Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

Χαρούμενα Γενέθλια!!!


Σαν σήμερα πριν κάποια χρόνια γεννήθηκε ο πατέρας μου, ο οποίος έμελλε να φέρει στον κόσμο εμένα...

Είμαι περήφανη για τον πατέρα μου, διότι ξεκίνησε μόνος του και ότι κατάφερε στη ζωή του το έκανε με τις δικές του δυνάμεις. Ας μην ξεχνάμε και ας μην υποτιμούμε όμως την αγάπη και υποστήριξη της μητέρας μου στις αποφάσεις του...

Τον θαυμάζω και τον αγαπώ γι' αυτό που είναι, για τις συμβουλές που μου δίνει (πάντα πέφτει μέσα...), που μου σπάει τα νεύρα κάποιες φορές, που μαλώνουμε και μου κάνει πείσματα, που είναι παραπονιάρης, που είναι τρυφερός και συνάμα αυστηρός. Τον θαυμάζω και τον αγαπώ για την καλοσύνη του και την απέραντη υπομονή του στα λάθη μου. Τον θαυμάζω και τον αγαπώ για τον ασύλληπτο, δημιουργικό, πρωτοποριακό, σύνθετο και παράξενο τρόπο που λειτουργεί το μυαλό του. Τον θαυμάζω και τον αγαπώ για την αμεσότητα και την ετοιμολογία του. Τον θαυμάζω και τον αγαπώ γιατί πάντα βρίσκει χρόνο να κάνουμε απίστευτες συζητήσεις...

Σήμερα τον πρωί τον πήρα τηλέφωνο για να του ευχηθώ και σκεφτόμουν το πόσο σημαντικό είναι να έχεις δίπλα σου τους γονείς σου, αυτούς που σ' έφεραν στον κόσμο και είναι πάντα εκεί να σε στηρίζουν στα δύσκολα και να σε επιβραβεύουν στις επιτυχίες...Συνήθως, δεν το καταλαβαίνουμε και υποτιμούμε τη σχέση με τους γονείς μας, τους θεωρούμε δεδομένους. Δεν είναι όμως έτσι...Πρέπει πάντα να τους δείχνουμε την αγάπη και τη στοργή μας. Να μην απαιτούμε μόνο να μας δίνουν, πρέπει να τους δίνουμε και εμείς...Μ' αρέσει να τους κάνω ευτυχισμένους και περήφανους. Θέλω να τους βλέπω χαμογελαστούς.

Χαίρομαι που έχω τους συγκεκριμένους γονείς...Δεν θα τους άλλαζα με τίποτα στον κόσμο, ακόμη και με το πολυτιμότερο αγαθό που μπορεί να υπάρχει σ' αυτόν τον πλανήτη, γιατί πιστεύω ότι η σχέση που χτίσαμε και διατηρούμε τόσα χρόνια είναι ανεκτίμητης αξίας...

Να είσαι πάντα δίπλα μου και να με προστατεύεις...Σ' αγαπώ πολύ!!!

Χρόνια Πολλά μπαμπά...

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

Ταξίδι στ' αστέρια...


Πάντα εντυπωσιαζόμουν από το άγνωστο και ολίγον τι το μεταφυσικό. Με έλκυε, όπως το φως έλκει τα κουνουπάκια τις καλοκαιρινές νύχτες που καθόμαστε στο μπαλκονάκι μας. Ήθελα να μαθαίνω, ακόμη θέλω...Όταν ήμουν μικρότερη ήθελα να γίνω αστροναύτης, σπάνιο για κοριτσάκι, εεεεεε; Και όμως, είναι αλήθεια...Ίσως να φταίει η μεγάλη φαντασία, ίσως η ονειροπόληση, ίσως ο ρομαντισμός...Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάθε μέρα που περνάει θέλω να μαθαίνω κάτι καινούργιο. Αν περάσει μία μέρα χωρίς αυτό το στοιχείο, νομίζω ότι πέρασε, έφυγε, χωρίς να μ' ακουμπήσει.

Στην εφηβεία μου άρχισα να διαβάζω την Καινή Διαθήκη, μέσα από εκεί ήθελα να βρω τον Θεό, να τον αναγνωρίσω και να έρθω σε επαφή μαζί του, να κατανοήσω τον κόσμο γύρω μου, να βρω απαντήσεις...Αυτό ήταν κάτι που πραγματικά με βοήθησε πολύ και ακόμη με βοηθάει.

Χρόνια αργότερα, μου ήρθε η αναλαμπή...Μπορεί αστροναύτης να μην έγινα, όμως ήξερα έναν τρόπο να ασχοληθώ ερασιτεχνικά με κάτι που αγαπώ πολύ...Τα αστέρια. Έτσι λοιπόν, άρχισα να μελετώ τους πλανήτες, τη φύση τους, την κίνησή τους, τα πάντα γι' αυτούς...Η αστρονομία σε συνδυασμό με την αστρολογία με βοήθησε σ' αυτό. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου.

Τελικά, η αστρολογία δεν έχει καμία σχέση με αυτό που περιγράφουν ορισμένοι ασυνείδητοι που απλά προσπαθούν να κερδοσκοπήσουν εις βάρος των ανθρώπων που έχουν ανάγκη να ακούσουν κάτι θετικό.

Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να αντιλαμβάνεσαι τι συμβαίνει γύρω σου, να συντονίζεσαι με το περιβάλλον που σε περιτριγυρίζει και να αποκτάς αυτογνωσία. Ο Θεός μέσα από τα δημιουργήματά του μας δίνει μηνύματα, άσχετα εαν εμείς δεν μπορούμε να τα αποκρυπτογραφήσουμε...

Είναι ωραία να μπορείς να ταξιδεύεις στ' αστέρια, να βρίσκεσαι ανάμεσά τους, έστω και με τη σκέψη σου...

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Κάτι να θυμάμαι και κάποιον ν' αγαπώ...


Ο αγαπημένος μου λάμπει και ροδίζει,
διαλεχτός στους μύριους
το κεφάλι του είναι λαγαρό χρυσάφι
βάγια οι βόστρυχοί του
μαύροι σαν κοράκι.

Τα μάτια του είναι περιστέρια
και νερά στ' αυλάκια,
λούζονται στο γάλα
κάθουνται στις γούρνες.

Τα μάγουλά του είναι βραγιές μυριστικά,
θήκες αρωμάτων
τα χείλια του είναι κρίνα
και σταλάζουν σμύρνα
τα χέρια του είναι μάλαμα βραχιόλια
χρυσόλιθους γεμάτα
είναι φίλντισι η κοιλιά του
με ψηφιά ζαφείρια
τα πόδια του είναι μαρμαροκολώνες
με χρυσά θεμέλια.

Η όψη του είναι σαν το Λίβανο,
διαλεχτή σαν τον κέδρο
τα λόγια του είναι γλυκασμός
κι ολόκληρος είναι επιθυμία.


(Απόσπασμα - Άσμα Ασμάτων)

Δύο Μάνες Ένα Βρέφος



Ο Σολομών, βασιλιάς του Ισραήλ, ήταν γιος του Δαβίδ και κυβέρνησε για σαράντα χρόνια, από το 971 έως το 931 π.Χ. αναλαμβάνοντας το θρόνο στην ηλικία περίπου των είκοσι χρόνων. Διακρίθηκε όχι στα πεδία των μαχών, αλλά στο πεδίο της σκέψης, του σχεδιασμού, των διαπραγματεύσεων και της οργάνωσης.

Κατά την παράδοση, ο Σολομών είδε στον ύπνο του τον Θεό, ο οποίος τον ρώτησε τι θα προτιμούσε να του χαρίσει, δόξα, πλούτη ή σοφία; Και ο Σολομών εκ των τριών διάλεξε τη Σοφία και γι' αυτό ο Θεός ευχαριστημένος από την επιλογή του, του χάρισε και τα τρία, πλούτη από το εμπόριο, δόξα από τους λαούς της εποχής του, αλλά και σοφία για να διοικήσει το λαό του.

Βασιλείς Α 4:29-30, 34

"Και ο Θεός έδωσε στον Σολομώντα σοφία και υπερβολικά πολλή φρόνηση, και έκταση πνεύματος, σαν την άμμο που είναι στην άκρη της θάλασσας. Και η σοφία του Σολομώντα ξεπέρασε την σοφία όλων των κατοίκων της ανατολής, και ολόκληρη την σοφία της Αιγύπτου.....Και έρχονταν από όλους τους λαούς, για να ακούσουν την σοφία του Σολομώντα, από όλα τα βασιλεία της γης, όσοι άκουγαν την σοφία του".

Ένα από τα δείγματα της σοφίας του είναι η λύση που έδωσε σε μια δίκη δύο γυναικών, που διεκδικούσαν το ίδιο παιδί. Η κρίση του Σολομώντα ήταν να δώσει διαταγή να τεμαχίσουν στη μέση το μωρό και να πάρει η καθεμιά από ένα κομμάτι. Τότε, η μία από τις δύο φοβήθηκε τόσο πολύ για τη ζωή του παιδιού της, ώστε προτίμησε να το δώσει στην άλλη, αρκεί να μην το σκότωναν. Έτσι ο Σολομώντας κατάλαβε ότι αυτή ήταν η πραγματική μητέρα και της έδωσε το παιδί της.
Η σοφία (η δυνατότητα να κρίνεις και να ενεργείς σύμφωνα με τις οδηγίες του Θεού) είναι το πολυτιμότερο πράγμα. Η σοφία και η δικαιοσύνη πηγαίνουν μαζί. Είναι καλό να είναι κανείς σοφός και είναι σοφό να είναι κανείς καλός.

Υπάρχουν δύο στάδια στη διαδικασία απόκτησης σοφίας.
  • Στο πρώτο στάδιο πρέπει να δούμε πως η γνώση (απόκτηση πληροφοριών) και η παιδεία (την ερμηνεία αυτής της πληροφορίας) πρέπει να αποκτηθούν. Γι' αυτό, χρειάζεται μια δεκτική, ανοιχτή καρδιά, όπως αυτή ενός παιδιού.
  • Στο δεύτερο στάδιο θα πρέπει να δούμε πως μπορούμε να ενεργούμε με σοφία, γιατί η σοφία δεν είναι ούτε πληροφορία (γνώση) αλλά ούτε και επεξήγηση (ερμηνεία).

Η σοφία είναι η σωστή πράξη, η σωστή εφαρμογή αυτών που έχουμε ήδη λάβει. Η σοφία είναι επίσης φανερή όχι μόνο στην επιλογή της σωστής πράξης αλλά και στον τρόπο εφαρμογής της. Η σοφία ενεργεί χωρίς υπερηφάνεια, με δικαιοσύνη, ευαισθησία και διακριτικότητα.

2010...Τόσους αιώνες μετά, ζώντας σε μία "πολιτισμένη" πλέον κοινωνία συνέβη το ίδιο περιστατικό. Δύο μάνες διεκδικούν το ίδιο μωρό. Στη θέση του Σολομώντα, μια γυναίκα αυτή τη φορά λειτούργησε με την ίδια σοφία, απονέμοντας δικαιοσύνη και χαρίζοντας πίσω στην πραγματική μητέρα το μωράκι της. Τα χαρίσματά της είναι οξύνοια πνεύματος, παρατηρητικότητα, αγάπη για τον συνάνθρωπο και μεγαλύτερο όλων η Σοφία. Χάρη σ' αυτή τη γυναίκα το μωράκι δεν θα αποχωριστεί από την πραγματική μαμά του.

Παρακολουθώντας σήμερα την πρωινή εκπομπή ενός μεγάλου καναλιού που είχαν τη συνέντευξη της γειτόνισσας έπεσα από τα σύννεφα όταν ο δημοσιογράφος τη ρώτησε τι θα απαντούσε σε όλους αυτούς που την κατηγορούν ότι "κάρφωσε" τη γυναίκα που έκλεψε το μωρό μιας άλλης. Αυτή η γυναίκα, λοιπόν, απάντησε με πολλή αξιοπρέπεια λέγοντας ότι έκανε το σωστό, ότι ενήργησε ως μάνα και ότι δεν ήθελε να χάσει η πραγματική μητέρα το παιδί της.

Επομένως, η συγκεκριμένη γυναίκα λειτούργησε με πνεύμα σοφίας. Τι ωραίο παράδειγμα. Πόσο ενθαρρυντικό είναι να ξέρεις ότι υπάρχουν δίπλα μας τόσο γλυκείς άνθρωποι με υψηλά ιδανικά, οι οποίοι νοιάζονται γνήσια για τον συνάνθρωπό τους. Μακάρι όλοι να ακολουθούσαν το παράδειγμα αυτής της γυναίκας. Το μόνο που έχω να πω είναι ΕΥΓΕ.

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

9 Σφαίρες - Τυχαίο ή Μοιραίο Γεγονός;




Αφαίρεσαν τη ζωή από έναν άνθρωπο 25 χρονών. Ούτε μία ούτε δύο, εννέα σφαίρες από εννιάρι όπλο στις 16/02 (1+6+2 = 9), πατέρας ενός βρέφους 18 μηνών (1+8 = 9). Τι σύμπτωση και αυτή...

Ο αριθμός 9, δηλώνει την παθητική και πάσχουσα αρχή, το θηλυκό και το αρσενικό στοιχείο, την ύλη, την αδράνεια, το σκοτάδι, τη Νύχτα. Το 9 θεωρείται ο Αριθμός των Αριθμών. Με οποιοδήποτε ακέραιο και αν πολλαπλασιάσετε το 9 σας δίνει πάντα 9. Κανείς άλλος αριθμός δεν παρουσιάζει κάτι παρόμοιο. Πρόκειται περί Νομοτέλειας. Στο χάος παρουσιάζεται σαν παράξενος ελκυστής, δηλαδή ουροβόρος όφις. Με το 9 ολοκληρώνεται η σειρά των αριθμών. Αποτελεί την ολοκλήρωση ενός κύκλου. Το 9 σημαίνει τη γνώση, την εκπαίδευση, την κατανόηση της επιστήμης ή της θρησκείας. Συμβολίζει τον ιδεαλισμό και την επιδίωξη της τελειότητας. Είναι ένα αποκορύφωμα, ένα τέλος. Ο αριθμός 9 στην αριθμοσοφία είναι το νούμερο του Θεού. Γενικά, κάθε εννέα χρόνια αλλάζει ένας κύκλος πραγμάτων και εισερχόμαστε σε ένα νέο. Η γλωσσολογική του ανάλυση, εν-νέα..Στα μαθηματικά, η ρίζα του 9 είναι το 3. Γιατί αν το 9 είναι ο αριθμός του Θεού, το 3 συμβολίζει την Αγία Τριάδα (Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα). Επίσης, το 3 είναι ίσο με τις 3 Μοίρες, τα υπό Θεόν γεγραμμένα...

Από τα εννέα θανάσιμα τραύματα του θύματος, τα πέντε είναι διαμπερή και τα τέσσερα τυφλά. Κατά τον κ. Δημητρακόπουλο, ο οποίος είναι ο δικηγόρος της οικογένειας του θύματος, όλες οι σφαίρες ρίχτηκαν από τα όπλα των αστυνομικών. Ο δικηγόρος της οικογένειας του θύματος, όμως, το προχώρησε ακόμα περισσότερο αφήνοντας να εννοηθεί ότι υπάρχει βάσιμη πιθανότητα να έγινε κάποιο λάθος και να θεωρήθηκε από τους αστυνομικούς το ανύποπτο θύμα, λόγω του σωματότυπού του, ως ένας από τους καταζητούμενους και καταδιωκόμενους ληστές.

Ωστόσο, αυτό που μπορεί να παρατηρήσει κάποιος είναι το γεγονός ότι η ανθρώπινη ζωή σήμερα δεν κοστίζει τίποτα. Σε πέρασα για άλλον, για τον ληστή και σε σκότωσα. Είναι δικαιολογία αυτή; Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι ακόμη και αυτοί οι αδίστακτοι και στιγνοί εγκληματίες δεν τόλμησαν να σκοτώσουν κανέναν αθώο πολίτη και αυτοί που κανονικά θα έπρεπε να μας προστατεύουν από τους επικίνδυνους εγκληματίες πυροβολούν ανεξέλεγκτα. Ένας άθωος άνθρωπος νεκρός, ένα συμβάν τραγικό, καμία δικαιολογία. Η ιστορία Γρηγορόπουλου επαναλαμβάνεται.

Έχω και μία απορία. Αν σκότωναν κάποιον από τους ληστές θα ήταν υπερήφανοι;

Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει πια καμία σημασία. Σε σκοτώνω για 5 €, σε σκοτώνω επειδη σε πέρασα για άλλον, σε σκοτώνω επειδή με απάτησες, σε σκοτώνω επειδή με έβρισες, σε σκοτώνω επειδή είχα την υποψία ότι θα με σκότωνες πρώτος εσύ. Πόσο εύκολο τελικά είναι να αφαιρέσεις μια ζωή...Ποιος μας δίνει αυτό το δικαίωμα; Όλα έχουν ισοπεδωθεί...Δεν υπάρχουν ούτε δικαιώματα ούτε υποχρεώσεις. Έκαστος κάνει ότι θέλει...

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

Happy Valentine's Day...



Μέρα ιδιαίτερη η σημερινή. Για τους περισσότερους ανθρώπους, θέλω να πιστεύω, πως είναι ευχάριστη. Εντάξει, θα υπάρχουν και μερικοί μόνοι που αισθάνονται κάπως περίεργα. Όπως και να 'χει, είναι μια μέρα γιορτινή.

Από καιρό τα καταστήματα στολίστηκαν, έβαλαν τα γιορτινά τους, φτιάχνοντας τη διάθεσή μας. Ακόμη και σχέση να μην έχεις, τα αρκουδάκια, το κόκκινο χρώμα σε συνδυασμό με το λευκό, τα υπέροχα λουλούδια, οι καρδούλες, σε κάνουν να αισθάνεσαι μοναδικά...

Κάποιοι πιστεύουν στον Άγιο Βαλεντίνο, κάποιοι άλλοι τον σνομπάρουν...Είναι, λένε, ξενόφερτος...Λες και οι Άγιοι έχουν ιθαγένεια...Αυτός είναι έλληνας, αυτός ιταλός και εκείνος ισραηλίτης. Αν είναι δυνατόν...

Το θέμα είναι να παίρνουμε και να δίνουμε αγάπη. Μέσα στην "άγρια" καθημερινότητά μας και στους φρενήρεις ρυθμούς που ζούμε υπάρχει μία μέρα να μας θυμίζει αυτό ακριβώς...την ΑΓΑΠΗ. Το ωραιότερο συναίσθημα.

Ο Απόστολος Παύλος έλεγε: "Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν καυχιέται, δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει. Τρία πράγματα μας απομένουν: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Πιο μεγάλη όμως είναι η ΑΓΑΠΗ".

Η αγάπη είναι το δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Ο Θεός φανερώνει την αγάπη του, στέλνοντας στον κόσμο τον Ιησού Χριστό, ώστε να μας διδάξει να αγαπάμε με ένα τρόπο μοναδικό. Μας δίδαξε την ανιδιοτελή αγάπη. Μια αγάπη που δύσκολα τη βρίσκεις σήμερα.

Επομένως, ας ρουφήξουμε όλη τη θετική ενέργεια που φέρει αυτή η μέρα...Ας δράξουμε την ευκαιρία να δούμε τον συνάνθρωπό μας με αγάπη, διώχνοντας από πάνω μας όλα τα αρνητικά συναισθήματα.

Υπό αυτή την έννοια....Χρόνια Πολλά σε όλους...

"Η αγάπη είναι ποίηση των αισθήσεων. Είναι το κλειδί σε ό,τι μεγάλο υπάρχει στο πεπρωμένο μας. Είναι το απόλυτο ή το τίποτα".

Onore De Balzac (1799 - 1850).

Ο Έρωτας στην Αρχαία Ελληνική Ποίηση



Έρως ποτ’ εν ρόδοισι κοιμωμένην μέλιτταν ουκ είδεν, αλλ’ ετρώθη.
Τόν δάκτυλον παταχθείς τάς χειρός ωλόλυξε, δραμών δέ καί πετασθείς
πρός τήν καλήν Κυθήρην
«όλωλα, μήτερ», είπεν, «όλωλα καποθνήσκω. 'Όφις μ’ έτυψε μικρός πτερωτός, όν καλούσιν μέλιτταν οι γεωργοί».
Ά δ’ είπεν:
«Ει τό κέντρον πονείς τό τάς μελίττας, πόσον δοκείς πονούσιν,Έρως, όσους σύ βάλλεις;»


Μετάφραση:

Ο έρωτας που κάποτε στα ρόδα είχε πάει, μια μέλισσα δεν πρόσεξε κι εκείνη τον τσιμπάει.
Το δάχτυλό του πόνεσε, οδύρεται και κλαίει
στη μάνα του Κυθέρεια πετάει και της λέει:
«Μανούλα μου, πάει, χάνομαι, με τσίμπησε, φίδι μικρό και φτερωτό, οι γεωργοί το αποκαλούν μελισσούλα».
Κι εκείνη του ‘πε:
«Αν το κεντρί της μέλισσας πονάει, τότε το βέλος σου πόσο πόνο δίνει, Έρωτα, σε όσους εσύ το ρίχνεις;…»

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

Ο Θεός Έρωτας


Υπάρχουν πολλοί μύθοι γύρω από τον Έρωτα, ο επικρατέστερος όμως υποστηρίζει ότι ο Ερωτας γεννήθηκε από τη συνεύρεση της Αφροδίτης με τον Άρη ένα ωραίο βράδυ του καλοκαιριού. Ως γνήσιος γιος της θεάς της ομορφιάς, ο Έρως έγινε ο θεός του πόθου, του έρωτα και της σεξουαλικής δραστηριότητας.

Σύμφωνα με όλους τους μύθους ο Ερωτας ήταν πανέμορφος, αλλά και μόνιμη πηγή μπελάδων τόσο για τους θεούς όσο και τους θνητούς. Αδερφός του Έρωτα ήταν ο Άντερος, ενώ στενοί του συνεργάτες ήταν ο Πόθος και ο Ήμερος.

Ο Έρωτας εμφανιζόταν σε πολλές αναπαραστάσεις, κυρίως με τη μορφή που τον παρουσίασαν αργότερα και οι Ρωμαίοι, ως φτερωτό μωρό με βέλη στα χέρια. Σύμφωνα πάλι με το μύθο, ο Έρως έχει δυο ειδών βέλη: τα χρυσά με φτερά περιστεριών και άλλα με φτερά κουκουβάγιας.

Τα βέλη με τα φτερά των περιστεριών είναι αυτά που έριχνε στις καρδιές των θνητών και αθανάτων, ώστε να διεγείρει τα ερωτικά συναισθήματα.

Έρωτας και Ψυχή


Σύμφωνα με τον Απουλήιο, ένα ρωμαίο ποιητή, υπάρχει ένας μύθος, ο οποίος μιλάει για την κόρη ενός βασιλιά, την Ψυχή. Η Ψυχή ήταν τόσο όμορφη, ώστε οι άνθρωποι άρχισαν να τη θαυμάζουν και να τη λατρεύουν, λησμονώντας ακόμη και την Αφροδίτη. Έτσι λοιπόν, η Αφροδίτη βλέποντας τα ιερά της να ερημώνονται, ζήτησε από το γιο της, τον Έρωτα, να τιμωρήσει αυτήν τη θνητή, κάνοντάς την να ερωτευτεί τον πιο αποκρουστικό άντρα του κόσμου.

Πράγματι, ο Έρωτας πήγε στην κάμαρα της κόρης, ο οποίος εκτός από τα θανάσιμα βέλη του, είχε μαζί του και δύο κεχριμπαρένια δοχεία – το ένα με το πικρό νερό της λύπης και το άλλο με το γλυκό νερό της χαράς. Όταν, λοιπόν, η Ψυχή κοιμόταν, εκείνος έσταξε στα χείλη της μερικές σταγόνες πικρό νερό, όμως, η ομορφιά της άρχισε να τον αιχμαλωτίζει. Ίσα που την άγγιξε με την άκρη του βέλους του. Εκείνη ξύπνησε, όμως δεν μπορούσε να τον δει. Από την άλλη, εκείνος είδε τα μάτια της και μαγεμένος από εκείνο το βλέμμα έστρεψε κατά λάθος το ίδιο του το βέλος στον εαυτό του. Έχοντας πέσει θύμα της δύναμής του, ο Έρωτας ράντισε με το γλυκό νερό τα μαλλιά της Ψυχής, θέλοντας να επανορθώσει το κακό που της είχε κάνει.

Καθώς περνούσε ο καιρός, η Ψυχή εξακολουθούσε να προκαλεί το θαυμασμό και τη λατρεία των ανθρώπων. Όμως, κανείς δεν την ερωτεύτηκε, κανείς δεν ζήτησε να την παντρευτεί. Απελπισμένοι οι γονείς της πήγανε στο Μαντείο των Δελφών και ο Απόλλωνας, δασκαλεμένος από τον Έρωτα, έδωσε τον τρομερό χρησμό του: «η Ψυχή δεν προορίζεται για γυναίκα κανενός θνητού. Ο άντρας της την περιμένει στην κορυφή ενός βουνού και είναι ένα αποκρουστικό τέρας, που κανείς, ούτε θνητός ούτε αθάνατος, δεν μπορεί να του αντισταθεί».

Ο χρησμός προκάλεσε θλίψη, όμως ποιος θα μπορούσε να αγνοήσει τα λόγια του θεού; Ο γάμος ετοιμάστηκε μέσα σε ατμόσφαιρα πένθιμη, όλος ο λαός συνόδεψε με θρήνους τη νύφη στην κορυφή του βουνού και την άφησε εκεί μόνη της. Κι ενώ εκείνη περίμενε κλαίγοντας την εκπλήρωση του χρησμού, ο Ζέφυρος τη σήκωσε απαλά από τη γη και την έφερε σε μια ανθισμένη κοιλάδα. Η κόρη αποκοιμήθηκε αποκαμωμένη κι όταν ξύπνησε, περπάτησε τριγύρω και είδε μπροστά της ένα λαμπρό παλάτι, που φαινόταν πως δεν το είχαν φτιάξει χέρια θνητού. Γοητευμένη, μπήκε στις εξαίσιες αίθουσες κι άκουσε μια φωνή να της λέει πως ό,τι έβλεπε ήταν δικό της και πως αυτό θα ήταν το σπίτι της από δω και πέρα.

Αργά τη νύχτα, έφτασε και ο κύριος του παλατιού. Η Ψυχή δεν μπορούσε να τον δει, όμως, καθώς έγειρε δίπλα της κι άρχισε να της μιλάει τρυφερά, όλοι της οι φόβοι εξαφανίστηκαν. Ήξερε πως ο άντρας της δεν μπορεί να ήταν ένα αποκρουστικό τέρας, αλλά εκείνος που χρόνια περίμενε και ονειρευόταν.

Δεν πέρασε καιρός και η Ψυχή άρχισε να νιώθει νοσταλγία για την οικογένειά της. Ζήτησε, λοιπόν, από τον άντρα της να της επιτρέψει να δεχτεί τις δυο της αδελφές και να τους δείξει πόσο ευτυχισμένα ζούσε. Εκείνος προσπάθησε να την αποτρέψει, προειδοποιώντας την για τις συμφορές που θα ακολουθούσαν. Όμως δεν μπόρεσε ν’ αντισταθεί για πολύ στα δάκρυα και στις ικεσίες της και τελικά υπέκυψε, αφού προηγουμένως την έβαλε να του υποσχεθεί πως, ό,τι κι αν γινόταν, δεν θα επιχειρούσε ποτέ να τον δει.

Έτσι, την άλλη μέρα, ο Ζέφυρος μετέφερε στο παλάτι τις δύο αδελφές της Ψυχής. Η αρχική τους χαρά για την ευτυχία της δεν άργησε να μετατραπεί σε ζήλια κι όταν την κατάφεραν να τους πει ότι δεν είχε δει ποτέ τον άντρα της, βρήκαν τον τρόπο να καταστρέψουν αυτήν την ευτυχία. Της υπενθύμισαν τον χρησμό και την έπεισαν ότι το αποκρουστικό τέρας που μοιραζόταν τις νύχτες το κρεβάτι της δεν θ’ αργούσε να την σκοτώσει: «Καλύτερα, λοιπόν, να τον σκοτώσεις πρώτη εσύ. Πάρε αυτό το μαχαίρι, και όταν αποκοιμηθεί, κάρφωσέ το στην καρδιά του».

Έφυγαν, αφήνοντάς την να παλεύει με τους αναγεννημένους φόβους της και με την αίσθηση ότι δεν μπορεί να ήταν αληθινά τα λόγια τους. Ξεχνώντας τις προειδοποιήσεις του και τις υποσχέσεις της, τον περίμενε ν’ αποκοιμηθεί κι ύστερα πήρε ένα λυχνάρι και το μαχαίρι και έσκυψε από πάνω του, αποφασισμένη να τον σκοτώσει, αν η μορφή του ήταν τερατώδης. Αλλά, αντί για το αποκρουστικό τέρας, είδε τον ομορφότερο από τους θεούς. Το μαχαίρι της έπεσε από τα χέρια και καθώς έγειρε για να τον δει καλύτερα, μια σταγόνα καυτό λάδι από το λυχνάρι έπεσε στον ώμο του. Άνοιξε τα μάτια του, την κοίταξε και χωρίς να πει λέξη πέταξε έξω από το παράθυρο. Εκείνη προσπάθησε να τον ακολουθήσει, αλλά έπεσε στο χώμα. Εκεί πεσμένη τον άκουσε να της λέει: «Έτσι, λοιπόν, ανταποδίδεις την αγάπη μου; Πήγαινε στις αδελφές σου, αφού προτίμησες τις συμβουλές τους από μένα. Η μοναδική σου τιμωρία είναι ότι ποτέ πια δεν θα με ξαναδείς: η αγάπη δεν μπορεί να ζήσει με την καχυποψία». Κι έφυγε.

Κανένας θρήνος, κανένας λόγος μετάνοιας, καμιά ικεσία δεν μπόρεσαν να τον λυγίσουν. Το παλάτι και η ανθισμένη κοιλάδα εξαφανίστηκαν σαν μην είχαν ποτέ υπάρξει και η Ψυχή απόμεινε μόνη της σ’ έναν ερημωμένο τόπο.

Τον είχε προδώσει. Τα είχε χάσει όλα. Έπρεπε να τιμωρηθεί, αλλά όχι έτσι, όχι με μια ζωή χωρίς τον Έρωτα. Αποφάσισε να γυρίσει όλον τον κόσμο, αναζητώντας τον. Περπατούσε μέρες και νύχτες, χωρίς τροφή και νερό, τα ρούχα της κουρελιάστηκαν, το σώμα της γέμισε πληγές, αλλά δεν την ένοιαζε. Ήθελε μόνο να τον βρει, να του ζητήσει να τη συγχωρέσει, κι αν εκείνος δεν μπορούσε, να της χάριζε τουλάχιστον τον θάνατο. Κάποτε έφτασε σ’ έναν ναό και σκέφτηκε ότι ίσως εκεί να έβρισκε τον αγαπημένο της. Ο ναός ήταν αφιερωμένος στη θεά Δήμητρα, που συγκινήθηκε από τις προσευχές της δύστυχης κοπέλας και τη συμβούλεψε να πάει στην Αφροδίτη, να υποταχτεί στο θέλημά της και να της ζητήσει συγχώρεση.

Γεμάτη αμφιβολίες για το αν θα μπορούσε να εξευμενίσει την τρομερή θεά, η Ψυχή ακολούθησε τη συμβουλή. Η Αφροδίτη τη δέχτηκε αλλά η όψη της δεν προμήνυε τίποτα καλό. Της μίλησε με περιφρόνηση και της είπε πως αν θέλει να κερδίσει τον Έρωτα, θα πρέπει να περάσει αρκετές δοκιμασίες. Ύστερα την οδήγησε στον αποθήκη, της έδειξε ένα τεράστιο σωρό από μικρούς σπόρους και τη διέταξε να τους έχει ξεχωρίσει μέχρι το βράδι. Όταν έμεινε μόνη, η Ψυχή άρχισε να θρηνεί με τέτοια απόγνωση, ώστε τα μυρμήγκια τη λυπήθηκαν και μαζεύτηκαν κατά εκατοντάδες γύρω από τους σπόρους. Πριν βραδιάσει, η διαταγή της Αφροδίτης είχε εκτελεστεί.

Η δεύτερη δοκιμασία δεν ήταν λιγότερο δύσκολη. Η θεά έδειξε στην Ψυχή τις όχθες ενός ποταμού όπου έβοσκαν χρυσόμαλλα πρόβατα και διέταξε να της φέρει λίγο από το πολύτιμο μαλλί τους. Καθώς η κοπέλα πλησίαζε στον ποταμό, άκουσε τα καλάμια να της ψιθυρίζουν πως, αν περίμενε να έρθουν τα πρόβατα να πιουν νερό, θα μπορούσε έπειτα να μαζέψει το μαλλί που θ’ απέμενε στα κλαδιά των γύρω θάμνων.

Αλλά το χρυσό μαλλί δεν ήταν αρκετό για να κατευνάσει τη μανία της Αφροδίτης. Έδωσε, λοιπόν, στην Ψυχή ένα άδειο κουτί και τη διέταξε να πάει στον Άδη, να παρουσιαστεί στην Περσεφόνη και να της πει: «Η κυρά μου, η Αφροδίτη, σε παρακαλεί να της στείλεις λίγη από την ομορφιά σου, επειδή φροντίζοντας τον πληγωμένο γιο της έχασε ένα μέρος από τη δική της».

Σίγουρη πια για τη μοίρα της, η Ψυχή κίνησε για τον κόσμο του Ερέβους. Και πάλι, μια φωνή την καθοδήγησε πώς θα βρει το δρόμο για το βασίλειο του Πλούτωνα, πώς θα αποφύγει τους κινδύνους και πώς θα περάσει με ασφάλεια από τον Κέρβερο. Επίσης, τη συμβούλεψε να μην ανοίξει για κανένα λόγο το κουτί που θα της έδινε η Περσεφόνη.

Η αρχόντισσα του Κάτω Κόσμου δεν αρνήθηκε το αίτημα της Αφροδίτης κι έτσι η Ψυχή ολοκλήρωσε κι αυτή τη δοκιμασία. Αλλά, καθώς επέστρεφε, ξέχασε την τελευταία συμβουλή και άνοιξε το κουτί, με σκοπό να πάρει λίγη από την ομορφιά της θεάς, ώστε να μην εμφανιστεί άσχημη μπροστά τον αγαπημένο της Έρωτα.

Το κουτί ήταν άδειο – ή τουλάχιστον η Ψυχή δεν είδε τίποτα. Όμως, σχεδόν αμέσως έπεσε στα μισά του δρόμου, βυθισμένη σ’ έναν περίεργο ύπνο. Η Περσεφόνη είχε βάλει μέσα στο κουτί τον Ύπνο της Στυγός.

Όλον αυτόν τον καιρό, ο Έρωτας ήταν σχεδόν φυλακισμένος στο παλάτι της μητέρας του, μέχρι να επουλωθεί πληγή του. Τη στιγμή που η Ψυχή υπέκυπτε στην περιέργειά της, εκείνος είχε πια ανακτήσει τις δυνάμεις του. Βρίσκοντας ένα παράθυρο που είχε ξεχαστεί μισάνοιχτο, πέταξε έξω για να βρει την αγαπημένη του, αφού του ήταν αδύνατο να παρατείνει άλλο την τιμωρία της. Την είδε πεσμένη στο χώμα και την άγγιξε με την άκρη του αργυρού του βέλους: «Για άλλη μια φορά σε νίκησε η περιέργειά σου» της είπε, «ωστόσο, κάνε την παραγγελία της μητέρας μου και θα φροντίσω εγώ για τα υπόλοιπα».

Πράγματι, η Ψυχή παρέδωσε το κουτί στην Αφροδίτη, ενώ ο Έρωτας παρουσιάστηκε στον Δία και ζήτησε τη μεσολάβησή του. Σε λίγο, ο Ερμής έφερε την Ψυχή στον Όλυμπο, ενώπιον των θεών, και της προσέφερε ένα ποτήρι αμβροσία, λέγοντας: «Πιες το, Ψυχή, και θα γίνεις αθάνατη. Ο Έρωτας ποτέ δεν θα ξεφύγει από αυτόν τον δεσμό και οι γάμοι σας θα είναι αιώνιοι».

Κι έτσι, μετά από λάθη και δοκιμασίες, η Ψυχή ενώθηκε για πάντα με τον Έρωτα, κερδίζοντας το δώρο της αθανασίας. Ο καρπός της ένωσής τους ήταν μια κόρη, η Ηδονή.

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

Ηφαίστειο...


Όταν είσαι 12 θέλεις να γίνεις 18 για να φύγεις από το σπίτι...Όταν είσαι 18 θέλεις να γίνεις 25 για έχεις τη δική σου δουλειά, τα δικά σου λεφτά...Η λέξη ανεξαρτησία φαντάζει σαν κάτι μαγικό που θέλεις οπωσδήποτε να συμβεί στη ζωή σου, μια έννοια που θέλεις να κατακτήσεις, να την κάνεις όλη δική σου...Όταν είσαι 30 θέλεις να γίνεις 25 και να μη μεγαλώνεις άλλο...

Σήμερα, πηγαίνοντας στη δουλειά μου συνάντησα, για ακόμη μια φορά, έναν άστεγο. Κοιμόταν, ή τουλάχιστον προσπαθούσε να κοιμηθεί, πάνω σε κάτι χαρτόκουτα...νηστικός και βρώμικος...Έξω από τα πεντακάθαρα και καλοφημισμένα καταστήματα του Κολωνακίου, όπου οι καλοστεκούμενες κυριούλες κάνουν να πανάκριβα ψώνια τους...Απογοητεύτηκα, πληγώθηκα...Με πειράζει να βλέπω ανθρώπους σε αυτή την κατάσταση. Ενώ συνέβαιναν αυτά, την ίδια στιγμή οι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ πάσχιζαν για τα δικαιώματά τους, πραγματοποιώντας πορεία στο κέντρο της Αθήνας. Από την μία, να ακούς για αιτήματα και από την άλλη, ένας άνθρωπος να ζει σε άθλιες συνθήκες.

Ήθελα να φωνάξω "φτάνει πια, δεν βλέπετε τι συμβαίνει;". Με κουράζει αυτή η κατάσταση, αυτή η αδιαφορία...Κοιτάμε τον εαυτούλη μας και ο άλλος ας πεθαίνει...Αν σκεφτόμασταν διαφορετικά, όλα θα ήταν αλλιώτικα...

Είμαι σε μία φάση που θέλω να κάνω τόσα πράγματα, έχω τόσα στο μυαλό μου, όμως κάτι με σταματάει, κάτι δεν μ' αφήνει να κάνω όλα αυτά που θέλω...

Πολλές είναι οι φορές που αισθάνομαι πραγματικά σαν ηφαίστειο...Θέλω να εκραγώ, θέλω να δημιουργήσω πράγματα δικά μου...Δεν ξέρω από που να πιαστώ. Οι σκέψεις με κουράζουν. Αφού πολλές φορές αναρωτιέμαι αν και ο Θεός όταν δημιουργησε το σύμπαν ένιωθε κάπως έτσι...Αν ένιωθε να βράζει "μέσα" του, το "είναι" του...

Με εκνευρίζει το γεγονός ότι όλοι θέλουν να δουλεύουμε 9 - 12 ώρες με 700€ (αν είσαι τυχερός...). Μάλιστα, το θεωρούν αυτονόητο, λες και σου κάνουν χάρη...Ζεις με 700€; Τις υπερωρίες δεν τις πληρώνουν...Και φτάνεις σε ένα σημείο να αισθάνεσαι πολύ άσχημα.

Θέλω να αλλάξω τη ζωή μου, θέλω να αλλάξω τον κόσμο, θέλω να υπάρχουν χαμογελαστοί άνθρωποι, θέλω να υπάρχει αγάπη γύρω μας, θέλω να μπορώ να εμπιστεύομαι, θέλω να μην υπάρχουν φτωχοί, θέλω να ήταν όλα λίγο καλύτερα...

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

Μάσκες και Προσωπεία


Αποκριά < Η λέξη προέρχεται από το μεσαιωνικό επίθετο απόκρεως (ημέρα) < από στερητικό + κρέως (αιτιατική γενική του ουσιαστικού κρέας): η τελευταία ημέρα κρεοφαγίας πριν από κάθε νηστεία.
Την περίοδο αυτή, συνηθίζεται να μην τρώνε κρέας οι Χριστιανοί. Ωστόσο, τις μέρες της αποκριάς τις έχουμε συνδέσει με απίστευτα γλέντια, parties, χορούς, μεταμφιέσεις...Οι άνθρωποι πίνουν, πολύ συχνά μεθούν, αφήνοντας τον εαυτό τους ελεύθερο και κάνοντας πράξεις, τις οποίες υπό άλλες συνθήκες ίσως να μην τις έκαναν...

Δεν μου αρέσουν οι απόκριες...Ξέρω ότι τώρα που το διαβάζεις μπορεί να με περνάς για τρελή, όμως είναι μια πραγματικότητα...

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει να μεταμφιεστώ για να περάσω καλά...Γιατί θα πρέπει να υποδυθώ έναν ρόλο, να υποκριθώ πως είμαι ένας άλλος άνθρωπος ή ένα άλλο πλάσμα, να χάσω έστω προσωρινά την ταυτότητά μου, για να διασκεδάσω...Μήπως αυτές οι μέρες απενοχοποιούν την διαρκή μεταμφίεσή μας στον ιδιωτικό και δημόσιο χώρο στον οποίο κινούμαστε;

Παλαιότερα, οι απόκριες είχαν ένα νόημα. Τελούνταν για να τιμήσουν τον Θεό Διόνυσο. Οι άνθρωποι είχαν άλλα ήθη και έθιμα και σαφώς είχαν άλλη ποιότητα στο χαρακτήρα τους.

Στη σημερινή εποχή, οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τόσο συχνά μάσκες για να καλύπτονται ο ένας από τον άλλο. Όταν καθημερινά έχεις να κάνεις με τόσους "μεταμφιεσμένους" ανθρώπους, τι να τις κάνεις τις απόκριες; Είναι σκληρό αυτό που γράφω, αλλά πραγματικά σκέψου πόσες φορές έχεις γνωρίσει ανθρώπους που αλλιώς τους μετράς, γιατί προφανώς σε αρχικό στάδιο σου έδειξαν άλλο από αυτό που είναι και, στη συνέχεια, ανακαλύπτεις ότι έκανες λάθος...

Πόσες φορές έκανες σχέση με κάποιον άνθρωπο που στην πορεία μεταλλάχθηκε, σου έδειξε τον πραγματικό του εαυτό, σε τρόμαξε, και εσύ έμεινες να αναρωτιέσαι...Μα, εγώ αυτόν τον άνθρωπο ερωτεύτηκα και αγάπησα;

Δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω από την κατηγορία της μεταμφίεσης...ποιος είναι αυτός που δεν το κάνει; Ο διαρκής αγώνας για επιβίωση μας έχει κάνει να φορούμε μάσκες ώστε να "γλυτώνουμε" από διάφορες ανεπιθύμητες καταστάσεις...Προσπαθώ, όμως, όσο μπορώ να είμαι ειλικρινής πάνω απ' όλα με εαυτό μου και μετά με όλους αυτούς που αγαπώ και υπολογίζω...

Καλή Αποκριά!!!

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

Έλεος...


Όλα αυτά γίνονται, γιατί; Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη;


ΕΛΕΝΗ

ΤΕΥΚΡΟΣ ... ες γην εναλίαν Κύπρον ου μ' εθέσπισεν
οικείν Απόλλων, όνομα νησιωτικόνΣαλαμίνα θέμενον της εκεί χάριν πάτρας.
..............................................................
ΕΛΕΝΗ: Ουκ ήλθον ες γην Τρωάδ' , αλλ' είδωλον ήν
..............................................................
ΑΓΓΕΛΟΣ: Τι φής;
Νεφέλης άρ' άλλως είχομεν πόνους πέρι;
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ,ΕΛΕΝΗ
"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες''.
Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλλων,
σύ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους
στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές
αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν.
Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη
βήματα και χειρονομίες. δε θα τολμούσα να πω φιλήματα.
και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας.
"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες".
Ποιες είναι οι Πλάτρες; Ποιος το γνωρίζει τούτο το νησί;
Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα:
καινούργιους τόπους, καινούργιες τρέλες των ανθρώπων
ή των θεών.
η μοίρα μου που κυματίζει
ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα
και μιαν άλλη Σαλαμίνα
μ' έφερε εδώ σ' αυτό το γυρογιάλι.
Το φεγγάρι
βγήκε απ' το πέλαγο σαν Αφροδίτη.
σκέπασε τ' άστρα του Τοξότη, τώρα πάει να 'βρει
την καρδιά του Σκορπιού, κι όλα τ' αλλάζει.
Πού είναι η αλήθεια;
Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης.
το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε.
Αηδόνι ποιητάρη,
σαν και μια τέτοια νύχτα στ' ακροθαλάσσι του Πρωτέα
σ' άκουσαν οι σκλάβες Σπαρτιάτισσες κι έσυραν το θρήνο,
κι ανάμεσό τους-ποιος θα το 'λεγε-η Ελένη!
Αυτή που κυνηγούσαμε χρόνια στο Σκάμαντρο.
Ήταν εκεί, στα χείλια της ερήμου. την άγγιξα, μου μίλησε:
"Δεν είν' αλήθεια, δεν είν' αλήθεια" φώναζε.
"Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι.
Ποτέ δεν πάτησα την αντρειωμένη Τροία".
Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά, κι αυτό
το ανάστημα
ίσκιοι και χαμόγελα παντού
στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα.
ζωντανό δέρμα, και τα μάτια
με τα μεγάλα βλέφαρα,ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα.
Και στην Τροία;
Τίποτε στην Τροία-ένα είδωλο.
Έτσι το θέλαν οι θεοί.
Κι ο Πάρης, μ' έναν ίσκιο πλάγιαζε σα να ήταν πλάσμα
ατόφιο.
κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια.
Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα.
Τόσα κορμιά ριγμένα στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης.
τόσες ψυχές
δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.
Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα
για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη
μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου
για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.
Κι ο αδερφός μου;
Αηδόνι αηδόνι αηδόνι,
τ' είναι θεός; τι μη θεός; και τι τ' ανάμεσό τους;
"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες".
Δακρυσμένο πουλί,
στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη
που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα,
άραξα μοναχός μ' αυτό το παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι Δε θα ξαναπιάσουντον παλιό δόλο των θεών.
αν είναι αλήθεια
πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,
ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη
ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος που ωστόσο
είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,
δεν το 'χει μες στη μοίρα του ν' ακούσει
μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε
πως τόσος πόνος τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.

Γιώργος Σεφέρης

Έλεος με τη Μενεγακ-ιάδα...Δεν μπορώ άλλο, κουράστηκα. Έγινε ολόκληρο έργο. Όταν ο Όμηρος έγραφε το επικό του έργο, Ιλιάδα, στο μυαλό του είχε ιδανικά, όπως η ανδρεία, το θάρρος, η φιλία...Μας έμαθε πως η δύναμη του μυαλού και η παρατηρητικότητα μπορούν να νικήσουν ακόμη και το πιο δυνατό σώμα. Όλα αυτά τα μηνύματα μας τα έδινε τόσο όμορφα μέσα από τις πράξεις των ηρώων του.

Τώρα τι έχουμε; Ένα διαζύγιο, το οποίο αν μη τι άλλο είναι όντως ένα πολύ λυπηρό γεγονός και καλό θα ήταν να μη συνέβαινε, όμως έγινε. Προς χάριν της τηλεθέασης ξεσκίζουν ορισμένοι τις σάρκες μιας ολόκληρης οικογένειας...Δεν με ενδιαφέρει ποιος φταίει και τι. Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναρωτιέμαι και να ψάχνω. Μόνο οι δύο πρωταγωνιστές γνωρίζουν όλη την αλήθεια, άντε και ακόμη λίγοι, πολύ πολύ κοντινοί τους άνθρωποι...Είναι κρίμα όλο αυτό που συμβαίνει κυρίως γι' αυτά τα τρία έρμα παιδάκια που δεν φταίνε σε τίποτα και είναι αναγκασμένα να αντιμετωπίζουν πέρα από τον χωρισμό των γονιών τους, τον φυσικό* και τον συναισθηματικό χωρισμό**, και τις "απορίες" των συμμαθητών τους...

Αν πάλι θέλετε να ξέρετε την άποψή μου, αυτή είναι ότι το σπίτι το κρατάει πάντα η γυναίκα. Αν η γυναίκα θέλει να το κρατήσει θα το κάνει και αν θέλει να το διαλύσει, πάλι θα το κάνει. Από εκεί και πέρα δεν με ενδιαφέρει τι συνέβη. Το παν είναι να είμαστε ΆΝΘΡΩΠΟΙ και στις δύσκολες στιγμές των συνανθρώπων μας να στεκόμαστε δίπλα τους και όχι να κατασπαράζουμε τις σάρκες τους προς τέρψη των τηλεθεατών.

Τελικά, μήπως εμείς οι "πολιτισμένοι" άνθρωποι είμαστε πιο άγριοι και από τους "άγριους" που ζουν στα "παρθένα" δάση; Μήπως εμείς είμαστε πιο κανίβαλοι και από τους κανίβαλους; Ας αναρωτηθούμε όλοι...

* Φυσικός Χωρισμός: Η απουσία (ως οντότητα) ενός εκ των δύο γονιών από το σπίτι
** Συναισθηματικός Χωρισμός: Η απουσία (ως συναισθηματική υποστήριξη) ενός εκ των δύο γονιών από τις συναισθηματικές διακυμάνσεις του παιδιού. Γιατί κακά τα ψέματα, όταν ένα ζευγάρι χωρίζει τα παιδιά είναι πιο κοντά, φυσικά και συναισθηματικά, με τον έναν γονιό, συνήθως τη μητέρα, ο άλλος είναι κοντά τους σε πρώτο στάδιο διά τηλεφώνου.

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Καλό Μήνα...


Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάη
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
να παίζει, να πονάη,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.

Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες
και μου άπλωσες τα χέρια
κ’ είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα
- μια αγάπη πλέρια,
γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.


Μαρία Πολυδούρη

Ας γεμίσουμε αυτό το μήνα τις ψυχές μας με ωραίους στίχους όπως αυτούς που κάποτε εμπνεύστηκε αυτή η μεγάλη ποιήτρια...Ίσως απαλύνουν τη σκληρότητα της καρδιάς μας...