Ο Φάρος

Τι και αν είσαι ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου; 

Τι και αν φωτίζεις τις νυχτιές μας;

Τι και αν έχεις για συντροφιά σου τους γλάρους;

Τι και αν στέκεις ατρόμητα στην άκρη του βράχου;

Τι και αν έχεις την ομορφότερη θέα; 

Εγώ έχω τον άντρα μου, τον μοσχαναθρεμμένο,

με την αγάπη του γλυκαίνει την ψυχή μου - ω, τι θαύμα! - 

με την αγκαλιά του θερμαίνει το κορμί μου

με τη φωνή του γαληνεύει την ακοή μου

με τις γνώσεις του φωτίζει το μυαλό μου

Στέκεται με παρρησία στο κακοτράχαλο πλευρό μου

Για θέα έχω το χρώμα των ματιών του,

Κενταύρους, Πηγάσους, Αρίωνες

και κάθε γαλαξία

Για συντροφιά έχω τη γλύκα των κόκκινων χειλιών του

λευκό κρασί, ένα γιασεμί

και κάθε αμαρτία

Έχουμε ο ένας τον άλλο, σε μια ψυχή ενωμένη,

Σφιχταγκαλιασμένοι

Το αεράκι χαϊδεύει τ' ατίθασα μαλλιά μας

Και η αγνή αγάπη μας 

ευωδιάζει αμάραντα ρόδα

Αίφνης ο Απόλλωνας αρπάζει τη λύρα του 

που αντηχεί τους αθάνατους χτύπους της καρδιάς μας,

Ένα σώμα, μια καρδιά 

Μαρτυρούν γι' αυτά οι γλάροι...