I' m back!!!

Και ναι, είναι αλήθεια!!! Είμαι πάλι εδώ, κοντά σας...Ελπίζω να είχατε όλοι ένα πολύ ωραίο καλοκαίρι...Να ξεκουραστήκατε και να ηρεμήσατε!!! Το δικό μου καλοκαίρι δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω...Καλό; Κακό; Πάντως, σίγουρα ανατρεπτικό...

Έφυγα άρον άρον από την Αθήνα τον Ιούλιο. Δεν άντεχα τίποτα, ακόμη και το σπίτι μου ήταν αφόρητο και να σκεφτεί κανείς ότι το έφτιαξα με πολλή αγάπη...Ήταν το καταφύγιό μου και όμως κατάντησε να είναι τόπος μαρτυρίου...Οι τοίχοι του με περιόριζαν τόσο που κόντευα να σκάσω, μου έκοβαν την ανάσα. Έχασα την δουλειά μου και δεν με χωρούσε ο τόπος!!!

Αφού, λοιπόν, το πήρα απόφαση και είπα "Ωραία, τώρα θα κάνω διακοπές διαρκείας..." τσουπ με παίρνει τηλέφωνο κάποιος για δουλειά...Έτσι λοιπόν, ξανακατέβηκα στην Αθήνα...Αυτό που αντιμετώπισα όμως ήταν πέρα από κάθε φαντασία...1η μέρα στη δουλειά, που στην προκειμένη περίπτωση κάλλιστα θα μπορούσε να αποκαλείται και δουλεία, και αυτός (ο εργοδότης μου) μου φερόταν πάρα πολύ άσχημα (βρισιές, προσβολές, κ.α.), αλλά επειδή φερόταν σε όλους το ίδιο δεν έδωσα σημασία σκέφτηκα ότι απλά είναι ένας άχρηστος, ηλίθιος, κομπλεξαρισμένος άνθρωπος που απλά προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του...και σιγά τη δουλειά δηλαδή!!! Στο τέλος της ημέρας αφού με προσέβαλε μου είπε: "Να περάσω το βράδυ να σε πάρω από το σπίτι σου να πάμε να γουστάρουμε;" ΣΟΚΑΡΙΣΤΗΚΑ...πρώτη φορά ήταν κάποιος τόσο φανερά χυδαίος μαζί μου και μάλιστα ήταν κωλόγερος....ΕΛΕΟΣ!!! Την επομένη μέρα έφυγα ξανά για το πατρικό μου...Ήμουν ένα ράκος ψυχικά!!! Δεν φτάνει που δεν μπορώ να βρω δουλειά, μου την πέφτουν και τα πουρά....

Συνέχισα τις διακοπές μου από εκεί που τις σταμάτησα...Το υπόλοιπο καλοκαίρι χαλάρωσα, όχι από άποψη ξεκούρασης, από άποψη αγάπης και δοτικότητας. Ήρθα σε επαφή με ανθρώπους που με αγαπούν πραγματικά και γενικά πέρασα πολύ ωραία...Μου έκανε μία πρόταση ο πατέρας μου να με βοηθήσει να κάνω κάτι δικό μου επαγγελματικά και εκεί που το πήρα απόφαση ότι θα φύγω από την Αθήνα και θα εγκατασταθώ πλέον μόνιμα στον τόπο μου, με παίρνει τηλέφωνο ένα φιλαράκι μου και μου λέει: "Δεν υπάρχει περίπτωση να φύγεις από την Αθήνα. Εμείς τι θα κάνουμε χωρίς εσένα; Σου βρήκα δουλειά, κατέβα Αθήνα, περνάς από συνέντευξη". Έπρεπε όμως να κατέβω και χωρίς τη συνέντευξη για κάτι άλλες υποχρεώσεις που έχω. Και τώρα να, είμαι εδώ και σας γράφω σκεπτόμενη τι να κάνω...Είχα προγραμματίσει να τελείωσω με τις υποχρεώσεις μου στην Αθήνα και να σηκωθώ να φύγω το Δεκέμβριο, όμως τώρα άντε πάλι από την αρχή. Να πάω στην συνέντευξη ή να μην πάω; Με κούρασε η Αθήνα και η άσχημη συμπεριφορά των ανθρώπων της. Στην πόλη μου θα περνούσα πολύ καλύτερα, από την άλλη η Αθήνα ήταν όνειρο ζωής για μένα...Δεν ξέρω τι να κάνω...

Εκεί που παίρνεις μιαν απόφαση, όλα ανατρέπονται και μπερδεύεσαι...Ίσως πάλι και να έχω ήδη πάρει την απόφασή μου και να μην τολμάω να το ομολογήσω στον εαυτό μου. Θα δείξει...