Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

2010 - Αποχαιρετισμός Χρονιάς με Έντονη Διαισθητικότητα

Το 2010 ήταν αδιαμφισβήτητα μια πολύ δύσκολη χρονιά. Όχι μόνο για μένα και την οικογένειά μου, αλλά για όλους. Προσπαθώ να καταλάβω τη γεύση που μου αφήνει. Θα έλεγα ότι μάλλον είναι πικρή. Πικρή γιατί μέχρι το τέλος συμβαίνουν άσχημα γεγονότα.

Πάντα είχα ανεπτυγμένη διαίσθηση, από παιδάκι, τώρα τελευταία όμως η διαίσθησή μου κατά έναν περίεργο λόγο έχει αυξηθεί κατά πολύ. Από μικρή ηλικία συμβιβάστηκα με αυτήν την ιδιαιτερότητα και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου προσπαθούσα άλλες φορές να την αναπτύξω, άλλες να την ελέγξω και άλλες να τη θάψω βαθιά μέσα μου. Αισθάνομαι έντονα συναισθήματα, ακούω φωνές στο μυαλό μου, μου έρχονται έντονες μυρωδιές, σαν μια παρουσία να βρίσκεται στο χώρο, βλέπω όνειρα που επαληθεύονται. Σας φαίνονται περίεργα και παράλογα όλα αυτά; Και όμως...Η μάνα μου από τότε που ήμουν παιδί δεν πίστευε αυτά που της έλεγα. Νόμιζε ότι όλα ήταν στην φαντασία μου. Της έλεγα κάτι και μου απαντούσε "Είσαι μικρή, δεν ξέρεις, το φαντάστηκες, κλπ". Ότι λένε οι περισσότεροι άνθρωποι δηλαδή σε τέτοιες περιπτώσεις. Τους δικαιολογώ απόλυτα. Πολλές φορές έχω βάλει τον εαυτό μου στη θέση τους και έχω σκεφτεί ότι πιθανόν και εγώ να είχα την ίδια αντίδραση και αντιμετώπιση.

Όταν ήμουν 10 ετών πήγαμε εκδρομή σε ένα υπέροχο νησί που έχει έντονο το θρησκευτικό στοιχείο. Επομένως, λογικό και επόμενο ήταν να επισκεφθούμε και την Ιερά Μονή της περιοχής. Άλλωστε, ήταν Πάσχα. Μαζευτήκαμε λοιπόν και οι 3 οικογένειες, εμείς και άλλες 2, φίλοι των γονιών μου και συνοδοιπόροι μας σ' αυτό το ταξίδι. 

10 χρονών, τι εμπειρίες να έχεις και τι να καταλάβεις; Είσαι παιδί ούτε που πηγαίνει το μυαλό σου σε θέματα πνευματικά, διαισθητικά και άλλα παρόμοια. Το μόνο που σκέφτεσαι είναι ότι θέλεις να παίξεις. Στην εκκλησία, ειδικά, αναρωτιέσαι πότε θα τελειώσει η λειτουργία να πας να κοιμηθείς γιατί απλά βαριέσαι. Απλά τα πράγματα. Τότε, λοιπόν, αφού τελείωσε η Λειτουργία και φεύγαμε, ξαφνικά κάτι με σπρώχνει να κοιτάξω προς το καμπαναριό της Μονής. Έξω, πίσσα σκοτάδι. Τότε βλέπω μια σκιά έντονη να πηγαίνει πέρα δώθε στο καμπαναριό. Πιάνω τη μάνα μου από το χέρι και της λέω "Μαμά ο Άγιος είναι στο καμπαναριό και μας κοιτάει" και της έδειχνα με το χέρι μου ακριβώς το σημείο που βρισκόταν. Η μάνα μου δεν μπορούσε να δει τίποτα. Μου είπε "Ιδέα σου είναι. Μέσα στη νύχτα πως μπορείς να δεις αν κάποιος είναι στο καμπαναριό; Επηρεάστηκες από την εκκλησία, από τον κόσμο, μη δίνεις σημασία ιδέα σου είναι". Όμως εγώ τον έβλεπα, ήταν εκεί. Μέχρι που σε κάποια στιγμή μια άλλη κυρία άρχισε να φωνάζει "Ο Άγιος ο Άγιος είναι στο καμπαναριό, δεν τον βλέπετε; Είναι εκεί" και έδειχνε το ίδιο σημείο που έδειχνα και εγώ. Όλοι γύρισαν τα κεφάλια τους και κοίταζαν προς το καμπαναριό. Τότε είπα στην μάνα μου "Δεν με πίστεψες ε; Αφού στο είπα ήταν εκεί, τον έβλεπα". Δεν δόθηκε συνέχεια στο θέμα.

Όταν ήμουν στην πρώτη γυμνασίου είδα ένα πολύ έντονο όνειρο. Σε μια περιοχή, λίγο πιο μακριά από το σπίτι μας, είδα να καίγονται κάτι δέντρα. Την άλλη μέρα μόλις ξύπνησα είδα από το παράθυρο έντονους μαύρους καπνούς και όντως έγινε αυτό που έβλεπα από βραδίς στον ύπνο μου. Το είπα στην μάνα μου και πάλι μου είπε ότι είναι στην φαντασία μου. Μετά από 3 χρόνια, έχασα έναν δικό μου πολύ αγαπημένο άνθρωπο. Είχα μαζί του ψυχικό δέσιμο. Πριν φύγει από τη ζωή, κάτι που δεν περίμενα, άρχισα να έχω περίεργες εμπειρίες. Ότι κάποιος ήταν συνέχεια μαζί μου στο σπίτι. Μια σκιά. Μονίμως εκεί. Όχι σε άλλα μέρη. Ούτε στο σχολείο ούτε σε παιδικές χαρές ούτε πουθενά αλλού. Μόνο στο σπίτι μου και μόνο όταν ήμουν μόνη μου. Μια σκιά που πάντα έρχονταν ξαφνικά και έφευγε ξαφνικά. Το είπα στους δικούς μου. Μου είπαν τα ίδια. "Είναι στην φαντασία σου". "Μα το βλέπω, δεν το φαντάζομαι. Στέκεται πάντα στην γωνία έξω από το δωμάτιο μου και με κοιτάει επίμονα. Μόλις γυρίζω να κοιτάξω προς το μέρος της, φεύγει" τους απάντησα. Μου είπαν για ακόμη μια φορά να μη δίνω σημασία. Τελικά, μετά από λίγο καιρό έφυγε αυτός ο άνθρωπος από τη ζωή μας και μαζί μ' αυτόν και οι σκιές...Από τότε δεν τις ξαναείδα.

Μέχρι που κάποια χρόνια μετά άρχισαν τα όνειρα και τα προαισθήματα. Ήμουν με το αγόρι μου και κοιμόμασταν. Σε κάποια φάση, πετάγομαι στον ύπνο μου μούσκεμα στον ιδρώτα και φώναζα. Αυτός τρόμαξε και άρχισε να με ρωτάει τι έπαθα. Του είπα ότι κάτι θα συμβεί. Δεν ξέρω τι, αλλά κάτι. Μου είπε ότι ήταν ένα άσχημο όνειρο και να μην δίνω σημασία. Με πήρε αγκαλιά και ξανακοιμηθήκαμε, αυτός δηλαδή, γιατί εγώ δεν έκλεισα μάτι...Περίμενα να ξημερώσει να πάρω τηλέφωνο τους δικούς μου να δω αν είναι καλά. Όλοι ήταν καλά. Μου είπε το αγόρι μου ότι ήταν απλά ένας απαίσιος εφιάλτης και να μην το σκέφτομαι. Εγώ όμως δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Το ένιωθα. Μετά από λίγες ώρες με πήρε ο πατέρας μου τηλέφωνο και μου είπε όντως ένα δυσάρεστο γεγονός. Είχε σκοτωθεί μία θεία μου σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Το αγόρι μου έπαθε σοκ. Και εγώ επίσης. Από τότε άρχισε να δίνω σημασία στα όνειρά μου ή στους εφιάλτες μου. Αν και πάντα μου έλεγε και μου λέει ο πατέρας μου να μην τα πιστεύω και ότι είναι βλακείες.

Τώρα τελευταία, λοιπόν, άρχισαν πάλι τα ίδια. Μόνο που τώρα έχουμε new entry. Ακούω και φωνές μέσα στο μυαλό μου. Ομολογώ ότι αυτό δεν μου είχε ξανασυμβεί. Άλλο οι σκιές, άλλο τα όνειρα. Οι φωνές τι είναι; Την περασμένη εβδομάδα ειδικά έγιναν διάφορα. Βλέπω στον ύπνο μου ένα πολύ άσχημο όνειρο. Ξυπνάω με μια διάθεση άσχημη. Παίρνω την μάνα μου και της είπα να προσέχουν. Της είπα "Καλού κακού ας έχετε το νου σας σήμερα". Μέχρι το μεσημέρι βγήκε το όνειρο. Μπήκε ο παππούς μου στο νοσοκομείο με φρικτούς πόνους. Οι γιατροί ακόμη και σήμερα δεν μπορούν να καταλάβουν τι έχει. Κάνουν εξετάσεις, αλλά δυσκολεύονται πολύ. Πέρα από αυτό καθόμουν στον καναπέ το περασμένο σαββατοκύριακο και έβλεπα τηλεόραση, όπως συνήθως δεν είχε τίποτα της προκοπής. Βαριόμουν απίστευτα. Έβλεπα Alpha. Και ξαφνικά ακούω έντονα την φωνή του Λ. Κωνσταντάρα και "βλέπω" με το μυαλό μου μια σκηνή από ένα έργο που έπαιζε. Μου λέει "Αφού βαριέσαι γιατί δεν βλέπεις εμένα; Καλύτερα θα περάσεις. Άλλαξε κανάλι". Και η σκηνή στο μυαλό μου γινόταν εντονότερη. Οι διάλογοι από το έργο ήταν ξεκάθαροι. Και τότε τρελάθηκα. Λέω δεν μπορεί. Αποκλείεται. Αυτόματα άρχισα να κάνω ζάπινγκ και στον ΑΝΤ1 έπαιζε ο Λ. Κωνσταντάρας στην σκηνή που παρουσιάστηκε μέσα στο μυαλό μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Πως γίνεται αυτό; Δεν μου είχε ξανασυμβεί πιο πριν κάτι παρόμοιο.

Και το κερασάκι στην τούρτα; Βλέπω την Κυριακή προς Δευτέρα ένα όνειρο. Πολύ άσχημο για ακόμη μια φορά. Είπα στον εαυτό μου "Οk, άντε να δούμε τι θα συμβεί πάλι". Η αλήθεια είναι ότι σφίχτηκα. Την Δευτέρα προσπαθούσα να μην το σκέφτομαι καθόλου. Ούτε στην μάνα μου είπα κάτι για να μην ανησυχήσει (η αλήθεια είναι ότι τώρα δίνει μία βάση σε ότι της λέω...δεν μου λέει ότι είναι δημιούργημα της φαντασίας μου....). Κατά έναν περίεργο τρόπο και λόγο έρχονταν στο μυαλό μου εικόνες από 2 παιδικές μου φίλες. Απόρησα. Λέω πως και έτσι. Σκέφτηκα ότι έχω καιρό να μάθω νέα τους. Αλλά μετά η διαίσθησή μου κάτι προσπαθούσε να μου πει για μια από τις δύο. Αλλά δεν έδωσα σημασία. Την Τρίτη λοιπόν έμαθα τα νέα και μπορώ να πω ότι στενοχωρήθηκα πάρα πολύ. Ο αδελφός της μιας εκ των δυο έπεσε από ύψος 5 μέτρων και η κατάστασή του είναι βαριά. Εργατικό ατύχημα. Αν ζήσει, ίσως να μην μπορέσει να περπατήσει ποτέ ξανά. Η ηλικία του; Μόλις 28.

2010 = 2 + 1 = 3. Ο αριθμός για το 2010 ήταν το 3. Το 3 παράγεται από την ένωση του 1 και του 2 και φέρνει ισορροπία, επικοινωνίας, αυτό-έκφραση και δημιουργικότητα. Με θετική σκέψη, γίνεται φιλικό, αγαπητό και δημοφιλές. Έλκεται από τις διασκεδάσεις, τα χρώματα και την χαρά. Στην αρνητική του εκδοχή, θα μπορούσε να περιέχει στοιχεία υποκρισίας, αρνητική κριτική και τάσεις φυγής από την πραγματικότητα. Κατά τους ειδικούς, το 3 θεωρείται ο αριθμός του Θεού και, κατ' επέκταση, ο πλέον τυχερός από τους αριθμούς.


Το 2010 κάθε άλλο παρά τυχερό θα το χαρακτήριζα...Δεν ξέρω και δεν μπορώ να κρίνω αν είχε κάτι θεϊκό αυτή η χρονιά. Ωστόσο, θα έλεγα ότι ήταν μία χρονιά που τα είχε όλα. Ανατροπές, ένταση κοινωνική, σωματική και ψυχική, προβλήματα υγείας, προβλήματα οικονομικά, προβλήματα σχέσεων, λίγες, έως ελάχιστες, χαρές, έντονη διαίσθηση...

2011 = 2 + 1 + 1 = 4. Ο αριθμός για το 2011 είναι το 4. Το 4 αφορά την τάξη και την οργάνωση, για να υπάρχει εργασία μέσα από πρακτική κάλυψη αναγκών και πειθαρχία. Δείχνει την επιμονή και την υπομονή, την μεθοδικότητα και την αξιοπρέπεια. Στην αρνητική του μορφή δημιουργεί περιορισμούς και εμπόδια, ενασχόληση με λεπτομέρειες άνευ ουσίας. Ρουτίνα και απαισιοδοξία από στενοκεφαλιά. Το 4 είναι το πλέον θεμελιώδες από όλους του αριθμούς. Είναι η θεμελίωση όλων των σταθερών υποθέσεων. Είναι κατ' ουσία άθραυστος και πολύ αδιάσπαστος. Κατά τους ειδικούς, το 4 είναι ο αριθμός του ανθρώπου.
 
Το 2011 λοιπόν ίσως είναι μια χρονιά άκρως ανθρωποκεντρική, που σημαίνει περισσότερο εστιασμένη στον άνθρωπο, στα προβλήματά του και στις λύσεις που μπορεί να υπάρχουν. Ίσως να είναι μια χρονιά αυτογνωσίας. Ίσως να πρέπει να μάθουμε τους εαυτούς μας από την αρχή, από το μηδέν, να ξαναοργανώσουμε το είναι μας και να ξαναπειθαρχήσουμε στις πρώτες μας αρετές. Βέβαια, αυτό δεν γίνεται ανώδυνα, όμως σίγουρα φέρνει θετικά αποτελέσματα στο μέλλον και για το μέλλον (του καθενός ξεχωριστά και της ανθρωπότητας ως ολότητα)...

Εγώ απλά εύχομαι να έχετε όλοι ευτυχισμένα Χριστούγεννα και μία ακόμη πιο ευτυχισμένη και δημιουργική νέα χρονιά...

Χρόνια Πολλά...


Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Άνθρωποι Μονάχοι



Είχα τόσο ανάγκη να γράψω. Πάλι εδώ εν μέσω κουτών, σκόρπιων σκέψεων και ανεκπλήρωτων ονείρων και συναισθημάτων. Τελικά, δεν πίστευα ότι θα στενοχωριόμουν τόσο. Νόμιζα ότι θα ήμουν ευτυχισμένη που φεύγω. Τώρα δεν ξέρω. Έκλεισε η ημερομηνία. Μέχρι το τέλος της εβδομάδας που έρχεται δεν θα είμαι εδώ. Θα γράφω από αλλού. Αλλά πάντα εδώ, από την ίδια συχνότητα και με την ίδια ένταση αγάπης. Κάνω αυτό που αγαπώ, να γράφω, να επικοινωνώ. Γράφω και ηρεμώ. Σαν να ανοίγει το μαγικό κουτί της ψυχής μου, ξεχειλίζει από σκέψεις και συναισθήματα για μένα, για άλλους, για τον κόσμο.

Όλα όσα αγάπησα και μίσησα τα αφήνω πίσω. Τόσο καιρό έλεγα άντε να φύγω και να φύγω και να φύγω και τώρα...τι μ' έπιασε; Αχ ώρες ώρες αισθάνομαι ότι γίνομαι γραφική, όλο τα ίδια και τα ίδια. Αυτό που ζω όμως δεν το είχα ξαναζήσει μέχρι τώρα. Τόσα πολλά και έντονα συναισθήματα υπάρχουν μέσα μου αυτή τη στιγμή που δεν μπορώ να τα συγκρατήσω. Αισθάνομαι σαν ένα ξερόκλαδο σπασμένο που ήρθε ο άνεμος και το πήρε, το στροβίλισε καλά καλά και στο τέλος βρέθηκε ριγμένο ως προσάναμμα σε κάποιο καλοφτιαγμένο και καλογυαλισμένο τζάκι, σαν αυτό που σε λίγες μέρες θα ρίχνω εγώ τα ξερόκλαδα για να το ανάψω και θα σκέφτομαι όλα αυτά που γράφω τώρα...Έγιναν τόσα πολλά πράγματα μέσα σε έναν χρόνο. Τόσα που όταν κάθομαι πολλές φορές να τα σκεφτώ, νομίζω ότι δεν τα έζησα φέτος. Σκέφτομαι ότι αποκλείεται και μετά όταν το συνειδητοποιώ και προσγειώνομαι στην πραγματικότητα πόσο μακριά μου φαίνονται όλα...

Την άλλη βδομάδα θα είμαι σε άλλο μέρος με άλλους ανθρώπους τακτοποιώντας τα πράγματά μου και συλλογιζόμενη ότι άφησα πίσω τον μοναχικό μου χαρακτήρα. Αυτόν που άλλες φορές απολάμβανε την ερημιά του μέσα του, διαβάζοντας ένα ωραίο βιβλίο και άλλες φορές τρελαινόταν και ήθελε να βγει έξω και να βοηθήσει όλον τον κόσμο, όλους αυτούς που έχουν ανάγκη. Αυτός ο άλλος που ήθελε να μιλάει, να μιλάει, να μιλάει και να μην σταματάει. Μ' αρέσει η επικοινωνία κάθε είδους, γραπτή, προφορική, διαδικτυακή, του σώματος, ακόμη και με περιστέρι ή με τύμπανα. Μ' αρέσει να δίνω και να παίρνω αγάπη. Μ' αρέσει να κοιτώ τα βλέμματα και τα χαμόγελα των μικρών παιδιών, το πνεύμα τους εκπέμπει μια σκανδαλιά και συνάμα μια αθωότητα που σε κερδίζει.

Συλλογίζομαι πόσοι μόνοι άνθρωποι υπάρχουν εκεί έξω που κανείς δεν τους δίνει σημασία. Έρχονται και γιορτές και αυτοί θα κοιμούνται έξω, σε κάποιο παγωμένο παγκάκι. Πέρασα χθες το βραδάκι μπροστά από την εκκλησία που συνήθιζα να πηγαίνω και στο πλαϊνό μέρος, εκεί ανάμεσα στην εκκλησία και σε μία πολυκατοικία, εκεί που κόβει ο αέρας, ήταν ξαπλωμένοι 3 άστεγοι. Προσπαθούσαν να κοιμηθούν, ο ένας δίπλα στον άλλο. Χθες, χιόνισε στην Αθήνα.

Εγώ την επέλεξα την μοναξιά που πέρασα όλα αυτά τα χρόνια. Το έκανα γιατί ήθελα να τα βρω με μένα. Να με ανακαλύψω. Τις αντοχές μου, τα όριά μου. Άλλοτε μου άρεσε, το απολάμβανα, άλλοτε όχι. Τώρα θα θέλω να είμαι μόνη και δεν θα μπορώ. Όμως, ίσως έτσι να πρέπει να γίνει. Πιστεύω ότι έμαθα αρκετά, όχι πολλά, αλλά αρκετά, όλα αυτά τα χρόνια απομόνωσης, για μένα, για τους άλλους, για το Θεό, για τον κόσμο, για το σύμπαν. Τόσες απορίες. Λύθηκαν πολλές από αυτές. Άλλες σκοπίμως επειδή έψαξα εγώ, άλλες από μόνες τους επειδή έτσι έπρεπε να γίνει. Τώρα ίσως να ήρθε η ώρα μου να βγω στον κόσμο και να δείξω αυτά τα λίγα που έμαθα. Γιατί έτσι πρέπει να γίνεται. Αλλιώς τι νόημα έχει; Ποια η αξία των γνώσεων και των εμπειριών, αν τις κρατάς μόνο για τον εαυτό σου; Η γνώση πρέπει να μοιράζεται.

Την μοναξιά σε όλα τα επίπεδα αν δεν την βιώσεις δεν μπορείς να την καταλάβεις. Κάποιοι αστειεύονται ότι θα ήθελαν πολύ να είναι μόνοι και το εύχονται. Στην ουσία, όμως, δεν ξέρουν τι εύχονται. Τέλος πάντων, τώρα όλα αλλάζουν. Και όπως είναι λογικό και επόμενο κάθε αλλαγή εμπεριέχει ρίσκο και φόβο για το άγνωστο. Από εκεί και πέρα θα δείξει...




Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Αλκυονίδες Μέρες με Διάρκεια Μηνών...



Οι Αλκυονίδες ημέρες, σύμφωνα με τον πανάρχαιό μας μύθο, πήραν το όνομά τους από την Αλκυόνα, το ψαροπούλι της ακτής που κλωσά τα αυγά του κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών. Μάλιστα, επειδή οι αλκυόνες γεννούν τα αυγά τους τον Ιανουάριο σε φωλιές μέσα στους βράχους, ο Δίας επέτρεψε στον ήλιο να λάμπει δυνατά και να ζεσταίνει τις αλκυόνες μέχρι να επωαστούν τα αυγά τους. Οι ζεστές αυτές μέρες του Γενάρη ονομάστηκαν γι' αυτό το λόγο αλκυονίδες μέρες και διαρκούν από μία ως δύο εβδομάδες κατά το δεύτερο, ως επί το πλείστον, δεκαπενθήμερο του Ιανουαρίου ή την πρώτη εβδομάδα του Φεβρουαρίου.

Η Αλκυόνα σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση είναι ένα πουλί που συμβολίζει την γαλήνη, την προστασία και παύει τη θαλασσοταραχή. Στην πραγματικότητα είναι ένα πουλί αποδημητικό, που σε αντίθεση με τα άλλα πουλιά του είδους της, έρχεται το φθινόπωρο και φεύγει αρχές Μαρτίου και γεννά τα αυγά της στις σχισμές των βράχων της θάλασσας.
                                                                                                                                           
Oι μύθοι σχετικά με αυτές τις ημέρες είναι πολλοί αλλά  σε όλες τις εκδοχές τους μιλούν για το θεό Ποσειδώνα που προσφέρει τις μέρες αυτές στην Αλκυόνη κόρη του θεού των ανέμων Aιόλου την οποία μεταμόρφωσε ο Δίας σε πουλί αλκυόνη ώστε να μπορεί να γεννά τα αυγά της στα βράχια των αλκυονίδων νήσων, χειμώνα κι όχι άνοιξη. 

Η Αλκυόνη, το σημερινό ψαροπούλι με τα όμορφα φτερά σύμφωνα με τον πανάρχαιο μύθο μας, ήταν κάποτε μια χαρούμενη και ευτυχισμένη γυναίκα, κόρη του Θεού των ανέμων, του Αιόλου - που ζούσε στ' ακρογιάλια της θάλασσας με τον άντρα της Κήυκα και αλληλοαποκαλούνταν Ζευς και Ήρα. Για την ασέβειά τους όμως αυτή προς τον Δία οργίστηκε τόσο πολύ ο πρώτος των Θεών και μεταμόρφωσε τον Κήυκα σε όρνιο.


Ξετρελαμένη τότε η δύστυχη γυναίκα, έτρεχαν από δω και από 'κει στις ερημιές στις βαλτώδεις εκβολές των ποταμιών και μέσα στις πυκνές τους καλαμιές, για να βρει τον αγαπημένο της Κήυκα. Οπότε, οι θεοί του Ολύμπου την λυπήθηκαν και την μεταμόρφωσαν και αυτήν σε πουλί, τη γνωστή μας Αλκυόνη, για να ψάχνει και στις θάλασσες μήπως εκεί βρει το χαμένο της άντρα. Ωστόσο όμως η δυστυχία εξακολουθούσε να την συντροφεύει, γιατί αντίθετα από τ' άλλα πουλιά που γεννούν και κλωσούν τ' αυγά τους την άνοιξη αυτή γεννάει μέσα στη βαρυχειμωνιά, οπότε μανιασμένα τα κύματα της θάλασσας τέτοιον καιρό, της άρπαξαν αυγά και πουλιά κάνοντάς την να κλαίει σπαραχτικά Για άλλη μία φορά ο Δίας έδειξε συμπόνια για την Αλκυόνη, δεκαπέντε μέρες στην καρδιά του χειμώνα, να κοπάζουν οι άνεμοι, να ζεσταίνει την πλάση ο ήλιος, μέχρι να μπορέσει η Αλκυόνη να κλωσήσει τ' αυγά και να βγουν τα μικρά της από μέσα.

Για τη συζυγική πίστη των Αλκυόνων ασχολήθηκε ο Πλούταρχος που αφηγείται ότι αν ο σύζυγος της Αλκυόνης γεράσει και δεν μπορεί να πετάξει, τότε η θηλυκιά Αλκυόνη τον παίρνει στους ώμους και τον φέρνει πάντοτε μαζί της, τον ταΐζει και τον περιποιείται ως το θάνατο.

Έτσι οι αρχαίοι Έλληνες εξηγούσαν την ύπαρξη αυτών των ημερών του "καλού / αίθριου καιρού" μέσα στον χειμώνα, τις οποίες ο Αριστοτέλης χαρακτήριζε και ως ημέρες "ευδίας".

Ο μύθος μιλάει για την απέραντη συζυγική αγάπη και την τρυφερή στοργή της γυναίκας, ενώ η μετεωρολογική υπηρεσία μιλάει για εξίσωση των βαρομετρικών πιέσεων μεταξύ της νοτίου και βορείου Ευρώπης.

Βέβαια, μπορεί οι αρχαίοι έλληνες να χαρακτήριζαν καλές αυτές τις 15 μέρες, όμως πως χαρακτηρίζουν οι νεοέλληνες αυτήν την καλοκαιρία που συμβαίνει στη χώρα μας τους τελευταίους μήνες, ενώ όλη η Ευρώπη πλήττεται από σφοδρή κακοκαιρία;

Ίσως και εμείς ως έθνος να είμαστες οι νέες Αλκυόνες και ο καλός Θεός να μας λυπήθηκε και να επέτρεψε στον ήλιο να μας ζεσταίνει ώστε να μην αναγκαστούμε να ανάψουμε τα καλοριφέρ...Περιμένουμε τα Χριστούγεννα και αντί για χιονοπόλεμο μάλλον θα κάνουμε βουτιές στην παραλία...Σχήμα οξύμωρο...Είναι καλό, είναι κακό, δεν ξέρω...πάντως είναι κάτι διαφορετικό.

Η ιστορία διαχρονικά έχει αποδείξει ότι οι έλληνες είμαστε ένας λαός που για κάποιον περίεργο λόγο ο Θεός μας προστατεύει από πολλά δεινά. Αλλιώς, μέχρι τώρα θα έπρεπε να είμαστε εξαφανισμένοι από τον χάρτη. Παρόλα αυτά είμαστε εδώ. Προσπαθούμε να επιβιώσουμε μέσα σε δύσκολες συνθήκες. Έτσι και τώρα...Ας είμαστε αισιόδοξοι και θα τα καταφέρουμε για ακόμη μία φορά!!!!


Ευχές για καλό μήνα...




Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Το Πλήρωμα του Χρόνου...




Ο χρόνος δίνει όλες τις απαντήσεις χωρίς να χρειάζεται καν τις ερωτήσεις.
Ευριπίδης, 480-406 π.Χ., Αρχαίος τραγικός


Πολλοί από εσάς θα έχτε παρατηρήσει ότι προσπαθείτε να πετύχετε κάτι και το προσπαθείτε με όλες σας τις δυνάμεις σας, μέχρι εκεί που αντέχετε, όμως, κατά ένα περίεργο λόγο, δεν προχωράει. Αναρωτιέστε "Μα γιατί; Αφού προσπάθησα τόσο...". Ε, λοιπόν, η απάντηση μάλλον κρύβεται στην έννοια του χρόνου...

Κατά τον Α. Einstein ο χρόνος είναι σχετικός. Για παράδειγμα, αν είσαι κάπου και περνάς καλά, ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα, όπως ας πούμε σε κάποιο ραντεβού με ένα αγαπημένο πρόσωπο. Από την άλλη, αν είσαι σε κάποιο μέρος που δεν περνάς και τόσο καλά, ο χρόνος σου φαίνεται μια αιωνιότητα, όπως ας πούμε κατά τη διάρκεια μιας εξέτασης.

Τελικά, ο χρόνος είναι αυτός που ευθύνεται για όλα και το το πλήρωμά του μας αναγκάζει να δεχτούμε τις συνέπειές του. Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος στα 60 του δεν μπορεί να κάνει κάτι να κρύψει τις ρυτίδες ή τα άσπρα μαλλιά της ηλικίας του...Αργά ή γρήγορα όλα φαίνονται. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το δεχτείς και να αγαπήσεις τον εαυτό σου γι' αυτό που είναι.  

Ο Ευριπίδης λοιπόν έλεγε ότι ο χρόνος δίνει όλες τις απαντήσεις χωρίς να χρειάζεται καν τις ερωτήσεις. Τι σοφία άραγε μπορεί να κρύβεται μέσα στο νόημα αυτής της φράσης; Όντως, όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου για κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα αλλάξεις, είναι αδύνατον και μάλιστα πολλές φορές μπορεί να λαμβάνεις απαντήσεις σε ερωτήματα κρυφά, του εαυτού σου, ή ακόμη και χωρίς να ρωτάς, βλέπεις την εξέλιξη των πραγμάτων τριγύρω σου και λες "Ααα μάλιστα γι' αυτό τότε αντιμετώπισα αυτό επειδή ήταν να περάσω τώρα αυτό...".

Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα είναι ρυθμισμένα με μία σοφία απόλυτη σε έναν κόσμο σχετικό. Αυτό μπορεί να είναι μαγικό και ακόμη περισσότερο συναρπαστικό. Είναι ωραίο συναίσθημα να έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και εσύ να είσαι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσεις κάποιες καταστάσεις. Ωστόσο, πολλές φορές όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, οι καταστάσεις είναι αυτές που έρχονται να σε συναντήσουν και να σε ξαφνιάσουν άλλες φορές ευχάριστα και άλλες δυσάρεστα. Πιστεύω όμως ότι αυτή είναι η μαγεία της ζωής. Να κόβεις το φρούτο από το δέντρο την κατάλληλη χρονική στιγμή, ούτε να είναι άγουρο ούτε παραγινομένο, γιατί και στις 2 περιπτώσεις δεν μπορείς να το φας. Και αν πολλές φορές δεν έχεις την σοφία για να κρίνεις ποια είναι η κατάλληλη χρονική στιγμή για μία πράξη σου, μην ανησυχείς ο χρόνος θα φέρει έτσι τις καταστάσεις που θα μπορέσεις να την αντιληφθείς...


Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Ο Ουρανός Βρέχει Αστέρια - Ας κάνουμε μια ευχή...



Είμαι εδώ, καθισμένη αυτό το βράδυ στην οχτάχρονη μπλε με μαύρα μπράτσα καρέκλα μου, τις οποίας τα ροδάκια είναι σαν καινούργια ακόμη (μάλλον δεν τα ταλαιπωρώ πολύ...) και σκέφτομαι διάφορα. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Έτσι λοιπόν σκέφτηκα ότι είναι καλύτερο να μοιραστώ όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου μαζί σας.

Το ρολόι του υπολογοστή μου γράφει 2:07 πμ και σκέφτομαι ότι σε λίγες ώρες θα ξεκινήσει η βροχή των Λεοντιδών. Δεν έτυχε ποτέ να παρακολουθήσω ένα παρόμοιο θέαμα. Θα ήταν ωραία να ήμουν καθισμένη δίπλα στη θάλασσα σήμερα μαζί με τον αγαπημένο μου και να βλέπαμε τα αστέρια να πέφτουν μέσα στο νερό και εμείς να κάναμε πολλές πολλές ευχές για αιώνια αγάπη και αφοσίωση.

Δυστυχώς, βρίσκομαι ακόμη στην Αθήνα (ποιος θα περίμενε ότι κάποτε θα το έλεγα αυτό....) και τα φώτα της πόλης είναι απαγορευτικά για να βγω στο μπαλκονάκι μου και να δω αυτό το θέαμα. Και ενώ σκέφτομαι αυτά, ξαφνικά να που εμφανίζονται σκέψεις όπως ότι σε λίγο καιρό από σήμερα θα πρέπει να αρχίσω να αποχαιρετώ κάποιους ανθρώπους που γνώρισα στο διάβα μου από αυτήν την πόλη...Μου έρχονται αναμνήσεις, όχι απλά εικόνες αλλά συναισθήματα και μυρωδιές. Άλλες είναι γεμάτες πικρία, αλλές γεμάτες αγάπη, άλλες γεμάτες κατανόηση, άλλες γεμάτες από εμπειρίες.

Είμαι στην Αθήνα 5 ολόκληρα χρόνια. Οι περισσότερες σχολές των ελληνικών πανεπιστημίων έχουν διάρκεια 4 χρόνια πέρα από την ιατρική και κάποια τμήματα του πολυτεχνείου. Όμως, αυτά που σου μαθαίνει η ίδια η ζωή δεν μπορεί να σου τα μάθει κανένα πανεπιστήμιο. Σε όλες τις σχολές μαθαίνεις θεωρία, όσο άριστος και να είσαι, είσαι άριστος στη θεωρία. Κανένας όμως δεν μας είπε ότι η πράξη είναι πολύ διαφορετική από τη θεωρία. Για να μην είμαι άδικη όμως θα πρέπει να πω ότι όντως πολλοί άνθρωποι το λένε αυτό "Άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη", όμως αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το μάθεις, τουλάχιστον εγώ.

Και εκεί που κάπως κατασταλάζουν αυτές οι σκέψεις έρχεται μια εντύπωση στο μυαλό ότι οτιδήποτε έζησα στο πολύ πρόσφατο παρελθόν είναι σαν να έχουν περάσει αιώνες από τότε. Άνθρωποι που ήρθαν και έφυγαν από μόνοι τους από τη ζωή μου, άνθρωποι που ήρθαν και τους κράτησα εγώ ηθελημένα σε κάποια απόσταση, γεγονότα και καταστάσεις που όταν τα βιώνα στενοχωριόμουν και τώρα που τα αναπολώ βλέπω το πόσο συναισθηματική και υπερβολική μπορεί να ήμουν στην αντιμετώπισή τους.

Έχω και έναν κόμπο στον λαιμό μου που με πνίγει, πρέπει να είναι λυγμός που δεν έχει αποφασίσει ακόμη τι θα κάνει. Σκέφτομαι ότι φεύγοντας από εδώ αφήνω πίσω μου πολλά και ίσως αυτό το φορτίο η ψυχή μου να μην μπορεί ακόμη να το αντέξει. Προσπαθώ να δίνω κουράγιο στον εαυτό μου με το να σκέφτομαι το μέλλον, το χρωματίζω με πολύ έντονα χρώματα, κυρίως με το κόκκινο που είναι το αγαπημένο μου, πιστεύοντας ότι τα πράγματα θα λειτουργήσουν καλύτερα για μένα σε μία άλλη περιοχή.

Από παιδάκι θυμάμαι προετοίμαζα τον εαυτό μου για κάτι. Δεν μου αρέσουν οι ξαφνικές αλλαγές, είναι λίγο σοκαριστικές για την ψυχοσύνθεσή μου. Θυμάμαι ότι ήμουν μικρή, στην τρίτη δημοτικού, όταν αλλάξαμε σπίτι με αποτέλεσμα και εγώ να πρέπει να αλλάξω σχολείο. Το καλοκαίρι λοιπόν εκείνο, μετά την καθιερωμένη σχολική εκδήλωση για την επιτυχημένη ολοκλήρωση της χρονιάς, με παίρνει αγκαλιά η μάνα μου και μου λέει "Κοίτα τι σου πήρα..." και βγάζει από την τσάντα της ένα δώρο, ένα καλοτυλιγμένο πακέτο. Το πήρα μες στα γέλια και από την λαχτάρα μου να το ανοίξω έσκισα το χαρτί (συνήθως τα δώρα μου τα άνοιγα σιγά σιγά για να μην τα χαλάω...) και μέσα είχε ένα πολύ ωραίο φορεματάκι, έχοντας ως στάμπα την στρουμφίτα, είχε και κρόσια με χαντρούλες, ακόμη το θυμάμαι, ήταν τόσο όμορφο. Την αγκάλιασα, την φίλησα και της είπα "Μανούλα σ'ευχαριστω πολύ". Τότε μου είπε "Έλα θέλω να σου πω κάτι" και της απάντησα "Τι θέλεις; πες μου..." μου είπε "Δεν θα στενοχωρεθείς όμως, μου το υπόσχεσαι;" "Ε ναι" της αποκρίθηκα και ταυτόχρονα φορούσα το φουστανάκι για να δω αν μου ταιριάζει και τότε μου το ξεφούρνισε "Του χρόνου δεν θα πας στο ίδιο σχολείο, θα σε γράψω σε αυτό που είναι κοντά στο νέο μας σπίτι". Ε αυτό ήταν. Έβγαλα το φουστανάκι (που τόσο μου είχε αρέσει) της το πέταξα και της είπα "Γι' αυτό μου το πήρες; Για να μου πεις αυτο; Δεν το θέλω. Θέλω να μείνω στο σχολείο μου με τους φίλους μου". Θεέ μου έκλαιγα τόσο πολύ, δεν μπορούσε να με σταματήσει. Αυτό το κλάμα έβγαινε κατευθείαν από την καρδιά μου, ακόμη το θυμάμαι.

Ε, λοιπόν, ακόμη και τώρα νιώθω αυτό το ίδιο παιδιάστικο συναίσθημα. Θέλω να κλάψω, να κλάψω πολύ που είμαι αναγκασμένη λόγω των συνθηκών να αλλάξω τρόπο ζωής, αλλά δεν μπορώ, τα δάκρυα δεν βγαίνουν όπως τότε. Τώρα είμαι συγκρατημένη και σκέφτομαι ότι αυτό είναι το καλύτερο. Σε έναν κόσμο που όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα δεν μπορούμε να μένουμε πίσω. Ή μήπως μπορούμε;

Σκέφτομαι πόσο τυχεροί είναι οι άνθρωποι που ζουν στην επαρχία σήμερα. Θα έχουν τη δυνατότητα να απολαύσουν αυτό το υπέροχο θέαμα των αστεριών. Αν θα μπορούσα να κάνω μια ευχή και να βγει αληθινή, ειλικρινά δεν ξέρω τι θα διάλεγα. Μια ευχή για μένα, για τη δική μου ζωή ή για την ανθρωπότητα; Στη μία περίπτωση θα ήμουν εγωίστρια, ενώ στην άλλη αλτρουίστρια. Δύσκολη απόφαση για μία μόνο ευχή. Αν και πιστεύω ότι η ευχή θα έκανα θα ήταν να είμασταν όλοι ευτυχισμένοι, βρίσκοντας ο καθένας το πραγματικό ταίρι του. Αυτή είναι η ευχή που βγαίνει κατευθείαν από την καρδιά μου αυτήν την στιγμή, διότι πιστεύω ότι αν είσαι καλοπροαίρετος, μοιράζεσαι πράγματα, ιδέες, όνειρα, συναισθήματα με τους άλλους ανθρώπους και εύχεσαι για το καλό τους, τότε μόνον μπορείς να είσαι πραγματικά ευτυχισμένος.

Καλό βράδυ σε όλους....


Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

17 Νοέμβρη - Εδώ Πολυτεχνείο!!!!



Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 ήταν μια μαζική διαδήλωση λαϊκής αντίθεσης στο καθεστώς της Χούντας των Συνταγματαρχών. Η εξέγερση ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου 1973, κλιμακώθηκε σχεδόν σε αντιχουντική επανάσταση και έληξε με αιματοχυσία το πρωί της 17ης Νοεμβρίου, μετά από μια σειρά γεγονότων που ξεκίνησαν με την είσοδο αρμάτων μάχης στον χώρο του Πολυτεχνείου.

Η Ελλάδα βρισκόταν από τις 21 Απριλίου 1967 υπό τη δικτατορική διακυβέρνηση του στρατού, ενός καθεστώτος που είχε καταργήσει τις ατομικές ελευθερίες, είχε διαλύσει τα πολιτικά κόμματα και είχε εξορίσει, φυλακίσει και βασανίσει πολιτικούς και πολίτες με κριτήριο τις πολιτικές τους πεποιθήσεις.

Το 1973 βρίσκει τον ηγέτη της δικτατορίας, Γεώργιο Παπαδόπουλο να έχει ξεκινήσει μια διαδικασία φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος, η οποία συμπεριλάμβανε την αποφυλάκιση των πολιτικών κρατουμένων και την μερική άρση της λογοκρισίας, καθώς και υποσχέσεις για νέο σύνταγμα και εκλογές στις 10 Φεβρουαρίου 1974 για επιστροφή σε πολιτική διακυβέρνηση. Στελέχη της αντιπολίτευσης, μπόρεσαν έτσι να ξεκινήσουν πολιτική δράση ενάντια της χούντας. Η χούντα, στην προσπάθειά της να ελέγξει κάθε πλευρά της πολιτικής, είχε αναμιχθεί στον φοιτητικό συνδικαλισμό από το 1967, απαγορεύοντας τις φοιτητικές εκλογές στα πανεπιστήμια, στρατολογώντας υποχρεωτικά τους φοιτητές και επιβάλλοντας μη εκλεγμένους ηγέτες των φοιτητικών συλλόγων στην Eθνική Φοιτητική Ένωση Eλλάδας (ΕΦΕΕ).  Αυτές οι ενέργειες όπως είναι φυσικό δημιούργησαν έντονα αντιδικτατορικά αισθήματα στους φοιτητές, όπως τον φοιτητή Γεωλογίας Κώστα Γεωργάκη, ο οποίος αυτοπυρπολήθηκε δημόσια το 1970 στην Γένοβα της Ιταλίας σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στη χούντα.  Με αυτή την εξαίρεση, η πρώτη μαζική δημόσια εκδήλωση διαμαρτυρίας ενάντια στη χούντα ήρθε από τους φοιτητές στις 21 Φεβρουαρίου 1973.

Οι αναταραχές ξεκίνησαν λίγο νωρίτερα, στις 5 Φεβρουαρίου, όταν οι φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφάσισαν αποχή από τα μαθήματά τους. Στις 13 Φεβρουαρίου γίνεται διαδήλωση μέσα στο Πολυτεχνείο και η χούντα παραβιάζει το πανεπιστημιακό άσυλο, δίνοντας εντολή στην αστυνομία να επέμβει. 11 φοιτητές συλλαμβάνονται και παραπέμπονται σε δίκη. Με αφορμή αυτά τα γεγονότα, στις 21 Φεβρουαρίου, περίπου τρεις με τέσσερις χιλιάδες φοιτητές της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κατέλαβαν το κτίριο της σχολής στο κέντρο της Αθήνας επί της οδού Σόλωνος, ζητώντας ανάκληση του νομού 1347 που επέβαλε την στράτευση «αντιδραστικών νέων», καθώς 88 συμφοιτητές τους είχαν ήδη στρατολογηθεί με τη βία. Από την ταράτσα του κτιρίου απαγγέλλουν τον ακόλουθο όρκο:

«Εμείς οι φοιτηταί των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στo όνομα της ελευθερίας να αγωνισθούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση:
α) των ακαδημαϊκών ελευθεριών
β)του πανεπιστημιακού ασύλου
γ) της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων.»

Η αστυνομία έλαβε εντολή να επέμβει και πολλοί φοιτητές σε γύρω δρόμους υπέστησαν αστυνομική βία, χωρίς όμως τελικά να παραβιαστεί το πανεπιστημιακό άσυλο. Τα γεγονότα στη Νομική αναφέρονται συχνά ως προάγγελος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Η εξέγερση των φοιτητών επηρεάστηκε επίσης σημαντικά και από τα νεανικά κινήματα της δεκαετίας του '60, και ειδικά από τα γεγονότα του Μάη του '68.

Στις 14 Νοεμβρίου 1973 φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφάσισαν αποχή από τα μαθήματα και άρχισαν διαδηλώσεις εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος. Καθώς οι αρχές παρακολουθούσαν αμέτοχες, οι φοιτητές που αυτοαποκαλούνταν «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», οχυρώθηκαν μέσα στο κτίριο της σχολής επί της οδού Πατησίων και ξεκίνησαν τη λειτουργία του ανεξάρτητου ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου. Ο πομπός κατασκευάστηκε μέσα σε λίγες ώρες στα εργαστήρια της σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών από τον Γιώργο Κυρλάκη. Το, πλέον ιστορικό, μήνυμά τους ήταν: «Εδώ Πολυτεχνείο! Λαέ της Ελλάδας το Πολυτεχνείο είναι σημαιοφόρος του αγώνα μας, του αγώνα σας, του κοινού αγώνα μας ενάντια στη δικτατορία και για την Δημοκρατία». Εκφωνητές του σταθμού ήταν η Μαρία Δαμανάκη, ο Δημήτρης Παπαχρήστος και ο Μίλτος Χαραλαμπίδης.

Στις 3 π.μ. της 17ης Νοεμβρίου αποφασίζεται από την μεταβατική κυβέρνηση η επέμβαση του στρατού και ένα από τα τρία άρματα μάχης που είχαν παραταχθεί έξω από τη σχολή, γκρεμίζει την κεντρική πύλη. Όπως φαίνεται και στο ιστορικό φιλμ που τράβηξε παράνομα Ολλανδός δημοσιογράφος, το άρμα μάχης AMX 30 έριξε την σιδερένια πύλη τη στιγμή που επάνω βρίσκονταν ακόμα φοιτητές. Ο σταθμός του Πολυτεχνείου έκανε εκκλήσεις στους στρατιώτες να αψηφήσουν τις εντολές των ανωτέρων τους και στη συνέχεια ο εκφωνητής απήγγειλε τον Ελληνικό Εθνικό Ύμνο. Η μετάδοση διακόπηκε με την είσοδο του άρματος στον χώρο της σχολής. Οι φοιτητές βλέποντας το άρμα μάχης να εισβάλλει, ακολουθούμενο από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, ρίχνουν την πόρτα του Πολυτεχνείου στην οδό Στουρνάρη και αρχίζουν να εξέρχονται μαζικά. Οι αστυνομικές δυνάμεις επιτίθενται στους φοιτητές, την έξοδο των οποίων αποφασίζουν (σύμφωνα και με το πόρισμα του εισαγγελέα Τσεβά) να περιφρουρήσουν κάποιοι από τους στρατιώτες που βρίσκονταν στην περιοχή, οι οποίοι σε ορισμένες περιπτώσεις επενέβησαν και εναντίον των αστυνομικών που βιαιοπραγούσαν στους φοιτητές. Πολλοί φοιτητές βρίσκουν καταφύγιο σε γειτονικές πολυκατοικίες. Ελεύθεροι σκοπευτές της αστυνομίας ανοίγουν πυρ από γειτονικές ταράτσες, ενώ άνδρες της ΚΥΠ καταδιώκουν τους εξεγερθέντες.

Στρατιώτες και αστυνομικοί έβαλαν με πραγματικά πυρά κατά πολιτών μέχρι και την επόμενη μέρα, με συνέπεια αρκετούς θανάτους στον χώρο γύρω από το Πολυτεχνείο, αλλά και στην υπόλοιπη Αθήνα. Η πρώτη επίσημη καταγραφή τον Οκτώβριο του 1974, από τον εισαγγελέα Δημήτρη Τσεβά, εντόπισε 18 επίσημους ή πλήρως βεβαιωθέντες νεκρούς και 16 άγνωστους "βασίμως προκύπτοντες". Ένα χρόνο αργότερα ο αντιεισαγγελέας εφετών Ιωάννης Ζαγκίνης έκανε λόγο για 23 νεκρούς, ενώ κατά τη διάρκεια της δίκης που ακολούθησε προστέθηκε ακόμη ένας. Οι πρώτες (δημοσιογραφικές) προσπάθειες για την καταγραφή των γεγονότων μιλούσαν για 59 νεκρούς ή και 79 θύματα, με βάση τον κατάλογο Γεωργούλα. Σύμφωνα με έρευνα το 2003 του διευθυντή του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, Λεωνίδα Καλλιβρετάκη, ο αριθμός των επωνύμων νεκρών ανέρχεται σε 23, ενώ αυτός των νεκρών αγνώστων στοιχείων σε 16.

Ο Χρήστος Λάζος υποστηρίζει ότι οι νεκροί είναι 83 και ίσως περισσότεροι. Ανάμεσά τους ο 19χρονος Μιχάλης Μυρογιάννης, ο μαθητής λυκείου Διομήδης Κομνηνός και ένα πεντάχρονο αγόρι που εγκλωβίστηκε σε ανταλλαγή πυρών στου Ζωγράφου. Κατά τη δίκη των υπευθύνων της χούντας υπήρξαν μαρτυρίες για τον θάνατο πολλών πολιτών κατά τη διάρκεια της εξέγερσης. Τέλος χιλιάδες σύμφωνα με εκτιμήσεις ήταν οι τραυματίες πολίτες.

Στις 30 Δεκεμβρίου του 1975 και μετά από ακροαματική διαδικασία διόμισυ μηνών και διάσκεψη 6 ημερών ενώπιον του πενταμελούς εφετείου Αθηνών, εκδόθηκε η απόφαση του δικαστηρίου το οποίο κήρυξε ένοχους τους 20 από τους 32 κατηγορούμενους, ενώ αθώωσε άλλους 12. Οι κύριες ποινές που επιβλήθησαν:
  • Δημήτριος Ιωαννίδης (αρχηγός της ΕΣΑ την περίοδο της εξέγερσης): 7 φορές ισόβια για ηθική αυτουργία σε 7 ανθρωποκτονίες από πρόθεση και 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση για ηθική αυτουργία σε 38 απόπειρες ανθρωποκτονιών και πρόκληση διάπραξης κακουργημάτων, καθώς και διαρκής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.
  • Γεώργιος Παπαδόπουλος (εν ενεργεία δικτάτορας την περίοδο της εξέγερσης): 25 χρόνια κάθειρξη για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονίες από πρόθεση και απόπειρες ανθρωποκτονιών, καθώς και δεκαετής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.
  • Σταύρος Βαρνάβας (αντιστράτηγος Ε.Α.): 3 φορές ισόβια για ηθική αυτουργία σε 3 ανθρωποκτονίες από πρόθεση και 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση για ηθική αυτουργία σε 17 απόπειρες ανθρωποκτονιών και πρόκληση διάπραξης κακουργημάτων, καθώς και διαρκής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.
  • Νικόλαος Ντερτιλής (ταξίαρχος Ε.Α.): Ισόβια κάθειρξη και διαρκής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων για ανθρωποκτονία από πρόθεση του φοιτητή Μυρογιάννη.
  • Άλλοι τέσσερις ανώτατοι αξιωματικοί σε 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση για ηθική αυτουργία σε συνολικά 12 ανθρωποκτονίες και 56 απόπειρες ανθρωποκτονιών, καθώς και δεκαετής στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων.
  • Άλλοι 12 κατηγορούμενοι σε μικρότερες ποινές, από 5 μήνες έως 10 χρόνια κάθειρξη για διάφορες κατηγορίες, κυρίως για ηθική αυτουργία σε επικίνδυνες σωματικές βλάβες. Οι ποινές κάτω του ενός έτους, ήταν εξαγοράσιμες.

(Πηγή του Άρθρου: Το Site της Βικιπαίδειας)

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Επιτέλους Τέλος!!!!



Με το πέρας αυτών των εκλογών τι καταλάβαμε; Ότι όλα τα κόμματα για δικούς τους λόγους είναι ικανοποιημένα με το αποτέλεσμα. Ολίγον τι κωμικοτραγικό μου φαίνεται....Δεν ξέρω πως να αντιδράσω. Ο εγκέφαλός μου τα έχει χάσει. Η αποχή από τις κάλπες ήταν πρωτοφανής. Κατά την άποψή μου αυτό ήταν το σημαντικότερο μήνυμα που θα μπορούσε ο ελληνικός λαός να δώσει σε όλους αυτούς που αποφασίζουν για την τύχη της χώρας μας.

Η απορία μου είναι η εξής: Πως μπορεί κάποιος να είναι ικανοποιημένος από ένα αποτέλεσμα, όταν για να δημιουργηθεί αυτό το αποτέλεσμα απείχε τόσος πολύς κόσμος; Μήπως τελικά οι αρχηγοί των κομμάτων ερμηνεύουν τα αποτελέσματα των εκάστοτε εκλογών όπως τους συμφέρει;

Και να!!!! Κάθε φορά γεννιέται και ένα νέο κόμμα...Ο κ. Κουβέλης, προφανώς μην αντέχοντας να μην είναι πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αποφάσισε να ιδρύσει κόμμα. Και από ώρα σε ώρα περιμένουμε και την ανακοίνωση νέου κόμματος εκ της κας Μπακογιάννη. Όλοι πρόεδροι σε κάποιο κόμμα. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται στην κατάντια που βρίσκεται; Αφού δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε ως λαός.

Οι μεν κατηγορούν τους δε. Εσείς φταίτε που η Ελλάδα κόντεψε να χρεοκοπήσει, όχι εσείς φταίτε, την παραλάβαμε έτσι, όχι εμείς δεν σας την παραδώσαμε έτσι, τα ρημάξατε όλα μέσα σε 4 χρόνια....και αυτοί οι διάλογοι δίνουν και παίρνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα...

Σε αυτές τις εκλογές δεν πήγα να ψηφίσω από επιλογή. Αισθάνομαι ότι με κοροϊδεύουν κάθε φορά, παίζουν με την νοημοσύνη μου και με τα συναισθήματά μου. Βαρέθηκα να ακούω τα ίδια και τα ίδια. Και όταν ακούω να λένε "Να πας να ασκήσεις τον εκλογικό σου δικαίωμα", τρελαίνομαι. Για ποιο ακριβώς δικαίωμα μιλάνε; Ε, λοιπόν, εγώ επέλεξα δικαιωματικά να απέχω. Άλλωστε, δεν υπήρχε κάποιος αξιόλογος να ψηφίσω, σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια πάντα, όχι τα κομματικά ή τα ρουσφετολογικά, αλλά τα ανθρώπινα.

Είναι εμπαιγμός αυτό που ζούμε καθημερινά. Βγήκαν οι κ.κ. του ΠΑΣΟΚ και είπαν ότι οι πολίτες επέλεξαν τη σταθερότητα. Βγήκαν οι κ.κ. της Ν.Δ. και είπαν ότι οι πολίτες καταδίκασαν την πολιτική του μνημονίου. Και όμως εγώ έχω να απαντήσω ότι οι πολίτες δεν επέλεξαν τίποτα απ' όλα αυτά. Οι πολίτες επέλεξαν την αποχή. Αυτό είναι το ΜΗΝΥΜΑ και αυτό πρέπει να ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΟΥΝ οι πολιτικοί με την βοήθεια των επικοινωνιόλογων τους. Και να σας πω και κάτι άλλο; Βαρέθηκα να βλέπω τα ίδια πρόσωπα, βαρέθηκα τα αντιμετωπίζω τα ίδια βαλτωμένα μυαλά, γιατί είναι βαλτωμένα τα μυαλά τους. Γιατί τι να το κάνω εγώ να σπουδάσει κάποιος στο Harvard επειδή είναι γόνος αριστοκρατικής οικογένειας και επειδή είχε τον τρόπο (οικονομικό και κοινωνικό) να το κάνει και δεν δουλεύει το μυαλό του με εποικοδομητικό τρόπο. Δεν κάνουν τα πτυχία τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι κάνουν τους ανθρώπους. Και δυστυχώς οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν ζυμωθεί με την κοινωνία. Έχουν ζυμωθεί με την ψευτιά και τις επικοινωνιακές στρατηγικές.

Παρακολούθησα ότι σε αυτές τις εκλογές έλαβαν μέρος πολλοί καλλιτέχνες, νέοι και καποιοι άκυροι άνθρωποι. Η άποψή μου είναι ότι συνέβη αυτό επειδή τα κόμματα ήθελαν να γεμίσουν τα ψηφοδέλτιά τους. Όταν ένας άνθρωπος είναι 23, 24, 25 και 26 για παράδειγμα, πέρα από τις, ας υποθέσουμε, άριστες γνώσεις κάποιου επιστημονικού πεδίου που μπορεί να έχει, τι άλλη εμπειρία ζωής έχει να προσφέρει στα κοινά; Άκουγα όλον αυτόν τον καιρό συνεντεύξεις από νέους υποψήφιους και τρελαινόμουν, ειδικά όταν κάποιοι έλεγαν ότι "μου το πρότειναν και επειδή δεν είχα τι άλλο να κάνω δέχτηκα. Φαίνεται ωραία εμπειρία". Μα στην πολιτική δεν μπαίνουμε μόνο για να αποκτήσουμε εμπειρία...Μπαίνουμε για να θέσουμε σε εφαρμογή τις ιδέες και τις εμπειρίες που ήδη έχουμε.

Μου έκανε εντύπωση ότι πολλοί επιχειρηματίες επιτυχημένοι στον χώρο τους αποφεύγουν την πολιτική όπως ο διάολος το λιβάνι. Ρώτησα μια φορά κάποιον γιατί δεν το κάνει, αφού θα μπορούσε να βοηθήσει τον τόπο του. Και ξέρετε τι μου απάντησε; "Τι να μπω να κάνω, αφού ξέρω ότι οι περισσότεροι είναι χαραμοφάηδες και 'γω έχω μάθει να δουλεύω στη ζωή μου. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να τρώνε τα λεφτά του κοσμάκη και μετά να λένε ψέματα και φυσικά να ρίχνουν τις ευθύνες αλλού. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό".

Και αναρωτιέμαι τι πρέπει να κάνουμε για να κινητοποιήσουμε ικανούς ανθρώπους να μπουν στην πολιτική και να βοηθήσουν πραγματικά με τις εμπειρίες τους. Γιατί οι αυτοδιοικητικές εκλογές θα πρέπει να χρωματίζονται; Αφού αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι το καλό της περιοχής μας. Και γενικότερα γιατί θα πρέπει να υπάρχουν κόμματα και φατρίες; Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία χωρίς αυτά; Δηλαδή δεν μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας με ένα μοντέλο ανοιχτής δημοκρατίας; Γιατί ο κόσμος να μην ψηφίζει τον συμπολίτη του βάσει με τα προσόντα, τις γνώσεις του, με αυτά που μπορεί να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο και όχι με το κόμμα που εκπροσωπεί; Ας ανοίξουμε επιτέλους τα μυαλά μας και ας δούμε ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι. Δημοκρατία δεν είναι μόνο αυτή που βρήκαμε, είναι και αυτή που μπορούμε να φτιάξουμε εμείς.

Εμείς οι νέοι και όλοι οι δραστήριοι άνθρωποι, οφείλουμε για ένα καλύτερο μέλλον να παλέψουμε για τα ιδανικά μας. Μπορούμε αν θέλουμε να φτιάξουμε μία νέα Ελλάδα. Με δυσκολία, λόγω του χαρακτήρα μας, αλλά μπορούμε. Είμαι σίγουρη γι' αυτό. Αρκεί να το θελήσουμε. Ξέρω ότι είναι μια ριζοσπαστική ιδέα και άποψη και ότι πολλοί από εσάς που διαβάζετε αυτή τη στιγμή μπορεί να μην συμφωνείτε, αλλά είναι η απόψή μου και οφείλω να την καταθέσω.

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Διαδικτυακές Σχέσεις



Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι βρίσκουν οι άνθρωποι σε αυτό το σχετικά νεοφερμένο είδος σχέσης. Σήμερα, δεν επικοινωνούμε μεταξύ μας. Επικρατεί απέραντη μοναξιά με τελική κατάληξη την μελαγχολία και την κατάθλιψη. Μας είναι ευκολότερο να στεκόμαστε μπροστά από έναν υπολογιστή και να συνομιλούμε με ανθρώπους που δεν τους έχουμε δει ποτέ από κοντά, με ανθρώπους που είναι πολύ εύκολο να μας εξαπατήσουν ή να τους εξαπατήσουμε. Γνωριμίες με αίσιο τέλος ή απλώς αδιέξοδες;

Υπάρχουν πολλές ιστοσελίδες γνωριμιών. Ιστοσελίδες για όμορφους, για άσχημους, για αδιάφορους ή διαφορετικούς. Ανεβάζεις τις φωτογραφίες σου, αποκαλύπτεις προσωπικά σου δεδομένα, λες τι ακριβώς αναζητάς, μόνο και μόνο για να προσελκύσεις το έτερον ήμισυ. Από εκεί και πέρα δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Μόνο που όλο αυτό ξέρετε τι μου θυμίζει; Όταν πηγαίνω στο χασάπη, βλέπω τα μοσχάρια στο γάντζο κρεμασμένα στη σειρά και ρωτάω από που είναι και διάφορα αλλά σχετικά, έτσι ώστε να είμαι εις θέση να διαλέξω το καλύτερο για μένα. Νιώθω ότι έχει χαθεί ο ρομαντισμός και η ευαισθησία στις σχέσεις. Όλα περιστρέφονται γύρω από την ωμότητα και το σεξ.

Υπάρχουν άνθρωποι διαφόρων ηλικιών και εθνικοτήτων. Τους γνωρίζεις και μετά τι; Αν ο άλλος βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου, ποιο το νόημα; Η συνομιλία; Γιατί να προτιμήσει κάποιος να επικοινωνήσει με έναν άγνωστο μέσα από το διαδίκτυο και όχι να βγει έξω και να φλερτάρει; Ίσως να τον ιντριγκάρει το άγνωστο, το μυστήριο, ίσως να τον φοβίζουν οι ευθύνες μιας σχέσης, ίσως να έχει κολλήσει σε αυτόν τον τρόπο ζωής και δεν μπορεί να ξεφύγει.

Με πειράζει που οι άνθρωποι έχουν κλειστεί τόσο πολύ στους εαυτούς τους και στην απέραντη μοναξιά τους. Δεν εμπιστεύεται κανένας κανέναν. Όλοι κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. 

Δεν είμαι υπέρ αυτών των σχέσεων. Αν δεν τον δεις τον άλλον από κοντά, αν δεν τον αγγίξεις, αν δεν δεις τις αντιδράσεις του, αν δεν ακούσεις με προσοχή τις απόψεις του για όλα τα θέματα, τότε που πας; Μέσα από αυτά τα μηχανήματα ο άλλος πολύ εύκολα μπορεί να σου κρυφτεί, ειδικά όταν μιλάμε για πιο προσωπικές σχέσεις, διότι είμαστε συναισθηματικά ευάλωτοι. Εδώ τον άλλον τον ξέρεις προσωπικά και σε κάποια φάση κάτι δεν κολλάει....πόσο μάλλον στις διαδικτυακές σχέσεις.

Πιστεύω ότι το διαδίκτυο είναι ένα ισχυρό μέσο επικοινωνίας, όμως ποτέ μα ποτέ δεν θα αντικαταστήσει την διαπροσωπική επικοινωνία, η οποία είναι τόσο σημαντική για την κοινωνικοποίησή μας, όσο ο αέρας που αναπνέουμε.

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Ο Μελαγχολικός Νοέμβρης...



Τον καλωσορίσαμε χθες...Οι νύχτες μεγάλωσαν, οι βροχές έγιναν συχνότερες, το κρύο εγκαταστάθηκε για τα καλά και μια αδιόρατη μελαγχολία πλανάται στον νοτισμένο αέρα...

Ο Νοέμβριος είναι ο ενδέκατος μήνας του Γρηγοριανού ημερολογίου, με διάρκεια 30 ημερών. Το όνομά του είναι ο εξελληνισμένος τύπος του λατινικού November, (από το novem, που σημαίνει εννέα 9).

Στους αρχαίους Ρωμαίους το έτος άρχιζε από το μήνα Μάρτιο, αλλά αργότερα όταν προστέθηκαν και οι μήνες Ιανουάριος και Φεβρουάριος (από τον αυτοκράτορα Νουμά Πομπήλιο), ο Νοέμβριος πέρασε τελικά στην 11η θέση, αν και τελικά κράτησε την αρχική του ονομασία.

Για τους αρχαίους Έλληνες, ο Νοέμβριος ήταν ο 5ος μήνας του αττικού έτους και είχε το όνομα «Μαιμακτηρίων». Το όνομα αυτό προέρχεται από ένα από τα ονόματα του Θεού Δία που ονομαζόταν και «Μαιμάκτης», δηλαδή θυελλώδης. Ήταν ο θεός των καιρικών συνθηκών και οι θνητοί έκαναν γιορτή προς τιμήν του για να εξασφαλίσουν με προσευχές την ευμένειά του, ώστε να μην είναι ο καιρός απειλητικός και επικίνδυνος για τον άνθρωπο και οι άνεμοι να μην είναι ιδιαίτερα σφοδροί. Η γιορτή αυτή ήταν τα λεγόμενα «Μαιμακτήρια».

Ο Όμηρος, ο Ησίοδος και ο Πτολεμαίος αναφέρουν στα έργα τους ότι η δύση του αστερισμού των Πλειάδων (της γνωστής Πούλιας) λίγο μετά τη δύση του ηλίου (περίπου στις 3 Νοεμβρίου) σηματοδοτούσαν την επιδείνωση του καιρού και το τέλος των θαλασσινών ταξιδιών, λόγω των ισχυρών ανέμων.

Ο Νοέμβριος ονομάζεται από τον λαό και «Σποριάς», επειδή είναι κυρίως ο μήνας της σποράς των δημητριακών και των οσπρίων. Τον ονομάζουν όμως και «Μεσοσπορίτη», επειδή οι αγρότες σε πολλές περιοχές της πατρίδας μας βρίσκονται στη μέση της σποράς, με σπαρμένα τα μισά χωράφια τους, έχοντας αρχίσει από τον Οκτώβριο-που και αυτός ονομάζεται Σποριάς
.

Ο Νοέμβριος, επίσης, είναι ο μήνας όπου αρχίζει και η συγκομιδή της ελιάς, του ευλογημένου αυτού δέντρου και καρπού. Είναι μια κοπιαστική και απαιτητική αγροτική δουλειά. Παρόλα αυτά, όμως, καταλήγει σε ένα μεγάλο πανηγύρι και γιορτή χαράς για τους αγρότες, γιατί οι ελαιώνες γεμίζουν με κόσμο, άντρες, γυναίκες, νέους και παιδία. Όλοι μαζί, πολλές φορές με τραγούδι, συλλέγουν τον πολύτιμο καρπό. Στο τέλος θα ανταμειφθούν για τους κόπους τους με το υγρό χρυσάφι, το λάδι. Με αυτό θα τραφούν, θα ζήσουν, γιατί αυτό αποτελεί τη βάση της διατροφής, αλλά και της οικονομίας του τόπου μας. Με το πρώτο λάδι θα φτιαχτούν και οι πρώτες τηγανίτες και τηγανόψωμα, για το καλό του χρόνου….

Καλό Μήνα σε όλους...


Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Το Έπος του 1940 - 28η Οκτωβρίου



ΑΙΣΧΥΛΟΣ: «ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟΙ ΕΜΕΙΣ (ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ), 
ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ, 
ΔΕΝ ΜΕΤΡΑΜΕ ΠΟΤΕ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ»


Σε εποχές κατά τις οποίες το ελληνικό φρόνημα πλήττεται, κατά τις οποίες έχουμε χάσει πολλά από τα στοιχεία του ελληνικού χαρακτήρα μας, εξευρωπαϊστηκαμε σε τέτοιο βαθμό που χάσαμε τις ρίζες μας, ξεχάσαμε την ιστορία μας, ευτυχώς λοιπόν που υπάρχουν αυτές οι ιστορικές μέρες για να μας θυμίζουν τους αγωνιστές μας, αυτούς που πάλεψαν σκληρά και με απίστευτο θάρρος, τόλμη και αυτοθυσία για να μπορούμε εμείς σήμερα να είμαστε εδώ, στην Ελλάδα του σήμερα, σε μιαν Ελλάδα που δεν θυμίζει σε τίποτα από την Ελλάδα του τότε, στους Έλληνες του σήμερα, που δεν θυμίζουν σε τίποτα από τους Έλληνες του τότε.

Αφιερώνω αυτό το άρθρο σε δύο αγαπημένα μου πρόσωπα:  στον προπάππο μου  Α. που ήταν τσολιάς και πολέμησε σε αυτόν τον πόλεμο, στο Ελληνοαλβανικό μέτωπο, και στην αγαπημένη μου θεία Α. που ζει σήμερα και είναι κοντά στα 90. Και από τους δύο  έχω ακούσει πολλές ιστορίες από τα νεανικά τους χρόνια. Μου μίλησαν πολλές φορές για τις κακουχίες που πέρασαν. Τον προπάππο μου τον έπιασαν αιχμάλωτο και τον πήγαιναν στο εκτελεστικό απόσπασμα και τελευταία στιγμή τον έσωσαν οι συμπολεμιστές τους και 1 γυναίκα που ήταν ενεργή στον αγώνα.  Η θεία μου είπε ότι έμεινε χήρα στα 23 της με δυο μωρά ανήλικα και δούλευε σε ένα ορφανοτροφείο. Ο άντρας της σκοτώθηκε στα βουνά της Αλβανίας και ένας συμπολεμιστής του τον πήρε, τον κουβάλησε στην πλάτη και τον έθαψε στο βουνό Βίτσι της Καστοριάς για να μπορέσουν να τον βρουν αργότερα οι συγγενείς του, όπως και έγινε.  

Πριν λίγο καιρό πήγα και την είδα. Με αγαπάει πολύ. Σε κάποια φάση μου λέει: "Δοξα τω Θεώ είχα καλή ζωή" και έμεινα άναυδη να την κοιτώ στα μάτια και να αναρωτιέμαι. Πέρασε τόσα στη ζωή της, πολέμους, κατοχή, έμεινε χήρα νωρίς, μεγάλωσε τα παιδιά της ολομόναχη, δεν ξαναπαντρεύτηκε, δούλεψε σκληρά και παρόλα αυτά λέει είχα καλή ζωή...Τι μάθημα ήταν αυτό για μένα...Σήμερα έχουμε τα πάντα και όλο γκρινιάζουμε...

Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι είναι μία ιδιαιτέρως συναισθηματικά φορτισμένη μέρα για μένα γιατί ξυπνούν μέσα μου όλες αυτές οι αναμνήσεις. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτους τους ανθρώπους και ότι είμαι υπερήφανη που γνώρισα κάποιους από αυτούς. Είδα την ιστορία με τα μάτια μου.

 ____________________________________

H Ιταλία κηρύσσει πόλεμο και προσβάλλει τα από Αλβανίας σύνορα της Ελλάδας. Συνάντηση Χίτλερ - Μουσσολίνι στη Φλωρεντία, τοπική ώρα 11.00. "Φύρερ, προελαύνουμε.." ήταν τα πρώτα λόγια του Μουσσολίνι.

Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940 ήταν η πολεμική σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας, η οποία διήρκεσε από τις 28 Οκτωβρίου 1940 μέχρι τις 23 Απριλίου 1941. Επίσημη έναρξη του Πολέμου θεωρείται η «επίδοση του τελεσιγράφου», ενώ μετά τις 6 Απριλίου 1941, με την επέμβαση των Γερμανών, συνεχίστηκε ως ελληνοιταλικογερμανικός πόλεμος.
Ο πόλεμος αυτός ήταν το αποτέλεσμα της επεκτατικής πολιτικής του φασιστικού καθεστώτος του Μπενίτο Μουσολίνι που είχε εγκαθιδρύσει στην Ιταλία. Στα μέσα του 1940, ο Μπενίτο Μουσολίνι, έχοντας ως πρότυπο τις κατακτήσεις του Αδόλφου Χίτλερ, θέλησε να αποδείξει στους Γερμανούς συμμάχους του Άξονα ότι μπορεί και ο ίδιος να οδηγήσει την Ιταλία σε ανάλογες στρατιωτικές επιτυχίες. Η Ιταλία είχε ήδη κατακτήσει την Αλβανία από την άνοιξη του 1939, καθώς και πολλές βρετανικές βάσεις στην Αφρική, όπως τη Σομαλιλάνδη, το καλοκαίρι του 1940, αλλά αυτές δεν ήταν επιτυχίες ανάλογες αυτών της ναζιστικής Γερμανίας. Ταυτόχρονα ο Μουσολίνι επιθυμούσε να ισχυροποιήσει τα συμφέροντα της Ιταλίας στα Βαλκάνια, που ένοιωθε ότι απειλούνταν από τη γερμανική πολιτική από την στιμή που η Ρουμανία είχε δεχθεί την γερμανική προστασία για τα πετρελαϊκά της κοιτάσματα.
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο Ιταλός Πρέσβης στην Αθήνα, Εμανουέλε Γκράτσι επέδωσε ιδιόχειρα στον Έλληνα Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, στην οικία του δεύτερου, στην Κηφισιά, τελεσίγραφο, με το οποίο απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο, προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία του Ελληνικού Βασιλείου, (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), για τις ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του για τη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική. Μετά την άρνηση του Πρωθυπουργού (το περίφημο «όχι»), ιταλικές στρατιωτικές δυνάμεις άρχισαν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις εισβολής στην Ελλάδα.
  • Αξίζει να σημειωθεί στο σημείο αυτό, ότι ανεξάρτητα των όσων έχουν γραφεί κατά καιρούς σε διάφορα έντυπα, ο πόλεμος αυτός δεν ήταν αιφνίδιος. Η επίδοση του τελεσιγράφου αναμενόταν ήδη από ημέρα σε ημέρα, η δε ημερομηνία αυτή της επίδοσης θεωρούνταν η πλέον πιθανή δεδομένου ότι αποτελούσε εθνική επέτειο του φασισμού στην Ιταλία από το 1925. Αλλά και από ένα τεράστιο δίκτυο πληροφοριών που είχε αναπτυχθεί τότε, σε συνδυασμό με διάφορα γεγονότα όπως αναφέρονται παρακάτω, οδηγούσαν με απόλυτη ακρίβεια την επερχόμενη πολεμική σύγκρουση κατά την οποία η Ελλάδα βρέθηκε τουλάχιστον έτοιμη να την αντιμετωπίσει.
Ο Ελληνικός Στρατός αντεπιτέθηκε και ανάγκασε τον ιταλικό σε υποχώρηση και μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, σχεδόν το ένα τέταρτο του εδάφους της Αλβανίας είχε καταληφθεί από τους Έλληνες. Η αντεπίθεση των Ιταλών, το Μάρτιο του 1941, απέτυχε, με κέρδος μόνο μικρές εδαφικές εκτάσεις στην περιοχή της Χειμάρρας. Τις πρώτες μέρες του Απριλίου, με την έναρξη της γερμανικής επίθεσης, οι Ιταλοί ξεκίνησαν και αυτοί νέα αντεπίθεση. Από τις 12 Απριλίου, ο Ελληνικός Στρατός άρχισε να υποχωρεί από την Αλβανία, για να μην περικυκλωθεί από τους προελαύνοντες Γερμανούς. Ακολούθησε η συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς, στις 20 Απριλίου και με τους Ιταλούς, τρεις μέρες αργότερα, οι οποίες περαίωσαν τυπικά τον ελληνοϊταλικόγερμανικό πόλεμο.
Η απόκρουση της ιταλικής εισβολής αποτέλεσε τη πρώτη νίκη των Συμμάχων κατά των δυνάμεων του Άξονα στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και ανύψωσε το ηθικό των λαών στη σκλαβωμένη Ευρώπη. Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η νίκη των Ελλήνων επηρέασε την έκβαση ολόκληρου του πολέμου, καθώς υποχρέωσε τους Γερμανούς να αναβάλουν την επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης, προκειμένου να βοηθήσουν τους συμμάχους τους Ιταλούς που έχαναν τον πόλεμο με την Ελλάδα. Η καθυστερημένη επίθεση τον Ιούνιο του 1941, ενέπλεξε τις γερμανικές δυνάμεις στις σκληρές συνθήκες του ρωσικού χειμώνα, με αποτέλεσμα την ήττα τους στη διάρκεια της Μάχης της Μόσχας.


___________________________


ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ των ΞΕΝΩΝ για τους ΕΛΛΗΝΕΣ και για το ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940
www.Apodimos.com


Η Ελλάς είναι η μοναδική χώρα που αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει τους στρατούς τεσσάρων χωρών ταυτόχρονα, Αλβανίας, Ιταλίας, Γερμανίας, και Βουλγαρίας.

ΗΜΕΡΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
Ελλάς: 219
Νορβηγία: 61
Γαλλία: 43 [Η υπερδύναμη της εποχής]
Πολωνία: 30
Βέλγιο: 18
Ολλανδία: 4
Γιουγκοσλαβία: 3
Δανία: 0 μέρες [Οι Δανοί παραδώθηκαν σε έναν μοτοσικλετιστή του Χίτλερ ο οποίος μετέφερε στον Δανό βασιλιά αίτηση του Χίτλερ για διέλευση των ναζιστικών στρατευμάτων, ο Δανός βασιλιάς σε ένδειξη υποταγής παρέδωσε το στέμμα του στον μοτοσικλετιστή για να το πάει στο Βερολίνο και στον Χίτλερ……………….]
Τσεχοσλοβακία: 0
Λουξεμβούργο: 0


ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ
Οι νεκροί Έλληνες στρατιώτες ανήλθαν κατά την διάρκεια των 219 ημερών στους 13.676. Κατά την διάρκεια της τετραπλής κατοχής που ακολούθησε τα κατοχικά στρατεύματα εκτέλεσαν:

Αλβανοί: 1165 (Πάργα , Μαργαρίτιο, Παραμυθία)
Ιταλοί: 8000
Boύλγαροι: 25000
Γερμανοί: 50000

Συνολικες απώλειες σε ποσοστό επί του πληθυσμού (εκτελέσεις, κακουχίες, μάχες)
Ελλάς: 10% (750.000)
Σοβ. Ενωση: 2,8%
Ολλανδία: 2,2%
Γαλλία: 2%
Πολωνία: 1,8%
Γιουγκοσλαβία: 1,7%
Βέλγιο: 1,5%


ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΩΝ
(Πηγή:Ανθολόγιον Πατριδογνωσίας, Μενελάου Παγουλάτου)

Κάρολος ντέ Γκώλ, Charles de Gault 1890-1970 
Πρόεδρος τής Γαλλικής Δημοκρατίας 1958-1969, αρχηγός τής Γαλλικής Αντίστασης κατά τόν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
  • «Αδυνατώ νά δώσω τό δέον εύρος τής ευγνωμοσύνης πού αισθάνομαι γιά τήν ηρωική αντίσταση τού Λαού καί τών ηγετών τής Ελλάδος.» (Από ομιλία του στό Γαλλικό Κοινοβούλιο μετά τήν λήξη τού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου)

Μωρίς Σουμάν, Maurice Schumann 1911-1992 
Υπουργός των εξωτερικών τής Γαλλίας 1969-1973, Μέλος τής Γαλλικής Ακαδημίας 1974
  • «Η Ελλάδα είναι τό σύμβολο της μαρτυρικής υποδουλωμένης, ματωμένης, αλλά ζωντανής Ευρώπης…Ποτέ μιά ήττα δέν υπήρξε τόσο τιμητική γιά κείνους πού τήν υπέστησαν» (Από μήνυμά του πού απηύθηνε από τό BBC τού Λονδίνου στούς υποδουλωμένους λαούς τής Ευρώπης στίς 28 Απριλίου 1941, ημέρα πού ό Χίτλερ κατέλαβε τήν Αθήνα ύστερα από πόλεμο 6 μηνών κατά τού Μουσολίνι καί έξι εβδομάδων κάτα τού Χίτλερ)

Στάλιν, Joseph Vissarionovich Tzougasvili Stalin 1879-1953 
Αρχηγός τής Σοβιετικής Ενώσεως από τό 1924 έως 1953
  • «Λυπάμαι διότι γηράσκω καί δέν θά ζήσω επί μακρόν διά νά ευγνωμονώ τόν Ελληνικόν Λαόν, τού οποίου ή αντίστασις έκρινε τόν 2ον Παγκόσμιον Πόλεμον.» (Από ομιλία του πού μετέδωσε ο ραδιοφωνικός σταθμός Μόσχας τήν 31 Ιανουαρίου 1943 μετά τήν νίκη τού Στάλιγκραντ καί τήν συνθηκολόγηση τού στρατάρχου Paulus)

Μόσχα, Ραδιοφωνικός Σταθμός
  • «Επολεμήσατε άοπλοι καί ενικήσατε, μικροί εναντίον μεγάλων. Σας οφείλουμε ευγνωμοσύνη, διοτι εκερδίσαμε χρόνο γιά να αμυνθούμε. Ως Ρώσοι καί ως άνθρωποι σας ευχαριστούμε». (Οταν ο Χίτλερ επετέθη κατά τής Ε.Σ.Σ.Δ.)

Γεώργης Ζουκώφ, Georgy Constantinovich Joucov 1896-1974 
Στρατάρχης τού Σοβιετικού Στρατού
  • «Εάν ό Ρωσικός λαός κατόρθωσε να ορθώσει αντίσταση μπροστά στίς πόρτες τής Μόσχας, νά συγκρατήσει καί νά ανατρέψει τόν Γερμανικό χείμαρρο, τό οφείλει στόν Ελληνικό Λαό, πού καθυστέρησε τίς Γερμανικές μεραρχίες όλον τόν καιρό πού θά μπορούσαν νά μας γονατίσουν. Η γιγαντομαχία τής Κρήτης υπήρξε τό κορύφωμα τής Ελληνικής προσφοράς.» (Απόσπασμα από τά απομνημονεύματά του γιά τόν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο)

Μπενίτο Μουσολίνι, Benito Mousolini 1833-1945 
Πρωθυπουργός τής Ιταλίας 1922-1945
  • «Ο πόλεμος μέ τήν Ελλάδα απέδειξεν ότι τίποτε δέν είναι ακλόνητον είς τά στρατιωτικά πράγματα καί ότι πάντοτε μάς περιμένουν εκπλήξεις.» (Από λόγο πού εκφώνησε στίς 10/5/1941)

Αδόλφος Χίτλερ, Hitler 1889-1945 
Αρχηγός τού Γερμανικού κράτους 1889-1945
  • «Χάριν τής ιστορικής αληθείας οφείλω νά διαπιστώσω ότι μόνον οί Ελληνες, εξ’ όλων τών αντιπάλων οί οποίοι μέ αντιμετώπισαν, επολέμησαν μέ παράτολμον θάρρος καί υψίστην περιφρόνησιν πρός τόν θάνατον….» (Από λόγο πού εκφώνησε στίς 4 Μαίου 1941 στό Ράιχσταγκ)

Σέρ Αντονυ Ηντεν, Sir Robert Antony Eden 1897-1977 
Υπουργός Πολέμου καί Εξωτερικών της Βρεταννίας 1940-1945, Πρωθυπουργός της Βρεταννίας 1955-1957
  • «Ασχέτως προς ότι θα πουν οι ιστορικοί τού μέλλοντος, εκείνο το οποίον μπορούμε να πούμε εμείς τώρα, είναι ότι η Ελλάς έδωσε αλησμόνητο μάθημα στόν Μουσολίνι, ότι αυτή υπήρξε η αφορμή τής επανάστασης στήν Γιουγκοσλαβία, ότι αυτή εκράτησε τούς Γερμανούς στο ηπειρωτικό έδαφος καί στήν Κρήτη για έξι εβδομάδες, ότι αυτή ανέτρεψε τήν χρονολογική σειρά όλων τών σχεδίων τού Γερμανικού Επιτελείου καί έτσι έφερε γενική μεταβολή στήν όλη πορεία τού πολέμου καί ενικήσαμε.» (Από λόγο του στό Βρετανικό κοινοβούλιο στίς 24/09/1942)

Τσώρτσιλ, Winston Churchil 1874-1965 
Πρωθυπουργός τής Μεγάλης Βρετανίας κατά τόν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
  • «Η λέξη ηρωισμός φοβάμαι ότι δέν αποδίδει τό ελάχιστο εκείνων τών πράξεων αυτοθυσίας τών Ελλήνων, πού ήταν καθοριστικός παράγων τής νικηφόρου εκβάσεως τού κοινού αγώνα τών εθνών, κατά τόν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, διά τήν ανθρώπινη ελευθερία καί αξιοπρέπειαν.»«Εάν δέν υπήρχε η ανδρεία τών Ελλήνων καί ή γενναιοψυχία τους, ή έκβαση τού Β’ Παγκόσμιο Πολέμου θά ήταν ακαθόριστη.» (Από ομιλία του στό Αγγλικό κοινοβούλιο στίς 24 Απριλίου 1941)
  • «Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οί Ελληνες πολεμούν σάν ήρωες. Τώρα θά λέμε: Οί ήρωες πολεμούν σάν Έλληνες.» (Από λόγο πού εκφώνησε από τό BBC τίς πρώτες ημέρες τού Ελληνοιταλικού πολέμου)
  • «Μαχόμενοι οί Έλληνες εναντίον τού κοινού εχθρού θά μοιρασθούν μαζί μας τά αγαθά τής ειρήνης.» (Από λόγο πού εξεφώνησε στίς 28 Οκτωβρίου 1940, όταν επετέθη ή Ιταλία κατά τής Ελλάδας)

Σέρ Χάρολδ Αλεξάντερ, Sir Harold Leofric George Alexander 1891-1969  
Βρετανός Στρατάρχης κατά τόν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
  • «Δέν θά ήταν υπερβολή νά πούμε ότι ή Ελλάς ανέτρεψε τό σύνολο τών σχεδίων τής Γερμανίας εξαναγκάσασα αυτήν νά αναβάλει γιά έξι εβδομάδες τήν επίθεση κατά τής Ρωσίας. Διερωτώμεθα ποιά θά ήταν ή θέση τής Σοβιετικής Ενώσεως χωρίς τήν Ελλάδα.» (Από ομιλία του στό Βρετανικό κοινοβούλιο στίς 28 Οκτωβρίου 1941)

Γεώργιος ΣΤ’ (1898-1952) 
Βασιλεύς τής Μεγάλης Βρετανίας 1936-1952
  • «Ο μεγαλοπρεπής αγών τής Ελλάδος, υπήρξε ή πρώτη μεγάλη καμπή τού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.» (Από λόγο του στο κοινοβούλιον τόν Μάιον 1945)

Φραγκλίνος Ρούσβελτ, Roosvelt 1882-1945 
Πρόεδρος τών Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής 1932-1945
  • «Εις τήν Ελλάδα παρασχέθη τήν 28ην Οκτωβρίου 1940 χρόνος τριών ωρών διά ν’αποφασίσει πόλεμον ή ειρήνην, αλλά καί τριών ημερών ή τριών εβδομάδων ή και τριών ετών προθεσμία νά παρείχετο, ή απάντησις θά ήτο ή ίδια.» ……. «Οί Έλληνες εδίδαξαν δία μέσου τών αιώνων τήν αξιοπρέπειαν. Οταν όλος ό κόσμος είχε χάσει κάθε ελπίδα, ό Ελληνικός λαός ετόλμησε νά αμφισβητήσει τό αήττητον τού γερμανικού τέρατος αντιτάσσοντας τό υπερήφανον πνεύμα τής ελευθερίας.» (Από ραδιοφωνικό λόγο πού εξεφώνησε στίς 10/6/1943)
  • «Ο ηρωικός αγών τού ελληνικού λαού…κατά τής επιθέσεως τής Γερμανίας, αφού τόσον παταγωδώς ενίκησε τούς Ιταλούς στήν απόπειρά τους νά εισβάλλουν στό ελληνικό έδαφος, γέμισε μέ ενθουσιασμό τίς καρδιές τού αμερικανικού λαού καί εκίνησε τήν συμπάθειά του. Πρό ενός καί πλέον αιώνος, κατά τόν πόλεμον τής ελληνικής ανεξαρτησίας, τό εθνος μας…εξέφρασε τήν φλογερή του συμπάθεια γιά τούς Ελληνες καί ευχότανε γιά τήν ελληνική νίκη…» (Δήλωσή τουστό Υπατο Συμβούλιο τής Αχέπα στίς 25/04/1941, πού μεταδώθηκε ραδιοφωνικά από τόν Λευκό Οίκο)