Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

11/11/2011 - Ημέρα Περηφάνιας


Πόσα πράγματα υπάρχουν σήμερα να μας κάνουν περήφανους; Νομίζω ελάχιστα. Υπάρχουν πολλοί που θέλουν να μας εξαφανίσουν ως έθνος, ως υπόσταση. Πως αλλιώς να εξηγήσω αυτή τη λυσσαλέα και βάναυση συμπεριφορά των ξένων κυβερνήσεων και συμφερόντων; Διεκδικούν τη χώρα μας, τον φυσικό πλούτο μας, τα σπίτια μας, τα περιουσιακά μας στοιχεία. Όλα αυτά τα νέα μέτρα πλήττουν όλες τις ομάδες του πληθυσμού, τους νέους, τα παιδιά, τις γυναίκες, τους άνδρες και τους ηλικιωμένους. Αν δεν είναι αυτό μια άμεση, αλλά καλά καλυμμένη μορφή γενοκτονίας, τότε τι είναι;

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει ένας υφέρπων πόλεμος οδηγώντας στην εξαθλίωση τον ελληνικό λαό, όχι μόνο σε επίπεδο διαβίωσης αλλά και σε ψυχολογικό επίπεδο. Έχουν εξαφανιστεί οι αξίες και τα ιδανικά. Είμαστε όλοι σε μια φάση ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Το πολιτικό σκηνικό έχει ευτελισθεί, ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας υπολειτουργεί, κανένας δεν πιστεύει κανέναν και μέσα σε όλα αυτά τα απαίσια και τραγικά που συμβαίνουν εγώ ένιωσα περήφανη όταν είδα τον αδελφό μου να ορκίζεται να φυλάττει πίστη εις την πατρίδα.

Η ημερομηνία της ορκωμοσίας μάλλον σημαδιακή, 11/11/2011. Εδώ και ένα αιώνα έχει να εμφανιστεί τέτοια ημερομηνία με έξι «άσσους» ή τρία 11 στη σειρά. Για κάποιους μπορεί να μην είναι τίποτα, αλλά για κάποιους άλλους δεν είναι καθόλου έτσι. Μερικοί θεωρούν την ημερομηνία αυτή άκρως ευνοϊκή από κοσμικής απόψεως και άλλοι το ακριβώς αντίθετο, καθώς τη θεωρούν γρουσούζικη. Εγώ ένα ξέρω. Αυτή η ημερομηνία θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου ως η μέρα που ορκίστηκε ο αδελφός μου, κάνοντας εμένα να φουσκώνω σαν το παγόνι από περηφάνια.

Το συναίσθημα ήταν έντονο, υπέροχο, ανεπανάληπτο και άκρως πατριωτικό. Παρατήρησα ότι παρόλο που οι Έλληνες ως έθνος περνάμε πολύ δύσκολα τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον υπάρχουν άντρες που υπηρετούν την πατρίδα και το λέει η καρδιά τους. Οι γονείς και οι λοιποί συγγενείς ήμασταν πολύ χαρούμενοι να βλέπουμε τα αγόρια μας να ορκίζονται στο πιο περήφανο σώμα του ελληνικού στρατού, τις ειδικές δυνάμεις. Όταν έλεγαν τον όρκο, ανατρίχιασα, δάκρυσα και είδα ότι και πολλοί άλλοι αντέδρασαν όπως εγώ. Οι μάνες πιο ευαίσθητες και ευσυγκίνητες, οι πατεράδες λίγο σφιγμένοι, αλλά πολύ περήφανοι.

Πάντοτε ο Έλληνας ήξερε να μάχεται και να υπερασπίζεται τα ιδανικά, τις αξίες και τα όνειρά του. Ακόμη και σήμερα δεν θα το βάλουμε κάτω γιατί είμαστε δυνατοί και όλοι αυτοί που θέλουν να μας κατατροπώσουν, δεν θα το πετύχουν. Εμείς άλλωστε έχουμε δίπλα μας τον ισχυρότερο σύμμαχο, την Παναγιά μας. Ποτέ δεν μας εγκατέλειψε, ούτε τώρα θα το κάνει.

Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια,
Ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια, 
Αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε. 
Αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον, 
Εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον. 
Ίνα κράζω σοι, Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε.


Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Αγάπη και Έρωτας!!!



Όλα ξεκίνησαν στις 8 Οκτωβρίου. Ξεκίνησαν τόσο απρόσμενα, τόσο μαγικά. Η μοίρα, το πεπρωμένο, το κάρμα, τα αστέρια, ο Θεός, όπως και να το πει κανείς, με ένωσε με το άλλο μου μισό, την αδελφή ψυχή μου, τον άνθρωπό μου. Είχα διαβάσει πολλά, είχα ακούσει ακόμη περισσότερα από ανθρώπους που έζησαν κάτι παρόμοιο ή που τουλάχιστον νομίζουν πως βρήκαν το άλλο τους μισό. Δεδομένης όμως της κατάστασης που βίωνα τα τελευταία χρόνια και που σας την έχω περιγράψει σε παλαιότερες αναρτήσεις, είχα απογοητευτεί, πίστευα ότι ποτέ δεν θα έβρισκα τον άνθρωπό μου. Πάντα ένιωθα ότι πλησιάζω τόσο πολύ και πάντα τελευταία στιγμή κάτι γινόταν και χαλούσε, δεν έδενε το σιρόπι με τίποτα. Και εκεί που άρχισα να πιστεύω ότι εγώ φταίω που δεν μπορούσα να βρω τον άνθρωπό μου, ότι είμαι περίεργη, ιδιαιτέρως ευαίσθητη, ρομαντική και παραδοσιακή για την σημερινή εποχή, ξάφνου εμφανίστηκε.

Τον αναγνώρισα από τα πρώτα δευτερόλεπτα, από τις πρώτες λέξεις, από τις πρώτες ματιές. Έχουμε τόσα κοινά που υπάρχουν φορές που αναρωτιέμαι αν μου λέει αλήθεια. Έχουμε κοινές παιδικές στιγμές, οι γονείς μας μας μεγάλωσαν με τις ίδιες  αξίες, αρχές και ιδανικά, μιλάμε και σκεφτόμαστε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, είναι γλυκός, ρομαντικός και ευαίσθητος και ανατρίχιασα όταν μου είπε κάτι που πιστεύω και εγώ για τον εαυτό μου, ότι δεν ταιριάζει στη σημερινή εποχή και ότι θα έπρεπε να είχε γεννηθεί σε κάποια άλλη. Στο πρώτο μας ραντεβού με πήγε σε ένα μέρος που σκεφτόμουν από βραδύς να του ζητήσω να πάμε και όταν με πήγε από μόνος του και του εξήγησα ότι το σκεφτόμουν και ήθελα να του το προτείνω, μου απάντησε ότι το ένιωσε, πίστευε ότι δεν έχω πάει ποτέ σ' αυτό το μέρος και ότι θα ήθελα να πάω. Ακούμε την ίδια μουσική, τρώμε τα ίδια πράγματα, έχουμε κοινές εμπειρίες ζωής, έχουμε ίδιες απόψεις και αντιλήψεις για τη ζωή, για την πολιτική, για την φύση, για τον Θεό, για τον κόσμο, έχουμε και το ίδιο σημάδι στο χέρι, στο ίδιο δάχτυλο, ακόμη και ο τρόπος δημιουργίας του παραπλήσιος. Πράγματα απίστευτα, τρελά. Το σημαντικότερο όλων όμως είναι η αίσθηση που μου δημιουργεί. Μια αίσθηση ασφάλειας, οικειότητας, τρυφερότητας. Νιώθω σαν να τον ήξερα από πάντα. Σαν να ήταν αυτός που περίμενα τόσο καιρό, γι' αυτό δεν μπορούσα να ταιριάξω με κανέναν άλλο. Είναι απίστευτο αυτό που μου συμβαίνει. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα αναπτύξαμε πολύ έντονα συναισθήματα. 

Υπάρχει η πλήρης αρμονία όταν είμαστε μαζί. Μοιάζουμε εμφανισιακά. Τα κορμιά μας ταιριάζουν σαν 2 κομμάτια παζλ. Τα μάτια μας λάμπουν και τα μάγουλά μας κοκκινίζουν. Μ' αρέσει όταν κάνω όνειρα μαζί του. Μ' αρέσει όταν γελάμε. Μ' αρέσει όταν φιλιόμαστε και λέμε ταυτόχρονα τα ίδια γλυκόλογα. Μ' αρέσει όταν επικοινωνούμε χωρίς να μιλάμε. Μ' αρέσει όταν μου γράφει τραγούδια και μου τα παίζει στην κιθάρα του. Όταν κοιτώ τα μάτια του ξεχνιέμαι, χάνομαι στον χρόνο και στον χώρο, όλα τα άλλα σβήνουν. Μπορεί να είμαστε ανάμεσα σε πολύ κόσμο, αλλά όταν είμαστε μαζί, πιασμένοι χέρι-χέρι, όλοι οι άλλοι αυτόματα διαγράφονται από το οπτικό και ακουστικό μου πεδίο. Αφού πολλές φορές σκέφτομαι ότι αν πραγματικά ο Θεός μου επιφύλασσε να μου φέρει στον δρόμο μου το πραγματικό άλλο μου μισό και όχι απλά έναν άνθρωπο με τον οποίο θα έπρεπε να συμβιβαστώ, τότε άξιζε η αναμονή τόσων ετών. Σίγουρα άξιζε. 

Αυτός ο άνθρωπος δεν ξέρω αν ήρθε για να μείνει στη ζωή μου, δεν ξέρω ούτε το πόσο θα μείνει, το μόνο που ξέρω είναι ότι είμαι ευτυχισμένη με αυτό που ζω τώρα, είμαστε ευτυχισμένοι. Δεν θέλω να σκέφτομαι τίποτα, το μόνο που θέλω είναι να ζω την κάθε στιγμή μου μαζί του. Έχει κάνει τονωτική ένεση στην καρδιά μου και όλα αυτά τα συναισθήματα που ήταν στοιβαγμένα σε ένα διπλοκλειδωμένο και σκονισμένο σεντούκι εδώ και καιρό παρατημένο σε μια γωνιά της ψυχής μου, ξαναζωντάνεψαν. Είναι ωραίο να έχεις έναν άνθρωπο να νοιάζεσαι, να φροντίζεις και να αγαπάς.