Ώρες Σιωπής

Πριν από λίγες μέρες συνάντησα την κα. Χ. Η κα. Χ. ήταν μια γυναίκα έξω καρδιά. Ήξερε να ζει τη ζωή της. Εργαζόμενη γυναίκα, μητέρα, σύζυγος, ερωμένη. Έκανε ταξίδια, μακρινά και κοντινά. Ως άνθρωπος ήταν μάλλον σκληρή και αδιάφορη. Έλεγε στους προϊστάμενούς της άσχημα λόγια για άλλους συναδέλφους της, με αποτέλεσμα πάντα να τους είναι αρεστή και να έχει τις καλύτερες θέσεις.

Η συγκεκριμένη γυναίκα είχε 2 παιδιά. Την κόρη της δεν την γνωρίζω πολύ, καθώς είναι μεγαλύτερη από μένα και ζει σε άλλη πόλη. Την έχω συναντήσει μόνο κανά δυό φορές. Τον γιο της τον γνώριζα. Ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος από μένα. Ένα παιδί ιδιαιτέρως έξυπνο και συναισθηματικό. Ο Δ. ήταν πολύ ευαίσθητος. Τον θυμάμαι στο σχολείο σχεδόν πάντα σιωπηλό με ένα βιβλίο στο χέρι. Είχε λιγοστούς φίλους. Οι προσδοκίες των γονιών του ήταν πάντα πολλές. Ο πατέρας καθηγητής. Το παιδί του δεν θα μπορούσε παρά να ήταν άριστο και αν δεν ήταν, πάσχιζε να γίνει. Θυμάμαι ακόμη το βλέμμα του. Γαλάζιο, καθάριο, μελαγχολικό...

Το 2009 έμαθα ότι έδωσε τέλος στη ζωή του. Ήταν φαντάρος, έκανε τη σκοπιά του και έτσι ξαφνικά ειδοποίησαν τους γονείς του. Ο Δ. δεν ζει πια. Από τότε έως σήμερα δεν έτυχε ποτέ να δω κάποιον δικό του άνθρωπο. Πριν λίγες μέρες όμως, καθώς περπατούσα στο δρόμο με τη μητέρα μου συναντήσαμε την κα. Χ. και μπορώ να πω ότι ήταν ένας άλλος άνθρωπος. "Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορείς να βρεις απαντήσεις" είπε και ξαφνικά στη μέση του δρόμου ξεχύθηκε, "ξεγυμνώθηκε" μπροστά στα μάτια μας. Άρχισε να μας μιλάει με ένταση και πόνο, αλλά και με μια αξιοπρέπεια που δεν την συναντάς εύκολα. "Κάποτε πίστευα ότι μπορώ να ελέγξω τα πάντα, ότι κρατάω όλον τον κόσμο στο χέρι μου, αλλά τελικά διαπίστωσα ότι δεν είναι καθόλου έτσι. Μήπως ήμουν πολύ εγωίστρια; Γιατί το παιδί μου το έκανε αυτό;". Ένιωσα την ανάγκη να την αγκαλιάσω και να της πω κάτι γλυκό και τρυφερό. Έβλεπα στο βλέμμα της την απορία, τις τύψεις, τον πόνο. "Τίποτα δεν του έλειψε. Είχε ότι ήθελε. Ταξίδια, λεφτά...Γιατί; Τελείωσε το διδακτορικό του και είχε έτοιμη θέση σε πανεπιστήμιο. Δεν νοιαζόταν όμως γι' αυτά. Ήθελε να φύγει το παιδί μου...". Τότε της είπα "Το ότι δεν βλέπουμε τους ανθρώπους που φεύγουν από κοντά μας δεν σημαίνει ότι εξαφανίζονται. Πάλι κοντά μας είναι, απλά εμείς δεν μπορούμε να τους αντιληφθούμε". Και με κοίταξε μέσα στα μάτια μου. Με καθήλωσε. Σαν να ήταν αυτό που ήθελε να ακούσει.

Τότε διαπίστωσα ότι οι ιδιαίτερα ευφυείς άνθρωποι έχουν ένα πλεονέκτημα και ένα μειονέκτημα. Το πλεονέκτημα είναι ότι μπορούν να καταλαβαίνουν πολλά παρισσότερα από όσα μπορεί ένας απλός ανθρωπος, μπορούν να βλέπουν μακριά, μπορούν να διαισθάνονται έντονα, ενεργούν σαν άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, το μειονέκτημα όμως είναι ότι κάποιοι από αυτούς είτε έχουν τη δύναμη να ανταπεξέλθουν σε αυτές τις δύσκολες καταστάσεις που καταλαβαίνουν και κάποιοι άλλοι όχι. Η κούραση είναι εντονότερη στη ζωή τους. Ο Αϊνσταιν κάποτε είπε ότι θα ήθελε να ξέρει πως σκέφτεται ο Θεός, όλα τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες. Κάπως έτσι ίσως να σκέφτηκε και ο Δ. και πήγε να συναντήσει τον δημιουργό του.

Το θέμα είναι ότι η ευτυχία κρύβεται στα απλά πράγματα και πολλές φορές όσα λεφτά και να σου δίνουν οι γονείς σου, όσα ταξίδια και να κάνεις, όσα πτυχία και γνώσεις και να αποκτήσεις, πολλές φορές είναι αβάσταχτη η αίσθηση της έλλειψης αγάπης, συντροφικότητας και αποδοχής. Πολλές φορές μια ζεστή αγκαλιά και ένα τρυφερό φιλί ή χάδι μπορούν να αναπληρώσουν όλα τα χρήματα του κόσμου.

Με τον Δ. δεν είμασταν φίλοι, απλά γνωστοί. Όταν όμως τον κοίταζα καταλάβαινα πολλά περισσότερα από αυτά που μπορούσαν οι φίλοι του να καταλάβουν. Πάντα θα τον θυμάμαι ως ένα χρυσό παιδί που απλά κάπου στην πορεία έχασε το δρόμο του και όταν χρειάστηκε την πυξίδα του, αυτή ήταν κατεστραμένη με αποτέλεσμα να χαθεί κάπου στο σύμπαν...Με ανακουφίζει το γεγονός όμως ότι βρίσκεται κάπου ανάμεσα στ' αστέρια...