Τις τελευταίες δύο μέρες έχει απίστευτη ομίχλη. Ξυπνώ, κοιτάζω έξω από το παράθυρο του δωματίου μου και βλέπω ένα απέραντο λευκό τοπίο. Η φαντασία μου παίζει τρελά παιχνίδια.
Αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε μια πόλη φάντασμα, νεκρή, αδειανή, χωρίς ίχνος ανθρώπινου όντος και κάπου εκεί στις κορυφές των δέντρων είναι σαν να πετούν νεράιδες, δίνοντας κάτι από τη μαγεία τους σ'αυτό το παράξενο μέρος. Τα κλαδιά των δέντρων έμοιαζαν με χέρια που ήθελαν να μ' αρπάξουν και τα φώτα των αυτοκινήτων που μέχρι να τα αντιληφθώ ήδη με προσπερνούσαν έμοιαζαν με μάτια από αρπαχτικά...Όλα φαίνονται τόσο παράξενα, τόσο μυστηριώδη...Τοποθεσίες που τις βλέπω καθημερινά και δεν μου κάνουν εντύπωση, παίρνουν νέες μορφές. Η ομίχλη τους δίνει άλλη αξία.
Και εκεί που ένοιωθα ότι περπατώ μόνη σε μια ερημωμένη πόλη, ψάχνοντας απεγνωσμένα ένα σημάδι ζωής, ξαφνικά μου φαίνονταν λες και πετούσα μέσα στα σύννεφα. Ήθελα να πιάσω λίγο από αυτό το άσπρο συννεφάκι και να το φάω. Έμοιαζε με μαλλί της γριάς. Όταν ήμουν μικρή τρελαινόμουν για μαλλί της γριάς. Μακάρι να μπορούσα να πετάξω και να χωθώ ανάμεσα στα σύννεφα...
Σκέφτηκα ακόμη ότι μπορεί ο Θεός να ήθελε να κλειστεί για λίγο στα ιδιαίτερά του. Έτσι, αποφάσισε να ρίξει μια αραχνοΰφαντη κουρτίνα για να μην μας βλέπει, αλλά και για να μην μπορούν και τα δικά μας αδιάκριτα βλέμματα να τον ψάχνουν αδιάκοπα κάπου ανάμεσα στ' αστέρια.
Εκεί που σκεφτόμουν όλα αυτά, να, μια στρόγγυλη μπαλίτσα, πανέμορφη, σαν φεγγάρι ολόγιομο στη διάρκεια της μέρας ξεπρόβαλε. Ο ήλιος ο ηλιάτορας αναφώνησα...Μπορούσα να τον κοιτώ κατάματα δίχως να μ'ενοχλεί. Η δύναμή του αδιαμφισβήτητη και η λάμψη του πανίσχυρη. Απ' όπου περνούσαν οι ακτίνες του, κατέστρεφαν διαπαντός τα λευκά συννεφάκια...
Αυτό το ομιχλώδες τοπίο δημιουργεί περίεργα συναισθήματα και σκέψεις. Τουλάχιστον σε μένα. Μου άρεσε, δεν μπορώ να πω το αντίθετο...Μου ξύπνησε τη φαντασία!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου