Λακωνία

Ε, λοιπόν, τι να πει κανείς γι' αυτόν τον νομό; Σε τι να πρωτοαναφερθώ; Για ποιο τοπίο απ' όλα να μιλήσω;

Πριν δύο μήνες, ο καλός μου μου είχε ετοιμάσει μία έκπληξη...Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε, έτσι απλά, χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα...κατευθυνθήκαμε νότια.

Μετά από λίγες ώρες φτάσαμε στην Σπάρτη. Στη Σπάρτη του βασιλιά Μενελάου και της ωραίας Ελένης...Στη Σπάρτη που βρίσκεται κάτω από τη σκιά του Ταΰγετου και ποτίζεται από τον ποταμό Ευρώτα. Και μόνο που ξέρεις ότι κάτω από την σύγχρονη πόλη, υπάρχει η παλιά, ότι σε αυτούς τους δρόμους που περπατάς σήμερα εσύ, πέρασε κάποτε ο Λεωνίδας, το κορμί τρέμει...

Επόμενος σταθμός ο Μυστράς, η Βυζαντινή πολιτεία της Πελοποννήσου. Ο ναός του Αγίου Δημητρίου (μητρόπολη) όπου στέφθηκε αυτοκράτορας ο Κωνσταντίνος Β' ο Παλαιολόγος, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, σε ταξιδεύει στο παρελθόν, ακριβώς σ' εκείνη την εποχή. Στο μοναστήρι της Παντάνασσας υπάρχουν μοναχές που σε καλωσορίζουν και σου προσφέρουν λουκουμάκι, νοστιμότατο ομολογώ. Υπάρχουν μόνο αυτές και ο Θεός. Απομονωμένες, μα συνάμα συνειδητοποιημένες...Παλεύουν για την σωτηρία της ψυχής τους...Άραγε πόσοι άνθρωποι ζούσαν κάποτε σ' αυτήν την καστροπολιτεία; Πως επιβίωναν;

Αργότερα, φτάσαμε στο Οίτυλο ή αλλιώς Μεγάλο  Αλγέρι. Αυτό το μέρος ήταν το άνδρο των πειρατών. Εδώ γινόταν το σκλαβοπάζαρό τους. Ένας από τους περίφημους μανιάτες πειρατές ήταν ο Λυμπεράκης Γερακάρης. Μάλιστα, ακόμη και σήμερα στη Μάνη ζουν οι απόγονοι των πειρατών. Εντυπωσιακό είναι ότι πολλοί από αυτούς έχουν διατηρήσει και τους πύργους τους.

Η Αρεόπολη θα μου μείνει αξεχαστή. Θα μπορούσα ευχαρίστως να μείνω εκεί μόνιμα...Ένιωθα λες και βγήκα από παραμύθι...Όλα ήταν τόσο γραφικά, μοναδικά...Εδώ και πολλούς αιώνες όλα μένουν ίδια. Χρόνος δεν υπάρχει, έπαψε να ζει...

Ανεβήκαμε στο κάστρο της Κελεφάς...Έζησα και 'γω λίγο ως πειρατής, έκλεψα λίγο σπό την μαγεία του παραμυθιού...Εκεί, πάνω στις πολεμίστρες ο καλός μου φάνταζε ως ιππότης που έρχεται να με πάρει να ζήσουμε αλλού, σε έναν τόπο μακρινό...

Πήγαμε ακόμη και στο Ακρωτήριο Ταίναρο, εκεί που σταματάει ο Ταΰγετος!!! Βλέπετε, δεν μπορεί να τα βάλει με την παντοδύναμη θάλασσα...Σταθήκαμε στο νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ελλάδας, της βαλκανικής χερσονήσου, αλλά και της ηπειρωτικής Ευρώπης...Ότι και να πω είναι λίγο...Αν δεν το δεις με τα ίδια σου τα μάτια δεν μπορείς να αντιληφθείς το μεγαλείο της άγριας ομορφιάς...Ο ήλιος έδυε και η θάλασσα τον υποδεχόταν μέσα στα σωθικά της...

Το σπήλαιο του Διρού σε ταξιδεύει σε πρωτόγονες μέρες, τότε που οι άνθρωποι ζούσαν στις σπηλιές και υπήρχαν άγρια ζώα στην Ελλάδα.

Όσον αφορά στις παραλίες της Μάνης, είναι ιδιαίτερες όπως και αυτή...Τα νερά τους κρυστάλλινα, μα και άγρια. Ζουν πολλά και διαφορετικά είδη ψαριών και μαλακίων...

Η Μάνη είναι ο τόπος που ακόμη και σήμερα διατηρεί την άγρια ομορφιά της. Συνδυάζει την περιπέτεια με την ηρεμία. Δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από οποιοδήποτε άλλο μέρος του πλανήτη...

Αξίζει να την επισκεφθεί κανείς...

Αγάπη μου, σ' ευχαριστώ γι' αυτό το υπέροχο ταξίδι...