Ως άλλος άνθρωπος κοιτώ το φεγγάρι που ακολουθεί τη δική του τροχιά, αδειάζει γεμίζει και πάλι από την αρχή, από την αρχή των πάντων τα ίδια...Στέκεται εκεί χωρίς να παραπονιέται. Στέκει μόνο του εκεί λες και μια αόρατη κλωστή το συγκρατεί να μην πέσει κάτω, σαν ένα σκουλαρίκι στο αφτί μιας γυναίκας. Τα αστεράκια του κάνουν συντροφιά...Παρελθόν, παρόν και μέλλον...Τι σημασία έχει ο χρόνος;
Πλούτος και φιλοδοξία...Όλα είναι στάχτη και με το φύσημα του ανέμου χάνονται στο άπειρο...Λες και ερχόμαστε στη ζωή για να αποκτήσουμε υλικά αγαθά. Αυτό είναι το νόημα; Αυτοί που τα απέκτησαν είπαν ότι μάλλον δεν είναι αυτό...Άνθρωποι δυστυχισμένοι, φυλακισμένοι στην εικόνα και στις ατελείωτες υποχρεώσεις τους...
Περνώντας μπροστά από έναν ζητιάνο, μου απλώνει το χέρι του για να του δώσω ελεημοσύνη και εκείνη τη στιγμή μου έρχονται εικόνες περίεργες. Αν στη θέση του ήμουν εγώ, θα νοιαζόταν κανένας; Όταν θα είμαι εγώ ζητιάνα, ζητιάνα καλών πράξεων, ανεβαίνοντας την ουράνια σκάλα θα μπορέσει ο άγγελός μου να με βοηθήσει; Θα βρει κάτι καλό που έχω κάνει ή μήπως δεν έχω κάνει κανένα καλό;
Μ' αγαπάει ο κόσμος, ε και; Όλο αυτό το έχω κερδίσει χωρίς κόπο, όμως η αληθινή αγάπη θέλει κόπο...Κόπο να αγαπήσεις και κόπο να κάνεις τους άλλους να σ' αγαπήσουν...Μέσα σ' αυτό το παιχνίδι θα κλάψεις, θα πονέσεις.
Το φεγγαράκι τουλάχιστον είναι εκεί να μας γεμίζει με έμπνευση, να ακούει τα παράπονά μας, τις τρέλες μας, να φωτίζει τα λάθη μας μήπως και τα δούμε στο φως του και τα διορθώσουμε...Δεν ξέρω αν είμαι ανώριμη, δεν ξέρω καν αν είμαι ώριμη, το μόνο που ξέρω είναι ότι κάθε μέρα πρέπει να διορθώνω λάθη...Δεν ξέρω γιατί οι άλλοι με συγχωρούν. Υποκινούνται από συναισθήματα αγάπης ή απλής συμπάθειας; Δεν ξέρω αν πραγματικά αξίζω όλα αυτά που μου προσφέρουν οι άλλοι...Εγώ τους δίνω τα αντίστοιχα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου