Λογική vs Παράλογο

Το παράλογο της λογικής ή η λογική του παραλόγου;

Πράττεις πιστεύοντας ότι είσαι λογικός άνθρωπος και πιστεύεις ότι και οι άλλοι άνθρωποι έχουν κάποια λογική επάνω τους, όχι την ίδια με σένα, αλλά τουλάχιστον την κοινή λογική. Πλέον, όμως, αναρωτιέσαι αν όντως "στέκεις" καλά ή αν έχει συμβεί κάτι ενδιάμεσα και τα 'χεις χάσει...

Λογική και Παράλογο. Πόσο κόντα είναι αυτές οι έννοιες τελικά!!! Από το λογικό πολύ εύκολα περνάς στο παράλογο. Το αντίστροφο άραγε να συμβαίνει; Αναρωτιέμαι αν συμβεί αυτό το "κλικ" στο μυαλουδάκι σου, υπάρχει η δυνατότητα να επανέλθεις; Μάλλον η απάντηση έρχεται ως αφρισμένο κύμα θαλάσσης στ' αυτιά μου από τα τόσα ιδρύματα που "φροντίζουν" όλους αυτούς τους μάλλον αθεράπευτα ρομαντικούς και ευαίσθητους ανθρώπους που δεν άντεξαν την άχρηστη κοινωνία μας και κατέληξαν εκεί...

Η ζωή μας έχει γίνει παράλογη. Μα, μπορεί να γίνει παράλογη η ζωή; Η ζωή είναι έννοια, παράλογοι γίνονται όλοι αυτοί που διαχειρίζονται τη ζωή, δηλαδή οι άνθρωποι, δηλαδή τα σημερινά ανθρωπόμορφα κτήνη, γιατί τα σημερινά όντα δεν μπορείς να τα αποκαλέσεις ανθρώπους, γιατί απλά δεν είναι άνθρωποι, δηλαδή δεν έχουν τη στοιχειώδη ανθρωπιά...

Κάποτε ο άνθρωπος είχε ανθρωπιά. Ο σημερινός άνθρωπος έχει απανθρωπιά, με αποτέλεσμα όποιος δεν είναι σαν τα μούτρα του να καταλήγει στη λατρεμένη ανθρωποφοβία.

Έτσι λοιπόν, η λογική και το παράλογο κάνουν κύκλους ατέλειωτους και φαύλους που αισθάνεσαι ότι κάποιος σε πέταξε μέσα σ' έναν λαβύρινθο να προσπαθήσεις να σκοτώσεις τον αναθεματισμένο μινώταυρο ως άλλος Θησέας και αυτός να μην πεθαίνει και εσύ εκεί να το παλεύεις, αλλά σε όλα αυτά υπήρχε και μία έκπληξη...όπως πάντα!!!Η ζωή κάθε μέρα μας κάνει εκπλήξεις, άλλοτε ηλίθιες και άλλοτε καλοδεχούμενες...Ποια ήταν η έκπληξη; Πρέπει, λέει, να βγεις από τον λαβύρινθο αφού σκοτώσεις τον μινώταυρο που όπως προείπα έχει τον απέθαντο, χωρίς τον σωτήριο μίτο της Αριάδνης, γιατί απλά στη δική σου ιστορία δεν υπάρχει Αριάδνη ή μάλλον το τραγικό είναι ότι υπάρχει Αριάδνη, αλλά δεν έχει να σου δώσει τον μίτο είτε επειδή δεν θέλει είτε επειδή δεν μπορεί και τρελαίνεσαι που πρέπει να λύσεις ακόμη έναν γόρδιο δεσμό στη ζωή σου ως άλλος Μ. Αλέξανδρος, δεν έχω και τον Βουκεφάλα, καταλαβαίνεις...Είναι και καλοκαίρι, η ζέστη σου τη δίνει, όλα σου τη δίνουν, θέλεις να φύγεις ή για την ακρίβεια να δραπετεύσεις και δεν μπορείς, εγκλωβίζεσαι μέσα στον ηλίθιο και θεοσκότεινο λαβύρινθο και βρίζεις που δεν μπορούν τα πράγματα να είναι αλλιώς ή μήπως μπορούν να είναι;

Φτάνεις σε ένα σημείο στη ζωή σου που ενώ είσαι πολύ, μα πάρα πολύ κοινωνικός άνθρωπος, δεν μπορείς να σταθείς μια στιγμή στο ίδιο σημείο, θέλεις να μαθαίνεις συνέχεια καινούργια πράγματα, να μην θέλεις να δεις κανένα, δεν θέλεις να αγγίξεις κανένα, δεν θέλεις να ακούς κανένα και τίποτα, γιατί απλά και ο παραμικρός ήχος σου σπάει τα ελάχιστα νεύρα που έχουν απομείνει στο κορμί σου και αυτά έτσι για ξεκάρφωμα. Το μόνο που θέλεις, το ελαχιστότατο, είναι απλά η ρημαδιασμένη ησυχία σου και ένα μαξιλάρι να υποδέχεται ευχάριστα και αγόγγυστα τα δάκρυά σου που αγγίζουν τους 200 βαθμούς Κελσίου (πηγαίνουν, βλέπεις, σετάκι με τις θερμοκρασίες της εποχής...)!!!!

Και όλα αυτά γιατί; Γιατί η λογική και το παράλογο είναι ένα, τουλάχιστον στη δική μου ζωή. Αναρωτιέμαι πόσο καιρό έχω να νιώσω κάτι λογικό να συμβαίνει, λες και έγινε κάτι και πήρα διαζύγιο από τη λογική και αν όχι εγώ, αυτοί που με περιτριγυρίζουν και με τρελαίνουν...Σε παρακαλώ καλή μου λογικούλα γύρνα πίσω στη ζωή μου και δεν πρόκειται να σου ξαναφωνάξω ούτε να γκρινιάξω, απλά δεν αντέχω άλλο το διδυμάκι σου το παράλογο (λες να φταίνε τα άστρα;)!!!