Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Μάιος - Ένας ιδιαίτερος μήνας





Ο Μάιος είναι ο πέμπτος μήνας του Γρηγοριανού (Νέου) Ημερολογίου. Η λατινική ονομασία του μήνα είναι Maius και οφείλεται κατά πάσα πιθανότητα στο γεγονός ότι ήταν αφιερωμένος από τους Ρωμαίους στους προγόνους τους, τους majores. Κατ’ άλλους πήρε το όνομά του από τη Μαία -λατ. Maia- κόρη του Άτλαντα και μητέρα του Ερμή.

Τον Μάιο οι Ρωμαίοι τελούσαν δύο μεγάλες γιορτές προς τιμήν των νεκρών: τα Λεμούρια και τα Ροζάλια. Τα Ροζάλια πήραν το όνομά τους από τα τριαντάφυλλα (λατ. rosa) γιατί τη μέρα της γιορτής συνήθιζαν να στολίζουν τους τάφους των προγόνων τους με τριαντάφυλλα. Η συνήθεια διατηρήθηκε και στο Βυζάντιο και λεγόταν Ροδισμός. Στο ελληνικό λαϊκό εορτολόγιο τα Ροζάλια έχουν γίνει Ρουσάλια και είναι επίσης γιορτή των νεκρών.

Το Σάββατο της Πεντηκοστής (Μέγα Ψυχοσάββατο) λέγεται του Ρουσαλιού το Σάββατο.

Ο μήνας Μάιος αντιστοιχεί στον αρχαίο ελληνικό αττικό μήνα Θαργηλιών, κατά τον οποίον τελούνταν τα Θαργήλια προς τιμήν κυρίως του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος. Τα Θαργήλια ήταν γιορτή με ευετηριακό (δηλ. σχετικό με την καρποφορία) και καθαρτικό χαρακτήρα.

Για τον Μάιο υπάρχουν τα ακόλουθα προσωνύμια: Τριανταφυλλάς (για τα πολλά τριαντάφυλλα), Καλομηνάς, Λούλουδος, Πράσινος, Κερασάρης (γιατί ωριμάζουν τα κεράσια στα χαμηλότερα μέρη), Πεντοδείλινος (για τα πολλά γεύματα του μια και η μέρα είναι μεγάλη) αλλά συγχρόνως και καταραμένος.

Εκείνο που γιορτάζεται από τον λαό μας πολύχρωμα και εθιμοτυπικά είναι η πρώτη του ημέρα, η Πρωτομαγιά. Οι άνθρωποι ανθοστολίζουν τα σπίτια τους και βγαίνουν από νωρίς στις εξοχές για να πάρουν τη δροσιά του. «Τώρα μαγιά, τώρα δροσιά, τώρα το Καλοκαίρι». Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι η μόναδική λαϊκή γιορτή που δεν έχει θρησκευτικό χαρακτήρα.

Ο Μάης κοντά στα καλά του, όμως, έχει και και τις κακές του μέρες. Κρύβει πολλά κακά και φέρνει πολλές αρρώστιες στην καλλιέργεια και στ’ αμπέλια. Οι δεισιδαιμονίες, οι φόβοι και οι απαγορεύσεις που τον συνοδεύουν είναι πολλές.Οι μαγιάτικες βροχές για τη γεωργία είναι σχεδόν καταστροφή, γι’ αυτό και λέγεται «Στον καταραμένο τόπο μήνα Μάη βρέχει».

Επίσης, ο λαός μας συνέδεσε παρετυμολογικά τον Μάιο με τα μάγια και κατά τόπους έπαιρναν διάφορες προφυλάξεις για να προστατευτούν από αυτά. Στη Μήλο, για παράδειγμα, έκαναν νωρίς το πρωί της Πρωτομαγιάς κρασοψυχιά, δηλαδή έτρωγαν ένα κομμάτι μαγιοκούλουρο (ειδικό ψωμί για την Πρωτομαγιά με ζυμάρι της Λαμπρής), που το βουτούσαν σ’ ένα ποτήρι κρασί.

Τέλος, τον Μάιο απαγορεύονταν οι γάμοι γιατί αφενός ο μήνας συνδεόταν με τους νεκρούς αλλά και γιατί κατ’ αυτόν τον μήνα ερωτοτροπούν οι γάιδαροι. Στις αρχές του Μάη πέφτει, τις περισσότερες φορές, η θερμοκρασία κι αυτή η ψύχρα θυμίζει άλλον καιρό. Γι’ αυτό και ο λαός μας λέει: «Όταν πρέπει δεν χιονίζει και τον Μάη δροσολογά».


Καλό μήνα και καλή Πρωτομαγιά!!!


Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Όνειρο




Ανθη μάζευα για σένα
στο βυθό που τριγυρνούσα.
Χίλια αγκάθια το καθένα
κι όπως τα 'σφιγγα πονούσα.

Να περάσεις καρτερούσα
στον βορηά τον παγωμένο
και το δώρο μου κρατούσα
με λαχτάρα φυλαγμένο

στη θερμή την αγκαλιά μου.
Όλο κοίταζα στα μάκρη.
Η λαχτάρα στη καρδιά μου
και στα μάτια μου το δάκρι.

Μες στον πόθο μου δεν είδα
μαύρη η Νύχτα να σιμώνει
κι έκλαψα χωρίς ελπίδα
που δε στα 'χα φέρει μόνη.

Μαρία Πολυδούρη

Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

Juan Miro



"Σουρρεαλισμός = καθαρός ψυχικός αυτοματισμός που εκφράζει προφορικά, γραπτά ή με κάθε άλλο τρόπο, τις πραγματικές παραστάσεις της ψυχής. Πρόκειται για υπαγόρευση της σκέψης, χωρίς έλεγχο ή μέριμνα λογικής και χωρίς καμμιάν αισθητική κι ηθική κρίση".


Miro Juan (1893-1983) Μαζί με τον Πικάσο θεωρούνται από τους πατέρες της Μοντέρνας ζωγραφικής. Εντυπωσιακά πολυδιάστατος και παραγωγικός καλλιτέχνης, υπήρξε αφηγητής μυθικών και λυρικών διηγημάτων. Ένας ποιητής της εικόνας, που το ιδίωμά του χαρακτηρίζεται από σημεία και σύμβολα, μεταφορικά πεφωτισμένα και φορτισμένα, που αναδύονται απ' τα βάθη του υποσυνειδήτου. Τα οράματά του παιγνιώδη κι αλλόκοτα, περιλαμβάνοντας παραμορφωμένες φιγούρες ζώων κι οργανικές φόρμες, καθώς επίσης και παράξενες γεωμετρικές κατασκευές. Αυτές οι εικόνες φιλοτεχνηθήκαν με φαινομενική λεπτότητα, σ' επίπεδο κι ουδέτερο φόντο, με περιορισμένη γκάμα έντονων χρωμάτων, μ' έμφαση στο μπλε, κόκκινο, κίτρινο, πράσινο και μαύρο. Αργότερα πειραματίστηκε μ' άλλα υλικά και φιλοτέχνησε λιθογραφίες, οξυγραφίες,κολάζ, γλυπτά, τοιχογραφίες, κεραμικά κι υφάσματα.

Γεννήθηκε στις 20 Απρίλη, στη Βαρκελώνη και 14 ετών φοιτά στην Εμπορική Σχολή. Κρυφά παρακολουθεί μαθήματα στη Σχολή Καλών Τεχνών, με καθηγητές τους, Ουρχέλ και Χοσέ Πάσκο. Το 1912 γράφεται στη Σχολή Τέχνης του Νταλί κι 6 χρόνια μετά, διοργανώνεται η πρώτη προσωπική του έκθεση στη Galleria Dalman, στη γενέτειρά του.

Το 1921, εγκαθίσταται στο Παρίσι, και κάνει παρέα με τους, Τριστάν Τζάρα, Αντρέ Μπρετόν, Μαξ Ζακόμπ, Έρνεστ Χεμινγουαίη και Χένρι Μίλερ. Η Gallerie Licorne διοργανώνει προσωπική του έκθεση.

Το 1929 παντρεύεται τη Πιλάρ Χουνκόσα, με την οποία αποκτά μια κόρη, τη Ντολόρες και 3 χρόνια μετά, επιστρέφει στη Βαρκελώνη. Ασχολείται με τη σκηνογραφία και σχεδιάζει τα κοστούμια για τα Ρώσικα Μπαλέτα Ντιαγκίλεφ. Με το ξέσπασμα του Εμφυλίου, το 1936, επιστρέφει στο Παρίσι με την οικογένειά του.

Το 1941, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Νέας Υόρκης, διοργανώνει αναδρομική του έκθεση. Την επόμενη χρονιά, επιστρέφει για εγκατάσταση, στο πατρικό του.

Το 1955 σταματά να ζωγραφίζει κι ασχολείται με τις Γραφικές Τέχνες και τα Κεραμικά. Τον επόμενο χρόνο, μετακομίζει στη Πάλμα της Μαγιόρκα, σ' ένα ατελιέ που 'χτισε για κείνον ο Χοσέ Λουίς Σερτ. Ξαναρχίζει να ζωγραφίζει 4 χρόνια μετά, εκθέτει σ' ΗΠΑ κι Ιαπωνία.

Το 1975 ιδρύει το Ίδρυμα Χουάν Μιρό Κέντρο Σπουδών Σύγχρονης Τέχνης.

Το 1983, ανήμερα Χριστούγεννα, πεθαίνει στο ατελιέ του στη Πάλμα της Μαγιόρκα, πλήρης ημερών, σ' ηλικία 90 ετών.


Ο Μιρό ήταν κλειστός άνθρωπος, χαμηλών τόνων. Ζωγράφιζε σαν παιδί, αλλά λένε ότι γεννήθηκε παππούς. Τα έκανε όλα με πρόγραμμα, τον ενδιέφερε μόνο να είναι υγιής ώστε να δουλεύει συνεχώς.

Δούλευε σαν κηπουρός, (άλλωστε πίστευε ότι το έργο του γεννιέται και μεγαλώνει σαν τα δέντρα στη γη), γι’ αυτό και το όνειρο του ήταν να έχει μεγάλο εργαστήρι ώστε να μπορεί να δουλεύει πολλά έργα ταυτόχρονα. Το εργαστήριο του ήταν και το ησυχαστήριο του, το οποίο ελάχιστοι μπορούσαν να επισκεφτούν. Τον ήξεραν πιο πολύ σαν «Ο Χουάν της Pilar». Για αυτό και ο Νταλί δεν τον εκτιμούσε, γιατί το θεωρούσε μονόχνοτο.

"Θέλω να δολοφονήσω τη ζωγραφική"

Ο ίδιος αντιτάχθηκε σε όλο το παραδοσιακό κόσμο της τέχνης, καθώς θεωρούσε ότι αυτός προωθούσε την τέχνη σαν ένα αξεσουάρ των πλουσίων, έτσι γεννήθηκε και η περίφημη αυτή φράση του που συνήθιζε ο ίδιος να λέει. Βαρέθηκε τα πρότυπα της ζωγραφικής. Ζωγραφίζει στα πάντα εκτός από καμβάδες, όπως στον πάτο ενός κουτιού, δημιουργεί τάπητες, τοιχογραφίες, γλυπτά και κεραμικά, πλήθος χαρακτικών και γενικά γραφικών έργων.

"Αν χάσεις την επαφή με τον κόσμο χάνεσαι και εσύ ο ίδιος"

Πίστευε ότι η τέχνη πρέπει να είναι προσιτή στο κοινό. Δεν του άρεσε να πωλούνται ακριβά τα έργα του, αν και ήταν από τους πιο εμπορικούς καλλιτέχνες. Για τον ίδιο λόγο τύπωνε πολλά αντίτυπα από τα χαρακτικά του και υλοποιούσε έργα σε δημόσιους χώρους.

"Ό,τι προέρχεται από τη γη είναι καλό"

Του άρεσε η φύση, τα αστέρια, η γη. Μιλούσε στα βράχια και τα στοιχεία της φύσης. Στους τοίχους του εργαστηρίου του, σε διάφορα σημεία, είχε συγκεντρώσει τα πιο απίθανα μικροαντικείμενα, φωτογραφίες με μνήμες παλιών πολιτισμών, σπαράγματα της λαϊκής παράδοσης, ένα κλαδί, μία πέτρα, μια ραχοκοκαλιά ψαριού... καρτ ποστάλ, αποκόμματα εφημερίδων, βότσαλα, πεταλούδες, κοχύλια, siurells (πήλινες σφυρίχτρες από τη Μαγιόρκα), μικρά παιχνίδια, kachinas (κούκλες που θεωρούνταν ότι είχαν μαγικές ιδιότητες) από τους Ινδιάνους Hopi ή μάσκες από την Ωκεανία. Τα στοιχεία αυτά ενσωματώνονται στα έργα του, αποδεικνύοντας την αγάπη του για τη φύση, αλλά και τη λαϊκή τέχνη. Για τον ίδιο λόγο βάζει έντονα καθαρά χρώματα, κι όχι αναμίξεις, στα έργα του και χρησιμοποιεί πολύ τα μάτια που τα θεωρεί ένα μυθολογικό στοιχείο, κάτι ιερό. Τα πάντα έχουν ψυχή και ζωή, γι’ αυτό βάζει μάτια ακόμα και στα δέντρα...

“Για μένα μετρά η σιωπή, το κενό, το σοκ”

Τον συγκινεί η βουβή μουσική των πραγμάτων, τον συναρπάζει η ακινησία, οι μεγάλοι χώροι όπου δημιουργούνται κινήσεις αέναες.

Ο ΜΙΡΟ ΤΗΣ ΜΑΓΙΟΡΚΑ ΣΤΟΝ «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ»

H έκθεση «Ο Miró της Μαγιόρκα», που παρουσιάζεται στο «ΘΕΑΤΡΟΝ» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» από 22 Φεβρουαρίου μέχρι 30 Μαΐου 2010, περιλαμβάνει πολλά από τα έργα που φιλοξενήθηκαν στη Θεσσαλονίκη –όλα πρωτοεμφανιζόμενα στην Αθήνα– λίγα λάδια, μακέτες, μήτρες, δοκίμια εκτυπώσεων, bon à tirer (= προς εκτύπωση) και εκτυπώσεις της ώριμης περιόδου του καλλιτέχνη από τα εργαστήριά του στην Πάλμα, που ακόμα είναι ενεργά, χάρη στη δημιουργική ώθηση άλλων καλλιτεχνών.

Διάρκεια έκθεσης: 22 Φεβρουαρίου-30 Μαΐου 2010
Ωράριο λειτουργίας έκθεσης:
Δευτέρα – Τρίτη – Πέμπτη: 09:00π.μ-14:00π.μ
Τετάρτη – Παρασκευή: 09:00π.μ-21:00μ.μ
Σάββατο: 11:00π.μ-16:00π.μ
Κυριακή: 10:00π.μ-16:00π.μ

Τιμή εισιτηρίου: 6 ευρώ, 4ευρώ φοιτητικό. Δεν ισχύει ατέλεια καλλιτέχνη

«ΘΕΑΤΡΟΝ», Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος», Πειραιώς 254, Ταύρος
Αίθουσα Ισμήνη και φουαγέ του «ΘΕΑΤΡΟΝ»

Τηλ.: 212 254 0322

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Δείξε μου τον τρόπο...




Ως άλλος άνθρωπος κοιτώ το φεγγάρι που ακολουθεί τη δική του τροχιά, αδειάζει γεμίζει και πάλι από την αρχή, από την αρχή των πάντων τα ίδια...Στέκεται εκεί χωρίς να παραπονιέται. Στέκει μόνο του εκεί λες και μια αόρατη κλωστή το συγκρατεί να μην πέσει κάτω, σαν ένα σκουλαρίκι στο αφτί μιας γυναίκας. Τα αστεράκια του κάνουν συντροφιά...Παρελθόν, παρόν και μέλλον...Τι σημασία έχει ο χρόνος;

Πλούτος και φιλοδοξία...Όλα είναι στάχτη και με το φύσημα του ανέμου χάνονται στο άπειρο...Λες και ερχόμαστε στη ζωή για να αποκτήσουμε υλικά αγαθά. Αυτό είναι το νόημα; Αυτοί που τα απέκτησαν είπαν ότι μάλλον δεν είναι αυτό...Άνθρωποι δυστυχισμένοι, φυλακισμένοι στην εικόνα και στις ατελείωτες υποχρεώσεις τους...

Περνώντας μπροστά από έναν ζητιάνο, μου απλώνει το χέρι του για να του δώσω ελεημοσύνη και εκείνη τη στιγμή μου έρχονται εικόνες περίεργες. Αν στη θέση του ήμουν εγώ, θα νοιαζόταν κανένας; Όταν θα είμαι εγώ ζητιάνα, ζητιάνα καλών πράξεων, ανεβαίνοντας την ουράνια σκάλα θα μπορέσει ο άγγελός μου να με βοηθήσει; Θα βρει κάτι καλό που έχω κάνει ή μήπως δεν έχω κάνει κανένα καλό;

Μ' αγαπάει ο κόσμος, ε και; Όλο αυτό το έχω κερδίσει χωρίς κόπο, όμως η αληθινή αγάπη θέλει κόπο...Κόπο να αγαπήσεις και κόπο να κάνεις τους άλλους να σ' αγαπήσουν...Μέσα σ' αυτό το παιχνίδι θα κλάψεις, θα πονέσεις.

Το φεγγαράκι τουλάχιστον είναι εκεί να μας γεμίζει με έμπνευση, να ακούει τα παράπονά μας, τις τρέλες μας, να φωτίζει τα λάθη μας μήπως και τα δούμε στο φως του και τα διορθώσουμε...Δεν ξέρω αν είμαι ανώριμη, δεν ξέρω καν αν είμαι ώριμη, το μόνο που ξέρω είναι ότι κάθε μέρα πρέπει να διορθώνω λάθη...Δεν ξέρω γιατί οι άλλοι με συγχωρούν. Υποκινούνται από συναισθήματα αγάπης ή απλής συμπάθειας; Δεν ξέρω αν πραγματικά αξίζω όλα αυτά που μου προσφέρουν οι άλλοι...Εγώ τους δίνω τα αντίστοιχα;

Σάββατο 17 Απριλίου 2010

Εγκλωβισμένη στο Μαρούσι...


Πηγαίνοντας στη δουλειά...

Πρωί Πέμπτης 15/04/2010...Παίρνω το λεωφορείο μετά από 30 λεπτά αναμονής στη στάση...Αφού στριμώχτηκα σα σαρδέλα, πάντα σε επιφυλακή μη μου βουτήξουν τίποτα μέσα από τη τσάντα, αφού με πάτησαν, με σκούντηξαν...κατάφερα να φτάσω έστω και αργοπορημένη στη δουλειά μου...

Κατά τις 13.30 έπρεπε να φύγω από το Μαρούσι και να πάω Αμπελόκηπους...Ξεκινάει το μαρτύριο ενός ευυπόληπτου πολίτη αυτής της κατά τα άλλα ευρωπαϊκής πρωτεύουσας...

13.30 ήμουν στη στάση και περίμενα το αναθεματισμένο λεωφορείο. Περίμενα μέχρι τις 14.15, ώσπου κάποια στιγμή μου λέει μια κυριούλα που περιμέναμε μαζί στη στάση: "Κοπέλα μου μάλλον άδικα περιμένουμε, το λεωφορείο δεν θα έρθει..." και της λέω: "Και τι θα κάνουμε; Ούτε ταξί έχει..." Της είπα ότι το πρωί ανέβηκα με το λεωφορείο, οπότε δεν νομίζω να έχουν απεργία, μέχρι που ρωτήσαμε κάτι περαστικούς και μας το επιβεβαίωσαν..."Έλα" μου λέει "Ας πάμε παρέα στη Νερατζιώτισσα να πάρουμε το τραίνο". Της απαντώ: "Δεν ξέρω πως να πάω γιατί είμαι καινούργια σ' αυτήν την περιοχή και δεν ξέρω να την γυρίζω με τα πόδια...". Μου λέει: "Μην ανησυχείς, ξέρω εγώ πως θα πάμε μέχρι εκεί...".

Πήρα, λοιπόν, την απόφαση και είπα στον εαυτό μου, άντε ας πάω...τουλάχιστον θα πάρω το τραίνο και δεν θα χάσω πολύτιμο χρόνο...Περπατήσαμε 45 λεπτά για να φτάσουμε στη Νερατζιώτισσα...Μας περίμενε όμως μια απίστευτη έκπληξη...Συναντάμε έναν Αφρικανό και μας λέει: "Ντεν έχει τραίνα...στις 17.00 θα έχει...". Άρχισα να τρελαίνομαι, αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα...Μες στα νεύρα, πήρα δρόμο και ξεκίνησα να βγω στην Κηφισίας, χωρίς να ξέρω προς τα που να κατευθυνθώ...Είδα μια ευθεία και ξεκίνησα...Έβριζα συνέχεια, μου έφταιγαν όλα...Τα τακούνια που φορούσα, το στενό το παντελόνι, η βαριά η τσάντα, ο καυτός ο ήλιος, η δίψα (ούτε στην έρημο να ήμουν), ο ιδρώτας και συν τοις άλλοις μου την έπεσαν και κάτι τυπάκια στο δρόμο...αχ έτοιμη ήμουν να τους αρπάξω...Ένας Θεός ξέρει πως συγκρατήθηκα...Έφτασα στο Mall, ρωτάω μια κυρία πως να βγω στην Κηφισίας και μου εξήγησε κάπως...Βρέθηκα σ' έναν δρόμο που οδηγούσε στη Λεωφ. Κύμης και έναν άλλο που υπέθεσα ότι οδηγούσε στην Κηφισίας και ορθά το υπέθεσα, διότι αποδείχθηκα σωστή...Αφού περπάτησα πολλή ώρα, ξαναρώτησα μια κοπελίτσα και μου είπε ότι έπρεπε να διασχίσω το Golden και τότε θα βγω στην Κηφισίας. Μετά από 2.30 ώρες περπάτημα έφτασα στην Κηφισίας...Βρήκα μια στάση και περίμενα, σκέφτηκα ότι ή κάποιο λεωφορείο θα περάσει ή κάποιο ταξί ή κάποιος χριστιανός τέλος πάντων να με μεταφέρει στον τελικό προορισμό μου...Τελικά, πέρασε ένα ταξί (απεργοσπάστης)***, το οποίο ήταν γεμάτο...Καθόμασταν ο ένας πάνω στον άλλο, αλλά αυτό ήταν το τελευταίο που με απασχολούσε...Τα πόδια μου ήταν τόσο πρησμένα και εγώ τόσο ταλαιπωρημένη και αγανακτισμένη που τα άκουσε και ο ταξιτζής και οι υπόλοιποι συνεπιβάτες μου...Μετά από 3 περίπου ώρες περιπλάνησης έφτασα στον προορισμό μου...

Αυτό που έγινε ήταν το κερασάκι στην τούρτα...Αυτή η χώρα δεν έχει πια τίποτα να μας προσφέρει...Οι μισθοί μας οδηγούν σε εξαθλίωση, το σύστημα μειώνει την αξιοπρέπειά μας, υπάρχει μια γενικότερη απαξίωση της ανθρώπινης υπόστασής μας και τώρα αυτό...Είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα να εγκλωβίζονται οι πολίτες που δεν έχουν μεταφορικό μέσο...Προσωπικά, δεν έχω διότι δεν θέλω να επιβαρύνω το περιβάλλον με ρύπους, όμως καθώς αντιμετώπισα αυτή την ΑΠΑΙΣΙΑ και ΤΡΑΓΙΚΗ κατάσταση αποφάσισα να αγοράσω και εγώ αυτοκίνητο γιατί δεν θέλω να εξαρτώμαι από όλους τους ΜΑΛ...ΚΕΣ...Είχα και έχω μια απορία την οποία εξέφρασα με ένταση...Είπα ενώ όλοι εμείς ταλαιπωρούμαστε και φτύνουμε αίμα καθημερινά σε όλους τους τομείς, βλέπετε να ταλαιπωρείται κανένας Βουλευτής ή Υπουργός; Όλοι έχουν τις αυτοκινητάρες τους με τα σοφεράκια τους και τις δουλάρες που τους υπηρετούν και δεν καταλαβαίνουν Χριστό...Επομένως, αυτές οι απεργίες τι σκοπό έχουν αν δεν δίνουν ένα μάθημα σε αυτούς που πρέπει; Γιατί θα πρέπει να ταλαιπωρούμαι εγώ και όχι εκείνοι;

Απεργούν όλοι μαζί...τι είναι αυτό; Καινούργιο φρούτο; Αυτή είναι η χώρα που γέννησε τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ; Ο καθένας το τομάρι του; Γι' αυτό μας φτύνουν όλοι...Κανονικά, σκέφτομαι εγώ με το φτωχό μου το μυαλό ότι δεν θα πάθαιναν τίποτα αν έκαναν με βάρδιες την απεργία τους...Τη μία μέρα οι ταξιτζίδες, την άλλη τα τραίνα, την άλλη τα λεωφορεία...Αν και πιστεύω ότι σήμερα οι απεργιακές κινητοποιήσεις δεν έχουν καμία δύναμη...Είναι μία πρόφαση ορισμένων, απλά για να μην πηγαίνουν στη δουλειά τους...Η δύναμη βρίσκεται αλλού, αρκεί ο λαός να μπορέσει εγκαίρως να την αντιληφθεί...

Φτάνει πια με την υποκρισία...

***Απεργοσπάστης: Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος δεν έχει δικαίωμα στην εργασία; Όπως κάποιος επιλέγει να κάνει απεργία, κάποιος άλλος επιλέγει να εργαστεί...Γιατί θα πρέπει αυτό να το κατακρίνει κάποιος ή να υπάρχουν κυρώσεις για τους απεργοσπάστες; Όλοι έχουμε δικαίωμα και στην εργασία και στην απεργία...Είναι επιλογή του καθενός...Είμαστε σε θέση να ξέρουμε τι οικονομικά προβλήματα έχει ο καθένας; Ας σταματίσουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να στρουθοκαμηλίζουμε...Πως θα πάει αυτή η χώρα μπροστά αν δεν τηρούνται τα ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ; Να φοβάσαι για τη ζωή σου επειδή θέλεις να εργαστείς; Αν είναι δυνατόν...

Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Φτάσε στην Κορυφή...




Η κορυφή είναι κοφτερή και χωράει μόνο έναν, ενίοτε δύο...Ο δρόμος που απαιτείται να διανύσεις για να την φτάσεις είναι τραχύς, γεμάτος αγκάθια και πέτρες που ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμες να ξεσκίσουν τις σάρκες σου...Αν περπατάς χωρίς να πέσεις, οι πληγές θα είναι μόνο στα πόδια σου, αν πάλι κατά λάθος πέσεις, το σώμα σου θα υποφέρει...

Είναι δύσκολο να φτάσει κάποιος στην κορυφή, δύσκολο όμως όχι ακατόρθωτο...Με πολλή κούραση και αστείρευτη θέληση, όλα γίνονται...

Υπάρχουν 2 τρόποι για να φτάσει κάποιος στην κορυφή. Είτε να πατήσει επί πτωμάτων είτε με τον καλόν αγώνα. Το τι θα επιλέξει ο καθένας εξαρτάται από την ηθική που φέρει, το Θεό που πιστεύει, τις αρχές και τις αξίες που διδάχτηκε πρωτίστως από την οικογένειά του και δευτερευόντως από τους δασκάλους του...

Θεωρώ ότι δεν είναι κακό να έχει κάποιος φιλοδοξίες, να κάνει όνειρα και να θέτει στόχους ώστε να πραγματοποιήσει αυτά τα όνειρα και τις φιλοδοξίες...

Απορώ με μερικούς ανθρώπους, οι οποίοι δεν είναι καθόλου φιλόδοξοι...Αρέσκονται στα λίγα, δεν τολμούν καν να ονειρευτούν...πόσο ρηχή μπορεί να είναι η ζωή τους!!!

Είναι ωραία να αγωνιζόμαστε...Αποκτά η ζωή μας ενδιαφέρον...

Στοιχειωμένο Μυαλό...


Είναι από αυτές τις στιγμές που αναρωτιέμαι γιατί να συμβαίνουν κάποια πράγματα, ειδικά όταν έχεις ξεκαθαρίσει με το παρελθόν εδώ και καιρό, πολύ καιρό...Και όμως μια εμμονή, ένα απωθημένο, όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν και σκέψεις...Ατελείωτες σκέψεις...

Κάτι έχει συμβεί εδώ και μια βδομάδα και το μυαλό μου γυρίζει στο παρελθόν, κολλημένο εκεί να θυμάται γεγονότα, σκηνές από την τότε καθημερινότητα που με έκαναν να γελώ, να κλαίω, να ανυπομονώ, να ερωτεύομαι, να τσαντίζομαι, να θυμώνω, να ταξιδεύω...Τόσα πράγματα!!!

Είναι φορές που νιώθεις μόνος, όμως όχι επειδή είσαι, αλλά επειδή απλά το νιώθεις...Μια απέραντη μοναξιά, τέτοια που ακόμη και η έρημος Σαχάρα, πιο κοινωνική θα αισθάνεται...Υπάρχουν οι νομάδες να τη διασχίζουν και αυτή να στέκεται εκεί αιωνίως να ακούει τα λογικά και τα παράλογα των λόγων τους...Όταν τελειώνει κάτι χαίρεσαι, γιατί είναι το έναυσμα να ξεκινήσει κάτι νέο, όταν όμως περνάει ο καιρός σου λείπει, σου λείπει τόσο που όλα φαίνονται ανυπόφορα...

Ακόμη και το πανέμορφο ηλιοβασίλεμα που είναι σαν να το κέντησαν νεράιδες στην άκρη του πουθενά και κάπου κάπου περνάει και ένα συννεφάκι να ιντριγκάρει την όραση του κάθε ρομαντικού που κάθεται στο μπαλκονάκι του και το απολαμβάνει, αναπολώντας στιγμές...

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

Δημιουργία...


Δημιουργία:
  1. Η διαδικασία κατασκευής ενός πράγματος ή υλοποίησης μιας ιδέας ή ενός σχεδίου
  2. Το αποτέλεσμα της παραπάνω διαδικασίας (το δημιούργημα), ότι προκύπτει ως αποτέλεσμα έμπνευσης και προσπάθειας, ιδιαίτερα όταν χαρακτηρίζεται από πρωτοτυπία στη σύλληψη και την εκτέλεση
  3. Η κτίση του Κόσμου, του Σύμπαντος, το σύνολο των δημιουργημάτων του Θεού, ο κόσμος

Κάποτε, πριν από περίπου 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια, τόσο εκτιμάται από τους επιστήμονες, ο Θεός δημιούργησε αυτά που βλέπουμε και αυτά που δεν βλέπουμε, αυτά που μπορούμε να αντιληφθούμε με τις αισθήσεις και με το πεπερασμένο μυαλό μας και αυτά που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε...Κατά τους επιστήμονες όλα προήλθαν από τη Μεγάλη έκρηξη (Big Bang). Αυτοί οι επιστήμονες, όμως, δεν μπορούν ακόμη και σήμερα να φτάσουν στο σημείο 0, στο σημείο της έκρηξης, στο σημείο της γέννησης των πάντων, ίσως, να τα καταφέρουν στο μέλλον...

Αυτή η δημιουργία, ωστόσο, ενέπνευσε πολλούς καλλιτέχνες να εκφραστούν...Μέσα σ' αυτούς και ο Μιχαήλ Άγγελος...Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο ευλογημένοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που κάνουν αυτό που αγαπούν, εκφράζουν τα συναισθήματά τους μέσα από το πηγαίο και απύθμενο ταλέντο τους, κάνοντας ολόκληρο τον κόσμο ανά τους αιώνες να υποκλίνεται στην μοναδικότητά τους...

Μ' αρέσουν οι καλλιτέχνες γιατί σκέφτονται με την καρδιά και όχι με το μυαλό, μ' αρέσουν οι επιχειρηματίες για την αποφασιστικότητα, την τόλμη και την αίσθηση του ρίσκου που διαθέτουν...Έχουν μια δική τους σφραγίδα ανάμεσα στους ανθρώπους, αυτή η σφραγίδα τους κάνει αγαπητούς ή μισητούς, ποτέ όμως αδιάφορους, αυτή τους κάνει να ξεχωρίζουν.

Έτσι λοιπόν, οπλίστηκα και εγώ με υπομονή, αγάπη γι' αυτό που κάνω, θάρρος, τόλμη και πήρα τη μεγάλη απόφαση...Θα ξεκινήσω από το μηδέν. Θα δημιουργήσω κάτι δικό μου που θα είμαι περήφανη γι' αυτό, θα το βλέπω και θα μ' αρέσει, θα το αισθάνομαι και θα νιώθω ικανοποίηση και ανακούφιση για την επιλογή μου...Το μέλλον θα δείξει...