Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

Νηνεμία


Επιτέλους μετά από πολύ καιρό ησυχία...2.40 πμ. Ξημερώματα. Το γεμάτο φεγγάρι στέκει εκεί ατάραχο και με κοιτάει τώρα που γράφω. Είναι ωραία.


Πέρασε μια βδομάδα ησυχίας, αποφάσεων και ανακατατάξεων...Απλά σκέφτομαι ότι πολλές φορές τα καθημερινά προβλήματα που είμαστε αναγκασμένοι να αντιμετωπίζουμε, είτε όλοι μαζί είτε ο καθένας χωριστά, μας εξαντλούν τόσο που η υπομονή πλέον δεν είναι αρκετή.

Παραδοχή λαθών και αποδοχή...Πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να έχεις τη δύναμη να ζητάς συγγνώμη και με τη σειρά της αυτή να γίνεται αποδεκτή. Ξέρω ότι κανείς δεν είναι τέλειος και ότι πολλές φορές λέμε πράγματα που δεν τα εννοούμε, ωστόσο είναι πολύ σημαντικό να σκύβουμε το κεφάλι και να ζητούμε συγγνώμη. Πάντα μετά την καταιγίδα η ζεστασιά του ήλιου σε γλυκαίνει περισσότερο, την αποζητάς.

Παρόλα αυτά όμως αν υπάρχει πραγματική αγάπη όλα λύνονται, έστω και καθυστερημένα πολλές φορές, αλλά λύνονται. Ο καθένας αποζητά χώρο και χρόνο με τον εαυτό του και αυτό θα πρέπει να γίνεται σεβαστό από τους υπόλοιπους. Μπορεί να είμαστε όλοι μαζί, παραμένουμε όμως ξεχωριστές μονάδες, διαφορετικές προσωπικότητες και χαρακτήρες. Κανείς και τίποτα δεν είναι απολύτως όμοιο. Αρκεί να υπάρχει αυθεντικότητα.

Καθώς έβλεπα τηλεόραση προχθές έπεσε το μάτι μου σε ένα διαφημιστικό σποτ μίας γραμμής ψυχολογικής υποστήριξης παιδιών, εφήβων και γονέων (αν θυμάμαι καλά) και σκέφτηκα πόσες οικογένειες υπάρχουν εκεί έξω, οι οποίες εξαιτίας των οικονομικών δυσκολιών κυρίως, αλλά και άλλων παραγόντων, περνούν άσχημα. Παλαιότερα, δεν υπήρχαν τέτοιες γραμμές υποστήριξης και τώρα είναι εδώ, παρούσες. Η ψυχολογία των ανθρώπων έχει γίνει εύθραυστη. Τη μια στιγμή γελάς και την άλλη είσαι λίγο πριν την κατάθλιψη. Όλα τριγύρω μας εναλλάσσονται με ταχύτατους ρυθμούς. Έχουμε μπερδευτεί όλοι ή οι περισσότεροι τουλάχιστον. 

Αγάπη να υπάρχει, πραγματική αγάπη, τότε όλα λύνονται...

Καληνύχτα...(σήμερα νομίζω θα κοιμηθώ ήσυχα. Δωράκι της πανσελήνου).



Πέμπτη 4 Αυγούστου 2011

Παραμύθι...



Στάσου εκεί που αρχίζει το σκοτάδι της ύπαρξης και φώναξε στο κενό. 
Σίγουρα θα σου απαντήσει.
Λάο Τσε, 6ος αιώνας π.χ., Κινέζος φιλόσοφος


Τώρα τελευταία έχω αρχίσει να φωνάζω στο κενό...Μέχρι στιγμής καμία απάντηση. Ύπαρξη και Κενό...Δύο λέξεις αντίθετες...Ένα και Μηδέν...Σαν υπολογιστής αισθάνομαι που αντιλαμβάνεται μόνο το μηδέν και το ένα. Αν και τώρα τελευταία κάτι δεν δουλεύει σωστά, τα κυκλώματά μου μπλοκάρονται σε τέτοιο βαθμό που πλέον ο επεξεργαστής μου αντιλαμβάνεται μόνο το μηδέν, πως λοιπόν να σχηματιστεί αλγόριθμος;

Ακούς φωνές παντού, στην τηλεόραση, στις υπηρεσίες, στη δουλειά...Επικοινωνία μηδέν...Παντού υπάρχουν κυριαρχικοί τύποι που ο ένας προσπαθεί να επιβληθεί στον άλλον...Θέλω ησυχία, ηρεμία, αρμονία, να ακούω την μουσική μου και να γράφω στο blog μου...Δεν μπορώ τίποτα απ' όλα αυτά να κάνω. Είμαι αναγκασμένη να ακούω τα ίδια και τα ίδια κάθε μέρα. 

Δουλειά στο γραφείο (και για να πω την αλήθεια τώρα τελευταία δεν είμαι καθόλου αποδοτική, από το πρώτο μισάωρο σκέφτομαι το πότε θα περάσει η ώρα να φύγω...), δουλειές στο σπίτι, κατά τα άλλα ζω. Δεν υπάρχει στιγμή που να πω τώρα θα μείνω με μένα και αυτό θα το κάνω για μένα, όλα αυτά έχουν τελειώσει από την στιγμή που έφυγα από την Αθήνα.

Προσπαθώ να είμαι γελαστή, αλλά δεν μπορώ. Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη, αλλά δεν μπορώ. Προσπαθώ να κάνω όνειρα, αλλά δεν μπορώ. Προσπαθώ να ελπίζω, αλλά δεν μπορώ. Η κατάσταση μέσα μου είναι χαοτική. Θέλω να έρθει στη ζωή μου ένας άνθρωπος που θα με κάνει να γελάω, θα με κάνει να αισθανθώ ότι έχω άμεση οικειότητα μαζί του, άμεση έλξη σε όλους τους τομείς, δίχως να είμαι επιφυλακτική. Θέλω να με ταξιδεύει με τη φωνή του, θέλω να κοιμάμαι στην αγκαλιά του και να μην φοβάμαι να ονειρευτώ. Θέλω να μπορέσω να ζήσω το δικό μου ξεχωριστό παραμύθι...