Σχέση Αγάπης - Μίσους

Την περασμένη Πέμπτη πήρα το μετρό όχι τη συνηθισμένη ώρα, λίγο αργότερα, γιατί κάτι με καθυστέρησε με αποτέλεσμα να μην φύγω στην ώρα μου...Καθώς περπατούσα ανέμελη, ακούγοντας την αγαπημένη μου μουσική, αντικρίζω ένα γνωστό πρόσωπο, μια φυσιογνωμία που μου ξύπνησε αναμνήσεις και συναισθήματα ξεχασμένα και χαμένα μέσα στο χρόνο. Ναι, ήταν ο συμμαθητής μου ο Ν.

Μείναμε και οι δύο για κάποια δευτερόλεπτα ακίνητοι να κοιτάμε ο ένας τον άλλο, δεν τολμούσε να κάνει το πρώτο βήμα ενώ το ήθελε, τελικά το τόλμησα εγώ "Ν. τι κάνεις; Βρίσκεσαι Αθήνα;". Πιάσαμε κουβέντα και ο χρόνος ξαφνικά σταμάτησε, σα να γύρισε πίσω, όμως όχι όπως ήμασταν τότε. Είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι, αλλά με άλλη μορφή όχι ιδιαιτέρως αλλαγμένη από τότε, ούτε εγώ άλλαξα ούτε και αυτός (από τις σπάνιες περιπτώσεις...) και, τώρα να, είμαστε εδώ σε άλλη ηλικία, με άλλα βιώματα και εμπειρίες, με μία διαφορετική ζωή, αλλά με κοινό παρελθόν. Τον κοίταγα στα μάτια, δεν μπορούσα να πάρω το βλέμμα μου από εκεί και αυτός το ίδιο, δεν ξέρω γιατί. Ίσως να προσπαθούσα να ξαναζήσω την παιδική μου ηλικία και την εφηβεία μου μέσα από τα μάτια του.

Με τον Ν. είχαμε πάντα μια ιδιαίτερη σχέση, μια σχέση αγάπης - μίσους. Σιχαινόμασταν ο ένας τον άλλο, αλλά όταν έλειπε κάποιος από τους δύο από την τάξη ο άλλος μάλλον ένιωθε περίεργα. Θυμάμαι ότι σκοτωνόμασταν, μαλώναμε απίστευτα, οι καυγάδες μας μόνο ομηρικοί θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Εγώ, ντροπαλή και συνεσταλμένη, πάντα να κάνω παρέα με όποιον κατατρεγμένο έβλεπα, δεν τους έκανε κανείς παρέα και πήγαινα εγώ, πρώτη μαθήτρια και η αγαπημένη των δασκάλων και των καθηγητών, λίγο μοναχική, εκείνος το άκρως αντίθετο από μένα, μέσα σε όλα, έκανε παρέα με τους πιο "in" του σχολείου, όχι και τόσο καλός μαθητής, αλλά πρώτος στις αντιγραφές και στα γλειψίματα των δασκάλων και των καθηγητών, τον θεωρούσα απίστευτο γλυφτράκι...Με λίγα λόγια, έβλεπε ο ένας τον άλλο και γινόταν τούρμπο...Μια ζωή τον θυμάμαι να μου πηγαίνει κόντρα, να θέλει να με στενοχωρεί και να με υποβιβάζει...Ποτέ δεν κατάλαβα τον λόγο. Εγώ προσπαθούσα να μην του δίνω σημασία, απλά αδιαφορούσα, αυτός όμως εκεί να μου κάνει τη ζωή κόλαση...Θυμάμαι μια φορά ήμασταν στην τάξη και πήγε να με κλωτσήσει για να κάνει τον καμπόσο στους φίλους του...Εγώ όμως έχοντας ευλυγισία, γρήγορα αντανακλαστικά και μια υποψία ότι "Πρόσεχε, είναι κοντά σου το φίδι και πάει να σου τη φέρει..." πρόλαβα και του έπιασα το πόδι στον αέρα με αποτέλεσμα να του ανοίξω τόσο πολύ τα πόδια που αν του τα άνοιγα λίγο ακόμη θα έπεφτε κάτω. Του είπα "Τι πήγες να κάνεις; Εσύ, θα χτυπήσεις εμένα; Έτσι και τολμήσεις να με αγγίξεις θα σε μαυρίσω στο ξύλο...Και αν δεν με συμπαθείς, μην ασχολείσαι μαζί μου, όπως δεν ασχολούμαι εγώ μαζί σου". Αυτός τα έχασε. "Άσε με και δεν θα σε χτυπήσω...", αλλά αφού είχα την ευκαιρία γιατί να την έχανα; Του ανοίγω και άλλο τα πόδια και πάρ' τον κάτω...Όλοι γελούσαν...Από τότε δεν τόλμησε να τα βάλει μαζί μου...Αλλά όχι μόνο αυτό, από το ρεζιλίκι του και μετά μου κρατούσε μούτρα μέχρι που βγάλαμε το λύκειο...Πάντα ήταν πολύ ανταγωνιστικός μαζί μου και δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί...Εγώ ούτε που του έδινα σημασία...

Παρόλα αυτά, χάρηκα πάρα πολύ που τον είδα. Ούτε εγώ το περίμενα τόσο. Γενικώς, δεν μου αρέσει να μεμψιμοιρώ και να διαιωνίζω καταστάσεις και πόσο μάλλον με έναν άνθρωπο που μας δένει το κοινό μας παρελθόν...Είχα να τον δω από το σχολείο. Καθώς αποφοιτήσαμε χάθηκαν τα ίχνη μας...Του ζήτησα το κινητό του να βγούμε να πούμε τα νέα μας με την ησυχία μας. Τελικά, το Σάββατο βγήκαμε έξω. Στην αρχή προσπάθησε να μου πει διάφορα να με κάνει να αισθανθώ άσχημα (ο χαρακτήρας του ανθρώπου δεν αλλάζει), αλλά εγώ δεν του έδωσα σημασία και συνέχισα με τον χαμογελαστό και καλοσυνάτο τρόπο μου να του απαντώ, μέχρι που σε κάποια φάση σταμάτησε αυτό το βιολί, επανήλθε, προφανώς, η λογική στο κεφάλι του και περάσαμε υπέροχα...Γελάσαμε, θυμηθήκαμε τα παλιά, είπαμε τα νέα, όλα τέλεια. Στο τέλος, μου είπε να ξαναβγούμε και του απάντησα ότι ωραία θα ήταν να το κανονίζαμε...

Σε καμία περίπτωση δεν περίμενα να περάσω τόσο όμορφα μαζί του, αλλά είμαι 100% σίγουρη ότι και αυτός κάτι παρόμοιο θα περίμενε...Η έκπληξη ήταν μεγάλη και η χαρά ακόμη μεγαλύτερη...Τελικά, μετά από τόσα χρόνια κατάλαβα γιατί μου φερόταν τόσο άσχημα στο σχολείο. Οι λόγοι είναι δύο:

• Ήταν απίστευτα κοπλεξαρισμένος μαζί μου και με το να με υποβιβάζει, προσπαθούσε ο ίδιος να αισθάνεται καλά. Προχθές, μόλις του έκανα κάνα δύο φιλοφρονήσεις πήρε τα πάνω του και χαμογελούσε...
  
• Ήθελε να μου τραβάει την προσοχή, αλλά μάλλον το έκανε με τον λάθος τρόπο (περισσότερο με τσάντιζε, με στενοχωρούσε και με απογοήτευε και λιγότερο τον συμπαθούσα...).