Από Μηχανής Θεός

Πολλές φορές στη ζωή μας όταν όλα μας πηγαίνουν όχι και τόσο καλά συνηθίζουμε να απογοητευόμαστε, να τα βάφουμε μαύρα, να αμφιβάλλουμε για πολλά και γενικώς να είμαστε σε μία κατάσταση τρέλας...Μέχρι που εμφανίζεται κάποιος από μηχανής Θεός και ναι είναι εκεί για να σου δίνει απαντήσεις σε όλα τα βασανιστικά ερωτήματα που τριβελίζουν το ακούραστο μυαλό σου που δεν παύει να γεννάει σκέψεις...

Όταν το πρόσωπό σου παραμορφώνεται από το κλάμα, αυτός είναι εκεί να σε βλέπει από μακριά και κάποια στιγμή, σε μια ανύποπτη συγκυρία, εμφανίζεται μπροστά σου ο Άγγελός σου σε κοιτάει κατάματα, τόσο που νομίζεις ότι το βλέμμα του διαπερνάει τον εγκέφαλό σου, όλο σου το είναι, σου λέει πράγματα, έννοιες φιλοσοφικές, έννοιες ουσίας, έννοιες ζωής που το προηγούμενο βράδυ τις σκεφτόσουν μόνος σου ξαπλωμένος στο κρεβάτι σου και τώρα να, είναι εδώ, να σου δίνει απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματά σου...Υπάρχουν άγγελοι; ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ...Υπάρχουν και είναι ανάμεσά μας...Πιστέψτε το είναι ΑΛΗΘΕΙΑ...Μια αλήθεια που κάνει την καρδιά μου να αναπηδά μέσα στο στήθος μου όταν σκέφτομαι την εμπειρία που έζησα...

Είναι τόσο μοναδικό που δεν άντεξα και συγκινήθηκα όταν μου μιλούσε...Όλα ήταν τόσο συναρπαστικά, σα να έπρεπε να γίνουν, ήταν γραμμένο να γίνουν...Και ξαφνικά ανοίγουν τα μάτια σου, καθαρίζει το μυαλό και η καρδιά σου, σε διαπερνάει ένας δροσερός αέρας ανανέωσης και βλέπεις τη ζωή από ένα άλλο πρίσμα και είσαι τόσο περήφανος ώστε να φουσκώνεις σαν παγόνι που σου συμβαίνουν τέτοια πράγματα...

Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι Θεούλη μου σ' ευχαριστώ τόσο πολύ για τις εμπειρίες που μου δίνεις, που μου αποδεικνύεις ότι υπάρχεις και σ' ευχαριστώ ακόμη περισσότερο που είσαι πάντα δίπλα μου με κάθε τρόπο και μέσο, προστατεύοντάς με...Σ' ΑΓΑΠΩ!!!

Πως να αντιδράσεις;

Ως άνθρωπος είμαι γελαστή και ευδιάθετη. Μεγάλο πειραχτήρι. Πάντα στη ζωή μου επιλέγω το δύσκολο μονοπάτι...δεν μπορώ να πω αν είναι επιλογή μου, θα έλεγα ότι είναι ο τρόπος που λειτουργεί το πολύπλοκο μυαλό μου, το οποίο πάντα μου βάζει δύσκολες σκέψεις, πολλά ερωτηματικά αρκετής δυσκολίας και πάντα πρέπει να δίνω λύσεις, τις καλύτερες...Είμαι δίκαιη, δεν μπορώ να σηκώσω το άδικο στους ώμους μου γι' αυτό βασανίζομαι πολύ ώστε η λύση να είναι ισάξια του προβλήματος που μου δόθηκε. Ούτε απλή ούτε δύσκολη...Απλά ισάξια.

Για τον λόγο ότι είμαι δίκαιη δεν θέλω ούτε να αδικώ ούτε να με αδικούν...Ακόμη ένα χαρακτηριστικό μου είναι ο συντηρητισμός...Όχι σε όλους τους τομείς, σε κάποιους. Στις προσωπικές μου σχέσεις είμαι πολύ συντηρητική και ντροπαλή, έως αηδίας μπορώ να πω...Καμία σχέση με το κλίμα της εποχής μας που θέλει τις γυναίκες πολύ cool, να έχουν πολλούς ερωτικούς συντρόφους και μια διόλου ευκαταφρόνητη ερωτική ζωή...Ακόμη και το πορνό έγινε μόδα (δες τζούλια και μαριάννα...)!!! Αν δεν γυρίσεις μία τσόντα σήμερα δεν είσαι "in"...οι άλλοι σε θεωρούν οπισθοδρομική...Αν είναι δυνατόν!!!

Έτσι λοιπόν, έρχεται μια στιγμή στη ζωή σου που δεν ξέρεις τι να κάνεις, πως να αντιδράσεις, τι να αποφασίσεις...Με ενοχλεί όταν ορισμένοι άντρες βλέπουν τις γυναίκες ως σάρκα και όχι ως ολοκληρωμένα όντα, με μυαλό, καρδιά, συναισθήματα και συνείδηση. 

Σκέφτεσαι...Με δουλεύουν; Θέλουν απλά μια αρπαχτή και να εξαφανιστούν; Μα γιατί εμένα; Αφού υπάρχουν τόσες διαθέσιμες εκεί έξω που ούτε αντίσταση θα τους φέρουν...Τόσες ερωτήσεις που σε τρελαίνουν...Δεν ξέρεις τι απάντηση να δώσεις...Είσαι πολύ μπερδεμένη...Θέλεις να βρεις έναν άνθρωπο που να είναι ειλικρινής, να μπορείς να ανταλλάσσεις πραγματικά συναισθήματα, να μπορείς να τον εμπιστευτείς, να μπορείς να κάνεις όνειρα μαζί του...Αντί αυτού, συναντάς ανθρώπους ανειλικρινείς, θρασείς και αγενείς...

Θα συμβιβαστείς με τη μόδα της εποχής; Θα επιλέξεις να κάνεις οικογένεια με έναν τέτοιο άνθρωπο ή όχι; Τι απάντηση να δώσω; Ιδού η απορία...

Σαν έρθει η μέρα

Δεν θέλω να πώ τίποτα...Αυτό το τραγουδάκι με εκφράζει...Καλημέρα!!!

Χρόνια Πολλά Μαμά...

μητέρα < αρχαία ελληνική μήτηρ

μητέρα: (θηλυκό) η γυναίκα που έχει αποκτήσει παιδιά

Μαμά, μητέρα, μανούλα, μάνα...Όπως και να το πεις έχει την ίδια έννοια...Η ωραιοτέρα των λέξεων...Σήμερα γιορτάζουν οι μανούλες όλου του κόσμου...

Η μαμά είναι ο άνθρωπος που σου χαρίζει τη ζωή, ακούμε τον πρώτο χτύπο της καρδιάς της, ακούμε και αναγνωρίζουμε τη φωνή της καθώς μας κουβαλάει μέσα της, είναι το πρώτο χάδι, το πρώτο φιλί, το πρώτο βλέμμα που αντικρίζουμε καθώς γεννιόμαστε. Είναι αυτή που σου χαρίζει την αγάπη, τη φροντίδα και την προστασία της.

Είναι πάντα εκεί να σου σταθεί και να σε συμβουλέψει...Ακόμη και αν πολλές φορές παρερμηνεύουμε τα κίνητρά της, τσαντιζόμαστε και της βάζουμε τις φωνές, αυτή είναι πάντα εκεί να μας συγχωρεί και να μας τα εξηγεί από την αρχή...

Η σχέση μάνας - παιδιού είναι τόσο μαγευτική, αναντικατάστατη. Κανένα άλλο δέσιμο πιο ισχυρό δεν υπάρχει από αυτό στον πλανήτη μας. Τις αγαπάμε τις μανάδες μας για όλα αυτά που είναι και για όλα αυτά που δεν είναι. Μας μαθαίνουν τη ζωή, μας μαθαίνουν να επιβιώνουμε χωρίς αυτές. Η μάνα μας είναι η καλύτερή μας φίλη που δεν θα ζηλέψει με τη χαρά μας και θα μας συμπονέσει στο πρόβλημά μας. Οι μανούλες όλου του κόσμου αξίζουν δικαιωματικά την απεριόριστη αγάπη μας και τον σεβασμό μας για όλα αυτά που μας προσφέρουν. Χρόνια Πολλά...

2010 μ.Χ. 5 Μαϊου, Τετάρτη...Η πόλις εάλω

1453 μ.Χ. 29 Μαΐου, Τρίτη. Δεν είχε ακόμα ξημερώσει, όταν οι άπιστοι ουρλιάζοντας σα δαιμονισμένοι, ρίχτηκαν και πάλι στους ελάχιστους υπερασπιστές, που αναγκάζονταν να είναι διασπαρμένοι σε όλο το μήκος των τειχών, γιατί οι επιθέσεις εκδηλωνόταν ή μπορούσαν να εκδηλωθούν οπουδήποτε.

Καθώς οι Τούρκοι ορμούσαν, έβγαιναν ξοπίσω οι τρομεροί γενίτσαροι, τα καημένα αρπαγμένα παιδάκια που τα είχαν μεγαλώσει ως θηρία απάνθρωπα οι Τούρκοι. Οι γενίτσαροι παρακολοθούσαν ποιος Τούρκος στρατιώτης θα πισωγυρίσει και ορμούσαν και τον έσφαζαν μπροστά στους άλλους, ώστε περισσότερο φόβο να έχουν οι Τούρκοι πίσω, παρά εμπρός!…

Με τόση ορμή ανέβαινε τούτη το επίλεκτο κύμα που έσπαζαν οι σκάλες από τη μανία τους! Με ορμή άφταστη αμύνονταν όμως και οι πολιορκημένοι! Κι όλοι, γυναίκες, παιδιά, βοηθούσαν με κάθε τρόπο να χρησιμεύουν στους στρατιώτες των επάλξεων!

"Κρατάτε αδερφοί μου! Υποχωρούν", φώναξε γεμάτος χαρά ο βασιλιάς μας και είδαν όλοι ότι ξεψύχησε η δύναμη και η φωνή των Αγαρηνών και γέμισε δύναμη η ψυχή τους. Μα δεν πρόλαβαν να χαρούν πολύ.

"Τον Ιουστινιάνη! Χτυπήσαν τον Ιουστινιάνη" φώναξε κάποιος καθώς ο αρχηγός της άμυνας, ο μόνος ξένος που φιλοτιμήθηκε να έρθει να βοηθήσει την Πόλη των Χριστιανών, διπλωνόταν στα δύο, κάνοντας μεγάλη προσπάθεια να μη φωνάξει από τον πόνο, να σταθεί όσο μπορούσε, αλλά δεν μπορούσε!

"Βασιλέα, γρήγορα το κλειδί της πόρτας" ψιθύρισε στον Κωνσταντίνο που έτρεξε σιμά του.

"Πεθαίνω"

"Όχι, τώρα γενναίε Ιουστινιάνη. Σε παρακαλώ, μείνε εδώ, αν φύγεις"

"Πεθαίνω"

Λιγοψύχησαν οι δικοί του, οι ηρωικοί πολεμιστές του Ιουστινιάνη, βλέποντας τον αρχηγό τους βαριά λαβωμένο και πήγαν να τον ακολουθήσουν.

Αυτό ήταν. Χαλάρωσε η άμυνα, στην οποία κάθε πέτρα, κάθε κεραμίδι βυζαντινό, κάθε στρατιώτης, έπαιζε σημαντικότατο ρόλο! Και Θεέ μου! Θεέ μου! Από μια πόρτα, από την Κερκόπορτα είχαν μπει λίγοι Τούρκοι και σήκωσαν μία και μοναδική σημαία απάνω στα τειχιά μας!

Ουρλιαχτά ακούστηκαν, ενός πανικού, που στην πραγματικότητα δεν υπήρχε, αν έμενε στη θέση του ο Ιουστινιάνη, αν δε λαβωνόταν, αν, αν...

Με τη δύναμη όλων των γενεών των Ελλήνων ρίχτηκε στη μάχη τώρα ο ίδιος ο τελευταίος βασιλέας μας. Σήκωνε το σπαθί του και όταν το κατέβαζε απλώνονταν σωρός οι Τούρκοι, που βλέποντας πως κάτι συνέβαινε ξανατρέξαν με καινούργια ορμή στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού, εκεί που πολεμούσε σαν το λιοντάρι ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος! Στο πιο αδύναμο μέρος της άμυνας!

Ο πανικός απλωνόταν, οι στρατιώτες του Ιουστινιάνη έφευγαν αν και απολύτως ζωτικοί για την άμυνα! "Οι Τούρκοι, οι Τούρκοι" ακούγονταν ακόμα πιο πολλές φωνές πανικού, βλέποντας το λυσσασμένο κύμα των Γενιτσάρων να σπάει τις αφύλακτες πια θέσεις των ανδρών του Ιουστινιάνι και να περικυκλώνει τον Αυτοκράτορα, που πολεμούσε με όλη τη δύναμη της ψυχής του, με όλη την πνοή της ανδρείας του!

"Εάλωωω! Η Πόλις εάλωωωω"!

Δάκρυα σπαραγμού βγήκαν από τα σωθικά του σαν άκουσε εκείνο το "εάλω". Η Πόλη του, ό,τι αγάπησε, αυτό για το οποίο τόσο πάλεψε και ξαγρύπνησε, αυτή για την οποία διέπραξε τη μεγάλη ασέβεια, η Πόλη του Θεέ μου "εάλω"!

Και σαν απάντηση ήρθε τότε ένα δυνατό χτύπημα που του έκοψε την ανάσα! Ένας Γενίτσαρος τον είχε λαβώσει πισώπλατα! "Εάλω η Πόλιςςςς" ακούστηκε μακάβρια η σπαραχτική φωνή. Και όπλισε με τέτοια δύναμη τον βασιλέα, που γύρισε τραυματισμένος και με μια σπαθιά πήρε το κεφάλι του άτιμου που τον χτύπησε!

Γέμισε ο τόπος τούρκικα σαρίκια! Ένα δόρυ σφενδονίστηκε καταπάνω του και τον ήβρε τον ΗΡΩΑ στο στήθος! Χαλάρωσε η λαβή του! Λύγισαν τα γόνατα! Τα μάτια του έγιναν βαριά! Οι φωνές έπαψαν να ακούγονται! Τα ουρλιαχτά πια δεν τον άγγιζαν! Ο Αετός φτερούγιζε για τα ουράνια! Να βάλει μετάνοια πια μπροστά στον ολόλαμπρο θρόνο του Υψίστου Βασιλέως, να σμίξει με τους παλιούς ήρωες, που τον περίμεναν δακρυσμένοι στα ουράνια, κάτω από το Θρόνο του Κυρίου της Ζωής και της Ανάστασης! Είχαν προλάβει με απανωτές τους Πρεσβείες, με μπροστάρισα την ίδια τη Βασίλισσα των Αγγέλων και είχαν αποσπάσει τη μεγάλη και βεβαία υπόσχεσή Του:

"Πάλι με χρόνια, με καιρούς, πάλε δικά σας θα 'ναι"!!!