Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

2010 - Αποχαιρετισμός Χρονιάς με Έντονη Διαισθητικότητα

Το 2010 ήταν αδιαμφισβήτητα μια πολύ δύσκολη χρονιά. Όχι μόνο για μένα και την οικογένειά μου, αλλά για όλους. Προσπαθώ να καταλάβω τη γεύση που μου αφήνει. Θα έλεγα ότι μάλλον είναι πικρή. Πικρή γιατί μέχρι το τέλος συμβαίνουν άσχημα γεγονότα.

Πάντα είχα ανεπτυγμένη διαίσθηση, από παιδάκι, τώρα τελευταία όμως η διαίσθησή μου κατά έναν περίεργο λόγο έχει αυξηθεί κατά πολύ. Από μικρή ηλικία συμβιβάστηκα με αυτήν την ιδιαιτερότητα και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου προσπαθούσα άλλες φορές να την αναπτύξω, άλλες να την ελέγξω και άλλες να τη θάψω βαθιά μέσα μου. Αισθάνομαι έντονα συναισθήματα, ακούω φωνές στο μυαλό μου, μου έρχονται έντονες μυρωδιές, σαν μια παρουσία να βρίσκεται στο χώρο, βλέπω όνειρα που επαληθεύονται. Σας φαίνονται περίεργα και παράλογα όλα αυτά; Και όμως...Η μάνα μου από τότε που ήμουν παιδί δεν πίστευε αυτά που της έλεγα. Νόμιζε ότι όλα ήταν στην φαντασία μου. Της έλεγα κάτι και μου απαντούσε "Είσαι μικρή, δεν ξέρεις, το φαντάστηκες, κλπ". Ότι λένε οι περισσότεροι άνθρωποι δηλαδή σε τέτοιες περιπτώσεις. Τους δικαιολογώ απόλυτα. Πολλές φορές έχω βάλει τον εαυτό μου στη θέση τους και έχω σκεφτεί ότι πιθανόν και εγώ να είχα την ίδια αντίδραση και αντιμετώπιση.

Όταν ήμουν 10 ετών πήγαμε εκδρομή σε ένα υπέροχο νησί που έχει έντονο το θρησκευτικό στοιχείο. Επομένως, λογικό και επόμενο ήταν να επισκεφθούμε και την Ιερά Μονή της περιοχής. Άλλωστε, ήταν Πάσχα. Μαζευτήκαμε λοιπόν και οι 3 οικογένειες, εμείς και άλλες 2, φίλοι των γονιών μου και συνοδοιπόροι μας σ' αυτό το ταξίδι. 

10 χρονών, τι εμπειρίες να έχεις και τι να καταλάβεις; Είσαι παιδί ούτε που πηγαίνει το μυαλό σου σε θέματα πνευματικά, διαισθητικά και άλλα παρόμοια. Το μόνο που σκέφτεσαι είναι ότι θέλεις να παίξεις. Στην εκκλησία, ειδικά, αναρωτιέσαι πότε θα τελειώσει η λειτουργία να πας να κοιμηθείς γιατί απλά βαριέσαι. Απλά τα πράγματα. Τότε, λοιπόν, αφού τελείωσε η Λειτουργία και φεύγαμε, ξαφνικά κάτι με σπρώχνει να κοιτάξω προς το καμπαναριό της Μονής. Έξω, πίσσα σκοτάδι. Τότε βλέπω μια σκιά έντονη να πηγαίνει πέρα δώθε στο καμπαναριό. Πιάνω τη μάνα μου από το χέρι και της λέω "Μαμά ο Άγιος είναι στο καμπαναριό και μας κοιτάει" και της έδειχνα με το χέρι μου ακριβώς το σημείο που βρισκόταν. Η μάνα μου δεν μπορούσε να δει τίποτα. Μου είπε "Ιδέα σου είναι. Μέσα στη νύχτα πως μπορείς να δεις αν κάποιος είναι στο καμπαναριό; Επηρεάστηκες από την εκκλησία, από τον κόσμο, μη δίνεις σημασία ιδέα σου είναι". Όμως εγώ τον έβλεπα, ήταν εκεί. Μέχρι που σε κάποια στιγμή μια άλλη κυρία άρχισε να φωνάζει "Ο Άγιος ο Άγιος είναι στο καμπαναριό, δεν τον βλέπετε; Είναι εκεί" και έδειχνε το ίδιο σημείο που έδειχνα και εγώ. Όλοι γύρισαν τα κεφάλια τους και κοίταζαν προς το καμπαναριό. Τότε είπα στην μάνα μου "Δεν με πίστεψες ε; Αφού στο είπα ήταν εκεί, τον έβλεπα". Δεν δόθηκε συνέχεια στο θέμα.

Όταν ήμουν στην πρώτη γυμνασίου είδα ένα πολύ έντονο όνειρο. Σε μια περιοχή, λίγο πιο μακριά από το σπίτι μας, είδα να καίγονται κάτι δέντρα. Την άλλη μέρα μόλις ξύπνησα είδα από το παράθυρο έντονους μαύρους καπνούς και όντως έγινε αυτό που έβλεπα από βραδίς στον ύπνο μου. Το είπα στην μάνα μου και πάλι μου είπε ότι είναι στην φαντασία μου. Μετά από 3 χρόνια, έχασα έναν δικό μου πολύ αγαπημένο άνθρωπο. Είχα μαζί του ψυχικό δέσιμο. Πριν φύγει από τη ζωή, κάτι που δεν περίμενα, άρχισα να έχω περίεργες εμπειρίες. Ότι κάποιος ήταν συνέχεια μαζί μου στο σπίτι. Μια σκιά. Μονίμως εκεί. Όχι σε άλλα μέρη. Ούτε στο σχολείο ούτε σε παιδικές χαρές ούτε πουθενά αλλού. Μόνο στο σπίτι μου και μόνο όταν ήμουν μόνη μου. Μια σκιά που πάντα έρχονταν ξαφνικά και έφευγε ξαφνικά. Το είπα στους δικούς μου. Μου είπαν τα ίδια. "Είναι στην φαντασία σου". "Μα το βλέπω, δεν το φαντάζομαι. Στέκεται πάντα στην γωνία έξω από το δωμάτιο μου και με κοιτάει επίμονα. Μόλις γυρίζω να κοιτάξω προς το μέρος της, φεύγει" τους απάντησα. Μου είπαν για ακόμη μια φορά να μη δίνω σημασία. Τελικά, μετά από λίγο καιρό έφυγε αυτός ο άνθρωπος από τη ζωή μας και μαζί μ' αυτόν και οι σκιές...Από τότε δεν τις ξαναείδα.

Μέχρι που κάποια χρόνια μετά άρχισαν τα όνειρα και τα προαισθήματα. Ήμουν με το αγόρι μου και κοιμόμασταν. Σε κάποια φάση, πετάγομαι στον ύπνο μου μούσκεμα στον ιδρώτα και φώναζα. Αυτός τρόμαξε και άρχισε να με ρωτάει τι έπαθα. Του είπα ότι κάτι θα συμβεί. Δεν ξέρω τι, αλλά κάτι. Μου είπε ότι ήταν ένα άσχημο όνειρο και να μην δίνω σημασία. Με πήρε αγκαλιά και ξανακοιμηθήκαμε, αυτός δηλαδή, γιατί εγώ δεν έκλεισα μάτι...Περίμενα να ξημερώσει να πάρω τηλέφωνο τους δικούς μου να δω αν είναι καλά. Όλοι ήταν καλά. Μου είπε το αγόρι μου ότι ήταν απλά ένας απαίσιος εφιάλτης και να μην το σκέφτομαι. Εγώ όμως δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Το ένιωθα. Μετά από λίγες ώρες με πήρε ο πατέρας μου τηλέφωνο και μου είπε όντως ένα δυσάρεστο γεγονός. Είχε σκοτωθεί μία θεία μου σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Το αγόρι μου έπαθε σοκ. Και εγώ επίσης. Από τότε άρχισε να δίνω σημασία στα όνειρά μου ή στους εφιάλτες μου. Αν και πάντα μου έλεγε και μου λέει ο πατέρας μου να μην τα πιστεύω και ότι είναι βλακείες.

Τώρα τελευταία, λοιπόν, άρχισαν πάλι τα ίδια. Μόνο που τώρα έχουμε new entry. Ακούω και φωνές μέσα στο μυαλό μου. Ομολογώ ότι αυτό δεν μου είχε ξανασυμβεί. Άλλο οι σκιές, άλλο τα όνειρα. Οι φωνές τι είναι; Την περασμένη εβδομάδα ειδικά έγιναν διάφορα. Βλέπω στον ύπνο μου ένα πολύ άσχημο όνειρο. Ξυπνάω με μια διάθεση άσχημη. Παίρνω την μάνα μου και της είπα να προσέχουν. Της είπα "Καλού κακού ας έχετε το νου σας σήμερα". Μέχρι το μεσημέρι βγήκε το όνειρο. Μπήκε ο παππούς μου στο νοσοκομείο με φρικτούς πόνους. Οι γιατροί ακόμη και σήμερα δεν μπορούν να καταλάβουν τι έχει. Κάνουν εξετάσεις, αλλά δυσκολεύονται πολύ. Πέρα από αυτό καθόμουν στον καναπέ το περασμένο σαββατοκύριακο και έβλεπα τηλεόραση, όπως συνήθως δεν είχε τίποτα της προκοπής. Βαριόμουν απίστευτα. Έβλεπα Alpha. Και ξαφνικά ακούω έντονα την φωνή του Λ. Κωνσταντάρα και "βλέπω" με το μυαλό μου μια σκηνή από ένα έργο που έπαιζε. Μου λέει "Αφού βαριέσαι γιατί δεν βλέπεις εμένα; Καλύτερα θα περάσεις. Άλλαξε κανάλι". Και η σκηνή στο μυαλό μου γινόταν εντονότερη. Οι διάλογοι από το έργο ήταν ξεκάθαροι. Και τότε τρελάθηκα. Λέω δεν μπορεί. Αποκλείεται. Αυτόματα άρχισα να κάνω ζάπινγκ και στον ΑΝΤ1 έπαιζε ο Λ. Κωνσταντάρας στην σκηνή που παρουσιάστηκε μέσα στο μυαλό μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Πως γίνεται αυτό; Δεν μου είχε ξανασυμβεί πιο πριν κάτι παρόμοιο.

Και το κερασάκι στην τούρτα; Βλέπω την Κυριακή προς Δευτέρα ένα όνειρο. Πολύ άσχημο για ακόμη μια φορά. Είπα στον εαυτό μου "Οk, άντε να δούμε τι θα συμβεί πάλι". Η αλήθεια είναι ότι σφίχτηκα. Την Δευτέρα προσπαθούσα να μην το σκέφτομαι καθόλου. Ούτε στην μάνα μου είπα κάτι για να μην ανησυχήσει (η αλήθεια είναι ότι τώρα δίνει μία βάση σε ότι της λέω...δεν μου λέει ότι είναι δημιούργημα της φαντασίας μου....). Κατά έναν περίεργο τρόπο και λόγο έρχονταν στο μυαλό μου εικόνες από 2 παιδικές μου φίλες. Απόρησα. Λέω πως και έτσι. Σκέφτηκα ότι έχω καιρό να μάθω νέα τους. Αλλά μετά η διαίσθησή μου κάτι προσπαθούσε να μου πει για μια από τις δύο. Αλλά δεν έδωσα σημασία. Την Τρίτη λοιπόν έμαθα τα νέα και μπορώ να πω ότι στενοχωρήθηκα πάρα πολύ. Ο αδελφός της μιας εκ των δυο έπεσε από ύψος 5 μέτρων και η κατάστασή του είναι βαριά. Εργατικό ατύχημα. Αν ζήσει, ίσως να μην μπορέσει να περπατήσει ποτέ ξανά. Η ηλικία του; Μόλις 28.

2010 = 2 + 1 = 3. Ο αριθμός για το 2010 ήταν το 3. Το 3 παράγεται από την ένωση του 1 και του 2 και φέρνει ισορροπία, επικοινωνίας, αυτό-έκφραση και δημιουργικότητα. Με θετική σκέψη, γίνεται φιλικό, αγαπητό και δημοφιλές. Έλκεται από τις διασκεδάσεις, τα χρώματα και την χαρά. Στην αρνητική του εκδοχή, θα μπορούσε να περιέχει στοιχεία υποκρισίας, αρνητική κριτική και τάσεις φυγής από την πραγματικότητα. Κατά τους ειδικούς, το 3 θεωρείται ο αριθμός του Θεού και, κατ' επέκταση, ο πλέον τυχερός από τους αριθμούς.


Το 2010 κάθε άλλο παρά τυχερό θα το χαρακτήριζα...Δεν ξέρω και δεν μπορώ να κρίνω αν είχε κάτι θεϊκό αυτή η χρονιά. Ωστόσο, θα έλεγα ότι ήταν μία χρονιά που τα είχε όλα. Ανατροπές, ένταση κοινωνική, σωματική και ψυχική, προβλήματα υγείας, προβλήματα οικονομικά, προβλήματα σχέσεων, λίγες, έως ελάχιστες, χαρές, έντονη διαίσθηση...

2011 = 2 + 1 + 1 = 4. Ο αριθμός για το 2011 είναι το 4. Το 4 αφορά την τάξη και την οργάνωση, για να υπάρχει εργασία μέσα από πρακτική κάλυψη αναγκών και πειθαρχία. Δείχνει την επιμονή και την υπομονή, την μεθοδικότητα και την αξιοπρέπεια. Στην αρνητική του μορφή δημιουργεί περιορισμούς και εμπόδια, ενασχόληση με λεπτομέρειες άνευ ουσίας. Ρουτίνα και απαισιοδοξία από στενοκεφαλιά. Το 4 είναι το πλέον θεμελιώδες από όλους του αριθμούς. Είναι η θεμελίωση όλων των σταθερών υποθέσεων. Είναι κατ' ουσία άθραυστος και πολύ αδιάσπαστος. Κατά τους ειδικούς, το 4 είναι ο αριθμός του ανθρώπου.
 
Το 2011 λοιπόν ίσως είναι μια χρονιά άκρως ανθρωποκεντρική, που σημαίνει περισσότερο εστιασμένη στον άνθρωπο, στα προβλήματά του και στις λύσεις που μπορεί να υπάρχουν. Ίσως να είναι μια χρονιά αυτογνωσίας. Ίσως να πρέπει να μάθουμε τους εαυτούς μας από την αρχή, από το μηδέν, να ξαναοργανώσουμε το είναι μας και να ξαναπειθαρχήσουμε στις πρώτες μας αρετές. Βέβαια, αυτό δεν γίνεται ανώδυνα, όμως σίγουρα φέρνει θετικά αποτελέσματα στο μέλλον και για το μέλλον (του καθενός ξεχωριστά και της ανθρωπότητας ως ολότητα)...

Εγώ απλά εύχομαι να έχετε όλοι ευτυχισμένα Χριστούγεννα και μία ακόμη πιο ευτυχισμένη και δημιουργική νέα χρονιά...

Χρόνια Πολλά...


Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Άνθρωποι Μονάχοι



Είχα τόσο ανάγκη να γράψω. Πάλι εδώ εν μέσω κουτών, σκόρπιων σκέψεων και ανεκπλήρωτων ονείρων και συναισθημάτων. Τελικά, δεν πίστευα ότι θα στενοχωριόμουν τόσο. Νόμιζα ότι θα ήμουν ευτυχισμένη που φεύγω. Τώρα δεν ξέρω. Έκλεισε η ημερομηνία. Μέχρι το τέλος της εβδομάδας που έρχεται δεν θα είμαι εδώ. Θα γράφω από αλλού. Αλλά πάντα εδώ, από την ίδια συχνότητα και με την ίδια ένταση αγάπης. Κάνω αυτό που αγαπώ, να γράφω, να επικοινωνώ. Γράφω και ηρεμώ. Σαν να ανοίγει το μαγικό κουτί της ψυχής μου, ξεχειλίζει από σκέψεις και συναισθήματα για μένα, για άλλους, για τον κόσμο.

Όλα όσα αγάπησα και μίσησα τα αφήνω πίσω. Τόσο καιρό έλεγα άντε να φύγω και να φύγω και να φύγω και τώρα...τι μ' έπιασε; Αχ ώρες ώρες αισθάνομαι ότι γίνομαι γραφική, όλο τα ίδια και τα ίδια. Αυτό που ζω όμως δεν το είχα ξαναζήσει μέχρι τώρα. Τόσα πολλά και έντονα συναισθήματα υπάρχουν μέσα μου αυτή τη στιγμή που δεν μπορώ να τα συγκρατήσω. Αισθάνομαι σαν ένα ξερόκλαδο σπασμένο που ήρθε ο άνεμος και το πήρε, το στροβίλισε καλά καλά και στο τέλος βρέθηκε ριγμένο ως προσάναμμα σε κάποιο καλοφτιαγμένο και καλογυαλισμένο τζάκι, σαν αυτό που σε λίγες μέρες θα ρίχνω εγώ τα ξερόκλαδα για να το ανάψω και θα σκέφτομαι όλα αυτά που γράφω τώρα...Έγιναν τόσα πολλά πράγματα μέσα σε έναν χρόνο. Τόσα που όταν κάθομαι πολλές φορές να τα σκεφτώ, νομίζω ότι δεν τα έζησα φέτος. Σκέφτομαι ότι αποκλείεται και μετά όταν το συνειδητοποιώ και προσγειώνομαι στην πραγματικότητα πόσο μακριά μου φαίνονται όλα...

Την άλλη βδομάδα θα είμαι σε άλλο μέρος με άλλους ανθρώπους τακτοποιώντας τα πράγματά μου και συλλογιζόμενη ότι άφησα πίσω τον μοναχικό μου χαρακτήρα. Αυτόν που άλλες φορές απολάμβανε την ερημιά του μέσα του, διαβάζοντας ένα ωραίο βιβλίο και άλλες φορές τρελαινόταν και ήθελε να βγει έξω και να βοηθήσει όλον τον κόσμο, όλους αυτούς που έχουν ανάγκη. Αυτός ο άλλος που ήθελε να μιλάει, να μιλάει, να μιλάει και να μην σταματάει. Μ' αρέσει η επικοινωνία κάθε είδους, γραπτή, προφορική, διαδικτυακή, του σώματος, ακόμη και με περιστέρι ή με τύμπανα. Μ' αρέσει να δίνω και να παίρνω αγάπη. Μ' αρέσει να κοιτώ τα βλέμματα και τα χαμόγελα των μικρών παιδιών, το πνεύμα τους εκπέμπει μια σκανδαλιά και συνάμα μια αθωότητα που σε κερδίζει.

Συλλογίζομαι πόσοι μόνοι άνθρωποι υπάρχουν εκεί έξω που κανείς δεν τους δίνει σημασία. Έρχονται και γιορτές και αυτοί θα κοιμούνται έξω, σε κάποιο παγωμένο παγκάκι. Πέρασα χθες το βραδάκι μπροστά από την εκκλησία που συνήθιζα να πηγαίνω και στο πλαϊνό μέρος, εκεί ανάμεσα στην εκκλησία και σε μία πολυκατοικία, εκεί που κόβει ο αέρας, ήταν ξαπλωμένοι 3 άστεγοι. Προσπαθούσαν να κοιμηθούν, ο ένας δίπλα στον άλλο. Χθες, χιόνισε στην Αθήνα.

Εγώ την επέλεξα την μοναξιά που πέρασα όλα αυτά τα χρόνια. Το έκανα γιατί ήθελα να τα βρω με μένα. Να με ανακαλύψω. Τις αντοχές μου, τα όριά μου. Άλλοτε μου άρεσε, το απολάμβανα, άλλοτε όχι. Τώρα θα θέλω να είμαι μόνη και δεν θα μπορώ. Όμως, ίσως έτσι να πρέπει να γίνει. Πιστεύω ότι έμαθα αρκετά, όχι πολλά, αλλά αρκετά, όλα αυτά τα χρόνια απομόνωσης, για μένα, για τους άλλους, για το Θεό, για τον κόσμο, για το σύμπαν. Τόσες απορίες. Λύθηκαν πολλές από αυτές. Άλλες σκοπίμως επειδή έψαξα εγώ, άλλες από μόνες τους επειδή έτσι έπρεπε να γίνει. Τώρα ίσως να ήρθε η ώρα μου να βγω στον κόσμο και να δείξω αυτά τα λίγα που έμαθα. Γιατί έτσι πρέπει να γίνεται. Αλλιώς τι νόημα έχει; Ποια η αξία των γνώσεων και των εμπειριών, αν τις κρατάς μόνο για τον εαυτό σου; Η γνώση πρέπει να μοιράζεται.

Την μοναξιά σε όλα τα επίπεδα αν δεν την βιώσεις δεν μπορείς να την καταλάβεις. Κάποιοι αστειεύονται ότι θα ήθελαν πολύ να είναι μόνοι και το εύχονται. Στην ουσία, όμως, δεν ξέρουν τι εύχονται. Τέλος πάντων, τώρα όλα αλλάζουν. Και όπως είναι λογικό και επόμενο κάθε αλλαγή εμπεριέχει ρίσκο και φόβο για το άγνωστο. Από εκεί και πέρα θα δείξει...




Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Αλκυονίδες Μέρες με Διάρκεια Μηνών...



Οι Αλκυονίδες ημέρες, σύμφωνα με τον πανάρχαιό μας μύθο, πήραν το όνομά τους από την Αλκυόνα, το ψαροπούλι της ακτής που κλωσά τα αυγά του κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών. Μάλιστα, επειδή οι αλκυόνες γεννούν τα αυγά τους τον Ιανουάριο σε φωλιές μέσα στους βράχους, ο Δίας επέτρεψε στον ήλιο να λάμπει δυνατά και να ζεσταίνει τις αλκυόνες μέχρι να επωαστούν τα αυγά τους. Οι ζεστές αυτές μέρες του Γενάρη ονομάστηκαν γι' αυτό το λόγο αλκυονίδες μέρες και διαρκούν από μία ως δύο εβδομάδες κατά το δεύτερο, ως επί το πλείστον, δεκαπενθήμερο του Ιανουαρίου ή την πρώτη εβδομάδα του Φεβρουαρίου.

Η Αλκυόνα σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση είναι ένα πουλί που συμβολίζει την γαλήνη, την προστασία και παύει τη θαλασσοταραχή. Στην πραγματικότητα είναι ένα πουλί αποδημητικό, που σε αντίθεση με τα άλλα πουλιά του είδους της, έρχεται το φθινόπωρο και φεύγει αρχές Μαρτίου και γεννά τα αυγά της στις σχισμές των βράχων της θάλασσας.
                                                                                                                                           
Oι μύθοι σχετικά με αυτές τις ημέρες είναι πολλοί αλλά  σε όλες τις εκδοχές τους μιλούν για το θεό Ποσειδώνα που προσφέρει τις μέρες αυτές στην Αλκυόνη κόρη του θεού των ανέμων Aιόλου την οποία μεταμόρφωσε ο Δίας σε πουλί αλκυόνη ώστε να μπορεί να γεννά τα αυγά της στα βράχια των αλκυονίδων νήσων, χειμώνα κι όχι άνοιξη. 

Η Αλκυόνη, το σημερινό ψαροπούλι με τα όμορφα φτερά σύμφωνα με τον πανάρχαιο μύθο μας, ήταν κάποτε μια χαρούμενη και ευτυχισμένη γυναίκα, κόρη του Θεού των ανέμων, του Αιόλου - που ζούσε στ' ακρογιάλια της θάλασσας με τον άντρα της Κήυκα και αλληλοαποκαλούνταν Ζευς και Ήρα. Για την ασέβειά τους όμως αυτή προς τον Δία οργίστηκε τόσο πολύ ο πρώτος των Θεών και μεταμόρφωσε τον Κήυκα σε όρνιο.


Ξετρελαμένη τότε η δύστυχη γυναίκα, έτρεχαν από δω και από 'κει στις ερημιές στις βαλτώδεις εκβολές των ποταμιών και μέσα στις πυκνές τους καλαμιές, για να βρει τον αγαπημένο της Κήυκα. Οπότε, οι θεοί του Ολύμπου την λυπήθηκαν και την μεταμόρφωσαν και αυτήν σε πουλί, τη γνωστή μας Αλκυόνη, για να ψάχνει και στις θάλασσες μήπως εκεί βρει το χαμένο της άντρα. Ωστόσο όμως η δυστυχία εξακολουθούσε να την συντροφεύει, γιατί αντίθετα από τ' άλλα πουλιά που γεννούν και κλωσούν τ' αυγά τους την άνοιξη αυτή γεννάει μέσα στη βαρυχειμωνιά, οπότε μανιασμένα τα κύματα της θάλασσας τέτοιον καιρό, της άρπαξαν αυγά και πουλιά κάνοντάς την να κλαίει σπαραχτικά Για άλλη μία φορά ο Δίας έδειξε συμπόνια για την Αλκυόνη, δεκαπέντε μέρες στην καρδιά του χειμώνα, να κοπάζουν οι άνεμοι, να ζεσταίνει την πλάση ο ήλιος, μέχρι να μπορέσει η Αλκυόνη να κλωσήσει τ' αυγά και να βγουν τα μικρά της από μέσα.

Για τη συζυγική πίστη των Αλκυόνων ασχολήθηκε ο Πλούταρχος που αφηγείται ότι αν ο σύζυγος της Αλκυόνης γεράσει και δεν μπορεί να πετάξει, τότε η θηλυκιά Αλκυόνη τον παίρνει στους ώμους και τον φέρνει πάντοτε μαζί της, τον ταΐζει και τον περιποιείται ως το θάνατο.

Έτσι οι αρχαίοι Έλληνες εξηγούσαν την ύπαρξη αυτών των ημερών του "καλού / αίθριου καιρού" μέσα στον χειμώνα, τις οποίες ο Αριστοτέλης χαρακτήριζε και ως ημέρες "ευδίας".

Ο μύθος μιλάει για την απέραντη συζυγική αγάπη και την τρυφερή στοργή της γυναίκας, ενώ η μετεωρολογική υπηρεσία μιλάει για εξίσωση των βαρομετρικών πιέσεων μεταξύ της νοτίου και βορείου Ευρώπης.

Βέβαια, μπορεί οι αρχαίοι έλληνες να χαρακτήριζαν καλές αυτές τις 15 μέρες, όμως πως χαρακτηρίζουν οι νεοέλληνες αυτήν την καλοκαιρία που συμβαίνει στη χώρα μας τους τελευταίους μήνες, ενώ όλη η Ευρώπη πλήττεται από σφοδρή κακοκαιρία;

Ίσως και εμείς ως έθνος να είμαστες οι νέες Αλκυόνες και ο καλός Θεός να μας λυπήθηκε και να επέτρεψε στον ήλιο να μας ζεσταίνει ώστε να μην αναγκαστούμε να ανάψουμε τα καλοριφέρ...Περιμένουμε τα Χριστούγεννα και αντί για χιονοπόλεμο μάλλον θα κάνουμε βουτιές στην παραλία...Σχήμα οξύμωρο...Είναι καλό, είναι κακό, δεν ξέρω...πάντως είναι κάτι διαφορετικό.

Η ιστορία διαχρονικά έχει αποδείξει ότι οι έλληνες είμαστε ένας λαός που για κάποιον περίεργο λόγο ο Θεός μας προστατεύει από πολλά δεινά. Αλλιώς, μέχρι τώρα θα έπρεπε να είμαστε εξαφανισμένοι από τον χάρτη. Παρόλα αυτά είμαστε εδώ. Προσπαθούμε να επιβιώσουμε μέσα σε δύσκολες συνθήκες. Έτσι και τώρα...Ας είμαστε αισιόδοξοι και θα τα καταφέρουμε για ακόμη μία φορά!!!!


Ευχές για καλό μήνα...