2010 - Αποχαιρετισμός Χρονιάς με Έντονη Διαισθητικότητα

Το 2010 ήταν αδιαμφισβήτητα μια πολύ δύσκολη χρονιά. Όχι μόνο για μένα και την οικογένειά μου, αλλά για όλους. Προσπαθώ να καταλάβω τη γεύση που μου αφήνει. Θα έλεγα ότι μάλλον είναι πικρή. Πικρή γιατί μέχρι το τέλος συμβαίνουν άσχημα γεγονότα.

Πάντα είχα ανεπτυγμένη διαίσθηση, από παιδάκι, τώρα τελευταία όμως η διαίσθησή μου κατά έναν περίεργο λόγο έχει αυξηθεί κατά πολύ. Από μικρή ηλικία συμβιβάστηκα με αυτήν την ιδιαιτερότητα και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου προσπαθούσα άλλες φορές να την αναπτύξω, άλλες να την ελέγξω και άλλες να τη θάψω βαθιά μέσα μου. Αισθάνομαι έντονα συναισθήματα, ακούω φωνές στο μυαλό μου, μου έρχονται έντονες μυρωδιές, σαν μια παρουσία να βρίσκεται στο χώρο, βλέπω όνειρα που επαληθεύονται. Σας φαίνονται περίεργα και παράλογα όλα αυτά; Και όμως...Η μάνα μου από τότε που ήμουν παιδί δεν πίστευε αυτά που της έλεγα. Νόμιζε ότι όλα ήταν στην φαντασία μου. Της έλεγα κάτι και μου απαντούσε "Είσαι μικρή, δεν ξέρεις, το φαντάστηκες, κλπ". Ότι λένε οι περισσότεροι άνθρωποι δηλαδή σε τέτοιες περιπτώσεις. Τους δικαιολογώ απόλυτα. Πολλές φορές έχω βάλει τον εαυτό μου στη θέση τους και έχω σκεφτεί ότι πιθανόν και εγώ να είχα την ίδια αντίδραση και αντιμετώπιση.

Όταν ήμουν 10 ετών πήγαμε εκδρομή σε ένα υπέροχο νησί που έχει έντονο το θρησκευτικό στοιχείο. Επομένως, λογικό και επόμενο ήταν να επισκεφθούμε και την Ιερά Μονή της περιοχής. Άλλωστε, ήταν Πάσχα. Μαζευτήκαμε λοιπόν και οι 3 οικογένειες, εμείς και άλλες 2, φίλοι των γονιών μου και συνοδοιπόροι μας σ' αυτό το ταξίδι. 

10 χρονών, τι εμπειρίες να έχεις και τι να καταλάβεις; Είσαι παιδί ούτε που πηγαίνει το μυαλό σου σε θέματα πνευματικά, διαισθητικά και άλλα παρόμοια. Το μόνο που σκέφτεσαι είναι ότι θέλεις να παίξεις. Στην εκκλησία, ειδικά, αναρωτιέσαι πότε θα τελειώσει η λειτουργία να πας να κοιμηθείς γιατί απλά βαριέσαι. Απλά τα πράγματα. Τότε, λοιπόν, αφού τελείωσε η Λειτουργία και φεύγαμε, ξαφνικά κάτι με σπρώχνει να κοιτάξω προς το καμπαναριό της Μονής. Έξω, πίσσα σκοτάδι. Τότε βλέπω μια σκιά έντονη να πηγαίνει πέρα δώθε στο καμπαναριό. Πιάνω τη μάνα μου από το χέρι και της λέω "Μαμά ο Άγιος είναι στο καμπαναριό και μας κοιτάει" και της έδειχνα με το χέρι μου ακριβώς το σημείο που βρισκόταν. Η μάνα μου δεν μπορούσε να δει τίποτα. Μου είπε "Ιδέα σου είναι. Μέσα στη νύχτα πως μπορείς να δεις αν κάποιος είναι στο καμπαναριό; Επηρεάστηκες από την εκκλησία, από τον κόσμο, μη δίνεις σημασία ιδέα σου είναι". Όμως εγώ τον έβλεπα, ήταν εκεί. Μέχρι που σε κάποια στιγμή μια άλλη κυρία άρχισε να φωνάζει "Ο Άγιος ο Άγιος είναι στο καμπαναριό, δεν τον βλέπετε; Είναι εκεί" και έδειχνε το ίδιο σημείο που έδειχνα και εγώ. Όλοι γύρισαν τα κεφάλια τους και κοίταζαν προς το καμπαναριό. Τότε είπα στην μάνα μου "Δεν με πίστεψες ε; Αφού στο είπα ήταν εκεί, τον έβλεπα". Δεν δόθηκε συνέχεια στο θέμα.

Όταν ήμουν στην πρώτη γυμνασίου είδα ένα πολύ έντονο όνειρο. Σε μια περιοχή, λίγο πιο μακριά από το σπίτι μας, είδα να καίγονται κάτι δέντρα. Την άλλη μέρα μόλις ξύπνησα είδα από το παράθυρο έντονους μαύρους καπνούς και όντως έγινε αυτό που έβλεπα από βραδίς στον ύπνο μου. Το είπα στην μάνα μου και πάλι μου είπε ότι είναι στην φαντασία μου. Μετά από 3 χρόνια, έχασα έναν δικό μου πολύ αγαπημένο άνθρωπο. Είχα μαζί του ψυχικό δέσιμο. Πριν φύγει από τη ζωή, κάτι που δεν περίμενα, άρχισα να έχω περίεργες εμπειρίες. Ότι κάποιος ήταν συνέχεια μαζί μου στο σπίτι. Μια σκιά. Μονίμως εκεί. Όχι σε άλλα μέρη. Ούτε στο σχολείο ούτε σε παιδικές χαρές ούτε πουθενά αλλού. Μόνο στο σπίτι μου και μόνο όταν ήμουν μόνη μου. Μια σκιά που πάντα έρχονταν ξαφνικά και έφευγε ξαφνικά. Το είπα στους δικούς μου. Μου είπαν τα ίδια. "Είναι στην φαντασία σου". "Μα το βλέπω, δεν το φαντάζομαι. Στέκεται πάντα στην γωνία έξω από το δωμάτιο μου και με κοιτάει επίμονα. Μόλις γυρίζω να κοιτάξω προς το μέρος της, φεύγει" τους απάντησα. Μου είπαν για ακόμη μια φορά να μη δίνω σημασία. Τελικά, μετά από λίγο καιρό έφυγε αυτός ο άνθρωπος από τη ζωή μας και μαζί μ' αυτόν και οι σκιές...Από τότε δεν τις ξαναείδα.

Μέχρι που κάποια χρόνια μετά άρχισαν τα όνειρα και τα προαισθήματα. Ήμουν με το αγόρι μου και κοιμόμασταν. Σε κάποια φάση, πετάγομαι στον ύπνο μου μούσκεμα στον ιδρώτα και φώναζα. Αυτός τρόμαξε και άρχισε να με ρωτάει τι έπαθα. Του είπα ότι κάτι θα συμβεί. Δεν ξέρω τι, αλλά κάτι. Μου είπε ότι ήταν ένα άσχημο όνειρο και να μην δίνω σημασία. Με πήρε αγκαλιά και ξανακοιμηθήκαμε, αυτός δηλαδή, γιατί εγώ δεν έκλεισα μάτι...Περίμενα να ξημερώσει να πάρω τηλέφωνο τους δικούς μου να δω αν είναι καλά. Όλοι ήταν καλά. Μου είπε το αγόρι μου ότι ήταν απλά ένας απαίσιος εφιάλτης και να μην το σκέφτομαι. Εγώ όμως δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Το ένιωθα. Μετά από λίγες ώρες με πήρε ο πατέρας μου τηλέφωνο και μου είπε όντως ένα δυσάρεστο γεγονός. Είχε σκοτωθεί μία θεία μου σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Το αγόρι μου έπαθε σοκ. Και εγώ επίσης. Από τότε άρχισε να δίνω σημασία στα όνειρά μου ή στους εφιάλτες μου. Αν και πάντα μου έλεγε και μου λέει ο πατέρας μου να μην τα πιστεύω και ότι είναι βλακείες.

Τώρα τελευταία, λοιπόν, άρχισαν πάλι τα ίδια. Μόνο που τώρα έχουμε new entry. Ακούω και φωνές μέσα στο μυαλό μου. Ομολογώ ότι αυτό δεν μου είχε ξανασυμβεί. Άλλο οι σκιές, άλλο τα όνειρα. Οι φωνές τι είναι; Την περασμένη εβδομάδα ειδικά έγιναν διάφορα. Βλέπω στον ύπνο μου ένα πολύ άσχημο όνειρο. Ξυπνάω με μια διάθεση άσχημη. Παίρνω την μάνα μου και της είπα να προσέχουν. Της είπα "Καλού κακού ας έχετε το νου σας σήμερα". Μέχρι το μεσημέρι βγήκε το όνειρο. Μπήκε ο παππούς μου στο νοσοκομείο με φρικτούς πόνους. Οι γιατροί ακόμη και σήμερα δεν μπορούν να καταλάβουν τι έχει. Κάνουν εξετάσεις, αλλά δυσκολεύονται πολύ. Πέρα από αυτό καθόμουν στον καναπέ το περασμένο σαββατοκύριακο και έβλεπα τηλεόραση, όπως συνήθως δεν είχε τίποτα της προκοπής. Βαριόμουν απίστευτα. Έβλεπα Alpha. Και ξαφνικά ακούω έντονα την φωνή του Λ. Κωνσταντάρα και "βλέπω" με το μυαλό μου μια σκηνή από ένα έργο που έπαιζε. Μου λέει "Αφού βαριέσαι γιατί δεν βλέπεις εμένα; Καλύτερα θα περάσεις. Άλλαξε κανάλι". Και η σκηνή στο μυαλό μου γινόταν εντονότερη. Οι διάλογοι από το έργο ήταν ξεκάθαροι. Και τότε τρελάθηκα. Λέω δεν μπορεί. Αποκλείεται. Αυτόματα άρχισα να κάνω ζάπινγκ και στον ΑΝΤ1 έπαιζε ο Λ. Κωνσταντάρας στην σκηνή που παρουσιάστηκε μέσα στο μυαλό μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Πως γίνεται αυτό; Δεν μου είχε ξανασυμβεί πιο πριν κάτι παρόμοιο.

Και το κερασάκι στην τούρτα; Βλέπω την Κυριακή προς Δευτέρα ένα όνειρο. Πολύ άσχημο για ακόμη μια φορά. Είπα στον εαυτό μου "Οk, άντε να δούμε τι θα συμβεί πάλι". Η αλήθεια είναι ότι σφίχτηκα. Την Δευτέρα προσπαθούσα να μην το σκέφτομαι καθόλου. Ούτε στην μάνα μου είπα κάτι για να μην ανησυχήσει (η αλήθεια είναι ότι τώρα δίνει μία βάση σε ότι της λέω...δεν μου λέει ότι είναι δημιούργημα της φαντασίας μου....). Κατά έναν περίεργο τρόπο και λόγο έρχονταν στο μυαλό μου εικόνες από 2 παιδικές μου φίλες. Απόρησα. Λέω πως και έτσι. Σκέφτηκα ότι έχω καιρό να μάθω νέα τους. Αλλά μετά η διαίσθησή μου κάτι προσπαθούσε να μου πει για μια από τις δύο. Αλλά δεν έδωσα σημασία. Την Τρίτη λοιπόν έμαθα τα νέα και μπορώ να πω ότι στενοχωρήθηκα πάρα πολύ. Ο αδελφός της μιας εκ των δυο έπεσε από ύψος 5 μέτρων και η κατάστασή του είναι βαριά. Εργατικό ατύχημα. Αν ζήσει, ίσως να μην μπορέσει να περπατήσει ποτέ ξανά. Η ηλικία του; Μόλις 28.

2010 = 2 + 1 = 3. Ο αριθμός για το 2010 ήταν το 3. Το 3 παράγεται από την ένωση του 1 και του 2 και φέρνει ισορροπία, επικοινωνίας, αυτό-έκφραση και δημιουργικότητα. Με θετική σκέψη, γίνεται φιλικό, αγαπητό και δημοφιλές. Έλκεται από τις διασκεδάσεις, τα χρώματα και την χαρά. Στην αρνητική του εκδοχή, θα μπορούσε να περιέχει στοιχεία υποκρισίας, αρνητική κριτική και τάσεις φυγής από την πραγματικότητα. Κατά τους ειδικούς, το 3 θεωρείται ο αριθμός του Θεού και, κατ' επέκταση, ο πλέον τυχερός από τους αριθμούς.

Το 2010 κάθε άλλο παρά τυχερό θα το χαρακτήριζα...Δεν ξέρω και δεν μπορώ να κρίνω αν είχε κάτι θεϊκό αυτή η χρονιά. Ωστόσο, θα έλεγα ότι ήταν μία χρονιά που τα είχε όλα. Ανατροπές, ένταση κοινωνική, σωματική και ψυχική, προβλήματα υγείας, προβλήματα οικονομικά, προβλήματα σχέσεων, λίγες, έως ελάχιστες, χαρές, έντονη διαίσθηση...

2011 = 2 + 1 + 1 = 4. Ο αριθμός για το 2011 είναι το 4. Το 4 αφορά την τάξη και την οργάνωση, για να υπάρχει εργασία μέσα από πρακτική κάλυψη αναγκών και πειθαρχία. Δείχνει την επιμονή και την υπομονή, την μεθοδικότητα και την αξιοπρέπεια. Στην αρνητική του μορφή δημιουργεί περιορισμούς και εμπόδια, ενασχόληση με λεπτομέρειες άνευ ουσίας. Ρουτίνα και απαισιοδοξία από στενοκεφαλιά. Το 4 είναι το πλέον θεμελιώδες από όλους του αριθμούς. Είναι η θεμελίωση όλων των σταθερών υποθέσεων. Είναι κατ' ουσία άθραυστος και πολύ αδιάσπαστος. Κατά τους ειδικούς, το 4 είναι ο αριθμός του ανθρώπου.
 

Το 2011 λοιπόν ίσως είναι μια χρονιά άκρως ανθρωποκεντρική, που σημαίνει περισσότερο εστιασμένη στον άνθρωπο, στα προβλήματά του και στις λύσεις που μπορεί να υπάρχουν. Ίσως να είναι μια χρονιά αυτογνωσίας. Ίσως να πρέπει να μάθουμε τους εαυτούς μας από την αρχή, από το μηδέν, να ξαναοργανώσουμε το είναι μας και να ξαναπειθαρχήσουμε στις πρώτες μας αρετές. Βέβαια, αυτό δεν γίνεται ανώδυνα, όμως σίγουρα φέρνει θετικά αποτελέσματα στο μέλλον και για το μέλλον (του καθενός ξεχωριστά και της ανθρωπότητας ως ολότητα)...

Εγώ απλά εύχομαι να έχετε όλοι ευτυχισμένα Χριστούγεννα και μία ακόμη πιο ευτυχισμένη και δημιουργική νέα χρονιά...

Χρόνια Πολλά...