Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

26 προς 27...Άλλη Αίσθηση!!!




Χθες γιόρτασα τα γενεθλιάκια μου...Μου ευχήθηκαν πολλοί...Αυτό με χαροποίησε ιδιαίτερα, δεν μπορώ να πω αντίθετο...Μου έκαναν έκπληξη οι γονείς και ο αδελφός μου, τη στιγμή που δεν το περίμενα, μου έφεραν την αγαπημένη μου τούρτα, κεράσι παρακαλώ, με ένα κεράκι πάνω ώστε να κάνω την ευχή μου...Αχ ήταν τόσο όμορφα...Αισίως, λοιπόν, έκλεισα τα 26 και βαδίζω πρόσω ολοταχώς για τα 27...Η ευχή φέτος ήταν στοχευμένη, όχι γενικότητες...Μακάρι να πραγματοποιηθεί. Αν γίνει, θα είμαι πολύ ευτυχισμένη.

Ακόμη ένας χρόνος στην πλάτη μου. Αυτός ο χρόνος που πέρασε ήταν σαφώς διαφορετικός από τους άλλους, πολύ διαφορετικός. Θα μου πεις, κάθε χρόνος είναι διαφορετικός, απλά αυτός άλλαξε πολλά, για την ακρίβεια δεν έμεινε τίποτα ίδιο. Άλλαξα πόλη, άλλαξα σπίτι, άλλαξα δουλειά, άλλαξα εγώ, πάχυνα ελαφρώς, γλύκανα μου λένε όλοι, σοβάρεψα, χαμογελάω συχνότερα (επιτέλους επανήλθε το χαμόγελο στα χείλη μου...), γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους...

Αν φέτος πραγματοποιηθεί και η ευχή μου, θα είμαι πλήρως ικανοποιημένη και ευτυχισμένη....Προς το παρόν πάω να ανάψω μια φωτιά στην άμμο!!!



Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Αυτό είναι το καλοκαίρι μου...



Έτσι αισθάνομαι σαν ένα πουλί που πετάει ψηλά και αγναντεύει όλον τον κόσμο...Η διάθεση στα ύψη, η αυτοπεποίθηση επίσης...Δουλειά, γνωριμίες, φλερτ, δόξα τω θεώ όλα μια χαρά!!!

Μπανάκια στη θάλασσα...Πρωί πρωί πηγαίνω, 7.00 είμαι εκεί...Ηρεμία, τα νερά κρύσταλλο και από θέμα καθαρότητας και από δροσιάς...Μετά γρήγορα γρήγορα στο σπίτι μπάνιο με γλυκό νερό αυτή τη φορά, ντύσιμο και κατευθείαν δουλειά. Η μέρα ξεκινάει πολύ ευχάριστα, αλλιώτικα...Με το αμαξάκι βολτίτσες, χωρίς ταχύτητα, απλά απόλαυση...

Με τρελαίνει το γεγονός οτι γνωρίζω συνέχεια νέους ανθρώπους. Με εξιτάρει όλο αυτό που συμβαίνει και, φυσικά, το σημαντικότερο όλων είναι ότι βλέπω στα μάτια τους μία άμεση συμπάθεια προς το πρόσωπό μου. Νιώθω χαρά ή καλύτερα ευτυχία. Ναι, είμαι ευτυχισμένη...Όλη μέρα είμαι χαμογελαστή...

Πριν 3 μέρες κάναμε και την μετακόμιση του αδελφού μου. Γύρισε και αυτός. Πριν 6 μήνες εγώ, τώρα εκείνος...Τα συναισθήματα που πέρασα, τώρα τα περνάει το αδελφάκι μου...Αλλά έτσι είναι αυτά. Τουλάχιστον τώρα είμαστε όλοι μαζί. Η οικογένεια ενώθηκε, άρα και οι δυνάμεις μας...

 Εν τω μεταξύ, σε λίγες μέρες έχω γενέθλια...Σκέφτομαι από τώρα το πως θα τα περάσω. Φέτος, δεν θέλω να είμαι μόνη, φτάνει η μοναξιά...Θέλω τριγύρω μου την οικογένειά μου, τους φίλους μου, διάφορα αγαπημένα πρόσωπα...Δεν ξέρω πως θα τα περάσω, αλλά πιστεύω ότι θα είναι φανταστικά.

 
Σε γενικές γραμμές, όλα βαίνουν καλώς...Η επιλογή του τραγουδιού είναι επειδή το ακούω συνέχεια...Έχει ένταση, ρυθμό και μία καταπληκτική τραγουδίστρια...Τι φωνή!!!

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Μπάνιο στα λασπόνερα....

Έτσι νιώθω. Σαν να μας έχει πετάξει κάποιος στα λασπόνερα και προσπαθούμε απεγνωσμένα να βγούμε από αυτά, δίχως να τα καταφέρνουμε...

Σε ηλικία 8 - 9 ετών είχα ένα κόκκινο ποδηλατάκι. Τα απογεύματα συνήθιζα να κάνω βόλτες στην αυλή μας και όταν έρχονταν οι φιλεναδίτσες μου είτε θα τριγυρνούσαμε στην αυλή είτε θα πηγαίναμε κάπου αλλού, όμως και πάλι σε γνωστά λιμέρια...

Ένα από αυτά τα απογεύματα λοιπόν όταν οι μεγάλοι ξεκουράζονταν και εμείς οι μικροί απολαμβάναμε την ανεμελιά μας, ήρθαν τρεις φίλες μου και μου είπαν να πάμε βόλτα με τα ποδήλατα. Εγώ ήμουν μες στην καλή χαρά. Τα μαθήματα τελειωμένα και οι ώρες για παιχνίδι ατελείωτες....Πηγαίνω στη μαμά μου και της λέω: "Ήρθαν τα κορίτσια να με πάρουν να πάμε βόλτα, να πάω;" και φυσικά είχα πάρει εκείνο το βλέμμα του κουταβιού στο οποίο κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί τίποτα. Εκείνη μου απάντησε: "Να πας, αλλά να μην αργήσεις, αύριο έχεις σχολείο...Να προσέχεις να μην χτυπήσεις, να μην λερωθείς και να μην χαλάσεις το ποδήλατό σου...Εντάξει;". Η απάντηση ήταν σαφώς καταφατική. Έτσι λοιπόν, ξεκινήσαμε για τις περιπέτειές μας. Σαν Ροβινσώνας Κρούσος αισθανόμουν. ήθελα να εξερευνήσω τα πάντα...

Το που βρεθήκαμε με τα ποδηλατάκια μας δεν λέγεται...και σαν παιδί τότε όλα μου φάνταζαν πρωτόγνωρα και τεράστια. Πράγματι, ο κόσμος φαίνεται τόσο τεράστιος όταν είσαι μικρός...όταν μεγαλώνεις όμως έρχεται η απομυθοποίση και τότε όλα μοιάζουν μικρά και ασήμαντα...

Βρεθήκαμε λοιπόν σε ένα μέρος που αν μου πεις τώρα που ήταν δεν ξέρω να σου απαντήσω...Το μόνο που θυμάμαι ήταν να διασχίζουμε ανηφορικούς χωματόδρομους. Σε κάποια φάση μια φίλη μου έπεσε και χτύπησε και πήγα να τη βοηθήσω όμως στην βοήθειά μου αυτή έπεσα σε έναν βούρκο...Ότι κίνηση και να έκανα βούλιαζα με αποτέλεσμα να προσπαθώ να μείνω ακίνητη. Εσύ είσαι που το λες; Έβλεπα τριγύρω μου τρεις κοπελίτσες να γελάνε και να με κορϊδεύουν, άρχιζε να νυχτώνει και δεν υπήρχε κανείς ενήλικας τριγύρω να με βοηθήσει. Θυμάμαι ακόμη έντονα τη στιγμή που έκλαιγα και φώναζα να με βοηθήσουν ενώ αυτές γελούσαν και από εκεί που πήγα να βοηθήσω βρέθηκα να χρειάζομαι η ίδια βοήθεια...ΠΑΝΙΚΟΣ....Είχα βουτηχτεί ολόκληρει στα λασπόνερα....μέχρι στο λαιμό...

Μετά από ώρα προσπάθειας και αφού βρήκαν ένα γερό ξύλο να με τραβήξουν, τα κατάφεραν και με έβγαλαν από εκεί μέσα...Μέσα στην ταραχή και τον πανικό μου χάλασα και το φως από το ποδήλατό μου και καθώς πλησίαζα στο σπίτι μου σκεφτόμουν πως θα αντιμετωπίσω την μάνα μου...Τι θα της έλεγα...που και στα τρία "πρόσεχε" πάτωσα...Καλά, όταν με αντίκρισε, από τη μία ήθελε να με δείρει και από την άλλη να με φιλήσει που δεν έπαθα τίποτα πιο σοβαρό...

Έτσι και τώρα, αισθάνομαι ότι είμαστε όλοι βουτηγμένοι στα λασπόνερα...Τι κίνηση να κάνουμε; Στην κατάσταση που  ήρθαμε δεν ξέρουμε πως να αντιδράσουμε...Ποιο θα είναι εκείνο στο γερό ξύλο με το οποίο θα βρεθεί κάποιος να μας τραβήξει και να μας σώσει από το τέλμα; Υπάρχει κάποιος που να θέλει να το κάνει ή απλά στέκονται εκεί απόμακρα, μας κοιτούν και γελούν περιπαιχτικά;

Καθώς παρακολουθούσα το δελτίο απόψε έμεινα εμβρόντητη όταν άκουσα την κα. Τρέμη να ρωτάει κάποιον καλεσμενο της, βουλευτή φυσικά, σχετικά με τα τρέχοντα γεγονότα: "Πως νιώσατε που βρεθήκατε εγκλωβισμένος μέσα στο Κοινοβούλιο;" και τότε ήταν η στιγμή που ξέσπασα σε γέλια...Εγκλωβισμένος στο Κοινοβούλιο; Εδώ υπάρχουν άνθρωποι σήμερα που είναι εγκλωβισμένοι στο σπίτι τους, που δεν τολμούν να βγουν έξω γιατί χρωστούν παντού, γιατί έχουν πέσει σε κατάθλιψη, γιατί δεν έχουν αστυνομικούς να τους προστατεύουν, γιατί δεν έχουν τον "δικό τους Εθνικό Κήπο" ως εναλλακτική λύση...Μα, άκου ερώτηση!!!! Σε λίγο θα δούμε και πρωτοσέλιδα "ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΩΝ 300" ή "ΕΙΣΤΕ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ; ΤΡΟΠΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΝΙΩΘΕΤΕ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ"...

Πραγματικά αισθάνθηκα ότι πρωταγωνιστώ σε αυτό που αποκαλούν κάποιοι το θέατρο του παραλόγου....

Και για να κλείσω ευχάριστα και πάνω απ' όλα αισιόδοξα αυτό το αρθράκι, θα ήθελα να πω ότι υπάρχουν ακόμη νέοι που ονειρεύονται και σχεδιάζουν να περάσουν τη ζωή τους μαζί, ακόμη και σε αυτήν την χώρα που όσο και να μας πληγώνουν οι άνθρωποι που την διοικούν εμείς την αγαπάμε γιατί είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας. Το Σαββάτο που μας πέρασε ήμουν καλεσμένη στον αρραβώνα της πνευματικής μου αδελφής ή με άλλα λόγια της βαφτισιμιάς του πατέρα μου. Ήταν ομολογουμένως μια πολύ όμορφη και συγκινητική βραδιά. Γι' αυτό το λόγο αφιερώνω στο νέο ζευγαράκι ένα τραγούδι που εδώ και λίγο καιρό το ακούω κάθε μέρα, όλη τη μέρα, και μου αρέσει πολύ.