Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Ώρες Σιωπής

Πριν από λίγες μέρες συνάντησα την κα. Χ. Η κα. Χ. ήταν μια γυναίκα έξω καρδιά. Ήξερε να ζει τη ζωή της. Εργαζόμενη γυναίκα, μητέρα, σύζυγος, ερωμένη. Έκανε ταξίδια, μακρινά και κοντινά. Ως άνθρωπος ήταν μάλλον σκληρή και αδιάφορη. Έλεγε στους προϊστάμενούς της άσχημα λόγια για άλλους συναδέλφους της, με αποτέλεσμα πάντα να τους είναι αρεστή και να έχει τις καλύτερες θέσεις.

Η συγκεκριμένη γυναίκα είχε 2 παιδιά. Την κόρη της δεν την γνωρίζω πολύ, καθώς είναι μεγαλύτερη από μένα και ζει σε άλλη πόλη. Την έχω συναντήσει μόνο κανά δυό φορές. Τον γιο της τον γνώριζα. Ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος από μένα. Ένα παιδί ιδιαιτέρως έξυπνο και συναισθηματικό. Ο Δ. ήταν πολύ ευαίσθητος. Τον θυμάμαι στο σχολείο σχεδόν πάντα σιωπηλό με ένα βιβλίο στο χέρι. Είχε λιγοστούς φίλους. Οι προσδοκίες των γονιών του ήταν πάντα πολλές. Ο πατέρας καθηγητής. Το παιδί του δεν θα μπορούσε παρά να ήταν άριστο και αν δεν ήταν, πάσχιζε να γίνει. Θυμάμαι ακόμη το βλέμμα του. Γαλάζιο, καθάριο, μελαγχολικό...

Το 2009 έμαθα ότι έδωσε τέλος στη ζωή του. Ήταν φαντάρος, έκανε τη σκοπιά του και έτσι ξαφνικά ειδοποίησαν τους γονείς του. Ο Δ. δεν ζει πια. Από τότε έως σήμερα δεν έτυχε ποτέ να δω κάποιον δικό του άνθρωπο. Πριν λίγες μέρες όμως, καθώς περπατούσα στο δρόμο με τη μητέρα μου συναντήσαμε την κα. Χ. και μπορώ να πω ότι ήταν ένας άλλος άνθρωπος. "Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορείς να βρεις απαντήσεις" είπε και ξαφνικά στη μέση του δρόμου ξεχύθηκε, "ξεγυμνώθηκε" μπροστά στα μάτια μας. Άρχισε να μας μιλάει με ένταση και πόνο, αλλά και με μια αξιοπρέπεια που δεν την συναντάς εύκολα. "Κάποτε πίστευα ότι μπορώ να ελέγξω τα πάντα, ότι κρατάω όλον τον κόσμο στο χέρι μου, αλλά τελικά διαπίστωσα ότι δεν είναι καθόλου έτσι. Μήπως ήμουν πολύ εγωίστρια; Γιατί το παιδί μου το έκανε αυτό;". Ένιωσα την ανάγκη να την αγκαλιάσω και να της πω κάτι γλυκό και τρυφερό. Έβλεπα στο βλέμμα της την απορία, τις τύψεις, τον πόνο. "Τίποτα δεν του έλειψε. Είχε ότι ήθελε. Ταξίδια, λεφτά...Γιατί; Τελείωσε το διδακτορικό του και είχε έτοιμη θέση σε πανεπιστήμιο. Δεν νοιαζόταν όμως γι' αυτά. Ήθελε να φύγει το παιδί μου...". Τότε της είπα "Το ότι δεν βλέπουμε τους ανθρώπους που φεύγουν από κοντά μας δεν σημαίνει ότι εξαφανίζονται. Πάλι κοντά μας είναι, απλά εμείς δεν μπορούμε να τους αντιληφθούμε". Και με κοίταξε μέσα στα μάτια μου. Με καθήλωσε. Σαν να ήταν αυτό που ήθελε να ακούσει.

Τότε διαπίστωσα ότι οι ιδιαίτερα ευφυείς άνθρωποι έχουν ένα πλεονέκτημα και ένα μειονέκτημα. Το πλεονέκτημα είναι ότι μπορούν να καταλαβαίνουν πολλά παρισσότερα από όσα μπορεί ένας απλός ανθρωπος, μπορούν να βλέπουν μακριά, μπορούν να διαισθάνονται έντονα, ενεργούν σαν άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, το μειονέκτημα όμως είναι ότι κάποιοι από αυτούς είτε έχουν τη δύναμη να ανταπεξέλθουν σε αυτές τις δύσκολες καταστάσεις που καταλαβαίνουν και κάποιοι άλλοι όχι. Η κούραση είναι εντονότερη στη ζωή τους. Ο Αϊνσταιν κάποτε είπε ότι θα ήθελε να ξέρει πως σκέφτεται ο Θεός, όλα τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες. Κάπως έτσι ίσως να σκέφτηκε και ο Δ. και πήγε να συναντήσει τον δημιουργό του.

Το θέμα είναι ότι η ευτυχία κρύβεται στα απλά πράγματα και πολλές φορές όσα λεφτά και να σου δίνουν οι γονείς σου, όσα ταξίδια και να κάνεις, όσα πτυχία και γνώσεις και να αποκτήσεις, πολλές φορές είναι αβάσταχτη η αίσθηση της έλλειψης αγάπης, συντροφικότητας και αποδοχής. Πολλές φορές μια ζεστή αγκαλιά και ένα τρυφερό φιλί ή χάδι μπορούν να αναπληρώσουν όλα τα χρήματα του κόσμου.

Με τον Δ. δεν είμασταν φίλοι, απλά γνωστοί. Όταν όμως τον κοίταζα καταλάβαινα πολλά περισσότερα από αυτά που μπορούσαν οι φίλοι του να καταλάβουν. Πάντα θα τον θυμάμαι ως ένα χρυσό παιδί που απλά κάπου στην πορεία έχασε το δρόμο του και όταν χρειάστηκε την πυξίδα του, αυτή ήταν κατεστραμένη με αποτέλεσμα να χαθεί κάπου στο σύμπαν...Με ανακουφίζει το γεγονός όμως ότι βρίσκεται κάπου ανάμεσα στ' αστέρια...

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Τσουνάμι Εξελίξεων, Απροόπτων & Αγανάκτησης




Ήταν αυτή η εβδομάδα που πέρασε τι να σας λέω...όλο απρόοπτα και εντάσεις!!! Στην δουλειά όλα καλά, εκτός από κάποια γεγονότα που με ψιλοεκνεύρισαν. Μέσα στην ένταση της δουλειάς και στο γενικό τρέξιμο, έπεσα και σκοτώθηκα. Παραλίγο δηλαδή. Άγιο είχα που δεν χτύπησα στο κεφάλι μου να μείνω στον τόπο. Το θέμα είναι ότι προκειμένου να μην χτυπήσω στο κεφάλι μου, έδωσα όλο το βάρος του σώματός μου στο γόνατο. Το αποτέλεσμα ήταν ένα πρησμένο γόνατο και μια ακτινογραφία που δόξα τω Θεω δεν έδειξε τίποτα άσχημο. Πάγο και ξεκούραση μου είπε ο γιατρός. Φτηνά τη γλίτωσα.

Κατά τα άλλα, η γενικότερη κατάσταση της χώρας μου (οδεύουμε προς ελεγχόμενη χρεοκοπία???), καθώς επίσης και τα γεγονότα που συμβαίνουν σε παγκόσμιο επίπεδο (εμφύλιοι, εξεγέρσεις, τσουνάμι) από τη μία με έχουν προβληματίσει και από την άλλη οι συμπεριφορές κάποιων εγωιστών και αλλοπαρμένων ανθρώπων με έχουν αγανακτήσει (δες Καντάφι, πολιτικούς αρχηγούς της ΕΕ στη Σύνοδο). Κρίμα βρε παιδί μου. Δεν ξέρω τι άλλο να πω και πως να χαρακτηρίσω αυτές τις καταστάσεις και τις συμπεριφορές. Ξεκίνησε και η 40ημερη νηστεία του Πάσχα, οι Χαιρετισμοί στην Παναγία και πορευόμαστε όλοι μαζί προς το Άγιο Πάθος, τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Κυρίου με χιλιάδες προβλήματα στο μυαλό και στο κορμί μας.

Ο Χριστός ήταν και διαχρονικά είναι ο Αμνός που θυσιάστηκε για μας. Φέτος, έχω την εντύπωση ότι δεν θα είναι μόνο ο Χριστός ο Αμνός που θα θυσιαστεί για το καλό της ανθρωπότητας, αλλά όλοι οι λαοί του πλανήτη τούτου που θυσιάζονται καθημερινά στο βωμό του παράνομου και μη πλουτισμού, της ξεδιαντροπιάς και πολλών άλλων παθών σωματικών και πνευματικών. Θυσιαζόμαστε όλοι εξαιτίας (σκόπιμων και μη) χειρισμών ορισμένων ολίγων που οδήγησαν εμάς και την φύση σε αυτήν την κατάσταση και τώρα καλούμαστε εμείς, οι απλοί άνθρωποι χωρίς καμιά εξουσία (έτσι μας έκαναν, κανείς λαός δεν έχει την εξουσία που θα έπρεπε να έχει), να βγάλουμε τα κάστανα από τη φωτιά.

Καλά στη φύση δεν αναφέρομαι, διότι ήδη την έχουμε εξαντλήσει, ήδη την έχουμε ρημάξει, ήδη την έχουμε θυσιάσει. Και αφού λοιπόν τελειώσαμε με τη φύση, τώρα το ρίξαμε στην ανθρωποφαγία. Πολύ φοβάμαι ότι οι αλυσιδωτές αντιδράσεις ήδη έχουν ξεκινήσει και να δούμε που θα σταματήσουν. Ίδωμεν...

Υ.Σ.: Χρωστάω και μιαν απάντηση στον φίλο SKPOYTZAKO. Χρησιμοποιώ αυτό το avatar επειδή συνδυάζει τις 2 μεγάλες αγάπες μου, τα βιβλία και τα λουλούδια, κυρίως τα τριαντάφυλλα. Γιατί όμως μου έκανες αυτήν την ερώτηση;

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Φιλοσόφησε για να είσαι Ευτυχής!!!

Μετά από 30 χρόνια γάμου οι γονείς μου φέτος αγόρασαν καινούργια κρεβατοκάμαρα, όπως την ήθελαν, για την ακρίβεια όπως την ονειρευόταν η μάνα μου. Εμένα αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η χαρά τους ή καλύτερα η ευτυχία τους. Μου αρέσει να βλέπω τους ανθρώπους ευτυχισμένους, πόσο μάλλον τους γονείς μου.

Τα πρόσωπα των ανθρώπων αλλάζουν. Γερνάνε, κάνουν ρυτίδες, τα χρόνια έρχονται για να κακοποιήσουν την νεότητά μας, αλλά και για να μας γεμίσουν εμπειρίες. Ωστόσο, βλέποντας τα γελαστά πρόσωπα των γονιών μου διαπιστώνω το βαθμό της ευτυχίας τους. Υπάρχει άραγε βαθμός μέτρησης της ευτυχίας, της ηθικής και τόσων άλλων ποιοτικών μεταβλητών; Ατελείωτες συζητήσεις έχουν γίνει κατά καιρούς γι' αυτό το θέμα. Τώρα τελευταία διαπίστωσα ότι μπορεί κάποιος να μετρήσει την ευτυχία. Ποιος είναι αυτός ο τρόπος; Η επαναφορά των χαρακτηριστικών του προσώπου στην παιδική τους μορφή, δίχως ρυτίδες και άλλα τόσα που αποκτούμε με το πέρας του χρόνου. Στην παιδική μας ηλικία οι περισσότεροι είμαστε ευτυχισμένοι, επειδή δεν ζητάμε πολλά. Ακόμη και με τα λίγα που μας δίνουν οι γονείς μας είμαστε χαρούμενοι και ξέγνοιαστοι. Το μόνο που μας νοιάζει είναι το φαγητό, η αγάπη των γονιών μας και πάνω απ' όλα το παιχνίδι. Σ' αυτήν την ηλικία το πρόσωπό μας λάμπει, δεν υπάρχουν οι καθημερινές σκοτούρες και τα προβλήματα.

Θεωρώ λοιπόν ότι όταν κάποιος μέσα από την χαρά του και το γέλιο του φέρνει χαρακτηριστικά εκείνης της περιόδου της ζωής του είναι πραγματικά ευτυχισμένος. Όταν είδα τα πρόσωπα των γονιών μου να μου θυμίζουν τα πρόσωπα των παλιών φωτογραφιών, σκέφτηκα αυτομάτως ότι κάτι γίνεται εδώ. Πάντως όπως και να 'χει, το θέμα είναι ότι αγόρασαν κάτι που το ήθελαν πολύ και μέσα από αυτήν την πράξη τους εγώ βρήκα λίγη τροφή για σκέψη και την ευκαιρία να φιλοσοφήσω...

Καλό Μήνα!!!