Ο Κοέλο λέει ότι είναι ανώφελο να μιλάς γι’ αγάπη, γιατί η αγάπη έχει τη δική της γλώσσα και μιλάει από μόνη της. Συμφωνώ. Δεν έχει νόημα να λες σε κάποιον ότι τον αγαπάς. Είναι σημαντικότερο να του το δείχνεις. Αν και εγώ έχω τη συνήθεια να το λέω. Ως εκφραστικός τύπος που είμαι δεν μπορώ να μην το λέω. Το λέω και το δείχνω με κάθε τρόπο και κάθε μέσο. Ίσως καμιά φορά να γίνομαι φορτική. Αλλά πως μπορεί κάποιος να γίνεται φορτικός όταν εκδηλώνει θετικά συναισθήματα;
Η έκφραση των συναισθημάτων είναι πολύ σημαντική νομίζω. Μπορεί άραγε ο άνθρωπος να λειτουργήσει χωρίς συναισθήματα; Και αν λειτουργήσει, τι άνθρωπος θα είναι; Έχω και 'γω τις ιδιοτροπίες μου. Πολλές φορές αποζητώ την μοναξιά μου. Η μοναξιά μπορεί να είναι πηγή έμπνευσης, πηγή ηρεμίας, μπορεί ακόμη να είναι και βάλσαμο της ψυχής. Γιατί να κρίνουμε έναν άνθρωπο όταν είναι μοναχικός; Άλλωστε μπορεί να μην το θέλησε ο ίδιος, απλά να τον τρόμαξαν οι άνθρωποι.
Είναι δύσκολο πράγμα η ασυνεννοησία. Ασυνεννοησία με τους άλλους, ασυνεννοησία ακόμη και με τον εαυτό σου. Άλλα λες και άλλα καταλαβαίνουν, άλλα λες και άλλα εννοείς, άλλα εννοείς και άλλα κάνεις. Ποια είναι η ισορροπία; Υπάρχει; Ζούμε σε έναν κόσμο που σου επιβάλλουν να μην μιλάς, να μην εκφράζεσαι. Λογοκρισία παντού, ακόμη και στο φαγητό που θα φας. Λογοκρισία ακόμη και στην αγάπη και τον έρωτα. Μα, έτσι ξέρω ν' αγαπώ. Αν δεν σου κάνω, φύγε.
Στον κατά τα άλλα δημοκρατικό κόσμο μας, που τόσοι και τόσοι έχασαν τη ζωή τους παλεύοντας για αξίες και ιδανικά, είμαστε πιο υποδουλωμένοι και από τους σκλάβους της αρχαιότητας. Άραγε υπήρξαν ποτέ αξίες και ιδανικά; Μήπως είναι όλα ουτοπία;
Και συνεχίζεις να ζεις για να ελπίζεις και να ελπίζεις για να ζεις και να ζεις για να αγαπάς και να αγαπάς για να ζεις άρα να ελπίζεις. Η αγάπη όμως είναι δύναμη και αδυναμία, ενέργεια και ατονία, σοφία και χαζομάρα, ελευθερία και υποταγή, επικοινωνία και σιωπή, εμπιστοσύνη και ζήλια, σεβασμός και κυριαρχία, ασφάλεια και ανασφάλεια. Ποιος δεν τα έχει ζήσει όλα αυτά; Και αν δεν τα έχει ζήσει έχει χάσει, μπορεί όμως και να έχει κερδίσει. Γιατί πάντα όταν χάνεις κάτι, κερδίζεις κάτι άλλο και όταν κερδίζεις κάτι, χάνεις κάτι άλλο...Αυτό είναι ζωή. Αυτό μπορεί να είναι και θάνατος που και ο θάνατος μπορεί να είναι άλλη μορφή ζωής.
Πολλές φορές αποζητώ την μοναξιά μου. Μου αρέσει να σκέφτομαι. Δεν το κάνω επίτηδες για να λέω ότι είμαι σκεπτόμενη, κάθε άλλο. Η σκέψη είναι τρόπος ζωής για μένα. Σκέψεις καλές, σκέψεις κακές, σκέψεις ουσιαστικές και σκέψεις ανούσιες. Δεν έχει σημασία. Αυτή είμαι εγώ. Δεν μπορώ να υπάρξω χωρίς να σκέφτομαι. Αν και τώρα τελευταία έχω σταματήσει να μιλάω στον εαυτό μου και αυτό μου έχει κοστίσει. Δεν μπορώ να πω ψέματα. Το ψέμα με ενοχλεί. Όπως με ενοχλεί και η βλακεία των ανθρώπων.
Προχθές, σε μια απόπειρα σκέψης που έκανα διαπίστωσα ότι αγαπάμε τους άλλους για τους ίδιους λόγους που μπορούμε αργότερα να τους μισήσουμε. Θέλουμε να τους αλλάξουμε. Μα, γιατί να τους αλλάξουμε; Αν τους αλλάζαμε, θα συνεχίζαμε να τους τους αγαπάμε;
Είναι και αυτή η καταραμένη ομορφιά που ξεγελάει πολλούς. Θα μου πεις μπορεί η ομορφιά να είναι καταραμένη; Ναι, όταν σε εμποδίζει να δεις βαθύτερα είναι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο δύστυχος Πυγμαλίων, ο οποίος ενοχλημένος από το ήθος των γυναικών της περιοχής του, αποφάσισε να απομονωθεί από τον κόσμο και να αφιερωθεί στην γλυπτική, προσπαθώντας να δημιουργήσει το τέλειο άγαλμα της γυναίκας. Τελικά, τα κατάφερε. Το έφτιαξε και το ονόμασε Γαλάτεια. Το μαρτύριό του ξεκίνησε όταν το ερωτεύτηκε. Άρχισε τότε να του προσφέρει δώρα και να το ντύνει με πολύτιμα ενδύματα. Δεν μπορούσε όμως να την έχει και γι' αυτό παρακάλεσε τη θεά Αφροδίτη να δώσει ζωή στο εξαίσιο αριστούργημά του για να μπορέσει να ζήσει μαζί της. Εκείνη τον άκουσε και έδωσε ζωή στο άψυχο ως τότε άγαλμα. Ο καημένος ο Πυγμαλίων ερωτεύτηκε ένα άγαλμα εξαιτίας της εξωτερικής ομορφιάς του!!! Ο μύθος όμως δεν μας λέει αν συνέχιζε να την αγαπάει και να είναι ερωτευμένος ακόμη και με τα ελαττώματα του χαρακτήρα της. Η τελειότητα μπορεί να ήταν στο κορμί, στην ψυχή όμως;
Το σαρκίο κάποια στιγμή χάνεται, το πνεύμα όμως ποτέ, συνεχίζει να υπάρχει μέσα από το έργο σου, όποιο και αν είναι αυτό. Γιατί το πνεύμα έχει αυτή την ιδιότητα να μετουσιώνεται. Παίρνει μορφές. Άλλοτε φτιάχνει ένα άγαλμα, άλλο μια μουσική, άλλοτε ένα ποίημα ή ένα κείμενο και ζει μέσα από αυτό. Κάποιος κάποτε θα σε αναγνωρίσει μέσα από αυτό, γιατί θα είναι το έργο σου, θα είσαι ΕΣΥ μέσα από αυτό.
Η μοναξιά είναι άτιμο πράγμα. Σε περικυκλώνει με έναν αδιόρατο ιστό αράχνης που κάποια στιγμή δεν σε αφήνει να βγεις. Παλεύεις να βγεις και να ενώσεις το ΕΓΩ σου με το ΕΓΩ του άλλου, να νιώσεις το ΕΣΥ και να κάνετε πλέον μαζί ένα υπέροχο ΕΜΕΙΣ. Αυτή η μετάβαση πόσο δύσκολη είναι!! Ειδικά αν ο άλλος δεν σε βοηθάει πολύ. Παρόλα αυτά συνεχίζεις να έχεις ανάγκη να φύγεις από τον περίεργο, ιδιότροπο και εγωκεντρικό εαυτό σου και να συνδεθείς με ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα, έχεις ανάγκη να ξεφύγεις από την απέραντη μοναξιά του είναι σου.
Και, τελικά, τι καλύτερο από το να συνειδητοποιείς ότι θέλεις να αγαπήσεις έναν άνθρωπο γι' αυτό που πραγματικά είναι, για τον καλό του εαυτό και τον κακό του εαυτό. Το θέμα είναι κατά πόσο και οι δύο μονάδες ανοίγονται, κατά πόσο ο ένας αφήνει στον άλλο χώρο και χρόνο για να τον γνωρίσει. Δοκίμασε τον εαυτό σου, προχώρησε, φτάσε τον στα άκρα, μπορείς να αγαπήσεις έναν άλλον άνθρωπο με πλήρη ανιδιοτέλεια;
Τα πραγματικά συναισθήματα γεννιούνται σε συνθήκες ελευθερίας. Όταν υπάρχει φόβος δεν υπάρχει έκφραση και όταν δεν υπάρχει έκφραση δεν υπάρχει αγάπη. Την αγάπη όμως ο καθένας την αισθάνεται και την βιώνει με διαφορετικό τρόπο. Όσο περισσότερο απαίδευτος είναι κάποιος, τόσο μεγαλύτερα σφάλματα κάνει. Αλλά μήπως αυτή δεν είναι η γοητεία; Να αγαπάς ακόμη και τα λάθη του άλλου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου