Παραμύθι...

Στάσου εκεί που αρχίζει το σκοτάδι της ύπαρξης και φώναξε στο κενό. 

Σίγουρα θα σου απαντήσει.

Λάο Τσε, 6ος αιώνας π.χ., Κινέζος φιλόσοφος

Τώρα τελευταία έχω αρχίσει να φωνάζω στο κενό...Μέχρι στιγμής καμία απάντηση. Ύπαρξη και Κενό...Δύο λέξεις αντίθετες...Ένα και Μηδέν...Σαν υπολογιστής αισθάνομαι που αντιλαμβάνεται μόνο το μηδέν και το ένα. Αν και τώρα τελευταία κάτι δεν δουλεύει σωστά, τα κυκλώματά μου μπλοκάρονται σε τέτοιο βαθμό που πλέον ο επεξεργαστής μου αντιλαμβάνεται μόνο το μηδέν, πως λοιπόν να σχηματιστεί αλγόριθμος;

Ακούς φωνές παντού, στην τηλεόραση, στις υπηρεσίες, στη δουλειά...Επικοινωνία μηδέν...Παντού υπάρχουν κυριαρχικοί τύποι που ο ένας προσπαθεί να επιβληθεί στον άλλον...Θέλω ησυχία, ηρεμία, αρμονία, να ακούω την μουσική μου και να γράφω στο blog μου...Δεν μπορώ τίποτα απ' όλα αυτά να κάνω. Είμαι αναγκασμένη να ακούω τα ίδια και τα ίδια κάθε μέρα. 

Δουλειά στο γραφείο (και για να πω την αλήθεια τώρα τελευταία δεν είμαι καθόλου αποδοτική, από το πρώτο μισάωρο σκέφτομαι το πότε θα περάσει η ώρα να φύγω...), δουλειές στο σπίτι, κατά τα άλλα ζω. Δεν υπάρχει στιγμή που να πω τώρα θα μείνω με μένα και αυτό θα το κάνω για μένα, όλα αυτά έχουν τελειώσει από την στιγμή που έφυγα από την Αθήνα.

Προσπαθώ να είμαι γελαστή, αλλά δεν μπορώ. Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη, αλλά δεν μπορώ. Προσπαθώ να κάνω όνειρα, αλλά δεν μπορώ. Προσπαθώ να ελπίζω, αλλά δεν μπορώ. Η κατάσταση μέσα μου είναι χαοτική. Θέλω να έρθει στη ζωή μου ένας άνθρωπος που θα με κάνει να γελάω, θα με κάνει να αισθανθώ ότι έχω άμεση οικειότητα μαζί του, άμεση έλξη σε όλους τους τομείς, δίχως να είμαι επιφυλακτική. Θέλω να με ταξιδεύει με τη φωνή του, θέλω να κοιμάμαι στην αγκαλιά του και να μην φοβάμαι να ονειρευτώ. Θέλω να μπορέσω να ζήσω το δικό μου ξεχωριστό παραμύθι...