Παραμύθι: Μία σύντομη ή λαϊκή ιστορία που ενσωματώνει το έθος, το οποίο μπορεί να εκφραστεί ρητά στο τέλος του ως αξιωματική αρχή.
Στα μικρά παιδιά λέμε παραμύθια για να κοιμηθούν ευχάριστα. Στα μεγάλα παιδιά λέμε παραμύθια για να τα υποδουλώνουμε.
Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι αν όλα αυτά τα παραμύθια που μας έλεγαν από μικρά παιδιά, έχουν κάποια δόση αλήθειας. Η Χιονάτη, η Σταχτοπούτα, η Αλίκη, τα Γουρουνάκια, η Κοκκινοσκουφίτσα, η Πεντάμορφη και τόσα άλλα.
Πιστεύω ότι σίγουρα κρύβουν μέσα τους αληθινές στιγμές, δεν είναι όλα μυθοπλασία. Όλοι αυτοί που κατά καιρούς εμπνέονταν και εμπνέονται με αποτέλεσμα να γράφουν ή να αφηγούνται παραμύθια, σίγουρα βλέπουν σκηνές τριγύρω τους, από την καθημερινότητά τους, που τους δίνουν το έναυσμα να εκφράσουν τις απόψεις τους μέσα από ένα καλλιτεχνικό έργο, μέσα από ένα παραμύθι. Ο σκοπός τους είναι συνήθως να αφυπνίσουν, να δώσουν παραδείγματα χειρισμού καταστάσεων της ζωής, να περάσουν μηνύματα, να τέρψουν και να λυτρώσουν τον αναγνώστη ή τον ακροατή. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που τα περισσότερα έχουν αίσιο τέλος. Μέσα από τα παραμύθια έρχεται μία κάθαρση, μία λύτρωση. Οι κακοί τιμωρούνται και οι ερωτευμένοι παντρεύονται και ζουν μαζί ευτυχισμένοι για πάντα. Βέβαια, ποτέ δεν μάθαμε τι απέγιναν όλοι οι αγαπημένοι μας ήρωες με το πέρας των παραμυθιών. Ίσως είναι και αυτό ένα τέχνασμα του παραμυθά, του συγγραφέα, του μυθοπλάστη, του μυθιστοριογράφου ή του επινοητή φανταστικών ιστοριών, να σε αφήνει να φαντάζεσαι, να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις.
Σήμερα, λοιπόν, αισθάνομαι ότι ζω σε μία παραμυθούπολη, ούσα ηρωίδα στο δικό μου παραμύθι. Υπάρχουν πολλοί κατεργάρηδες εκεί έξω που μου λένε όλου του κόσμου τα παραμύθια, μόνο που σήμερα δεν είμαι παιδί και τα παραμύθια που ακούω είναι τόσο κακοειπωμένα που με κάνουν να απογοητεύομαι, διότι αυτοί που μου τα λένε δεν έχουν ίχνος έμπνευσης και δημιουργίας. Ω Θεέ μου, τι ένδεια πνεύματος είναι αυτή που βιώνουμε σήμερα σε όλα τα επίπεδα!!!!
Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι αν όλα αυτά τα παραμύθια που μας έλεγαν από μικρά παιδιά, έχουν κάποια δόση αλήθειας. Η Χιονάτη, η Σταχτοπούτα, η Αλίκη, τα Γουρουνάκια, η Κοκκινοσκουφίτσα, η Πεντάμορφη και τόσα άλλα.
Πιστεύω ότι σίγουρα κρύβουν μέσα τους αληθινές στιγμές, δεν είναι όλα μυθοπλασία. Όλοι αυτοί που κατά καιρούς εμπνέονταν και εμπνέονται με αποτέλεσμα να γράφουν ή να αφηγούνται παραμύθια, σίγουρα βλέπουν σκηνές τριγύρω τους, από την καθημερινότητά τους, που τους δίνουν το έναυσμα να εκφράσουν τις απόψεις τους μέσα από ένα καλλιτεχνικό έργο, μέσα από ένα παραμύθι. Ο σκοπός τους είναι συνήθως να αφυπνίσουν, να δώσουν παραδείγματα χειρισμού καταστάσεων της ζωής, να περάσουν μηνύματα, να τέρψουν και να λυτρώσουν τον αναγνώστη ή τον ακροατή. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που τα περισσότερα έχουν αίσιο τέλος. Μέσα από τα παραμύθια έρχεται μία κάθαρση, μία λύτρωση. Οι κακοί τιμωρούνται και οι ερωτευμένοι παντρεύονται και ζουν μαζί ευτυχισμένοι για πάντα. Βέβαια, ποτέ δεν μάθαμε τι απέγιναν όλοι οι αγαπημένοι μας ήρωες με το πέρας των παραμυθιών. Ίσως είναι και αυτό ένα τέχνασμα του παραμυθά, του συγγραφέα, του μυθοπλάστη, του μυθιστοριογράφου ή του επινοητή φανταστικών ιστοριών, να σε αφήνει να φαντάζεσαι, να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις.
Σήμερα, λοιπόν, αισθάνομαι ότι ζω σε μία παραμυθούπολη, ούσα ηρωίδα στο δικό μου παραμύθι. Υπάρχουν πολλοί κατεργάρηδες εκεί έξω που μου λένε όλου του κόσμου τα παραμύθια, μόνο που σήμερα δεν είμαι παιδί και τα παραμύθια που ακούω είναι τόσο κακοειπωμένα που με κάνουν να απογοητεύομαι, διότι αυτοί που μου τα λένε δεν έχουν ίχνος έμπνευσης και δημιουργίας. Ω Θεέ μου, τι ένδεια πνεύματος είναι αυτή που βιώνουμε σήμερα σε όλα τα επίπεδα!!!!
Ελπίζω, τουλάχιστον, να επέλθει κάθαρση στο φινάλε και του δικού μου παραμυθιού και να αναφωνήσω με φωνή βροντερή "...και 'ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου