Ακριβώς εδώ, Ακριβώς τώρα....

Έχω να γράψω καιρό, πολύ καιρό. Η έλλειψη της συγγραφής "χτυπά" πλέον κάθε κύτταρο του εγκεφάλου μου. Που είναι αυτή η αγαπημένη συνήθεια; Σε κάποιους μπορεί να έλειψα, σε κάποιους άλλους όχι. Και όμως έλειψα, κυρίως σε μένα. Τα πράγματα άλλαξαν. Άλλος άνθρωπος ήμουν πέρυσι και άλλος φέτος. Όμως, οι άνθρωποι αλλάζουν; Μήπως τελικά όλα είναι μέσα στο μυαλό μας;

Μέσα σε έναν χρόνο έγιναν όλα. Επέστρεψα στο πατρικό μου, γονείς εδώ, γονείς εκεί, παντού κάποιος, ποτέ μοναξιά. Μπήκα στη δουλειά, ζόρια πολλά, ασυνεννοησία μεγάλη. Γνώρισα ανθρώπους ενδιαφέροντες και ανιαρούς, ανθρώπους καλούς και κακούς, ανθρώπους μεγάλους και μικρούς, ανθρώπους δίκαιους και άδικους, ανθρώπους τρελούς, όλοι τους όμως ήταν άνθρωποι. Άνθρωποι με ανθρωπιά ή χωρίς. Άραγε μπορεί να υπάρξει άνθρωπος δίχως την έννοια της ανθρωπιάς; Ανθρωπιά είναι η αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Αγαπάμε όμως πραγματικά το συνάνθρωπό μας;

Με όλα αυτά που γίνονται καθημερινά γύρω μας, αλήθεια, αμφιβάλλω πολύ. Βλέπω με πόσο θράσος και αναισχυντία συνεχίζουν όλοι αυτοί οι ψεύτες, οι κλέφτες και οι λωποδύτες να κοροϊδεύουν και να παραπλανούν τον ελληνικό λαό. Ως πότε; 

Πηγαίνω σε καθημερινή σχεδόν βάση σε δημόσιες υπηρεσίες και βλέπω ανθρώπους απελπισμένους. Ηλικιωμένους που δεν τους φτάνει η σύνταξη να ζήσουν, νέους και μεσήλικες ανέργους παντού, άτομα με ειδικές ανάγκες χωρίς βοήθεια και προστασία, αρρώστους χωρίς σύστημα υγείας και τρελαίνομαι...

Είναι από εκείνες τις στιγμές που θέλεις να κάνεις κάτι, όμως δεν μπορείς γιατί είσαι και εσύ στην ίδια κατάσταση. Λυπάσαι, ποιους; Αυτούς; Τους άλλους ή τον ίδιο του τον εαυτό; Που είσαι 27, έχεις όνειρα και κάποιοι σου τα ρήμαξαν. Γιατί όμως να φταίνε πάντα οι άλλοι και όχι εμείς; Μια ζωή ρίχνουμε τις ευθύνες σε άλλους και αυτή η κατάσταση μας οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο, έπειτα στην τρέλα και, τέλος, στην καταστροφή. 

Όλοι ήθελαν να βολευτούν στο δημόσιο. ΜΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ!!!! Όλοι ήθελαν να κυκλοφορούν με πανάκριβα αυτοκίνητα. ΜΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ!!!! Όλοι ήθελαν να ζουν τη ζωή των άλλων, των μεγάλων και πολυεκατομμυριούχων. ΜΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ!!!! Κανείς όμως δεν θέλησε να ζήσει απλά, δίπλα στο Θεό. ΚΑΝΕΙΣ...

Εκεί που απογοητεύομαι με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, εκεί πεισμώνω και δεν το βάζω κάτω. Τόσες γενιές πριν από μας, έκαναν οικογένειες, γέννησαν και ανέθρεψαν παιδιά, είδαν εγγόνια, παρόλο που έζησαν σε πολέμους και κατοχές και όμως δεν το έβαλαν κάτω, δεν απελπίστηκαν. Γιατί αυτό είναι ο άνθρωπος, θηρίο ανήμερο, φτιαγμένος από χώμα που όμως αν δεν πετύχει η συνταγή γίνεται πέτρα και σπάει χτυπημένος από τον εγωισμό και την κακία. Υπάρχουν είδη που έχουν εκλείψει, ο άνθρωπος όμως είναι ακόμη εδώ. Τρώμε τις σάρκες μας προκειμένου να επιβιώσουμε. Δεν είναι τυχαίο που καθημερινά συμβαίνουν ληστείες, δολοφονίες, βιασμοί και χίλια δύο άλλα. Έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο, της επιβίωσης...

Ωστόσο, το 2011 δεν θα μείνει στη μνήμη μου μόνο για τα άσχημα γεγονότα. Το 2011 μου έφερε από εκεί που δεν το περίμενα τον Σ. Έγιναν όλα, έτσι ξαφνικά. Αναζωπυρώθηκαν συναισθήματα, ένιωσα πάλι την καρδιά μου να χτυπάει στον ρυθμό της καρδιάς ενός άλλου ανθρώπου. Είχα ανάγκη να αγαπήσω και να αγαπηθώ. Είχα ανάγκη να μοιράζομαι πράγματα, ιδέες, όνειρα, συναισθήματα, λέξεις, τα πάντα...Το 2011 ήταν μια χρονιά που παραλίγο να μισήσω θανάσιμα, όμως όχι δεν θα το κάνω, γιατί μου έφερε ότι ομορφότερο υπάρχει αυτή τη στιγμή στη ζωή μου. Είναι ο μόνος άνθρωπος που μπήκε στη ζωή μου τόσο ξαφνικά, δέθηκα μαζί του απίστευτα γρήγορα, τον εμπιστεύτηκα τυφλά και είναι ο μόνος άνθρωπος που δεν σκέφτηκα ούτε μία στιγμή ότι κάτι θέλω να αλλάξω πάνω του, είτε εμφανισιακά είτε στον χαρακτήρα. Είναι τέλειος για μένα. Είναι τέλειος επειδή τον αγαπώ και τον αγαπώ γιατί είναι απλός και ταπεινός. Με κάνει καλύτερο άνθρωπο.

Αισίως μετράμε τρεις μήνες σχέσης. Ούτε κατάλαβα πως πέρασαν. Είναι και αυτή η αίσθηση ότι τον γνωρίζω από πάντα. Όταν διάβαζα το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη "Πολύ πριν σε συναντήσω…" και έφτανα μπροστά σ'αυτά τα λόγια 

Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά

-Θυμάσαι;-

Μου άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά

σαν να με γνώριζες χρόνια.

Μα και βέβαια με γνώριζες.

Γιατί πολύ πριν μπεις μες στη ζωή μου

είχες ζήσει μες στα όνειρά μου Αγαπημένη μου!

σκεφτόμουν τι αγάπη να έζησε αυτός ο άνθρωπος που έγραφε αυτές τις τόσο όμορφες σειρές. Σίγουρα έβλεπε τον κόσμο με μάτια γεμάτα αγάπη. Και να που έφτασε η μαγική στιγμή να ζήσω και 'γω μια τέτοια κατάσταση. Το σημαντικότερο όλων είναι ότι είναι αμοιβαίο όλο αυτό. Ο Σ. από την πρώτη φορά που γνωριστήκαμε μου είπε: "Είναι σαν να σε ξέρω χρόνια" και πράγματι είμαστε τρεις μήνες μαζί και όμως είναι σαν να είμαστε δέκα χρόνια.

Πραγματικά δοξάζω το Θεό που μέσα σε όλη αυτήν την ηθική, πνευματική, κοινωνική, πολιτική και οικονομική παρακμή που μας περιβάλλει, μέσα στην απανθρωπιά που ζούμε και υπάρχουμε, μου έφερε στον δρόμο μου ένα πλάσμα τόσο ξεχωριστό και ιδιαίτερο.