Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Λακωνία


Ε, λοιπόν, τι να πει κανείς γι' αυτόν τον νομό; Σε τι να πρωτοαναφερθώ; Για ποιο τοπίο απ' όλα να μιλήσω;

Πριν δύο μήνες, ο καλός μου μου είχε ετοιμάσει μία έκπληξη...Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε, έτσι απλά, χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα...κατευθυνθήκαμε νότια.


Μετά από λίγες ώρες φτάσαμε στην Σπάρτη. Στη Σπάρτη του βασιλιά Μενελάου και της ωραίας Ελένης...Στη Σπάρτη που βρίσκεται κάτω από τη σκιά του Ταΰγετου και ποτίζεται από τον ποταμό Ευρώτα. Και μόνο που ξέρεις ότι κάτω από την σύγχρονη πόλη, υπάρχει η παλιά, ότι σε αυτούς τους δρόμους που περπατάς σήμερα εσύ, πέρασε κάποτε ο Λεωνίδας, το κορμί τρέμει...

Επόμενος σταθμός ο Μυστράς, η Βυζαντινή πολιτεία της Πελοποννήσου. Ο ναός του Αγίου Δημητρίου (μητρόπολη) όπου στέφθηκε αυτοκράτορας ο Κωνσταντίνος Β' ο Παλαιολόγος, ο τελευταίος αυτοκράτορα
ς του Βυζαντίου, σε ταξιδεύει στο παρελθόν, ακριβώς σ' εκείνη την εποχή. Στο μοναστήρι της Παντάνασσας υπάρχουν μοναχές που σε καλωσορίζουν και σου προσφέρουν λουκουμάκι, νοστιμότατο ομολογώ. Υπάρχουν μόνο αυτές και ο Θεός. Απομονωμένες, μα συνάμα συνειδητοποιημένες...Παλεύουν για την σωτηρία της ψυχής τους...Άραγε πόσοι άνθρωποι ζούσαν κάποτε σ' αυτήν την καστροπολιτεία; Πως επιβίωναν;

Αργότερα, φτάσαμε στο Οίτυλο ή αλλιώς Μεγάλο  Αλγέρι. Αυτό το μέρος ήταν το άνδρο των πειρατών. Εδώ γινόταν το σκλαβοπάζαρό τους. Ένας από τους περίφημους μανιάτες πειρατές ήταν ο Λυμπεράκης Γερακάρη
ς. Μάλιστα, ακόμη και σήμερα στη Μάνη ζουν οι απόγονοι των πειρατών. Εντυπωσιακό είναι ότι πολλοί από αυτούς έχουν διατηρήσει και τους πύργους τους.

Η Αρεόπολη θα μου μείνει αξεχαστή. Θα μπορούσα ευχαρίστως να μείνω εκεί μόνιμα...Ένιωθα λες και βγήκα από
παραμύθι...Όλα ήταν τόσο γραφικά, μοναδικά...Εδώ και πολλούς αιώνες όλα μένουν ίδια. Χρόνος δεν υπάρχει, έπαψε να ζει...

Ανεβήκαμε στο κάστρο της Κελεφάς...Έζησα και 'γω λίγο ως πειρατής, έκλεψα λίγο σπό την μαγεία του παραμυθιού...Εκεί, πάνω στις πολεμίστρες ο καλός μου φάνταζε ως ιππότης που έρχεται να με πάρει να ζήσουμε αλλού, σε έναν τόπο μακρινό...

Πήγαμε ακόμη και στο Ακρωτήριο Ταίναρο, εκεί που σταματάει ο Ταΰγετος!!! Βλέπετε, δεν μπορεί να τα βάλει με την παντοδύναμη θάλασσα...Σταθήκαμε στο νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ελλάδας, της βαλκανικής χερσονήσου, αλλά και της ηπειρωτικής Ευρώπης...Ότι και να πω είναι λίγο...Αν δεν το δεις με τα ίδια σου τα μάτια δεν μπορείς να αντιληφθείς το μεγαλείο της άγριας ομορφιάς...Ο ήλιος έδυε και η θάλασσα τον υποδεχόταν μέσα στα σωθικά της...

Το σπήλαιο του Διρού σε ταξιδεύει σε πρωτόγονες μέρες, τότε που οι άνθρωποι ζούσαν στις σπηλιές και υπήρχαν άγρια ζώα στην Ελλάδα.


Όσον αφορά στις παραλίες της Μάνης, είναι ιδιαίτερες όπως και αυτή...Τα νερά τους κρυστάλλινα, μα και άγρια. Ζουν πολλά και διαφορετικά είδη ψαριών και μαλακίων...

Η Μάνη είναι ο τόπος που ακόμη και σήμερα διατηρεί την άγρια ομορφιά της. Συνδυάζει την περιπέτεια με την ηρεμία. Δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από οποιοδήποτε άλλο μέρος του πλανήτη...

Αξίζει να την επισκεφθεί κανείς...

Αγάπη μου, σ' ευχαριστώ γι' αυτό το υπέροχο ταξίδι...

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Νότα Αισιοδοξίας!!!


Η ζωή μπορεί να σταματήσει; Κάθε μέρα ακούμε αρνητικές ειδήσεις, βλέπουμε εικόνες που δεν μας αρέσουν, αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον μας με τις πλέον μίζερες "κεραίες" μας...Ο ένας αυτοκτονεί, ο άλλος πεινάει, κάποιος άλλος αρρωσταίνει, ενώ κάποιος άλλος πεθαίνει...ΈΛΕΟΣ!!!

Και γιατί να μην σκεφτώ τα θετικά που συμβαίνουν κάθε μέρα στη ζωή μας; Το πρωί ανοίγω τα μάτια μου για ακόμη μία φορά σε αυτόν τον πλανήτη, σκέφτομαι ότι είναι μεγάλη ευλογία, θα μπορούσα να μην ξυπνήσω και όμως είμαι εδώ, ανάμεσά σας, ανάμεσα στους ανθρώπους που με αγαπούν και με νοιάζονται...Προχωράω, είμαι υγιής, βλέπω έξω από το παράθυρο του σπιτιού μου τον ήλιο να ανατέλλει, ο ουρανός τον καλωσορίζει κάνοντας παιχνίδια με τα χρώματα, γαλάζιο κίτρινο, ροζ...Ακόμη και ο πιο επιδέξιος ζωγράφος αυτά τα χρώματα δεν μπορεί να τα πετύχει...Δεν είμαι ζωγράφος και όμως τα απολαμβάνω κάθε μέρα...


Ακούω τα πουλιά να κελαηδούν, βλέπω τις γάτες να εκπαιδεύουν τα μικρά τους, αγγίζω τα ανθισμένα ρόδα του κήπου και απολαμβάνω τη θεσπέσια μυρωδιά τους...Όλα αυτά είναι δωρεάν!!!

Θα πω την καλημέρα μου στους ανθρώπους, θα πω την ευχή μου στο Θεό, θα δώσω το χάδι μου στα ζώα και αυτά είναι δωρεάν...

Η ζωή δεν σταματάει όσα προβλήματα και αν έρθουν. Άνθρωποι γεννιούνται, άνθρωποι μεγαλώνουν και ονειρεύονται, άνθρωποι ερωτεύονται, άνθρωποι παντρεύονται και δημιουργούν οικογένειες, άνθρωποι πεθαίνουν...

Αυτός είναι ο κύκλος της ζωής που εμείς δεν μπορούμε να τον ελέγξουμε...Πιστεύει ο άνθρωπος ότι τα ξέρει όλα, ότι όλα μπορεί να τα καταφέρει μόνος του, όμως δεν είναι έτσι...Δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα επιστήμη και στο πεπερασμένο μυαλό του και χάνει την ουσία του, το νου, την καρδιά και την πίστη του.


Ο σημερινός άνθρωπος κατάντησε όπως κατάντησε γιατί έχασε την πίστη του, στο Θεό και τον εαυτό του. Προσκύνησε το χρήμα και τώρα αυτό εξουσιάζει τη ζωή του...


Όμως δεν είναι αυτή η πραγματική ζωή...Αυτό είναι μία πλάνη...Η πραγματική ζωή είναι να ζεις το σήμερα με τους ανθρώπους που αγαπάς και σ'αγαπούν, να μοιράζεσαι τις στιγμές σου και να ζεις απλά, με λίγα πράγματα. Μην επιθυμείς τα πολλά γιατί δεν σου χρειάζονται, ζητά τα απλά και θα βρεις την ευτυχία...

Κοίτα τον άνθρωπό σου στα μάτια και πες του ότι τον αγαπάς, δες τα λουλούδια να ανθίζουν, βοήθησε το μωρό σου να κάνει τα πρώτα του βήματα, δώσε ελεημοσύνη σε κάποιον που έχει ανάγκη και κάπου εκεί θα δεις το πρόσωπο του Θεού να σου χαμογελάει...


Ήρθαμε στη γη να αγωνιστούμε. Ποιος μας είπε ότι όλα είναι ρόδινα; Το θέμα είναι να μην τα παρατάς, να μην χάνεις την πίστη σου...

Άνθρωπε μην τα παρατάς, να χαμογελάς και να είσαι πάντα αισιόδοξος, άλλωστε πάντα ξημερώνει μία νέα ημέρα...



Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

100η Επέτειος Απελευθέρωσης της Βέροιας


Σαν σήμερα πριν 100 χρόνια ακριβώς η Βέροια απελευθερώθηκε από την τουρκιά, αυτήν τη λαίλαπα που ακόμη και σήμερα παραμονεύει και ψάχνει να βρει αφορμές για να εισβάλλει στα ιερά εδάφη και ύδατά μας...

Μπορεί σήμερα όλοι όσοι βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας να έχουν ξεπουληθεί στα συμφέροντα των μεγάλων χωρών, να μην έχουν ηθικούς φραγμούς, να έχουν προσκυνήσει τον διάολο και αφού δεν έχουν πια κανέναν ενδοιασμό και ηθικό φραγμό, προσπαθούν να μας κάνουν και εμάς σαν τα τιποτένια μούτρα τους προβάλλοντας καθημερινά τούρκικες σειρές, βάζοντας τα τούρκικα ως δεύτερη ξένη γλώσσα στα σχολεία μας, πιπιλίζοντας το μυαλό μας ότι οι Τούρκοι είναι φίλοι μας και δεν πρέπει να είμαστε ξενοφοβικοί, ότι είναι λαός περιωπής με μεγάλο πολιτισμό. Παρόλα αυτά εμείς οι απλοί, λαϊκοί άνθρωποι δεν "μασάμε"...Ξέρουμε την ιστορία μας όσο και αν προσπαθούν να μας την αλλάξουν, ξέρουμε τα ήθη και τα έθιμά μας, ξέρουμε τις ρίζες μας, ξέρουμε την πίστη μας, την ορθοδοξία μας, ξέρουμε πολύ καλά τι γονίδια κουβαλάμε, ξέρουμε τον χαρακτήρα μας και τις ικανότητές μας, θυμόμαστε ακόμη την προσφυγιά των προγόνων μας από την Μικρά Ασία, την γενοκτονία των Ποντίων και των Αρμενίων. Δεν ξεχνάει ο Έλληνας, δεν αλλάζει ο Έλληνας, ποτέ δεν το έκανε, ούτε τώρα θα το κάνει...Έχει τιμή και αξιοπρέπεια...

Εμείς σήμερα, όλοι οι απλοί, λαϊκοί και καταφρονεμένοι πολίτες αυτής της χώρας:

  • Δεν αρνούμαστε την πίστη μας 
  • Δεν προδίδουμε ούτε το Χριστό ούτε την Παναγιά μας 
  • Δεν προδίδουμε ούτε τους προγόνους μας ούτε τους αγωνιστές μας 
  • Δεν ξεπουλάμε τις αξίες και τα ιδανικά μας 
  • Δεν χάνουμε την ψυχή μας 
  • Δεν χάνουμε την ελευθερία μας 
  • Δεν χάνουμε την δημοκρατία μας 

Είμαστε εδώ νέοι και γενναίοι, θυμόμαστε τα περασμένα μεγαλεία, την ιστορία και τις παραδόσεις του Γένους, τη γλώσσα και την πίστη των πατέρων μας.

Αντέχουμε στις κακουχίες, υπομένουμε τους διωγμούς, δεν εγκαταλείπουμε τον αγώνα για την απελευθέρωσή μας από τους δυνάστες μας, γιατί ξέρουμε ότι το αγιοκέρι σιγοκαίει μπροστά στις εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων, χαρίζοντάς μας παρηγοριά.

Η ελευθερία άργησε να έρθει στη Μακεδονία μας, όμως ήρθε. Ήρθε με το αγιασμένο αίμα των ηρώων μας, αντρών και γυναικών. Η θυσία των σωμάτων και των ψυχών τους δεν πρέπει να περνά απαρατήρητη, γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι στέφθηκαν με χρυσά στεφάνια για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι...Η ελευθερία μας είναι ιερή γιατί προήλθε απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά...Το ελληνικό γένος δεν πρόκειται να υποδουλωθεί ποτέ ξανά σε κανενός είδους κατακτητή και αν χρειαστεί ως γνήσιοι απόγονοι του βασιλιά Λεωνίδα του Σπαρτιάτη πάλι θα πούμε «Μολών λαβέ»... 

Η Ελλάδα είναι ο ανέσπερος ήλιος της οικουμένης και όποιος θέλει ας ακολουθήσει τα βήματά μας...

Ολοκληρώνοντας, θα αναφέρω ένα περιστατικό που συνέβη κατά την διάρκεια της σημερινής παρέλασης στη Βέροια και το οποίο το πήρα αυτούσιο από το blog: http://veriotis-veria.blogspot.gr.

Την ώρα που ο Ελληνικός Στρατός περνούσε στην στροφή Μητροπόλεως και Εληάς ένας ηλικιωμένος κύριος περίπου 80 χρονών φώναξε με όλη την δύναμη της ψυχής του προς τους στρατιώτες του έθνους μας... " Ο θεός να σας δίνει ζωή παλικάρια μου. Είμαι περήφανος που γεννήθηκα και θα πεθάνω Έλληνας!!!".

Πραγματικά, μια πολύ συγκινητική στιγμή που έκανε όλους όσους ήταν μπροστά στο συγκεκριμένο περιστατικό να ανατριχιάσουν. Αληθινά λόγια καρδιάς από έναν άνθρωπο που έχει ζήσει στην χώρα του Γερμανική κατοχή, εμφύλιο, δικτατορία και προδοσίες. Ένας άνθρωπος που ακόμα και στα 80 του χρόνια, μας δείχνει ότι το υπέρτατο αγαθό είναι η αγάπη για την πατρίδα!!! Ας παραδειγματιστούμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι... 


Και εγώ είμαι περήφανη, λοιπόν, γιατί ανάμεσα σε αυτά τα παλικάρια που παρέλασαν σήμερα στην Βέροια ήταν και ο αδελφός μου, ο μονακριβός μου... 

Είμαι περήφανη για σένα αδελφέ μου, σ' αγαπώ...


Καλοκαιρινές Αναμνήσεις



Εγώ και εσύ...Ξαπλωμένοι στην αγαπημένη μας παραλία, κάπου στην Μάνη. Θυμάσαι;  Αυτή που ανακαλύψαμε τυχαία. Ένα απαλό αεράκι χαϊδεύει τα γυμνά κορμιά μας και εμείς κοιτάζουμε το ασημένιο φεγγαράκι. Μου κρατάς το χέρι τρυφερά και κάνουμε όνειρα...Απόψε πέφτουν τ' αστέρια βροχή, ωστόσο, η ευχή μένει πάντα η ίδια "Να 'μαστε πάντα μαζί ευτυχισμένοι...". 

Τι άλλο να θέλει κανείς; Τι άλλο; Δεν θέλω τίποτα άλλο...Μόνο εσένα!!!


Σ' αγαπώ!!!