Μπάνιο στα λασπόνερα....

Έτσι νιώθω. Σαν να μας έχει πετάξει κάποιος στα λασπόνερα και προσπαθούμε απεγνωσμένα να βγούμε από αυτά, δίχως να τα καταφέρνουμε...

Σε ηλικία 8 - 9 ετών είχα ένα κόκκινο ποδηλατάκι. Τα απογεύματα συνήθιζα να κάνω βόλτες στην αυλή μας και όταν έρχονταν οι φιλεναδίτσες μου είτε θα τριγυρνούσαμε στην αυλή είτε θα πηγαίναμε κάπου αλλού, όμως και πάλι σε γνωστά λιμέρια...

Ένα από αυτά τα απογεύματα λοιπόν όταν οι μεγάλοι ξεκουράζονταν και εμείς οι μικροί απολαμβάναμε την ανεμελιά μας, ήρθαν τρεις φίλες μου και μου είπαν να πάμε βόλτα με τα ποδήλατα. Εγώ ήμουν μες στην καλή χαρά. Τα μαθήματα τελειωμένα και οι ώρες για παιχνίδι ατελείωτες....Πηγαίνω στη μαμά μου και της λέω: "Ήρθαν τα κορίτσια να με πάρουν να πάμε βόλτα, να πάω;" και φυσικά είχα πάρει εκείνο το βλέμμα του κουταβιού στο οποίο κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί τίποτα. Εκείνη μου απάντησε: "Να πας, αλλά να μην αργήσεις, αύριο έχεις σχολείο...Να προσέχεις να μην χτυπήσεις, να μην λερωθείς και να μην χαλάσεις το ποδήλατό σου...Εντάξει;". Η απάντηση ήταν σαφώς καταφατική. Έτσι λοιπόν, ξεκινήσαμε για τις περιπέτειές μας. Σαν Ροβινσώνας Κρούσος αισθανόμουν. ήθελα να εξερευνήσω τα πάντα...

Το που βρεθήκαμε με τα ποδηλατάκια μας δεν λέγεται...και σαν παιδί τότε όλα μου φάνταζαν πρωτόγνωρα και τεράστια. Πράγματι, ο κόσμος φαίνεται τόσο τεράστιος όταν είσαι μικρός...όταν μεγαλώνεις όμως έρχεται η απομυθοποίση και τότε όλα μοιάζουν μικρά και ασήμαντα...

Βρεθήκαμε λοιπόν σε ένα μέρος που αν μου πεις τώρα που ήταν δεν ξέρω να σου απαντήσω...Το μόνο που θυμάμαι ήταν να διασχίζουμε ανηφορικούς χωματόδρομους. Σε κάποια φάση μια φίλη μου έπεσε και χτύπησε και πήγα να τη βοηθήσω όμως στην βοήθειά μου αυτή έπεσα σε έναν βούρκο...Ότι κίνηση και να έκανα βούλιαζα με αποτέλεσμα να προσπαθώ να μείνω ακίνητη. Εσύ είσαι που το λες; Έβλεπα τριγύρω μου τρεις κοπελίτσες να γελάνε και να με κορϊδεύουν, άρχιζε να νυχτώνει και δεν υπήρχε κανείς ενήλικας τριγύρω να με βοηθήσει. Θυμάμαι ακόμη έντονα τη στιγμή που έκλαιγα και φώναζα να με βοηθήσουν ενώ αυτές γελούσαν και από εκεί που πήγα να βοηθήσω βρέθηκα να χρειάζομαι η ίδια βοήθεια...ΠΑΝΙΚΟΣ....Είχα βουτηχτεί ολόκληρει στα λασπόνερα....μέχρι στο λαιμό...

Μετά από ώρα προσπάθειας και αφού βρήκαν ένα γερό ξύλο να με τραβήξουν, τα κατάφεραν και με έβγαλαν από εκεί μέσα...Μέσα στην ταραχή και τον πανικό μου χάλασα και το φως από το ποδήλατό μου και καθώς πλησίαζα στο σπίτι μου σκεφτόμουν πως θα αντιμετωπίσω την μάνα μου...Τι θα της έλεγα...που και στα τρία "πρόσεχε" πάτωσα...Καλά, όταν με αντίκρισε, από τη μία ήθελε να με δείρει και από την άλλη να με φιλήσει που δεν έπαθα τίποτα πιο σοβαρό...

Έτσι και τώρα, αισθάνομαι ότι είμαστε όλοι βουτηγμένοι στα λασπόνερα...Τι κίνηση να κάνουμε; Στην κατάσταση που  ήρθαμε δεν ξέρουμε πως να αντιδράσουμε...Ποιο θα είναι εκείνο στο γερό ξύλο με το οποίο θα βρεθεί κάποιος να μας τραβήξει και να μας σώσει από το τέλμα; Υπάρχει κάποιος που να θέλει να το κάνει ή απλά στέκονται εκεί απόμακρα, μας κοιτούν και γελούν περιπαιχτικά;

Καθώς παρακολουθούσα το δελτίο απόψε έμεινα εμβρόντητη όταν άκουσα την κα. Τρέμη να ρωτάει κάποιον καλεσμενο της, βουλευτή φυσικά, σχετικά με τα τρέχοντα γεγονότα: "Πως νιώσατε που βρεθήκατε εγκλωβισμένος μέσα στο Κοινοβούλιο;" και τότε ήταν η στιγμή που ξέσπασα σε γέλια...Εγκλωβισμένος στο Κοινοβούλιο; Εδώ υπάρχουν άνθρωποι σήμερα που είναι εγκλωβισμένοι στο σπίτι τους, που δεν τολμούν να βγουν έξω γιατί χρωστούν παντού, γιατί έχουν πέσει σε κατάθλιψη, γιατί δεν έχουν αστυνομικούς να τους προστατεύουν, γιατί δεν έχουν τον "δικό τους Εθνικό Κήπο" ως εναλλακτική λύση...Μα, άκου ερώτηση!!!! Σε λίγο θα δούμε και πρωτοσέλιδα "ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΩΝ 300" ή "ΕΙΣΤΕ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ; ΤΡΟΠΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΝΙΩΘΕΤΕ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ"...

Πραγματικά αισθάνθηκα ότι πρωταγωνιστώ σε αυτό που αποκαλούν κάποιοι το θέατρο του παραλόγου....

Και για να κλείσω ευχάριστα και πάνω απ' όλα αισιόδοξα αυτό το αρθράκι, θα ήθελα να πω ότι υπάρχουν ακόμη νέοι που ονειρεύονται και σχεδιάζουν να περάσουν τη ζωή τους μαζί, ακόμη και σε αυτήν την χώρα που όσο και να μας πληγώνουν οι άνθρωποι που την διοικούν εμείς την αγαπάμε γιατί είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας. Το Σαββάτο που μας πέρασε ήμουν καλεσμένη στον αρραβώνα της πνευματικής μου αδελφής ή με άλλα λόγια της βαφτισιμιάς του πατέρα μου. Ήταν ομολογουμένως μια πολύ όμορφη και συγκινητική βραδιά. Γι' αυτό το λόγο αφιερώνω στο νέο ζευγαράκι ένα τραγούδι που εδώ και λίγο καιρό το ακούω κάθε μέρα, όλη τη μέρα, και μου αρέσει πολύ.