Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Χαρούμενα Γενέθλια!!!!



Είναι αλήθεια. Σήμερα έχω τα γενέθλιά μου...ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!!! Είναι από τις χρονιές που είμαι πολύ ευτυχισμένη. Συνήθως όταν έχω γενέθλια κάτι με πιάνει, μια μελαγχολία να την πω, μια κατάθλιψη...Κάτι, τέλος πάντων...Σήμερα είμαι τέλεια!!! Μέσα στα γέλια και στη (τρελή) χαρά...

Μια ανασκόπηση της χρονιάς που φεύγει σήμερα και δίνει τη θέση της σε μία άλλη που ελπίζω να είναι ακόμη πιο εντυπωσιακή...

Πέρυσι, τέτοια ακριβώς μέρα δούλευα αλλού, με άλλους ανθρώπους, με άλλες συνθήκες, όλα ήταν αλλιώς...Τέτοια μέρα ένα χρόνο πριν ούτε μπορούσα να φανταστώ τι μου επιφύλασσε το μέλλον, δηλαδή το παρόν μου. Πέρυσι, τέτοια μέρα ήμουν χαρούμενη που ένας συνάδελφός μου έφυγε από τη δουλειά (δεν τον συμπαθούσα και πολύ...). Βλέπεις 2 χρόνια σχεδόν που τον είχα στην πλάτη μου μου έψησε το ψάρι στα χείλη. Τρελή σεξουαλική παρενόχληση και άντε να βρεις το δίκιο σου. Και τι δεν σκαρφίστηκα για να πάψει να με ενοχλεί και αυτός εκεί, δεν το έβαζε κάτω...Η ψυχολογική πίεση που δεχόμουν ήταν τόσο έντονη που όταν επέστρεφα στο σπίτι μου ξέσπαγα σε κλάματα, δεν ήθελα να βλέπω άνθρωπο!!! Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τη χαρά μου όταν έφυγε από την δουλειά. Η πρώτη μου σκέψη; ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΓΛΙΤΩΣΑ...ΣΩΑ ΚΑΙ ΑΒΛΑΒΗΣ!!! Που να ήξερα τι ακολουθούσε...

Μετά από λίγο καιρό έφυγε ακόμη ένας με αποτέλεσμα να αναλάβω εγώ τη διευθυντική θέση. Σκεφτόμουν "Εγώ; Σ' αυτήν την ηλικία; Θα τα καταφέρω;". Τελικά, ήταν ωραία εμπειρία. Με φώναζαν διευθύντρια...Πλάκα είχε. Και λόγω του νεαρού της ηλικίας μου κάποιοι το έλεγαν κοροϊδευτικά, αλλά δεν με πείραζε...Πολύ θα ήθελαν να ήταν στη θέση μου!!!

Το περασμένο καλοκαίρι ήταν κόλαση για μένα. Από τη μία να έχω να αντιμετωπίζω τις νέες ευθύνες και συνεπώς τις δυσκολίες στη δουλειά και από την άλλη να διαβάζω γιατί θα έδινα εξετάσεις για να μπω στο μεταπτυχιακό που ήθελα. Όλο το καλοκαίρι δεν πήγα πουθενά, διάβαζα. Δεν έκανα κανένα μπάνιο. Ψυχολογικά ήμουν μες στην ταραχή. Δεν μπορούσα να φάω, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, δεν μπορούσα να σκεφτώ, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, πόσο μάλλον να διαβάσω. Μόνο τα δάκρυα ανέβαιναν αβίαστα στα μάτια μου και έρρεαν σαν ποτάμι και οι λυγμοί να με πνίγουν. Όμως, ο στόχος στόχος. Έπρεπε να μπω στο μεταπτυχιακό για να αλλάξω παραστάσεις, να αποκτήσω νέα ερεθίσματα. Με έπαιρνε και η μάνα μου τηλέφωνο και μου έλεγε "Έλα να ξεκουραστείς, θα πάθεις τίποτα", με έπαιρναν οι φίλοι μου και μου έλεγαν "Είμαστε στην παραλία, τι ωραία που είναι η θάλασσα...Χάνεις, έπρεπε να ήσουν εδώ" και τρελαινόμουν ακόμη περισσότερο...Σε κάποια φάση, κάποιος από "ενδιαφέρον" ήρθε σπίτι μου. Ε, χάρηκα και εγώ. Να είπα και κάποιος που με σκέφτεται. Και τελικά ήρθε 15.00 και 15.30 έφυγε γιατί τον άρπαξα. Με είδε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και αντί να μου πει μια καλή κουβέντα, κάτι να με ηρεμήσει, αυτός επιδείνωνε την κατάσταση. Πήγε να υποβιβάσει το πρόβλημά μου, ότι και καλά δεν είναι σημαντικό. Ε, αυτό ήταν. Τον άρπαξα. Του είπα ξέρεις τι πέρασα, τι περνάω και τι θα περάσω (είχα μια ιδέα, αλλά δεν μιλούσα...); Αν δεν ξέρεις να μην μιλάς. Τον τάισα κιόλας. Ούτε αυτό δεν σεβάστηκε ο γελοίος...Και έφαγε και ήπιε και με έκανε να νιώσω χάλια. Γιατί ήρθε να με δει; Μάλλον από περιέργεια και για να κουτσομπολέψει...

Έρχεται η ημερομηνία των εξετάσεων. Δίνω και νομίζω ότι έγραψα πολύ καλά. Ήμουν σίγουρη ότι θα με επιλέξουν. Βγαίνω από την αίθουσα και από το στρες των ημερών και της γενικότερης ψυχολογικής κατάστασής μου, κόντεψα να λιποθυμήσω...Αφού πήρα ταξί και άρον άρον να προλάβω να φτάσω σπίτι. Ήμουν κίτρινη σαν το λεμόνι. Τουλάχιστον, είχα γράψει καλά.

Ήρθε στο γραφείο ο υπεύθυνος και με ρωτούσε πράγματα γι' αυτούς που φύγανε από το γραφείο και τα λοιπά. Μέχρι που δεν άντεξα και ξέσπασα. Είπα "Πίστευα ότι όταν ήρθα σ' αυτό το γραφείο όλα ήταν καλά και όλοι ήμασταν ευχαριστημένοι με τις δουλειές μας. Δεν μπορώ να ξέρω ποιο ήταν το πρόβλημά τους και γιατί έφυγαν όπως έφυγαν...". Με λίγα λόγια, δεν μπορούσα να κρατήσω άλλο την υπομονή μου και να μη μιλήσω. Έπρεπε να μιλήσω για να μην βρω εγώ τον μπελά μου. Γιατί να φορτωθώ εγώ τις ανοησίες και τον κακό χαρακτήρα των άλλων; ΕΛΕΟΣ...

Βγήκαν και τα αποτελέσματα των εξετάσεων και δεν με πήραν στο μεταπτυχιακό, παρόλο που έγραψα πολύ καλά, παρόλο που είχα όλα τα προσόντα και περισσότερα από αυτά που ζητούσαν, παρόλες τις άριστες συστατικές επιστολές...Όταν πήγα να παραλάβω τον φάκελο με τα δικαιολογητικά μου, ξέρετε τι διαπίστωσα; Ότι ούτε καν τον φάκελο άνοιξαν...Και τότε ήταν που αναφώνησα "Τσάμπα τόσο διάβασμα το καλοκαίρι...τσάμπααααααααααα....".

Εν τω μεταξύ, με ειδοποιεί ο πατέρας μου ότι η γιαγιά μου είναι ετοιμοθάνατη και παίρνω άδεια από τη δουλειά για να την προλάβω ζωντανή. Όμως, ούτε αυτό κατάφερα. Πέθανε. Πήγα μόνο στην κηδεία και σ' όλα αυτά που ακολουθούν.

Μετά από όλα αυτά, έμεινα άνεργη. Και εκεί φάνηκαν όλα και όλοι. Όλοι αυτοί που ήταν δίπλα μου και μου το έπαιζαν καλοί φίλοι και ξαφνικά εξαφανίστηκαν. Κανείς δεν ήταν εκεί για ψυχολογική συμπαράσταση. Όλοι μόνο να παίρνουν θέλουν, κανείς δεν θέλει να δίνει...Μεγάλο μάθημα πήρα μέσα στη γενεθλιακή χρονιά που φεύγει. Μόνο οι γονείς και ο αδελφός μου ήταν δίπλα μου, να με στηρίζουν και να με αγαπούν.

Πέρασα από συνεντεύξεις και ακόμη ένα πράγμα που διαπίστωσα είναι το πόσο γελοίοι μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι σ' αυτή τη χώρα. Θέλουν να δουλεύεις και να σου δίνουν ψίχουλα...ΕΛΕΟΣ...Δεν έχω τον εαυτό μου για πέταμα, λυπάμαι!!!

Ραντεβού...Πολλά!!!Αλλά τι να το κάνεις; Δεν έκατσε τίποτα, γιατί απλά δεν μου έκανε κανένας το κλικ...Τουλάχιστον, ήταν μια εμπειρία και αυτή...Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω πολλά και διαφορετικά είδη ανθρώπων!!!

Κόντεψα να χάσω και τους γονείς μου, έτσι ξαφνικά. Άγιο είχαν. Εκεί φοβήθηκα πολύ.

Και σήμερα είμαι εδώ. Με νέα δουλειά. Όπως τη θέλω. Γνώρισα νέους ανθρώπους. Απέρριψα όλους τους παλιούς και τους αφαίρεσα από τη ζωή μου, γιατί απλά διαπίστωσα ότι δεν με έκαναν ευτυχισμένη και με κρατούσαν κολλημένη στο παρελθόν.

Τι έμαθα από όλα αυτά που πέρασα;

  • Να είμαι υπομονετική
  • Να μην συμβιβάζομαι, να μιλάω και να διεκδικώ
  • Η σιωπή είναι χρυσός (επιβεβαιώθηκε...)
  • Να μην στενοχωρούμαι αν κάποιος είναι κακός άνθρωπος, γιατί απλά δεν μπορώ να τον αλλάξω
  • Να αγαπώ τη ζωή και κάθε μέρα να γελάω (ακόμη και με τα ασήμαντα)
  • Τον τρόπο για να αποφεύγω τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις
  • Σ' αυτή τη χώρα δεν υπάρχει τίποτα αξιοκρατικό
  • Σημασία έχει να αγωνίζεσαι και να ελπίζεις, ο Θεός δεν σε εγκαταλείπει ΠΟΤΕ
  • Να αγαπώ τους δικούς μου ακόμη περισσότερο
  • Να αγαπώ τους ανθρώπους γι' αυτό που είναι και να μην ελπίζω ότι θα αλλάξουν, γιατί δεν αλλάζουν
  • Οι άνθρωποι άλλο είναι και άλλο σου δείχνουν
  • Όσο ψηλότερα ανεβαίνεις, τόσο ταπεινότερος πρέπει να είσαι, για να μην παίρνουν τα μυαλά σου αέρα
  • Κάπου υπάρχει το ταίρι μου (και ίσως το βρήκα...)
  • Ο Θεός μας σώζει καθημερινά από πολλά πράγματα αρκεί να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και να το αντιλαμβανόμαστε
  • Αν κάτι δεν κολλάει από μόνο του μην τον πιέζεις, για κάποιο λόγο δεν κολλάει που τώρα μπορεί να μην τον βλέπεις, αλλά θα τον αντιληφθείς αργότερα και θα πεις "Δόξα τω Θεω"
  • Να μην κάνεις κακό σε κανέναν, ο Θεός σε προστατεύει και θα σου δώσει αυτά που σου αξίζουν όπως τα ίδια θα δώσει και σε αυτούς που σε πολεμούν...Ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει
  • Όταν δεν κάνεις κακό και οι άλλοι σου φέρονται άδικα, τους τρώνε οι τύψεις, ρωτάνε για σένα ή ακόμη και σε παρακολουθούν για να μάθουν που είσαι και τι κάνεις και κάποια στιγμή αυτό σε ικανοποιεί μέσα σου γιατί πλέον εσύ είσαι ήρεμος με τον εαυτό σου, με τον Θεό και με την κοινωνία

Ένα χρόνο μετά. Μετά από όλα αυτά που πέρασα και με ωρίμασαν μπορώ ακόμη να φωνάζω και να το πιστεύω ότι αγαπώ τους ανθρώπους τόσο που καμιά φορά μισώ τον εαυτό μου που είμαι τόσο ανεκτική στα σφάλματά τους, αλλά όλοι κάνουμε σφάλματα.

Το μόνο που αξίζει και μένει σ' αυτή τη ζωή είναι ν' αγαπάμε ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί τον κόσμο...

Ανυπομονώ να ζήσω για να δω τι άλλο μου επιφυλάσσει το μέλλον...Χρόνια μου πολλά, καλά και ευτυχισμένα!!!


Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Michael Jackson - Ο Βασιλιάς της Ποπ



Γεννήθηκε στο Γκάρι της Ιντιάνα το 1958. Άρχισε τη σταδιοδρομία του ως τραγουδιστής της Motown με το συγκρότημα Jackson 5 (αποτελούμενο από τα αδέλφια Jackson), στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της επόμενης δεκαετίας. Ενώ ήταν ακόμη μέλος των Jackson 5, το 1971 ξεκίνησε τις πρώτες σόλο ηχογραφήσεις του στην ίδια εταιρία. Το 1975 το συγκρότημα αποχώρησε από τη Motown και εντάχθηκε στο δυναμικό της Epic αλλάζοντας το όνομα σε Jacksons. Ο Τζάκσον άρχισε ουσιαστικά τη σόλο σταδιοδρομία του το 1979 με τον δίσκο Off the Wall (τυπικά αποχώρησε από τους Jacksons το 1987). Από τότε, είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους εμπορικά καλλιτέχνες στην ιστορία της μαύρης μουσικής και ένας από τους πιο επιτυχημένους σόλο καλλιτέχνες συνολικά στην ιστορία της μουσικής.

Από το 1993 και μετά, η προσωπική ζωή του Τζάκσον απασχόλησε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και ειδικότερα μια δικαστική διαμάχη βάσει κατηγοριών εναντίον του για σεξουαλική παρενόχληση και σεξουαλική κακοποίηση παιδιών, η οποία οδήγησε τελικά σε αθώωσή του το 2005.

Στις 24 Ιουνίου 2009 ο Τζάκσον έχασε τις αισθήσεις του στην πολυτελή κατοικία που νοίκιαζε στον αριθμό 100 της οδού North Carolwood Drive, στην περιοχή Holmby Hills του Λος Άντζελες. Οι προσπάθειες ανάνηψης του προσωπικού του ιατρού Kόναρντ Μάρει απέβησαν άκαρπες. Η πυροσβεστική υπηρεσία του Λος Άντζελες έλαβε επείγουσα κλήση στις 12.22 π.μ.(τοπική ώρα), ενώ έφτασε στο σημείο τρία (3) λεπτά αργότερα. Αναφέρθηκε ότι δεν ανέπνεε και εφαρμόστηκε καρδιοαναπνευστική ανάνηψη. Οι προσπάθειες ανάνηψης συνεχίσθηκαν κατά τη μεταφορά του στο Ιατρικό Κέντρο Ronald Reagan του Πανεπιστημίου του Λος Άντζελες και για μία ώρα μετά την άφιξή του εκεί, στις 1.13 π.μ. Κηρύχθηκε νεκρός στις 2.26 π.μ. (τοπική ώρα).

Η υγεία του Τζάκσον τον τελευταίο καιρό ήταν επιβαρυμένη και επίσης ήταν εθισμένος σε παυσίπονα φάρμακα. Ο θάνατος του προκλήθηκε από οξεία δηλητηρίαση μετά τη λήψη ισχυρού αναισθητικού, ηρεμιστικού καθώς και άλλων φαρμάκων.

Ο Μάικλ Τζάκσον τιμήθηκε μεταξύ άλλων μετά θάνατον με Βραβείο Γκράμι για το σύνολο της προσφοράς του.

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Ο Ζωγράφος



Σήμερα τον είδα. Μετά από πολύ καιρό. Ήταν εκεί καθισμένος στο γνωστό παγκάκι στην γνωστή πλατεϊτσα. Το μολύβι και το χαρτί πάντα σε ετοιμότητα και το χέρι του να κινείται σε ασύλληπτους χρόνους. Πως μπορούν οι ζωγράφοι να δημιουργούν τόσο όμορφα πράγματα μόνο μέσα σε λίγα λεπτά; Παλαιότερα, τον έβλεπα συχνότερα, τον τελευταίο καιρό τον είχα χάσει και ανησυχούσα. Αναρωτιόμουν που μπορεί να είναι. Τόσο καιρό το παγκάκι ήταν άδειο. Μαρτυρούσε την απουσία του. Είναι όμως πάλι εδώ.

Οι καλλιτέχνες ζουν σε δικούς τους χωροχρόνους, βγαίνουν στην επιφάνεια μόνο όταν έχουν κάτι να πουν, κάτι να δείξουν, όταν έχουν ανάγκη από κάτι να εμπνευστούν και να δημιουργήσουν.

Έχει ένα από τα ωραιότερα βλέμματα που συναντώ σε ανθρώπους. Ένας απίστευτα έξυπνος άνθρωπος. Σε κοιτάζει κατευθείαν μέσα στα μάτια, σα να προσπαθεί να ρουφήξει όλα τα χαρακτηριστικά σου μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα και έπειτα να τα απεικονίσει στο χαρτί.

Μεταξύ μας υπάρχει μια μυστική συμφωνία. Αυτός να στέκει εκεί να ζωγραφίζει και εγώ να περνάω τα πρωινά και να του χαμογελώ. Να ξέρω ότι υπάρχει και να ξέρει ότι υπάρχω. Μ' αρέσει να δημιουργώ μυστικές συμφωνίες με τους ανθρώπους. Είναι ένα μαγικό συναίσθημα. Δεν τον ξέρω, δεν με ξέρει και όμως γνωριζόμαστε. Τα βλέμματα πολλές φορές λένε περισσότερα από αυτά που μπορούν να πουν οι λέξεις.

Μου έλειψε. Το αντιλήφθηκα σήμερα. Χάρηκα πολύ που τον είδα και ας μην το μάθει ποτέ.


Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Αργοπεθαίνει...



Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.


Pablo Neruda

Ο Πρίγκιπας των Ονείρων μου...



Παλιμπαιδισμός ή Ονειροβασία;
Αθεράπευτα ρομαντική ή απλώς Ξεπερασμένη;
Ονειροπόλα ή μια τρελή που απλά "έτυχε" να ζει σε άλλη εποχή;

Μου αρέσει να ονειρεύομαι, μου αρέσει να κατασκευάζω δικούς μου κόσμους και να ζω μέσα σ' αυτούς. Να πολεμάω με δράκους και να τους ξεφεύγω. Να έρχεται ο πρίγκιπάς μου πάνω στο άσπρο του άλογο και να με παίρνει, να φεύγουμε μακριά. Είναι κακό που ακόμη πιστεύω σε πρίγκιπες; Θέλω αυτός που με πλησιάζει να είναι ξεχωριστός, να έχει μια δική του ταυτότητα που δεν μοιάζει με κανενός άλλου, να μην είναι όπως όλοι, τουλάχιστον, για μένα...

Κάποτε μου είπε κάποιος που έβγαινα μαζί του "Μην περιμένεις τον πρίγκιπά σου, σήμερα δεν υπάρχουν πρίγκιπες, κοίτα να συμβιβαστείς με την εποχή σου...". Μα δεν θέλω να συμβιβαστώ, γιατί να συμβιβαστώ, άλλωστε ποτέ δεν ακολουθούσα τα βήματα των άλλων, πάντα ήθελα να περπατώ πρώτη και να χαράζω τη δική μου διαδρομή. Τόσο κακό είναι αυτό; Ε, φυσικά αυτό ήταν...Με ξενέρωσε τόσο πολύ που δεν ήθελα να τον ξαναδώ. Μερικοί σου το παίζουν ρομαντικοί και όταν ανοίξουν το στοματάκι τους ξεπετάγονται βατράχια.

Μ' αρέσει να φαντάζομαι και να ελπίζω πως κάπου εκεί έξω υπάρχει και ο δικός μου πρίγκιπας που μπορεί να μην έρθει με το άσπρο άλογο, μπορεί να τρέχει από το πρωί μέχρι το βράδυ στη δουλειά, μπορεί να έχει χίλιες δυο υποχρεώσεις, μπορεί, μπορεί, υπάρχουν τόσο πολλά μπορεί, αλλά όταν θα είναι μαζί μου, θα είναι μόνο μαζί μου έστω και για 5 λεπτά, θα μου μιλάει ωραία και θα μου φέρεται με αβρότητα, θα κουρνιάζω στην αγκαλιά του, θα απολαμβάνω τα πιο γλυκά φιλιά του, θα χάνομαι μέσα στο βλέμμα του και δεν θα σκέφτομαι τίποτα, δεν θα υπάρχει χρόνος...Μόνο κενό και μέσα σ' αυτό το κενό θα εξαπλώνεται η αγάπη μας...Θα είναι αυτός για μένα και εγώ για 'κείνον.

Μ' αρέσει να μπορώ να ονειρεύομαι, να κατασκευάζω δικούς μου κόσμους, δεν θέλω να χάσω ποτέ αυτήν τη δυνατότητα...Και ας μην ταιριάζω στη σημερινή εποχή!!!!


Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Καληνύχτα...



Έτσι και εγώ ανάμεσα στα σύννεφα πετώ

μαζεύω τη φεγγαρόσκονη από τις γωνιές της σελήνης

τη φυσώ και εύχομαι απόψε όλοι σας να ζήσετε τα πιο τρελά σας όνειρα...

Να έχετε όλοι μια γλυκιά νύχτα...


____________________________________

- Καλή σου νύχτα, χίλιες φορές καλή σου νύχτα...

- Χίλιες φορές κακή χωρίς το φως σου...

- Καληνύχτα... καληνύχτα τούτη η πίκρα του χωρισμού έχει μια γλύκα τόση
που καληνύχτα θα σου λέω μέχρι να ξημερώσει...

- Ύπνος να 'ρθει στα μάτια σου και στην καρδιά σου ειρήνη...

- Ύπνος και ειρήνη θα 'θελα για σένα να 'χα γίνει...

("Ρωμαίος και Ιουλιέτα" , Σαίξπηρ)



Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Te Amo

Καλημέρααααααα....

Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

Ευτυχία και Τύχη...


Ευτυχία < Ευ + Τύχη = Η Καλή Τύχη ή το συναίσθημα γενικής χαράς και ικανοποίησης.
Λέξη ουτοπική ή ρεαλιστική; Ο Καντ έλεγε ότι η ευτυχία είναι το ιδανικό, όχι του νου, αλλά της φαντασίας.

Ευτυχία. Πολλοί τη σκέφτηκαν, τη φιλοσόφησαν, τη φαντάστηκαν, την κυνήγησαν, την έζησαν...Ποιος μπορεί να πει όμως ότι την βίωσε ολοκληρωτικά;

Ευτυχία και Τύχη. Δύο λέξεις θηλυκού γένους, αλληλένδετες. Η μία γεννάει την άλλη. Για να μας τρελαίνουν και να μας συνεπαίρνουν. Όλες οι λέξεις που κρύβουν μέσα τους ενέργεια και μπορούν να τίξουν νέες μορφές ζωής είναι θηλυκού γένους, ενώ οι λέξεις που κρύβουν μέσα τους δύναμη και ρίχνουν τον σπόρο ώστε να γεννηθεί κάτι καινούργιο είναι αρσενικού γένους. Η γλώσσα μας έχει πολλή ενέργεια μέσα της. Μπορείς να δημιουργήσεις μ' αυτήν νέους κόσμους...

Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις μέσα σου απίστευτη ευτυχία και χαρά, μια αγαλλίαση και πληρότητα τόση που λες ως εδώ είμαστε δεν πάει παραπάνω. Όμως, είναι για όλους τους ανθρώπους το ίδιο; Άλλοι ευχαριστιούνται με τα λίγα και άλλοι με τα πολλά.

Ευτυχία. Πασχίζεις να την αποκτήσεις σ' όλη σου τη ζωή. Την αποκτάς όμως πραγματικά; Την πιάνεις και σου ξεφεύγει και την ξαναπιάνεις και πάλι από την αρχή...

Ο Μάρκος Αυρήλιος έλεγε πως δεν χρειάζονται πολλά πράγματα για να κάνουν τη ζωή ευτυχισμένη, ενώ ο Κομφούκιος πίστευε ότι η ευτυχία βρίσκεται μέσα σε όλα τα πράγματα. Φτάνει να ξέρεις πώς να τη βγάλεις. Έννοιες που σε κάποια φάση της ζωής μας όλοι τις έχουμε σκεφτεί.

Ο Γκάντι Μαχάτμα υποστήριζε ότι ευτυχία είναι όταν ό,τι σκέπτεσαι, ό,τι λες και ό,τι κάνεις βρίσκονται σε αρμονία, ενώ ο Τολστόι πρόσθεσε στην έννοια της ευτυχίας και μία άλλη, αυτή της ειλικρίνειας, λέγοντας ότι η ειλικρίνεια προσφέρει την ευτυχία και η ευτυχία την ειλικρίνεια. Άλλοι πάλι, όπως ο Σω Μπέρναρντ έκανε μία σύνδεση ανάμεσα στα λεφτά και στην ευτυχία, υποστηρίζοντας ότι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία και δεν την φέρνουν όσο ανήκουν σε άλλους. Έχει ένα δίκιο αν σκεφτεί κανείς ότι τα λεφτά είναι ένα μέσο για να περνάς καλά και να κάνεις τη ζωή σου ευκολότερη, αν ξέρεις να τα χρησιμοποιείς σωστά.

Όσον αφορά στην τύχη τώρα, ο Πλάτων είπε κάποτε ότι δεν υπάρχει τίποτα τυχαίο. Όλα πηγάζουν από τον Θεό. Ο Βιργίλιος είπε ότι η τύχη βοηθάει τους τολμηρούς και ο Σοφοκλής ότι η τύχη δεν βοηθάει ποτέ αυτούς που δεν βοηθούν τον εαυτό τους. Συνεπώς, το να είναι κάποιος τολμηρός και με ισχυρή αυτοπεποίθηση είναι ένα ισχυρό εφόδιο για κερδίζεις στη ζωή. Ο Οράτιος κάνει σύνδεση της τύχης με την καταγωγή λέγοντας ότι η τύχη δεν μπορεί να αλλάξει την καταγωγή, δηλαδή αν προέρχεται κάποιος από μία οικογένεια δίχως τρόπους και διαμορφώσει ένα χαρακτήρα μάλλον βάρβαρο, όση τύχη και να έχει στη ζωή του πάλι βάρβαρος θα μείνει.

Σύμφωνα με την κινέζικη σοφία, ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν παγιδεύεται από τη φήμη και την τύχη, ενώ για την τύχη ανεφέρει ότι η ικανότητα από μόνη της δεν είναι τίποτε αν δεν της δοθεί μια ευκαιρία. Η ευτυχία και η τύχη, λοιπόν, είναι δύο έννοιες στενά συνδεδεμένες αφού η μία περιέχεται στην άλλη.

Αν ρωτάς εμένα πως το βλέπω, η τύχη και η ευτυχία είναι ιδέες, έννοιες άπιαστες, οι οποίες εξαρτώνται από τις επιθυμίες του καθενός. Η ευτυχία και η τύχη είναι δύο καταστάσεις της ψυχής που αν της αισθάνεται έντονα μπορεί να βαδίσει με ευκολία στον ανηφορικό δρομο που οδηγεί στον παράδεισο... Και ας έχει αυτός ο δρόμος στροφές, δεν πειράζει, είναι γεμάτος από ολάνθιστα λουλούδια που καθώς τον βαδίζει ζαλίζεται από τα μεθυστικά αρώματα των λουλουδιών...


Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Το Καλοκαίρι Μου

Ένα όμορφο τραγούδι για μία όμορφη μέρα...Καλημέρα!!!

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Θωρηκτό Γ. Αβέρωφ - Ιστορία ή Χώρος Εκδηλώσεων



Κάποια πράγματα τα αγγίζουμε, κάποια άλλα δεν έχουμε το δικαίωμα να το κάνουμε, όπως τα ιστορικά μνημεία, τα σύμβολα και τις μορφές, την ίδια μας την ιστορία. Αν ζούσε ο Αριστοτέλης, για παράδειγμα, θα είχαμε το δικαίωμα να τον προσβάλλουμε ή θα μπορούσε κάποιος πλούσιος να αγοράσει ή να ενοικιάσει την Αφροδίτη της Μήλου και να την εκθέσει στον προσωπικό του χώρο;

Το ότι κάποιος είναι ανιστόρητος δεν του δίνεται το δικαίωμα να φέρεται με θράσος και να βεβηλώνει τα ιστορικά κειμήλια. Τουλάχιστον, μπορεί να ενημερωθεί σχετικώς...Συνεπώς, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία...Κάποτε ο φιλόσοφος Πυθαγόρας είχε χαράξει πάνω από την πόρτα της σχολής του το ρητό "Μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω", θέλοντας να δηλώσει πως στη σχολή του δεν είχε θέση όποιος δεν ήξερε γεωμετρία και μαθηματικά. Όμως, οι αρχαίοι με τη λέξη Γεωμετρία εννοούσαν όχι μόνο το μάθημα, αλλά και γενικότερα τη δικαιοσύνη, την ισότητα, την ακρίβεια. Ώστε αγεωμέτρητος είναι και εκείνος που κανονίζει το βίο του με τρόπο όχι ορθολογιστικό. Εγώ, λοιπόν, παραφράζω το συγκεκριμένο ρητό και προτείνω να χαραχθεί στις εισόδους όλων των ιστορικών μνημείων, μήπως έτσι και κάποιος αντιληφθεί ότι το συγκεκριμένο αντικείμενο που βλέπει αποτελεί αντικείμενο ιστορικής σημασίας και, κατ' επέκταση, ανεκτίμητης αξίας...

"Μηδείς αγεωμέτρητος και ανιστόρητος εισίτω"


Λίγη Ιστορία για το Θωρηκτό Γ. Αβέρωφ

Βαλκανικοί πόλεμοι

Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι του 1912-13 αποτελούν αναντίρρητα την πλέον ένδοξη πολεμική περίοδο του θωρηκτού «Γ. Αβέρωφ». Με την έναρξη των εχθροπραξιών, τον Οκτώβριο του 1912, ο ελληνικός στόλος κλήθηκε να πετύχει έναν ιδιαίτερα δύσκολο συνδυασμό πολλαπλών στόχων: να εμποδίσει την έξοδο του οθωμανικού στόλου στο Αιγαίο, να αποκτήσει την κυριότητα των νησιών του βορειοανατολικού Αιγαίου, να εμποδίσει τη μεταφορά οθωμανικών στρατευμάτων και εφοδίων προς τα ηπειρωτικά μέτωπα των Βαλκανίων, καθώς και να προστατεύσει τις αντίστοιχες θαλάσσιες μεταφορές της Ελλάδας και των συμμάχων της. Η επιτυχής έκβαση των ελληνικών επιτελικών σχεδιασμών ήταν αποτέλεσμα τριών κυρίως παραγόντων: των αυξημένων επιχειρησιακών δυνατοτήτων που διέθετε το νεότευκτο θωρηκτό, της αναμφισβήτητης ηγετικής ικανότητας και τόλμης του Ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη, όπως και του υψηλότατου ηθικού των ελληνικών πληρωμάτων όλου ανεξαιρέτως του ελληνικού στόλου. Η επιτυχής κατάληψη των νησιών του βορειοανατολικού Αιγαίου και η κατίσχυση των ελληνικών όπλων στις ναυμαχίες της Έλλης και την Λήμνου είχαν ως αποτέλεσμα ο «Γ. Αβέρωφ» να αποκτήσει διαστάσεις συμβόλου στη λαϊκή μνήμη: ένας μύθος είχε πια γεννηθεί.


Α' Παγκόσμιος πόλεμος

Η καθυστερημένη είσοδος της Ελλάδας στον πόλεμο δεν παρείχε στον ελληνικό στόλο, και στο θωρηκτό «Γ. Αβέρωφ» ειδικότερα, σημαντικές ευκαιρίες συμμετοχής σε ζωτικές ναυτικές επιχειρήσεις μέχρι το τέλος του πολέμου, το 1918. Ωστόσο, ο πλήρης έλεγχος της Μεσογείου από το συμμαχικό ναυτικό και η επιτυχία της συμμαχικής ναυτικής στρατηγικής, που απέβλεπε στον αποκλεισμό το στόλου των Κεντρικών Δυνάμεων στην Αδριατική και του τουρκικού στο Βόσπορο, στηρίχτηκε σε μεγάλο βαθμό σ' αυτά ακριβώς τα πλήγματα που είχε επιφέρει ο ελληνικός στόλος και το «Γ. Αβέρωφ» στην Κωνσταντινούπολη και η ύψωση της ελληνικής σημαίας αποτέλεσαν τη δικαίωση του θάρρους και της αυταπάρνησης του ελληνικού πολεμικού στόλου στον αγώνα για εθνική ολοκλήρωση, σύμβολο πλέον ναυτικής τόλμης και ηρωισμού, διέγειρε τη συλλογική φαντασία και τα οράματα του Ελληνισμού.


Β' Παγκόσμιος πόλεμος

Με την έναρξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου το θωρηκτό «Γ. Αβέρωφ» τέθηκε και πάλι επικεφαλής, ως ναυαρχίδα του ελληνικού πολεμικού στόλου. Μετά ωστόσο τη κατάρρευση του μετώπου, τον Απρίλιο του 1941, το Υπουργείο Ναυτικών διέταξε την αυτοβύθιση του θωρηκτού, προκειμένου να μην περιέλθει στα χέρια του εχθρού. Στην καρδιά και στο φρόνημα των ελληνικών πληρωμάτων, η αναχώρηση των εναπομεινάντων πλοίων του στόλου στην Αλεξάνδρεια ήταν αδιανόητο να γίνει χωρίς την ασφαλή συντροφιά του «Μπάρμπα Γιώργη», του ηρωικού θωρηκτού «Γ. Αβέρωφ», όπως ήταν συνηθισμένο να ονομάζεται από τα πληρώματα. Έτσι λοιπόν, μετά τον επιτυχή κατάπλου του θωρηκτού στην Αλεξάνδρεια, το πλοίο κατευθύνθηκε στη Βομβάη για γενική επισκευή και επιθεώρηση. Αρχικά το «Γ. Αβέρωφ» δραστηριοποιήθηκε στον Ινδικό Ωκεανό, με αποστολή την προστασία νηοπομπών, που κατευθύνονταν από τη Βομβάη στο Άντεν. Στο τέλος του 1942 ο «Γ. Αβέρωφ» κατέπλευσε στο Πορτ Σάιντ, όπου συμμετείχε σε αποστολές προστασίας λιμένων. Με την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής στα τέλη του Σεπτεμβρίου του 1944 και ύστερα από απουσία τριών ήμισυ ετών, ο ένδοξος «Γ. Αβέρωφ» επέστρεφε στις 16 Οκτωβρίου το απόγευμα στην Ελλάδα, αγκυροβολώντας πανηγυρικά στο φαληρικό όρμο.


Σήμερα

Είναι ζήτημα εάν στην παγκόσμια ιστορία του πολεμικού ναυτικού θα μπορούσαμε να συναντήσουμε άλλο πολεμικό πλοίο που να συνδέθηκε για σχεδόν μισό αιώνα με την ιστορία και τα πεπρωμένα ενός έθνους. Το θωρηκτό «Γ. Αβέρωφ», μοναδική ίσως εξαίρεση, μαζί με την προσωπικότητα και το πατριωτικό ήθος του Ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη, συνέδεσε άρρηκτα το όνομά του με τη διαμόρφωση ιστορικών γεγονότων εθνικής εμβέλειας χωρίς ουδέποτε να γνωρίσει την ήττα και την ατίμωση. Ακόμα και μετά τον ειρηνικό επίλογο της πολεμικής του δράσης, μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, η ψυχή του «Μπάρμπα Γιώργη» εξακολουθούσε να παραμένει ζωντανή, έτοιμη για την τελευταία μάχη. Το 1983, ύστερα από αρκετές περιπέτειες, το Πολεμικό Ναυτικό ανέλαβε τη γενναία απόφαση να επισκευάσει το «Γ. Αβέρωφ» και να ανακηρύξει το θωρηκτό εθνικό κειμήλιο, παρακαταθήκη ιστορικής μνήμης και διδαχής. Ο έρανος που προκήρυξε το Πολεμικό Ναυτικό, προκειμένου να συμβάλει στα έξοδα αποκατάστασης του πλοίου, επέφερε εξαιρετικά αποτελέσματα, απόδειξη του ισχυρού συμβολισμού που το θωρηκτό είχε εδραιώσει για δεκαετίες στη συλλογική συνείδηση των Ελλήνων. Ως «πλοίο εν ενεργεία», το θωρηκτό «Γ. Αβέρωφ» στέκεται σήμερα αγέρωχο, φωτεινό σύμβολο της ελληνικής ναυτοσύνης και του πολεμικού ηρωισμού. Η τελευταία μάχη, η μάχη με την ιστορική μνήμη, έχει πια κερδηθεί.


(Πηγή Ιστορικών Στοιχείων: http://www.bsaverof.com/)

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Σχέσεις - Ένας διαρκής αγώνας



Σχέση: Σχετίζομαι με κάποιον άλλο, έρχομαι σε επαφή μαζί του

Παλαιότερα, οι άνθρωποι δημιουργούσαν σχέσεις από μικρή ηλικία, σχέσεις ουσίας, όχι όπως τις σημερινές. Όσο πιο απλοί είναι οι άνθρωποι, τόσο πιο γνήσια είναι τα συναισθήματά τους. Όσο ανεβαίνουν στην κλίμακα της μόρφωσης, της αύξησης του εισοδήματός τους, της κοινωνικής υπόστασής τους, τόσο τα συναισθήματά τους είναι ψυχρά και απόμακρα, δεν δένονται ο ένας με τον άλλον. Φοβούνται, δεν εμπιστεύονται.

Ζούμε σε μία εποχή που τρέχουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, ο χρόνος μας είναι περιορισμένος και η ζωή μας έχει καταντήσει να κατακλύζεται από άγχος. Άγχος για να μην χάσεις τη δουλειά σου, άγχος για την οικογένειά σου, άγχος για τα παιδιά σου, άγχος για τον άντρα ή τη γυναίκα σου, άγχος για τα δάνεια και τις κάρτες, άγχος, παντού άγχος...Που πήγε η ανεμελιά των ανθρώπων; Όχι η αδιαφορία για τα προβλήματα, η ανεμελιά της ζωής...Να πει ο άντρας στην γυναίκα του το πρωί "Πόσο όμορφη είσαι σήμερα" ή εκείνη να τον φροντίσει και να του δώσει το πιο γλυκό φιλί της...Πράξεις αγάπης και αφοσίωσης...Σήμερα δεν υπάρχει αυτό. Ξυπνάς το πρωί και τρέχεις να προλάβεις, να προλάβεις το χρόνο και χάνεις τις στιγμές, τις ουσιαστικές στιγμές.

Οι άνθρωποι σήμερα ζουν την απόλυτη μοναξιά και αποξένωση. Πως είναι δυνατόν ένα κοινωνικό ον όπως ο άνθρωπος να ζει μόνος του, βιώνοντας στιγμές τρέλας και κατάθλιψης; ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ η νέα ασθένεια της εποχής μας λένε οι ειδικοί και πως να μην είναι όταν ο ένας δεν αντέχει τον άλλο; Έχει χαθεί η διαπροσωπική επικοινωνία, μοιραζόμαστε ανάμεσα στο internet, στο τηλέφωνο και σε άλλες συσκευές τελευταίας τεχνολογίας που μας επιτρέπουν να επικοινωνούμε, ξεχνώντας όμως ο καθένας το πρόσωπο του άλλου, το άγγιγμά του, τη μυρωδιά του...

"Εγώ δεν είμαι μόνος έχω σχέση" σου λέει κάποιος και βλέπεις στα μάτια του ένα θολό τοπίο. Όταν ρωτάς για τα συναισθήματά του ως προς το άλλο πρόσωπο είναι το ίδιο θαμπά και ασαφή. "Έχω σχέση, αλλά θέλω να χωρίσω να ψάξω κάτι άλλο...". Παλαιότερα, οι άνθρωποι δεν χώριζαν με το παραμικρό, το πάλευαν. Σήμερα δεν αντέχουμε ο ένας τον άλλον, με την παραμικρή αφορμή λέμε "αααααααα δεν μας κάνει αυτός ή αυτή θα ψάξω τον επόμενο ή επόμενη", χάνοντας την ουσία της ανακάλυψης του άλλου προσώπου και του εαυτού μας μέσω του συντρόφου μας. Πρέπει να μάθουμε να αγαπούμε τους ανθρώπους γι' αυτό που είναι και όχι γι' αυτό που θα θέλαμε να είναι. Σήμερα, υπάρχουν άνθρωποι που ούτε με τον εαυτό τους μπορούν να τα βρουν και στο τέλος καταλήγουν με ψυχοφάρμακα και μια απέραντη δυστυχία και αναρωτιέσαι γιατί να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Είναι κρίμα και άδικο!!!

Πριν λίγο καιρό ήμουν στην τράπεζα και περίμενα τη σειρά μου για να φτάσω στο ταμείο. Όσο περνούσε η ώρα, η ουρά μεγάλωνε μέχρι που σε κάποια φάση λίγο πριν έρθει η στιγμή να εξυπηρετηθώ, μια κυρία πίσω από μένα "έκλεψε" τη σειρά μου. Το κατάλαβα, αλλά δεν με πείραξε, είπα "Δε βαριέσαι; Τόση ώρα περιμένω, 5 λεπτά ακόμη ορθοστασίας, θα συνεχίσω να γυμνάζω τις γάμπες μου...". Ένας κύριος πίσω από μένα, ως γνήσιος Έλληνας, άρχισε τη φασαρία, λέγοντας "Κυρία μου γιατί πήρατε τη σειρά τις κοπέλας; Δεν ντρέπεστε λιγάκι;" Πετάγεται και ένας άλλος και λέει "Εμείς τι είμαστε κορόιδα που περιμένουμε στη σειρά;" και του λέω "Δεν είμαστε κορόιδα, είμαστε απλώς καλοί άνθρωποι" και γυρνάω και κοιτάω τον κύριο που ξεκίνησε την ιστορία κάνοντας και την κυρία που μου πήρε τη σειρά και εμένα να νιώθουμε πολύ άσχημα, αφού αναστατώθηκε όλη η ουρά και το προσωπικό της τράπεζας. Με το που με είδε μου λέει "Αφού δεν σέβεται αυτή εμάς, εγώ φταίω τώρα να τη βρίσω, γιατί να τη σεβαστώ;" και του είπα "Καλέ μου κύριε δεν πρέπει ΠΟΤΕ ένας άντρας να βρίζει ή να χτυπάει μια γυναίκα, όποια και αν είναι αυτή" και τότε κοκάλωσε. Δεν ξαναμίλησε κανένας μέχρι να εξυπηρετηθεί.

Πρέπει να μάθουμε να σχετιζόμαστε με τους άλλους από την αρχή. Να είμαστε υπομονετικοί και να έχουμε αστείρευτα αποθέματα αγάπης. Το ευκολότερο πράγμα είναι να μαλώνεις, να βρίζεις, να φωνάζεις και γενικότερα να φέρεσαι ως άλογο ον. Το δυσκολότερο είναι να είσαι αξιοπρεπής και υπομονετικός. Οι μεγαλύτεροι πρέπει να δίνουν σωστά παραδείγματα στους μικρότερους και να αποτελούν αξιοπρεπή μοντέλα μίμησης γι' αυτούς. Αν συμβαίνει το αντίθετο, κάποιο πρόβλημα υπάρχει στην κατανόηση και στην κατανομή των ρόλων των ανθρώπων. Το ότι κάποιος είναι ηλικιωμένος δεν σημαίνει ότι είναι κατ' ανάγκη σοφός, άρα ότι λέει να το ασπαζόμαστε. Η σοφία είναι μοναδική και αποκτιέται με πολύ κόπο και δύναμη ψυχής. Δεν έχει ηλικία, απλά είναι συνηθισμένο να τη συναντάς σε ανθρώπους μεγαλύτερους και πιο έμπειρους.

Όσο αλλάζουν οι εποχές οι άνθρωποι δεν κάνουν ουσιαστικές σχέσεις. Ούτε φιλικές, ούτε ερωτικές, ούτε επαγγελματικές ούτε καν ανθρώπινες. Κρύβονται και μ' αυτόν τον τρόπο μαρτυρούν την τραγικότητα της μοναξιάς τους. Γιατί το να ζει κάποιος μόνος του δεν σημαίνει ότι αισθάνεται έτσι. Το χειρότερο είναι να έχεις σχέση και να αισθάνεσαι μοναξιά.

Ας είμαστε λοιπόν λιγότερο εγωιστές και ας επαναπροσδιορίσουμε ο καθένας από μας την έννοια της σχέσης και της μοναξιάς. Ίσως τότε να μάθουμε να δημιουργούμε πιο ειλικρινείς σχέσεις και με τους άλλους, αλλά και με τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Είναι Νωρίς...



Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ'αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού, γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ'αχανή
σεντόνια

Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ'έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ'αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ

Επειδή σ'αγαπώ καί σ'αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ'ουρανού με τ'άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν'αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ'αλλού φερμένο
Δέν τ'αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ'ακούς;
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

Οδ. Ελύτης - Μονόγραμμα

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

Έχει ήλιο ή μου φαίνεται;



Σήμερα ξύπνησα με ένα κέφι άλλο να σου λέω και άλλο να με βλέπεις...Μόλις άνοιξα τα παντζούρια και είδα τον καιρό τρελάθηκα...Αλλάζει εντελώς η διάθεσή μου όταν ο καιρός είναι ζεστός και έχει λιακάδα...Επιτέλους σκέφτηκα...Καλοκαιρία!!!Ότι πρέπει να κάνω μια βόλτα μετά τη δουλειά από το Θησείο και το Μοναστηράκι...

Χαμογέλασα, έκανα την πρωινή γυμναστική μου, έφαγα το πρωινό μου, είπα την καθιερωμένη καλημέρα μου στην μανούλα μου...Βοήθησα και μια γιαγιούλα στο δρόμο να βρει τον προορισμό της...Αχ πόσο χάρηκα!!! Χάρηκε και αυτή που τη βοήθησα. Μου είπε "αχ κοριτσάκι μου ξέρεις από το πρωί πόσους ανθρώπους ρώτησα...Και παρόλο που δεν ήξεραν, έλεγαν ότι ήξεραν και με έστελναν αλλού. Πολύ ταλαιπωρήθηκα" και της απάντησα "ε, εντάξει, Έλληνες είμαστε, άρα τα ξέρουμε όλα (και γελάω...). Γέλασε και αυτή. Μου έδωσε και την ευχή της και έφυγα...

Όταν βοηθάς τους άλλους μετά έχεις μια πληρότητα στη ψυχή σου...Να έχετε όλοι μια πολύ όμορφη και γλυκιά μέρα...

Καλημέραααααααααααα....



Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Ματαιοδοξία...



Νομίζεις ότι είσαι σπουδαίος; Νομίζεις ότι είσαι ο ομορφότερος, ο καλύτερος και ο ικανότερος;

Και όμως δεν είσαι τίποτα...Απλά ένας κόκκος άμμου που κάποτε πίστεψε ότι είναι βουνό...Γι' αυτό λέει ο σοφός λαός μας ότι όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει...Και πως να μην γελάει δηλαδή; Αφού εμείς οι άθλιοι νομίζουμε ότι είμαστε ισχυρότεροι από αυτόν. Μην το αρνείσαι, κάποιες φορές όλοι μας το έχουμε αισθανθεί (βέβαια, κάποιοι το αισθάνονται μονίμως), κυρίως στις επιτυχίες μας...Και τότε έρχεται το χέρι του Θεού και σου δίνει μια, σε γκρεμίζει από τον φιλντισένιο θρόνο σου που είχες στρογγυλοκαθίσει και απλά απολάμβανες να δίνεις ανόητες διαταγές στα κακόμοιρα ανθρωπάκια που απλά "έτυχε" να σε υπηρετούν...Αυτό παθαίνουν όλοι οι μεγάλοι του κόσμου τούτου, αυτό παθαίνουμε και εμείς οι απλοί και καταφρονεμένοι...

Όσο νωρίτερα συνειδητοποιήσουμε ότι το μόνο που αξίζει είναι να ζούμε με χαρά και απλότητα, να είμαστε καλοί, μόνο τότε θα είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι...Όλα τα υπόλοιπα είναι μάταια και είναι μάταια επειδή είναι παροδικά, όπως παροδικοί είμαστε και εμείς...



Tutto vanità, solo vanità,
vivete con gioia e semplicità,
state buoni se potete...
tutto il resto è vanità.

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Ένας Αγαπημένος Μήνας




Ο Ιούνης είναι ο πρώτος απ' τους τρεις καλοκαιρινούς μήνες και ο έκτος στη σειρά του Ιουλιανού ημερολογίου. Ήταν αφιερωμένος, απ' τους Ρωμαίους, στη θεά Ήρα (Juno), τη γυναίκα του Δία, που τη γιόρταζαν την πρώτη μέρα του μήνα. Στις 10 εξάλλου, γιόρταζαν τη θεά Εστία, γιατί στην Ευρώπη θέριζαν το στάρι και έψηναν το πρώτο ψωμί στα ιερά της Εστίας τον Ιούνη. Ο λαός του έχει δώσει κι άλλα ονόματα, που έχουν σχέση με τις γιορτές ή τις δουλειές που γίνονται κατά το μήνα αυτό. Τον λένε Θεριστή, γιατί θερίζουν, Ερινιαστή ή Ορνιαστή από το ρήμα ερινιάζω ή ορνιάζω. Τον λένε και Άϊ Γιάννη ή Άϊ Γιαννίτη απ' τη γιορτή τ' Άϊ Γιάννη, που πέφτει στις 24 του Ιούνη κι είναι η πιό σημαντική μέρα του μήνα.

Τον αγαπώ τον Ιούνη, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο μήνα, όπως και το καλοκαίρι περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη εποχή...Είναι ο μήνας των γενεθλίων μου, είναι ο μήνας που μου φέρνει μια γλυκιά μελαγχολία όταν σκέφτομαι ότι πέρασε ακόμη ένας χρόνος, κάνοντας με ωριμότερη και πιο έμπειρη. Μπορώ να διαχειρίζομαι καλύτερα τις καταστάσεις της ζωής μου, άλλοτε κερδίζοντας και άλλοτε χάνοντας, πάντα όμως με δικές μου επιλογές...

Μου πάει το καλοκαίρι και μάλλον του πάω και εγώ...Και το συγκεκριμένο καλοκαίρι μάλλον προβλέπεται ΚΑΥΤΟ...Ωραία εποχή!!!

Καλό μήνα να έχουμε με πολλά πολλά χαμόγελα!!!