Έλεος...

Όλα αυτά γίνονται, γιατί; Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη;

ΕΛΕΝΗ

ΤΕΥΚΡΟΣ ... ες γην εναλίαν Κύπρον ου μ' εθέσπισεν

οικείν Απόλλων, όνομα νησιωτικόνΣαλαμίνα θέμενον της εκεί χάριν πάτρας.

..............................................................

ΕΛΕΝΗ: Ουκ ήλθον ες γην Τρωάδ' , αλλ' είδωλον ήν

..............................................................

ΑΓΓΕΛΟΣ: Τι φής;

Νεφέλης άρ' άλλως είχομεν πόνους πέρι;

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ,ΕΛΕΝΗ

"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες''.

Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλλων,

σύ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους

στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές

αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν.

Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη

βήματα και χειρονομίες. δε θα τολμούσα να πω φιλήματα.

και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας.

"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες".

Ποιες είναι οι Πλάτρες; Ποιος το γνωρίζει τούτο το νησί;

Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα:

καινούργιους τόπους, καινούργιες τρέλες των ανθρώπων

ή των θεών.

η μοίρα μου που κυματίζει

ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα

και μιαν άλλη Σαλαμίνα

μ' έφερε εδώ σ' αυτό το γυρογιάλι.

Το φεγγάρι

βγήκε απ' το πέλαγο σαν Αφροδίτη.

σκέπασε τ' άστρα του Τοξότη, τώρα πάει να 'βρει

την καρδιά του Σκορπιού, κι όλα τ' αλλάζει.

Πού είναι η αλήθεια;

Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης.

το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε.

Αηδόνι ποιητάρη,

σαν και μια τέτοια νύχτα στ' ακροθαλάσσι του Πρωτέα

σ' άκουσαν οι σκλάβες Σπαρτιάτισσες κι έσυραν το θρήνο,

κι ανάμεσό τους-ποιος θα το 'λεγε-η Ελένη!

Αυτή που κυνηγούσαμε χρόνια στο Σκάμαντρο.

Ήταν εκεί, στα χείλια της ερήμου. την άγγιξα, μου μίλησε:

"Δεν είν' αλήθεια, δεν είν' αλήθεια" φώναζε.

"Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι.

Ποτέ δεν πάτησα την αντρειωμένη Τροία".

Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά, κι αυτό

το ανάστημα

ίσκιοι και χαμόγελα παντού

στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα.

ζωντανό δέρμα, και τα μάτια

με τα μεγάλα βλέφαρα,ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα.

Και στην Τροία;

Τίποτε στην Τροία-ένα είδωλο.

Έτσι το θέλαν οι θεοί.

Κι ο Πάρης, μ' έναν ίσκιο πλάγιαζε σα να ήταν πλάσμα

ατόφιο.

κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια.

Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα.

Τόσα κορμιά ριγμένα στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης.

τόσες ψυχές

δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.

Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα

για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη

μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου

για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.

Κι ο αδερφός μου;

Αηδόνι αηδόνι αηδόνι,

τ' είναι θεός; τι μη θεός; και τι τ' ανάμεσό τους;

"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες".

Δακρυσμένο πουλί,

στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη

που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα,

άραξα μοναχός μ' αυτό το παραμύθι,

αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι,

αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι Δε θα ξαναπιάσουντον παλιό δόλο των θεών.

αν είναι αλήθεια

πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,

ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη

ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος που ωστόσο

είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,

δεν το 'χει μες στη μοίρα του ν' ακούσει

μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε

πως τόσος πόνος τόση ζωή

πήγαν στην άβυσσο

για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.

Γιώργος Σεφέρης

Έλεος με τη Μενεγακ-ιάδα...Δεν μπορώ άλλο, κουράστηκα. Έγινε ολόκληρο έργο. Όταν ο Όμηρος έγραφε το επικό του έργο, Ιλιάδα, στο μυαλό του είχε ιδανικά, όπως η ανδρεία, το θάρρος, η φιλία...Μας έμαθε πως η δύναμη του μυαλού και η παρατηρητικότητα μπορούν να νικήσουν ακόμη και το πιο δυνατό σώμα. Όλα αυτά τα μηνύματα μας τα έδινε τόσο όμορφα μέσα από τις πράξεις των ηρώων του.

Τώρα τι έχουμε; Ένα διαζύγιο, το οποίο αν μη τι άλλο είναι όντως ένα πολύ λυπηρό γεγονός και καλό θα ήταν να μη συνέβαινε, όμως έγινε. Προς χάριν της τηλεθέασης ξεσκίζουν ορισμένοι τις σάρκες μιας ολόκληρης οικογένειας...Δεν με ενδιαφέρει ποιος φταίει και τι. Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναρωτιέμαι και να ψάχνω. Μόνο οι δύο πρωταγωνιστές γνωρίζουν όλη την αλήθεια, άντε και ακόμη λίγοι, πολύ πολύ κοντινοί τους άνθρωποι...Είναι κρίμα όλο αυτό που συμβαίνει κυρίως γι' αυτά τα τρία έρμα παιδάκια που δεν φταίνε σε τίποτα και είναι αναγκασμένα να αντιμετωπίζουν πέρα από τον χωρισμό των γονιών τους, τον φυσικό* και τον συναισθηματικό χωρισμό**, και τις "απορίες" των συμμαθητών τους...

Αν πάλι θέλετε να ξέρετε την άποψή μου, αυτή είναι ότι το σπίτι το κρατάει πάντα η γυναίκα. Αν η γυναίκα θέλει να το κρατήσει θα το κάνει και αν θέλει να το διαλύσει, πάλι θα το κάνει. Από εκεί και πέρα δεν με ενδιαφέρει τι συνέβη. Το παν είναι να είμαστε ΆΝΘΡΩΠΟΙ και στις δύσκολες στιγμές των συνανθρώπων μας να στεκόμαστε δίπλα τους και όχι να κατασπαράζουμε τις σάρκες τους προς τέρψη των τηλεθεατών.

Τελικά, μήπως εμείς οι "πολιτισμένοι" άνθρωποι είμαστε πιο άγριοι και από τους "άγριους" που ζουν στα "παρθένα" δάση; Μήπως εμείς είμαστε πιο κανίβαλοι και από τους κανίβαλους; Ας αναρωτηθούμε όλοι...

* Φυσικός Χωρισμός: Η απουσία (ως οντότητα) ενός εκ των δύο γονιών από το σπίτι

** Συναισθηματικός Χωρισμός: Η απουσία (ως συναισθηματική υποστήριξη) ενός εκ των δύο γονιών από τις συναισθηματικές διακυμάνσεις του παιδιού. Γιατί κακά τα ψέματα, όταν ένα ζευγάρι χωρίζει τα παιδιά είναι πιο κοντά, φυσικά και συναισθηματικά, με τον έναν γονιό, συνήθως τη μητέρα, ο άλλος είναι κοντά τους σε πρώτο στάδιο διά τηλεφώνου.