Μετά από επτά χρόνια απουσίας αποφάσισα πάλι να γράψω. Βλέπετε έγιναν τόσες πολλές αλλαγές στη ζωή μου και στην καθημερινότητά μου που δεν μου επέτρεπαν την συγγραφή κειμένων. Η καταγραφή των ιδεών, των ονείρων, των απόψεων και των εμπειριών έγιναν πολυτέλεια μπροστά στην επιβίωση. Πόσο θλιβερό είναι αυτό.
Όλα πια μοιάζουν ένα, παγκοσμιοποιημένα... Και νιώθω τόσο μόνη, τόσο ξένη μες τους ξένους...Κι αυτούς που θεωρείς δικούς σου αντιλαμβάνεσαι κάποια στιγμή ότι και αυτοί ξένοι είναι. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι χάθηκαν τα ιδανικά και οι αξίες στους ανθρώπους, ότι η ποιότητα του λόγου, η γέννηση των ιδεών και η ανταλλαγή απόψεων εξανεμίστηκαν. Προτιμώ να πιστεύω ότι δεν χάθηκαν, αλλά κάπου κρύφτηκαν και περιμένουν το πλήρωμα του χρόνου και τα κατάλληλα στόματα για να επανεμφανιστούν, να διατυμπανιστούν σε ολάκερο τον κόσμο όπως κάποτε. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι το ελληνικό πνεύμα και η γενναία ελληνική ψυχή, που φοβέρα καμιά δεν την σκιάζει, χάθηκε. Προτιμώ να πιστεύω ότι μόνο για λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά.
Κοιτώ γύρω μου και βλέπω τόση μοναξιά και πίκρα και θέλω να φωνάξω ώστε να με ακούσουν όλοι "ζήστε, χαρείτε, γελάστε με την καρδιά σας, μην μιζεριάζετε". Αλλά λείπουν τα αυτιά να ακούσουν... Αυτή η κατάσταση με την πανδημία, τις οικονομικές δυσκολίες, την απομόνωση έχει γεμίσει με θλίψη την ψυχή μου. Υπάρχουμε, αλλά δεν ζούμε. Δεν ζούμε τις απλές καθημερινές στιγμές της ζωής, αυτές που μας κάνουν να χαμογελούμε, αυτές που δίνουν τον ρυθμό στη ζωή μας και ζωντανεύουν τους χτύπους της καρδιάς μας. Ένα απλό χαμόγελο μπορεί να σου φτιάξει όλη τη μέρα. Γιατί να μην το χαρίσουμε; Να είστε σίγουροι ότι όταν χαρίζετε ένα χαμόγελο αυτό επιστέφει πίσω διπλάσιο και τριπλάσιο.
Και κάπως έτσι χαμένη μες στις σκέψεις μου και προσπαθώντας να βρω λύσεις και απαντήσεις θυμήθηκα τα λόγια των γονιών μου "...και μέσα από τις στάχτες θα αναγεννηθούμε...".
Ο Φοίνιξ, το ιερό πουλί που τιμόταν στην αρχαία Ελλάδα και συνδεόταν με την λατρεία του Ήλιου και του Απόλλωνα. Ένα πανίσχυρο σύμβολο που αφομοιώνει τη δύναμη του ανθρώπου να αναγεννιέται από τις δυσκολίες του και να γίνεται ακόμα πιο δυνατός.
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο όταν ο Φοίνιξ φτάσει σε μία ηλικία και θέλει να ανανεωθεί παραδίδεται στις φλόγες χρησιμοποιώντας ιερά και εξαγνιστικά βότανα όπως το μύρο. Ο Φοίνιξ πεθαίνει και αναγεννιέται μόνος του. Είναι πάντα ένας κάθε φορά και κατέχει εξαιρετικές δυνάμεις εκτός από τη μοναδική του ικανότητα να είναι αθάνατος.
Σκέφτηκα λοιπόν ότι και για μένα ίσως ήρθε αυτή η στιγμή, της καύσης, του θανάτου και της αναγέννησης...Αυτή η στιγμή να αρχίσω πάλι να μοιράζομαι τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου μαζί σας. Αυτή η επαφή που δεν χρειάζεται να ξέρεις τον άλλον προσωπικά. Αρκεί να ξέρεις ότι είναι κάπου εκεί έξω. Διαβάζει τα κείμενά σου και προβληματίζεται, σκέφτεται, επικοινωνεί, χαμογελά...
Όπως ο Φοίνιξ μόνος του πεθαίνει και αναγεννιέται, έτσι και εγώ, μόνη μου θα αναγεννηθώ με όχημα την μοναξιά μου.
Καλώς σας βρήκα λοιπόν με ένα υπέροχο ποίημα του Σεφέρη, μουσική του Θεοδωράκη και ερμηνεία από τον Καλογιάννη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου