    «Οκτώβρη και δεν έσπειρες οκτώ σωρούς δεν έκαμες».
   «Όποιος σπέρνει τον Οκτώβρη, έχει οκτώ σειρές στ' αλώνι».
>    «Τ’ Αη-Λουκά σπείρε τα κουκιά».
>    «Αη-Δημητράκη μου, Μικρό Καλοκαιράκι μου».


Καλό Μήνα!!!