Χτίζω Γέφυρες...

Καθισμένη σε μια καρέκλα που δεν μου ανήκει, κλεισμένη σ' ένα δωμάτιο που δεν μου ανήκει, χρησιμοποιώντας έναν υπολογιστή που επίσης δεν μου ανήκει, ακούω το τραγούδι "Χτίσε μια Γέφυρα" του Αναστασιάδη. Μου το έστειλε το αγόρι μου πριν από λίγο. Το αγόρι μου...Το πιστεύεις; Ένας άνθρωπος για μένα και εγώ για 'κείνον. Το αγόρι μου...Μου αρέσει να το λέω και όταν τον ακούω να το λέει και εκείνος νιώθω χαρά, ευτυχία και περηφάνια...φουσκώνω σαν το παγόνι...Εδώ το "μου" δεν είναι εγωιστικό, κτητικό, είναι κάτι παραπάνω. Είναι το "μου" που γίνεται "εμείς"...Το "μου" της ένωσης. Μα, κάθε φορά αυτός ο άνθρωπος έχει τον τρόπο του, ένα τρόπο μοναδικό να με κάνει να τον αγαπώ κάθε μέρα και περισσότερο...Αγγίζει τόσο επιδέξια τις χορδές της καρδιάς μου, που αν η καρδιά μου ήταν άρπα, τότε αυτός θα δημιουργούσε τις ωραιότερες μελωδίες...

Συνεχώς ανακαλύπτω πόσο ξεχωριστός είναι για μένα και παρόλο που πολλές φορές τσαντίζομαι με την απαισιοδοξία του και εκνευρίζομαι με την μόνιμη τάση του να μου μεταφέρει συναισθήματα απογοήτευσης για μας, εγώ τον αγαπώ όλο και περισσότερο...Δεν ξέρω πως και γιατί, ξέρω μόνο ότι από την πρώτη στιγμή που τον αντίκρισα ένιωσα περίεργα. Στο πρώτο του άγγιγμα έλιωσα και στο πρώτο του φιλί έγινα δική του.

Κάθε μέρα χτίζουμε τη δική μας γέφυρα επικοινωνίας, αγάπης, πίστης, ελπίδας, εμπιστοσύνης, πάθους και έρωτα...λίγο εγώ και λίγο εκείνος. Κάποια στιγμή θα συναντηθούν τα κομμάτια μας, είμαι σίγουρη και τότε η δική μας γέφυρα θα είναι η πιο στέρεη γέφυρα που υπάρχει στον κόσμο και δεν θα χρειαστεί πια καμιά θυσία για να είμαστε μαζί...Η απόσταση θα έχει σβήσει και το γεφύρι της Άρτας που όλο γκρεμιζόταν θα έχει τελειώσει πια για μας...Πονάει η απόσταση, όμως η προσμονή της επόμενης συνάντησης είναι τόσο γλυκιά...

Θα έρθω να σε βρω αγάπη μου, πάντα θα έρχομαι...