Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Ζωές Ανθρώπων...


Άνθρωποι. Συνέχεια γνωρίζουμε ανθρώπους. Κάθε άνθρωπος και τη δική του ιστορία. Μια ιστορία που θα μείνει αιώνια στο χρόνο. Είτε τη μάθουμε είτε όχι. Θα μείνει καταγεγραμμένη στο παγκόσμιο ασυνείδητο. 

Ζωή. Οι ζωές μας περιπλέκονται. Πόσοι άνθρωποι περνούν από τη ζωή μας. Με άλλους μοιραζόμαστε στιγμές, μέρες, χρόνια, με άλλους απλά μια ματιά...Αγαπημένα πρόσωπα, συγγενείς, φίλοι, περαστικοί. Οι ζωές μας περιπλέκονται σαν τον ιστό μιας αράχνης. Μαζί με τις ζωές μας περιπλέκονται αισθήματα και συναισθήματα. Φιλίες, έρωτες, αγάπες, όλα είναι στο παιχνίδι της ζωής. Άλλοι έρχονται και άλλοι φεύγουν. Άλλοι μένουν έτσι απλά. Άλλοι έρχονται και διεκδικούν να μείνουν. Άλλοι φεύγουν χωρίς καν να μείνουν. 

Ψυχές. Τριγύρω μας ψυχές. Λευκές, αθώες, αγνές. Σε κοιτούν κατάματα και σε ακινητοποιούν. Ξέρεις τι θέλουν πριν στο ζητήσουν. Έχεις κάτι κοινό μαζί τους. Ίσως την αγνότητα που ακόμη δεν έχασες. Ψυχές μαύρες, κατράμι, βουτηγμένες στην κακία. Θέλουν να σε δουν να χάνεσαι στην άβυσσο και θα χαρούν. Και όμως όλες οι ψυχές χρειάζονται στη ζωή μας. Μας δίνουν μαθήματα. Κάθε μέρα. Έχε τα μάτια σου ανοιχτά, είναι εκεί. Καλές, κακές, είναι εκεί. 

Αγάπες. Έρχονται και φεύγουν. Ενώνεις την ύπαρξή σου με άλλους για μια στιγμή, μία ώρα, μία μέρα, μία ολόκληρη ζωή. Αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια πάνω σου, στο κορμί και την ψυχή σου. Παλεύεις να ενώσεις τη μοναξιά σου με τη μοναξιά ενός άλλου πλάσματος, όμως οι ζωές των ανθρώπων πρέπει να είναι κοινές και όχι κενές.

Δεν μπορούν να υπάρξουν άνθρωποι χωρίς ζωή.
Δεν μπορεί να υπάρξει ζωή χωρίς ψυχή. 
Δεν μπορεί να υπάρξει ψυχή χωρίς αγάπη. 
Δεν μπορούν να υπάρξουν άνθρωποι χωρίς αγάπη. 


Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Αγαλλίαση...


Αγαλλίαση είναι να βλέπεις ουρανό και θάλασσα ενωμένα, να μην ξεχωρίζεις την αρχή και το τέλος, να μην καταλαβαίνεις αν αυτά που βλέπεις μπροστά σου είναι νησιά ή σύννεφα. 

Αγαλλίαση είναι να ακούς ψαλμωδίες στο σκοτάδι και να αισθάνεσαι ότι η ψυχή σου πετάει μακριά. 

Αγαλλίαση είναι να μαθαίνεις πως είσαι έγκυος, να νιώθεις τα πρώτα σκιρτήματα και να αντικρίζεις για πρώτη το μωρό σου. 

Αγαλλίαση είναι να σε λαχταράει το παιδί σου, να πέφτει με φόρα πάνω σου, να σε αγκαλιάζει και να σε γεμίζει φιλιά. 

Αγαλλίαση είναι να κάθεσαι ένα βράδυ καλοκαιριού στην παραλία με τον αγαπημένο σου, να κοιτάτε τον έναστρο ουρανό μαζί και να κάνετε όνειρα για το μέλλον.

Αγαλλίαση είναι να νιώθεις ένα φτερούγισμα στην καρδιά σου και να μην ξέρεις το γιατί, απλά να το νιώθεις. 

Αγαλλίαση είναι να αγαπάς και να σ' αγαπούν, να νοιάζεσαι τους άλλους και να σε νοιάζονται και αυτοί. 

Αγαλλίαση είναι να βλέπεις τα δέντρα και τα λουλούδια να ανθίζουν και να σου χαρίζουν το ωραιότερο άρωμά τους. 

Αγαλλίαση είναι να ακούς κάθε πρωί που ξυπνάς το τραγούδι των πουλιών. 

Αγαλλίαση είναι να τρως τους καρπούς που εσύ φύτεψες, πότισες και φρόντισες. 

Αγαλλίαση είναι να μαθαίνεις τα νέα από έναν ξεχασμένο φίλο.

Όταν νιώθω ότι οι άλλοι με αγαπούν και με σκέφτονται, είμαι πλημμυρισμένη από συναισθήματα ενθουσιασμού, χαράς και ηρεμίας. Όταν, δε, με θυμούνται άνθρωποι από εκεί που δεν το περιμένω, τα συναισθήματα αυτά σε συνδυασμό με την έκπληξη πολλαπλασιάζονται ακόμη περισσότερο. 

Αγαλλίαση, πως αλλιώς να πω αυτό που αισθάνομαι...Και σκέφτομαι: "Για να με θυμούνται όμως όλοι αυτοί οι άνθρωποι, μάλλον κάτι πρέπει να κάνω και εγώ σωστά". Έτσι δεν είναι;

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Ανθισμένες Αμυγδαλιές


Κάθε μέρα πηγαίνοντας στο γραφείο βλέπω στο δρόμο ανθισμένες αμυγδαλιές...Η φύση άρχισε να ξυπνάει. Τέρμα ο βαρύς χειμώνας. Τα γυμνά κλωνάρια σκίζονται ελαφρά και ξεπετιούνται από μέσα τους καταπράσινα φυλλαράκια. Κάποια δέντρα μάλιστα έχουν και άνθη πάνω τους. Τα πρωτεία όπως πάντα έχουν οι αμυγδαλιές...Σα νύφες στολισμένες μοιάζουν, πανέτοιμες να υποδεχθούν το γαμπρό. Στα καλύτερά τους.

Οι μυρωδιές της φύσης είναι το κάτι άλλο. Στην αυλή μας έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση τα ζουμπούλια μας και ακολουθούν με εξίσου με ταχύ ρυθμό και οι τουλίπες μας...Όλα είναι τόσο όμορφα...

Φέτος, τοποθέτησα πάνω στο γραφείο μου μία γλάστρα με κατακόκκινα κυκλάμινα. Κάθε πρωί πριν ξεκινήσω τη δουλειά μου τους λέω την καλημέρα μου και την καταλαβαίνουν, είμαι σίγουρη, γιατί μου χαρίζουν το ωραιότερο κόκκινο τους. Λίγο νεράκι χρειάζονται, φως και την αγάπη μου για να είναι ανθισμένα...

Είναι ευλογημένος ο τόπος μου γιατί έχει τα πάντα. Τίποτα δεν μας λείπει. Μπορούμε να καλλιεργούμε τη γη μας, μπορούμε να ψαρεύουμε, μπορούμε να τρώμε τα δικά μας φρούτα και λαχανικά. Τι άλλο να ζητήσει ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος;

Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Ομιχλώδες Τοπίο...


Τις τελευταίες δύο μέρες έχει απίστευτη ομίχλη. Ξυπνώ, κοιτάζω έξω από το παράθυρο του δωματίου μου και βλέπω ένα απέραντο λευκό τοπίο. Η φαντασία μου παίζει τρελά παιχνίδια.

Αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε μια πόλη φάντασμα, νεκρή, αδειανή, χωρίς ίχνος ανθρώπινου όντος και κάπου εκεί στις κορυφές των δέντρων είναι σαν να πετούν νεράιδες, δίνοντας κάτι από τη μαγεία τους σ'αυτό το παράξενο μέρος. Τα κλαδιά των δέντρων έμοιαζαν με χέρια που ήθελαν να μ' αρπάξουν και τα φώτα των αυτοκινήτων που μέχρι να τα αντιληφθώ ήδη με προσπερνούσαν έμοιαζαν με μάτια από αρπαχτικά...Όλα φαίνονται τόσο παράξενα, τόσο μυστηριώδη...Τοποθεσίες που τις βλέπω καθημερινά και δεν μου κάνουν εντύπωση, παίρνουν νέες μορφές. Η ομίχλη τους δίνει άλλη αξία. 

Και εκεί που ένοιωθα ότι περπατώ μόνη σε μια ερημωμένη πόλη, ψάχνοντας απεγνωσμένα ένα σημάδι ζωής, ξαφνικά μου φαίνονταν λες και πετούσα μέσα στα σύννεφα. Ήθελα να πιάσω λίγο από αυτό το άσπρο συννεφάκι και να το φάω. Έμοιαζε με μαλλί της γριάς. Όταν ήμουν μικρή τρελαινόμουν για μαλλί της γριάς. Μακάρι να μπορούσα να πετάξω και να χωθώ ανάμεσα στα σύννεφα...

Σκέφτηκα ακόμη ότι μπορεί ο Θεός να ήθελε να κλειστεί για λίγο στα ιδιαίτερά του. Έτσι, αποφάσισε να ρίξει μια αραχνοΰφαντη κουρτίνα για να μην μας βλέπει, αλλά και για να μην μπορούν και τα δικά μας αδιάκριτα βλέμματα να τον ψάχνουν αδιάκοπα κάπου ανάμεσα στ' αστέρια.  

Εκεί που σκεφτόμουν όλα αυτά, να, μια στρόγγυλη μπαλίτσα, πανέμορφη, σαν φεγγάρι ολόγιομο στη διάρκεια της μέρας ξεπρόβαλε. Ο ήλιος ο ηλιάτορας αναφώνησα...Μπορούσα να τον κοιτώ κατάματα δίχως να μ'ενοχλεί. Η δύναμή του αδιαμφισβήτητη και η λάμψη του πανίσχυρη. Απ' όπου περνούσαν οι ακτίνες του, κατέστρεφαν διαπαντός τα λευκά συννεφάκια...

Αυτό το ομιχλώδες τοπίο δημιουργεί περίεργα συναισθήματα και σκέψεις. Τουλάχιστον σε μένα. Μου άρεσε, δεν μπορώ να πω το αντίθετο...Μου ξύπνησε τη φαντασία!!!