Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Η Σονάτα του Σεληνόφωτος


Άφησέ με ναρθώ μαζί σου. Τί φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι θο κάνει πάλι χρυσο το μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις. Άφησέ με νάρθω μαζί σου.

Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μές στο σπίτι, αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες, ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου λησμονημένα λόγια - δε θέλω να τ᾿ ακούσω. Σώπα.

Άφησέ με νάρθω μαζί σου λίγο πιο κάτου, ως τη μάντρα του τουβλάδικου, ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο τόσο αδιάφορη κι αϋλη, τόσο θετική σαν μεταφυσική που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κ᾿ η φθορά του. Άφησέ με νάρθω μαζί σου.

Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα, κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας μπορεί να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε, γιατί, πολλές φορές, καὶ τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου, σαν το θόρυβο δυό δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν, κι όταν κλείνεσαι μέσα σ᾿ αυτόν τον ήχο του πετάγματος νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου, κι έτσι σφιγμένος μές στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα, μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους, δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου, δεν είναι τούτο η λύπη μου - η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ᾿ η καρδιά μου. Άφησέ με νάρθω μαζί σου.

Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα, μοναχός στη δόξα και στο θάνατο. Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί. Άφησέ με νάρθω μαζί σου.

Γιάννης Ρίτσος

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

Το Βαλς της Αγάπης



Έτσι θέλω, να με πάρεις αγκαλιά 
Και να στροβιλιστούμε 
Στους ρυθμούς ενός ξεχασμένου βαλς,
Του βαλς της αγάπης μας

Να μη σκεφτόμαστε τίποτα
Να σε κοιτώ στα μάτια και να χάνομαι
Να σου χαμογελώ
Και συ να με σφίγγεις πάνω σου

Τα δάχτυλά μας να μπλέκονται
και οι σκέψεις μας το ίδιο
Το βλέμμα μου να χάνεται στο δικό σου
Θάλασσα και γη να γίνονται ένα

Υπάρχει στον αέρα η μυρωδιά σου
Αυτή η μυρωδιά που με μεθάει
Του μωρού και του άντρα
Τη νιώθω, υπάρχει

Πάρε με αγκαλιά, φίλησέ με
Σφίξε με πάνω σου
Μη μ'αφήνεις
Σε παρακαλώ, μη μ' αφήνεις

Χαμογέλα μου και στροβίλισέ με
τόσο δυνατά, τόσο γρήγορα 
μέχρι να ζαλιστώ 
από τις νότες του βαλς...

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Ιθάκη


Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, 
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, 
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι 
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή 
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, 
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, 
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, 
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος. 
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι 
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά 
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους,
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά, 
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις 
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους, 
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά, 
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας, 
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη. 
Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου. 
Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει 
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί, 
πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο, 
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι. 
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο. 
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε. 
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, 
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

Κωνσταντίνος Καβάφης

Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

Το Θαλασσινό Τριφύλλι



Μια φορά στα χίλια χρόνια
    του πελάγου τα τελώνια
Μες στα σκοτεινά τα φύκια
    μες στα πράσινα χαλίκια

Το φυτεύουνε και βγαίνει
    πριν ο ήλιος ανατείλει
Το μαγεύουνε και βγαίνει
    το θαλασσινό τριφύλλι

Κι όποιος το 'βρει δεν πεθαίνει
    κι όποιος το 'βρει δεν πεθαίνει
Μια φορά στα χίλια χρόνια
    κελαηδούν αλλιώς τ' αηδόνια

Δε γελάνε μήτε κλαίνε
    μόνο λένε μόνο λένε:
-Μια φορά στα χίλια χρόνια
    γίνεται η αγάπη αιώνια

Να 'χεις τύχη να 'χεις τύχη
    κι η χρονιά να σου πετύχει
Κι από τ' ουρανού τα μέρη
    την αγάπη να σου φέρει

Το θαλασσινό τριφύλλι
    ποιος θα βρει να μου το στείλει
Ποιος θα βρει να μου το στείλει
    το θαλασσινό τριφύλλι.

Οδυσσέας Ελύτης (Τα Ρω του Έρωτα)


Τρίτη 21 Αυγούστου 2012

Δε Σ' αγαπώ



Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μέσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.

Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.

Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' άλλον τρόπο,
παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.

Pablo Neruda

Μια Καλημέρα!!!


Τα τσιμέντα 'γίναν λιβάδια
Και τα σπίτια στάχυα

Ανυπομονώ για τη στιγμή 
που τα κτήνη θα γίνουν άνθρωποι...


Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

Τα 'δατε Τα Μάθατε


Ήταν μια θεία θέληση
κι ενός αγίου τάμα
Εμείς οι δυο να σμίξουμε
και να γενεί το θάμα:

Οι βάρκες ν' ανεβαίνουνε
ως τα ψηλά μπαλκόνια
Κι οι ορτανσίες να πετούν
καθώς τα χελιδόνια

Ν' ανάβουν οι άγιοι κερί
στη χάρη των δυονώ μας
Και τα ψαράκια να φυλούν
την άκρη των ποδιών μας

Όλος ο κόσμος ν' απορεί
μωρέ τι να 'ν' και τούτο
Με το μπουζούκι να λαλεί
και το μικρό λαγούτο:

-Τα 'δατε τα μάθατε
μια αγάπη που εγεννήθη
Άνθρωπος δεν την κατελεί
κι ο Άδης ενικήθη.

Οδυσσέας Ελύτης (Τα Ρω του Έρωτα)

Ο Αύγουστος

  

Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά
κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά

Αύγουστε μήνα και Θεέ σε σένανε ορκιζόμαστε
πάλι του χρόνου να μας βρεις στο βράχο να φιλιόμαστε

απ' την Παρθένο στον Σκορπιό χρυσή κλωστή να ράψουμε
κι έναν θαλασσινό σταυρό στη χάρη σου ν' ανάψουμε

Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά
κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά.

Οδυσσέας Ελύτης (Τα Ρω του Έρωτα)


Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

Τα Ρω του Έρωτα



Οι άγγελοι τραγουδάνε. Και οι ερωτευμένοι επίσης. Πίσω από κάθε ανάταση, από κάθε μεράκι, μια κιθάρα περιμένει έτοιμη να πάρει τα λόγια και να τα ταξιδέψει από χείλη σε χείλη. Δεν είναι λίγο αυτό. Είναι η χαρά να δίνεις χαρά στους άλλους, είναι αυτό που μας βαστάει στη ζωή. Γι΄ αυτό, κοντά στα ποιήματά μου, δοκίμασα να γράψω και μερικά τραγούδια, χωρίς να τα υποτιμώ καθόλου. Έτσι ή αλλιώς, μιλά κανείς για τα ίδια πράγματα που αγαπά, και από κει και πέρα το λόγο έχουν αυτοί που θα τ' ακούσουν. Λένε πως το είδος έχει ορισμένους κανόνες. Δεν τους ξέρω και, πάντως, δεν ενδιαφέρθηκα ή δεν μπόρεσα να τους ακολουθήσω. Δουλεύει ο καθένας όπως νοιώθει. Και η θάλασσα είναι απέραντη, τα πουλιά μυριάδες, οι ψυχές όσες και οι συνδυασμοί που μπορούν να γεννήσουν οι ήχοι και τα λόγια, όταν ο έρωτας και το όνειρο συμβασιλεύουν.

1. Αρχή του κόσμου πράσινη
κι αγάπη μου θαλασσινή
Την κλωστή σου λίγο λίγο
τραγουδώ και ξετυλίγω

2. Διαβάζω μέσα στο νερό
το άλφα το βήτα και το ρω
Τα δυο γυμνά σου πόδια
τους κήπους με τα ρόδια

3. Σ' έκανα πουκάμισό μου
σε φορώ και περπατάω
Με το σώμα το μισό μου
στο δικό σου που κρατάω

4. Σου 'χτισα μια Σαντορίνη
με καμάρες και πορτιά
Να γυρνάς σαν το λυθρίνι
μες στη δροσερή φωτιά

5. Θα κλείσω μια θα κλείσω δυο
την απαλάμη των χαδιώ
Θα κλείσω δυο θα κλείσω τρεις
την Τύχη κι άμε να τη βρεις

6. Έλα να γίνουμε δυο ζώα
σε μακρινούς να πάμε τόπους
Όπου τα πλάσματα τ' αθώα
να μας φαντάζονται γι' ανθρώπους

7. Άκουσα μες στον ύπνο σου
που κολυμπούσε ο κύκνος σου
Τα δύο μας τα ονόματα
ν' αλλάζουν χίλια χρώματα

8. Τα χέρια μου τ' αδίσταχτα
πιάναν την άνοιξη πριν φτάσει
Τα μάτια σου τ' ανύσταχτα
της ρίχνανε άνθη να χορτάσει

9. Βγήκε απ' το κόκκινο το μαύρο
και τώρα που να πάει δεν ξέρει
Κόκκινα που 'ναι όλα τα μέρη
Το 'να που απόμεινε ίσως θα 'βρω

10. Μου 'φυγ' ένα συννεφάκι
πάει τη λύπη στα βουνά
Ψάχνει να χτίσει ένα σπιτάκι
στο πάντα και στο πουθενά

11. Σ' ένα λιμανάκι μωβ
ξύπνησα τα χαράματα
Όχι να μη γίνω Ιώβ
μήτε να μάθω γράμματα

12. Στήνει καρτέρι ο κεραυνός
χώρια να μας πετύχει
Μα 'ναι μεγάλος ο ουρανός
και τοσοδούλα η Τύχη

13. Φύγε από κει μωρέ πουλί
και γέρνει η βάρκα μας πολύ
Μόνο σου πέταξε και δες:
ίσα που παίρνει δυο καρδιές

14. Σταμάτα μου την αστραπή
ν' ανάψω ένα τσιγάρο
Και πες του σύννεφου να πει
πως θα 'ρθω να σε πάρω

15. Την αγάπη μια τη λες
την ντύνεσαι τη γδύνεσαι
Όσο που γίνονται πολλές
και πάλι σ' όλες δίνεσαι

16. Περνώντας απ' τις λυγαριές
κάποιος μου το μουρμούρισε
Το 'παν οι σκύλοι στις αυλές
κι η γάτα το χουρχούρισε

17. Κάνε με Μωαμεθανό
να προσκυνώ στη Μέκκα
Και να σε πάρω μια και δυο
κι εφτά φορές γυναίκα

18. Ο που ξέρει ελληνικά
πέντε κι έξι έντεκα
Κι ο που ξέρει μόρτικα
δύο αλλ' αλλιώτικα

19. Η χαρά μου για να παίξει
διάλεξε κοπέλες έξι
Καθεμιά κι από μια λέξη
να τη λέει ώσπου να φέξει

20.Ένα κύμα μέσα σ' όλα
έγια λέσα έγια μόλα
Πήρε τα κρυφά μας λόγια
να τα κάνει κομπολόγια

21. Αυτό που λέμε «σ' αγαπώ»
στα δέντρα θα το τρίξω
Με τον αέρα να σ' το πω
και να σου το φυσήξω

22. Λένε πως κατιτίς κοιμάται
μέσα στης θάλασσας τον πάτο
Κάποια που πια δεν το θυμάται
μ' έχασε σαν σταυρό εκεί κάτω

23. Σαν κάποιος ν' αναστέναξε
ή να 'κοψ' έναν μενεξέ
Ραγίστηκεν ο ουρανός
και φάνηκε ο κατάμονος

24. Τι να 'γινε το μαξιλάρι
που 'χε απ' τα λόγια μας γεμίσει
Στον ουρανό θα το 'χει πάρει
άγγελος για ν' αποκοιμίσει
κάτι που πια δε θα γυρίσει

25. Μόνο που κοιτάχτηκες
μέσα στο πηγάδι
Στην ηχώ σου πιάστηκες
σαν σε παραγάδι

26. Να σου δένω τα μαλλιά
με χρυσόν αστάχυ
Και να λένε τα πουλιά:
ο που τα 'βρε ας τα 'χει

27. Μες στου κήπου το σκοτάδι
φέγγεις μόνο με το χάδι
Όμως όταν μπεις στο σπίτι
σβήνεις τον Αποσπερίτη

28. Να 'χα μια γομολάστιχα
να πιάνει στα Γραμμένα
Να σβήσω τα τετράστιχα
και να κρατήσω εσένα.

Οδυσσέας Ελύτης

Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

Ο Φάρος


Τι και αν είσαι ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου; 
Τι και αν φωτίζεις τις νυχτιές μας;
Τι και αν έχεις για συντροφιά σου τους γλάρους;
Τι και αν στέκεις ατρόμητα στην άκρη του βράχου;
Τι και αν έχεις την ομορφότερη θέα; 

Εγώ έχω τον άντρα μου, τον μοσχαναθρεμμένο,
με την αγάπη του γλυκαίνει την ψυχή μου - ω, τι θαύμα! - 
με την αγκαλιά του θερμαίνει το κορμί μου
με τη φωνή του γαληνεύει την ακοή μου
με τις γνώσεις του φωτίζει το μυαλό μου
Στέκεται με παρρησία στο κακοτράχαλο πλευρό μου

Για θέα έχω το χρώμα των ματιών του,
Κενταύρους, Πηγάσους, Αρίωνες
και κάθε γαλαξία
Για συντροφιά έχω τη γλύκα των κόκκινων χειλιών του
λευκό κρασί, ένα γιασεμί
και κάθε αμαρτία

Έχουμε ο ένας τον άλλο, σε μια ψυχή ενωμένη,
Σφιχταγκαλιασμένοι
Το αεράκι χαϊδεύει τ' ατίθασα μαλλιά μας
Και η αγνή αγάπη μας 
ευωδιάζει αμάραντα ρόδα

Αίφνης ο Απόλλωνας αρπάζει τη λύρα του 
που αντηχεί τους αθάνατους χτύπους της καρδιάς μας,
Ένα σώμα, μια καρδιά 

Μαρτυρούν γι' αυτά οι γλάροι...

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012

Ελλάδα...Όλα εδώ ξεκίνησαν κι εδώ θα καταλήξουν! (Τζελαλαντίν Αλ Ρουμί)


Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη 
το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, 
διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, 
την παρανομία ως ελευθερία, 
την αναίδεια του λόγου ως ισότητα 
και την αναρχία ως ευδαιμονία.

Ισοκράτης


Ουάσιγκτον, Σεπτέμβρης 1974
Henry Kissinger: "Ο λαός των Γκρεκών είναι αναρχικός και δύσκολος να τιθασευθή. Γι' αυτό πρέπει να τον χτυπήσουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως αναγκασθή να συμμορφωθή. Εννοώ να πλήξουμε τη γλώσσα του, την θρησκεία του, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε την δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, ώστε να μην μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή την νευραλγική περιοχή στρατηγικής σημασίας για μας".

Και τι έχουμε σήμερα; Μια Ελλάδα ρημαγμένη με καταθλιπτικούς Έλληνες. Αγαπητοί μου φίλοι, μας ξεπούλησαν γιατί όλοι τους είναι προδότες, προδότες της γλώσσας μας, της θρησκείας μας, της φυλής μας, της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, της ιστορίας μας. Είναι άνθρωποι που δεν γεννήθηκαν εδώ, δεν μεγάλωσαν εδώ, δεν γαλουχήθηκαν εδώ, δεν ξέρουν τι πάει να πει να είσαι Έλληνας, δεν ξέρουν τι πάει να πει ήθος και αρχοντιά, δεν ξέρουν τι πάει να πει ανθρωπιά, δεν ξέρουν τι πάει να πει δημοκρατία, δεν ξέρουν τι πάει να πει ελευθερία. Μας έχουν κάνει άρρωστους, να θέλουμε το άσχημο και να ποθούμε το κακό. Ποιοι; Εμείς οι Έλληνες, που κατασκευάσαμε τον Παρθενώνα, που γράψαμε την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, που ξεκινήσαμε από την Μακεδονία μας (τη δίκη μας και όχι αυτήν που καπηλεύονται οι Σκοπιανοί...) και κατακτήσαμε όλον τον κόσμο, που ξέρουμε τι θα πει ήλιος και θάλασσα, τι θα πει να γεύεσαι το γλυκό κρασί απ' το αμπέλι του Διονύσου, να θαυμάζεις τη Νίκη της Σαμοθράκης, την Αφροδίτη της Μήλου, το Δισκοβόλο του Μύρωνα. Εμείς, που μένουμε εκστατικοί μπροστά στην τελειότητα του «Δορυφόρου» που φιλοτεχνήθηκε από τον γλύπτη Πολύκλειτο και θεωρείται σταθμός στην γλυπτική. 

Εμείς που ξέραμε να πολεμάμε γενναία και να κατατροπόνουμε τον εχθρό, τώρα έχουμε γίνει σαν ποντικάκια που τρέμουν να βγουν από τη φωλιά τους, μήπως και τα αρπάξει ο γερο-γάτος που παραμονεύει απ' έξω. Μέχρι και ο Αδόλφος Χίτλερ στον λόγο πού εκφώνησε στις 10/5/1941 είπε: "Χάριν της ιστορικής αληθείας οφείλω να διαπιστώσω ότι μόνον οι Έλληνες, εξ όλων των αντιπάλων οι οποίοι με αντιμετώπισαν, πολέμησαν με παράτολμον θάρρος και υψίστην περιφρόνησιν προς τον θάνατον…". 

Στην Ελλάδα όλοι οι βάρβαροι ήρθαν να μας κατακτήσουν και, τελικά, έπεσαν όλοι και προσκύνησαν το μεγαλείο του πολιτισμού μας. 

Επομένως, πρέπει όλοι μας να θυμόμαστε τα λόγια του Γιάννη Ρίτσου "Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του". Έτσι θα παίρνουμε δύναμη και κουράγιο να αγωνιζόμαστε στις δυσκολίες της καθημερινότητας.

Εμείς οι Έλληνες που έχουμε την ομορφότερη, την πλουσιότερη και πιο πολύπλοκη γλώσσα στον κόσμο φτάσαμε στον σημείο να την απαρνηθούμε. Απαρνηθήκαμε ένα κομμάτι της προσωπικότητάς μας, αυτό που εκφράζει τον τρόπο σκέψης μας. Η γλώσσα μας δεν μιμείται, δημιουργεί. Και όμως, εμείς ξεχάσαμε να μιλάμε την γλώσσα μας, μια γλώσσα που αποτελεί το μοναδικό μέλος ενός ανεξάρτητου κλάδου της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας γλωσσών. 

Στην ελληνική γλώσσα, έχουμε γραπτά κείμενα από τον 15ο αιώνα π.Χ. μέχρι σήμερα. Η ελληνική γλώσσα που υπήρξε στην αρχαιότητα η πιο διαδεδομένη γλώσσα στην Μεσόγειο και στην Νότια Ευρώπη κυρίως εξαιτίας του πλήθους των αποικιών που είχαν ιδρυθεί από τους Έλληνες στις ακτές της Μεσογείου και έφτασε να είναι η γλώσσα του εμπορίου ακόμα και μέχρι τα τέλη της Αλεξανδρινής περιόδου, έφτασε στο σημείο να αντικατασταθεί από τα greeklish. Δυστυχώς, τα νέα παιδιά δεν γνωρίζουν ούτε την ορθογραφία ούτε την ετυμολογία των λέξεων. Μια γλώσσα που επιβίωσε εδώ και τόσους αιώνες σήμερα σβήνει με τόσο άδοξο τρόπο, γιατί κάποιοι θεωρούν ότι τα ελληνικά είναι ξεπερασμένα. Αν μιλάς ελληνικά, δεν είσαι "in" και "cool".

Δυστυχώς, ξεπουλάνε την πατρίδα μας κάθε μέρα και εμείς είμαστε θεατές στην ίδια μας τη ζωή. Έχει γεμίσει η τηλεόραση (τι χαζοκούτι και αυτό!!!!) με τουρκικά σήριαλ. Με πονάει αυτό. Με πονάει να βλέπω ηλικιωμένους και νέους να πορώνονται με αυτές τις σειρές. Λες και δεν υπάρχει τίποτα πιο συναρπαστικό να κάνουν από το να κάθονται και να αποχαυνώνονται σε αυτά τα άθλια έργα. Τι πολιτισμό έχει να μας επιδείξει η Τουρκία; Τι αξίες έχει αυτός ο λαός; Βάρβαροι και απολίτιστοι ήταν και έτσι θα παραμείνουν, άσχετα αν σήμερα ο λύκος φοράει στολή αρνιού, αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί. Όπου και αν πας από τον Πόντο μέχρι τα παράλια της Μικράς Ασίας χρησιμοποιούν τον ελληνικό πολιτισμό για να έχουν τουρισμό. Και εμείς; Τι κάνουμε εμείς; Το ελληνικά Υπουργεία Τουρισμού και Πολιτισμού είναι αδιάφορα. Κλείνουν τα μνημεία και τα μουσεία μας. Έρχονται οι τουρίστες και βλέπουν πόρτες ερμητικά κλειστές. Είναι ντροπή σ' αυτήν την χώρα που γεννήθηκε ο πολιτισμός, εμείς να έχουμε γίνει απολίτιστοι. Και οι πραγματικά απολίτιστοι να υπερηφανεύονται για την δήθεν πρόοδό τους. Ας μην ξεχνούν όμως όλοι αυτοί τα λόγια του Βόλφγκανγκ Γκαίτε: "Ό,τι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο, είναι και η Ελλάδα για την οικουμένη". 

Που είναι η πίστη των Ελλήνων; Κάποτε οι πρόγονοί μας πίστευαν στους δώδεκα Θεούς και, μάλιστα, όχι απλά πίστευαν, αλλά ήταν απολύτως θερμοί, καμία χλιαρότητα. Παντού έκτιζαν ναούς και έκαναν τελετές. Έπειτα, σ' αυτόν τον τόπο πάτησε το πόδι του ο Απόστολος Παύλος και μας γνώρισε τον "Άγνωστο Θεό" των αρχαίων. Οι Έλληνες δέχτηκαν τη νέα θρησκεία και αυτή η νέα θρησκεία τους βοήθησε σε κάθε δυσκολία. Το 1821 οι αγωνιστές μας πρώτα πήραν την ευλογία του Θεού και μετά ξεκίνησαν την Επανάσταση. Είχαν βαθιά πίστη στην Παναγία μας ότι θα είναι στο πλευρό τους. Σήμερα, που είναι η πίστη μας; Αποχαυνωθήκαμε από την κοσμικότητα και το Life style, έχουμε καταστεί πνευματικώς νεκροί. Στην εκκλησία πηγαίνουν κυρίως οι ηλικιωμένοι. Ελάχιστοι νέοι εκκλησιάζονται, νηστεύουν και κοινωνούν. Που είναι οι νέοι άνθρωποι σήμερα; Στα μπαρ και στις καφετέριες; Στις Εθνικές γιορτές οι περισσότεροι δεν ξέρουν τι γιορτάζουμε. Μάλιστα, αντί να ντραπούν για την άγνοιά τους γελούν και ειρωνεύονται. Οι νέοι σήμερα δεν παντρεύονται για να δημιουργήσουν νέες οικογένειες, ούτε υπάρχουν προγράμματα στήριξης και ενθάρρυνσης των νέων. Προτιμούν τον εύκολο δρόμο, να γυρίζουν από 'δω και από εκεί με τον έναν και τον άλλον, παρά να δεσμευτούν και να κάνουν μια συγκροτημένη οικογένεια. Η πίστη μας χάθηκε. Δεν εμπιστευόμαστε την πρόνοια του Θεού. Παλιά, δεν έβρεχε και ο παπάς έκανε λιτανεία την εικόνα και ερχόταν βροχή. Σήμερα, αν το πεις αυτό θα σε περάσουν για οπισθοδρομικό. Κοιτάζουν όλοι την ΕΜΥ. 

Και φτάσαμε σε ένα σημείο όλοι οι Έλληνες να κατηγορούμε τους ξένους για την δική μας κρίση. Τι μιζέρια!!! Στη χώρα που γεννήθηκε η φιλοσοφία, η δημοκρατία και η ελευθερία, εμείς καθόμαστε και μιζεριάζουμε και κατηγορούμε τους άλλους για τα δικά μας λάθη. Ο Jean-Paul Sartre είπε πολύ σωστά ότι ο άνθρωπος είναι απόλυτα ελεύθερος και γι’ αυτό είναι απόλυτα υπεύθυνος. Είχαμε μάθει να παίρνουμε ότι μας δίνουν και τώρα γιατί παραπονιόμαστε που μας τα παίρνουν πίσω; Με δανεικά ζούσαμε και ζούμε. Και το χειρότερο; Πηγαίνουν κάποιοι και αυτοκτονούν. Δεν σκέφτονται καν τις συνέπειες των πράξεών τους. Τι θα απογίνουν τα παιδιά και οι γυναίκες τους; Αδιανόητα πράγματα συμβαίνουν και κανείς, μα κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη. 

Ο Εμμάνουελ Καντ είπε να μη δέχεσαι ευεργεσίες χωρίς τις οποίες μπορείς να ζεις. Εμείς μπορούσαμε να ζούμε με τα απλά όπως ζούσαν και οι πρόγονοί μας, αλλά επιθυμήσαμε τα πολλά που μας έταζαν οι "ευεργέτες" μας. Αν και αποδείχθηκε στην ιστορία μας ότι οι σύμμαχοί μας δεν ήταν πάντα φίλοι μας. Κοίταγαν μάλλον τα δικά τους συμφέροντα. Επομένως, τώρα γιατί να φερθούν διαφορετικά; Οι συμμαχίες σημαίνουν υποχωρήσεις. Υποχωρήσεις που γίνονται συνήθως από το πιο αδύναμο σύμμαχο και όχι από τον ισχυρό. Άρα, για ποια ελευθερία μιλάμε; Εκείνος που έχει συμμάχους, ήδη δεν είναι και πολύ ελεύθερος (Χάρυ Τρούμαν).

Σήμερα που ο Έλληνας έχασε την υπόληψη και την αξιοπρέπειά του ζητιανεύοντας και τρώγοντας από τα σισσίτια, συνειδητοποιεί τι σημαίνει να είσαι πραγματικά ελεύθερος. Όταν έτρωγε και περνούσε καλά, φυσικά, δεν συνειδητοποιούσε τι σημαίνει ελευθερία και τι να είσαι υπόδουλος σε άλλους.

Έχουμε και άχρηστους πολιτικούς. Πουλημένοι όλοι. Μας ειρωνεύονται και από πάνω. Μαζί τα φάγαμε, λένε, και εν μέρει έχουν δίκαιο. Διόριζαν και διόριζαν ως πότε πια; ΕΛΕΟΣ!!! Είμαστε η χώρα των αξιοποιημένων αναξιοτήτων και των αναξιοποίητων αξιών (Βασίλης Ραφαηλίδης). Στην Ελλάδα των 10.000.000 λίγοι δουλεύουν πραγματικά. Οι περισσότεροι είναι διορισμένοι στο δημόσιο, εκ των οποίων πολλοί είναι ακατάλληλοι για τη θέση στην οποία βρίσκονται, ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό είναι ανάπηροι (όχι κανονικοί, αλλά με πλαστά χαρτιά) και συνταξιούχοι. 

Λένε φοροδιαφεύγει ο Έλληνας. Εδώ υπάρχουν επιχειρήσεις που κλείνουν καθημερινά γιατί δεν μπορούν να βγάλουν τα έξοδά τους. Είναι τεμπέλης ο Έλληνας. Τον έκαναν τεμπέλη, γιατί εδώ και 30 χρόνια του έδιναν χρήματα με το τσουβάλι. Έχουμε χωράφια και δεν καλλιεργούμε τίποτα. Η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα. Το διανοήσε; Η Ελλάδα. Με τόσο ήλιο, με τόση γη, με τόσο καθαρό αέρα και δεν παράγει τίποτα. Φέτος, που είναι ο τουρισμός; Ούτε τουρίστες είχαμε. Κάποτε η Μελίνα Μερκούρη είπε ότι ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας. Μας τον κατέστρεψαν και αυτόν.

Για να μην μιλήσω για την παιδεία μας. Η παιδεία που έγινε εκπαίδευση και η εκπαίδευση ένα μηδενικό. Σ' αυτήν την χώρα που γεννήθηκαν τα Σχολεία, τα Γυμναστήρια, η Αριθμητική, η Γεωμετρία, η Ιστορία, η Ρητορική, η Φυσική, η Βιολογία, η Ανατομία, η Υγιεινή, η Διακοσμητική, η Ποίηση, η Μουσική, η Τραγωδία, η Κωμωδία, η Φιλοσοφία, η Αστρονομία, σήμερα τα παιδιά δεν μαθαίνουν τίποτα. Ούτε βιβλία έχουν τα δόλια. Αν δεν πιάσεις το βιβλίο να το νιώσεις, να το μυρίσεις, πως θα το αγαπήσεις; Πως θα θελήσεις να μάθεις; Σήμερα, μαθαίνουν στα παιδιά ότι τους συμφέρει. Έρευνα... Αλήθεια, υπάρχει; 

Ούτε Υγεία έχουμε. Στη χώρα του Ιπποκράτη και του Ασκληπιού οι άνθρωποι παίρνουν γεννόσημα, διότι η πολιτεία είναι ανίκανη να παρέχει φάρμακα και ένα αξιοπρεπές σύστημα Υγείας στους πολίτες της. 

Ξαφνικά, από την εξαθλίωση του πολέμου και την φτώχεια της προσφυγιάς, έμαθε ο νεοέλληνας να ζει στα πλούτη και τις ανέσεις. Η φτώχεια όμως τους εξασφάλιζε την ελευθερία, μιας και οι επιθυμίες και οι περιουσίες είναι τα πιο ισχυρά δεσμά. Ανόητε, τίποτε δεν ήταν δικό σου. Σου δάνειζαν χρήματα για να σου πάρουν και το σπίτι που έχτισες και το χωράφι του πατέρα σου και το αμπελάκι του προπάππου σου. Σε καλομάθαιναν για να σε κάνουν σκλάβο τους, να σ' έχουν αλυσοδεμένο. Είχαν και συνεργούς βλέπεις, όλους αυτούς που ψήφιζες εδώ και χρόνια. Σου υπόσχονταν ανέσεις, διορισμούς, χρήματα και εσύ το πίστευες το παραμυθάκι τους, γιατί έτσι σε βόλευε και σένα. Γιατί να κουράζεσαι όταν μπορείς να πάρεις διακοποδάνειο και να πας στο Ντουμπάι; Τώρα γιατί δυσανασχετείς και αυτοκτονείς; Ο Θεός δεν είπε στον Αδάμ με τον ιδρώτα του κορμιού σου θα βγάζεις το ψωμί σου και εσύ Εύα θα γεννάς με πόνους τα παιδιά σου; Αλλιώς, θα έλεγε στον Αδάμ Κάτσε άραξε και οι τραπεζίτες θα σου δανείζουν όσα θες, όπως τα θες και όποτε τα θες. Και το καλύτερο; Δεν χρειάζεται να τους τα επιστρέψεις ποτέ. Και εσύ Εύα αγόρασε γούνες, διαμάντια, πόρσε, βίλες και κάνε μόνιμα παρέα με την Πάρις Χίλτον.

Είναι τραγικό. Ξεπουλήσαμε τα πάντα. Έχουμε και τον συνδικαλισμό που μας πάει χρόνια πίσω. Το κάθε ανθρωπάκι που υπακούει σε συμφέροντα και πολλές φορές παίρνει και το κάτι τις του, υποκινεί και τους υπόλοιπους να κάνουν απεργίες. Τι κάνεις απεργία βρε; Κλείνεις λιμάνια, κλείνεις σταθμούς. Ποιος είσαι εσύ που κατεβάζεις τον διακόπτη του ρεύματος που είναι δημόσιο αγαθό; Ταλαιπωρείς τον τουρίστα που έρχεται να απολαύσει τις ομορφιές της πατρίδας σου; Είσαι πατριώτης εσύ ή σκέφτεσαι εγωιστικά μόνο το τομάρι σου; Σκέφτεσαι καθόλου τι θα απογίνουν τα παιδιά σου; Τι θα απογίνουν τα υπόλοιπα ελληνόπουλα; Εσύ που είσαι σήμερα 45, 50 και 55 χρονών σκέφτεσαι τι χώρα θα τους παραδώσεις; Τι αρχές, αξίες και ιδανικά θα τους μεταλαμπαδεύσεις; Διάβασες ποτέ Αριστοτέλη και Πλάτωνα για να τους μιμηθείς; Διάβασες ποτέ Ελύτη, Ρίτσο και Καβαφη; Δάκρυσες ποτέ με τις μελωδίες του Θεοδωράκη;

Έλληνα που είναι σήμερα η ελληνικότητά σου; Η αφεντιά σου; Την έθαψες κάπου βαθιά μέσα σου και δεν την αφήνεις να βγει. Κακώς. Να δρας ελληνικά, να σκέφτεσαι ελληνικά, να μιλάς ελληνικά, να δουλεύεις ελληνικά, να ψηφίζεις ελληνικά, να πιστεύεις ελληνικά, να φιλοσοφείς ελληνικά, να μορφώνεσαι ελληνικά. Γίνε ξανά Έλληνας. Πάψε να είσαι σκλάβος αυτών που είναι εδώ και χιλιάδες χρόνια σκλάβοι στον δικό σου πολιτισμό και στο δικό σου μεγαλείο ψυχής.

Τα σημερινά κράτη, οι διεθνείς οργανισμοί, τα ταμεία και οι τράπεζες που μας φέρονται με τόσο άθλιο και ανεπίτρεπτο τρόπο θα πρέπει να θυμούνται τα λόγια του Will Durant "'Όλα τα πεπολιτισμένα έθνη, εις ότι αφορά την δραστηριότητα τού πνεύματος, είναι αποικίαι της Ελλάδος" και "Όσοι αγαπούν την ελευθερίαν, την λογικήν και το κάλλος θα βλέπουν την Ελλάδα ως την λαμπράν πρωίαν τού Δυτικού πολιτισμού, ο οποίος, παρ’ όλα του τα ελαττώματα, είναι η τροφή και η ζωή μας".

Επίσης, ο Henry Miller είπε "Σε εκείνους που σκέπτονται πως η Ελλάδα σήμερα δεν έχει καμία σημασία ας μου επιτραπεί να πω ότι δεν θα μπορούσαν να κάνουν μεγαλύτερο λάθος. Η σημερινή, όπως και η παλιά Ελλάδα, έχει υψίστη σημασία για οποιονδήποτε ψάχνει να βρει τον εαυτό του".

Έχει γεμίσει η Ελλάδα λαθρομετανάστες. Ποιοι είναι υπεύθυνοι γι' αυτό; Μήπως αυτοί οι άνθρωποι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και απλά κοιτάζουν να φύγουν από τα δικά τους κράτη για μια καλύτερη ζωή; Δυστυχώς, όλοι αυτοί οι μεγάλοι και οι σωτήρες μας τα κάνουν όλα. Λειτουργούν βάσει σχεδίου, είναι πλέον προφανές. Η πραγματική σωτηρία όμως ποια είναι; Όπως είπε και ο Νίκος Καζαντζάκης "Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες· αυτή ‘ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις;"

Ο Paul Valery είπε ότι ο σύγχρονος άνθρωπος είναι σκλάβος της εξέλιξης. Δεν υπάρχει πρόοδος που δεν καταλήγει να τον υποδουλώσει εντελώς. Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί του. Φτάσαμε στην εποχή της υποδούλωσης. Αφού εξάλειψαν όλες τις αρετές μας, μας έκαναν σκλάβους τους, είτε το θέλουμε είτε όχι. Έτσι επαληθεύονται και τα λόγια του Πατροκοσμά "Θαρθεί καιρός, που θα σας πουν να βουλωθείτε με τη βούλα του Σατανά. Να μη βουλωθείτε. Αν βουλωθείτε και στου βοδιού το κέρατο να κρυφθείτε θα σας βρουν".

Έτσι λοιπόν, ξεκινάει το "τσιπάρισμά μας". Οι συσκευές αυτές απευθύνονται σε άτομα με προβλήματα υγείας, άτομα επιφορτισμένα με το καθήκον της φροντίδας εκείνων που έχουν τέτοια προβλήματα υγείας, καθώς και τους γονείς ανηλίκων. Συνοπτικά, οι υπηρεσίες επιτρέπουν στον «συνδρομητή» να λαμβάνει γνώση της γεωγραφικής θέσης αυτού που φοράει την εν λόγω συσκευή, η οποία είναι μικρού μεγέθους, μπορεί να έχει μορφή κουτιού ή ρολογιού, περιλαμβάνει κύκλωμα κινητής τηλεφωνίας (GSM), σύστημα γεωγραφικού προσδιορισμού θέσης (GPS) και κουμπί πανικού (Πηγή: agioritikovima.gr).

Σύμφωνα, όμως, με τον Στωικό φιλόσοφο Επίκτητο "Κανείς δεν μπορεί να είναι ελεύθερος, αν δεν είναι κύριος του εαυτού του". Και πως να είναι κύριος του εαυτού του με όλα αυτά που συμβαίνουν; Τα λόγια του Μακρυγιάννη, ο οποίος αγωνίστηκε για την ελευθερία μας το 1821 είναι πιο επίκαιρα από ποτέ "Και λευτερωθήκαμεν από τους Τούρκους και σκλαβωθήκαμεν εις ανθρώπους κακορίζικους, όπου ήταν η ακαθαρσία της Ευρώπης".

Ωστόσο, θα κλείσω αισιόδοξα και ποιητικά αυτόν τον απολογισμό μηνών. 



Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.

Οδυσσέας Ελύτης


Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Γιορτή της Παναγίας


Δεκαπενταύγουστος. Έφτασε και φέτος η γιορτή της Παναγίας μας. Μεγάλη γιορτή. Πολλοί την αποκαλούν το Πάσχα του καλοκαιριού. Η Παναγία αδιαμφισβήτητα είναι εκείνη η μορφή στην ιστορία του ανθρώπου που το κορμί της έγινε κλίμακα και ένωσε τους ανθρώπους με τον Θεό.

Κοιτάζοντας την εικόνα της πολλές φορές νιώθω αγαλλίαση, αφού κοιτάει με τόση αγάπη και στοργή το θείο βρέφος, αλλά και απέραντη ευγνωμοσύνη γιατί είναι πάντα εκεί για όλους εμάς τους αμαρτωλούς. Οι ωραιότεροι ύμνοι έχουν γραφτεί γι' Αυτήν και Αυτή όμως με τη σειρά της είναι πάντα εκεί για όλους μας. Είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι, η δική της αγάπη είναι αυτή που κρατάει τον κόσμο μας, αλλιώς με τόσες αμαρτίες που κάνουμε καθημερινά, με τόση κακία που κλείστηκε στις καρδιές μας, με τόση σκληρότητα που φερόμαστε στους συνανθρώπους μας ήδη θα έπρεπε να πέσει φωτιά να μας κάψει. Η δική της μεσιτεία προς τον Υιό της μας σώζει. 

Το κάλλος της ψυχής της μας σκεπάζει όλους. Σαν στοργική μάνα που είναι ανοίγει τις φτερούγες της και μας προστατεύει, ακόμη και αν εμείς τη στενοχωρούμε καθημερινά. Τα θαύματά της άπειρα σε κάθε γωνιά του πλανήτη. 

Το πιο πρόσφατο είναι αυτό της κατάσβεσης της πυρκαγιάς που απειλούσε τη Μονή Χιλανδαρίου στο Άγιο Όρος. Ενώ η εθνική μετεωρολογική υπηρεσία δεν είχε προβλέψει βροχόπτωση στη περιοχή, ξαφνικά ένα σύννεφο σκέπασε τον ουρανό πάνω από τη φλεγόμενη περιοχή και η βροχή έπεφτε καταρρακτωδώς, με αποτέλεσμα η πυρκαγιά να κατασβεστεί στο σύνολο της και να αποφευχθεί ο κίνδυνος της καταστροφής. 

Προσπαθώ να σκεφτώ πόσες φορές την επικαλέστηκα. Είναι αδύνατο όμως να καταμετρηθούν. Κάθε μέρα λέω το Όνομά της και Αυτή είναι πάντα εκεί και στα δύσκολα και στα εύκολα. Ακόμη και όταν ήθελα να βρω ταίρι σε Αυτήν κατέφευγα και παρακαλούσα να φέρει στον δρόμο μου έναν καλό άνθρωπο που θα με αγαπάει αληθινά και Δόξα τω Θεώ όλα πήγαν κατ' ευχήν. Έτσι λοιπόν, πριν τρεις μέρες, στις 11 Αυγούστου, παραμονή της γιορτής Της, αρραβωνιαστήκαμε μπροστά στο εικόνισμα της Παναγίας μας, παρουσία των αγαπημένων μας προσώπων. Με αυτόν τον τρόπο, θέλαμε απλά να Την ευχαριστήσουμε, γιατί Αυτή ήταν που μας ένωσε. 

Ειλικρινά, δεν μπορώ να πω τίποτα. Δάκρυα ευτυχίας πλημμυρίζουν τα μάτια μου όταν σκέφτομαι τη βοήθεια Της κατά τη διάρκεια της ζωής μου. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να υποκλιθώ στην απέραντη καλοσύνη Της απέναντί μου.

Το Δίλεπτον της Χήρας



28/07/2012 14:00 Μετρό Αεροδρόμιο - Αιγάλεω (μπλε γραμμή). Ελάχιστοι τουρίστες, πολλοί (λάθρο)μετανάστες (Αλβανοί, Αφγανοί, Πακιστανοί), ελάχιστοι εγχώριοι ταξιδιώτες και κάποιοι ντόπιοι.

Μπαίνουν στο βαγόνι δύο αδελφάκια, μιας φυλής, το αγόρι παίζει ακορντεόν και το κορίτσι κρατάει ένα πλαστικό ποτήρι και γυρίζει από άνθρωπο σε άνθρωπο περιμένοντας να πάρει κάτι. Τα παρατηρούσα ενώ εκείνα πλησίαζαν προς το μέρος μου. Καθώς η μουσική εξακολουθούσε να ηχεί στ' αυτιά μου, εκατοντάδες σκέψεις στροβιλίζονταν στο μυαλό μου "Να δώσω κάτι;" "Τι να δώσω;" "Τα εκμεταλλεύονται κάποιοι και αυτά δεν κερδίζουν τίποτα" " Είναι κρίμα να συμβαίνει αυτό στις μέρες μας" "Μήπως ο ελληνικός λαός λίγα περνάει σήμερα;" "Ξεπουλάνε τη χώρα μας και ο Έλληνας έχει φτάσει στο σημείο να ζητιανεύει" "Λες και δεν έχουμε κουραστεί για όλα αυτά που δικαιωματικά μας ανήκουν" "Οι Έλληνες είμαστε περήφανοι και μας έκαναν να νιώθουμε άχρηστοι, μη παραγωγικοί, ανενεργοί άνθρωποι" "Εκμετάλλευση σε κάθε επίπεδο" και ξαφνικά ακούω ένα κέρμα να πέφτει και να αντηχεί μέσα στο ποτηράκι. Ένας μετανάστης ασιατικής καταγωγής έδωσε ελεημοσύνη σ' αυτά τα δύο παιδιά, με τέτοιο τρόπο που μετά βίας το αντιλήφθηκα. Κανείς άλλος δεν κατάλαβε τίποτα, όλοι ήταν απορροφημένοι στις σκέψεις τους. 

Πέρασαν και από μένα, αλλά τίποτα. Και τότε θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει πριν λίγο καιρό στην Καινή Διαθήκη στο Ευαγγέλιο του Λουκά: 

Κεφάλαιο ΚΑ΄

1 Εσήκωσε τα μάτια του και είδε τους πλουσίους να βάζουν τα δώρα τους εις το θησαυροφυλάκιον.

2 Είδε και μιαν πτωχήν χήραν να βάζει εκεί δύο λεπτά

3 και είπεν, "Αλήθεια σας λέγω, ότι η χήρα αυτή η πτωχή έβαλε περισσότερα από όλους,

4 διότι όλοι αυτοί έβαλαν από το περίσευμά τους εις τα δώρα του Θεού, ενώ αυτή από το υστέρημά της έβαλε όλα όσα είχε δια την συντήρησίν της". 

Ντράπηκα πολύ. Ένιωσα πολύ άσχημα με τον εαυτό μου γιατί ενώ τα διαβάζω, όταν έρχεται η στιγμή της πράξης παίρνω μηδέν. Ενώ θα μπορούσα να δώσω έστω 50 λεπτά δεν το έκανα, διότι σκεφτόμουν και σκεφτόμουν και σκεφτόμουν, λες και εκείνη τη στιγμή θα έλυνα το Κυπριακό. Αντίθετα, κάποιος άλλος που ίσως έχει περάσει από την ίδια θέση αντέδρασε ακαριαία και έδωσε ότι μπορούσε, από το υστέρημά του. 

Έτσι, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι μπορεί κάποιος να κάνει το θέλημα του Θεού ακόμη και αν δεν είναι Χριστιανός, ενώ άλλοι που είναι, είτε αδιαφορούν είτε σκέφτονται πολύ περισσότερο απ' όσο πρέπει...

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012

Καρμικές Σχέσεις

                                          

Δεν ξέρεις πως αλλιώς να τις αποκαλέσεις. Έρχονται όταν δεν τις περιμένεις και μένουν για πάντα είτε ως πραγματικότητα είτε ως ανάμνηση. Εδώ και 10 μήνες είμαι μέσα σε μία τέτοια σχέση. Ήρθε πράγματι όταν δεν την περίμενα και, όμως, αυτόν τον άνθρωπο τον περίμενα πάντα. Όπως λέει και ο ποιητής πολύ πριν τον συναντήσω εγώ τον περίμενα, πάντοτε τον περίμενα...

Εκείνη την πρώτη φορά που το βλέμμα μου συνάντησε το δικό του, ένιωσα ένα απίστευτο καρδιοχτύπι. Κάθε κύτταρό μου τον πόθησε και κάθε ανάσα μου μπλέχτηκε με τη δική του. Αυτή η σχέση συνδυάζει τα πάντα. Πάθος, ένταση, έρωτα και πραγματική αγάπη. Έλκει την ψυχή μου. Όπου και αν είναι, είναι μαζί μου και όπου και αν είμαι, είμαι μαζί του. Είμαστε αχώριστοι. 

Μέσα σε 10 μήνες ζήσαμε πολλά και ακόμη ζούμε δηλαδή. Η έννοια της απολυτότητας και της δημιουργίας πήραν σάρκα και οστά. Βλέπεις τον Θεό στα μάτια του άλλου και απλά δεν σκέφτεσαι τίποτα. Θέλεις μόνο να δίνεσαι και να προσφέρεις ότι ομορφότερο έχεις στην ψυχή σου. Αντιλαμβάνεσαι ότι είναι υπέροχο να ανακαλύπτεις έναν άλλο άνθρωπο. Είναι απλά μαγικό να σου δίνεται αυτή η δυνατότητα. Να ενώνονται τα κορμιά και οι ψυχές και ξαφνικά βλέπεις το νόημα της ύπαρξης στα μάτια ενός άλλου. Δεν είναι ο σκοπός της ζωής μας τα χρήματα και η δόξα, αλλά να βρεις τον άνθρωπό σου, το άλλο σου μισό και μαζί να βρείτε τον Θεό. Πάντα αυτό ήθελα και αυτό παρακαλούσα και να που τώρα το ζω. Ήρθε η στιγμή να ζήσω και εγώ το δικό μου παραμύθι και είμαι πολύ ευτυχισμένη γι' αυτό.

Πριν λίγες μέρες συνάντησα για πρώτη φορά τους γονείς του και ένιωσα μια απίστευτη μαγεία. Με πλημμύρισαν συναισθήματα που δεν έχω νιώσει για άλλον άνθρωπο πέρα από τους δικούς μου ανθρώπους. Κοιτώντας τους γονείς του στα μάτια τον έβλεπα μωρό, παιδί, έφηβο, να μεγαλώνει και να αντριεύει, τον είδα ώριμο και ηλικιωμένο. Αυτοί οι δύο άνθρωποι τον έφεραν στη ζωή. Δημιούργησαν αυτόν που αγαπώ και νοιάζομαι. Τον ανάθρεψαν και τον γαλούχησαν με τέτοιο τρόπο που η ψυχή μου υποτάχθηκε αβίαστα μπροστά στο μεγαλείο της δικής του ψυχής. Κοιτώντας τους στα μάτια ένιωσα μια απίστευτη ευγνωμοσύνη που λέξεις δεν υπάρχουν για να σχηματίσουν φράση ολόκληρη. Μόνο μια αγκαλιά και ένα φιλί αρκεί για να δείξεις αυτό που αισθάνθηκες. Τους ένιωσα σαν δικούς μου ανθρώπους, αν και τους είδα για πρώτη φορά και όμως είναι δικοί μου άνθρωποι γιατί αυτοί μου χάρισαν το ταίρι μου. Με συγκίνησαν, δεν μπορώ να το κρύψω. 

Στα μάτια τους είδα την καλοσύνη και στα μάτια του καλού μου είδα την ευτυχία. Τι άλλο να θελήσω; Μάλλον, Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Α!!! 

Αγάπη μου, σου αφιερώνω το παρακάτω ποίημα γιατί με εκφράζει απόλυτα...


Πολύ πριν σε συναντήσω, εγώ σε περίμενα.
Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα,
έσκυβε και με ρωτούσε, «Τι έχεις αγόρι;»
Εγώ δεν μίλαγα, μονάχα έβλεπα πίσω απ’ τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από ‘σένα.
Κι όταν έπαιρνα το παιδικό κοντύλι,
ήταν για να μάθω να σου γράφω τραγούδια,
όταν κοίταγα στο τζάμι τη βροχή,
ήταν που αργούσες ακόμα,
κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου και άνοιγα,
δεν ήταν κανείς, κάπου όμως μες στον κόσμο
ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά
-Θυμάσαι;-
Μου άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά
σαν να με γνώριζες χρόνια.
Μα και βέβαια με γνώριζες.
Γιατί πολύ πριν μπεις μες στη ζωή μου
είχες ζήσει μες στα όνειρά μου Αγαπημένε μου!
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή!

Σ' αγαπώ και θα είμαι πάντα δίπλα σου...