Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

Ο Βίος του Προφήτη Ηλία



Ο προφήτης Ηλίας χαρακτηρίζεται ως επίγειος άγγελος και επουράνιος άνθρωπος. Σήμερα τιμάται η μνήμη του. Ας πούμε λίγα λόγια γι' αυτόν τον ξεχωριστό άνθρωπο...

Καταγωγή του προφήτη Ηλία

Ο Προφήτης Ηλίας ήταν γιος του Σωβάκ και καταγόταν από τη Θέσβη της περιοχής Γαλαάδ, και ανήκε στην φυλή του Ααρών. Όταν γεννήθηκε, ο πατέρας του είδε μία θεία οπτασία:

Δυό άνδρες λευκοφορεμένοι τον ονόμαζαν Ηλία, τον σπαργάνωναν με φωτιά και του έδιναν φλόγα να φάει. Τότε ο πατέρας του, πήγε στα Ιεροσόλυμα και αφού περιέγραψε την 
οπτασία στους ιερείς, εκείνοι του είπαν ερμηνεύοντας την οπτασία, ότι ο γιος του θα γίνει προφήτης και θα κρίνει το Ισραήλ με δίκοπο μαχαίρι και φωτιά.


Οι αγιογραφικές πληροφορίες για τον προφήτη Ηλία αναφέρουν ότι φορούσε ρούχο από προβιά και στη μέση του είχε δερμάτινη ζώνη. Ζούσε αυστηρή και ασκητική ζωή, και 
ήταν ανυποχώρητος σε θέματα γνήσιας λατρείας του Θεού, αφού δεν συμβιβαζόταν με τη τάση της υιοθέτησης από τους Εβραίους ειδωλολατρικών στοιχείων.

Ο Βίος και δράση του

Η προφητική αποστολή του Ηλία αναπτύχτηκε στα χρόνια της βασιλείας του Αχαάβ (873-854 π.Χ.). Ο Αχαάβ έλαβε ως γυναίκα του την Ιεζάβελ. Εκείνη καθιέρωσε επίσημα τη 
λατρεία του θεού Βάαλ-Melgart. Είχε φτάσει πλέον η στιγμή να δράσει ο προφήτης Ηλίας. Εμφανίζεται στο βασιλιά Αχαάβ και του λέει: Ορκίζομαι στον Κύριο πού υπηρετώ, 
τον αληθινό Θεό του Ισραήλ, ότι τα επόμενα χρόνια δεν θα πέσει στη γη δροσιά ούτε βροχή, παρά μόνο με προσταγή δική μου.

Η τριετή ανομβρία

Ο Κύριος είπε στον Ηλία: Φύγε από εδώ και πήγαινε προς τα ανατολικά, να κρυφτείς κοντά στο χείμαρρο Χοράθ (Χερίθ), ανατολικά του Ιορδάνη. Θα πίνεις νερό από το χείμαρρο κι 
εγώ θα δώσω προσταγή στους κόρακες να φροντίζουν για την τροφή σου εκεί. Ο προφήτης συμμορφώθηκε. Η τριετής ξηρασία άρχισε. Ο προφήτης κρυβόταν στο μέρος πού του 
είχε υποδειχθεί από τον Θεό. Εκεί, οι κόρακες του έφερναν ψωμί και κρέας πρωί και βράδυ, κι έπινε νερό από το χείμαρρο. Μετά όμως από μερικές μέρες ξεράθηκε ο χείμαρρος, 
γιατί υπήρχε ανομβρία στη χώρα.

Φιλοξενούμενος στη Σαρεπτά

Τότε παίρνει και πάλι νέα εντολή από τον Κύριο πού του είπε: Σήκω, πήγαινε στη Σαρεπτά, στην περιοχή της Σιδώνας και μείνε εκεί. Εγώ διέταξα μία χήρα να φροντίζει για την 
τροφή σου. Ξεκίνησε ο Ηλίας και όταν έφτασε στην πύλη της πόλης είδε μία γυναίκα πού μάζευε ξύλα. Της ζήτησε να φτιάξει μια μικρή λαγάνα για εκείνον από το λίγο αλεύρι της 
και να του τη φέρει, έπειτα να φτιάξει για την ίδια και το γιο της. Γιατί ο Κύριος, ο Θεός του Ισραήλ, λέει: το πιθάρι με το αλεύρι δεν θα αδειάσει και το λάδι στο δοχείο δεν θα 
λιγοστέψει, ως τη μέρα πού ο Κύριος θα στείλει βροχή. Η γυναίκα έκανε όπως της είπε ο προφήτης, με αποτέλεσμα ούτε το αλεύρι ούτε το λάδι να τελειώνουν για πολλές ημέρες.

Η ανάσταση του γιου της χήρας

Ύστερα από τα γεγονότα αυτά αρρώστησε βαριά και πέθανε ο γιος της χήρας που φιλοξενούσε τον προφήτη. Τότε η γυναίκα, είπε στον προφήτη Ηλία: Τί σού χρωστούσα, 
άνθρωπε του Θεού; Ήρθες στο σπίτι μου για να μου υπενθυμίσεις την αμαρτία μου και να κάνεις να πεθάνει ο γιος μου; Εκείνος όμως το πήρε από την αγκαλιά της και 
προσευχήθηκε στον Κύριο, λέγοντας: Κύριε, Θεέ μου, γιατί έκανες κακό στη χήρα πού με φιλοξενεί, αφήνοντας να πεθάνει ο γιος της; Και συνέχισε, παρακαλώντας να επιστρέψει 
η ψυχή του παιδιού αυτού μέσα του. Ο Κύριος άκουσε την προσευχή του και ανέστησε το παιδί. 

Η παρρησία του Ηλία ενώπιον του βασιλιά

Ήταν ήδη ο τρίτος χρόνος της φοβερής ξηρασίας, όταν ο Θεός μίλησε στον προφήτη και του είπε: Πήγαινε να παρουσιαστείς στον Αχαάβ, κι εγώ θα στείλω βροχή στη γη. Τον 
προκάλεσε μάλιστα να δώσει εντολή να συγκεντρωθούν όλοι οι Ισραηλίτες στο όρος Κάρμηλος, μαζί με τους 450 «προφήτες» του Βάαλ και τους 400 «προφήτες» της Αστάρτης, 
πού ήταν προστατευόμενοι της βασίλισσας Ιεζάβελ.


Λέει ο προφήτης Ηλίας : Εγώ απέμεινα μόνος προφήτης του Κυρίου, ενώ οι προφήτες του Βάαλ είναι 450. Ας μας φέρουν δύο μοσχάρια κι ας διαλέξουν το ένα για τον εαυτό τους 
ας το κομματιάσουν κι αν το βάλουν πάνω στα ξύλα, φωτιά όμως να μη βάλουν. Εγώ θα πάρω το άλλο μοσχάρι και θα το βάλω πάνω στα ξύλα και δεν θα βάλω φωτιά. 
Αν επικαλεστούν αυτοί το όνομα του θεού τους και θα επικαλεστώ κι εγώ το όνομα του Κυρίου. Όποιος θεός απαντήσει με φωτιά, αυτός θα είναι ο αληθινός Θεός. 

Οι 450 «προφήτες» του Βάαλ προσεύχονταν στο θεό τους από το πρωί ως το μεσημέρι: «Βάαλ, άκουσέ μας», φώναξαν και χοροπηδούσαν γύρω από το θυσιαστήριο πού είχαν 
ετοιμάσει. Εις μάτην όμως! Καμία φωνή, κανένα σημάδι ότι ο θεός τους είχε ακούσει τις ικεσίες τους.


Νωρίς το απόγευμα ο προφήτης κάλεσε κοντά του το λαό, πού πλησίασε στο θυσιαστήριο του Κυρίου το οποίο είχε καταστραφεί από την Ιεζάβελ και ξαναστήσει ο Ηλίας με 12 
πέτρες, όσοι και οι γιοι του Ιακώβ και οι 12 φυλές του Ισραήλ. Έβαλε πάνω στο θυσιαστήριο ξύλα, κομμάτιασε το μοσχάρι και το τοποθέτησε πάνω τους. Έπειτα ζήτησε τέσσερις 
κάδους νερό κι έδωσε εντολή να το χύσουν πάνω στο ολοκαύτωμα και τα ξύλα. Το ίδιο είπε και έκαναν δεύτερη και τρίτη φορά. Στη συνέχεια πλησίασε το θυσιαστήριο και 
προσευχήθηκε σε επήκοο όλων: Κύριε, Θεέ του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, ας μάθουν όλοι σήμερα δη εσύ είσαι Θεός στον Ισραήλ κι εγώ δούλος σου, και ότι εγώ έκανα 
όλα αυτά τα πράγματα σύμφωνα με το λόγο σου. Απάντησε μου, Κύριε, ώστε να μάθει ο λαός σου αυτός ότι εσύ είσαι ο Κύριος, ο Θεός, κι ότι εσύ θα ξαναφέρεις την καρδιά τους 
κοντά σου.

Τότε λοιπόν έπεσε φωτιά από τον ουρανό και έκαψε εντελώς τα κομμάτια του μοσχαριού, τα ξύλα, ακόμα και τις πέτρες και το χώμα. Έκπληκτοι όλοι έσκυψαν το κεφάλι και είπαν: 

Ο Κύριος! Αυτός είναι ο Θεός! Και ο Ηλίας: Πιάστε τους «προφήτες» του Βάαλ, να μη σας ξεφύγει κανείς. Τούς συνέλαβαν, τους κατέβασαν στο χείμαρρο Κισών κι εκεί τους 
εξολόθρευσε.

Το τέλος της τριετούς ξηρασίας 

Μετά το γεγονός αυτό τα σύννεφα σκοτείνιασαν τον ουρανό και ξέσπασε θύελλα και δυνατή βροχή. Η Ιεζάβελ οργισμένη έστειλε με αγγελιοφόρο 
μήνυμα στον Ηλία: Να με τιμωρήσουν οι θεοί, αν αύριο τέτοια ώρα δεν σου κάνω ότι έκανες εσύ στους προφήτες.



Ο Ηλίας κρύβεται στο όρος Χωρήβ. Και ο Κύριος στη συνέχεια εμφανίστηκε στον Ηλία. Και έδωσε εντολή στον προφήτη του να πάει στη Δαμασκό για να χρίσει το νέο βασιλιά των 
Συρίων, υστέρα το νέο βασιλιά του Ισραήλ και στη συνέχεια να χρίσει διάδοχο του προφήτη τον Ελισαίο. Πράγμα πού έκανε ο Ηλίας.

Η αρπαγή του προφήτη Ηλία στον ουρανό

Αφού ο προφήτης Ηλίας έζησε και έδρασε κατά το θέλημα του Κυρίου, έφτασε ο καιρός να τον πάρει ο Θεός στους ουρανούς μέσα σε ανεμοστρόβιλο. Ο Ηλίας και ο Ελισαίος κατά 
την εντολή του Κυρίου, βάδισαν προς τον Ιορδάνη ποταμό, ενώ τους ακολουθούσαν 50 προφήτες πού στάθηκαν σε κάποια απόσταση απ’ αυτούς. Ξαφνικά, καθώς προχωρούσαν 
συζητώντας, φάνηκε ένα άρμα από φωτιά, κι άλογα πύρινα τους χώρισαν τον έναν από τον άλλον. Κι ανέβαινε ο Ηλίας μέσα σε ανεμοστρόβιλο στον ουρανό, ενώ άφησε να πέσει 
από πάνω του ο μανδύας (μηλωτή) πού τον μάζεψε ο Ελισαίος. Οι προφήτες πού παρακολουθούσαν τα γινόμενα από μακριά, είπαν: Το πνεύμα του Ηλία έμεινε στον Ελισαίο. 


Ο προφήτης Ηλίας έδειξε ένθερμο ζήλο για το νόμο του Θεού και γι αυτό αναλήφθηκε στον ουρανό.

Ο προφήτης Ηλίας, εξαιτίας της βαθιάς του πίστης, της αφοσίωσης στον Θεό και του ένθερμού ζήλου, αναφέρεται πολύ συχνά στα βιβλία της Αγίας Γραφής, η δε επίδραση πού 
άσκησε η ζωή και το έργο του διά μέσου των αιώνων είναι πολύ σημαντική. Από τα ιερά και άγια πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης είναι ίσως το πλέον αγαπητό και η μνήμη του 
τιμάται από τους ορθοδόξους χριστιανούς περισσότερο από κάθε άλλο.


Όχι λιγότερο σημαντική είναι η παρουσία του προφήτη Ηλία στα βιβλία της Καινής Διαθήκης. 

Ο προφήτης Ηλίας τιμάται στην κορυφή λόφων, υψωμάτων και βουνών. Ακριβώς γι’ αυτό πολλές κορυφές φέρουν το όνομά του και οι περισσότερες έχουν εκκλησάκια ή 
εικονοστάσια αφιερωμένα σ’ αυτόν.



Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ΄. Ταχύ Προκατάλαβε.
Ὁ ἔνσαρκος ἄγγελος, τῶν προφητῶν ἡ κρηπίς, ὁ δεύτερος πρόδρομος τῆς παρουσίας Χριστοῦ, Ἠλίας ὁ ἔνδοξος, ἄνωθεν καταπέμψας Ἐλισαίω τήν χάριν, 
νόσους ἀποδιώκει, καί λεπρούς καθαρίζει, διο καί τοῖς τιμῶσιν αὐτῶν βρύει ἰάματα.

Σάββατο 19 Ιουλίου 2014

Δειλία

Ένας δειλός είναι ανίκανος να δείξει αγάπη. Αυτό είναι προνόμιο των γενναίων.
Μαχάτμα Γκάντι, 1869-1948, Ινδός ηγέτης

Ειλικρινά ποτέ δεν κατάλαβα από που προέρχεται η δειλία. Δεν λέω και 'γω μπροστά σε κάθε νέο βήμα, μπροστά σε κάθε νέο ξεκίνημα είχα, έχω και θα έχω άγχος και αγωνία. Είναι φυσιολογικό μέχρι ενός σημείου. Από εκεί και πέρα δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που δειλιάζουν μπροστά στο καθετί.

Φοβούνται να δείξουν τα συναισθήματα τους μήπως πληγωθούν, φοβούνται να κάνουν κινήσεις μήπως παρεξηγηθούν, φοβούνται να έρθουν σε επαφή με ανθρώπους μήπως παρασυρθούν...

Προτιμούν να κλείνουν τα μάτια και να λένε ότι τα έχουν ανοιχτά, προτιμούν να λένε ότι είναι γενναίοι ενώ είναι δειλοί, προτιμούν να καταφεύγουν σε (ψυχο)φάρμακα για να μην αντιμετωπίσουν τις καταστάσεις ή τους ανθρώπους, αποφεύγουν την πραγματικότητα και ζουν σε έναν δικό τους κόσμο.

Ε, λοιπόν, αυτούς τους ανθρώπους δεν μπόρεσα ποτέ να τους καταλάβω. Είναι τόσο δύσκολο να αναλάβεις την ευθύνη των πράξεων σου; Είναι τόσο δύσκολο να πεις σε κάποιον ότι τον αγαπάς και το εννοείς; Είναι τόσο δύσκολο να προχωρήσεις μπροστά δίχως να σκέφτεσαι αρνητικά;

Τι να πω...Ίσως για κάποιους είναι...Εγώ προτιμώ τους άλλους!!!

Όταν τα προβλήματα σε πνίγουν...


Είναι μερικές φορές που τα προβλήματα σε κυκλώνουν και οι δυσκολίες παρουσιάζονται μπροστά σου η μία μετά την άλλη.

Και είναι και μερικές φορές που αυτό που φοβάσαι είναι... ένα "φάντασμα" και κατοικεί στο μυαλό σου.

Σου γράφω γιατί και εγώ τρόμαξα από καταιγίδες που δεν ήρθαν ποτέ και σάστισα μπροστά στις μαύρες σκέψεις του νου.

Εχεις προσέξει ότι πιο εύκολα πιστεύουμε στο κακό που πρόκειται να έρθει, παρά στην ελπίδα και την αισιοδοξία;

Φοβόμαστε και τρέμουμε το μέλλον και το παρελθόν...

Φοβόμαστε μήπως επαναλάβουμε τα ίδια λάθη και με το μυαλό μας είμαστε ήδη πολύ μπροστά από τον αληθινό χρόνο.

Αν πιστεύαμε από καρδιάς στον Θεό, θα Του δίναμε την δυνατότητα να διαλέξει Εκείνος το δρόμο μας και οχι εμείς.

Θα Τον αφήναμε να προχωρήσει πρώτος μπροστά και να κάνει ότι εμείς δεν μπορούμε.

Θα "ξεφορτώναμε" όλους τους λογισμούς που μας τρομάζουν στην αγκαλιά Του και θα ξεκινούσαμε από την αρχή.

Γιατί Εκείνος δεν θέλει να φοβάσαι!

Γιατί δεν θέλει να ανησυχείς για όλα αυτά που θα έρθουν.

Γιατί θέλει να σου μάθει να Τον εμπιστεύεσαι.

Θέλει να έχεις ειρήνη στο νου και την καρδιά.

Γι' αυτό, προσπάθησε να δεις τα πράγματα λίγο πιο αισιόδοξα και μην μπλέκεσαι στα άσχημα παιχνίδια του νου, που τριγυρνάει συνεχώς και σε τρομάζει. 
Λ.Κ.

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014

Κάποιες Στιγμές...

Είναι κάποιες στιγμές που η καρδιά φτερουγίζει
και δεν ξέρεις τι θες
και αυτή συνεχίζει

Μα, είναι αυτές οι στιγμές τόσο μοναδικές
που οι αναπνοές είναι βαθιές και αλλιώτικες

Είναι αυτές οι στιγμές που η καρδιά αισθάνεται το Θείο
και η λογική απλά σκύβει ταπεινά μπροστά στο μεγαλείο

Είναι αυτές οι στιγμές που η καρδιά σταματά σαστισμένη
κοιτά από δω, κοιτά από 'κεί
και το φως κατεβαίνει

Τη λούζει 
την περιεργάζεται
και αν του αρέσει μένει

Είναι αυτές οι στιγμές τόσο ανεπανάληπτες, 
γεμίζει η καρδιά αγάπη και ευφροσύνη
μην ειν' ο Κύριος εδώ ή μήπως η Δεσποσύνη;

Ο Βίος της Αγίας Μαρίνας της Μεγαλομάρτυρος


Σήμερα γιορτάζει η αγία Μαρίνα η Μεγαλομάρτυς. Έτσι λοιπόν, θα πούμε λίγα λόγια για εκείνη...


Γέννηση και ανατροφή

Η παρθενομάρτυς Μαρίνα γεννήθηκε στη μικρή πόλη Αντιόχεια της Πισιδίας, γύρω στο έτος 270, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός ή ο Κλαύδιος Καίσαρας. Οι γονείς της άνηκαν στην ανώτερη τάξη της περιοχής της Πισιδίας, ο πατέρας ήταν διακεκριμένος και σεβαστός από τους εθνικούς ιερέας των ειδώλων, λεγόταν δε Αιδέσιος.

Αμέσως μετά τη γέννηση της Μαρίνας, έφυγε από την παρούσα ζωή η μητέρα της. Έτσι ο πατέρας αναγκάστηκε να αναθέσει την ανατροφή της θυγατέρας του σε μία άλλη γυναίκα. 

Ασπάζεται την χριστιανική πίστη 

Φαίνεται ότι η γυναίκα στην οποία ο Αιδέσιος είχε εμπιστευτεί την ανατροφή της κόρης του ήταν χριστιανή. Έτσι και η μικρή Μαρίνα γαλουχήθηκε νωρίς στη νέα πίστη του Χριστού. Και σε ηλικία 12 ετών 
έλαβε το Βάπτισμα και συγκαταριθμήθηκε ως μέλος στην εκλεκτή ποίμνη του Κυρίου. Με αμείωτο ενδιαφέρον ποθούσε να μάθει καθετί πού είχε σχέση με τον Ιησού Χριστό. Κι όλα αυτά δημιούργησαν 
μέσα της την ιερή επιθυμία να μαρτυρήσει, για το Σωτήρα και Λυτρωτή της, αν Εκείνος τη θεωρούσε ποτέ άξια για κάτι τέτοιο.

O πατέρας της Αιδέσιος όταν πληροφορήθηκε ότι ήταν χριστιανή, τυφλωμένος από το φανατισμό της ειδωλολατρικής θρησκείας του, μίσησε το ίδιο το σπλάχνο του και αποκλήρωσε τη μοναχοκόρη του. 

Το άνομο σχέδιο του επάρχου 

Μαρίνα είχε γίνει πλέον 15 ετών. Ο Θεός δεν την είχε προικίσει μόνο με πλούσια ψυχικά χαρίσματα, αλλά και με σωματικό κάλλος εντυπωσιακό. Ο έπαρχος όμως Ολύβριος θέλησε και προσπάθησε να την 
πάρει για γυναίκα του επειδή ένιωσε μέσα του έρωτα γι’ αυτήν. Εκείνος, αντικρύζοντάς την, έμεινε και πάλι θαμπωμένος από το σωματικό της κάλλος και την εσωτερική λάμψη του προσώπου της. Χωρίς 
καθυστέρηση λοιπόν της ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να αναλάβει την προστασία της και σύντομα να την κάνει γυναίκα του. 

Η νεαρή χριστιανή παρέμεινε σιωπηλή, ενώ μέσα της προσευχόταν θερμά, ζητώντας από τον Θεό να τη στηρίξει και να τη φωτίσει ώστε να φερθεί καθώς αρμόζει στις αφιερωμένες σ’ Εκείνον ψυχές. 

Στην επιμονή του Ολυβρίου να λάβει απάντηση στην πρότασή του, εκείνη απάντησε πώς είναι αδύνατο να την αποδεχτεί. Η έκπληξη του επάρχου ήταν μεγάλη. Στην ερώτησή του γιατί ήταν αδύνατο, 
έλαβε τη σεμνή αλλά γεμάτη αποφασιστικότητα και παρρησία απάντηση: Διότι είμαι χριστιανή! Και μόνο το άκουσμα της λέξης «χριστιανή» ήταν αρκετό να κάνει τον έπαρχο εκτός εαυτού. 

Αρχίζουν τα μαρτύρια της Αγίας 

Για ένα μικρό διάστημα ο έπαρχος προσπάθησε, να πείσει τη νέα τούτη χριστιανή να αλλάξει γνώμη και να δεχθεί τον γάμο, τάζοντάς της τιμές, καλοπέραση και δόξα πλάι του. Εκείνη όμως, ενισχυόμενη 
από τον Κύριο, στον όποιο δεν έπαυσε να προσεύχεται μυστικά, επέμενε στην ομολογία της πίστεως στον Ιησού Χριστό. 

Τότε την έστησε μπροστά σε δικαστήριο, από το οποίο ζήτησε επίσημα κατά το ρωμαϊκό δίκαιο να μάθει αν όντως ήταν χριστιανή. Η Μαρίνα ομολόγησε και εδώ με γενναιότητα και παρρησία τη χριστιανική 
της ιδιότητα, γεγονός πού κατέπληξε τους παρισταμένους, οι οποίοι έβλεπαν τόσο ηρωισμό και θάρρος σε μια νεαρή γυναίκα!

Εξαιτίας της ομολογίας της καταδικάστηκε στην ποινή της μαστίγωσης. Η καρτερικότητά της όμως και η αντοχή ήταν τέτοιες πού άφησε κατάπληκτους έπαρχο, αξιωματούχους και λαό. Έχοντας υψωμένο 
το βλέμμα της στον ουρανό, δεν έπαυσε να προσεύχεται, να επικαλείται τη βοήθεια του Κυρίου και τη στήριξή του για να υπομείνει με ανδρεία τις μαστιγώσεις.

Ο έπαρχος έδωσε εντολή να σταματήσουν οι στρατιώτες τη μαστίγωση και να την οδηγήσουν στη φυλακή, ελπίζοντας ενδόμυχα ότι ίσως μετά απ’ αυτό να συνετισθεί η Μαρίνα και ν’ αλλάξει στάση. 

Ύστερα από λίγες ημέρες με εντολή του επάρχου οδηγήθηκε εκ νέου στο δικαστήριο, όπου και πάλι ομολόγησε πίστη στο Χριστό και αρνήθηκε να θυσιάσει στα είδωλα. Αφού την κρέμασαν, καταξέσχισαν 
τα πλευρά της με σιδερένια νύχια. Τα βασανιστήρια ήταν τόσο σκληρά, πού όλο το κάλλος του νεανικού της σώματος εξαφανίστηκε. Στη συνέχεια ρίχνεται και πάλι στη φυλακή και αφήνεται χωρίς τροφή 
και φροντίδα. 

Πειράζεται από το μισόκαλο διάβολο

Ο φθονερός διάβολος θέλησε να δοκιμάσει να κάμψει ο ίδιος την Αγία. Έτσι λοιπόν πήρε ο ίδιος τη μορφή μεγάλου και φοβερού δράκοντος (φιδιού) και πρόβαλε ξαφνικά μπροστά στη Μαρίνα. 

Από το στόμα του πετούσε φλόγες, ενώ τα αγριωπά μάτια του λαμπύριζαν απειλητικά και η γλώσσα του ήταν κατακόκκινη. Καθώς σερνόταν, σύρριξε εκνευριστικά και προκαλούσε τρόμο και σύγχυση, 
επιδιώκοντας να φοβίσει τη μάρτυρα και να την αποσπάσει από την προσευχή της.

Διαπιστώνοντας όμως ότι εκείνη η μακάρια καλλιπάρθενος δεν διέκοπτε την προσευχή της, κατευθύνθηκε εναντίον της και άνοιξε το στόμα του απειλητικά, δείχνοντας ότι θέλει να την καταπιεί. Και ναι μεν 
η μεγαλομάρτυς έγινε έντρομη από το φόβο της, χωρίς καθυστέρηση όμως επικαλέστηκε το σωτήριο όνομα του Σωτήρος Χριστού. Και, ώ του θαύματος, ο δράκοντας διερράγη και έγινε άφαντος, η δε 
Μαρίνα χαίροντας έψαλε ύμνους και νικητήρια στον Θεό. 

Ο διάβολος μετασχηματίσθηκε σε άνθρωπο κατάμαυρο, με τρομερή και κακάσχημη εμφάνιση, σαν μαύρου σκυλιού. Η Μαρίνα όμως, στερεωμένη όσο ποτέ στην πίστη, τον άρπαξε από τα μαλλιά και μ’ ένα 
σφυρί πού ήταν κάπου εκεί ξεχασμένο, τον χτύπησε δυνατά στο κεφάλι και στη ράχη και τον ταπείνωσε εντελώς. Και ενώ η μεγαλομάρτυς άρχισε και πάλι να προσεύχεται και να υμνεί τον Κύριο, ο διάβολος, 
σκοτεινός και άσχημος όρμησε εναντίον της και κραυγάζοντας την απειλούσε ότι θα τη σκοτώσει αν δεν σταματούσε να προσεύχεται. 

Και η αγία Μαρίνα, παίρνοντας από την προσευχή της νέο θάρρος κατά του μετασχηματισμένου σε άνθρωπο διαβόλου, τον άρπαξε από τα μαλλιά της κεφαλής του και τον μαστίγωσε. 

Βλέπει ουράνιες οπτασίες

Μετά από αυτό δυνατό φως καταύγασε το σκοτεινό χώρο της φυλακής της, πού έβγαινε από ένα Σταυρό, του οποίου η κορυφή υψωνόταν στον ουρανό. Πάνω από το Σταυρό πετούσε κυκλικά ένα περιστέρι 
καθαρό και άμωμο. Ο συναξαριστής της αγίας Μαρίνας δίνει και την εξήγηση των συμβολισμών του οράματος: Όλα αυτά σήμαιναν το μυστήριο της Αγίας Τριάδος, το φώς, τη δόξα του Πατέρα. Ο Σταυρός, 
τον εσταυρωμένο Χριστό. Και το περιστέρι, το Άγιο Πνεύμα. 

Το περιστέρι κατέβηκε κάποια στιγμή, πλησίασε την καλλιπάρθενο Μαρίνα και της είπε: «Χαίρε, Μαρίνα, η λογική περιστερά του Θεού, διότι νίκησες τον πονηρό δαίμονα και ντρόπιασες τον εχθρό. 

Χαίρε πιστή και αγαθή δούλη του Κυρίου σου, τον οποίο πόθησες με όλη την καρδιά σου και μίσησες κάθε πρόσκαιρη απόλαυση. Χαίρε και αγάλλου, γιατί έφτασε η μέρα να λάβεις το στεφάνι της νίκης 
και να μπεις, όπως το αξίζεις, στολισμένη, μαζί με τις φρόνιμες παρθένες στο νυμφώνα του Χριστού και βασιλιά σου».

Ενώ η αγία Μαρίνα άκουγε τα λόγια αυτά συντελέστηκε στο σώμα της άλλο θαύμα: Όλες οι πληγές του επουλώθηκαν και η νεαρή μάρτυς απέκτησε και πάλι το κάλλος το όποιο θαύμαζαν όλοι. 

Σκληρότερα μαρτύρια και το μακάριο τέλος 

Ο έπαρχος Ολύβριος βλέποντας την υγιής προσπάθησε με κολακείες να την μεταπείσει όμως μάταια. Το μένος του επάρχου έφτασε στο αποκορύφωμά του. Γεμάτος λοιπόν θυμό δίνει εντολή να 
γυμνώσουν τη μάρτυρα, να την κρεμάσουν στο ξύλο και να καίνε με λαμπάδες το σώμα της. 

Στη συνέχεια, γέμισαν ένα μεγάλο λέβητα με νερό, κατέβασαν την καλλιπάρθενο μεγαλομάρτυρα από το ξύλο, την έδεσαν γερά και τη βούτηξαν με το κεφάλι προς τα κάτω μέσα στο νερό για να πεθάνει 
από πνιγμό. Η μάρτυς και πάλι προσευχήθηκε θερμά στον Κύριο και Θεό της, οπότε «παρευθύς σεισμός μέγας ἐγένετο καί ἐφάνη πάλιν ἡ πρώτη περιστερά ἐπάνω του ὕδατος, βαστάζουσα εἰς τό στόμα 
στέφανον. Αὐτήν τήν ὥρα ἐφάνη καί ὁ πύρινος στύλος, ἐπάνω δέ τούτου Σταυρός». Η μάρτυς βγήκε από το νερό σώα, τα δεσμά της είχαν λυθεί και στεκόταν και πάλι σε στάση προσευχής, δοξάζουσα τον 
Θεό. Το δε περιστέρι κάθισε πάνω στο κεφάλι της, κρατώντας στο στόμα του το στεφάνι και είπε προς τη Μαρίνα: «Εἰρήνη σέ σένα, δούλη τοῦ Θεοῦ. Ἔχε θάρρος καί λάβε ἀπό τή δεξιά τοῦ Ὑψίστου αὐτό τό 
οὐράνιο στεφάνι». 

Λέγοντας αυτά η θεϊκή περιστερά, πέταξε και κάθισε πάνω σ’ εκείνο το Σταυρό και απευθυνόμενη προς τη μεγαλομάρτυρα είπε δυνατά, έτσι πού ν’ ακούνε όλοι: «Έλα, Μαρίνα, στις άνω μονές του 
Παραδείσου, για ν’ απολαύσεις το στεφάνι της αφθαρσίας στα αγαπητά σκηνώματα του Κυρίου, να χαίρεσαι μαζί με τους αγίους και να αναπαύεσαι αιώνια».

Η φωνή αυτή πού ακούστηκε από πολλούς, συγκλόνισε άντρες και γυναίκες, αρκετοί δε απ’ αυτούς ομολόγησαν πώς ήταν έτοιμοι να πιστέψουν και να δώσουν ακόμα και τη ζωή τους για το Χριστό. 

Ο έπαρχος πρόσταξε να θανατώσουν όσους είχαν πριν λίγο ομολογήσει πίστη στο Χριστό. 

Ο Ολύβριος, για να προλάβει μεγαλύτερο κακό για τους ειδωλολάτρες, διέλυσε το δικαστήριο και προσποιήθηκε ότι δίνει εντολή να μεταφέρουν την αγία Μαρίνα και πάλι στη φυλακή. Στην ουσία όμως, 
έδωσε μυστικά προσταγή στον επικεφαλής της φρουράς να πάρουν την καλλιπάρθενο μεγαλομάρτυρα και να την αποκεφαλίσουν στον τόπο της καταδίκης. Εκεί η αγία, αφού προσευχήθηκε για τελευταία 
φορά πάνω στη γη, έσκυψε και το ξίφος του δημίου «ἐκκόψαν τήν κεφαλήν της, περιέβαλεν αὐτήν μέ τόν ἀδαμάντινον στέφανον τοῦ μαρτυρίου». 

Τα ιερά λείψανά της 

Μετά τον διά του ξίφους θάνατο της οι χριστιανοί παρέλαβαν κρυφά το τίμιο λείψανο και το ενταφίασαν με τιμές πού αρμόζουν στους μάρτυρες της πίστεως. 

Άγνωστο πότε ακριβώς μετακομίστηκαν στην Κωνσταντινούπολη, εφόσον είναι αληθινή η πληροφορία ότι το έτος 1230 σταυροφόροι της Δύσεως μετέφεραν τα λείψανα αυτά από την πρωτεύουσα του 
Βυζαντίου στη Βενετία, γεγονός πού οι Ρωμαιοκαθολικοί γιορτάζουν στις 17 Ιουλίου (ημέρα μνήμης της μεγαλομάρτυρος και για μας τους Ορθοδόξους).

Η καλλιπάρθενος αγία Μαρίνα θεωρείται προστάτης των παιδιών και μάλιστα ειδική για τη θεραπεία όσων απ’ αυτά είναι άρρωστα και καχεκτικά.



Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α΄. Τόν συνάναρχον Λόγον. Γερασίμου.

Μνηστευθεῖσα τῷ Λόγω Μαρίνα ἔνδοξε, τῶν ἐπίγειων τήν σχέσιν πάσαν κατέλιπες, καί ἐνήθλησας λαμπρῶς ὡς καλλιπάρθενος, 
τόν γάρ ἀόρατον ἐχθρόν, κατεπάτησας στερρῶς, ὀφθέντα σοί Ἀθληφόρε.Καί νῦν πηγάζεις τῷ κόσμω, τῶν ἰαμάτων χαρίσματα.

ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: Δείτε τι μπορεί να κάνει ένας άντρας για τη γυναίκα που αγαπάει...

Πριν από 50 χρόνια, ο Liu ένα 19χρονο αγόρι ερωτεύτηκε μια 29χρονη χήρα εν ονόματι Xu...Εκείνη την εποχή, όμως, ήταν απαράδεκτο και ανήθικο για έναν νεαρό άντρα να αγαπήσει μια μεγαλύτερη γυναίκα. 

Έτσι το ζευγάρι για να αποφύγει την κατακραυγή του κόσμου αλλά και τα κουτσομπολιά αποφάσισε να ζήσει σε μια σπηλιά στο βουνό, στην περιοχή Jiangjin.


Στην αρχή, τα πράγματα ήταν δύσκολα καθώς δεν είχαν τίποτα, ούτε νερό, ούτε ηλεκτρικό, ούτε τρόφιμα. 

Έπρεπε να ζήσουν τρώγοντας ρίζες και χόρτα από το βουνό, ενώ ο Liu κατάφερε να φτιάξει μια αυτοσχέδια λάμπα κηροζίνης για να φωτίσει τη ζωή τους. Σιγά σιγά προσαρμόστηκαν στις δυσκολίες και τα έφερναν βόλτα, έστω και δύσκολα, ενώ απέκτησαν επτά παιδιά. 

Ο Liu αναλάμβανε να βρει το φαγητό και η Xu μεγάλωνε τα παιδιά. Κι όλα αυτά με αγάπη και χωρίς καμία δυσφορία. Το μοναδικό πρόβλημα που υπήρχε ήταν το γεγονός ότι η Xu δεν μπορούσε να κατέβει το βουνό, με αποτέλεσμα να μένει σχεδόν απομονωμένη στη σπηλιά, σε αντίθεση με τον άντρα της που είχε ευκολότερη πρόσβαση στις παρυφές του.


Τότε ήταν που ο Liu αποφάσισε να διευκολύνει τη γυναίκα του, ξεκινώντας να σκάβει με το χέρι ένα ένα σκαλί στο βουνό. 

Για περισσότερα από 50 χρόνια σκάλιζε το… μονοπάτι που θα έκανε πιο εύκολη τη ζωή της γυναίκας του. «Οι γονείς μου ήταν τόσο αγαπημένοι, που έζησαν απομονωμένοι πολλά χρόνια χωρίς όμως να λείψει ποτέ ο ένας από τον άλλον», λέει ο Ming Sheng Liu, ένα από τα επτά παιδιά. 

Κι αυτό μέχρι την περασμένη εβδομάδα, όταν ο Liu, 72 ετών σήμερα, επιστρέφοντας από τις καθημερινές γεωργικές εργασίες του κατέρρευσε.


Η Xu τον αγκάλιασε και αυτός πέθανε στην αγκαλιά της… Τώρα πια τα σκαλιά που εκείνος έσκαψε με τα χέρια του στο βουνό μένουν για να θυμίζουν τη μεγάλη του αγάπη για εκείνη… 

Η ιστορία τους συγκεταλέγεται ανάμεσα στις 10 κορυφαίες ιστορίες αγάπης που είναι γνωστές σήμερα στην Κίνα, ενώ η τοπική κυβέρνηση αποφάσισε να μετατρέψει σε μνημείο τόσο τη σπηλιά που ζούσαν όσο και τα χειροποίητα σκαλοπάτια σαν έναν μικρό φόρο τιμής προς το αγαπημένο ζευγάρι.

 Για να ζήσει η ιστορία τους για πάντα…

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

Το Μονοπάτι της Καρδιάς


Δεν έχει σημασία ποιο μονοπάτι θα διαλέξεις. 
Υπάρχουν ένα εκατομμύριο μονοπάτια και όλα είναι ίδια γιατί δεν οδηγούν πουθενά. 
Αρκεί το μονοπάτι να το ακολουθήσεις χωρίς φόβο και χωρίς φιλοδοξία. 
Και αρκεί το μονοπάτι να έχει καρδιά.

Κάρλος Καστανέντα, 1925-1998, Περουβιανός συγγραφέας

Καλημέρα!!!


Αναρωτιέσαι...Γιατί; Λες "γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά σε μένα;" και τότε δάκρυα καυτά κυλούν από τα μάτια σου. Τότε όμως συμβαίνει κάτι μαγικό. Τα μάτια καθαρίζουν, αλλάζουν, γίνονται πιο φωτεινά. Αρχίζεις να βλέπεις τον κόσμο διαφορετικά, όχι πια θολά. Τα δάκρυα λυτρώνουν, καταπραΰνουν, μαλακώνουν την ψυχή. Αρχικά, αλλοιώνουν την όψη του προσώπου, μετά όμως γλυκαίνεις. Όσο πιο καυτά είναι τα δάκρυα τόσο περισσότερο πονάει η καρδιά και ακόμη περισσότερο ανυψώνεται η ψυχή.

Είναι αμαρτία να αναρωτιέσαι το γιατί. Δεν υπάρχει γιατί. Όλα είναι στο μυαλό σου. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο, για κάποιο λόγο που εσύ δεν γνωρίζεις. Κάποιος όμως τον ξέρει καλά, γιατί απλά γνωρίζει εσένα καλά, καλύτερα και από τον ίδιο τον εαυτό σου.

Δεν υπάρχει λοιπόν γιατί. Χαμογέλα και απόλαυσε το υπέροχο τοπίο που σου δείχνω. Δεν ξέρω που βρίσκεται. Στην πραγματικότητα δεν ξέρω καν αν υπάρχει. Μπορεί να είναι κατασκευασμένο από κάποιο καλλιτέχνη είτε σε καμβά είτε σε κάποιο σχεδιαστικό πρόγραμμα. Η αλήθεια είναι ότι δεν με νοιάζει. Με νοιάζει απλά αυτό που βλέπω και μου αρέσει να το βλέπεις και εσύ και να σου αρέσει. Μόνο έτσι μπορούμε να πάμε μπροστά. Βλέποντας τα ίδια πράγματα, τις ίδιες εικόνες, μόνο έτσι...

Τώρα αν θέλεις να κλαις που και που γιατί σε ηρεμεί, κάν' το... Έτσι επικοινωνείς καλύτερα με τον εσωτερικό εαυτό σου...

Καλημέρα!!!!

Τελικά πόσο μάγκας είσαι;


Η απιστία, δεν είναι μαγκιά…
Η αμαρτία, δεν είναι μαγκιά…
Να υπάρχεις απλά για τις επιθυμίες σου, δεν είναι μαγκιά…
Το να μιλάς χωρίς να πράττεις, δεν είναι μαγκιά…
Το να ζεις στο καβούκι του «εγώ» σου, δεν είναι μαγκιά…
Το να κάνεις κάτι επειδή «το κάνουν οι πολλοί», δεν είναι μαγκιά…

Μαγκιά είναι να βουτάς σε ουρανούς δυσπρόσιτους για τους πολλούς…
Μαγκιά είναι να σκαρφαλώνεις σε κόσμους αρετής και νήψης…
Μαγκιά είναι να μπορείς να βλέπεις τα λάθη σου…
Μαγκιά είναι να λες συγνώμη…
Μαγκιά είναι να ζεις για τους άλλους…
Μαγκιά είναι να είσαι του Θεού…

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Πηγή: http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr