11/11/2011 - Ημέρα Περηφάνιας

Πόσα πράγματα υπάρχουν σήμερα να μας κάνουν περήφανους; Νομίζω ελάχιστα. Υπάρχουν πολλοί που θέλουν να μας εξαφανίσουν ως έθνος, ως υπόσταση. Πως αλλιώς να εξηγήσω αυτή τη λυσσαλέα και βάναυση συμπεριφορά των ξένων κυβερνήσεων και συμφερόντων; Διεκδικούν τη χώρα μας, τον φυσικό πλούτο μας, τα σπίτια μας, τα περιουσιακά μας στοιχεία. Όλα αυτά τα νέα μέτρα πλήττουν όλες τις ομάδες του πληθυσμού, τους νέους, τα παιδιά, τις γυναίκες, τους άνδρες και τους ηλικιωμένους. Αν δεν είναι αυτό μια άμεση, αλλά καλά καλυμμένη μορφή γενοκτονίας, τότε τι είναι;

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει ένας υφέρπων πόλεμος οδηγώντας στην εξαθλίωση τον ελληνικό λαό, όχι μόνο σε επίπεδο διαβίωσης αλλά και σε ψυχολογικό επίπεδο. Έχουν εξαφανιστεί οι αξίες και τα ιδανικά. Είμαστε όλοι σε μια φάση ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Το πολιτικό σκηνικό έχει ευτελισθεί, ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας υπολειτουργεί, κανένας δεν πιστεύει κανέναν και μέσα σε όλα αυτά τα απαίσια και τραγικά που συμβαίνουν εγώ ένιωσα περήφανη όταν είδα τον αδελφό μου να ορκίζεται να φυλάττει πίστη εις την πατρίδα.

Η ημερομηνία της ορκωμοσίας μάλλον σημαδιακή, 11/11/2011. Εδώ και ένα αιώνα έχει να εμφανιστεί τέτοια ημερομηνία με έξι «άσσους» ή τρία 11 στη σειρά. Για κάποιους μπορεί να μην είναι τίποτα, αλλά για κάποιους άλλους δεν είναι καθόλου έτσι. Μερικοί θεωρούν την ημερομηνία αυτή άκρως ευνοϊκή από κοσμικής απόψεως και άλλοι το ακριβώς αντίθετο, καθώς τη θεωρούν γρουσούζικη. Εγώ ένα ξέρω. Αυτή η ημερομηνία θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου ως η μέρα που ορκίστηκε ο αδελφός μου, κάνοντας εμένα να φουσκώνω σαν το παγόνι από περηφάνια.

Το συναίσθημα ήταν έντονο, υπέροχο, ανεπανάληπτο και άκρως πατριωτικό. Παρατήρησα ότι παρόλο που οι Έλληνες ως έθνος περνάμε πολύ δύσκολα τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον υπάρχουν άντρες που υπηρετούν την πατρίδα και το λέει η καρδιά τους. Οι γονείς και οι λοιποί συγγενείς ήμασταν πολύ χαρούμενοι να βλέπουμε τα αγόρια μας να ορκίζονται στο πιο περήφανο σώμα του ελληνικού στρατού, τις ειδικές δυνάμεις. Όταν έλεγαν τον όρκο, ανατρίχιασα, δάκρυσα και είδα ότι και πολλοί άλλοι αντέδρασαν όπως εγώ. Οι μάνες πιο ευαίσθητες και ευσυγκίνητες, οι πατεράδες λίγο σφιγμένοι, αλλά πολύ περήφανοι.

Πάντοτε ο Έλληνας ήξερε να μάχεται και να υπερασπίζεται τα ιδανικά, τις αξίες και τα όνειρά του. Ακόμη και σήμερα δεν θα το βάλουμε κάτω γιατί είμαστε δυνατοί και όλοι αυτοί που θέλουν να μας κατατροπώσουν, δεν θα το πετύχουν. Εμείς άλλωστε έχουμε δίπλα μας τον ισχυρότερο σύμμαχο, την Παναγιά μας. Ποτέ δεν μας εγκατέλειψε, ούτε τώρα θα το κάνει.

Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια,

Ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια, 

Αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε. 

Αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον, 

Εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον. 

Ίνα κράζω σοι, Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε.