Στοιχειωμένο Μυαλό...

Είναι από αυτές τις στιγμές που αναρωτιέμαι γιατί να συμβαίνουν κάποια πράγματα, ειδικά όταν έχεις ξεκαθαρίσει με το παρελθόν εδώ και καιρό, πολύ καιρό...Και όμως μια εμμονή, ένα απωθημένο, όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν και σκέψεις...Ατελείωτες σκέψεις...

Κάτι έχει συμβεί εδώ και μια βδομάδα και το μυαλό μου γυρίζει στο παρελθόν, κολλημένο εκεί να θυμάται γεγονότα, σκηνές από την τότε καθημερινότητα που με έκαναν να γελώ, να κλαίω, να ανυπομονώ, να ερωτεύομαι, να τσαντίζομαι, να θυμώνω, να ταξιδεύω...Τόσα πράγματα!!!

Είναι φορές που νιώθεις μόνος, όμως όχι επειδή είσαι, αλλά επειδή απλά το νιώθεις...Μια απέραντη μοναξιά, τέτοια που ακόμη και η έρημος Σαχάρα, πιο κοινωνική θα αισθάνεται...Υπάρχουν οι νομάδες να τη διασχίζουν και αυτή να στέκεται εκεί αιωνίως να ακούει τα λογικά και τα παράλογα των λόγων τους...Όταν τελειώνει κάτι χαίρεσαι, γιατί είναι το έναυσμα να ξεκινήσει κάτι νέο, όταν όμως περνάει ο καιρός σου λείπει, σου λείπει τόσο που όλα φαίνονται ανυπόφορα...

Ακόμη και το πανέμορφο ηλιοβασίλεμα που είναι σαν να το κέντησαν νεράιδες στην άκρη του πουθενά και κάπου κάπου περνάει και ένα συννεφάκι να ιντριγκάρει την όραση του κάθε ρομαντικού που κάθεται στο μπαλκονάκι του και το απολαμβάνει, αναπολώντας στιγμές...