Άνθρωποι Μονάχοι

Είχα τόσο ανάγκη να γράψω. Πάλι εδώ εν μέσω κουτών, σκόρπιων σκέψεων και ανεκπλήρωτων ονείρων και συναισθημάτων. Τελικά, δεν πίστευα ότι θα στενοχωριόμουν τόσο. Νόμιζα ότι θα ήμουν ευτυχισμένη που φεύγω. Τώρα δεν ξέρω. Έκλεισε η ημερομηνία. Μέχρι το τέλος της εβδομάδας που έρχεται δεν θα είμαι εδώ. Θα γράφω από αλλού. Αλλά πάντα εδώ, από την ίδια συχνότητα και με την ίδια ένταση αγάπης. Κάνω αυτό που αγαπώ, να γράφω, να επικοινωνώ. Γράφω και ηρεμώ. Σαν να ανοίγει το μαγικό κουτί της ψυχής μου, ξεχειλίζει από σκέψεις και συναισθήματα για μένα, για άλλους, για τον κόσμο.

Όλα όσα αγάπησα και μίσησα τα αφήνω πίσω. Τόσο καιρό έλεγα άντε να φύγω και να φύγω και να φύγω και τώρα...τι μ' έπιασε; Αχ ώρες ώρες αισθάνομαι ότι γίνομαι γραφική, όλο τα ίδια και τα ίδια. Αυτό που ζω όμως δεν το είχα ξαναζήσει μέχρι τώρα. Τόσα πολλά και έντονα συναισθήματα υπάρχουν μέσα μου αυτή τη στιγμή που δεν μπορώ να τα συγκρατήσω. Αισθάνομαι σαν ένα ξερόκλαδο σπασμένο που ήρθε ο άνεμος και το πήρε, το στροβίλισε καλά καλά και στο τέλος βρέθηκε ριγμένο ως προσάναμμα σε κάποιο καλοφτιαγμένο και καλογυαλισμένο τζάκι, σαν αυτό που σε λίγες μέρες θα ρίχνω εγώ τα ξερόκλαδα για να το ανάψω και θα σκέφτομαι όλα αυτά που γράφω τώρα...Έγιναν τόσα πολλά πράγματα μέσα σε έναν χρόνο. Τόσα που όταν κάθομαι πολλές φορές να τα σκεφτώ, νομίζω ότι δεν τα έζησα φέτος. Σκέφτομαι ότι αποκλείεται και μετά όταν το συνειδητοποιώ και προσγειώνομαι στην πραγματικότητα πόσο μακριά μου φαίνονται όλα...

Την άλλη βδομάδα θα είμαι σε άλλο μέρος με άλλους ανθρώπους τακτοποιώντας τα πράγματά μου και συλλογιζόμενη ότι άφησα πίσω τον μοναχικό μου χαρακτήρα. Αυτόν που άλλες φορές απολάμβανε την ερημιά του μέσα του, διαβάζοντας ένα ωραίο βιβλίο και άλλες φορές τρελαινόταν και ήθελε να βγει έξω και να βοηθήσει όλον τον κόσμο, όλους αυτούς που έχουν ανάγκη. Αυτός ο άλλος που ήθελε να μιλάει, να μιλάει, να μιλάει και να μην σταματάει. Μ' αρέσει η επικοινωνία κάθε είδους, γραπτή, προφορική, διαδικτυακή, του σώματος, ακόμη και με περιστέρι ή με τύμπανα. Μ' αρέσει να δίνω και να παίρνω αγάπη. Μ' αρέσει να κοιτώ τα βλέμματα και τα χαμόγελα των μικρών παιδιών, το πνεύμα τους εκπέμπει μια σκανδαλιά και συνάμα μια αθωότητα που σε κερδίζει.

Συλλογίζομαι πόσοι μόνοι άνθρωποι υπάρχουν εκεί έξω που κανείς δεν τους δίνει σημασία. Έρχονται και γιορτές και αυτοί θα κοιμούνται έξω, σε κάποιο παγωμένο παγκάκι. Πέρασα χθες το βραδάκι μπροστά από την εκκλησία που συνήθιζα να πηγαίνω και στο πλαϊνό μέρος, εκεί ανάμεσα στην εκκλησία και σε μία πολυκατοικία, εκεί που κόβει ο αέρας, ήταν ξαπλωμένοι 3 άστεγοι. Προσπαθούσαν να κοιμηθούν, ο ένας δίπλα στον άλλο. Χθες, χιόνισε στην Αθήνα.

Εγώ την επέλεξα την μοναξιά που πέρασα όλα αυτά τα χρόνια. Το έκανα γιατί ήθελα να τα βρω με μένα. Να με ανακαλύψω. Τις αντοχές μου, τα όριά μου. Άλλοτε μου άρεσε, το απολάμβανα, άλλοτε όχι. Τώρα θα θέλω να είμαι μόνη και δεν θα μπορώ. Όμως, ίσως έτσι να πρέπει να γίνει. Πιστεύω ότι έμαθα αρκετά, όχι πολλά, αλλά αρκετά, όλα αυτά τα χρόνια απομόνωσης, για μένα, για τους άλλους, για το Θεό, για τον κόσμο, για το σύμπαν. Τόσες απορίες. Λύθηκαν πολλές από αυτές. Άλλες σκοπίμως επειδή έψαξα εγώ, άλλες από μόνες τους επειδή έτσι έπρεπε να γίνει. Τώρα ίσως να ήρθε η ώρα μου να βγω στον κόσμο και να δείξω αυτά τα λίγα που έμαθα. Γιατί έτσι πρέπει να γίνεται. Αλλιώς τι νόημα έχει; Ποια η αξία των γνώσεων και των εμπειριών, αν τις κρατάς μόνο για τον εαυτό σου; Η γνώση πρέπει να μοιράζεται.

Την μοναξιά σε όλα τα επίπεδα αν δεν την βιώσεις δεν μπορείς να την καταλάβεις. Κάποιοι αστειεύονται ότι θα ήθελαν πολύ να είναι μόνοι και το εύχονται. Στην ουσία, όμως, δεν ξέρουν τι εύχονται. Τέλος πάντων, τώρα όλα αλλάζουν. Και όπως είναι λογικό και επόμενο κάθε αλλαγή εμπεριέχει ρίσκο και φόβο για το άγνωστο. Από εκεί και πέρα θα δείξει...