Σχέσεις - Ένας διαρκής αγώνας

Σχέση: Σχετίζομαι με κάποιον άλλο, έρχομαι σε επαφή μαζί του

Παλαιότερα, οι άνθρωποι δημιουργούσαν σχέσεις από μικρή ηλικία, σχέσεις ουσίας, όχι όπως τις σημερινές. Όσο πιο απλοί είναι οι άνθρωποι, τόσο πιο γνήσια είναι τα συναισθήματά τους. Όσο ανεβαίνουν στην κλίμακα της μόρφωσης, της αύξησης του εισοδήματός τους, της κοινωνικής υπόστασής τους, τόσο τα συναισθήματά τους είναι ψυχρά και απόμακρα, δεν δένονται ο ένας με τον άλλον. Φοβούνται, δεν εμπιστεύονται.

Ζούμε σε μία εποχή που τρέχουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, ο χρόνος μας είναι περιορισμένος και η ζωή μας έχει καταντήσει να κατακλύζεται από άγχος. Άγχος για να μην χάσεις τη δουλειά σου, άγχος για την οικογένειά σου, άγχος για τα παιδιά σου, άγχος για τον άντρα ή τη γυναίκα σου, άγχος για τα δάνεια και τις κάρτες, άγχος, παντού άγχος...Που πήγε η ανεμελιά των ανθρώπων; Όχι η αδιαφορία για τα προβλήματα, η ανεμελιά της ζωής...Να πει ο άντρας στην γυναίκα του το πρωί "Πόσο όμορφη είσαι σήμερα" ή εκείνη να τον φροντίσει και να του δώσει το πιο γλυκό φιλί της...Πράξεις αγάπης και αφοσίωσης...Σήμερα δεν υπάρχει αυτό. Ξυπνάς το πρωί και τρέχεις να προλάβεις, να προλάβεις το χρόνο και χάνεις τις στιγμές, τις ουσιαστικές στιγμές.

Οι άνθρωποι σήμερα ζουν την απόλυτη μοναξιά και αποξένωση. Πως είναι δυνατόν ένα κοινωνικό ον όπως ο άνθρωπος να ζει μόνος του, βιώνοντας στιγμές τρέλας και κατάθλιψης; ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ η νέα ασθένεια της εποχής μας λένε οι ειδικοί και πως να μην είναι όταν ο ένας δεν αντέχει τον άλλο; Έχει χαθεί η διαπροσωπική επικοινωνία, μοιραζόμαστε ανάμεσα στο internet, στο τηλέφωνο και σε άλλες συσκευές τελευταίας τεχνολογίας που μας επιτρέπουν να επικοινωνούμε, ξεχνώντας όμως ο καθένας το πρόσωπο του άλλου, το άγγιγμά του, τη μυρωδιά του...

"Εγώ δεν είμαι μόνος έχω σχέση" σου λέει κάποιος και βλέπεις στα μάτια του ένα θολό τοπίο. Όταν ρωτάς για τα συναισθήματά του ως προς το άλλο πρόσωπο είναι το ίδιο θαμπά και ασαφή. "Έχω σχέση, αλλά θέλω να χωρίσω να ψάξω κάτι άλλο...". Παλαιότερα, οι άνθρωποι δεν χώριζαν με το παραμικρό, το πάλευαν. Σήμερα δεν αντέχουμε ο ένας τον άλλον, με την παραμικρή αφορμή λέμε "αααααααα δεν μας κάνει αυτός ή αυτή θα ψάξω τον επόμενο ή επόμενη", χάνοντας την ουσία της ανακάλυψης του άλλου προσώπου και του εαυτού μας μέσω του συντρόφου μας. Πρέπει να μάθουμε να αγαπούμε τους ανθρώπους γι' αυτό που είναι και όχι γι' αυτό που θα θέλαμε να είναι. Σήμερα, υπάρχουν άνθρωποι που ούτε με τον εαυτό τους μπορούν να τα βρουν και στο τέλος καταλήγουν με ψυχοφάρμακα και μια απέραντη δυστυχία και αναρωτιέσαι γιατί να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Είναι κρίμα και άδικο!!!

Πριν λίγο καιρό ήμουν στην τράπεζα και περίμενα τη σειρά μου για να φτάσω στο ταμείο. Όσο περνούσε η ώρα, η ουρά μεγάλωνε μέχρι που σε κάποια φάση λίγο πριν έρθει η στιγμή να εξυπηρετηθώ, μια κυρία πίσω από μένα "έκλεψε" τη σειρά μου. Το κατάλαβα, αλλά δεν με πείραξε, είπα "Δε βαριέσαι; Τόση ώρα περιμένω, 5 λεπτά ακόμη ορθοστασίας, θα συνεχίσω να γυμνάζω τις γάμπες μου...". Ένας κύριος πίσω από μένα, ως γνήσιος Έλληνας, άρχισε τη φασαρία, λέγοντας "Κυρία μου γιατί πήρατε τη σειρά τις κοπέλας; Δεν ντρέπεστε λιγάκι;" Πετάγεται και ένας άλλος και λέει "Εμείς τι είμαστε κορόιδα που περιμένουμε στη σειρά;" και του λέω "Δεν είμαστε κορόιδα, είμαστε απλώς καλοί άνθρωποι" και γυρνάω και κοιτάω τον κύριο που ξεκίνησε την ιστορία κάνοντας και την κυρία που μου πήρε τη σειρά και εμένα να νιώθουμε πολύ άσχημα, αφού αναστατώθηκε όλη η ουρά και το προσωπικό της τράπεζας. Με το που με είδε μου λέει "Αφού δεν σέβεται αυτή εμάς, εγώ φταίω τώρα να τη βρίσω, γιατί να τη σεβαστώ;" και του είπα "Καλέ μου κύριε δεν πρέπει ΠΟΤΕ ένας άντρας να βρίζει ή να χτυπάει μια γυναίκα, όποια και αν είναι αυτή" και τότε κοκάλωσε. Δεν ξαναμίλησε κανένας μέχρι να εξυπηρετηθεί.

Πρέπει να μάθουμε να σχετιζόμαστε με τους άλλους από την αρχή. Να είμαστε υπομονετικοί και να έχουμε αστείρευτα αποθέματα αγάπης. Το ευκολότερο πράγμα είναι να μαλώνεις, να βρίζεις, να φωνάζεις και γενικότερα να φέρεσαι ως άλογο ον. Το δυσκολότερο είναι να είσαι αξιοπρεπής και υπομονετικός. Οι μεγαλύτεροι πρέπει να δίνουν σωστά παραδείγματα στους μικρότερους και να αποτελούν αξιοπρεπή μοντέλα μίμησης γι' αυτούς. Αν συμβαίνει το αντίθετο, κάποιο πρόβλημα υπάρχει στην κατανόηση και στην κατανομή των ρόλων των ανθρώπων. Το ότι κάποιος είναι ηλικιωμένος δεν σημαίνει ότι είναι κατ' ανάγκη σοφός, άρα ότι λέει να το ασπαζόμαστε. Η σοφία είναι μοναδική και αποκτιέται με πολύ κόπο και δύναμη ψυχής. Δεν έχει ηλικία, απλά είναι συνηθισμένο να τη συναντάς σε ανθρώπους μεγαλύτερους και πιο έμπειρους.

Όσο αλλάζουν οι εποχές οι άνθρωποι δεν κάνουν ουσιαστικές σχέσεις. Ούτε φιλικές, ούτε ερωτικές, ούτε επαγγελματικές ούτε καν ανθρώπινες. Κρύβονται και μ' αυτόν τον τρόπο μαρτυρούν την τραγικότητα της μοναξιάς τους. Γιατί το να ζει κάποιος μόνος του δεν σημαίνει ότι αισθάνεται έτσι. Το χειρότερο είναι να έχεις σχέση και να αισθάνεσαι μοναξιά.

Ας είμαστε λοιπόν λιγότερο εγωιστές και ας επαναπροσδιορίσουμε ο καθένας από μας την έννοια της σχέσης και της μοναξιάς. Ίσως τότε να μάθουμε να δημιουργούμε πιο ειλικρινείς σχέσεις και με τους άλλους, αλλά και με τους ίδιους μας τους εαυτούς.