Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Καλή Εβδομάδα!!!




Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους...

Σήμερα σας καλημερίζω μ' ένα καλοκαιρινό τραγουδάκι, το οποίο μου αρέσει πολύ πολύ
Μου θυμίζει καλοκαιρινές ξέγνοιαστες στιγμές.

Καλή δουλειά!!!



Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Αποφάσεις...


Τι σε βοηθάει να πάρεις μιαν απόφαση; Εμένα με βοηθάει να αποστασιοποιηθώ από το γεγονός, να το δω και να το κρίνω ψυχρά, χωρίς συναισθηματισμούς. Έτσι και έκανα. Μέχρι που η κουρτίνα που έκρυβε τις αληθινές καταστάσεις της ζωής μου απομακρύνθηκε, μέχρι που οι μάσκες των ανθρώπων που με περιέβαλαν έπεσαν, μέχρι που συνειδητοποίησα την ουσία των πραγμάτων...

Οι μέχρι χθες φίλοι μου έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο, ολίγον τι αγριευτικό, κάτι που αρχικώς με ξάφνιασε και με στενοχώρησε, αλλά αργότερα το συνειδητοποίησα και κατάλαβα ότι δεν ήταν πραγματικοί μου φίλοι, διότι άνθρωποι που ζηλεύουν και λένε κακίες για να σε πικράνουν τι σόι φίλοι μπορεί να είναι...

Και μπορεί να φανταστεί κανείς ότι μοιραστήκαμε καταστάσεις, χρόνο και χώρο. Αποδείχτηκε όμως ότι όλα ήταν στην δική μου φαντασία ή ότι απλά εγώ τα μετρούσα πολύ διαφορετικά από αυτούς.

Όσον αφορά στη δουλειά, μια από τα ίδια. Είπα στο φιλαράκι που μου έκλεισε το ραντεβού ότι δεν χρειάζεται να στενοχωριέται, πήρα την απόφασή μου. Θα φύγω από την Αθήνα το Δεκέμβριο. Νωρίτερα δεν γίνεται λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων. Μα, είναι ζωή αυτή; Να δουλεύεις από το πρωί μέχρι το βράδυ σαν σκλάβος χωρίς να μπορείς να ζήσεις αξιοπρεπώς; Έκανα πολλές υποχωρήσεις για να καταφέρω να ζήσω στην Αθήνα, όμως διαπίστωσα ότι δεν είμαι φτιαγμένη από αυτό το υλικό που χρειάζεται για να επιβιώσω σ' αυτήν την πόλη.

Όνειρο ζωής η Αθήνα ή εφιάλτης τελικά; Δεν θέλω να μετανιώνω για τις επιλογές μου και η Αθήνα ήταν 100% δική μου επιλογή. Πιστεύω ότι για κάποιο λόγο ήρθαν έτσι τα πράγματα. Τύχη δεν υπάρχει. Ίσως για να δοκιμαστώ, ίσως για να δω κάποια πράγματα, ίσως για να γνωρίσω πολλούς και διαφορετικούς χαρακτήρες ανθρώπων, ίσως για να αντιληφθώ και να αξιολογήσω τις αντοχές μου, ίσως...ίσως, πολλά ίσως μπορεί να υπάρχουν. Το γεγονός είναι ένα. Ήρθα στην Αθήνα, βίωσα κάποιες εμπειρίες, καλές και κακές, και τώρα είμαι εδώ για να αποφασίσω οριστικά τι θα κάνω στη ζωή μου.

Η απάντηση είναι μία. Θα επιστρέψω στον τόπο μου, στη γενέτειρά μου. Ο βασικός λόγος είναι διότι διαπίστωσα για ακόμη μια φορά το ποιοι με αγαπούν πραγματικά, μιλώντας μου πολλές φορές σκληρά, κάνοντάς με όμως πιο δυνατή, η οικογένειά μου. Το δεύτερο που διαπίστωσα είναι ότι όσο και να θέλει, όσο και να προσπαθεί ο άνθρωπος με τις δυνάμεις τους να πετύχει κάτι, αν δεν δώσει ο Θεός, τίποτα δεν μπορεί να κάνει.

Τουλάχιστον, καθώς πήρα την απόφασή μου ηρέμησα και χάρηκα, διότι η απόφαση που πήρα φαίνεται να είναι η σωστή. Ο χρόνος θα δείξει...


Πράγματι, είναι στενός ο δρόμος
της αλήθειας, είναι μονοπάτι που
και από τις δύο πλευρές έχει
γκρεμό, γεμάτο από δυσκολίες.

(Γρηγόριος Θεολογός)

Εδώ στον κόσμο ο γεώργος
καλλιεργεί τη γη,
χρειάζεται όμως και από τον ουρανό
τις βροχές και τα νερά.

(Αγ. Μακάριος ο Αιγύπτιος)


Ο Θεός επιτρέπει, σύμφωνα με το σχέδιό Του,
να δοκιμαστεί ο καθένας με διάφορες θλίψεις,
για να φανερωθούν εκείνοι πουΤον αγαπούν.

(Άγιος Εφραίμ ο Σύρος)


Η πέτρα, λένε, είναι σκληρή
κι όμως δεν είναι η αλήθεια,
είναι σκληρότερες οι καρδιές
που κρύβονται στα στήθια.

(Άγνωστος)





Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

I' m back!!!


Και ναι, είναι αλήθεια!!! Είμαι πάλι εδώ, κοντά σας...Ελπίζω να είχατε όλοι ένα πολύ ωραίο καλοκαίρι...Να ξεκουραστήκατε και να ηρεμήσατε!!! Το δικό μου καλοκαίρι δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω...Καλό; Κακό; Πάντως, σίγουρα ανατρεπτικό...

Έφυγα άρον άρον από την Αθήνα τον Ιούλιο. Δεν άντεχα τίποτα, ακόμη και το σπίτι μου ήταν αφόρητο και να σκεφτεί κανείς ότι το έφτιαξα με πολλή αγάπη...Ήταν το καταφύγιό μου και όμως κατάντησε να είναι τόπος μαρτυρίου...Οι τοίχοι του με περιόριζαν τόσο που κόντευα να σκάσω, μου έκοβαν την ανάσα. Έχασα την δουλειά μου και δεν με χωρούσε ο τόπος!!!

Αφού, λοιπόν, το πήρα απόφαση και είπα "Ωραία, τώρα θα κάνω διακοπές διαρκείας..." τσουπ με παίρνει τηλέφωνο κάποιος για δουλειά...Έτσι λοιπόν, ξανακατέβηκα στην Αθήνα...Αυτό που αντιμετώπισα όμως ήταν πέρα από κάθε φαντασία...1η μέρα στη δουλειά, που στην προκειμένη περίπτωση κάλλιστα θα μπορούσε να αποκαλείται και δουλεία, και αυτός (ο εργοδότης μου) μου φερόταν πάρα πολύ άσχημα (βρισιές, προσβολές, κ.α.), αλλά επειδή φερόταν σε όλους το ίδιο δεν έδωσα σημασία σκέφτηκα ότι απλά είναι ένας άχρηστος, ηλίθιος, κομπλεξαρισμένος άνθρωπος που απλά προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του...και σιγά τη δουλειά δηλαδή!!! Στο τέλος της ημέρας αφού με προσέβαλε μου είπε: "Να περάσω το βράδυ να σε πάρω από το σπίτι σου να πάμε να γουστάρουμε;" ΣΟΚΑΡΙΣΤΗΚΑ...πρώτη φορά ήταν κάποιος τόσο φανερά χυδαίος μαζί μου και μάλιστα ήταν κωλόγερος....ΕΛΕΟΣ!!! Την επομένη μέρα έφυγα ξανά για το πατρικό μου...Ήμουν ένα ράκος ψυχικά!!! Δεν φτάνει που δεν μπορώ να βρω δουλειά, μου την πέφτουν και τα πουρά....

Συνέχισα τις διακοπές μου από εκεί που τις σταμάτησα...Το υπόλοιπο καλοκαίρι χαλάρωσα, όχι από άποψη ξεκούρασης, από άποψη αγάπης και δοτικότητας. Ήρθα σε επαφή με ανθρώπους που με αγαπούν πραγματικά και γενικά πέρασα πολύ ωραία...Μου έκανε μία πρόταση ο πατέρας μου να με βοηθήσει να κάνω κάτι δικό μου επαγγελματικά και εκεί που το πήρα απόφαση ότι θα φύγω από την Αθήνα και θα εγκατασταθώ πλέον μόνιμα στον τόπο μου, με παίρνει τηλέφωνο ένα φιλαράκι μου και μου λέει: "Δεν υπάρχει περίπτωση να φύγεις από την Αθήνα. Εμείς τι θα κάνουμε χωρίς εσένα; Σου βρήκα δουλειά, κατέβα Αθήνα, περνάς από συνέντευξη". Έπρεπε όμως να κατέβω και χωρίς τη συνέντευξη για κάτι άλλες υποχρεώσεις που έχω. Και τώρα να, είμαι εδώ και σας γράφω σκεπτόμενη τι να κάνω...Είχα προγραμματίσει να τελείωσω με τις υποχρεώσεις μου στην Αθήνα και να σηκωθώ να φύγω το Δεκέμβριο, όμως τώρα άντε πάλι από την αρχή. Να πάω στην συνέντευξη ή να μην πάω; Με κούρασε η Αθήνα και η άσχημη συμπεριφορά των ανθρώπων της. Στην πόλη μου θα περνούσα πολύ καλύτερα, από την άλλη η Αθήνα ήταν όνειρο ζωής για μένα...Δεν ξέρω τι να κάνω...

Εκεί που παίρνεις μιαν απόφαση, όλα ανατρέπονται και μπερδεύεσαι...Ίσως πάλι και να έχω ήδη πάρει την απόφασή μου και να μην τολμάω να το ομολογήσω στον εαυτό μου. Θα δείξει...