Η προδομένη αγάπη

       

Σκεφτόμουν αυτές τις μέρες το εξής: Ποια μαχαιριά είναι χειρότερη, η πισώπλατη ή της καρδιάς; Τις πισώπλατες μαχαιριές τις δεχόμαστε συνήθως από κοντινούς μας ανθρώπους, κυρίως, του φιλικού περιβάλλοντος. Της καρδιάς, όμως, τις δεχόμαστε από ανθρώπους δικούς μας, υποτίθεται έμπιστους και αγαπητούς, από ανθρώπους που τους χαρίσαμε ότι πολυτιμότερο έχουμε, αυτό που μας κρατάει στη ζωή, αυτό που ποτέ δεν σταματά να χτυπάει, την καρδιά μας. Τους την χαρίσαμε γιατί κάποτε πιστέψαμε ότι θα την σεβαστούν και θα την προσέξουν. Τι γίνεται όμως όταν δεν συμβαίνει αυτό;

Ο πόνος της καρδιάς είναι δυνατός και η αίσθηση της προδοσίας βασανιστική. Αν και τα ερωτήματα που κατακλύζουν το μυαλό είναι πολλά, ωστόσο το ένστικτο είναι αλάνθαστο, τουλάχιστον το δικό μου λειτουργεί ρολόι. Ξέρεις ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά, βλέπεις δάκρυα πλασματικά, νιώθεις την αύρα να είναι απόμακρη, ψεύτικη, δίχως αγάπη. Τότε τι κάνεις; Μα, φυσικά, ΦΕΥΓΕΙΣ, ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΣΑΙ, ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΡΟΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ...

Τα πισώπλατα χτυπήματα θαρρώ τα ξεπερνούμε ευκολότερα από εκείνα της καρδιάς. Παρόλα αυτά, εδώ συμβαίνει κάτι ανεπανάληπτο. Δάκρυα χύνεις και στα μεν και στα δε. Η διαφορά είναι ότι τα δάκρυα που χύνεις για κάποιον που αγαπάς και σε προδίδει είναι καυτά, μα και λυτρωτικά. Λυπάσαι για το χρόνο που έχασες μαζί του και χαίρεσαι γιατί απελευθερώθηκες από κάποιον που δεν σε αγάπησε ποτέ. Οπότε σου δίνεται εκ νέου η ευκαιρία να βρεις κάποιον άνθρωπο που θα σε αγαπήσει αληθινά.

Δεν σε αγάπησε ποτέ...

Ε, βέβαια, πως μπορεί να σε αγαπάει κάποιος όταν σου έχει πει εξ' αρχής χιλιάδες ψέμματα; Όταν κρύβεται όπως ο ποντικός; PIN παντού, σε κινητά και ακίνητα. Κρυφές συνομιλίες...

Πως μπορεί να σε αγαπάει κάποιος όταν βγαίνει ραντεβού και κάνει έρωτα με άλλες γυναίκες και μάλιστα στο κρεβάτι που κοιμάστε μαζί, ειδικότερα δε όταν ετοιμάζεται για γάμο; Όταν σου συμπεριφέρεται με άσχημο τρόπο; Όταν δεν νοιάζεται για τα συναισθήματά σου; 

Πως μπορεί να σε αγαπάει κάποιος όταν σε εκθέτει στην τοπική σου κοινωνία και είναι απλά στην κοσμάρα του; 

Και το χειρότερο όλων να υποκρίνεται ότι σε αγαπάει, να υποκρίνεται ότι θα σε παντρευτεί, να υποκρίνεται ότι θα κάνει οικογένεια μαζί σου; Πως μπορεί να σε αγαπάει κάποιος όταν δεν σέβεται και δεν εκτιμάει όλα αυτά που του πρόσφερες, όχι απλά υλικά, αλλά και συναισθηματικά κομμάτια; 

Βλέπεις, για κάποιους ανθρώπους βρίσκεις τη δύναμη και γίνεσαι γυναίκα, μάνα, αδελφή, φίλη...και όμως αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι είναι κτήνη που ποτέ δεν σε κατάλαβαν, ποτέ δεν σε ένιωσαν, ποτέ δεν έσκυψαν πάνω από το προσκεφάλι σου και να σου ψιθυρίσουν στο αυτί "σ' αγαπώ" και να το εννοούν. 

Επομένως, το μόνο που νιώθεις πλέον γι' αυτούς τους ανθρώπους είναι οίκτο που δεν ξέρουν ν' αγαπούν. Οίκτο για το μαύρο σκοτάδι που υπάρχει στη ζωή τους και παρόλο που προσπάθησες να φέρεις φως, αυτοί πάλι το σκοτάδι προτίμησαν, γιατί απλά αυτό είναι, γιατί απλά αυτό έχουν στην ψυχή τους, σκοτάδι...Αυτές οι ψυχές έχουν ένα παγερό βλέμμα γεμάτο υποκρισία. Αργείς να το διακρίνεις, αλλά στο τέλος τα καταφέρνεις.

Βέβαια, υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που ξέρουν ν' αγαπούν, ξέρουν να προσφέρουν το είναι τους, ξέρουν να νοιάζονται αληθινά για τους συνανθρώπους τους. Η καρδιά τους είναι γεμάτη καλοσύνη και η ματιά τους γεμάτη τρυφερότητα και κατανόηση. Και εκεί που πιστεύεις ότι δεν θέλεις να χαρίσεις πια την πληγωμένη καρδιά σου πουθενά αλλού, ένα γλυκό χαμόγελο και μια στοργική αγκαλιά είναι εκεί για σένα. Ένα θα πω στον κάθε ένα από εσάς:

"Μην το βάζετε κάτω, κάθε εμπόδιο σε καλό και να ξέρετε πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Στο τέλος όλα θα πάνε κατ' ευχήν. Με πίστη και ελπίδα στη ζωή μας όλα μπορούμε να τα πετύχουμε και αν καμιά φορά έρχονται έτσι οι καταστάσεις που μας στενοχωρούν ή οι άνθρωποι μας πληγώνουν, πάλι κάτι καλό θα βγει μέσα από την δοκιμασία. Χαμογέλα, όλα θα τα καταφέρουμε με τη βοήθεια του Θεού".