Νηνεμία

Επιτέλους μετά από πολύ καιρό ησυχία...2.40 πμ. Ξημερώματα. Το γεμάτο φεγγάρι στέκει εκεί ατάραχο και με κοιτάει τώρα που γράφω. Είναι ωραία.

Πέρασε μια βδομάδα ησυχίας, αποφάσεων και ανακατατάξεων...Απλά σκέφτομαι ότι πολλές φορές τα καθημερινά προβλήματα που είμαστε αναγκασμένοι να αντιμετωπίζουμε, είτε όλοι μαζί είτε ο καθένας χωριστά, μας εξαντλούν τόσο που η υπομονή πλέον δεν είναι αρκετή.

Παραδοχή λαθών και αποδοχή...Πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να έχεις τη δύναμη να ζητάς συγγνώμη και με τη σειρά της αυτή να γίνεται αποδεκτή. Ξέρω ότι κανείς δεν είναι τέλειος και ότι πολλές φορές λέμε πράγματα που δεν τα εννοούμε, ωστόσο είναι πολύ σημαντικό να σκύβουμε το κεφάλι και να ζητούμε συγγνώμη. Πάντα μετά την καταιγίδα η ζεστασιά του ήλιου σε γλυκαίνει περισσότερο, την αποζητάς.

Παρόλα αυτά όμως αν υπάρχει πραγματική αγάπη όλα λύνονται, έστω και καθυστερημένα πολλές φορές, αλλά λύνονται. Ο καθένας αποζητά χώρο και χρόνο με τον εαυτό του και αυτό θα πρέπει να γίνεται σεβαστό από τους υπόλοιπους. Μπορεί να είμαστε όλοι μαζί, παραμένουμε όμως ξεχωριστές μονάδες, διαφορετικές προσωπικότητες και χαρακτήρες. Κανείς και τίποτα δεν είναι απολύτως όμοιο. Αρκεί να υπάρχει αυθεντικότητα.

Καθώς έβλεπα τηλεόραση προχθές έπεσε το μάτι μου σε ένα διαφημιστικό σποτ μίας γραμμής ψυχολογικής υποστήριξης παιδιών, εφήβων και γονέων (αν θυμάμαι καλά) και σκέφτηκα πόσες οικογένειες υπάρχουν εκεί έξω, οι οποίες εξαιτίας των οικονομικών δυσκολιών κυρίως, αλλά και άλλων παραγόντων, περνούν άσχημα. Παλαιότερα, δεν υπήρχαν τέτοιες γραμμές υποστήριξης και τώρα είναι εδώ, παρούσες. Η ψυχολογία των ανθρώπων έχει γίνει εύθραυστη. Τη μια στιγμή γελάς και την άλλη είσαι λίγο πριν την κατάθλιψη. Όλα τριγύρω μας εναλλάσσονται με ταχύτατους ρυθμούς. Έχουμε μπερδευτεί όλοι ή οι περισσότεροι τουλάχιστον. 

Αγάπη να υπάρχει, πραγματική αγάπη, τότε όλα λύνονται...

Καληνύχτα...(σήμερα νομίζω θα κοιμηθώ ήσυχα. Δωράκι της πανσελήνου).